Psyche
alle pijlers
Altijd hetzelfde
vrijdag 16 november 2018 09:48
Pffffff, waar te beginnen......
Ik zal het proberen kort te houden als is dat niet mijn sterkste punt.....
Nou ja misschien heeft er iemand tips, een boek ofzo, om met afwijzing te leren omgaan.
Dit is namelijk zo pertinent aanwezig in mijn leven dat ik er verdrietig van ben. Van kinds af aan is dit de rode draad geweest. Het zal wel de levensles zijn die ik leren moet ofzo......
Als kind voelde ik mij altijd het zwarte schaap van de familie.... en uiteindelijk bleek dit te kloppen. Kwam ik na een zwaar persoonlijk drama achter. Ik heb toen contact verbroken met dat deel van de familie (nog steeds de beste keuze ooit) Toen kwamen de echte gedachten van de mensen naar boven: Ze was toch altijd al een raar kind (ik was als kind superverlegen), ik had nooit echt wat met haar..... enz. Oke duidelijk! Zwart schaap en gek genoeg er nog wel trots op want er was eindelijk een verklaring waarom ik mij altijd zo voelde: ik ben anders..... (op een voor mij goede manier want daar wilde ik niet bij horen)
Vriendjes en vriendinnen, door de jaren heen heb ik er best veel gehad. Echter bij toch minstens een deel ervan was het zo dat zodra er een ‘interessanter iemand’ voorbij kwam het doeeeeei Sensu was......
Werk...... ik heb welgeteld 1 baan gehad voor een paar jaar waar ik met de collega’s het superleuk had. Alle andere bedrijven waar ik binnenkwam en er dus eigenlijk al groepen waren paste ik er niet bij. Althans ik werd niet opgenomen, geroddel enz. Mijn laatste baan ook...... ik dacht serieus eindelijk iets gevonden te hebben waar ik mij helemaal thuis voelde. Zowel wat werk betreft als collega’s.....Nu heb ik vrij apart werk (theaterwereld) en zie ik er in de outfit die ik draag niet slecht uit. Sterker nog het is opvallend en gasten vinden het altijd mooi en bijzonder. Nu hoorde ik dus dat er onderling enorm over mij geroddeld wordt...... ik zou het hoog in mijn bol hebben, arrogant zijn, ben niet te peilen...... ik ben geen van dat alles........ en weet je.......ik ben het type van....als je wat vervelend vindt dan ga je naar die persoon en los je het op..... dat achterbakse geroddel. Ik doe er dus ook niet aan mee. Maar het is allemaal gekomen toen ik die luxere outfit kreeg....... dan denk ik.... jemig zeg...... het is een act...... het kan toch niet de bedoeling zijn dat je je moet gaan downkleden omdat je collega’s anders jaloers worden (een deel dan he, oudere collega’s vinden het vaak juist heel leuk en mooi)
Maar goed door dit alles (en veel meer maar ik bespaar het jullie) voel ik zo’n intens gevoel van afwijzing wat mij nu ook door de dag heen niet meer loslaat. Het is alles aanwezig, op elk vlak....... weet niet meer wat ik er nog mee moet.......
Een goede psycholoog, zou kunnen maar heb geen zin om mijn complete levensverhaal uit de doeken te doen. Tis heel veel, en heb dat al meermaals moeten doen..... wil ik niet weer zeg maar.......
Dus nu ja , een boek ofzo of een cursus misschien ergens. Wie weet herkent iemand dit en heeft die de gouden tip.....
Ik zal het proberen kort te houden als is dat niet mijn sterkste punt.....
Nou ja misschien heeft er iemand tips, een boek ofzo, om met afwijzing te leren omgaan.
Dit is namelijk zo pertinent aanwezig in mijn leven dat ik er verdrietig van ben. Van kinds af aan is dit de rode draad geweest. Het zal wel de levensles zijn die ik leren moet ofzo......
Als kind voelde ik mij altijd het zwarte schaap van de familie.... en uiteindelijk bleek dit te kloppen. Kwam ik na een zwaar persoonlijk drama achter. Ik heb toen contact verbroken met dat deel van de familie (nog steeds de beste keuze ooit) Toen kwamen de echte gedachten van de mensen naar boven: Ze was toch altijd al een raar kind (ik was als kind superverlegen), ik had nooit echt wat met haar..... enz. Oke duidelijk! Zwart schaap en gek genoeg er nog wel trots op want er was eindelijk een verklaring waarom ik mij altijd zo voelde: ik ben anders..... (op een voor mij goede manier want daar wilde ik niet bij horen)
Vriendjes en vriendinnen, door de jaren heen heb ik er best veel gehad. Echter bij toch minstens een deel ervan was het zo dat zodra er een ‘interessanter iemand’ voorbij kwam het doeeeeei Sensu was......
Werk...... ik heb welgeteld 1 baan gehad voor een paar jaar waar ik met de collega’s het superleuk had. Alle andere bedrijven waar ik binnenkwam en er dus eigenlijk al groepen waren paste ik er niet bij. Althans ik werd niet opgenomen, geroddel enz. Mijn laatste baan ook...... ik dacht serieus eindelijk iets gevonden te hebben waar ik mij helemaal thuis voelde. Zowel wat werk betreft als collega’s.....Nu heb ik vrij apart werk (theaterwereld) en zie ik er in de outfit die ik draag niet slecht uit. Sterker nog het is opvallend en gasten vinden het altijd mooi en bijzonder. Nu hoorde ik dus dat er onderling enorm over mij geroddeld wordt...... ik zou het hoog in mijn bol hebben, arrogant zijn, ben niet te peilen...... ik ben geen van dat alles........ en weet je.......ik ben het type van....als je wat vervelend vindt dan ga je naar die persoon en los je het op..... dat achterbakse geroddel. Ik doe er dus ook niet aan mee. Maar het is allemaal gekomen toen ik die luxere outfit kreeg....... dan denk ik.... jemig zeg...... het is een act...... het kan toch niet de bedoeling zijn dat je je moet gaan downkleden omdat je collega’s anders jaloers worden (een deel dan he, oudere collega’s vinden het vaak juist heel leuk en mooi)
Maar goed door dit alles (en veel meer maar ik bespaar het jullie) voel ik zo’n intens gevoel van afwijzing wat mij nu ook door de dag heen niet meer loslaat. Het is alles aanwezig, op elk vlak....... weet niet meer wat ik er nog mee moet.......
Een goede psycholoog, zou kunnen maar heb geen zin om mijn complete levensverhaal uit de doeken te doen. Tis heel veel, en heb dat al meermaals moeten doen..... wil ik niet weer zeg maar.......
Dus nu ja , een boek ofzo of een cursus misschien ergens. Wie weet herkent iemand dit en heeft die de gouden tip.....
vrijdag 16 november 2018 10:51
Dat jij je door die jongere dames afgewezen voelt kan er toch op wijzen dat je inderdaad nog steeds niet genoeg zelfvertrouwen hebt, ook al lijkt dat misschien wel zo.
Wellicht heb je nog steeds te veel bevestiging nodig daardoor en dat gaan die jongere dames jou niet geven, want het is logischer dat ze tegen jou opkijken in dat mooie pakje, dan dat ze je bij de hand nemen...alleen voel jij je daar nog niet comfortabel bij.
En daar zou je aan kunnen werken met een psycholoog.
Je hoeft dan volgens mij ook niet direct alles te vertellen en je hele leven open te gooien, je zou kunnen beginnen met te zeggen dat je zelfbeeld niet goed in balans is en dat je stiekem soms onzeker bent.
Wellicht heb je nog steeds te veel bevestiging nodig daardoor en dat gaan die jongere dames jou niet geven, want het is logischer dat ze tegen jou opkijken in dat mooie pakje, dan dat ze je bij de hand nemen...alleen voel jij je daar nog niet comfortabel bij.
En daar zou je aan kunnen werken met een psycholoog.
Je hoeft dan volgens mij ook niet direct alles te vertellen en je hele leven open te gooien, je zou kunnen beginnen met te zeggen dat je zelfbeeld niet goed in balans is en dat je stiekem soms onzeker bent.
vrijdag 16 november 2018 10:54
Ja ik snap wat je zegt. Bedankt voor de tip! Ik ga er vanmiddag naar kijken.chocolol schreef: ↑16-11-2018 10:42TO ik zeg nergens dat je niet daadwerkelijk een slachtoffer bent. Maar als er iets in het verleden is gebeurd, moet je er wel mee om leren gaan. Doe je dat niet, dan blijft dat mogelijk effect op je houden. Oftewel, dat jij vroeger een slachtoffer was betekent niet dat jij nu niet sterk genoeg kan zijn om geen slachtoffer meer te zijn. Snap je? Waarschijnlijk ben je gewoon beter dan je denkt.
Als je therapie nu niet ziet zitten, maar wel iets aan je zelfbeeld wil doen, kan ik dit boek aanraden: https://www.bol.com/nl/p/negatief-zelfb ... oductTitle
vrijdag 16 november 2018 10:55
Mh, ik ga eens nadenken over dit antwoord! Dankje!shisha schreef: ↑16-11-2018 10:51Dat jij je door die jongere dames afgewezen voelt kan er toch op wijzen dat je inderdaad nog steeds niet genoeg zelfvertrouwen hebt, ook al lijkt dat misschien wel zo.
Wellicht heb je nog steeds te veel bevestiging nodig daardoor en dat gaan die jongere dames jou niet geven, want het is logischer dat ze tegen jou opkijken in dat mooie pakje, dan dat ze je bij de hand nemen...alleen voel jij je daar nog niet comfortabel bij.
En daar zou je aan kunnen werken met een psycholoog.
Je hoeft dan volgens mij ook niet direct alles te vertellen en je hele leven open te gooien, je zou kunnen beginnen met te zeggen dat je zelfbeeld niet goed in balans is en dat je stiekem soms onzeker bent.
vrijdag 16 november 2018 10:57
Haha ik ben gek op puntjes.........SombraOnline schreef: ↑16-11-2018 10:47Ik word helemaal kriegelig van al die puntjes, sorry
Toch zou ik hulp zoeken als ik jou was, mede door je verleden met familie. Dat hakt er gewoon in.
vrijdag 16 november 2018 11:21
Waarom maak je je zo druk om wat andere mensen van je vinden?
Je schrijft ook dat je geen therapie wil omdat je je levensverhaal niet wil vertellen. Er is ook therapie zoals korte cognitieve therapie die zich richt op het hier en nu. Maar ook gestalttherapie,
Je kan met niemand in je omgeving opschieten en niet 1x maar steeds. Je omgeving zal niet veranderen. Zoveel macht heb je niet. Je kunt dus 2 dingen doen. Besluiten dat het probleem je energie niet waard is omdat je je niet druk maakt om de mening van een ander of toch middels therapie onderzoeken wat jij zou kunnen veranderen. Ik denk namelijk niet dat het alleen in uiterlijkheden zit maar ook in een bepaalde mate van ontoegankelijkheid, niet begrepen worden en de ander niet begrijpen.
Eerlijk gezegd. Ik heb je geloept en ik vraag mij echt af of je het beperkte contact met anderen wel echt als een probleem ervaart. Je komt over als iemand die zich superieur voelt aan anderen en die zich ook zo opstelt. Daarmee stoot je mensen af maar je lijkt dat ook prima te vinden want de meeste mensen vind je te min. Is dit wel echt een probleem voor jou?
Of schuilt er stiekem een diepe onzekerheid onder je houding?
Je schrijft ook dat je geen therapie wil omdat je je levensverhaal niet wil vertellen. Er is ook therapie zoals korte cognitieve therapie die zich richt op het hier en nu. Maar ook gestalttherapie,
Je kan met niemand in je omgeving opschieten en niet 1x maar steeds. Je omgeving zal niet veranderen. Zoveel macht heb je niet. Je kunt dus 2 dingen doen. Besluiten dat het probleem je energie niet waard is omdat je je niet druk maakt om de mening van een ander of toch middels therapie onderzoeken wat jij zou kunnen veranderen. Ik denk namelijk niet dat het alleen in uiterlijkheden zit maar ook in een bepaalde mate van ontoegankelijkheid, niet begrepen worden en de ander niet begrijpen.
Eerlijk gezegd. Ik heb je geloept en ik vraag mij echt af of je het beperkte contact met anderen wel echt als een probleem ervaart. Je komt over als iemand die zich superieur voelt aan anderen en die zich ook zo opstelt. Daarmee stoot je mensen af maar je lijkt dat ook prima te vinden want de meeste mensen vind je te min. Is dit wel echt een probleem voor jou?
Of schuilt er stiekem een diepe onzekerheid onder je houding?
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
vrijdag 16 november 2018 11:50
Ben je een introvert type?
Dan is het ook lastiger om aansluiting te vinden.
Het kan ook zijn dat je uit eenzaamheid sneller geneigd bent vrienden te maken met mensen die eigenlijk niet bij jou passen om toch maar wat mensen om je heen te hebben. Dat zou het snelle "doei" kunnen verklaren wanneer die "vrienden" iemand anders vinden die ze interessanter vinden.
Dan is het ook lastiger om aansluiting te vinden.
Het kan ook zijn dat je uit eenzaamheid sneller geneigd bent vrienden te maken met mensen die eigenlijk niet bij jou passen om toch maar wat mensen om je heen te hebben. Dat zou het snelle "doei" kunnen verklaren wanneer die "vrienden" iemand anders vinden die ze interessanter vinden.
vrijdag 16 november 2018 11:52
Ik ben ook vaak afgewezen door mensen. En gepest. Vooral op de middelbare school en het MBO. Op verschillende gebieden was ik anders. Had een eigen kledingstijl die klasgenoten kinderachtig vonden (veel kleur). Daar was ik nogal eigenzinnig in. De mode van toen vond ik afschuwelijk. Mijn ouders zeiden wel eens dat ik me op school beter kon aanpassen en thuis dragen wat ik wilde. Dat deed ik niet. Waarom iets dragen puur voor anderen? Ik wilde er wel bij horen, maar niet als ik dingen tegen mijn zin moest doen. Vond ik zo nep. Mijn ouders hebben wel eens dingen voor me gekocht die gangbaarder waren. Maar ik voelde me daar niet beter door. Dan pestten ze me wel met iets anders. Mijn huidskleur, lengte, sociaal en motorisch onhandig zijn. Wat had het voor zin? Samenwerken was een ramp. Meestal wilde niemand met mij. "Hondenmens kan toch niks." Als het dan toch moest zag ik mijn eigen taak daarin niet goed. De anderen wilden dan ook niet meer uitleg geven. En dan kreeg ik de schuld voor een onvoldoende.
Afwijzingen door vriendinnen ken ik ook. In mijn basisschooltijd ging het nog goed. Maar daarna had ik vaak dat vriendinnen afzeiden. Kwam er een ander met iets leukers, gingen ze dat doen. Mijn single-vriendin heeft er ook een handje van de laatste tijd. Te druk/toch niet zo'n leuk idee/vergeten. Ze wil ook vooral haar zin doen. Contact staat op een laag pitje. Ik ga niet veel initiatief meer nemen.
Afwijzingen door vriendinnen ken ik ook. In mijn basisschooltijd ging het nog goed. Maar daarna had ik vaak dat vriendinnen afzeiden. Kwam er een ander met iets leukers, gingen ze dat doen. Mijn single-vriendin heeft er ook een handje van de laatste tijd. Te druk/toch niet zo'n leuk idee/vergeten. Ze wil ook vooral haar zin doen. Contact staat op een laag pitje. Ik ga niet veel initiatief meer nemen.
vrijdag 16 november 2018 11:55
Redballoon schreef: ↑16-11-2018 10:15Als jij je heel excentriek gaat kleden kun je er wel vanuit gaan dat daar over gepraat wordt...
Nog een keer lezen.
vrijdag 16 november 2018 11:55
jo12345 schreef: ↑16-11-2018 10:04Tsja, jij legt het allemaal bij die anderen. Das lekker makkelijk en ook zo mooi dat jouw slachtofferschap helemaal in deze tijdgeest past.
Maar als jij er toch zo mee zit, zou ik eens, eventueel met professionele hulp, naar mezelf gaan kijken.
Al die anderen kun je namelijk niet veranderen, jezelf wel.
Bijvoorbeeld, als ik jouw OP zo lees, kom je heel erg arrogant en vol van jezelf over. Dat hebben meer mensen met een laag zelfbeeld. Die combinatie maakt het erg lastig om connectie met anderen te maken, over het algemeen.
Dat vind ik dan weer helemaal niet TO. Schijt hebben is echt de beste optie.
vrijdag 16 november 2018 12:05
'Er (niet) bij horen' is een heel heftig gevoel dat belangrijk is voor de basis van onze ontwikkeling. Als je altijd de boodschap hebt gekregen dat je er niet bij hoort dan internaliseer je dat en hou je in allerlei situaties door je leven heen het gevoel dat je er niet bij hoort. Je gaat de wereld om je heen ook interpreteren als allerlei boodschappen die dit idee bevestigen (ook al is dat niet (meer) terecht).
Ik kan me voorstellen dat sommigen iets in je OP als een soort arrogantie opmerken. Ik kan me ook voorstellen dat die houding heel beschermend voor je is geweest in het verleden ("ik wil jullie toch niet, ik heb jullie niet nodig") waardoor je een soort 'harde buitenkant' hebt ontwikkeld. Een buitenkant die je beschermt tegen de angst en kwetsbaarheid die je eigenlijk voelt om jezelf te beschermen tegen de pijn van (vermeende) afwijzing en er niet bij horen.
Je krijgt dan in je leven steeds herhalende patronen, jij ervaart dat je er niet bij hoort, je beschermt jezelf door je houding, anderen vinden je arrogant/afstandelijk/whatever waardoor er minder contact en verbinding is, jij voelt je er niet bij horen en krijgt bevestiging dat die overtuiging klopt, je gaat je beschermen .... en zo verder. (Het kan ook een ander patroon zijn, jij ervaart dat je er niet bij hoort, hierdoor is echt contact leggen en dichtbij komen moeilijker waardoor het contact wat stroef of oppervlakkig verloopt en niet versterkt, daardoor zijn het inwisselbare contacten en ervaar jij de bevestiging dat je er niet bij hoort, je wordt huiveriger om contacten aan te gaan wat het contact weer beïnvloedt en zo verder...)
Hieraan werken kan in therapie, schematherapie is heel passend voor dit soort diepliggende patronen en overtuigingen die je door je verleden ontwikkeld hebt. Je kunt ook zelf op onderzoek uitgaan, wellicht dat de boeken van Brené Brown je kunnen helpen. Zij schrijft veel over kwetsbaarheid, schaamte en ook erbij horen (voordat je denkt dat het zweverig is, ze is onderzoeker op dit gebied en probeert gevoel naar data te vertalen). Maar er zijn veel mensen die over dit soort dingen schrijven, Glennon Doyle in 'Love warrior' bijvoorbeeld.
In dit soort dingen is er altijd een balans tussen het verleden en het heden. Je was slachtoffer, maar je bent geen slachtoffer. Je werd buitengesloten, maar je wordt niet buitengesloten. Je kreeg de boodschap dat je onbelangrijk was, maar dat is niet de boodschap die je nu krijgt. Al zal je die boodschap waarschijnlijk wel vaak ervaren door de bril die gevormd is door je ervaringen in het verleden en door de patronen zoals hierboven beschreven. Het is aan jou om die bril af te zetten, om te durven kwetsbaar te zijn en anders naar de wereld en andere mensen te kijken. Dat is best lastig en ook wel heftig, hoe kan je dingen anders zien (je mag er zijn) en ervaren als je altijd geleerd hebt dat er een andere waarheid is (je hoort er niet bij, mensen zijn niet betrouwbaar en zullen je kwetsen)? De begeleiding van een therapeut is daarom vaak geen overbodige luxe, om je op patronen te wijzen, die samen te onderzoeken, maar je ook te steunen bij boosheid en verdriet en als je dingen anders gaat doen.
Overigens, ik lees nu dat het veelal om de werksituatie gaat met mensen in een andere levensfase, maar dat je ook schrijft over je 'echte vrienden' die jou beter kennen, en ook over een gezin. Laat je ook voldoende bij je gevoel binnenkomen de plekken en mensen waar jij er wél bijhoort? De eerdergenoemde bril die we op hebben gekregen door eerdere ervaringen heeft ook de gewoonte om de zaken die niet overeenkomen met de negatieve overtuigingen uit te filteren.
Ik kan me voorstellen dat sommigen iets in je OP als een soort arrogantie opmerken. Ik kan me ook voorstellen dat die houding heel beschermend voor je is geweest in het verleden ("ik wil jullie toch niet, ik heb jullie niet nodig") waardoor je een soort 'harde buitenkant' hebt ontwikkeld. Een buitenkant die je beschermt tegen de angst en kwetsbaarheid die je eigenlijk voelt om jezelf te beschermen tegen de pijn van (vermeende) afwijzing en er niet bij horen.
Je krijgt dan in je leven steeds herhalende patronen, jij ervaart dat je er niet bij hoort, je beschermt jezelf door je houding, anderen vinden je arrogant/afstandelijk/whatever waardoor er minder contact en verbinding is, jij voelt je er niet bij horen en krijgt bevestiging dat die overtuiging klopt, je gaat je beschermen .... en zo verder. (Het kan ook een ander patroon zijn, jij ervaart dat je er niet bij hoort, hierdoor is echt contact leggen en dichtbij komen moeilijker waardoor het contact wat stroef of oppervlakkig verloopt en niet versterkt, daardoor zijn het inwisselbare contacten en ervaar jij de bevestiging dat je er niet bij hoort, je wordt huiveriger om contacten aan te gaan wat het contact weer beïnvloedt en zo verder...)
Hieraan werken kan in therapie, schematherapie is heel passend voor dit soort diepliggende patronen en overtuigingen die je door je verleden ontwikkeld hebt. Je kunt ook zelf op onderzoek uitgaan, wellicht dat de boeken van Brené Brown je kunnen helpen. Zij schrijft veel over kwetsbaarheid, schaamte en ook erbij horen (voordat je denkt dat het zweverig is, ze is onderzoeker op dit gebied en probeert gevoel naar data te vertalen). Maar er zijn veel mensen die over dit soort dingen schrijven, Glennon Doyle in 'Love warrior' bijvoorbeeld.
In dit soort dingen is er altijd een balans tussen het verleden en het heden. Je was slachtoffer, maar je bent geen slachtoffer. Je werd buitengesloten, maar je wordt niet buitengesloten. Je kreeg de boodschap dat je onbelangrijk was, maar dat is niet de boodschap die je nu krijgt. Al zal je die boodschap waarschijnlijk wel vaak ervaren door de bril die gevormd is door je ervaringen in het verleden en door de patronen zoals hierboven beschreven. Het is aan jou om die bril af te zetten, om te durven kwetsbaar te zijn en anders naar de wereld en andere mensen te kijken. Dat is best lastig en ook wel heftig, hoe kan je dingen anders zien (je mag er zijn) en ervaren als je altijd geleerd hebt dat er een andere waarheid is (je hoort er niet bij, mensen zijn niet betrouwbaar en zullen je kwetsen)? De begeleiding van een therapeut is daarom vaak geen overbodige luxe, om je op patronen te wijzen, die samen te onderzoeken, maar je ook te steunen bij boosheid en verdriet en als je dingen anders gaat doen.
Overigens, ik lees nu dat het veelal om de werksituatie gaat met mensen in een andere levensfase, maar dat je ook schrijft over je 'echte vrienden' die jou beter kennen, en ook over een gezin. Laat je ook voldoende bij je gevoel binnenkomen de plekken en mensen waar jij er wél bijhoort? De eerdergenoemde bril die we op hebben gekregen door eerdere ervaringen heeft ook de gewoonte om de zaken die niet overeenkomen met de negatieve overtuigingen uit te filteren.
vrijdag 16 november 2018 13:33
Ik kan mij compleet niet vinden in je omschrijving. Geloof ook niet dat mijn vrienden mij erin zouden erkennen (elders schrijf ik dat ik verder genoeg vrienden heb maar denk dat je dat niet gelezen hebt) Mensen te min? Ik vind juist helemaal niemand te min....... Vind mensen juist altijd goed zoals ze zijn en ben dan ook bijvoorbeeld de eerste die tijdens een roddel zegt: nou misschien had die persoon een mindere dag......Ik probeer iedereen er ij te betrekken altijd juist omdat ik weet hoe naar het kan voelen......viva-amber schreef: ↑16-11-2018 11:21Waarom maak je je zo druk om wat andere mensen van je vinden?
Je schrijft ook dat je geen therapie wil omdat je je levensverhaal niet wil vertellen. Er is ook therapie zoals korte cognitieve therapie die zich richt op het hier en nu. Maar ook gestalttherapie,
Je kan met niemand in je omgeving opschieten en niet 1x maar steeds. Je omgeving zal niet veranderen. Zoveel macht heb je niet. Je kunt dus 2 dingen doen. Besluiten dat het probleem je energie niet waard is omdat je je niet druk maakt om de mening van een ander of toch middels therapie onderzoeken wat jij zou kunnen veranderen. Ik denk namelijk niet dat het alleen in uiterlijkheden zit maar ook in een bepaalde mate van ontoegankelijkheid, niet begrepen worden en de ander niet begrijpen.
Eerlijk gezegd. Ik heb je geloept en ik vraag mij echt af of je het beperkte contact met anderen wel echt als een probleem ervaart. Je komt over als iemand die zich superieur voelt aan anderen en die zich ook zo opstelt. Daarmee stoot je mensen af maar je lijkt dat ook prima te vinden want de meeste mensen vind je te min. Is dit wel echt een probleem voor jou?
Of schuilt er stiekem een diepe onzekerheid onder je houding?
Mensen hebben idd wel soms moeite met mijn toegangkelijkheid. Echter, achteraf zegt men vaak...... je bent helemaal niet zoals je in eerste instantie verwacht. Nogmaals, ik ben lang, donker met felle ogen..... ik kan mijzelf heel goed presenteren (hier bestaat mijn werk dan ook uit, presentaties houden) en met de klant heb ik 0 problemen...... echt niks...... ik krijg vaak ook heel diverse presentaties van mijn baas omdat ik mij juist snel aanpas aan de groep. Baas is dan ook zeer tevreden en ook hiermee ben ik niet blij als bij het publiekelijk uit omdat er nog meer narigheid van komt. Het zijn puur de jonge collega’s.
Grappige is dat tijdens presentatie ik nul onzekerheid heb maar ik roddels enorm persoonlijk aantrek. Ik kan dan echt in zak en as zitten.
Dus wat je zegt over die onzekerheid klopt in dat opzicht helemaal. Ik heb vaak het gevoel dat anderen mij niet goed genoeg vinden.....
En wat is geloept haha
vrijdag 16 november 2018 13:35
Ik vind jouw eigenheid dus een prachtig iets!hondenmens schreef: ↑16-11-2018 11:52Ik ben ook vaak afgewezen door mensen. En gepest. Vooral op de middelbare school en het MBO. Op verschillende gebieden was ik anders. Had een eigen kledingstijl die klasgenoten kinderachtig vonden (veel kleur). Daar was ik nogal eigenzinnig in. De mode van toen vond ik afschuwelijk. Mijn ouders zeiden wel eens dat ik me op school beter kon aanpassen en thuis dragen wat ik wilde. Dat deed ik niet. Waarom iets dragen puur voor anderen? Ik wilde er wel bij horen, maar niet als ik dingen tegen mijn zin moest doen. Vond ik zo nep. Mijn ouders hebben wel eens dingen voor me gekocht die gangbaarder waren. Maar ik voelde me daar niet beter door. Dan pestten ze me wel met iets anders. Mijn huidskleur, lengte, sociaal en motorisch onhandig zijn. Wat had het voor zin? Samenwerken was een ramp. Meestal wilde niemand met mij. "Hondenmens kan toch niks." Als het dan toch moest zag ik mijn eigen taak daarin niet goed. De anderen wilden dan ook niet meer uitleg geven. En dan kreeg ik de schuld voor een onvoldoende.
Afwijzingen door vriendinnen ken ik ook. In mijn basisschooltijd ging het nog goed. Maar daarna had ik vaak dat vriendinnen afzeiden. Kwam er een ander met iets leukers, gingen ze dat doen. Mijn single-vriendin heeft er ook een handje van de laatste tijd. Te druk/toch niet zo'n leuk idee/vergeten. Ze wil ook vooral haar zin doen. Contact staat op een laag pitje. Ik ga niet veel initiatief meer nemen.
vrijdag 16 november 2018 13:37
Ik ben niet makkelijk in een hokje te stoppen. Ik ben beide namelijk. Tis net de situatie. Dus zowel intro als extraverte.Bobby-Pin schreef: ↑16-11-2018 11:50Ben je een introvert type?
Dan is het ook lastiger om aansluiting te vinden.
Het kan ook zijn dat je uit eenzaamheid sneller geneigd bent vrienden te maken met mensen die eigenlijk niet bij jou passen om toch maar wat mensen om je heen te hebben. Dat zou het snelle "doei" kunnen verklaren wanneer die "vrienden" iemand anders vinden die ze interessanter vinden.
Maar in je tweede deel heb je misschien een punt. Dat speelt nu niet meer maar in mijn verleden wel heel zwaar. Ik denk ook dat ik mij dan vastklampte aan mensen
vrijdag 16 november 2018 13:49
Je geeft aan dat je wel vrienden hebt. Het zijn dus sommige mensen die niet zo veel met jou hebben.Sensu schreef: ↑16-11-2018 13:33Ik kan mij compleet niet vinden in je omschrijving. Geloof ook niet dat mijn vrienden mij erin zouden erkennen (elders schrijf ik dat ik verder genoeg vrienden heb maar denk dat je dat niet gelezen hebt) Mensen te min? Ik vind juist helemaal niemand te min....... Vind mensen juist altijd goed zoals ze zijn en ben dan ook bijvoorbeeld de eerste die tijdens een roddel zegt: nou misschien had die persoon een mindere dag......Ik probeer iedereen er ij te betrekken altijd juist omdat ik weet hoe naar het kan voelen......
Mensen hebben idd wel soms moeite met mijn toegangkelijkheid. Echter, achteraf zegt men vaak...... je bent helemaal niet zoals je in eerste instantie verwacht. Nogmaals, ik ben lang, donker met felle ogen..... ik kan mijzelf heel goed presenteren (hier bestaat mijn werk dan ook uit, presentaties houden) en met de klant heb ik 0 problemen...... echt niks...... ik krijg vaak ook heel diverse presentaties van mijn baas omdat ik mij juist snel aanpas aan de groep. Baas is dan ook zeer tevreden en ook hiermee ben ik niet blij als bij het publiekelijk uit omdat er nog meer narigheid van komt. Het zijn puur de jonge collega’s.
Grappige is dat tijdens presentatie ik nul onzekerheid heb maar ik roddels enorm persoonlijk aantrek. Ik kan dan echt in zak en as zitten.
Dus wat je zegt over die onzekerheid klopt in dat opzicht helemaal. Ik heb vaak het gevoel dat anderen mij niet goed genoeg vinden.....
En wat is geloept haha
Bijna iedereen heeft wel mensen met wie zij met minder kunnen vinden. Waarom is dat erg?
Zodra iemand benoemd wat je zou kunnen doen om het wat beter te maken ga je alles aanhalen waar je geweldig in bent om te laten zien dat het niet aan jou ligt want je bent geweldig. Je ziet er geweldig uit, je kan je geweldig presenteren en je bent geweldig met klanten.
Maar je stelt je verder niet superieur op of zo......jij kan gewoon alles beter.
Je vrienden herkennen je daar niet in omdat jij je op het werk niet hetzelfde opstelt als bij je vrienden. Een superieure opstelling is het omgekeerde van een kwetsbare en open opstelling. Met het eerste zal je deze situatie niet doorbreken en het laatste is eng. Jouw superieure instelling is een overlevingsmechanisme om je in een groep te kunnen handhaven. Je blaast jezelf op op om bepaalde mensen op een afstand te houden. Deze houding is jouw veiligheid.
De onderliggende overtuiging die hoort bij jou verdedigingsmechanisme is een interessante om te onderzoeken.
Wat is de reden dat die anderen je zo kunnen raken?
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
vrijdag 16 november 2018 16:43
Op de eerste plaats, bedankt voor de moeite die je in je antwoord gestoken hebt. Is tof! En ook de adviezen. Ik ga zeker kijken naar die boeken die je noemt. Brene Brown ken ik idd wel. Heb ik in het verleden weleens wat van gelezen.....tu1nhek schreef: ↑16-11-2018 12:05'Er (niet) bij horen' is een heel heftig gevoel dat belangrijk is voor de basis van onze ontwikkeling. Als je altijd de boodschap hebt gekregen dat je er niet bij hoort dan internaliseer je dat en hou je in allerlei situaties door je leven heen het gevoel dat je er niet bij hoort. Je gaat de wereld om je heen ook interpreteren als allerlei boodschappen die dit idee bevestigen (ook al is dat niet (meer) terecht).
Ik kan me voorstellen dat sommigen iets in je OP als een soort arrogantie opmerken. Ik kan me ook voorstellen dat die houding heel beschermend voor je is geweest in het verleden ("ik wil jullie toch niet, ik heb jullie niet nodig") waardoor je een soort 'harde buitenkant' hebt ontwikkeld. Een buitenkant die je beschermt tegen de angst en kwetsbaarheid die je eigenlijk voelt om jezelf te beschermen tegen de pijn van (vermeende) afwijzing en er niet bij horen.
Je krijgt dan in je leven steeds herhalende patronen, jij ervaart dat je er niet bij hoort, je beschermt jezelf door je houding, anderen vinden je arrogant/afstandelijk/whatever waardoor er minder contact en verbinding is, jij voelt je er niet bij horen en krijgt bevestiging dat die overtuiging klopt, je gaat je beschermen .... en zo verder. (Het kan ook een ander patroon zijn, jij ervaart dat je er niet bij hoort, hierdoor is echt contact leggen en dichtbij komen moeilijker waardoor het contact wat stroef of oppervlakkig verloopt en niet versterkt, daardoor zijn het inwisselbare contacten en ervaar jij de bevestiging dat je er niet bij hoort, je wordt huiveriger om contacten aan te gaan wat het contact weer beïnvloedt en zo verder...)
Hieraan werken kan in therapie, schematherapie is heel passend voor dit soort diepliggende patronen en overtuigingen die je door je verleden ontwikkeld hebt. Je kunt ook zelf op onderzoek uitgaan, wellicht dat de boeken van Brené Brown je kunnen helpen. Zij schrijft veel over kwetsbaarheid, schaamte en ook erbij horen (voordat je denkt dat het zweverig is, ze is onderzoeker op dit gebied en probeert gevoel naar data te vertalen). Maar er zijn veel mensen die over dit soort dingen schrijven, Glennon Doyle in 'Love warrior' bijvoorbeeld.
In dit soort dingen is er altijd een balans tussen het verleden en het heden. Je was slachtoffer, maar je bent geen slachtoffer. Je werd buitengesloten, maar je wordt niet buitengesloten. Je kreeg de boodschap dat je onbelangrijk was, maar dat is niet de boodschap die je nu krijgt. Al zal je die boodschap waarschijnlijk wel vaak ervaren door de bril die gevormd is door je ervaringen in het verleden en door de patronen zoals hierboven beschreven. Het is aan jou om die bril af te zetten, om te durven kwetsbaar te zijn en anders naar de wereld en andere mensen te kijken. Dat is best lastig en ook wel heftig, hoe kan je dingen anders zien (je mag er zijn) en ervaren als je altijd geleerd hebt dat er een andere waarheid is (je hoort er niet bij, mensen zijn niet betrouwbaar en zullen je kwetsen)? De begeleiding van een therapeut is daarom vaak geen overbodige luxe, om je op patronen te wijzen, die samen te onderzoeken, maar je ook te steunen bij boosheid en verdriet en als je dingen anders gaat doen.
Overigens, ik lees nu dat het veelal om de werksituatie gaat met mensen in een andere levensfase, maar dat je ook schrijft over je 'echte vrienden' die jou beter kennen, en ook over een gezin. Laat je ook voldoende bij je gevoel binnenkomen de plekken en mensen waar jij er wél bijhoort? De eerdergenoemde bril die we op hebben gekregen door eerdere ervaringen heeft ook de gewoonte om de zaken die niet overeenkomen met de negatieve overtuigingen uit te filteren.
Het gaat niet alleen over werksituatie hoor. Het is alleen dat mensen hier veel op ingingen waardoor ik het uitvergroot ten opzichte van de rest. Nee, het gaat over mijn leven in het algemeen. Ik denk ook wel dat ik dingen zwaarder neem als anderen en dat heeft zeker met het verleden te maken.
Het patroon wat je noemt, dat harde schild herken ik wel. Die heb ik in mijn puberteit vooral gehad. Nadat ik die levensveranderende ervaring heb gehad heb ik dat wel volledig los kunnen laten. Zeker toen ik mijn familie vaarwel zei (niet moeder maar ooms, tantes, oma). Vanaf toen kwam er opluchting en het idee dat ik nu alleen mensen in mijn leven heb die mij er ook in willen.....Toen is er heel veel veranderd.
Het werk wat ik heb, voel mij er juist compleet in thuis. Had het ook helemaal niet door allemaal. Dacht juist echt mijn plek gevonden te hebben om dan ineens te horen dat er achter mijn rug om geroddeld wordt. Kwam echt hard aan. Nu weet ik dat er over veel mensen geroddeld wordt maar toch...... kwetst het....
Soms ben ik trots op mijzelf op wat ik bereikt heb maar dat is een gevoel wat ik nu sinds een paar maanden heb echter ik blijf enorm last hebben van afwijzing.... ben er enorm gevoelig voor.
vrijdag 16 november 2018 16:45
Thanks en Star2 ook. Ik vroeg mij ook echt af waarom ik dan arrogant overkom en superieur voel ik mij al helemaal niet. Interessant wel om te weten waarom dat op mensen dan wel zo overkomt.parbleumondieu schreef: ↑16-11-2018 11:59Ik heb ook geloept en ik zie geen arrogantie en superioriteit?
vrijdag 16 november 2018 16:57
Dus zeggen dat je iets kan....ergens goed in bent..... is superieur? Ben ik het niet mee eens. Ook heb ik nergens het woord Geweldig gebruikt....Ik geef aan dat ik dat kan. Ik doe dat trouwens ook niet op mijn werk....... ik doe mijn werk gewoon heel graag....viva-amber schreef: ↑16-11-2018 13:49Je geeft aan dat je wel vrienden hebt. Het zijn dus sommige mensen die niet zo veel met jou hebben.
Bijna iedereen heeft wel mensen met wie zij met minder kunnen vinden. Waarom is dat erg?
Zodra iemand benoemd wat je zou kunnen doen om het wat beter te maken ga je alles aanhalen waar je geweldig in bent om te laten zien dat het niet aan jou ligt want je bent geweldig. Je ziet er geweldig uit, je kan je geweldig presenteren en je bent geweldig met klanten.
Maar je stelt je verder niet superieur op of zo......jij kan gewoon alles beter.
Je vrienden herkennen je daar niet in omdat jij je op het werk niet hetzelfde opstelt als bij je vrienden. Een superieure opstelling is het omgekeerde van een kwetsbare en open opstelling. Met het eerste zal je deze situatie niet doorbreken en het laatste is eng. Jouw superieure instelling is een overlevingsmechanisme om je in een groep te kunnen handhaven. Je blaast jezelf op op om bepaalde mensen op een afstand te houden. Deze houding is jouw veiligheid.
De onderliggende overtuiging die hoort bij jou verdedigingsmechanisme is een interessante om te onderzoeken.
Wat is de reden dat die anderen je zo kunnen raken?
Daarnaast was dat compleet geen antwoord op diegene die adviezen aandragen maar puur een uitleg over de situatie om een beter beeld te geven.....
Met het kwetsbaar opstellen op het werk valt het wel mee denk ik. Nadat voorval en het uitpraten was ik zo ontdaan en dat in combi met dat het in die tijd prive slecht ging heb ik mij daar toch een potje zitten janken bij die collega’s. Daarnaast heb ik ze verteld van mijn levenservaringen die erin gehakt hebben en dat was ook niet niks. Er zijn ook collega’s bij die aangeven het absoluut niet eens te zijn met het geroddel. Maar het blijft naar.
En waarom het erg is dat er een aantal mensen zijn die mij niet leuk zouden vinden? Ja dat is een goede vraag...... ik zeg ook altijd tegen mijzelf..... heb er schijt aan..... soms lukt het maar als het een belangrijke groep is waar je niet onderuit kan omdat je er mee werken moet dat tja.....blijft het voor mij heel moeilijk.
Nu ik ouder word merk ik wel dat ik het wat meer van mij af kan laten glijden maar nu ik dan meer vrije tijd heb komt het weer keihard terug en zie ik overal afwijzing in.
vrijdag 16 november 2018 17:16
Soms heb je pech en dan zijn er dus mensen die je reputatie proberen te verzieken, waarschijnlijk omdat ze jaloers zijn.
Je kunt dan onzeker worden en zoeken naar de reden, proberen te bedenken wat je zelf verkeerd doet of vragen om bevestiging bij anderen in de hoop dat ze zeggen dat het niet aan jou ligt.
Of je stapt erop af en zegt: is het nog eens eindelijk afgelopen met dat negatieve geroddel achter mijn rug om?
Of je hebt er schijt aan.
Of je er schijt aan kunt hebben heeft zoals eerder werd beschreven iets te maken met zelfvertrouwen.
Ik heb een ex en als er soms mensen negatief over hem spraken dan viel hem dat of 1: niet op, of 2: hij dacht dat zíj een verkeerd beeld hadden van hem en dat dat hun verlies was.
Pas zodra zij hem echt gingen dwarsbomen had hij het idee dat hij er iets mee moest.
Blijft balen trouwens dat je collega's dat doen, het werkt wat minder gezellig en fijn, maar laat ze niet je dag zo verzieken, stelletje jaloerse bitches....
Je kunt dan onzeker worden en zoeken naar de reden, proberen te bedenken wat je zelf verkeerd doet of vragen om bevestiging bij anderen in de hoop dat ze zeggen dat het niet aan jou ligt.
Of je stapt erop af en zegt: is het nog eens eindelijk afgelopen met dat negatieve geroddel achter mijn rug om?
Of je hebt er schijt aan.
Of je er schijt aan kunt hebben heeft zoals eerder werd beschreven iets te maken met zelfvertrouwen.
Ik heb een ex en als er soms mensen negatief over hem spraken dan viel hem dat of 1: niet op, of 2: hij dacht dat zíj een verkeerd beeld hadden van hem en dat dat hun verlies was.
Pas zodra zij hem echt gingen dwarsbomen had hij het idee dat hij er iets mee moest.
Blijft balen trouwens dat je collega's dat doen, het werkt wat minder gezellig en fijn, maar laat ze niet je dag zo verzieken, stelletje jaloerse bitches....
vrijdag 16 november 2018 18:11
Huilen op het werk en over je verleden beginnen vind ik geen gezonde manier van je kwetsbaar opstellen. Het is voor jou geen veilige omgeving dus dat gedrag levert dat groepje alleen de bevestiging dat je psychisch anders in elkaar zit dan zij.
Ik bedoel eerder eens hulp vragen van een jonge collega bij 1 van je presentaties of werkzaamheden zodat je iets leert. Voorstellen om eens te gaan borrelen met een groepje....zeg maar een gezonde opbouwende vorm van kwetsbaarheid. Bied aan om een jonge nieuwe binnenkomer te begeleiden.
Ik vraag mij ook af wie welke weg de roddels bij jou terecht komen. Wie vertelt jou wat dat jonge groepje over jou roddelt?
Ik bedoel eerder eens hulp vragen van een jonge collega bij 1 van je presentaties of werkzaamheden zodat je iets leert. Voorstellen om eens te gaan borrelen met een groepje....zeg maar een gezonde opbouwende vorm van kwetsbaarheid. Bied aan om een jonge nieuwe binnenkomer te begeleiden.
Ik vraag mij ook af wie welke weg de roddels bij jou terecht komen. Wie vertelt jou wat dat jonge groepje over jou roddelt?
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
vrijdag 16 november 2018 18:35
Nummer 1 die je noemt heb ik idd gedaan. Heb de mensen geconfronteerd.shisha schreef: ↑16-11-2018 17:16Soms heb je pech en dan zijn er dus mensen die je reputatie proberen te verzieken, waarschijnlijk omdat ze jaloers zijn.
Je kunt dan onzeker worden en zoeken naar de reden, proberen te bedenken wat je zelf verkeerd doet of vragen om bevestiging bij anderen in de hoop dat ze zeggen dat het niet aan jou ligt.
Of je stapt erop af en zegt: is het nog eens eindelijk afgelopen met dat negatieve geroddel achter mijn rug om?
Of je hebt er schijt aan.
Of je er schijt aan kunt hebben heeft zoals eerder werd beschreven iets te maken met zelfvertrouwen.
Ik heb een ex en als er soms mensen negatief over hem spraken dan viel hem dat of 1: niet op, of 2: hij dacht dat zíj een verkeerd beeld hadden van hem en dat dat hun verlies was.
Pas zodra zij hem echt gingen dwarsbomen had hij het idee dat hij er iets mee moest.
Blijft balen trouwens dat je collega's dat doen, het werkt wat minder gezellig en fijn, maar laat ze niet je dag zo verzieken, stelletje jaloerse bitches....
Dus denk dat Ik 2 maar echt moet gaan leren nu..... denk wel dat ik voor mensen al zo overkom... alsof ik er kak aan heb....... echter in mijzelf vind ik het moeilijk.
Ik ga er echt wat aan doen. Kan zo niet door.
Knap van je ex! Heb het idee dat mannen dat sowieso beter kunnen. Maar kan dat mis hebben. Vind mannen altijd heel prettig. Die knallen het er gewoon uit en dan klaar!
vrijdag 16 november 2018 18:43
O op die manier. Ja mh.... het leek wel goed te doen dat openen. Gaven hun ook aan. Maar ja wie weet heb je gelijk.viva-amber schreef: ↑16-11-2018 18:11Huilen op het werk en over je verleden beginnen vind ik geen gezonde manier van je kwetsbaar opstellen. Het is voor jou geen veilige omgeving dus dat gedrag levert dat groepje alleen de bevestiging dat je psychisch anders in elkaar zit dan zij.
Ik bedoel eerder eens hulp vragen van een jonge collega bij 1 van je presentaties of werkzaamheden zodat je iets leert. Voorstellen om eens te gaan borrelen met een groepje....zeg maar een gezonde opbouwende vorm van kwetsbaarheid. Bied aan om een jonge nieuwe binnenkomer te begeleiden.
Ik vraag mij ook af wie welke weg de roddels bij jou terecht komen. Wie vertelt jou wat dat jonge groepje over jou roddelt?
Om hulp vragen doe ik zeker. Tips ook. Dit jaar was ook eerste jaar dus was ook nieuweling. Heb geprobeerd andere nieuwelingen te helpen die later kwamen. Trekken automatisch naar mij toe , denk omdat ik ouder ben.
Maar echt borrelen...... heb er over nagedacht...... dat vind ik idd wel erg spannend...... Ik heb ook wel weinig tijd na het werk (druk gezin) op feestjes van week ben ik wel. Maar snap je bedoeling ermee. Zal er eens over nadenken
vrijdag 16 november 2018 18:51
Ik bedoel niet dat zij alleen jou helpen maar ook andersom. Ik ben officieel eindverantwoordelijk voor de administratie en ipv dat een collega met mij meeloopt, loop ik een x per haar mee en ipv dat ik zend ga ik ook weleens bij ze langs en dan vraag ik: kan ik jullie ergens mee helpen? Ik pak weleens een operationeel dossier op. Zij geven aan dat ik deze enige ben die ontlast ipv dat ik alleen kom halen en daar wordt positief op gereageerd.
Bij borrel stuur ik meestal een mail aan iedereen en een paar mensen die ik aardig vind vraag ik face to face. Ik zie meestal wel wie er komt.
.
Bij borrel stuur ik meestal een mail aan iedereen en een paar mensen die ik aardig vind vraag ik face to face. Ik zie meestal wel wie er komt.
.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
vrijdag 16 november 2018 19:10
Ik herken dat wel ja. Ik zeg altijd dat ik in combi met mensen gewoon nooit goed gaat.
Overigens is dat geen slachtofferrol of zo, maar een observatie. Ik voel mij zelf altijd verantwoordelijk voor elke breuk of niet lekker liggen bij de ander.
Maar dat zegt niet dat ik, of jij, automatisch ook weet hoe je iets moet veranderen, en wat dat dan is.
Overigens is dat geen slachtofferrol of zo, maar een observatie. Ik voel mij zelf altijd verantwoordelijk voor elke breuk of niet lekker liggen bij de ander.
Maar dat zegt niet dat ik, of jij, automatisch ook weet hoe je iets moet veranderen, en wat dat dan is.
vrijdag 16 november 2018 19:17
Een heftig verleden zorgt er in veel gevallen voor dat je een muur opbouwt, een bepaalde houding aanneemt om jezelf te beschermen.
Persoonlijk denk ik dat het weinig uitmaakt in welke kleding je rondloopt. Als mensen je graag mogen, gaat niemand daar over kletsen.
Je schrijft dit:
Het gaat hier ook niet over mijn echte vrienden..... die kennen mij..... ik heb het er weleens over met ze...... ze geven aan: je bent lang, je komt stevig en direct over. Als jij binnenloopt staat er iemand en denk dat mensen daar weleens geïntimideerd door raken. Echter, als je jouw kent..... weet je dat je helemaal niet arrogant bent of wat dan ook.
Uit je verhaal hier kom je niet stevig over, juist onzeker, maar uit dit stukje tekst duidelijk wel.
Mensen die erg direct zijn, roepen wat op bij andere mensen. Ik denk dat dit het juist is, wat onbewust afstand creeert. Als je zelf 'zachter' wordt, zullen mensen je anders benaderen.
Dat is natuurlijk niet eenvoudig, daarom is therapie volgen een goede tip.
Persoonlijk denk ik dat het weinig uitmaakt in welke kleding je rondloopt. Als mensen je graag mogen, gaat niemand daar over kletsen.
Je schrijft dit:
Het gaat hier ook niet over mijn echte vrienden..... die kennen mij..... ik heb het er weleens over met ze...... ze geven aan: je bent lang, je komt stevig en direct over. Als jij binnenloopt staat er iemand en denk dat mensen daar weleens geïntimideerd door raken. Echter, als je jouw kent..... weet je dat je helemaal niet arrogant bent of wat dan ook.
Uit je verhaal hier kom je niet stevig over, juist onzeker, maar uit dit stukje tekst duidelijk wel.
Mensen die erg direct zijn, roepen wat op bij andere mensen. Ik denk dat dit het juist is, wat onbewust afstand creeert. Als je zelf 'zachter' wordt, zullen mensen je anders benaderen.
Dat is natuurlijk niet eenvoudig, daarom is therapie volgen een goede tip.
