Psyche
alle pijlers
Belemmerende obsessie met uiterlijk, overbewust van mezelf
zondag 20 januari 2008 16:02
Beste Forummers,
Ik ben bang dat dit een lang verhaal gaat worden, maar ik wil het graag kwijt, want ik heb het nog nooit aan iemand verteld..:
Ik ben sinds een aantal jaren geobsedeerd met mijn uiterlijk. In de loop van de puberteit ben ik mezelf door een combinatie van factoren de lelijkste persoon op aarde gaan vinden. Hierdoor ben ik een tijdje depressief geworden en heb ik rare gewoontes ontwikkeld, bijvoorbeeld een aantal uren per dag (!!) voor de spiegel staan, veel te veel make-up dragen en kleren kopen, extreme onzekerheid, straatvrees, eetbuien, e.d. Ik was erg ongelukkig en jaloers op mijn (allemaal bovengemiddeld knappe) vriendinnen, waardoor ik mezelf vaak isoleerde en mezelf en veel anderen heb verwaarloosd. Toch heb ik uiteindelijk in het laatste jaar van de middelbare school wel een jaar een leuk vriendje gehad, maar vanwege mijn jaloezie en onzekerheid was het voor hem soms erg vermoeiend en uiteindelijk heeft hij het uitgemaakt voor een ander, mooier en grappiger meisje (dat heeft hij me wel nog fijntjes duidelijk gemaakt..). Dat meisje bleek alleen na 2 maanden toch een vergissing te zijn geweest.
Vlak nadat het uit was begon ik met studeren en sindsdien ben ik in allerlei opzichten veel vooruit gegaan, maar toch is er nog heel veel mis. Ik ben niet meer depressief, en ik leid aan de ene kant een goed leven. De studie is helemaal de juiste keuze geweest en ik haal goede cijfers en ik heb erg zin om over een tijdje af te gaan studeren en ik heb het gevoel dat ik een mooie (professionele) toekomst tegemoet ga. Ook heb ik er wat nieuwe vrienden gemaakt en ben ik veeeeel assertiever geworden (ik heb erg veel moeten presenteren voor de klas, en feedback geven, etc.). Daardoor heb ik wat meer zelfvertrouwen gekregen en ik kan nu best een paar dingen van mezelf noemen waar ik blij mee of zelfs trots op ben. Ik heb nog wel eens buien, maar ik zit niet meer hele weken binnen op mijn kamer te computeren. Ik sport nu ook veel, wat ik echt een hele goede 'natuurlijke' remedie vind voor allerlei klachten.
Maar toch, ik ben altijd me zo bewust van mezelf in de openbaarheid dat ik er ontzettend moe van word. En ik ben mezelf daardoor financieel erg in de nesten aan het werken. Vanaf het moment dat ik de voordeur uitga, heb ik het idee dat er altijd wel iemand naar me kijkt. Ik ben lang bezig met mijn haar en make-up en kleren voordat ik me klaar voel om ergens naartoe te gaan, en vaak kleed ik me 3x per dag om omdat ik me dan toch niet zo zeker voel in een outfit. Ik zit constant aan mijn haar en raak in paniek als het uit model waait of regent (wat hier natuurlijk nogal vaak gebeurt). Als ik het perron op loop om te wachten voor de trein heb ik het gevoel dat iedereen naar me kijkt. Om mezelf zekerder te voelen ga ik elke week onder de zonnebank, koop ik ook elke week wel nieuwe, dure merkkleding, dure make-up van de parfumerie, dure haarproducten, dure gadgets, etc. Als ik dit geld werkelijk had zou het misschien niet zo'n probleem zijn, maar het asociale is; ik koop het van een maximale studielening. Eerst had ik nog een baantje en wilde ik niets van lenen weten (ik kon toen ook al niet echt met mijn geld omgaan, maar ik verdiende het tenminste zelf). Dat baantje heb ik inmiddels al meer dan een jaar niet meer, en in dat jaar ben ik steeds meer en meer gaan lenen en steeds meer en meer gaan kopen (vooral via internet, maar ook veel in de stad). Inmiddels loop ik met een studieschuld van een paar duizend euro waarvan ik niets aan mijn studie heb besteed maar alles aan luxegoederen, en zijn mijn ouders en oma dikwijls degenen die me redden met de zorgverzekeringspremie en de mobiele telefoonrekening, etc. Ik heb wel en paar keer gesolliciteerd vorig jaar, maar ben steeds afgewezen (voor bijbaantjes nog wel :S), waardoor dat een moeilijk ding voor me is geworden. Vorige week heb ik sinds lange tijd wel weer gesolliciteerd, en dat ging best goed. Morgen hoor ik of ik ben aangenomen. En dat is een baantje dat me echt helemaal geweldig lijkt; fitnessinstructeur. Dus ik hoop dat het lukt!
Ik weet dus dat ik een probleem heb. Erkenning is de eerste stap. Maar nu moet de volgende stap komen, en dat lukt nog niet. Mijn ouders en mijn omgeving weten wel dat ik niet zo goed met geld ben, maar ze hebben niet echt in de gaten dat ik echt zo koopverslaafd ben, en de achterliggende reden weet helemaal niemand.
De oplossing weet ik ook, zelfvertrouwen en zelfrespect verwerven. Ik weet hoe dat moet want ik heb al meer van dit sinds een aantal jaren geleden, alleen; nog laaang niet genoeg. Ik ben constant bezig met hoe mensen (vooral jongens) naar me kijken, hoe ik eruit zie als ik loop, lach, praat... Ik durf bijvoorbeeld niet goed voluit te lachen, omdat ik bovengemiddeld groot tandvlees heb, wat je dan goed kunt zien. Ook is mezelf zonder make-up vertonen een grote opgave voor me. Bovendien neemt het ontzettend veel tijd en energie in beslag, die ik veeel nuttiger zou kunnen besteden. Ik sta nog steeds heel erg veel voor de spiegel, en voel me nooit tevreden in wat ik aan heb. Mijn eetbuien zijn een stuk minder, maar soms vind ik wel nog dat ik te veel eet, en dan wil ik nog wel eens mijn vinger in mijn keel steken om er een deel uit te gooien.
Het legt een schaduw over alles wat ik doe. Voorbeeld: Ik ben vorige zomer op een heerlijke vakantie van 4 weken geweest met mijn zus, maar ik heb er niet genoeg van genoten en veel ontzettend mooie en leuke dingen verpest en gemist omdat ik constant bezig was met of ik er wel leuk (of op z'n minst normaal..) uitzag.. of nog een voorbeeld: ik ga helemaal op in de sportlessen die ik doe en doe superfanatiek mee (een aantal Les Mills lessen, erg leuk!), maar zodra het is afgelopen vlucht ik zo snel als ik kan naar de kleedkamer omdat ik een knalrood en drijfnat hoofd heb wat ik echt niet kan aanzien en dan race ik met gebogen hoofd de sportschool uit..
Dit soort dingen zijn zo zonde, en zo vermoeiend..... Als ik me op mijn gemak voel vind ik mezelf een relaxed, gezellig en open persoon. Maar als mijn haar bijvoorbeeld niet goed zit (of als ik me dat verbeeld), trek ik mezelf liever zo onopvallend mogelijk terug in een hoekje en durf ik mensen niet goed aan te kijken als ze tegen me praten. Ik wil er vanaf, ik wil hulp, maar ik weet niet goed hoe ik dit moet aanpakken. De kleren en zonnebank en make-up helpen wel, maar zijn geen verantwoorde oplossing. Bovendien voel ik me een halve crimineel en een ontzettende egoïst door al dat staatsgeld uit te geven aan dit soort dingen. Waar moet ik beginnen?
Excuses voor de lengte van deze post.
Ik ben bang dat dit een lang verhaal gaat worden, maar ik wil het graag kwijt, want ik heb het nog nooit aan iemand verteld..:
Ik ben sinds een aantal jaren geobsedeerd met mijn uiterlijk. In de loop van de puberteit ben ik mezelf door een combinatie van factoren de lelijkste persoon op aarde gaan vinden. Hierdoor ben ik een tijdje depressief geworden en heb ik rare gewoontes ontwikkeld, bijvoorbeeld een aantal uren per dag (!!) voor de spiegel staan, veel te veel make-up dragen en kleren kopen, extreme onzekerheid, straatvrees, eetbuien, e.d. Ik was erg ongelukkig en jaloers op mijn (allemaal bovengemiddeld knappe) vriendinnen, waardoor ik mezelf vaak isoleerde en mezelf en veel anderen heb verwaarloosd. Toch heb ik uiteindelijk in het laatste jaar van de middelbare school wel een jaar een leuk vriendje gehad, maar vanwege mijn jaloezie en onzekerheid was het voor hem soms erg vermoeiend en uiteindelijk heeft hij het uitgemaakt voor een ander, mooier en grappiger meisje (dat heeft hij me wel nog fijntjes duidelijk gemaakt..). Dat meisje bleek alleen na 2 maanden toch een vergissing te zijn geweest.
Vlak nadat het uit was begon ik met studeren en sindsdien ben ik in allerlei opzichten veel vooruit gegaan, maar toch is er nog heel veel mis. Ik ben niet meer depressief, en ik leid aan de ene kant een goed leven. De studie is helemaal de juiste keuze geweest en ik haal goede cijfers en ik heb erg zin om over een tijdje af te gaan studeren en ik heb het gevoel dat ik een mooie (professionele) toekomst tegemoet ga. Ook heb ik er wat nieuwe vrienden gemaakt en ben ik veeeeel assertiever geworden (ik heb erg veel moeten presenteren voor de klas, en feedback geven, etc.). Daardoor heb ik wat meer zelfvertrouwen gekregen en ik kan nu best een paar dingen van mezelf noemen waar ik blij mee of zelfs trots op ben. Ik heb nog wel eens buien, maar ik zit niet meer hele weken binnen op mijn kamer te computeren. Ik sport nu ook veel, wat ik echt een hele goede 'natuurlijke' remedie vind voor allerlei klachten.
Maar toch, ik ben altijd me zo bewust van mezelf in de openbaarheid dat ik er ontzettend moe van word. En ik ben mezelf daardoor financieel erg in de nesten aan het werken. Vanaf het moment dat ik de voordeur uitga, heb ik het idee dat er altijd wel iemand naar me kijkt. Ik ben lang bezig met mijn haar en make-up en kleren voordat ik me klaar voel om ergens naartoe te gaan, en vaak kleed ik me 3x per dag om omdat ik me dan toch niet zo zeker voel in een outfit. Ik zit constant aan mijn haar en raak in paniek als het uit model waait of regent (wat hier natuurlijk nogal vaak gebeurt). Als ik het perron op loop om te wachten voor de trein heb ik het gevoel dat iedereen naar me kijkt. Om mezelf zekerder te voelen ga ik elke week onder de zonnebank, koop ik ook elke week wel nieuwe, dure merkkleding, dure make-up van de parfumerie, dure haarproducten, dure gadgets, etc. Als ik dit geld werkelijk had zou het misschien niet zo'n probleem zijn, maar het asociale is; ik koop het van een maximale studielening. Eerst had ik nog een baantje en wilde ik niets van lenen weten (ik kon toen ook al niet echt met mijn geld omgaan, maar ik verdiende het tenminste zelf). Dat baantje heb ik inmiddels al meer dan een jaar niet meer, en in dat jaar ben ik steeds meer en meer gaan lenen en steeds meer en meer gaan kopen (vooral via internet, maar ook veel in de stad). Inmiddels loop ik met een studieschuld van een paar duizend euro waarvan ik niets aan mijn studie heb besteed maar alles aan luxegoederen, en zijn mijn ouders en oma dikwijls degenen die me redden met de zorgverzekeringspremie en de mobiele telefoonrekening, etc. Ik heb wel en paar keer gesolliciteerd vorig jaar, maar ben steeds afgewezen (voor bijbaantjes nog wel :S), waardoor dat een moeilijk ding voor me is geworden. Vorige week heb ik sinds lange tijd wel weer gesolliciteerd, en dat ging best goed. Morgen hoor ik of ik ben aangenomen. En dat is een baantje dat me echt helemaal geweldig lijkt; fitnessinstructeur. Dus ik hoop dat het lukt!
Ik weet dus dat ik een probleem heb. Erkenning is de eerste stap. Maar nu moet de volgende stap komen, en dat lukt nog niet. Mijn ouders en mijn omgeving weten wel dat ik niet zo goed met geld ben, maar ze hebben niet echt in de gaten dat ik echt zo koopverslaafd ben, en de achterliggende reden weet helemaal niemand.
De oplossing weet ik ook, zelfvertrouwen en zelfrespect verwerven. Ik weet hoe dat moet want ik heb al meer van dit sinds een aantal jaren geleden, alleen; nog laaang niet genoeg. Ik ben constant bezig met hoe mensen (vooral jongens) naar me kijken, hoe ik eruit zie als ik loop, lach, praat... Ik durf bijvoorbeeld niet goed voluit te lachen, omdat ik bovengemiddeld groot tandvlees heb, wat je dan goed kunt zien. Ook is mezelf zonder make-up vertonen een grote opgave voor me. Bovendien neemt het ontzettend veel tijd en energie in beslag, die ik veeel nuttiger zou kunnen besteden. Ik sta nog steeds heel erg veel voor de spiegel, en voel me nooit tevreden in wat ik aan heb. Mijn eetbuien zijn een stuk minder, maar soms vind ik wel nog dat ik te veel eet, en dan wil ik nog wel eens mijn vinger in mijn keel steken om er een deel uit te gooien.
Het legt een schaduw over alles wat ik doe. Voorbeeld: Ik ben vorige zomer op een heerlijke vakantie van 4 weken geweest met mijn zus, maar ik heb er niet genoeg van genoten en veel ontzettend mooie en leuke dingen verpest en gemist omdat ik constant bezig was met of ik er wel leuk (of op z'n minst normaal..) uitzag.. of nog een voorbeeld: ik ga helemaal op in de sportlessen die ik doe en doe superfanatiek mee (een aantal Les Mills lessen, erg leuk!), maar zodra het is afgelopen vlucht ik zo snel als ik kan naar de kleedkamer omdat ik een knalrood en drijfnat hoofd heb wat ik echt niet kan aanzien en dan race ik met gebogen hoofd de sportschool uit..
Dit soort dingen zijn zo zonde, en zo vermoeiend..... Als ik me op mijn gemak voel vind ik mezelf een relaxed, gezellig en open persoon. Maar als mijn haar bijvoorbeeld niet goed zit (of als ik me dat verbeeld), trek ik mezelf liever zo onopvallend mogelijk terug in een hoekje en durf ik mensen niet goed aan te kijken als ze tegen me praten. Ik wil er vanaf, ik wil hulp, maar ik weet niet goed hoe ik dit moet aanpakken. De kleren en zonnebank en make-up helpen wel, maar zijn geen verantwoorde oplossing. Bovendien voel ik me een halve crimineel en een ontzettende egoïst door al dat staatsgeld uit te geven aan dit soort dingen. Waar moet ik beginnen?
Excuses voor de lengte van deze post.
zondag 20 januari 2008 20:30
Hoi, ik denk ook dat je aan BDD lijdt en dringend hulp moet zoeken bij een psycholoog!
Je kunt hier niks aan doen, verwijt het jezelf niet dat je "staatsgeld over de balk smijt", je bent ziek en hebt hulp nodig. Doe het zo snel mogelijk want het is zo zonde dat je hier elke dag onder gebukt gaat terwijl je van het leven zou kunnen genieten! Er zijn veel lieve en kundige mensen die je hierbij kunnen en willen helpen.
Je kunt hier niks aan doen, verwijt het jezelf niet dat je "staatsgeld over de balk smijt", je bent ziek en hebt hulp nodig. Doe het zo snel mogelijk want het is zo zonde dat je hier elke dag onder gebukt gaat terwijl je van het leven zou kunnen genieten! Er zijn veel lieve en kundige mensen die je hierbij kunnen en willen helpen.
zondag 20 januari 2008 20:36
Da's waar; ik ben nog nooit perfect geweest (verre van zelfs). Maar ik weet voor mezelf dat stoorzenders in mijn uiterlijk me een vervelend gevoel opleveren. Daarom ga ik er, misschien heel naief, vanuit dat als dat allemaal weg is, dat ik dan in ieder geval mijn uiterlijk kan accepteren (even los van mijn innerlijk).
zondag 20 januari 2008 20:58
@Digitalis,
Ik ben heel blij om van de foundation af te zijn, ook omdat het bij mij heel raar stond omdat ik veel sproeten heb en vaak rode wangen, wat er dan doorheen 'schijnt'. Het is echt een enorme stap geweest!
Mijn haar zit in laagjes en ik heb goede volumeshampoo e.d., maar ik moet er toch vaak in 'woelen' zeg maar..
En die kont, in de 'slaapkamer' ben ik daar heel blij mee, het wordt daar vaak wel goed ontvangen zeg maar, maar in kleding vind ik het minder.
Die taille is inderdaad niet te veranderen, dus die zal ik op z'n minst toch moeten gaan accepteren.
Een stylingadvies staat zeker op mijn lijstje, ik zou graag willen weten wat voor model kleding mij nou het best laat uitkomen. Jurkjes enzo met pumps staan altijd wel leuk en dan lijkt mijn figuur prachtig, maarja, daarin kun je niet elke dag naar school..
Ik weet hoe belachelijk deze dingen kunnen klinken voor 'normale' mensen, en soms.. ja echt heel soms, bij mensen waar ik veel om geef en me compleet op m'n gemak voel, kan ik er ook wel eens om lachen en grapjes over maken en me er niet druk over maken. Maar helaas, dit zijn zeldzame momenten.
Verder heb ik eigenlijk best veel zelfspot, maar als het op uiterlijk aankomt ligt het toch wat gevoeliger.
Dingen van mijn uiterlijk die mij bevallen:
Mijn haarkleur vind ik wel leuk,
de sproeten kan ik nu ook wel waarderen (vond ik eerst afschuwelijk),
mijn kont (in ondergoed/bikini/naakt, maar niet in een spijkerbroek)
Mijn hele gezicht mag verder van mij anders.. Dat is toch wel mijn allergrootste wens.
Raar is dat he, met foto's. Echt hele mooie mensen kunnen er nog vaak op komen te staan alsof ze nouja.. niet zo heel mooi zijn dus. Maar dat is iets met symmetrie denk ik.
Ik ben heel blij om van de foundation af te zijn, ook omdat het bij mij heel raar stond omdat ik veel sproeten heb en vaak rode wangen, wat er dan doorheen 'schijnt'. Het is echt een enorme stap geweest!
Mijn haar zit in laagjes en ik heb goede volumeshampoo e.d., maar ik moet er toch vaak in 'woelen' zeg maar..
En die kont, in de 'slaapkamer' ben ik daar heel blij mee, het wordt daar vaak wel goed ontvangen zeg maar, maar in kleding vind ik het minder.
Die taille is inderdaad niet te veranderen, dus die zal ik op z'n minst toch moeten gaan accepteren.
Een stylingadvies staat zeker op mijn lijstje, ik zou graag willen weten wat voor model kleding mij nou het best laat uitkomen. Jurkjes enzo met pumps staan altijd wel leuk en dan lijkt mijn figuur prachtig, maarja, daarin kun je niet elke dag naar school..
Ik weet hoe belachelijk deze dingen kunnen klinken voor 'normale' mensen, en soms.. ja echt heel soms, bij mensen waar ik veel om geef en me compleet op m'n gemak voel, kan ik er ook wel eens om lachen en grapjes over maken en me er niet druk over maken. Maar helaas, dit zijn zeldzame momenten.
Verder heb ik eigenlijk best veel zelfspot, maar als het op uiterlijk aankomt ligt het toch wat gevoeliger.
Dingen van mijn uiterlijk die mij bevallen:
Mijn haarkleur vind ik wel leuk,
de sproeten kan ik nu ook wel waarderen (vond ik eerst afschuwelijk),
mijn kont (in ondergoed/bikini/naakt, maar niet in een spijkerbroek)
Mijn hele gezicht mag verder van mij anders.. Dat is toch wel mijn allergrootste wens.
Raar is dat he, met foto's. Echt hele mooie mensen kunnen er nog vaak op komen te staan alsof ze nouja.. niet zo heel mooi zijn dus. Maar dat is iets met symmetrie denk ik.
zondag 20 januari 2008 21:00
Lieve Yukii,je hoef geen sorry te zeggen vanwege je lange openingspost.Ik vind het juist knap van je dat jij je verhaal hier neer durft te zetten,ervoor uitkomt en herkent dat je een probleem hebt.Ik zou zeker ook vooral iets aan je schulden gaan doen en dan ook hulp gaan zoeken.Misschien is een groep met lotgenoten iets voor je,een groep waar je herkenning in vind.En trouwens wil ik nog kwijt,al zie je dat zelf misschien anders,dat jij zeker een mooie meid bent.Lelijke mensen bestaan niet,alleen als ze een lelijke en slechte karakter hebben en dan maakt het niet uit hoe ze eruitzien.Vind het erg rot om te lezen dat jij zo weinig zelfvertrouwen hebt al lees ik aan de andere kant ook weer dat je wat stappen vooruit bent gegaan.Ik heb een vermoeden dat je aan BDD lijdt,ingebeelde lelijkheid al kan ik me vergissen.Ben geen arts.
Ik heb ook wel eens dagen dat ik het gevoel heb dat ik er niet uitzie of me te dik voel terwijl ik dat niet ben.Maar dat gaat gelukkig snel over.Dan ga ik namelijk muziek luisteren of met iemand erover praten die ik vertrouw.Of ik ga sporten.Ben net als jij ook sportief en 6 uur per week op de sportschool te vinden.Sporten is erg leuk.Vind het zelf ook leuk om er verzorgd bij te lopen al sta ik maar 5-10 minutjes voor de spiegel om me op te maken.Meestal heb ik make-up op als ik naar buiten ga maar als ik ziek ben of heel weinig tijd heb dan maak ik me niet op.Mensen nemen me maar zoals ik ben.Want ik ben meer dan een uiterlijk.Heb nog andere kwaliteiten.Sociale waardigheden zijn ook belangrijk.
Bij deze,belangrijk is ook wie je bent.Al kan ik me voorstellen dat je tijdens rotmomenten er anders over denkt.Misschien een idee om er ff met iemand over te praten als jij down bent?Ik gun het je van harte om een leven te hebben dat niet beheerst wordt door je uiterlijk.Het gaat me niet zo zeer erom dat jij dure dingen koopt etc...dat doe ik soms ook,maar meer hoe je naar jezelf kijkt.Baalmomenten af en toe zijn normaal maar als het je leven beheerst dan is het wel goed om hulp in te schakelen.Ik denk met je mee en wil kwijt dat ik je verhaal begrijp.Als er iets is dan meld je heel snel op het forum,goed?
Ik heb ook wel eens dagen dat ik het gevoel heb dat ik er niet uitzie of me te dik voel terwijl ik dat niet ben.Maar dat gaat gelukkig snel over.Dan ga ik namelijk muziek luisteren of met iemand erover praten die ik vertrouw.Of ik ga sporten.Ben net als jij ook sportief en 6 uur per week op de sportschool te vinden.Sporten is erg leuk.Vind het zelf ook leuk om er verzorgd bij te lopen al sta ik maar 5-10 minutjes voor de spiegel om me op te maken.Meestal heb ik make-up op als ik naar buiten ga maar als ik ziek ben of heel weinig tijd heb dan maak ik me niet op.Mensen nemen me maar zoals ik ben.Want ik ben meer dan een uiterlijk.Heb nog andere kwaliteiten.Sociale waardigheden zijn ook belangrijk.
Bij deze,belangrijk is ook wie je bent.Al kan ik me voorstellen dat je tijdens rotmomenten er anders over denkt.Misschien een idee om er ff met iemand over te praten als jij down bent?Ik gun het je van harte om een leven te hebben dat niet beheerst wordt door je uiterlijk.Het gaat me niet zo zeer erom dat jij dure dingen koopt etc...dat doe ik soms ook,maar meer hoe je naar jezelf kijkt.Baalmomenten af en toe zijn normaal maar als het je leven beheerst dan is het wel goed om hulp in te schakelen.Ik denk met je mee en wil kwijt dat ik je verhaal begrijp.Als er iets is dan meld je heel snel op het forum,goed?
zondag 20 januari 2008 21:08
zondag 20 januari 2008 21:14
@ladypetite,
Dan toch echt liever in het echt het mooist.. dan is het ook wel leuk om i.p.v. een teleurstelling irl juist een meevaller te zijn, zoals Digitalis bij haar klanten.
@Geraldine,
Bedankt voor je reactie. Het punt is inderdaad dat ik het niet zo belangrijk wil vinden.. er zijn zoveel belangrijkere dingen waar ik plezier uit kan halen, zoals bijvoorbeeld studeren, piano spelen, sporten, dingen doen met vriendinnen, etc. Maar al die dingen worden ernstig beïnvloed door dat obsessieve gedrag..
Zelfs terwijl ik alleen thuis piano speel spring ik af en toe ff naar de spiegel (staat ernaast) om ff te checken....
En na het sporten dus meteen wegracen en met niemand meer kletsen omdat ik er zo verlept uitzie dan..
Ik weet heel goed hoe mijn leven zoveel mooier zou kunnen zijn door me er niet zo druk om te maken, door gewoon leuke dingen te doen zonder 3 uur voor te bereiden voor de spiegel, etc. Maar het is dus gewoon al dusdanig geëscaleerd dat ik niet meer weet hoe ik mijn overbewustzijn weer kan 'afleren' en onbevlekt kan genieten van al die leuke dingen waarvan ik weet dat ze binnen handbereik liggen.
Dan toch echt liever in het echt het mooist.. dan is het ook wel leuk om i.p.v. een teleurstelling irl juist een meevaller te zijn, zoals Digitalis bij haar klanten.
@Geraldine,
Bedankt voor je reactie. Het punt is inderdaad dat ik het niet zo belangrijk wil vinden.. er zijn zoveel belangrijkere dingen waar ik plezier uit kan halen, zoals bijvoorbeeld studeren, piano spelen, sporten, dingen doen met vriendinnen, etc. Maar al die dingen worden ernstig beïnvloed door dat obsessieve gedrag..
Zelfs terwijl ik alleen thuis piano speel spring ik af en toe ff naar de spiegel (staat ernaast) om ff te checken....
En na het sporten dus meteen wegracen en met niemand meer kletsen omdat ik er zo verlept uitzie dan..
Ik weet heel goed hoe mijn leven zoveel mooier zou kunnen zijn door me er niet zo druk om te maken, door gewoon leuke dingen te doen zonder 3 uur voor te bereiden voor de spiegel, etc. Maar het is dus gewoon al dusdanig geëscaleerd dat ik niet meer weet hoe ik mijn overbewustzijn weer kan 'afleren' en onbevlekt kan genieten van al die leuke dingen waarvan ik weet dat ze binnen handbereik liggen.
zondag 20 januari 2008 21:17
zondag 20 januari 2008 21:21
Yukii,hoe lang heb je dat dan dat je zo obsessief bezig bent met je uiterlijk?En heb je in het verleden iets naars meegemaakt?Dat jij je goed verzorgt is niet fout maar het is jammer dat het zo een obsessie is geworden.Snap wel dat het moeilijk is om ervan af te komen.Ik vind het goed dat je erover praat.Heb ooit in de tijdschrift ''Vriendin'' ook verhalen gelezen over mensen die aan BDD leeden.Een meisje was 24 en had al 6 ingrepen laten doen en vond zichzelf nog steeds lelijk.Maar dat is een extreemgeval.Je zou een lijst kunnen maken met punten die je mooi vind aan jezelf en met de minder mooie punten waaran je kunt gaan werken d.m.v.acceptatie.En ook positieve dingen tegen jezelf zeggen iedere dag opnieuw totdat je er ook in gelooft.
zondag 20 januari 2008 21:21
Ik weet zelf eerlijk gezegd ook niet zo goed hoe ik het moet zeggen... Maar ik vind het gewoon zo makkelijk om te zeggen dat lelijke mensen niet bestaan. Er zijn nou eenmaal mensen die hun uiterlijk echt niet meehebben (zoals ik trouwens - vooral in het daglicht). En dat hoeft op zich dan nog niets met veroordelen te maken te hebben, denk ik. Is het dan zo dat jij geen lelijke/minder mooie mensen kent? Nooit hebt gezien ook? Kan me daar echt weinig bij voorstellen....
zondag 20 januari 2008 21:23
@ladypetite,
Ja, ben wel eens op die site geweest, maar ik wil er niet aan dat ik aan BDD lijd. Ik heb er ook wel eens een goede documentaire over gezien, die was nogal schokkend herkenbaar, en toen wist ik dat ik het ook had. Een meisje daaruit wilde ook absoluut niet van de zijkant bekeken worden en deed net zo krampachtig als ik als dat toch gebeurde.. Maar toen moest ik huilen en wilde ik er niets meer mee te maken hebben.
Maarja, ik denk dat het wel zo is ja. Ik heb ook wel eens gereageerd op een topic erover, maar dat liep dood. Ga jij hulp zoeken?
Ja, ben wel eens op die site geweest, maar ik wil er niet aan dat ik aan BDD lijd. Ik heb er ook wel eens een goede documentaire over gezien, die was nogal schokkend herkenbaar, en toen wist ik dat ik het ook had. Een meisje daaruit wilde ook absoluut niet van de zijkant bekeken worden en deed net zo krampachtig als ik als dat toch gebeurde.. Maar toen moest ik huilen en wilde ik er niets meer mee te maken hebben.
Maarja, ik denk dat het wel zo is ja. Ik heb ook wel eens gereageerd op een topic erover, maar dat liep dood. Ga jij hulp zoeken?
zondag 20 januari 2008 21:28
Geraldine,
Ik heb het nu een paar jaar, het is in de puberteit begonnen. En het is over z'n hoogtepunt heen.. maar dat alleen maar geld uitgeven aan uiterlijke verzorging begint nu wel dusdanig uit de hand te lopen dat er nog nare consequenties van kunnen komen..
En dat van mijn onooglijke rechterkant, daar word ik dus echt heel, heel moe van.
Er zijn best een aantal dingen die ik leuk vind aan mezelf (qua innerlijk), maar ik heb het idee dat ik daar niets aan heb zolang ik er niet geweldig uitzie.
Ik heb het nu een paar jaar, het is in de puberteit begonnen. En het is over z'n hoogtepunt heen.. maar dat alleen maar geld uitgeven aan uiterlijke verzorging begint nu wel dusdanig uit de hand te lopen dat er nog nare consequenties van kunnen komen..
En dat van mijn onooglijke rechterkant, daar word ik dus echt heel, heel moe van.
Er zijn best een aantal dingen die ik leuk vind aan mezelf (qua innerlijk), maar ik heb het idee dat ik daar niets aan heb zolang ik er niet geweldig uitzie.
zondag 20 januari 2008 21:29
Natuurlijk heb ik ook mensen gezien die niet mooi zijn maar ik wijs ze daarom niet af.Ik weet niet hoe jij eruitziet maar vind dat je erg kritisch over jezelf praat.En al is iemand niet superknap dan kan je met een verzorgd uiterlijk(bedoel geen perfect uiterlijk),goede houding en mooie uitstraling ook veel bereiken.En het is echt niet zo dat ik zomaar wat klets.Probeer hier ook gewoon te helpen omdat ik met jullie te doen heb.Dat is alles.Zelf heb ik ook nare dingen meegemaakt in mijn leven,alleen andere dingen.
zondag 20 januari 2008 21:30
Maar dan ben ik nog steeds benieuwd naar hoe jij naar mensen kijkt... Ik ben daar gewoon oprecht nieuwsgierig naar. Ben jij iemand die dan heel positief is en altijd qua uiterlijk het positieve in iemand kan zien? En kijk je dan ook zo positief naar je eigenlijk uiterlijk? Geloof jij echt dat lelijke mensen niet bestaan? Het lijkt me namelijk wel heel fijn als je dat zo zou bezien.
zondag 20 januari 2008 21:36
Allereerst, ik ga er ook vanuit dat je het goed bedoelt! Geen van mijn posts zijn dan ook aanvallend bedoeld oid.
En ik ben het zeker met je eens dat een verzorgd uiterlijk en een goede uitstraling een hoop kan schelen. Alleen ik vind het zo lastig omdat die uitstraling bij mij nog wel eens wil afhangen van hoe ik naar mijn eigen uiterlijk kijk. Als ik me dan wel goed voel (of in schemerlicht bijvoorbeeld) dan heb ik een supergoede, positieve uitstraling over mezelf. Maar, soms is dat wat lastig als ik me juist wat minder voel over mijn uiterlijk, al kan ik ook wel een en ander faken qua onzekerheid (oftewel: ik kan me dan wel wat zelfverzekerder voordoen dan dat ik ben).
zondag 20 januari 2008 21:39
Ik kan me voorstellen dat het heel moeilijk is om jezelf te herkennen in zo'n documentaire. Alleen, hoe zie je dan je toekomst voor je wat dit betreft? Zou je het niet ook heel prettig vinden om er hulp bij te krijgen? Dat je het niet alleen hoeft te doen en dat je je misschien ooit wel prettig zou voelen met jezelf? Wat voel je bij zo'n vooruitzicht?
En ik heb al wel hulp; bezoek een psycholoog. Maar da's echt nog maar net, dus ik kan je nog niet zeggen of het mij helpt.
zondag 20 januari 2008 21:40
@ladypetite,
Dat heb ik ook wel, dat 'voordoen'. 2 jaar geleden was ik ook echt zo'n stil, teruggetrokken, sloffend meisje. Maar nu kan ik wel rondlopen alsof ik gewoon normaal ben, en op school de lolbroek uithangen en mezelf juist veel in de spotlights plaatsen. Dus het lijkt bij mij in het dagelijks leven vaak alsof er niets aan de hand is.
Dat heb ik ook wel, dat 'voordoen'. 2 jaar geleden was ik ook echt zo'n stil, teruggetrokken, sloffend meisje. Maar nu kan ik wel rondlopen alsof ik gewoon normaal ben, en op school de lolbroek uithangen en mezelf juist veel in de spotlights plaatsen. Dus het lijkt bij mij in het dagelijks leven vaak alsof er niets aan de hand is.
zondag 20 januari 2008 21:41
Hier mijn reactie en bovenstaande is aangepasst,alweer ha ha...Hoe kijk ik naar mensen.Ben iemand die nieuwsgierig is en graag met verschillende soort mensen te maken heeft.Uiterlijk is dan aan de ene kant het eerste wat je ziet maar aan de andere kant zegt het niets over je karakter.Wat mijn uiterlijk betrefft hihi,ik blaak niet altijd van zelfvertrouwen.Heb soms momenten dat ik onzeker kan zijn door mijn figuur en dat heeft o.a.ook met mijn ex te maken die me vaak in mijn buik kneep en zei dat hij me dik vond terwijl ik dat niet was.Het zegt meer over hem dan over mij.Als ik een baalmoment heb dan kan ik wel eens onzeker worden over mijn uiterlijk.Maar dat is dan ook snel weer voorbij omdat ik me realiseer dat ik een vriend heb die van me houdt zoals ik ben en andere mensen die om me geven.Natuurlijk heb ik heus wel eens bevestiging nodig maar niet altijd.
