Psyche
alle pijlers
Belemmerende obsessie met uiterlijk, overbewust van mezelf
zondag 20 januari 2008 16:02
Beste Forummers,
Ik ben bang dat dit een lang verhaal gaat worden, maar ik wil het graag kwijt, want ik heb het nog nooit aan iemand verteld..:
Ik ben sinds een aantal jaren geobsedeerd met mijn uiterlijk. In de loop van de puberteit ben ik mezelf door een combinatie van factoren de lelijkste persoon op aarde gaan vinden. Hierdoor ben ik een tijdje depressief geworden en heb ik rare gewoontes ontwikkeld, bijvoorbeeld een aantal uren per dag (!!) voor de spiegel staan, veel te veel make-up dragen en kleren kopen, extreme onzekerheid, straatvrees, eetbuien, e.d. Ik was erg ongelukkig en jaloers op mijn (allemaal bovengemiddeld knappe) vriendinnen, waardoor ik mezelf vaak isoleerde en mezelf en veel anderen heb verwaarloosd. Toch heb ik uiteindelijk in het laatste jaar van de middelbare school wel een jaar een leuk vriendje gehad, maar vanwege mijn jaloezie en onzekerheid was het voor hem soms erg vermoeiend en uiteindelijk heeft hij het uitgemaakt voor een ander, mooier en grappiger meisje (dat heeft hij me wel nog fijntjes duidelijk gemaakt..). Dat meisje bleek alleen na 2 maanden toch een vergissing te zijn geweest.
Vlak nadat het uit was begon ik met studeren en sindsdien ben ik in allerlei opzichten veel vooruit gegaan, maar toch is er nog heel veel mis. Ik ben niet meer depressief, en ik leid aan de ene kant een goed leven. De studie is helemaal de juiste keuze geweest en ik haal goede cijfers en ik heb erg zin om over een tijdje af te gaan studeren en ik heb het gevoel dat ik een mooie (professionele) toekomst tegemoet ga. Ook heb ik er wat nieuwe vrienden gemaakt en ben ik veeeeel assertiever geworden (ik heb erg veel moeten presenteren voor de klas, en feedback geven, etc.). Daardoor heb ik wat meer zelfvertrouwen gekregen en ik kan nu best een paar dingen van mezelf noemen waar ik blij mee of zelfs trots op ben. Ik heb nog wel eens buien, maar ik zit niet meer hele weken binnen op mijn kamer te computeren. Ik sport nu ook veel, wat ik echt een hele goede 'natuurlijke' remedie vind voor allerlei klachten.
Maar toch, ik ben altijd me zo bewust van mezelf in de openbaarheid dat ik er ontzettend moe van word. En ik ben mezelf daardoor financieel erg in de nesten aan het werken. Vanaf het moment dat ik de voordeur uitga, heb ik het idee dat er altijd wel iemand naar me kijkt. Ik ben lang bezig met mijn haar en make-up en kleren voordat ik me klaar voel om ergens naartoe te gaan, en vaak kleed ik me 3x per dag om omdat ik me dan toch niet zo zeker voel in een outfit. Ik zit constant aan mijn haar en raak in paniek als het uit model waait of regent (wat hier natuurlijk nogal vaak gebeurt). Als ik het perron op loop om te wachten voor de trein heb ik het gevoel dat iedereen naar me kijkt. Om mezelf zekerder te voelen ga ik elke week onder de zonnebank, koop ik ook elke week wel nieuwe, dure merkkleding, dure make-up van de parfumerie, dure haarproducten, dure gadgets, etc. Als ik dit geld werkelijk had zou het misschien niet zo'n probleem zijn, maar het asociale is; ik koop het van een maximale studielening. Eerst had ik nog een baantje en wilde ik niets van lenen weten (ik kon toen ook al niet echt met mijn geld omgaan, maar ik verdiende het tenminste zelf). Dat baantje heb ik inmiddels al meer dan een jaar niet meer, en in dat jaar ben ik steeds meer en meer gaan lenen en steeds meer en meer gaan kopen (vooral via internet, maar ook veel in de stad). Inmiddels loop ik met een studieschuld van een paar duizend euro waarvan ik niets aan mijn studie heb besteed maar alles aan luxegoederen, en zijn mijn ouders en oma dikwijls degenen die me redden met de zorgverzekeringspremie en de mobiele telefoonrekening, etc. Ik heb wel en paar keer gesolliciteerd vorig jaar, maar ben steeds afgewezen (voor bijbaantjes nog wel :S), waardoor dat een moeilijk ding voor me is geworden. Vorige week heb ik sinds lange tijd wel weer gesolliciteerd, en dat ging best goed. Morgen hoor ik of ik ben aangenomen. En dat is een baantje dat me echt helemaal geweldig lijkt; fitnessinstructeur. Dus ik hoop dat het lukt!
Ik weet dus dat ik een probleem heb. Erkenning is de eerste stap. Maar nu moet de volgende stap komen, en dat lukt nog niet. Mijn ouders en mijn omgeving weten wel dat ik niet zo goed met geld ben, maar ze hebben niet echt in de gaten dat ik echt zo koopverslaafd ben, en de achterliggende reden weet helemaal niemand.
De oplossing weet ik ook, zelfvertrouwen en zelfrespect verwerven. Ik weet hoe dat moet want ik heb al meer van dit sinds een aantal jaren geleden, alleen; nog laaang niet genoeg. Ik ben constant bezig met hoe mensen (vooral jongens) naar me kijken, hoe ik eruit zie als ik loop, lach, praat... Ik durf bijvoorbeeld niet goed voluit te lachen, omdat ik bovengemiddeld groot tandvlees heb, wat je dan goed kunt zien. Ook is mezelf zonder make-up vertonen een grote opgave voor me. Bovendien neemt het ontzettend veel tijd en energie in beslag, die ik veeel nuttiger zou kunnen besteden. Ik sta nog steeds heel erg veel voor de spiegel, en voel me nooit tevreden in wat ik aan heb. Mijn eetbuien zijn een stuk minder, maar soms vind ik wel nog dat ik te veel eet, en dan wil ik nog wel eens mijn vinger in mijn keel steken om er een deel uit te gooien.
Het legt een schaduw over alles wat ik doe. Voorbeeld: Ik ben vorige zomer op een heerlijke vakantie van 4 weken geweest met mijn zus, maar ik heb er niet genoeg van genoten en veel ontzettend mooie en leuke dingen verpest en gemist omdat ik constant bezig was met of ik er wel leuk (of op z'n minst normaal..) uitzag.. of nog een voorbeeld: ik ga helemaal op in de sportlessen die ik doe en doe superfanatiek mee (een aantal Les Mills lessen, erg leuk!), maar zodra het is afgelopen vlucht ik zo snel als ik kan naar de kleedkamer omdat ik een knalrood en drijfnat hoofd heb wat ik echt niet kan aanzien en dan race ik met gebogen hoofd de sportschool uit..
Dit soort dingen zijn zo zonde, en zo vermoeiend..... Als ik me op mijn gemak voel vind ik mezelf een relaxed, gezellig en open persoon. Maar als mijn haar bijvoorbeeld niet goed zit (of als ik me dat verbeeld), trek ik mezelf liever zo onopvallend mogelijk terug in een hoekje en durf ik mensen niet goed aan te kijken als ze tegen me praten. Ik wil er vanaf, ik wil hulp, maar ik weet niet goed hoe ik dit moet aanpakken. De kleren en zonnebank en make-up helpen wel, maar zijn geen verantwoorde oplossing. Bovendien voel ik me een halve crimineel en een ontzettende egoïst door al dat staatsgeld uit te geven aan dit soort dingen. Waar moet ik beginnen?
Excuses voor de lengte van deze post.
Ik ben bang dat dit een lang verhaal gaat worden, maar ik wil het graag kwijt, want ik heb het nog nooit aan iemand verteld..:
Ik ben sinds een aantal jaren geobsedeerd met mijn uiterlijk. In de loop van de puberteit ben ik mezelf door een combinatie van factoren de lelijkste persoon op aarde gaan vinden. Hierdoor ben ik een tijdje depressief geworden en heb ik rare gewoontes ontwikkeld, bijvoorbeeld een aantal uren per dag (!!) voor de spiegel staan, veel te veel make-up dragen en kleren kopen, extreme onzekerheid, straatvrees, eetbuien, e.d. Ik was erg ongelukkig en jaloers op mijn (allemaal bovengemiddeld knappe) vriendinnen, waardoor ik mezelf vaak isoleerde en mezelf en veel anderen heb verwaarloosd. Toch heb ik uiteindelijk in het laatste jaar van de middelbare school wel een jaar een leuk vriendje gehad, maar vanwege mijn jaloezie en onzekerheid was het voor hem soms erg vermoeiend en uiteindelijk heeft hij het uitgemaakt voor een ander, mooier en grappiger meisje (dat heeft hij me wel nog fijntjes duidelijk gemaakt..). Dat meisje bleek alleen na 2 maanden toch een vergissing te zijn geweest.
Vlak nadat het uit was begon ik met studeren en sindsdien ben ik in allerlei opzichten veel vooruit gegaan, maar toch is er nog heel veel mis. Ik ben niet meer depressief, en ik leid aan de ene kant een goed leven. De studie is helemaal de juiste keuze geweest en ik haal goede cijfers en ik heb erg zin om over een tijdje af te gaan studeren en ik heb het gevoel dat ik een mooie (professionele) toekomst tegemoet ga. Ook heb ik er wat nieuwe vrienden gemaakt en ben ik veeeeel assertiever geworden (ik heb erg veel moeten presenteren voor de klas, en feedback geven, etc.). Daardoor heb ik wat meer zelfvertrouwen gekregen en ik kan nu best een paar dingen van mezelf noemen waar ik blij mee of zelfs trots op ben. Ik heb nog wel eens buien, maar ik zit niet meer hele weken binnen op mijn kamer te computeren. Ik sport nu ook veel, wat ik echt een hele goede 'natuurlijke' remedie vind voor allerlei klachten.
Maar toch, ik ben altijd me zo bewust van mezelf in de openbaarheid dat ik er ontzettend moe van word. En ik ben mezelf daardoor financieel erg in de nesten aan het werken. Vanaf het moment dat ik de voordeur uitga, heb ik het idee dat er altijd wel iemand naar me kijkt. Ik ben lang bezig met mijn haar en make-up en kleren voordat ik me klaar voel om ergens naartoe te gaan, en vaak kleed ik me 3x per dag om omdat ik me dan toch niet zo zeker voel in een outfit. Ik zit constant aan mijn haar en raak in paniek als het uit model waait of regent (wat hier natuurlijk nogal vaak gebeurt). Als ik het perron op loop om te wachten voor de trein heb ik het gevoel dat iedereen naar me kijkt. Om mezelf zekerder te voelen ga ik elke week onder de zonnebank, koop ik ook elke week wel nieuwe, dure merkkleding, dure make-up van de parfumerie, dure haarproducten, dure gadgets, etc. Als ik dit geld werkelijk had zou het misschien niet zo'n probleem zijn, maar het asociale is; ik koop het van een maximale studielening. Eerst had ik nog een baantje en wilde ik niets van lenen weten (ik kon toen ook al niet echt met mijn geld omgaan, maar ik verdiende het tenminste zelf). Dat baantje heb ik inmiddels al meer dan een jaar niet meer, en in dat jaar ben ik steeds meer en meer gaan lenen en steeds meer en meer gaan kopen (vooral via internet, maar ook veel in de stad). Inmiddels loop ik met een studieschuld van een paar duizend euro waarvan ik niets aan mijn studie heb besteed maar alles aan luxegoederen, en zijn mijn ouders en oma dikwijls degenen die me redden met de zorgverzekeringspremie en de mobiele telefoonrekening, etc. Ik heb wel en paar keer gesolliciteerd vorig jaar, maar ben steeds afgewezen (voor bijbaantjes nog wel :S), waardoor dat een moeilijk ding voor me is geworden. Vorige week heb ik sinds lange tijd wel weer gesolliciteerd, en dat ging best goed. Morgen hoor ik of ik ben aangenomen. En dat is een baantje dat me echt helemaal geweldig lijkt; fitnessinstructeur. Dus ik hoop dat het lukt!
Ik weet dus dat ik een probleem heb. Erkenning is de eerste stap. Maar nu moet de volgende stap komen, en dat lukt nog niet. Mijn ouders en mijn omgeving weten wel dat ik niet zo goed met geld ben, maar ze hebben niet echt in de gaten dat ik echt zo koopverslaafd ben, en de achterliggende reden weet helemaal niemand.
De oplossing weet ik ook, zelfvertrouwen en zelfrespect verwerven. Ik weet hoe dat moet want ik heb al meer van dit sinds een aantal jaren geleden, alleen; nog laaang niet genoeg. Ik ben constant bezig met hoe mensen (vooral jongens) naar me kijken, hoe ik eruit zie als ik loop, lach, praat... Ik durf bijvoorbeeld niet goed voluit te lachen, omdat ik bovengemiddeld groot tandvlees heb, wat je dan goed kunt zien. Ook is mezelf zonder make-up vertonen een grote opgave voor me. Bovendien neemt het ontzettend veel tijd en energie in beslag, die ik veeel nuttiger zou kunnen besteden. Ik sta nog steeds heel erg veel voor de spiegel, en voel me nooit tevreden in wat ik aan heb. Mijn eetbuien zijn een stuk minder, maar soms vind ik wel nog dat ik te veel eet, en dan wil ik nog wel eens mijn vinger in mijn keel steken om er een deel uit te gooien.
Het legt een schaduw over alles wat ik doe. Voorbeeld: Ik ben vorige zomer op een heerlijke vakantie van 4 weken geweest met mijn zus, maar ik heb er niet genoeg van genoten en veel ontzettend mooie en leuke dingen verpest en gemist omdat ik constant bezig was met of ik er wel leuk (of op z'n minst normaal..) uitzag.. of nog een voorbeeld: ik ga helemaal op in de sportlessen die ik doe en doe superfanatiek mee (een aantal Les Mills lessen, erg leuk!), maar zodra het is afgelopen vlucht ik zo snel als ik kan naar de kleedkamer omdat ik een knalrood en drijfnat hoofd heb wat ik echt niet kan aanzien en dan race ik met gebogen hoofd de sportschool uit..
Dit soort dingen zijn zo zonde, en zo vermoeiend..... Als ik me op mijn gemak voel vind ik mezelf een relaxed, gezellig en open persoon. Maar als mijn haar bijvoorbeeld niet goed zit (of als ik me dat verbeeld), trek ik mezelf liever zo onopvallend mogelijk terug in een hoekje en durf ik mensen niet goed aan te kijken als ze tegen me praten. Ik wil er vanaf, ik wil hulp, maar ik weet niet goed hoe ik dit moet aanpakken. De kleren en zonnebank en make-up helpen wel, maar zijn geen verantwoorde oplossing. Bovendien voel ik me een halve crimineel en een ontzettende egoïst door al dat staatsgeld uit te geven aan dit soort dingen. Waar moet ik beginnen?
Excuses voor de lengte van deze post.
donderdag 24 april 2008 15:49
Ik heb een mail gestuurd naar de twee vriendinnen die het dichtst bij me staan.
Ik heb een hele lieve en begripvolle reactie gekregen, die me hopelijk wat kracht kan geven.
Mijn vriendin is even oud als ik maar ze kan zo wijs reageren soms. Ik ben echt heel blij met wat ze me heeft gestuurd en ik voel me wel een beetje opgelucht dat ik toch niet helemaal alleen ben.
Ik heb nog geen hulp gezocht en ook weer wat nieuwe kleren gekocht.
Ik wil het eigenijk het liefst zelf oplossen en misschien kan dat ook wel. Nu er in ieder geval 2 mensen zijn die het weten hoef ik me niet meer een soort dubbele persoonlijkheid te voelen en dat scheelt wel een beetje.
Ik ben wel benieuwd of er meer mensen hier zijn met iets soortgelijks en die op eigen kracht hun gedrachtspatronen hebben weten te veranderen.
En ladypetite, ben jij er nog? Jij was een paar maanden geleden net begonnen met therapie geloof ik. Ik ben benieuwd hoe dat voor je werkt en of je er iets aan hebt.
Ik heb een hele lieve en begripvolle reactie gekregen, die me hopelijk wat kracht kan geven.
Mijn vriendin is even oud als ik maar ze kan zo wijs reageren soms. Ik ben echt heel blij met wat ze me heeft gestuurd en ik voel me wel een beetje opgelucht dat ik toch niet helemaal alleen ben.
Ik heb nog geen hulp gezocht en ook weer wat nieuwe kleren gekocht.
Ik wil het eigenijk het liefst zelf oplossen en misschien kan dat ook wel. Nu er in ieder geval 2 mensen zijn die het weten hoef ik me niet meer een soort dubbele persoonlijkheid te voelen en dat scheelt wel een beetje.
Ik ben wel benieuwd of er meer mensen hier zijn met iets soortgelijks en die op eigen kracht hun gedrachtspatronen hebben weten te veranderen.
En ladypetite, ben jij er nog? Jij was een paar maanden geleden net begonnen met therapie geloof ik. Ik ben benieuwd hoe dat voor je werkt en of je er iets aan hebt.
donderdag 24 april 2008 17:36
Het zelf oplossen lijkt natuurlijk heel wat minder eng dan hulp zoeken. Het is hartstikke goed dat je heþmet 2 vriendinnen gedeeld hebt en dat is een begin. Maar eerlijk gezegd denk ik niet dat je hier alleen uitkomt!
Je vriendinnen kunnen je steunen maar dat is maar beperkt, ze zijn geen therapeut en moeten dat ook niet zijn.
Gedragdpatronen die zo zijn ingesleten zijn heel hardnekkig en kun je niet in je eentje veranderen. Ik hoop dat je gaat inzien dat je het verdient om hulp te zoeken.
Je vriendinnen kunnen je steunen maar dat is maar beperkt, ze zijn geen therapeut en moeten dat ook niet zijn.
Gedragdpatronen die zo zijn ingesleten zijn heel hardnekkig en kun je niet in je eentje veranderen. Ik hoop dat je gaat inzien dat je het verdient om hulp te zoeken.
donderdag 24 april 2008 20:21
Lieve Yuki,
Wat ontzettend goed van je dat je vriendinnen hebt gemaild! Je hebt er vast lang over gedaan om die mail te tikken of viel dat mee?;)
Ik vind dit absoluut een goede stap, maar ik denk eerlijk gezegd net als annet dat je wel wat 'professionele' hulp bij kunt gebruiken als je wilt proberen om hier echt van af te komen.
Je vriendinnen kunnen je keer op keer op je hart drukken dat je het verkeerd ziet en dat je mooi bent, maar ik denk niet dat dit je zelfbeeld zal veranderen. Geloof je het echt als mensen tegen je zeggen dat je mooi/leuk bent?Het kan soms zeker opluchten om het er over te hebben, maar ik denk dat er meer voor nodig is om je gevoelens daadwerkelijk te veranderen..
Ik ben zelf niet bepaald happy met mijn uiterlijk en ben er elke dag mee bezig dat ik mezelf niet goed genoeg vind. Er zijn mensen in mijn ogeving die weten dat ik niet happy ben met mijn uiterlijk, maar ik vind het toch niet prettig het er vaak met hen over te hebben. Die negatieve gedachtes heb ik namelijk iedere dag weer en ik wil er niet iedere keer over beginnen..Naast dat ik mezelf er niet heel prettig bij voel, omdat ik mezelf snel als een last ervaar, heb ik gemerkt dat het me wel even op kan peppen als een vriendin zegt dat ze me mooi vindt, maar dat eigenlijk binnen no time mijn andere oor weer uit vliegt. Ik denk dat jij zelf wel zult weten hoe dit voor jou werkt.. Je vrienden zullen heus met liefde willen luisteren en dit is super om te hebben. Zij zijn echter geen professionals die behalve goed luisteren ook ervaring hebben met het omturnen van zulke kronkelige gedachten. En dat is natuurlijk wel je hoofddoel!
Ik heb zelf professionele hulp, ook al ben ik iemand het graag zelf wil doen, niemand tot last wil zijn, zichzelf een aansteller vind, want zo erg is het toch niet..Bijna niemand weet ook dat ik er zit, prima. Zit er nu echt met de gedachte baat het niet dan schaadt het niet. Heb lang genoeg mezelf aangehoord, gemerkt dat het er in mijn eentje niet beter op wordt, dus kan het allicht probeeeeren op deze manier. Ik vind het zelf fijn, omdat ik a. deze persoon betaal, zodat ik me niet tot last hoef te voelen (niet dat je dat bent, maar zo voel ik het zelf snel en dit werkt voor mij dus), b. het iemand is die niet dichtbij me staat, waardoor ik ook pijnlijke dingen over mezelf durf te zeggen. Bij vrienden,familie heb ik toch wel de neiging alles af te zwakken, want wil niet dat ze bezorgd om me zijn en c. het iemand is die hiervoor gestudeerd heeft en ik er meer vertrouwen in heb dat zij me kunnen helpen dan een ander. Verder wil ik ook niet dat een vriendin een soort psycholoog voor me zou worden en nu kan ik betaald een uurtje per week van me af praten. Superhandig toch?;)
Ik weet niet of je wat aan dit verhaal hebt, maar ik gun je gewoon dat je positiever naar jezelf kunt kijken! Ik denk dat jij extremer bent dan ik en ik word al zo moe van de negativiteit in mijn eigen koppie, dat gun ik niemand anders.
Ik wilde niet negatief doen en ik hoop echt dat je wat hebt aan je vriendinnen! Maar schrap die hulpverlening niet als mogelijkheid en blijf dat ook niet uitstellen. Onthoud ook mijn motto 'baat het niet, schaadt het niet' maar;) Het is tijd dat je je leventje leuker gaat maken en hoe sneller, hoe beter. Toch?
Wat ontzettend goed van je dat je vriendinnen hebt gemaild! Je hebt er vast lang over gedaan om die mail te tikken of viel dat mee?;)
Ik vind dit absoluut een goede stap, maar ik denk eerlijk gezegd net als annet dat je wel wat 'professionele' hulp bij kunt gebruiken als je wilt proberen om hier echt van af te komen.
Je vriendinnen kunnen je keer op keer op je hart drukken dat je het verkeerd ziet en dat je mooi bent, maar ik denk niet dat dit je zelfbeeld zal veranderen. Geloof je het echt als mensen tegen je zeggen dat je mooi/leuk bent?Het kan soms zeker opluchten om het er over te hebben, maar ik denk dat er meer voor nodig is om je gevoelens daadwerkelijk te veranderen..
Ik ben zelf niet bepaald happy met mijn uiterlijk en ben er elke dag mee bezig dat ik mezelf niet goed genoeg vind. Er zijn mensen in mijn ogeving die weten dat ik niet happy ben met mijn uiterlijk, maar ik vind het toch niet prettig het er vaak met hen over te hebben. Die negatieve gedachtes heb ik namelijk iedere dag weer en ik wil er niet iedere keer over beginnen..Naast dat ik mezelf er niet heel prettig bij voel, omdat ik mezelf snel als een last ervaar, heb ik gemerkt dat het me wel even op kan peppen als een vriendin zegt dat ze me mooi vindt, maar dat eigenlijk binnen no time mijn andere oor weer uit vliegt. Ik denk dat jij zelf wel zult weten hoe dit voor jou werkt.. Je vrienden zullen heus met liefde willen luisteren en dit is super om te hebben. Zij zijn echter geen professionals die behalve goed luisteren ook ervaring hebben met het omturnen van zulke kronkelige gedachten. En dat is natuurlijk wel je hoofddoel!
Ik heb zelf professionele hulp, ook al ben ik iemand het graag zelf wil doen, niemand tot last wil zijn, zichzelf een aansteller vind, want zo erg is het toch niet..Bijna niemand weet ook dat ik er zit, prima. Zit er nu echt met de gedachte baat het niet dan schaadt het niet. Heb lang genoeg mezelf aangehoord, gemerkt dat het er in mijn eentje niet beter op wordt, dus kan het allicht probeeeeren op deze manier. Ik vind het zelf fijn, omdat ik a. deze persoon betaal, zodat ik me niet tot last hoef te voelen (niet dat je dat bent, maar zo voel ik het zelf snel en dit werkt voor mij dus), b. het iemand is die niet dichtbij me staat, waardoor ik ook pijnlijke dingen over mezelf durf te zeggen. Bij vrienden,familie heb ik toch wel de neiging alles af te zwakken, want wil niet dat ze bezorgd om me zijn en c. het iemand is die hiervoor gestudeerd heeft en ik er meer vertrouwen in heb dat zij me kunnen helpen dan een ander. Verder wil ik ook niet dat een vriendin een soort psycholoog voor me zou worden en nu kan ik betaald een uurtje per week van me af praten. Superhandig toch?;)
Ik weet niet of je wat aan dit verhaal hebt, maar ik gun je gewoon dat je positiever naar jezelf kunt kijken! Ik denk dat jij extremer bent dan ik en ik word al zo moe van de negativiteit in mijn eigen koppie, dat gun ik niemand anders.
Ik wilde niet negatief doen en ik hoop echt dat je wat hebt aan je vriendinnen! Maar schrap die hulpverlening niet als mogelijkheid en blijf dat ook niet uitstellen. Onthoud ook mijn motto 'baat het niet, schaadt het niet' maar;) Het is tijd dat je je leventje leuker gaat maken en hoe sneller, hoe beter. Toch?
donderdag 24 april 2008 20:31
Ik heb net je hele topic gelezen. Zoals annetd hierboven al zegt; super goed dat je je vriendinnen hebt ingelicht. Maar ik denk dat je toch echt hulp moet gaan zoeken.
Eerder is al iets gezegd over cognitieve gedragstherapie. Zij gaan er vanuit (net als bvb de RETmethode), dat je gedachtes je gevoelens bepalen. Je hebt reële gedachtes en niet-reële.
Jouw gedachtes over je uiterlijk zijn niet reëel. Niet iedereen kijkt naar je op het station; mensen zien niet of jouw rechterkant lelijker/ anders/ mooier/ hetzelfde is als jouw linkerkant; mensen vinden het niet raar als je een rood hoofd hebt na het sporten, enz, enz, enz.
Jouw niet-reële gedachtes beïnvloeden je gevoel. Je voelt je minderwaardig, onzeker, slecht, schuldig, enz.
Jouw gevoel beïnvloedt je gedrag. Je gaat dure verzorgingsproduchten en kleding kopen. Je rent na de sportles de sportschool uit. Je gaat dwangmatig door je haar en en houdt je rechterkant uit het zicht.
Kortom; als je dit patroon wilt veranderen moet je beginnen met gedachtes over jezelf (en over anderen??? Want ik denk dat ook die gedachtes ireëel zijn).
Hiervoor zal je naar mijn mening echt hulp moeten zoeken. Ik heb (weliswaar voor andere problemen) cognitieve gedragstherapie gehad en voor mij was het erg waardevol. Het is een hele praktische therapie, waarbij je echt gericht aan jezelf kan werken.
Omdat ik bang ben dat de stap om hulp te zoeken voor jou nog te groot is, heb ik nog wel een aantal kleine hulpmiddelen om alvast zelf te beginnen.
Allereerst heb je een "automatische gedachte". In elke (moeilijke) situatie denk je automatisch altijd hetzelfde over jezelf. Bedenk voor jezelf wat jouw automatische gedachte is en wat dit voor invloed heeft op je gedrag/ gevoel. Ik dacht bvb dat altijd iedereen het beter voor elkaar had dan ik. Daardoor ging ik me onzeker voelen en 'onzichtbaar' opstellen.
Schrijf elke dag in een schriftje 1 situatie/ moment op die je als positief hebt ervaren. Dit kan vanalles zijn. In het begin hoeft het niet eens iets met jezelf te maken te hebben. Bvb: het regende vandaag niet, dus ik was blij dat op weg naar het station mijn haar niet verregende. Of: ik ben vandaag zonder make-up op naar de supermarkt gegaan en ik vond het goed van mezelf dat ik toch de tijd heb genomen om de tijdschriften te bekijken. Ik noem natuurlijk maar iets, maar dan begrijp je denk ik wat ik bedoel. Daarachter schrijf je steeds dezelfde positieve zin; dit is de 'nieuwe automatische gedachte' die je jezelf gaat inprenten doordat je het zo vaak herhaalt. Bij mij was dit: ik hoef niet onzichtbaar te zijn. Bij mij was het dan bijvoorbeeld: "Ik heb vandaag mijn collega een weerwoord gegeven. Ik hoef niet onzichtbaar te zijn"
Bouw deze zinnen langzaam op. Zorg dat ze steeds meer betrekking hebben op jezelf en wat je moeilijk vindt. En als het goed gaat kan je ook meerdere momenten per dag nemen.
Er zullen voor jou verschillende situaties op een dag zijn die je moeilijk vindt en waarbij de irreële gedachtes voorop staan.
Neem zo'n situatie die voor jou moeilijk is en schrijf die op de volgende punten uit:
- Korte beschrijving van de situatie
(bvb: ik sta op het station te wachten op de trein)
- Wat je denkt in die situatie over jezelf
(bvb: ik denk dat iedereen naar me kijkt)
- Wat je voelt
(bvb: ik voel me verdrietig, onzeker en angstig)
- Hoe sterk je die gevoelens hebt van 0-10
(bvb: verdrietig: 6, onzeker: 8 en angstig: 4)
- Beschrijf het ergste dat er kan gebeuren:
(bvb: mensen komen in een kring om me heen staan, lachen me uit, wijzen naar me en roepen dat ik zo lelijk ben)
- Beschrijf het beste dat er kan gebeuren:
(bvb: Brad Pitt komt het station oplopen, kijkt alleen maar naar mij en vertelt me dat ik degene ben waarmee hij in zijn volgende film wil spelen (
)
- Beschrijf het realistische dat kan gebeuren:
(bvb: mensen slaan geen acht op me en ik wacht rustig op de trein)
- Beschrijf opnieuw de situatie en herhaal het realistische dat kan gebeuren.
- Schrijf dan nogmaals op wat je daarbij voelt.
Voor mij hielp het ook om een positief briefje op de spiegel te plakken. Schrijf op een bvb post-it iets waar je wel blij mee bent van jezelf. Als dat te moeilijk is, kan het ook een positieve algemene zin zijn.
Er zijn ook veel boeken over deze methode te vinden. Ik heb bvb "je gevoel de baas". Een praktisch boek met veel oefeningen.
Nogmaals, helaas ben ik bang dat dit niet afdoende zal zijn; zonder therapeut vraagt het heel veel doorzettingsvermogen en inzicht. Dit zijn ook maar 2 oefeningen uit de vele die ik gehad heb.
Ik hoop dat je iets aan mijn uitleg hebt gehad. Heel veel sterkte!
Eerder is al iets gezegd over cognitieve gedragstherapie. Zij gaan er vanuit (net als bvb de RETmethode), dat je gedachtes je gevoelens bepalen. Je hebt reële gedachtes en niet-reële.
Jouw gedachtes over je uiterlijk zijn niet reëel. Niet iedereen kijkt naar je op het station; mensen zien niet of jouw rechterkant lelijker/ anders/ mooier/ hetzelfde is als jouw linkerkant; mensen vinden het niet raar als je een rood hoofd hebt na het sporten, enz, enz, enz.
Jouw niet-reële gedachtes beïnvloeden je gevoel. Je voelt je minderwaardig, onzeker, slecht, schuldig, enz.
Jouw gevoel beïnvloedt je gedrag. Je gaat dure verzorgingsproduchten en kleding kopen. Je rent na de sportles de sportschool uit. Je gaat dwangmatig door je haar en en houdt je rechterkant uit het zicht.
Kortom; als je dit patroon wilt veranderen moet je beginnen met gedachtes over jezelf (en over anderen??? Want ik denk dat ook die gedachtes ireëel zijn).
Hiervoor zal je naar mijn mening echt hulp moeten zoeken. Ik heb (weliswaar voor andere problemen) cognitieve gedragstherapie gehad en voor mij was het erg waardevol. Het is een hele praktische therapie, waarbij je echt gericht aan jezelf kan werken.
Omdat ik bang ben dat de stap om hulp te zoeken voor jou nog te groot is, heb ik nog wel een aantal kleine hulpmiddelen om alvast zelf te beginnen.
Allereerst heb je een "automatische gedachte". In elke (moeilijke) situatie denk je automatisch altijd hetzelfde over jezelf. Bedenk voor jezelf wat jouw automatische gedachte is en wat dit voor invloed heeft op je gedrag/ gevoel. Ik dacht bvb dat altijd iedereen het beter voor elkaar had dan ik. Daardoor ging ik me onzeker voelen en 'onzichtbaar' opstellen.
Schrijf elke dag in een schriftje 1 situatie/ moment op die je als positief hebt ervaren. Dit kan vanalles zijn. In het begin hoeft het niet eens iets met jezelf te maken te hebben. Bvb: het regende vandaag niet, dus ik was blij dat op weg naar het station mijn haar niet verregende. Of: ik ben vandaag zonder make-up op naar de supermarkt gegaan en ik vond het goed van mezelf dat ik toch de tijd heb genomen om de tijdschriften te bekijken. Ik noem natuurlijk maar iets, maar dan begrijp je denk ik wat ik bedoel. Daarachter schrijf je steeds dezelfde positieve zin; dit is de 'nieuwe automatische gedachte' die je jezelf gaat inprenten doordat je het zo vaak herhaalt. Bij mij was dit: ik hoef niet onzichtbaar te zijn. Bij mij was het dan bijvoorbeeld: "Ik heb vandaag mijn collega een weerwoord gegeven. Ik hoef niet onzichtbaar te zijn"
Bouw deze zinnen langzaam op. Zorg dat ze steeds meer betrekking hebben op jezelf en wat je moeilijk vindt. En als het goed gaat kan je ook meerdere momenten per dag nemen.
Er zullen voor jou verschillende situaties op een dag zijn die je moeilijk vindt en waarbij de irreële gedachtes voorop staan.
Neem zo'n situatie die voor jou moeilijk is en schrijf die op de volgende punten uit:
- Korte beschrijving van de situatie
(bvb: ik sta op het station te wachten op de trein)
- Wat je denkt in die situatie over jezelf
(bvb: ik denk dat iedereen naar me kijkt)
- Wat je voelt
(bvb: ik voel me verdrietig, onzeker en angstig)
- Hoe sterk je die gevoelens hebt van 0-10
(bvb: verdrietig: 6, onzeker: 8 en angstig: 4)
- Beschrijf het ergste dat er kan gebeuren:
(bvb: mensen komen in een kring om me heen staan, lachen me uit, wijzen naar me en roepen dat ik zo lelijk ben)
- Beschrijf het beste dat er kan gebeuren:
(bvb: Brad Pitt komt het station oplopen, kijkt alleen maar naar mij en vertelt me dat ik degene ben waarmee hij in zijn volgende film wil spelen (
)- Beschrijf het realistische dat kan gebeuren:
(bvb: mensen slaan geen acht op me en ik wacht rustig op de trein)
- Beschrijf opnieuw de situatie en herhaal het realistische dat kan gebeuren.
- Schrijf dan nogmaals op wat je daarbij voelt.
Voor mij hielp het ook om een positief briefje op de spiegel te plakken. Schrijf op een bvb post-it iets waar je wel blij mee bent van jezelf. Als dat te moeilijk is, kan het ook een positieve algemene zin zijn.
Er zijn ook veel boeken over deze methode te vinden. Ik heb bvb "je gevoel de baas". Een praktisch boek met veel oefeningen.
Nogmaals, helaas ben ik bang dat dit niet afdoende zal zijn; zonder therapeut vraagt het heel veel doorzettingsvermogen en inzicht. Dit zijn ook maar 2 oefeningen uit de vele die ik gehad heb.
Ik hoop dat je iets aan mijn uitleg hebt gehad. Heel veel sterkte!
vrijdag 25 april 2008 13:19
Hey,
Heel erg bedankt voor jullie enorm uitgebreide reacties en zelfs een gratis therapiesessie ;).
Ik kan nu alleen even kort reageren omdat ik het even in me op wil nemen en ik zo weg moet, maar ik kom later uitgebreider op jullie terug nadat ik het een paar keer doorgelezen heb en ik wat meer tijd heb.
In ieder geval bedankt.
Heel erg bedankt voor jullie enorm uitgebreide reacties en zelfs een gratis therapiesessie ;).
Ik kan nu alleen even kort reageren omdat ik het even in me op wil nemen en ik zo weg moet, maar ik kom later uitgebreider op jullie terug nadat ik het een paar keer doorgelezen heb en ik wat meer tijd heb.
In ieder geval bedankt.
vrijdag 25 april 2008 20:58
Ik herken het obsessief bezig zijn met mijn uiterlijk. Ik heb er nu gelukkig nauwelijks nog last van. Vroeger heb ik er dus last van gehad. Als ik uitging, dan deed ik uiteraard onwijs veel make-up op en als de lichten dan aan het einde van de avond (nacht) aangingen, dan was ik als de dood als ik net met iemand aan het praten was, dat ie van schrik weg zou lopen. Zelfs als ik sportte deed ik make-up op. En ik vond mezelf te dik (62 kg. hoe bedenk je het he !!!) Als iemand een vervelende opmerking maakte over mijn uiterlijk, dan kromp ik inéén. En mensen kunnen hele kwetsende opmerkingen maken. Dat ik eruit zag als een travestiet, ik noem maar wat.
Wat ik ook had, was dat ik dacht, als ik een vriendje krijg en ik blijf er slapen, dan ziet hij mij de volgende dag in daglicht !!! Hoe bedenk je het hè.
Ik ben inmiddels meer dan 10 jaar verder, en ik heb er nou gelukkig weinig last meer van. Behalve als ik mezelf terugzie op foto's, ha ha (ik ben niet fotogeniek). Ik kan nu wel tegen mezelf zeggen dat ik er best wel mag zijn. Ik verzorg mezelf okay, 'what else can you do'.
Dan wil ik nog even zeggen dat als ik gesport heb, dat ik dan vaak na de tijd een knalrode bezwete kop heb, en ik vind dat eigenlijk wel stoer.
Wat ik ook had, was dat ik dacht, als ik een vriendje krijg en ik blijf er slapen, dan ziet hij mij de volgende dag in daglicht !!! Hoe bedenk je het hè.
Ik ben inmiddels meer dan 10 jaar verder, en ik heb er nou gelukkig weinig last meer van. Behalve als ik mezelf terugzie op foto's, ha ha (ik ben niet fotogeniek). Ik kan nu wel tegen mezelf zeggen dat ik er best wel mag zijn. Ik verzorg mezelf okay, 'what else can you do'.
Dan wil ik nog even zeggen dat als ik gesport heb, dat ik dan vaak na de tijd een knalrode bezwete kop heb, en ik vind dat eigenlijk wel stoer.
vrijdag 9 mei 2008 00:08
Ik herken het eigenlijk maar al te goed allemaal. Vroeger werd ik vaak gepest en op de middelbare was ik altijd onwijs onzeker. Al mijn vriendinnetjes waren (in mijn ogen) knapper, beter en leuker dan dat ik was. Het stomme is dat ik vaak genoeg complimentjes gekregen heb maar vaak alleen de negatieve dingen onthoud. Want ik krijg altijd wel een opmerking over mijn uiterlijk op de een of andere manier (of juist heel positief of een kutopmerking tijdens het uitgaan). Ik ben dan ook altijd bezig met mijn uiterlijk (en heel vaak in de spiegel kijken, bij make uppen etc) ik verontschuldig me vaak zelfs als ik mensen tegen kom zonder make up e.d. wat eigenlijk echt belachelijk is. Verder is er thuis een hoop gebeurd vroeger (moeder depressief geweest, vader plotseling overleden etc.) en daardoor werd het eigenljk alleen nog maar erger. Ik wist niet meer wat ik wilde (studie/werk/etc) en daar twijfel ik nog steeds over. Ik heb heel veel vriendinnen, ben nu alweer op zoek naar een nieuwe studie (heb er al een paar afgerond maar ben nog steeds zoekende naar wat ik wil) en mijn onzekerheid die zich dan weer uit in teveel bezig zijn met dingen zoals mijn uiterlijk enzo heeft al veel dingen verpest. Ik heb nooit langer dan een maand een vriend gehad omdat ik zo onzeker ben over mezelf dat ik het dan helemaal afkap (en ook nooit verder ben gegaan met een vriendje hierdoor). Ik vergelijk mezelf altijd met anderen waar ik zelf natuurlijk negatief uitkom omdat in mijn ogen iedereen beter/liever/aardiger/knapper is. Toen ik jouw verhaal las dat ik hmmm dit is toch wel heel herkenbaar! En ik weet ook van mezelf dat er wel belangrijkere dingen zijn maar dit speelt gewoon in heel veel door. Ik wil er ook vanaf, en wil het mijn leven niet meer laten leiden: ik ben ik en daar mag ik hopelijk nog een leventje lang mee doen en ik val mezelf eigenlijk alleen maar af. Niet iedereen is perfect denk ik dan maar. En hopelijk ga ik de rust vinden om keuzes te maken over wat ik wil doen met mijn leventje wat betreft studie/werk/ en ander dingetjes. En ik hoop helemaal dat het jouw ook gaat lukken! Ik wens je heeeeeeeeeeeeel veel sterkte ermee! Dikke knuffel
vrijdag 9 mei 2008 16:04
Niet iedereen is perfect? Niemand is perfect!
En het leuke is, dat hoeft ook helemaal niet. Geen mens verwacht van je dat je een uur fanatiek kunt sporten zonder te zweten, dat je je in galatenue hijst voor de supermarkt, of dat je haar perfect zit van een regenbui. Verwacht je dat van andere mensen? Waarom dan wel van jezelf?
Een mens hoeft niet altijd maar mooi te zijn. Lijkt me doodvermoeiend als je dat in je hoofd hebt. (bedoel ik niet lullig). Ik loop nu in een oude broek en mijn bikinitopje, en heb net de auto gewassen, na een jaar. Mijn haar hangt in piekjes langs mijn hoofd, en ik zit onder de vieze zwarte spetters. Ik vind dat ik met een shirtje er bij zo bést naar de supermarkt kan. Ik ben niet verantwoordelijk voor het uitzicht van de rest van de wereld, en het is eigenlijk heel niet zo belangrijk wat de vakkenvuller van mijn kont vindt. Het was toch niet zo dat hij er verder iets mee mocht ofzo. En mocht Brad Pitt opeens de buurtsuper inlopen valt hij gegarandeerd voor mijn nonchelante wilde looks. Of niet.
Kijk, het gaat er niet om of je nou wel of niet mooi bent met bepaalde jeans of in bepaald licht. Het gaat er vooral om dat dat mooi zijn niet zo belangrijk is als je denkt dat het is. Natuurlijk is het soms een leuke toevoeging om je haar in de krul te gooien en je een beetje op te dirken. Maar meer is het ook niet, een toevoeging. Het meeste van een mens zit aan de binnenkant.
En het leuke is, dat hoeft ook helemaal niet. Geen mens verwacht van je dat je een uur fanatiek kunt sporten zonder te zweten, dat je je in galatenue hijst voor de supermarkt, of dat je haar perfect zit van een regenbui. Verwacht je dat van andere mensen? Waarom dan wel van jezelf?
Een mens hoeft niet altijd maar mooi te zijn. Lijkt me doodvermoeiend als je dat in je hoofd hebt. (bedoel ik niet lullig). Ik loop nu in een oude broek en mijn bikinitopje, en heb net de auto gewassen, na een jaar. Mijn haar hangt in piekjes langs mijn hoofd, en ik zit onder de vieze zwarte spetters. Ik vind dat ik met een shirtje er bij zo bést naar de supermarkt kan. Ik ben niet verantwoordelijk voor het uitzicht van de rest van de wereld, en het is eigenlijk heel niet zo belangrijk wat de vakkenvuller van mijn kont vindt. Het was toch niet zo dat hij er verder iets mee mocht ofzo. En mocht Brad Pitt opeens de buurtsuper inlopen valt hij gegarandeerd voor mijn nonchelante wilde looks. Of niet.
Kijk, het gaat er niet om of je nou wel of niet mooi bent met bepaalde jeans of in bepaald licht. Het gaat er vooral om dat dat mooi zijn niet zo belangrijk is als je denkt dat het is. Natuurlijk is het soms een leuke toevoeging om je haar in de krul te gooien en je een beetje op te dirken. Maar meer is het ook niet, een toevoeging. Het meeste van een mens zit aan de binnenkant.
zondag 11 mei 2008 08:46
Niet alles gelezen.
Yukkii: er lopen zaken door elkaar heen. Belangrijk is zelf verantwoordelijkheid te nemen. Nu is er altijd nog iemand die bijspringt, zodat echte escalaties uitblijven.
De oorzaak van de verslaving weten lost het probleem niet op.
Je hebt therapie nodig wil je zelf veranderen. Het wordt hard werken voor jou wil je echt iets aan je problemen doen.
Yukkii: er lopen zaken door elkaar heen. Belangrijk is zelf verantwoordelijkheid te nemen. Nu is er altijd nog iemand die bijspringt, zodat echte escalaties uitblijven.
De oorzaak van de verslaving weten lost het probleem niet op.
Je hebt therapie nodig wil je zelf veranderen. Het wordt hard werken voor jou wil je echt iets aan je problemen doen.
dinsdag 20 mei 2008 01:25
Het is waarschijnlijk een beetje laat om op dit topic te reageren.
Maja, probeer het maar,
Ik ben altijd op zoek naar lotgenote(n) vandaar.
(nooit in levende lijve gevonden btw)
Ik ben extreem uitgescholden voor lelijk jarenalng.
Dit heeft geresulteerd dat ik nu in een isolement zit en bijna alleen de deur niet uitdurf.
Operaties zijn voor mij geen optie, alles is in verhouding ben gewoon niet knap.
Heb geprobeer zoveel mogelijk via de normale weg er beter uit te zien (krachttraining)
Ik zou wel graag lotgenote(s) ontmoeten.
Mijn doel is vooral:
een plek vinden waar ik mezelf mag zijn met dit uiterlijk.
Onder mensen die mij nemen zoals ik ben en niet alleen maar beoordelen op je uiterlijk.
bv in het GOA-house.
Ik durf alleen die stap niet zetten zoek nog een lotgenote die ook zoekt naar zo'n plek.
Beetje kort verhaal maja, ik weet niet of dit topic nog gelezen wordt.
Maja, probeer het maar,
Ik ben altijd op zoek naar lotgenote(n) vandaar.
(nooit in levende lijve gevonden btw)
Ik ben extreem uitgescholden voor lelijk jarenalng.
Dit heeft geresulteerd dat ik nu in een isolement zit en bijna alleen de deur niet uitdurf.
Operaties zijn voor mij geen optie, alles is in verhouding ben gewoon niet knap.
Heb geprobeer zoveel mogelijk via de normale weg er beter uit te zien (krachttraining)
Ik zou wel graag lotgenote(s) ontmoeten.
Mijn doel is vooral:
een plek vinden waar ik mezelf mag zijn met dit uiterlijk.
Onder mensen die mij nemen zoals ik ben en niet alleen maar beoordelen op je uiterlijk.
bv in het GOA-house.
Ik durf alleen die stap niet zetten zoek nog een lotgenote die ook zoekt naar zo'n plek.
Beetje kort verhaal maja, ik weet niet of dit topic nog gelezen wordt.
dinsdag 20 mei 2008 23:29
Hoi; ik weet niet of ik behulpzaam ben aan de schrijfster van de topic, maar deze topic 'verleidt' me om mijn verhaal te doen.
Ik vind het ergens wel fijn om te lezen dat er veel vrouwen zijn die enorm onzeker zijn over hoe ze eruit zien. Dat heb ik ook gehad en nu is het er weer. Maar het gekke is dat ik een aantal jaren hier nauwelijks last van heb gehad. Dus je zou kunnen denken dat ik de sleutel in handen heb om hiermee om te kunnen gaan. En dat heb ik ook wel, maar ik voel het nu al een aantal maanden niet meer.
Ik ben zelf gepest met mijn uiterlijk op de middelbare school. Dat heeft me heel heel onzeker gemaakt. Sinds ik ging studeren, heb ik een heel proces doorgemaakt waarbij ik langzaam wat zelfverzekerder werd. Wat ook erg hielp, is dat ik veel leuke aandacht kreeg van echt leuk uitziende mannen. Maar tegelijk kon het nog steeds gebeuren dat ik kutopmerkingen kreeg op openbare plekken van onbekenden.
Dat laatste vond ik niet leuk, maar toen ook niet erg. Want door die andere aandacht die ik kreeg, kreeg mijn zelfvertrouwen een enorme boost. Ik kreeg heel duidelijk het gevoel en het idee dat ik wel leuk was. Alleen sommigen vonden dat schijnbaar niet. (Ik ben overigens geen van beiden; niet mooi, niet lelijk. Maar ik heb iets 'opvallends' schijnbaar. ik ben een beetje een apart typje.) Nou; dat vond ik helemaal hun probleem.
Maar sinds een paar maanden voel ik me helemaal niet meer zo. De opmerkingen raken me opeens weer wel. Ze komen nu ook vaker; logischerwijs omdat ik dan 'onzekerheid' uitstraal en omdat ik er een beetje opvallend uit zie, 'trekt' dat opmerkingen aan). En ik denk dat dit komt omdat ik niet meer geloof dat ik leuk ben. Ik vind mezelf nu lelijk. En dat wordt dan bevestigd door die opmerkingen. En zo kom ik dan in een negatieve spiraal terecht. Terwijl ik weet dat ik mezelf anders zag. Dat was de crux en niet die aandacht van die mannen. Dat was alleen maar de aanleiding om me beter over mezelf te kunnen gaan voelen. Maar het idee dat ik leuk was, zie ik nu als 'zelfbedrog'.
Raar he dat ik me nu (weer) zo laat bepalen door die kutopmerkingen?
Ik vind het ergens wel fijn om te lezen dat er veel vrouwen zijn die enorm onzeker zijn over hoe ze eruit zien. Dat heb ik ook gehad en nu is het er weer. Maar het gekke is dat ik een aantal jaren hier nauwelijks last van heb gehad. Dus je zou kunnen denken dat ik de sleutel in handen heb om hiermee om te kunnen gaan. En dat heb ik ook wel, maar ik voel het nu al een aantal maanden niet meer.
Ik ben zelf gepest met mijn uiterlijk op de middelbare school. Dat heeft me heel heel onzeker gemaakt. Sinds ik ging studeren, heb ik een heel proces doorgemaakt waarbij ik langzaam wat zelfverzekerder werd. Wat ook erg hielp, is dat ik veel leuke aandacht kreeg van echt leuk uitziende mannen. Maar tegelijk kon het nog steeds gebeuren dat ik kutopmerkingen kreeg op openbare plekken van onbekenden.
Dat laatste vond ik niet leuk, maar toen ook niet erg. Want door die andere aandacht die ik kreeg, kreeg mijn zelfvertrouwen een enorme boost. Ik kreeg heel duidelijk het gevoel en het idee dat ik wel leuk was. Alleen sommigen vonden dat schijnbaar niet. (Ik ben overigens geen van beiden; niet mooi, niet lelijk. Maar ik heb iets 'opvallends' schijnbaar. ik ben een beetje een apart typje.) Nou; dat vond ik helemaal hun probleem.
Maar sinds een paar maanden voel ik me helemaal niet meer zo. De opmerkingen raken me opeens weer wel. Ze komen nu ook vaker; logischerwijs omdat ik dan 'onzekerheid' uitstraal en omdat ik er een beetje opvallend uit zie, 'trekt' dat opmerkingen aan). En ik denk dat dit komt omdat ik niet meer geloof dat ik leuk ben. Ik vind mezelf nu lelijk. En dat wordt dan bevestigd door die opmerkingen. En zo kom ik dan in een negatieve spiraal terecht. Terwijl ik weet dat ik mezelf anders zag. Dat was de crux en niet die aandacht van die mannen. Dat was alleen maar de aanleiding om me beter over mezelf te kunnen gaan voelen. Maar het idee dat ik leuk was, zie ik nu als 'zelfbedrog'.
Raar he dat ik me nu (weer) zo laat bepalen door die kutopmerkingen?
dinsdag 20 mei 2008 23:47
Dons, wat kut voor je dat je je zo voelt.
Ik heb een beetje een idee hoe erg het je kan belemmeren (zo'n 12 jaar lang een eetstoornis gehad en had ook de neiging me te isoleren). Tegenwoordig ben ik blij met mijzelf maar dat is hard werken geweest.
Wat ik vooral wou zeggen is dat kinderen wreed kunnen zijn, er een kwetsbaar kind makkelijk uit weten te pikken en snel de juiste knop weten te vinden om het nog erger te maken. Maar je ok voelen met jezelf, jezelf prettig en goed gezelschap vinden voor jezelf en anderen en de moeite waard voelen, dat komt echt van binnenuit. Daar hoef je geen topmodel voor te zijn, dat gevoel zou iedereen gewoon moeten mogen hebben.
Ik weet niet of je therapie hiervoor hebt gehad. Zo niet, zoek iemand die je hierbij kan helpen. Of je nou mooi of lelijk bent boeit niet. Als je aardig bent en betrokken moet je in feite makkelijk vrienden kunnen maken. Ik denk dat je onzekerheid je nu niet eens de kans geeft om het uit te proberen. En da's zonde, niemand hoeft zo eenzaam te zijn .
Ik heb een beetje een idee hoe erg het je kan belemmeren (zo'n 12 jaar lang een eetstoornis gehad en had ook de neiging me te isoleren). Tegenwoordig ben ik blij met mijzelf maar dat is hard werken geweest.
Wat ik vooral wou zeggen is dat kinderen wreed kunnen zijn, er een kwetsbaar kind makkelijk uit weten te pikken en snel de juiste knop weten te vinden om het nog erger te maken. Maar je ok voelen met jezelf, jezelf prettig en goed gezelschap vinden voor jezelf en anderen en de moeite waard voelen, dat komt echt van binnenuit. Daar hoef je geen topmodel voor te zijn, dat gevoel zou iedereen gewoon moeten mogen hebben.
Ik weet niet of je therapie hiervoor hebt gehad. Zo niet, zoek iemand die je hierbij kan helpen. Of je nou mooi of lelijk bent boeit niet. Als je aardig bent en betrokken moet je in feite makkelijk vrienden kunnen maken. Ik denk dat je onzekerheid je nu niet eens de kans geeft om het uit te proberen. En da's zonde, niemand hoeft zo eenzaam te zijn
.
woensdag 21 mei 2008 00:05
En halfhalf, ik herken ook wat uit jouw reactie. Alleen gaat het er bij mij niet om dat ik uiterlijk "aparte" kenmerken heb naar mijn weten maar juist door mijn persoonlijkheid. Ik word mijn hele leven al "raar" en "anders" genoemd. Ik heb toen ik jong was besloten dat ik ik ben en dat ze het er maar mee moeten doen, ik heb geen zin om iedereen te plezieren met een soort vals beeld van wat ik zou (moeten) zijn.
Ik ben er heel lang onzeker door geweest. Werd er soms gek van dat ik reteverlegen was, dat ik probeerde zo min mogelijk op te vallen, toch, hoe dan ook viel ik weer op! Hadden mensen weer (onterecht) commentaar of trokken ze vreemde en ongegronde conclusies.
Op een gegeven moment was ik er klaar mee. Die idiote vooroordelen, het zal wel. En ben ik trots geworden op mezelf (niet in de zin van beter dan anderen maar gewoon dat ik hield/houd van mijzelf zoals ik ben). Dan ben ik maar anders. Dan ben ik maar apart. Sindsdien vinden mensen het vooral leuk (en ik heb makkelijk aanspraak wat regelmatig heel grappig en/of gezellig is
).
"Wat de boer niet kent, lust ie niet" gaat op wanneer jij je onzeker voelt, dan gaan mensen vreemd en afwijzend reageren op je "anders zijn". Als je er blij mee bent (en waarom niet? Jij bent jij, je hoeft je niet te verantwoorden of je de oordelen van anderen aan te trekken. Jij bent apart, omarm het![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif)
) zijn mensen vooral nieuwsgierig. Iig da's mijn ervaring.
Ik ben er heel lang onzeker door geweest. Werd er soms gek van dat ik reteverlegen was, dat ik probeerde zo min mogelijk op te vallen, toch, hoe dan ook viel ik weer op! Hadden mensen weer (onterecht) commentaar of trokken ze vreemde en ongegronde conclusies.
Op een gegeven moment was ik er klaar mee. Die idiote vooroordelen, het zal wel. En ben ik trots geworden op mezelf (niet in de zin van beter dan anderen maar gewoon dat ik hield/houd van mijzelf zoals ik ben). Dan ben ik maar anders. Dan ben ik maar apart. Sindsdien vinden mensen het vooral leuk (en ik heb makkelijk aanspraak wat regelmatig heel grappig en/of gezellig is
)."Wat de boer niet kent, lust ie niet" gaat op wanneer jij je onzeker voelt, dan gaan mensen vreemd en afwijzend reageren op je "anders zijn". Als je er blij mee bent (en waarom niet? Jij bent jij, je hoeft je niet te verantwoorden of je de oordelen van anderen aan te trekken. Jij bent apart, omarm het
) zijn mensen vooral nieuwsgierig. Iig da's mijn ervaring.
woensdag 21 mei 2008 16:28
Ik weet niet hoe oud jullie allemaal zijn trouwens?
...maar ik ben al 39 en krijg nu nog de zenuwen als ik langs een groepje jonge meiden moet fietsen.
Is dat herkenbaar voor iemand?
Feliciaatje,
Therapie ben ik zwaar op afgeknapt maar heb wel een fijne groep mensen gevonden in ex-6.
Het moeilijke is dat ik me heel anders heb gevormd door alles wat ik heb meegemaakt.
Kan me totaal niet vinden in leeftijdsgenoten, zoek daarom juist vaak jongeren op.
Herkent iemand dit ook?
...maar ik ben al 39 en krijg nu nog de zenuwen als ik langs een groepje jonge meiden moet fietsen.
Is dat herkenbaar voor iemand?
Feliciaatje,
Therapie ben ik zwaar op afgeknapt maar heb wel een fijne groep mensen gevonden in ex-6.
Het moeilijke is dat ik me heel anders heb gevormd door alles wat ik heb meegemaakt.
Kan me totaal niet vinden in leeftijdsgenoten, zoek daarom juist vaak jongeren op.
Herkent iemand dit ook?
woensdag 21 mei 2008 16:30
Hey,
Ben een tijdje niet meer wezen kijken op mijn topic, zie nu ineens dat het actief is!
Tsja, voel me schuldig tegenover de raadgevers hier, want ik ben eerlijk gezegd alleen maar aan het terugvallen en dieper de put in aan het vallen..
Mijn oma is een paar weken geleden overleden en zij was nogal een stabiele factor voor mij. Ze was heel wijs en verstandig en vormde voor mij ook een beetje mijn 'geweten' qua geld (mijn spaarrekeningen kwamen van haar), zodat ik nog niet alles vergooide. Nu is ze dus (vrij plotseling) overleden en ben ik de weg een beetje kwijt. Ik ben mezelf ontzettend aan het isoleren van mijn vriendinnen, heb ze al meer dan 2 weken niet gezien.. Mijn schulden lopen op en ik ben al 3 weken niet meer naar school geweest (durf de deur niet goed meer uit.. ). Spaarrekeningen zijn leeg, allemaal opgegaan aan kleding (zo zonde...).
Ik weet dondersgoed dat ik het mezelf allemaal aandoe. Daardoor daalt mijn gevoel van eigenwaarde alleen nog maar meer en ik loop constant rond met de gedachte wat voor een lelijke nietsnut en geldverspiller ik ben.
Een duidelijk dal dus. Ik heb de afgelopen tijd ook zeker pieken gekend dus hoop die weer te bereiken. Probeer mezelf een schop onder de kont te geven (of willen jullie het ff doen?).
Dat was even een kort verslagje.
Bedankt voor de posts van lotgenoten. Ik raad jullie allemaal aan het topic "Lelijk zijn en de vooroordelen" te lezen.. valt veel te leren uit de levensinstelling van de TO.
Het zit inderdaad ook allemaal in je houding.. als ik eens een dagje heb waarin het me allemaal niet kan schelen en ik gewoon eens relaxed rond kan lopen, merk ik zo'n verschil in mezelf en mijn communicatie met anderen (veel prettiger, opener, gezelliger).
Het zou allemaal niet zoveel moeten uitmaken.. Ik hoop op een dag die instelling te kunnen bereiken.
Ik zie dat vandaag overigens somber in. Maar morgen weer een dag!
Ben een tijdje niet meer wezen kijken op mijn topic, zie nu ineens dat het actief is!
Tsja, voel me schuldig tegenover de raadgevers hier, want ik ben eerlijk gezegd alleen maar aan het terugvallen en dieper de put in aan het vallen..
Mijn oma is een paar weken geleden overleden en zij was nogal een stabiele factor voor mij. Ze was heel wijs en verstandig en vormde voor mij ook een beetje mijn 'geweten' qua geld (mijn spaarrekeningen kwamen van haar), zodat ik nog niet alles vergooide. Nu is ze dus (vrij plotseling) overleden en ben ik de weg een beetje kwijt. Ik ben mezelf ontzettend aan het isoleren van mijn vriendinnen, heb ze al meer dan 2 weken niet gezien.. Mijn schulden lopen op en ik ben al 3 weken niet meer naar school geweest (durf de deur niet goed meer uit.. ). Spaarrekeningen zijn leeg, allemaal opgegaan aan kleding (zo zonde...).
Ik weet dondersgoed dat ik het mezelf allemaal aandoe. Daardoor daalt mijn gevoel van eigenwaarde alleen nog maar meer en ik loop constant rond met de gedachte wat voor een lelijke nietsnut en geldverspiller ik ben.
Een duidelijk dal dus. Ik heb de afgelopen tijd ook zeker pieken gekend dus hoop die weer te bereiken. Probeer mezelf een schop onder de kont te geven (of willen jullie het ff doen?).
Dat was even een kort verslagje.
Bedankt voor de posts van lotgenoten. Ik raad jullie allemaal aan het topic "Lelijk zijn en de vooroordelen" te lezen.. valt veel te leren uit de levensinstelling van de TO.
Het zit inderdaad ook allemaal in je houding.. als ik eens een dagje heb waarin het me allemaal niet kan schelen en ik gewoon eens relaxed rond kan lopen, merk ik zo'n verschil in mezelf en mijn communicatie met anderen (veel prettiger, opener, gezelliger).
Het zou allemaal niet zoveel moeten uitmaken.. Ik hoop op een dag die instelling te kunnen bereiken.
Ik zie dat vandaag overigens somber in. Maar morgen weer een dag!
woensdag 21 mei 2008 16:33
dons ik ben pas 18..
Maar vroege puberteit gehad (11-16), en daarin geobsedeerd geraakt. Toen vond ik mezelf echt extreem lelijk.
Het is nu 100x minder dan toen (vind mezelf af en toe best oké), maar heb dus nog wel wat neurotische en obsessieve trekjes overgehouden.
Ik word vaak ook zenuwachtig van langs groepjes fietsen e.d.
Maar vroege puberteit gehad (11-16), en daarin geobsedeerd geraakt. Toen vond ik mezelf echt extreem lelijk.
Het is nu 100x minder dan toen (vind mezelf af en toe best oké), maar heb dus nog wel wat neurotische en obsessieve trekjes overgehouden.
Ik word vaak ook zenuwachtig van langs groepjes fietsen e.d.
zaterdag 24 mei 2008 12:09
Dankjewel Felicitaatje! Je hebt helemaal gelijk. Het is inderdaad belangrijker om te werken aan hoe je jezelf over jezelf voelt dan om bezig te zijn met wat van buitenaf komt.
Ik ga daar weer proberen aan te werken.
Het lukt me gelukkig op bepaalde momenten ook wel weer om me gewoon goed over mezelf te voelen. Maar helaas helaas ben ik nu weer even 'bang' geworden voor kutopmerkingen. Met name als ik langs groepjes jonge mannen/ jongens kom. Ik vrees dat dit een soort hernieuwde 'trigger' is van wat ik vroeger op de middelbare school had.
Ik krijg overigens eigenlijk alleen en (gelukkig ook niet zo vaak) opmerkingen van jonge mannen te verduren (terwijl ik zelf 32 ben...ik vermoed dat ze denken dat ik jonger ben dan ik ben...)
Maar die opmerkingen zijn genoeg om 'bang' te worden dat het weer gebeurt. En dat zet vervolgens een hele stroom gedachten in werking als: 'oh blijkbaar zit er toch iets in wat ze zeggen' en ook weet ik dan de positieve dingen die ik over de jaren heen heb meegemaakt naar beneden te praten als: 'al die leuke aandacht van mannen was vast omdat ze dachten met die kan ik vast makkelijk neuken'. Ook al heb ik dat met bijna niemand van hen gedaan hoor. Ik ging puur voor de aandacht en ging alleen naar bed met mannen waar ik echt verliefd op was.
Erg he; hoe je jezelf naar beneden kan praten. Het omgekeerde moet ook mogelijk zijn en IS ook mogelijk. Dat weet ik ook van mezelf. Maar het is veel en zwaar werk.
Ik ga daar weer proberen aan te werken.
Het lukt me gelukkig op bepaalde momenten ook wel weer om me gewoon goed over mezelf te voelen. Maar helaas helaas ben ik nu weer even 'bang' geworden voor kutopmerkingen. Met name als ik langs groepjes jonge mannen/ jongens kom. Ik vrees dat dit een soort hernieuwde 'trigger' is van wat ik vroeger op de middelbare school had.
Ik krijg overigens eigenlijk alleen en (gelukkig ook niet zo vaak) opmerkingen van jonge mannen te verduren (terwijl ik zelf 32 ben...ik vermoed dat ze denken dat ik jonger ben dan ik ben...)
Maar die opmerkingen zijn genoeg om 'bang' te worden dat het weer gebeurt. En dat zet vervolgens een hele stroom gedachten in werking als: 'oh blijkbaar zit er toch iets in wat ze zeggen' en ook weet ik dan de positieve dingen die ik over de jaren heen heb meegemaakt naar beneden te praten als: 'al die leuke aandacht van mannen was vast omdat ze dachten met die kan ik vast makkelijk neuken'. Ook al heb ik dat met bijna niemand van hen gedaan hoor. Ik ging puur voor de aandacht en ging alleen naar bed met mannen waar ik echt verliefd op was.
Erg he; hoe je jezelf naar beneden kan praten. Het omgekeerde moet ook mogelijk zijn en IS ook mogelijk. Dat weet ik ook van mezelf. Maar het is veel en zwaar werk.
