Psyche
alle pijlers
Angst door nare berichten, hoe daarmee omgaan?
dinsdag 13 april 2021 09:26
Ik heb een jaar therapie gevolgd voor een gegeneraliseerde angststoornis en het gaat goed met me. Daar wilde ik toch mee beginnen 
Angst komt bij mij om de hoek kijken als ik geen controle heb en omdat ik al 2 nachten slecht slaap door iets wil ik het hier graag bespreekbaar maken, omdat ik het bespreekbaar maken bij mijn naasten lastig vindt.
Mijn broer vertelde me 2 dagen geleden dat een kennis van hem erg ziek is en dood gaat binnenkort. Die persoon ken ik enkel nog van vroeger en ondanks dat zij niet in mijn kring zit raakt dit verhaal me enorm. Kort gezegd: die vrouw (bijna 50) heeft een tijdje rugpijn (wat ze verklaarde door fysieke arbeid) , krijgt 2 weken geleden hoofdpijn, paar dagen later heftige uitval (kan ineens niets meer) en diagnose kanker met uitzaaiingen door het hele lijf en is niets meer aan te doen. Arts zegt dat ze dit al zeker 2 jaar in haar lijf heeft, maar dus nooit iets gemerkt. In 2 weken tijd van 'onschuldige' rugpijn naar doodziek en afscheid nemen, jonge kinderen etc.
En ik.....mijn angststoornis komt ineens keihard terug! Allerlei doemgedachten gaan door mn hoofd, die ik keihard probeer te relativeren, met technieken die ik in therapie geleerd heb. Ik blijf echter angstig en het houdt me al 2 dagen in zn greep. Want ik heb al een tijd rugpijn, die ik kan verklaren, heb wat lichte klachten die ik ook kan verklaren, maar het enige wat ik denk "die vrouw kon haar rugpijn ook verklaren, wie zegt dat ik niet ook doodziek ben?"
Wat als, wat als, wat als....wat als ik ook ineens afscheid moet nemen van mijn jonge kinderen? die gedachten dus. Ik weet dat het me niet helpt, dat het me nergens brengt, dat ik het los moet laten, dat dit soort dingen gebeuren, maar de angst dat ik mijn leven leef en ondertussen heel erg ziek kan zijn zonder dat te weten....ik kan nergens anders aan denken. Ik werk, zoek afleiding, maar het zit continu in mn hoofd.
Hoe gaan jullie om met dit soort nare berichten?
Angst komt bij mij om de hoek kijken als ik geen controle heb en omdat ik al 2 nachten slecht slaap door iets wil ik het hier graag bespreekbaar maken, omdat ik het bespreekbaar maken bij mijn naasten lastig vindt. Mijn broer vertelde me 2 dagen geleden dat een kennis van hem erg ziek is en dood gaat binnenkort. Die persoon ken ik enkel nog van vroeger en ondanks dat zij niet in mijn kring zit raakt dit verhaal me enorm. Kort gezegd: die vrouw (bijna 50) heeft een tijdje rugpijn (wat ze verklaarde door fysieke arbeid) , krijgt 2 weken geleden hoofdpijn, paar dagen later heftige uitval (kan ineens niets meer) en diagnose kanker met uitzaaiingen door het hele lijf en is niets meer aan te doen. Arts zegt dat ze dit al zeker 2 jaar in haar lijf heeft, maar dus nooit iets gemerkt. In 2 weken tijd van 'onschuldige' rugpijn naar doodziek en afscheid nemen, jonge kinderen etc.
En ik.....mijn angststoornis komt ineens keihard terug! Allerlei doemgedachten gaan door mn hoofd, die ik keihard probeer te relativeren, met technieken die ik in therapie geleerd heb. Ik blijf echter angstig en het houdt me al 2 dagen in zn greep. Want ik heb al een tijd rugpijn, die ik kan verklaren, heb wat lichte klachten die ik ook kan verklaren, maar het enige wat ik denk "die vrouw kon haar rugpijn ook verklaren, wie zegt dat ik niet ook doodziek ben?"
Wat als, wat als, wat als....wat als ik ook ineens afscheid moet nemen van mijn jonge kinderen? die gedachten dus. Ik weet dat het me niet helpt, dat het me nergens brengt, dat ik het los moet laten, dat dit soort dingen gebeuren, maar de angst dat ik mijn leven leef en ondertussen heel erg ziek kan zijn zonder dat te weten....ik kan nergens anders aan denken. Ik werk, zoek afleiding, maar het zit continu in mn hoofd.
Hoe gaan jullie om met dit soort nare berichten?
dinsdag 13 april 2021 09:28
dinsdag 13 april 2021 09:30
Als iets me écht niet loslaat, dan ga ik ermee naar de huisarts, vertel ik mijn klachten en de achterliggende angst, en dan laat ik de huisarts bepalen wat wijsheid is 
. Dat jij een angststoornis hebt gehad en gevoeliger bent voor dit soort reacties op nieuws, betekent niet dat je het helemaal zelf op moet lossen he? Stel dat de HA jouw rugklachten onschuldig vindt, kan even praten over de angst alsnog heel fijn zijn.
Oh en eens met de voorgaande dames, als je nog contact hebt met je behandelaar kun je ook daar weer eerst aankloppen. De gevoeligheid voor angst zal blijven. Aan jou om het tijdig te signaleren en er iets mee te doen.
. Dat jij een angststoornis hebt gehad en gevoeliger bent voor dit soort reacties op nieuws, betekent niet dat je het helemaal zelf op moet lossen he? Stel dat de HA jouw rugklachten onschuldig vindt, kan even praten over de angst alsnog heel fijn zijn. Oh en eens met de voorgaande dames, als je nog contact hebt met je behandelaar kun je ook daar weer eerst aankloppen. De gevoeligheid voor angst zal blijven. Aan jou om het tijdig te signaleren en er iets mee te doen.
anoniem_400536 wijzigde dit bericht op 13-04-2021 09:31
20.60% gewijzigd
dinsdag 13 april 2021 09:34
Mijn behandeling is een half jaar geleden al helemaal afgesloten. Ik heb nu dus geen behandelaar en dan zou ik weer naar de huisarts moeten en dat hele traject door van aanmelding, wachtlijst etc.
Ik denk dat dat nu niet passend is, hoewel ik zeker wel even met mijn therapeut van toen wil praten hierover, maar daar kan ik nu op korte termijn toch niets mee?
Plus, ik kan toch niet elke keer als ik in angst kom bij de hulpverlening aankloppen? Mijn therapie werd afgesloten met de mededeling dat angst altijd een onderdeel van mij zal zijn.
Ik denk dat dat nu niet passend is, hoewel ik zeker wel even met mijn therapeut van toen wil praten hierover, maar daar kan ik nu op korte termijn toch niets mee?
Plus, ik kan toch niet elke keer als ik in angst kom bij de hulpverlening aankloppen? Mijn therapie werd afgesloten met de mededeling dat angst altijd een onderdeel van mij zal zijn.
dinsdag 13 april 2021 09:36
Dit vind ik fijn om te lezen, gek he? Ik weet wel dat het kan gebeuren, maar ik voel me een soort van sukkel dat ik weer hulp moet vragen
dinsdag 13 april 2021 09:37
bel de behandelaar eens, kijk eens of je toch kunt komen praten. vaak kan dat bestnewspaper schreef: ↑13-04-2021 09:34Mijn behandeling is een half jaar geleden al helemaal afgesloten. Ik heb nu dus geen behandelaar en dan zou ik weer naar de huisarts moeten en dat hele traject door van aanmelding, wachtlijst etc.
Ik denk dat dat nu niet passend is, hoewel ik zeker wel even met mijn therapeut van toen wil praten hierover, maar daar kan ik nu op korte termijn toch niets mee?
Plus, ik kan toch niet elke keer als ik in angst kom bij de hulpverlening aankloppen? Mijn therapie werd afgesloten met de mededeling dat angst altijd een onderdeel van mij zal zijn.
En als het niet kan, bel je de huisarts, praat je met de huisarts of met de praktijkondersteuner GGZ
En als angst altijd een deel van jouw leven zal zijn, heb je betere handvatten nodig om er mee om te gaan! zoek hulp
dinsdag 13 april 2021 09:37
Ja, dat kan dus wel. Elke keer dat jij tegen angst aanloopt die langer blijft hangen en die je zelf niet kunt managen met de geleerde technieken, kun je opnieuw aan de bel trekken. Dat hoeft niet altijd direct bij je vorige behandelaar, ook de huisarts of POH kan daar een rol in spelen.newspaper schreef: ↑13-04-2021 09:34Mijn behandeling is een half jaar geleden al helemaal afgesloten. Ik heb nu dus geen behandelaar en dan zou ik weer naar de huisarts moeten en dat hele traject door van aanmelding, wachtlijst etc.
Ik denk dat dat nu niet passend is, hoewel ik zeker wel even met mijn therapeut van toen wil praten hierover, maar daar kan ik nu op korte termijn toch niets mee?
Plus, ik kan toch niet elke keer als ik in angst kom bij de hulpverlening aankloppen? Mijn therapie werd afgesloten met de mededeling dat angst altijd een onderdeel van mij zal zijn.
dinsdag 13 april 2021 09:39
Zie het een beetje als een knieblessure. Je bleek zwakke knieën te hebben, bent daarvoor bij de fysio geweest, hebt geleerd je knieën sterk te maken, maar toch af en toe verzwik je. Je probeert zelf het geleerde toe te passen, maar het lukt je niet helemaal, dus vraag je weer even begeleiding aan huisarts/fysio. Is echt helemaal oké!
dinsdag 13 april 2021 09:39
Dat is waar, de GGZ praktijkondersteunder van de huisarts kan vaak ook best helpen, gaat niet van je eigen risico af en is vaak praktisch. Dus waar heb je last van en welke technieken kan je helpen, hoe gaan we dat doen ect. Heb je meer hulp nodig kan die je weer gerichter doorsturen.
Zou als je nu geen behandelaar hebt anders ook eerst de huisarts bellen en vragen naar de POHer.
Zou als je nu geen behandelaar hebt anders ook eerst de huisarts bellen en vragen naar de POHer.
dinsdag 13 april 2021 09:50
Ik heb mijn oude behandelaar een mail gestuurd, kijken wat zij zegt. Als het bij haar niet kan vraag ik de praktijkondersteuner van de huisarts.
Wat ik vervelend vind van die 2e optie is dat ik het hele verhaal opnieuw moet vertellen terwijl ik al een jaar lang zoveel heb gepraat in die groepstherapie.
Maar goed, ik moet wel iets doen.
Dank voor de tips en aardige woorden!
Wat ik vervelend vind van die 2e optie is dat ik het hele verhaal opnieuw moet vertellen terwijl ik al een jaar lang zoveel heb gepraat in die groepstherapie.
Maar goed, ik moet wel iets doen.
Dank voor de tips en aardige woorden!
dinsdag 13 april 2021 09:53
Nou het is de 1e keer dat het me zo aangrijpt en ik er na 2 dagen nog steeds last van heb. Net na het afronden van de therapie gebeurde er iets wat mij ook angst gaf, maar daar kwam ik heel snel doorheen en was ook niet zo heftig als nu. Waarom dit me zo aangrijpt? Ik denk omdat de situatie waar ik zoveel angst voor heb dus heel erg realiteit kan worden, want dat gebeurt bij iemand die ik ken dus kan het mij ook overkomen
dinsdag 13 april 2021 09:57
Goed dat je gemaild hebt. Wie weet is er inderdaad snel iets mogelijk.
Ik denk niet dat je perse je hele verhaal hoeft te herhalen bij de POHer hoor. Je kunt het er ook heel praktisch houden --> Ik ben bekend met een angststoornis die goed onder controle was met behandeling, ik heb in therapie "zus en zo" geleerd, nu is dit en dit gebeurd en helpt "zus en zo" even niet. Kunnen we dit even samen doen of heb je nog andere tips?
Ik vind het trouwens al heel knap dat je er zo'n helikopter view over blijft houden. Ondanks je angst blijf je ook rationeel.
Ik denk niet dat je perse je hele verhaal hoeft te herhalen bij de POHer hoor
. Je kunt het er ook heel praktisch houden --> Ik ben bekend met een angststoornis die goed onder controle was met behandeling, ik heb in therapie "zus en zo" geleerd, nu is dit en dit gebeurd en helpt "zus en zo" even niet. Kunnen we dit even samen doen of heb je nog andere tips?Ik vind het trouwens al heel knap dat je er zo'n helikopter view over blijft houden. Ondanks je angst blijf je ook rationeel.
dinsdag 13 april 2021 10:04
Dit is niet meer dan gewoon je zwakke plek.
Zoals iemand een zwakke enkel heeft, waar bij teveel belasting meteen weer doorheen wordt gezakt en dan een weekje rust moet komen.
Of een ooit gebroken vinger waar de kracht niet meer van terug is als vanouds en je dus altijd even na moet denken.
Dit is jouw punt van aandacht. Meer niet. Zo heeft iedereen iets.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
dinsdag 13 april 2021 10:24
Het is de confrontatie met je eigen sterfelijkheid, denk ik.newspaper schreef: ↑13-04-2021 09:53Nou het is de 1e keer dat het me zo aangrijpt en ik er na 2 dagen nog steeds last van heb. Net na het afronden van de therapie gebeurde er iets wat mij ook angst gaf, maar daar kwam ik heel snel doorheen en was ook niet zo heftig als nu. Waarom dit me zo aangrijpt? Ik denk omdat de situatie waar ik zoveel angst voor heb dus heel erg realiteit kan worden, want dat gebeurt bij iemand die ik ken dus kan het mij ook overkomen
Zo werkt het in ieder geval bij mij.
dinsdag 13 april 2021 10:59
Nee die slik ik niet en ga ik ook niet doen. Ik kan het zonder medicijnen, daar ben ik van overtuigd.
dinsdag 13 april 2021 11:01
Ja dat denk ik ook, bij mij is het nog meer dat ik het mijn kinderen niet wil aandoen. Dat ik zelf dood ga, iets wat ik uiteraard niet wil, maar daar merk ik zelf niets van. Het verdriet en drama wat mijn kinderen dan hebben, dat is voor mij het allerergste wat er kan gebeuren
dinsdag 13 april 2021 11:36
Dit.K0koro schreef: ↑13-04-2021 09:57Goed dat je gemaild hebt. Wie weet is er inderdaad snel iets mogelijk.
Ik denk niet dat je perse je hele verhaal hoeft te herhalen bij de POHer hoor
Ik vind het trouwens al heel knap dat je er zo'n helikopter view over blijft houden. Ondanks je angst blijf je ook rationeel.
donderdag 15 april 2021 17:05
Hoi newspaper, hoe gaat het nu met je? Helaas geen tips, maar ik herken dit helemaal. Zit er ook middenin. Bij mij is het begonnen na het overlijden van mijn moeder, inmiddels vijf jaar geleden, maar vorige week is een cliënt ook gestorven aan kanker en ben ik weer heel angstig.
Ik vind het zo klote dat ik deze angsten heb en kan echt jaloers zijn op de mensen die deze angst niet hebben, of nauwelijks hun leven beheerst. Zul je vast herkennen.
Mag ik vragen wat voor therapie je gevolgd heb? Ik volg nu schematherapie met een groep maar merk dat het op dit vlak niet veel met me doet en dat ik hierna toch nog op dat vlak verder moet.
Ik vind het zo klote dat ik deze angsten heb en kan echt jaloers zijn op de mensen die deze angst niet hebben, of nauwelijks hun leven beheerst. Zul je vast herkennen.
Mag ik vragen wat voor therapie je gevolgd heb? Ik volg nu schematherapie met een groep maar merk dat het op dit vlak niet veel met me doet en dat ik hierna toch nog op dat vlak verder moet.
vrijdag 16 april 2021 08:11
Hi Newspaper, ik ben 39 en heb deze gevoelens nu op en af sinds 16 jaar. De ene keer is het erg aanwezig en de andere keer leef ik zorgeloos. Het ligt er ook vaak aan hoe ik zelf in mijn vel zit. Nu door de corona ellende, merk ik dat nu mijn geduld begint op te raken en ga ik me dingen ook weer erg aantrekken. Terwijl je weet, dat dit verhaal natuurlijk niet heel veel vaak voorkomt. Daarom wordt er ook zo veel over gesproken. Probeer wat te relativeren. Muziek te luisteren. Wandelen. En geniet van de dag, maar serieus. Leef bewust. Het helpt mij allemaal. En na een tijdje gaan de bange gedachtens weer naar de achtergrond. Schrijf van je af, of praat van je af. PB mag ook altijd. Sterkte, je zit er nu weer even middenin maar je komt er weer uit.
vrijdag 16 april 2021 08:46
Ik kan me zo voorstellen hoe je je voelt. En snap ik ook dat anderen denken "waar ben je mee bezig". Hoevaak ik tegen mezelf heb gezegd dat ik hiermee mag stoppen, dat het me nergens brengt, maar ik heb van mn therapeut geleerd dat ik er juist niet tegen moet vechten maar het er laten zijn. En dat ik niet alles moet willen analyseren. Rete moeilijk vind ik dat, want ergens ben ik overtuigd dat mij dit gaat overkomen. Dat ik kan zeggen "zie je wel!"Amy_Santiago schreef: ↑15-04-2021 17:05Hoi newspaper, hoe gaat het nu met je? Helaas geen tips, maar ik herken dit helemaal. Zit er ook middenin. Bij mij is het begonnen na het overlijden van mijn moeder, inmiddels vijf jaar geleden, maar vorige week is een cliënt ook gestorven aan kanker en ben ik weer heel angstig.
Ik vind het zo klote dat ik deze angsten heb en kan echt jaloers zijn op de mensen die deze angst niet hebben, of nauwelijks hun leven beheerst. Zul je vast herkennen.
Mag ik vragen wat voor therapie je gevolgd heb? Ik volg nu schematherapie met een groep maar merk dat het op dit vlak niet veel met me doet en dat ik hierna toch nog op dat vlak verder moet.
De achterliggende oorzaak zit in een gigantische controle behoefte, waar dat vandaan komt weet ik ook.
Ik heb groepstherapie gevolgd, een hele dag per week die bestond uit een aantal onderdelen. Niet alles vond ik aansluiten of even nuttig maar het heeft me veel inzicht gegeven en dingen geleerd.
En ik voelde me zo sterk toen ik een half jaar geleden afsloot, tot vorige week het me ineens aanvloog. Zo erg dat het lijkt op hypochondrie, want door de angst krijg ik lichamelijke klachten. En dan begint de hele riedel van angst, controleren, piekeren en steeds maar die gedachte "dit gaat mij toch ook overkomen"
Mijn therapeut gaat me vandaag bellen. Ze heeft geen plek ivm lange wachtlijst, maar ik heb ook geen behoefte (op dit moment) aan weer therapie. Ik zou heel graag af en toe mijn gedachten en spanningen willen ventileren met een professional die me tips geeft en me ook geruststelt.
vrijdag 16 april 2021 08:51
Jij ook bedankt voor je bericht. Die wisselingen heb ik ook, zo voelde ik me de afgelopen weken heel erg goed, rustig en alles liep lekker. Zo ineens slaat dat om en dan raak ik ook gefrustreerd hoor. Want ik wil niet terugvallen en ik wil er gewoon vanaf.pilatespas schreef: ↑16-04-2021 08:11Hi Newspaper, ik ben 39 en heb deze gevoelens nu op en af sinds 16 jaar. De ene keer is het erg aanwezig en de andere keer leef ik zorgeloos. Het ligt er ook vaak aan hoe ik zelf in mijn vel zit. Nu door de corona ellende, merk ik dat nu mijn geduld begint op te raken en ga ik me dingen ook weer erg aantrekken. Terwijl je weet, dat dit verhaal natuurlijk niet heel veel vaak voorkomt. Daarom wordt er ook zo veel over gesproken. Probeer wat te relativeren. Muziek te luisteren. Wandelen. En geniet van de dag, maar serieus. Leef bewust. Het helpt mij allemaal. En na een tijdje gaan de bange gedachtens weer naar de achtergrond. Schrijf van je af, of praat van je af. PB mag ook altijd. Sterkte, je zit er nu weer even middenin maar je komt er weer uit.
Ik ga er wel anders mee om dan vroeger, nu ga ik idd elke dag naar buiten wandelen, schrijf ik af en toe, dwing ik mezelf te vertrouwen op mijn lijf en heb ik baat bij ademhalingsoefeningen.
Nu zijn we enkele dagen verder en zakt het wat af, gelukkig maar. En dit zou ik graag willen voorkomen, dat het me zo aanvliegt en ik overtuig raak dat er iets ergs gaat gebeuren.
Eigenlijk ben ik gewoon heel erg gefrustreerd dat ik zo met mijzelf en het leven omga
