Psyche
alle pijlers
Angstgevoel zonder aanleiding - herkenbaar?
zaterdag 8 mei 2021 14:06
Hoi!
Ik ben bekend met angsten, in het verleden een depressie gehad en veel gepiekerd. Het gaat inmiddels veel beter. Ik heb nauwelijks nog last van veel piekeren en het bekende doemdenken ben ik aardig afgeleerd.
Maar, nu het volgende. Ik heb met momenten last van een plotseling gevoel van angst. Het is echt een gevoel wat uit het niets lijkt te komen zonder reden. Ik heb een vermoeden dat er wel iets aan voorafgaat, een gedachte, trigger of gebeurtenis. Alleen ik kan ze niet ontdekken. Er lijkt oprecht niks te zijn.
Maar het gevoel is wel super naar. Ik ben oprecht bang en wil het liefst ter plekke verdwijnen. En omdat ik de aanleiding niet kan ontdekken kan ik mezelf moeilijk/niet geruststellen. Tenminste, zeggen dat het goedkomt en dat ik me geen zorgen hoef te maken helpt me niet.
Ik vraag me af of het misschien toch door corona komt. Ik ben niet bang voor corona verder. Maar ik zit en werk wel veel thuis. Dus mogelijk komt het doordat ik te weinig afleiding heb, maar dat weet ik niet.
Zijn er mensen die dit herkennen?
Ik ben bekend met angsten, in het verleden een depressie gehad en veel gepiekerd. Het gaat inmiddels veel beter. Ik heb nauwelijks nog last van veel piekeren en het bekende doemdenken ben ik aardig afgeleerd.
Maar, nu het volgende. Ik heb met momenten last van een plotseling gevoel van angst. Het is echt een gevoel wat uit het niets lijkt te komen zonder reden. Ik heb een vermoeden dat er wel iets aan voorafgaat, een gedachte, trigger of gebeurtenis. Alleen ik kan ze niet ontdekken. Er lijkt oprecht niks te zijn.
Maar het gevoel is wel super naar. Ik ben oprecht bang en wil het liefst ter plekke verdwijnen. En omdat ik de aanleiding niet kan ontdekken kan ik mezelf moeilijk/niet geruststellen. Tenminste, zeggen dat het goedkomt en dat ik me geen zorgen hoef te maken helpt me niet.
Ik vraag me af of het misschien toch door corona komt. Ik ben niet bang voor corona verder. Maar ik zit en werk wel veel thuis. Dus mogelijk komt het doordat ik te weinig afleiding heb, maar dat weet ik niet.
Zijn er mensen die dit herkennen?
zaterdag 8 mei 2021 14:18
Ja ik herken dit wel, ik heb een paar jaar terug paniekaanvallen gehad die ik niet kon herleiden. In sommige gevallen wist ik wanneer ze opkwamen, maar vaak kwamen ze vanuit het niets. Ik heb ook nooit kunnen ontdekken wat de trigger was, ook psychologen wisten het niet.
Het is bij mij nu een stuk minder, en ook al kun je jezelf inderdaad niet geruststellen (op het moment dat ik erin zat was mijn realistisch denken even weg), ik probeerde wel altijd te bedenken dat zo’n paniekaanval over ging, dat duurt soms even een paar minuten, soms wat langer, maar het gaat weer voorbij.
Ik ging meestal als ik thuis was rustig op de bank zitten of liggen en tv kijken. Verstand op 0, rustig ademen tot ik weer wat rustiger werd.
Sterkte, hopelijk kun je erachter komen waar het door komt
Het is bij mij nu een stuk minder, en ook al kun je jezelf inderdaad niet geruststellen (op het moment dat ik erin zat was mijn realistisch denken even weg), ik probeerde wel altijd te bedenken dat zo’n paniekaanval over ging, dat duurt soms even een paar minuten, soms wat langer, maar het gaat weer voorbij.
Ik ging meestal als ik thuis was rustig op de bank zitten of liggen en tv kijken. Verstand op 0, rustig ademen tot ik weer wat rustiger werd.
Sterkte, hopelijk kun je erachter komen waar het door komt
zaterdag 8 mei 2021 14:23
zaterdag 8 mei 2021 14:32
zaterdag 8 mei 2021 14:41
Hoe zijn ze er bij haar achter gekomen dat het hormonaal was? Qua leeftijd denk je bij ca 50 al snel aan de overgang, ik ben zelf begin 30 maar heb wel vaker gedacht dat het wel eens met de pil te maken kan hebben, dat is natuurlijk ook een en al hormonen.ZonnedauwRegenboog schreef: ↑08-05-2021 14:23Mijn moeder had dit toen ze tegen de overgang aan zat. Een lichamelijke paniekreactie wat natuurlijk daardoor ook emotionele reactie werd maar ze had geen idee waar de angst op gebaseerd was. Het bleek hormonaal.
zaterdag 8 mei 2021 15:18
Bedankt voor de reacties! Ik ben zelf 31, dus ik denk niet dat het de overgang zal zijn. Maar mogelijk wel iets hormonaals? Ik ga eens kijken of ik daar iets over kan vinden.
@Panda, fijn dat jij dit herkend, hoewel ik het je niet gun natuurlijk. Haha, hopelijk snap je me
Me bewust zijn dat het overgaat is wel een goede.
Het liefst kom ik erachter waar het vandaan komt, maar dat word lastig. Ik hoop dat het samenhangt met corona, met het vele thuiszitten en teveel denk tijd. Ik heb het namelijk weinig als ik drukker ben.
@Panda, fijn dat jij dit herkend, hoewel ik het je niet gun natuurlijk. Haha, hopelijk snap je me
Me bewust zijn dat het overgaat is wel een goede.
Het liefst kom ik erachter waar het vandaan komt, maar dat word lastig. Ik hoop dat het samenhangt met corona, met het vele thuiszitten en teveel denk tijd. Ik heb het namelijk weinig als ik drukker ben.
zaterdag 8 mei 2021 15:39
Nee ik gun het ook echt niemand. Ik heb er soms nog steeds moeite mee hoor. Op “normale” momenten weet ik prima dat zo’n aanval eventjes duurt, ik dan niet logisch kan nadenken, en dat het gevoel dan weer zakt. Maar op het moment zelf voelt het alsof het nooit meer overgaat, ook al weet ik dat het wel zo is. Daarom helpt het bij mij om even rustig te gaan zitten en wat afleiding te hebben, en simpelweg te wachten. Ook al voelt het dan niet zo, ik probeer mezelf er echt aan te herinneren dat het weggaat en dat het gewoon even tijd nodig heeft. Hopelijk helpt dat jou ook een beetje.Artique schreef: ↑08-05-2021 15:18Bedankt voor de reacties! Ik ben zelf 31, dus ik denk niet dat het de overgang zal zijn. Maar mogelijk wel iets hormonaals? Ik ga eens kijken of ik daar iets over kan vinden.
@Panda, fijn dat jij dit herkend, hoewel ik het je niet gun natuurlijk. Haha, hopelijk snap je me
Me bewust zijn dat het overgaat is wel een goede.
Het liefst kom ik erachter waar het vandaan komt, maar dat word lastig. Ik hoop dat het samenhangt met corona, met het vele thuiszitten en teveel denk tijd. Ik heb het namelijk weinig als ik drukker ben.
zaterdag 8 mei 2021 16:09
Heel herkenbaar. Ik heb al jaren last van paniekaanvallen. Meerdere keren therapie gehad maar de triggers niet kunnen vinden. Denk dat ik er altijd last van zal blijven hebben, met betere en slechtere periodes.
Wat Panda zegt is ook heel herkenbaar. Als er niks aan de hand is, dan kun je een paniekaanval prima in perspectief zetten. Maar zodra je een paniekaanval hebt, lukt het niet meer om realistisch na te denken.
Wat bij mij helpt:
Voldoende slaap
Goede ademhaling (paniekaanval heeft (vaak) met hyperventilatie te maken)
Afleiding zoeken
Verder ben ik gestopt met alcohol en met koffie. Ik merkte dat ik er veel vaker last van had na koffie. En inderdaad zijn ze een stuk minder frequent nu. Maar wie weet is dat een placebo effect.
Van mijn psycholoog moest ik meerdere keren per dag gaan hyperventileren om aan het gevoel te wennen. Dat werkte ook wel wat. Als ik nu een aanval op voel komen probeer ik me er niet tegen te verzetten. Hoe moeilijk ook, gezien je gebrek aan realistisch nadenken, ik probeer de paniekaanval gewoon te laten gaan en vertel mezelf dat het langzaam naar een piek loopt maar daarna weer afneemt.
Zodra ik mezelf ga verzetten, gaat het van kwaad tot erger.
Ik hoop dat je er snel van af raakt. Bij mij heeft het wel echt heftige periodes gegeven. Tot lichte pleinvrees aan toe. En nog steeds vermijd ik drukke plekken.
Sterkte!
Wat Panda zegt is ook heel herkenbaar. Als er niks aan de hand is, dan kun je een paniekaanval prima in perspectief zetten. Maar zodra je een paniekaanval hebt, lukt het niet meer om realistisch na te denken.
Wat bij mij helpt:
Voldoende slaap
Goede ademhaling (paniekaanval heeft (vaak) met hyperventilatie te maken)
Afleiding zoeken
Verder ben ik gestopt met alcohol en met koffie. Ik merkte dat ik er veel vaker last van had na koffie. En inderdaad zijn ze een stuk minder frequent nu. Maar wie weet is dat een placebo effect.
Van mijn psycholoog moest ik meerdere keren per dag gaan hyperventileren om aan het gevoel te wennen. Dat werkte ook wel wat. Als ik nu een aanval op voel komen probeer ik me er niet tegen te verzetten. Hoe moeilijk ook, gezien je gebrek aan realistisch nadenken, ik probeer de paniekaanval gewoon te laten gaan en vertel mezelf dat het langzaam naar een piek loopt maar daarna weer afneemt.
Zodra ik mezelf ga verzetten, gaat het van kwaad tot erger.
Ik hoop dat je er snel van af raakt. Bij mij heeft het wel echt heftige periodes gegeven. Tot lichte pleinvrees aan toe. En nog steeds vermijd ik drukke plekken.
Sterkte!
zaterdag 8 mei 2021 17:33
Hier ook heel herkenbaar. Op mijn 31ste zomaar angst, huilbuien em zelfs suïcidale gedachten, zomaar uit het niets. Het viel op dat het cyclisch was, het bleek te komen door de anticonceptiepil die ik van een ander merk gekregen had.
Later kreeg ik wederom klachten, wederom cyclisch. Ik werd gediagnosticeerd met PMSS en naar de vrouwen poli van PSYQ verwezen. Ik slik nu AD, heb gedragstherapie en mindfulness en gehad en heb nu vrijwel geen klachten meer.
De enorme angst en huilbuien zonder reden waren bijzonder heftig. Terugdenkend bleek dat mijn moeder vroeger hetzelfde gehad had. Na de overgang waren haar klachten over.
Later kreeg ik wederom klachten, wederom cyclisch. Ik werd gediagnosticeerd met PMSS en naar de vrouwen poli van PSYQ verwezen. Ik slik nu AD, heb gedragstherapie en mindfulness en gehad en heb nu vrijwel geen klachten meer.
De enorme angst en huilbuien zonder reden waren bijzonder heftig. Terugdenkend bleek dat mijn moeder vroeger hetzelfde gehad had. Na de overgang waren haar klachten over.
maandag 10 mei 2021 21:32
Herkenbaar. Ik heb regelmatig een heel overheersend, angstig gevoel. Het dringt zich aan me op en ik probeer het dan weg te drukken door mezelf voor te houden dat het niet zo erg is als het voelt maar ik kan op zo'n moment niet uit dat gevoel komen. Ik word bang, wil huilen, zie allerlei doemscenario's voor me en ben op zulke momenten doodongelukkig.. Soms is een trigger de oorzaak, gaan m'n gedachten met me aan de haal maar het kan ook vanuit het niets komen.. Wanneer ik rustig op bed lig bijv. Of het erger is geworden door Corona weet ik niet. Maar ik merk wel dat eenzaamheid, vermoeidheid, weinig afleiding/ stilte een rol kunnen spelen. Ik zou willen dat ik je kon helpen maar heb zelf ook nog geen oplossing gevonden hiervoor. Ben wel van plan om iets met mindfullnes of ademhalingstechnieken te doen, hoop dat zoiets kan helpen 
Ik ben trouwens 34
Ik ben trouwens 34
zondag 16 mei 2021 10:59
Volgens mij door simpelweg al het andere uit te sluiten. Ze heeft wel bloedonderzoeken gehad.
Zelf heb ik afgelopen jaar er ook meer last van. Ik ben begin dertig en altijd heel spontaan, outgoing en zelfverzekerd geweest. Nu loop ik de laatste anderhalf jaar veel tegen onzekerheid, piekeren en doemdenken aan, zo erg dat ik ook overspannen ben geweest. Het beïnvloedt werk/ studie/ privé enorm. Bijzonder vind ik het want zoiets 'past' niet bij mij. Soms denk ik toch dat onbewust het misschien iets te maken heeft met invloed van corona. Hoe precies weet ik niet want ben er niet bang voor ofzo. Misschien dat een mens wat gaat wiebelen ofzo als de samenleving verandert.
Ook had ik zelf deze verklaring: ik vind dertig ook wel zo'n leeftijd waarop je een soort van over grote dingen nadenkt die je als twintiger vooruit schuift. Twintiger zijn is anders, het is langzaam wennen aan verantwoordelijkheid maar je kan deze ook best nog eens niet nemen als je wil. Misschien onbewust heb ik te maken met "druk" om gesetteld te zijn, kinderwens te hebben, carrière te hebben gemaakt. Terwijl ik juist niet weet of ik kinderen wil en ook twijfel aan mijn carrière keuze. Daarnaast de gedachte nog veertig jaar te moeten werken überhaupt
Kortom, het kan dus aan allerlei factoren liggen denk ik
- Fight for your right to party -
zondag 16 mei 2021 12:12
Ja ik denk dat dat ook wel een ding is. Ik zie om me heen al mn vrienden samenwonen, kinderen krijgen, echt een “gezinsleven”. Zelf heb ik totaal geen kinderwens, mijn vriend en ik wonen niet samen (waar we samen bewust voor kiezen) en hoewel ik 100% achter deze keuzes sta merk je wel dat er veel onbegrip is om je heen. Geen kinderwens hebben zien sommigen als iets raars, net als (nog) niet willen samenwonen, want dan moet er vast iets mis zijn in je relatie toch? Dan hou je vast niet genoeg van elkaar toch?.ZonnedauwRegenboog schreef: ↑16-05-2021 10:59Ook had ik zelf deze verklaring: ik vind dertig ook wel zo'n leeftijd waarop je een soort van over grote dingen nadenkt die je als twintiger vooruit schuift. Twintiger zijn is anders, het is langzaam wennen aan verantwoordelijkheid maar je kan deze ook best nog eens niet nemen als je wil. Misschien onbewust heb ik te maken met "druk" om gesetteld te zijn, kinderwens te hebben, carrière te hebben gemaakt. Terwijl ik juist niet weet of ik kinderen wil en ook twijfel aan mijn carrière keuze. Daarnaast de gedachte nog veertig jaar te moeten werken überhaupt
Kortom, het kan dus aan allerlei factoren liggen denk ik
Als ik er gelukkig mee ben, wie ben jij dan om te zeggen dat het niet “hoort”?
Heb om die reden ook al een paar vriendinnen verloren. Die wisten het altijd beter: mn vriend is dan toch niet de ware, anders had ik wel samen willen wonen. En die kinderwens komt nog wel als ik dan uiteindelijk wel de ware vind...
Eh nee, die kinderwens komt niet en ik hou zielsveel van mn vriend thank you very much. Maar dat ik er gewoon anders in sta ging er bij hun niet in, ik zou nog wel bijdraaien. Tja dan houdt de vriendschap voor mij op. Je hoeft me niet te begrijpen, maar je moet mij en mn keuzes wel respecteren.
Nou kan ik dat allemaal wel prima van me af zetten, maar zit soms ook wel eens te denken, hoe zou het over 10 jaar zijn. Zit ik dan nog steeds met die paniekaanvallen en die nare gedachtes soms? Maarja de tijd zal het leren...
zondag 16 mei 2021 16:25
Dit herken ik ook. Ik merk ook dat contact met anderen het minder erg maakt. Maar ben introvert dus niet me soms daartoe verplichten. Daarnaast heb ik gemerkt dat door veel sporten (krachttraining) ik me fysiek sterker voel en daardoor ook mentaal beter.chanella1 schreef: ↑10-05-2021 21:32Herkenbaar. Ik heb regelmatig een heel overheersend, angstig gevoel. Het dringt zich aan me op en ik probeer het dan weg te drukken door mezelf voor te houden dat het niet zo erg is als het voelt maar ik kan op zo'n moment niet uit dat gevoel komen. Ik word bang, wil huilen, zie allerlei doemscenario's voor me en ben op zulke momenten doodongelukkig.. Soms is een trigger de oorzaak, gaan m'n gedachten met me aan de haal maar het kan ook vanuit het niets komen.. Wanneer ik rustig op bed lig bijv. Of het erger is geworden door Corona weet ik niet. Maar ik merk wel dat eenzaamheid, vermoeidheid, weinig afleiding/ stilte een rol kunnen spelen. Ik zou willen dat ik je kon helpen maar heb zelf ook nog geen oplossing gevonden hiervoor. Ben wel van plan om iets met mindfullnes of ademhalingstechnieken te doen, hoop dat zoiets kan helpen
- Fight for your right to party -
maandag 24 mei 2021 16:09
Bij mij zijn de periodes van angst gekoppeld aan de hormonale cyclus. Zo is destijds de diagnose gesteld. Ik was toen begin 30. In het begin werd er ook aan PTSS gedacht bij mij. Ook wordt vaak ten onrechte gezegd dat vrouwen overspannen zijn, terwijl het achteraf bleek dat het door de hormonale veranderingen kwam.
