Psyche
alle pijlers
Angst voor nieuwe depressie beheerst mijn leven
dinsdag 4 augustus 2020 13:54
Voor iedereen die weleens (ernstig) depressief is geweest is het denk ik een herkenbare angst: de angst om ooit weer in die vreselijke hel op aarde terecht te komen...
Ik ben -helaas- door genetische aanleg vatbaar voor depressies. Heb in mijn jeugd een milde depressie gehad en daarna nog twee ernstige, waarvan één hele ernstige (en langdurige) inclusief opname.
Zelfs als ik gelukkig ben en geniet van het leven (en ik heb een heerlijk leven op dit moment!). Mijn partner en ik zijn ontzettend gelukkig samen, we hebben geen kinderen mede doordat ik het niet aandurfde door mijn aanleg voor depressies
.
Mijn ergste angst is daarom om mijn lieve partner te verliezen. Ik weet namelijk niet of ik dat wel aankan.
Deze angst is zo sterk en altijd zo aanwezig in mijn hoofd: bij alles wat ik doe of denk; als ik opsta en weer naar bed ga; als we genieten van elkaar. De angst beheerst mijn leven, hij is er altijd en overal en ik vind dit niet gezond. Je zou er depressief van raken
Ik ben een zelfstandige vrouw, doe veel dingen ook alleen en heb fijne vriendinnen,maar ik vertrouw mijzelf niet als ik ooit alleen verder moet...Ben bang om compleet de weg kwijt te raken. Doorgedraaid, depressief en psychotisch.
Herkent iemand dit? Wat doe je eraan? Wat kan ik met die angst doen?
Ik ben al bekend met omdenken en cognitieve gedragstherapie. Ik weet dat het irreële gedachten zijn, maar 1 ding is zeker en dat is dat iedereen op een dag overlijd. Ik hoop altijd maar dat ik eerder ga dan mijn partner want hij is sterker dan ik...
Ik ben -helaas- door genetische aanleg vatbaar voor depressies. Heb in mijn jeugd een milde depressie gehad en daarna nog twee ernstige, waarvan één hele ernstige (en langdurige) inclusief opname.
Dat is iets wat mijn laatste psychiater eens gezegd heeft en wat me eigenlijk nooit meer los heeft gelaten...Sindsdien leef ik eigenlijk nooit meer onbezorgd, de angst om ooit weer in de hel op aarde te belanden is altijd sluimerend op de achtergrond aanwezig."Hoe vaker je een depressie gehad hebt, hoe vatbaarder je wordt om weer een depressie te ontwikkelen"
Zelfs als ik gelukkig ben en geniet van het leven (en ik heb een heerlijk leven op dit moment!). Mijn partner en ik zijn ontzettend gelukkig samen, we hebben geen kinderen mede doordat ik het niet aandurfde door mijn aanleg voor depressies
. Mijn ergste angst is daarom om mijn lieve partner te verliezen. Ik weet namelijk niet of ik dat wel aankan.
Deze angst is zo sterk en altijd zo aanwezig in mijn hoofd: bij alles wat ik doe of denk; als ik opsta en weer naar bed ga; als we genieten van elkaar. De angst beheerst mijn leven, hij is er altijd en overal en ik vind dit niet gezond. Je zou er depressief van raken
Ik ben een zelfstandige vrouw, doe veel dingen ook alleen en heb fijne vriendinnen,maar ik vertrouw mijzelf niet als ik ooit alleen verder moet...Ben bang om compleet de weg kwijt te raken. Doorgedraaid, depressief en psychotisch.
Herkent iemand dit? Wat doe je eraan? Wat kan ik met die angst doen?
Ik ben al bekend met omdenken en cognitieve gedragstherapie. Ik weet dat het irreële gedachten zijn, maar 1 ding is zeker en dat is dat iedereen op een dag overlijd. Ik hoop altijd maar dat ik eerder ga dan mijn partner want hij is sterker dan ik...
dinsdag 4 augustus 2020 15:10
Herken je angst heel erg. Een echte depressie heb ik gelukkig nog nooit gehad dus ik weet niet hoe dat voelt maar het lijkt me verschrikkelijk. Wel heb ik depressieve gevoelens maar het is vooral de angst die mij parten speelt. Ik heb helaas veel angsten (bang voor de dood, lichte hypochondrie maar ook 24/7 een soort onheilspellend gevoel) maar mijn grootste angst is ook om mijn partner te verliezen. Heb dit al heel erg lang, ben er ook voor in therapie geweest (helaas niet geholpen) maar momenteel is het extreem omdat het niet goed gaat met zijn gezondheid.
De angst maakt me gek, het beneemt me letterlijk de adem soms.
Het idee dat ik zonder hem moet leven is niet te verdragen. Ik ben er ook van overtuigd dat ik dat niet kan en niet wil en dat ik nooit meer iemand vind. Hij is m’n alles, letterlijk.
Wij hebben ook geen kinderen (bewust) dus als hij weg valt heb ik echt niemand meer om voor te leven. (Ja, m’n dieren)
Ook op gelukkige momenten herken ik dat gevoel van angst. Soms maken die gelukkige momenten me extra angstig want wat als deze wegvallen?
Ik hoop ook dat ik eerder dood ga dan hem maar ik wil ook niet dat hij kapot van verdriet achterblijft. En de kans dat we samen dood gaan is er maar die is klein.
Ik heb helaas geen tips voor je omdat ik er zelf midden in zit. Het enigste wat ik kan bedenken is afleiding zoeken en therapie. Ik moet zelf ook weer hulp gaan zoeken. De drempel is hoog omdat ik 2 keer in therapie ben geweest en 2 keer slechte ervaringen had met de psych. De klik was er gewoon niet maar ben dan ook bang dat het misschien gewoon aan mij ligt en niet aan hun. En de angst / gevoel dat ik niet te helpen ben. Ik wil je in ieder geval veel sterkte wensen!
De angst maakt me gek, het beneemt me letterlijk de adem soms.
Het idee dat ik zonder hem moet leven is niet te verdragen. Ik ben er ook van overtuigd dat ik dat niet kan en niet wil en dat ik nooit meer iemand vind. Hij is m’n alles, letterlijk.
Wij hebben ook geen kinderen (bewust) dus als hij weg valt heb ik echt niemand meer om voor te leven. (Ja, m’n dieren)
Ook op gelukkige momenten herken ik dat gevoel van angst. Soms maken die gelukkige momenten me extra angstig want wat als deze wegvallen?
Ik hoop ook dat ik eerder dood ga dan hem maar ik wil ook niet dat hij kapot van verdriet achterblijft. En de kans dat we samen dood gaan is er maar die is klein.
Ik heb helaas geen tips voor je omdat ik er zelf midden in zit. Het enigste wat ik kan bedenken is afleiding zoeken en therapie. Ik moet zelf ook weer hulp gaan zoeken. De drempel is hoog omdat ik 2 keer in therapie ben geweest en 2 keer slechte ervaringen had met de psych. De klik was er gewoon niet maar ben dan ook bang dat het misschien gewoon aan mij ligt en niet aan hun. En de angst / gevoel dat ik niet te helpen ben. Ik wil je in ieder geval veel sterkte wensen!
dinsdag 4 augustus 2020 15:45
Ik heb zelf (gelukkig) geen ervaring met depressie, heb er in mijn directe omgeving wel mee te maken gehad (vriendin, familielid). Wat mij zorgen baart in jouw verhaal en in dat van Doubletree20 is jullie ongelooflijke afhankelijkheid van je partner. In mijn optiek zijn er maar weinig partners die een dergelijke afhankelijkheid op den duur trekken. Daar zou ik me eerder zorgen over maken dan over de hypothetische mogelijkheid dat je weer een ernstige depressie krijgt.
dinsdag 4 augustus 2020 15:47
Klopt, die angst om helemaal van het padje te raken als ik mijn partner verlies belemmerd mij om écht gelukkig te zijn.Westerpaviljoen schreef: ↑04-08-2020 14:25Als ik het goed begrijp krijg je bijna een depressie van de angst voor een depressie?
Het is altijd en overal op de achtergrond aanwezig, terwijl we zo'n fijn leven hebben. Ik heb natuurlijk wel tegenslagen gehad en verdrietige dingen meegemaakt maar dat hoort bij het leven...
Ik las op deze pijler ook een topic van een moeder die erge angst heeft dat haar dochter iets naar overkomt, iets wat ik me zo goed kan voorstellen. De liefde voor een kind gaat waarschijnlijk zoveel dieper dan voor een partner...
Mijn oma heeft lang geleden zelfmoord gepleegd toen ze in een van haar depressies zat, ik was toen nog niet geboren maar heb de vatbaarheid voor depressie waarschijnlijk van haar.
@Doubletree, heel erg bedankt voor het delen van jouw verhaal. Ik herken veel ook van wat je schrijft, ook die gedachtes tijdens mooie geluksmomenten. Wat naar dat het niet goed gaat met de gezondheid van je partner, iets wat de angst alleen maar heviger maakt denk ik? Is hij op de hoogte van jouw angst om hem te verliezen?
@Kokoro: hulp voor een angststoornis heb ik nog niet aan gedacht, dank voor je tip.
dinsdag 4 augustus 2020 15:55
Hoi Joyce, dank voor je bericht. Je hebt voor een deel zeker gelijk. Mijn partner heb ik het meeste lief, ik hou ontzettend veel van hem (en hij ook van mij). Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit een andere man zou ontmoeten waarmee ik zo gelukkig ben. In dat opzicht ben ik inderdaad afhankelijk van hem. Ik wil hem nooit meer kwijt...Joyce48 schreef: ↑04-08-2020 15:45Ik heb zelf (gelukkig) geen ervaring met depressie, heb er in mijn directe omgeving wel mee te maken gehad (vriendin, familielid). Wat mij zorgen baart in jouw verhaal en in dat van Doubletree20 is jullie ongelooflijke afhankelijkheid van je partner. In mijn optiek zijn er maar weinig partners die een dergelijke afhankelijkheid op den duur trekken. Daar zou ik me eerder zorgen over maken dan over de hypothetische mogelijkheid dat je weer een ernstige depressie krijgt.
Aan de andere kant ben ik een erg zelfstandige vrouw, heb jaren alleen gewoond voordat ik hem leerde kennen. Ben vorig jaar nog alleen op reis geweest, doe veel met vriendinnen en heb mijn eigen hobby's en bezigheden. Ik kan heel goed alleen op pad, hele dagen zelfs. Als mijn partner een week weg is naar het buitenland vind ik dat zelfs heerlijk. Even het huis voor mij alleen, kan me dan prima vermaken
.Dus aan de ene kant hang ik erg aan hem, hij is mijn rots in de branding. Aan de andere kant ben ik juist erg zelfstandig.
dinsdag 4 augustus 2020 16:50
Ik herken het.
Ik had vooral in het eerste jaar na mijn depressie (ook met opname) hier veel last van. Naar ik heb begrepen is dan het risico op een terugval ook het groots.
Als ik dan een slechte dag had, voelde ik me zo alweer afglijden. Ik heb echt weer moeten leren dat een slechte dag heel normaal is : ).
Mede door therapie heb ik geleerd om mezelf heel goed in de gaten te houden en weet ik precies wat tekenen zijn die erop wijzen dat ik de verkeerde kant opga.
Zoals; laten versloffen van mijn huis, verwaarlozen van sociale contacten, te laat naar bed gaan, (meer) alcohol drinken enz.
Als ik mezelf hierop 'betrap' haal ik meteen de teugels weer aan en dwing ik mezelf in een strakker ritme, waardoor ik niet verder afzak en me langszaam weer beter ga voelen. Je kunt ook de hulp van je omgeving (vriend) inroepen om je hierbij te helpen door je te wijzen op kleine veranderingen in je gedrag.
Ook let ik extra goed op mezelf bij heftige gebeurtenissen (zoals het overlijden van mijn vader begin dit jaar). Dan eet ik extra gezond, beweeg veel, ga vroeg naar bed enz. enz.
Ook ik ben erfelijk belast met depressie, dus het zal iets zijn waar ik mijn leven lang waakzaam voor moet zijn. Maar inmiddels (10 jaar na opname) kan ik wel zeggen dat ik er prima mee kan leven.
Ik had vooral in het eerste jaar na mijn depressie (ook met opname) hier veel last van. Naar ik heb begrepen is dan het risico op een terugval ook het groots.
Als ik dan een slechte dag had, voelde ik me zo alweer afglijden. Ik heb echt weer moeten leren dat een slechte dag heel normaal is : ).
Mede door therapie heb ik geleerd om mezelf heel goed in de gaten te houden en weet ik precies wat tekenen zijn die erop wijzen dat ik de verkeerde kant opga.
Zoals; laten versloffen van mijn huis, verwaarlozen van sociale contacten, te laat naar bed gaan, (meer) alcohol drinken enz.
Als ik mezelf hierop 'betrap' haal ik meteen de teugels weer aan en dwing ik mezelf in een strakker ritme, waardoor ik niet verder afzak en me langszaam weer beter ga voelen. Je kunt ook de hulp van je omgeving (vriend) inroepen om je hierbij te helpen door je te wijzen op kleine veranderingen in je gedrag.
Ook let ik extra goed op mezelf bij heftige gebeurtenissen (zoals het overlijden van mijn vader begin dit jaar). Dan eet ik extra gezond, beweeg veel, ga vroeg naar bed enz. enz.
Ook ik ben erfelijk belast met depressie, dus het zal iets zijn waar ik mijn leven lang waakzaam voor moet zijn. Maar inmiddels (10 jaar na opname) kan ik wel zeggen dat ik er prima mee kan leven.
The time is now
dinsdag 4 augustus 2020 16:52
O-0-hDeer, mijn partner is op de hoogte. Hij weet hoe extreem bang ik ben om hem te verliezen maar uiteraard kan ik het hier niet steeds met hem over hebben, dit doe ik dus ook bijna nooit. Bovendien, het gevoel zit in mij, het blijft aanwezig, soms heel sterk (momenteel constant heel sterk), soms wat minder sterk maar het is er letterlijk altijd. Het lijkt wel een deel van me geworden te zijn.
Joyce, je hebt gelijk dat ik helemaal afhankelijk ben van m'n man. Voornamelijk emotioneel (omdat ik zo enorm veel van hem hou en niet zonder hem kan leven. We zijn al ruim 20 jaar samen, ik kan me gewoon geen leven zonder hem voorstellen)
Maar ook in praktisch opzicht weet ik niet hoe ik alleen verder moet. We wonen in een groot huis met veel grond wat ik niet alleen kan onderhouden, de tuin is nog lang niet klaar. Heb overal de ballen verstand van... Dat maakt me ook angstig maar valt natuurlijk in het niet met de angst om zonder hem te moeten leven.
Joyce, je hebt gelijk dat ik helemaal afhankelijk ben van m'n man. Voornamelijk emotioneel (omdat ik zo enorm veel van hem hou en niet zonder hem kan leven. We zijn al ruim 20 jaar samen, ik kan me gewoon geen leven zonder hem voorstellen)
Maar ook in praktisch opzicht weet ik niet hoe ik alleen verder moet. We wonen in een groot huis met veel grond wat ik niet alleen kan onderhouden, de tuin is nog lang niet klaar. Heb overal de ballen verstand van... Dat maakt me ook angstig maar valt natuurlijk in het niet met de angst om zonder hem te moeten leven.
dinsdag 4 augustus 2020 18:25
Ja dat herken ik wel. Zodra ik dus reden zie tot depressie doe ik alles om die weg te slaan. Ik zeg alles wat maar voorhanden is tegen mezelf om me een reden te geven door te gaan. Als iets heel ergs tóch gebeurt, dan lijkt wel of je zó genoeg van die angst hebt dat het je veel minder kan schelen dan je verwachtte. Het komt veel minder hard aan. Wat ook dan meespeelt is een zekere opluchting dat je niet meer bang hoeft te zijn, want het is nu gebeurd.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
woensdag 5 augustus 2020 08:35
Ik herken het wel, maar ook weer niet. sinds begin dit jaar ben ik uit mijn heel heftige duistere periode gestapt. Soms zweeft het doemscenario me weer voor ogen. Maar dan realiseer ik me: ik let nu op mezelf. Ik zorg heel goed voor mezelf, heb mezelf in de afgelopen tijd heel goed leren kennen. Als er weer een wolkje voor de zon komt drijven, zal ik het deze keer herkennen. En dan zal ik het nooit meer tot een dergelijke duisternis laten oplopen. En anders mijn lieve partner: die heeft de duisternis bijna net zo erg meegemaakt. Hij zal mij ook helpen er nooit meer in terecht te komen.
Kun je niet terug naar je therapeut en vragen om een plan waarin je je "wolkjes" leert herkennen? En je vriend ook! Zodat je op tijd in kunt grijpen. Want je hebt het meegemaakt en overleefd, dus je bent nu sterker dan ooit!
Kun je niet terug naar je therapeut en vragen om een plan waarin je je "wolkjes" leert herkennen? En je vriend ook! Zodat je op tijd in kunt grijpen. Want je hebt het meegemaakt en overleefd, dus je bent nu sterker dan ooit!
Zonder oorzaak geen gevolg
woensdag 5 augustus 2020 13:15
Dank voor je praktische tips, daar heb ik veel aan! Ik ga toch maar eens vragen bij de huisarts of ik hiervoor een verwijzing mag.Luci_Morgenster schreef: ↑04-08-2020 16:59Signaleringsplan, plan met (contra) gedrag en acties die kunnen helpen, psycho-educatie en hulp bij die angst.
Zo’n signaleringsplan heb ik bij mijn laatste depressie gemaakt, die ga ik weer eens opzoeken. Dank ook Banba voor de tip
.Ik weet dat mijn alarmbellen moeten afgaan als ik last krijg van slapeloosheid, een kort lontje, stress en vroeg wakker worden. Ik heb mijn werk al omgegooid en doe nu werk wat mij minder stress geeft en ik werk parttime om het stressniveau niet te hoog te laten oplopen.
Ik ben niet heel erg bang om nu depressief te raken, het is echt de angst om om te vallen als ik ooit mijn partner verlies. Soms speel ik zelfs met het idee om het dan maar uit te maken, dan hoef ik dat verdriet niet te dragen als hij een keer komt te overlijden. Ik doe dat natuurlijk niet, ben veel te gelukkig met hem. Maar dit soort gedachten spelen dus door mijn hoofd.
@Retrostar, ik denk dat je daar ook gelijk in hebt. Je maakt je zo druk om het lijden dat je vreest en hebt geen vertrouwen in jezelf. En als er dan iets vreselijks gebeurt blijk je sterker dan je altijd gedacht had...
@Polkat, wat fijn dat je uit de duisternis gekomen bent. En die angst als je even een sombere bui hebt is erg herkenbaar. Vooral als je net begint op te klimmen en het eerste jaar na een depressie.
@Doubletree, is het wellicht een goed plan om vanaf nu meer zelf te gaan doen? Zelf de administratie overnemen bijvoorbeeld? Klussen in huis aanpakken? Ik denk dat een coach je daarin wel kan helpen. Ik doe heel veel zelf, maar dat komt uit de gedachte dat ik niet wil omvallen als mijn partner ooit wegvalt. Ik wil zelfredzaam zijn en blijven. Mijn partner is erg zorgzaam, hij neemt me vaak dingen uit handen. En het is zo makkelijk om daaraan toe te geven. Maar ik wil het zelf doen...
donderdag 13 augustus 2020 11:57
Lieve Viva leden,
ik wilde jullie toch nog even laten weten dat het blijkbaar enorm heeft opgelucht om na al die jaren mijn grootst angst te delen.
Nadat ik dit topic geschreven heb en jullie reacties gelezen heb, heb ik geen 1 dag meer gehad met de angst om mijn partner te verliezen!
Gister ben ik weer eens de hele dag alleen op pad geweest (o.a. fotograferen) en op de terugweg naar huis bedacht ik mij ineens dat ik die angst kwijt ben en het niet meer continu in mijn achterhoofd zit
! Ik voel me juist sterk en onafhankelijk.
Zo zie je maar dat praten over iets echt helpend kan zijn, ook al was het dit keer virtueel met onbekenden. Dank jullie voor jullie woorden en tips
ik wilde jullie toch nog even laten weten dat het blijkbaar enorm heeft opgelucht om na al die jaren mijn grootst angst te delen.
Nadat ik dit topic geschreven heb en jullie reacties gelezen heb, heb ik geen 1 dag meer gehad met de angst om mijn partner te verliezen!
Gister ben ik weer eens de hele dag alleen op pad geweest (o.a. fotograferen) en op de terugweg naar huis bedacht ik mij ineens dat ik die angst kwijt ben en het niet meer continu in mijn achterhoofd zit
! Ik voel me juist sterk en onafhankelijk.Zo zie je maar dat praten over iets echt helpend kan zijn, ook al was het dit keer virtueel met onbekenden. Dank jullie voor jullie woorden en tips
