Psyche
alle pijlers
Borderline: Medicatie en therapie.
maandag 13 november 2017 20:31
Goh tsja...
Ik ben vooral een viva forum lezer, voor al mijn wel, wee en vragen kom en kijk ik hier.
Nu dan toch maar een topic voor mijzelf.
Mijn verhaal wil ik niet direct kwijt, het is te veel om neer te typen.
Het komt er op neer dat ik al jaren met een getriggerde borderline loop en dat dat HET gat in mijn leven heeft geslagen.
In de liefde word ik eindelijk, na vele moeilijke relaties gehad te hebben, geaccepteerd en er wordt begrip voor mij getoond.
Vriendlief heeft zelf ook een aantal stempeltjes (o.a. Borderline trekken) en we vertonen veel gelijkenissen. Maar ondanks dat houden we ontzettend veel van elkaar en accepteren we elkaar.
Begrip is het woord.
Dat lijkt mij het allerbelangrijkste.
Dat helpt en steunt ons!
We praten veel en laten onze onvoorwaardelijke liefde aan elkaar blijken.
Dit gaat al 15 maanden meer dan prima, maar met aan mijn kant ups and downs.
Hij noemt het stuiteren, hij heeft het daar vooral moeilijk mee.
Stemmingswisselingen vallen hem erg op en ik ben op aanraden van hem (toen ik hem net kende) voor de zoveelste keer in het hulp traject met onderzoeken gestapt.
Wat de uitkomst is, is eigenlijk al jaren bekend, maar ik heb nooit enige steun gehad van ex-en en mijn eigen familie.
Ik ben meer en meer uit het leven geschopt om maar zo te zeggen...
Door mijn lieve (zeer kleine) schoonfamilie hoor ik er weer bij.
Een en al liefde.
Ik moet nogal wennen om geaccepteerd te worden, het is allemaal erg nieuw voor mij, maar ik leer elke dag bij ook al is het dan ook wel weer erg confronterend in wat ik mis aan eigen familie en eenzame gevoelens.
Nu wil ik na jaren aankloten door zetten en graag voor de snelle en korte termijn oplossing gaan met medicatie.
Ik ben dan ook op zoek naar ervaringen hier in zodat zowel mijn vriend als mijn eigen kinderen sneller een stabielere vrouw/mama om zich heen hebben.
Ook zoek ik ervaringen met de diverse therapieën die tegenwoordig geboden worden om de langere termijn aan te pakken met behulp van de medicatie en die dan af te kunnen gaan bouwen.
De geestelijke gezondheidszorg staat achter mijn (vlug vlug) beslissing en ik hoor vrijdag wat het behandelplan gaat worden voor de toekomst.
Ik wil mij alvast wel oriënteren op het borderline vlak; borderline is namelijk voor mij persoonlijk een "besmet" woord en stoornis waar ik mij lang tegen heb verzet.
Dus de korte vragen:
Zijn er mensen hier met borderline die medicatie gebruiken voor hun schommelingen?
Zo ja, is dat stemmingsmedicatie of antipsychotica of nog wat anders?
En welke therapie heeft (bij jou) veel baat bij borderline?
Ik ben vooral een viva forum lezer, voor al mijn wel, wee en vragen kom en kijk ik hier.
Nu dan toch maar een topic voor mijzelf.
Mijn verhaal wil ik niet direct kwijt, het is te veel om neer te typen.
Het komt er op neer dat ik al jaren met een getriggerde borderline loop en dat dat HET gat in mijn leven heeft geslagen.
In de liefde word ik eindelijk, na vele moeilijke relaties gehad te hebben, geaccepteerd en er wordt begrip voor mij getoond.
Vriendlief heeft zelf ook een aantal stempeltjes (o.a. Borderline trekken) en we vertonen veel gelijkenissen. Maar ondanks dat houden we ontzettend veel van elkaar en accepteren we elkaar.
Begrip is het woord.
Dat lijkt mij het allerbelangrijkste.
Dat helpt en steunt ons!
We praten veel en laten onze onvoorwaardelijke liefde aan elkaar blijken.
Dit gaat al 15 maanden meer dan prima, maar met aan mijn kant ups and downs.
Hij noemt het stuiteren, hij heeft het daar vooral moeilijk mee.
Stemmingswisselingen vallen hem erg op en ik ben op aanraden van hem (toen ik hem net kende) voor de zoveelste keer in het hulp traject met onderzoeken gestapt.
Wat de uitkomst is, is eigenlijk al jaren bekend, maar ik heb nooit enige steun gehad van ex-en en mijn eigen familie.
Ik ben meer en meer uit het leven geschopt om maar zo te zeggen...
Door mijn lieve (zeer kleine) schoonfamilie hoor ik er weer bij.
Een en al liefde.
Ik moet nogal wennen om geaccepteerd te worden, het is allemaal erg nieuw voor mij, maar ik leer elke dag bij ook al is het dan ook wel weer erg confronterend in wat ik mis aan eigen familie en eenzame gevoelens.
Nu wil ik na jaren aankloten door zetten en graag voor de snelle en korte termijn oplossing gaan met medicatie.
Ik ben dan ook op zoek naar ervaringen hier in zodat zowel mijn vriend als mijn eigen kinderen sneller een stabielere vrouw/mama om zich heen hebben.
Ook zoek ik ervaringen met de diverse therapieën die tegenwoordig geboden worden om de langere termijn aan te pakken met behulp van de medicatie en die dan af te kunnen gaan bouwen.
De geestelijke gezondheidszorg staat achter mijn (vlug vlug) beslissing en ik hoor vrijdag wat het behandelplan gaat worden voor de toekomst.
Ik wil mij alvast wel oriënteren op het borderline vlak; borderline is namelijk voor mij persoonlijk een "besmet" woord en stoornis waar ik mij lang tegen heb verzet.
Dus de korte vragen:
Zijn er mensen hier met borderline die medicatie gebruiken voor hun schommelingen?
Zo ja, is dat stemmingsmedicatie of antipsychotica of nog wat anders?
En welke therapie heeft (bij jou) veel baat bij borderline?
maandag 13 november 2017 20:41
Ik zit sinds januari aan een lichte antidepressivum en dat heeft er voor gezorgd dat ik een stuk rustiger ben in mijn hoofd. Ik sla daardoor wat minder heftig door zeg maar. Therapie voor borderline heb ik verder geen ervaring mee, omdat me dat nooit is aangeboden. Ik heb alleen cognitieve gedragstherapie gehad en daarnaast hebben mijn moeder en ik elkaar een soort van leefregels gegeven om beter met elkaar om te kunnen gaan (ik woon namelijk nog bij haar).
maandag 13 november 2017 20:44
Ter aanvulling:
Ik ben vorig jaar oktober gestart met Mirtazipine, opbouwend naar 45mg, nu zit ik al geruime tijd op 37,5mg.
Wil dit ook graag verder afbouwen naar 30 en dan weer verder kijken.
Depressief ben ik niet meer.
Toen lief me vond was ik met recht niet meer dan een hoopje stront na vreselijke jaren gekend te hebben. Nu gaat dat stukken beter, maar dit helpt niet (genoeg) qua stemmingen dus.
Ik ben vorig jaar oktober gestart met Mirtazipine, opbouwend naar 45mg, nu zit ik al geruime tijd op 37,5mg.
Wil dit ook graag verder afbouwen naar 30 en dan weer verder kijken.
Depressief ben ik niet meer.
Toen lief me vond was ik met recht niet meer dan een hoopje stront na vreselijke jaren gekend te hebben. Nu gaat dat stukken beter, maar dit helpt niet (genoeg) qua stemmingen dus.
maandag 13 november 2017 20:45
Behandeling is net zo persoonlijk.
DGT kan een passende behandeling zijn, maar bijvoorbeeld MBT of schematherpie ook. Of VERS of TFP.... Welke het beste aansluit hangt af van de ernst van je klachten, van je hulpvraag en wat voor soort behandeling je al gehad hebt. En natuurlijk ook van je persoonlijke voorkeur en van wat er uberhaupt aangeboden wordt, daar waar je je hebt aangemeld.....
Bespreek het goed met je behandelaar en kom dan samen tot een plan waar je achter staat. Veel succes!
maandag 13 november 2017 20:53
Dank je voor je reactie.
DGT heb ik eea over gezien maar nog niets over gehoord van de psycholoog.
Dat met die kookpannetjes (schematherapie of vers?) liet me jaren geleden al overkoken.
Vind het zo denigrerend... Trauma's
Ik vraag geen advies bij de medicatie, maar ben wel benieuwd of het zou kunnen gaan helpen voor de korte termijn oplossing en wil graag goed overdacht naar de psychiater gaan tzt.
Heb namelijk een afkeer van de instantie waar ik loop en ze me laten aanmodderen, daar staan ze om bekend, maar het is mijn enige oplossing.
Daar zit nu mijn hoop een beetje ivm dat ik al 16 jaar!!! (Ben ondertussen ook al 34) aanmodder en mezelf zelfs zo zat ben.
Ik ben nu ook niet altijd de leukste mama en vriendin...
Op deze manier wil ik in ieder geval niet verder met mijzelf.
maandag 13 november 2017 21:01
@collegas
Ze hebben mij alles al door de neus willen splitsen bij deze instantie...
Ik pik ook niet alles meer.
Cognitief, schema, etc etc ik stond en sta er niet open voor.
Ik wil zo graag en liefst zsm een korte termijnoplossing zodat ik verder kan werken aan mijn ellende uit het verleden.
Dat moet eerst een plekje hebben en dan wil ik wel therapieën gaan volgen
Nou staan ze bij die beslissing bij Godsgratie wel achter, want dat was wel hèt idee voor een moeilijke client zoals ik.
(Ik kom gewoon voor mezelf op en dat zijn ze daar niet gewend, want... monopoliepositie in deze wereld van geestelijke gezondheid)
En nee ik ben geen makkelijke tante
Ze hebben mij alles al door de neus willen splitsen bij deze instantie...
Ik pik ook niet alles meer.
Cognitief, schema, etc etc ik stond en sta er niet open voor.
Ik wil zo graag en liefst zsm een korte termijnoplossing zodat ik verder kan werken aan mijn ellende uit het verleden.
Dat moet eerst een plekje hebben en dan wil ik wel therapieën gaan volgen
Nou staan ze bij die beslissing bij Godsgratie wel achter, want dat was wel hèt idee voor een moeilijke client zoals ik.
(Ik kom gewoon voor mezelf op en dat zijn ze daar niet gewend, want... monopoliepositie in deze wereld van geestelijke gezondheid)
En nee ik ben geen makkelijke tante
maandag 13 november 2017 21:06
maandag 13 november 2017 21:07
Dat met die pannetjes is VERS volgens mij.Foekjoe schreef: ↑13-11-2017 20:53Dank je voor je reactie.
DGT heb ik eea over gezien maar nog niets over gehoord van de psycholoog.
Dat met die kookpannetjes (schematherapie of vers?) liet me jaren geleden al overkoken.
Vind het zo denigrerend... Trauma's
Ik vraag geen advies bij de medicatie, maar ben wel benieuwd of het zou kunnen gaan helpen voor de korte termijn oplossing en wil graag goed overdacht naar de psychiater gaan tzt.
Heb namelijk een afkeer van de instantie waar ik loop en ze me laten aanmodderen, daar staan ze om bekend, maar het is mijn enige oplossing.
Daar zit nu mijn hoop een beetje ivm dat ik al 16 jaar!!! (Ben ondertussen ook al 34) aanmodder en mezelf zelfs zo zat ben.
Ik ben nu ook niet altijd de leukste mama en vriendin...
Op deze manier wil ik in ieder geval niet verder met mijzelf.
Maar zoals ik terecht op gewezen werd, overleg ook dit met je behandelaar.
maandag 13 november 2017 21:26
maandag 13 november 2017 21:30
@Lucifermiauww
Ik ben gediagnosticeerd met (voor mij helaas de "besmette" stoornis) borderline waarin ik verschiet in stemmingen, stuiteren.
Als het negatief is wil ik een positief punt pakken om mezelf uit een dal te werken.
Maar overkomt me iets negatiefs dan sla ik ook meteen negatief uit, wat ik weer wil ombuigen naar positief.
Dat lijkt mij stuiteren, de psycholoog die mij voor de onderzoeken onder zich heeft noemt het Stemmingswisselingen, vandaar dat ik het zo noem.
Waarom helaas en besmet...
Mijn broer heeft zelfmoord gepleegd met een overdosis heroïne omdat hij letterlijk en figuurlijk gek werd van een meisje waar hij een knipperlicht relatie mee had die borderline heeft/had.
Borderline is dus "besmet" voor mij en heb de diagnose altijd tegen willen gaan en niet willen accepteren.
Dit is ook pas voor het eerst dat ik mij uitspreek met borderline hier...
Die educatie waar jij over spreekt krijg ik nog. Alles is alleen zwaar lang termijn werk ivm onderzoeken en van kastje naar muur gestuurd te worden.
Eerst adhd onderzoek, toen persoonlijkheids, toen verpleegkundig en een autisme screening, maar geen onderzoek hiervoor. Dit alles met telkens tussenpozen van maanden en wachtlijsten, geen gesprekken tussendoor en puntje bij paaltje... het is nog steeds borderline!
Ja dûh dat wisten we al... en nu?
Ik hak al (minstens) 16 jaar met deze bijl.
Ik heb 3 jonge kinderen, geen partner in huis, sta overal alleen voor, heb geen netwerk, geen familie, geen vrienden, geen kennissen, vriend en familie wonen in een dorp verder weg en ik heb geen rijbewijs om er op de koffie te gaan.
De korte termijn oplossing is om het leven van vooral mijn kinderen makkelijker te maken zodat ik onverwerkt leed uit mijn verleden en jeugd aan kan pakken om daarna fris met therapieën te beginnen en echt de koe bij de horens te vatten.
Ik wil mijn kinderen een goede jeugd geven en niet alleen maar een verziekte jeugd omdat mama in haar jeugd verziekt is en waar mama ook niets aan kon doen.
Mijn borderline is getriggerd in mijn vroege jeugd/pubertijd.
En dan laat ik even achterwege waarom ik een verziekte jeugd heb, want dat is bikkelen en zwaar voer voor de psycholoog en psychiater straks.
Voel je niet aangevallen, dit is mijn uitleg.
De psych staat er om deze uitleg dan ook achter.
Ik ben gediagnosticeerd met (voor mij helaas de "besmette" stoornis) borderline waarin ik verschiet in stemmingen, stuiteren.
Als het negatief is wil ik een positief punt pakken om mezelf uit een dal te werken.
Maar overkomt me iets negatiefs dan sla ik ook meteen negatief uit, wat ik weer wil ombuigen naar positief.
Dat lijkt mij stuiteren, de psycholoog die mij voor de onderzoeken onder zich heeft noemt het Stemmingswisselingen, vandaar dat ik het zo noem.
Waarom helaas en besmet...
Mijn broer heeft zelfmoord gepleegd met een overdosis heroïne omdat hij letterlijk en figuurlijk gek werd van een meisje waar hij een knipperlicht relatie mee had die borderline heeft/had.
Borderline is dus "besmet" voor mij en heb de diagnose altijd tegen willen gaan en niet willen accepteren.
Dit is ook pas voor het eerst dat ik mij uitspreek met borderline hier...
Die educatie waar jij over spreekt krijg ik nog. Alles is alleen zwaar lang termijn werk ivm onderzoeken en van kastje naar muur gestuurd te worden.
Eerst adhd onderzoek, toen persoonlijkheids, toen verpleegkundig en een autisme screening, maar geen onderzoek hiervoor. Dit alles met telkens tussenpozen van maanden en wachtlijsten, geen gesprekken tussendoor en puntje bij paaltje... het is nog steeds borderline!
Ja dûh dat wisten we al... en nu?
Ik hak al (minstens) 16 jaar met deze bijl.
Ik heb 3 jonge kinderen, geen partner in huis, sta overal alleen voor, heb geen netwerk, geen familie, geen vrienden, geen kennissen, vriend en familie wonen in een dorp verder weg en ik heb geen rijbewijs om er op de koffie te gaan.
De korte termijn oplossing is om het leven van vooral mijn kinderen makkelijker te maken zodat ik onverwerkt leed uit mijn verleden en jeugd aan kan pakken om daarna fris met therapieën te beginnen en echt de koe bij de horens te vatten.
Ik wil mijn kinderen een goede jeugd geven en niet alleen maar een verziekte jeugd omdat mama in haar jeugd verziekt is en waar mama ook niets aan kon doen.
Mijn borderline is getriggerd in mijn vroege jeugd/pubertijd.
En dan laat ik even achterwege waarom ik een verziekte jeugd heb, want dat is bikkelen en zwaar voer voor de psycholoog en psychiater straks.
Voel je niet aangevallen, dit is mijn uitleg.
De psych staat er om deze uitleg dan ook achter.
maandag 13 november 2017 21:45
Ik moet eerst meer tussen de lijntjes komen, geen enorme uitschieters.
Mijn leven is namelijk best wel een hel (en een nog ergere hel geweest).
Ik weet dat er ook medicatie voor borderline en bipolair en manies gegeven worden.
Dit is wat bij mij nodig is om verdere therapie van de grond af te krijgen en op de korte termijn is dat mijn enige optie vandaar dat ik de vragen stel in mijn begin post.
De psycholoog is het hier ook mee eens.
Hierna gaan we leed verwerken/plekje geven om dus daarna weer frisser aan de "echte" therapie voor handvatten qua borderline te kunnen gaan werken.
Ik ben dan ook op onderzoek uit en hoopte hier enigszins meer inzicht te verkrijgen in mogelijkheden van medicatie en therapieën naderhand.
Mijn leven is namelijk best wel een hel (en een nog ergere hel geweest).
Ik weet dat er ook medicatie voor borderline en bipolair en manies gegeven worden.
Dit is wat bij mij nodig is om verdere therapie van de grond af te krijgen en op de korte termijn is dat mijn enige optie vandaar dat ik de vragen stel in mijn begin post.
De psycholoog is het hier ook mee eens.
Hierna gaan we leed verwerken/plekje geven om dus daarna weer frisser aan de "echte" therapie voor handvatten qua borderline te kunnen gaan werken.
Ik ben dan ook op onderzoek uit en hoopte hier enigszins meer inzicht te verkrijgen in mogelijkheden van medicatie en therapieën naderhand.
maandag 13 november 2017 21:46
Edit: zie nu je post hierboven.
Medicatie staat niet bekend als erg helpend bij borderline-problematiek. Hoogstens voor enkele symptomen zoals comorbiditeit met depressie of angststoornis bijvoorbeeld. Daarnaast is borderline echt iets anders dan een bipolaire stoornis.. behoorlijk anders.
Enfin, ik snap je vraag niet zo.. medicatie is veel te persoonlijk en zeker bij borderline gezien de verscheidenheid aan symptomen/ klachten. Aangezien je met vijf van de negen kenmerken uit de dsm borderline hebt, zijn er heel veel soorten. Daarnaast is medicatie vaker niet dan wel een korte termijn oplossing, ook bij andere stoornissen. Ik heb het idee dat je een beetje onrealistisch beeld hebt van medicatie...
Medicatie staat niet bekend als erg helpend bij borderline-problematiek. Hoogstens voor enkele symptomen zoals comorbiditeit met depressie of angststoornis bijvoorbeeld. Daarnaast is borderline echt iets anders dan een bipolaire stoornis.. behoorlijk anders.
Enfin, ik snap je vraag niet zo.. medicatie is veel te persoonlijk en zeker bij borderline gezien de verscheidenheid aan symptomen/ klachten. Aangezien je met vijf van de negen kenmerken uit de dsm borderline hebt, zijn er heel veel soorten. Daarnaast is medicatie vaker niet dan wel een korte termijn oplossing, ook bij andere stoornissen. Ik heb het idee dat je een beetje onrealistisch beeld hebt van medicatie...
anoniem_350303 wijzigde dit bericht op 13-11-2017 21:48
25.31% gewijzigd
maandag 13 november 2017 21:48
Ik weet niet waarom je denkt dat ik me aangevallen voel of zou kunnen voelen door jouw topic en reactie? Dat is niet zo.
Ik weet niet wat er mogelijk is bij je gemeente maar ik zou gaan uitzoeken of er niet wat mogelijk is qua opvang (er zit nog een kind onder4 jaar bij? of tijdens schooltijden? zodat jij in therapie kan. Zodat je psycho educatie kan volgen.
Ik weet dat je via de WMO soms ook ambulante hulp kan huis kan krijgen.
En bipolair/manie en bordeline zijn totaal verschillende aandoeningen. Met eigen behandelmethoden en medicatie.
Ik weet niet wat er mogelijk is bij je gemeente maar ik zou gaan uitzoeken of er niet wat mogelijk is qua opvang (er zit nog een kind onder4 jaar bij? of tijdens schooltijden? zodat jij in therapie kan. Zodat je psycho educatie kan volgen.
Ik weet dat je via de WMO soms ook ambulante hulp kan huis kan krijgen.
En bipolair/manie en bordeline zijn totaal verschillende aandoeningen. Met eigen behandelmethoden en medicatie.
anoniem_194147 wijzigde dit bericht op 13-11-2017 22:13
11.50% gewijzigd
maandag 13 november 2017 21:50
Dit ook.Saga_Röversdotter schreef: ↑13-11-2017 21:46Edit: zie nu je post hierboven.
Ik begrijp niet zo goed wat je hier vraagt? De psych staat achter een korte-termijn oplossing? Maar wat bedoel je daarmee? Als het om traumaverwerking gaat (onverwerkt leed?) zou EMDR in kortdurende klinische setting mét kinderen (ivm geen netwerk) ook een optie zijn. Of bedoel je met korte-termijnoplossing medicatie? Medicatie staat niet bekend als erg helpend bij borderline-problematiek. Hoogstens voor enkele symptomen zoals comorbiditeit met depressie of angststoornis bijvoorbeeld.
Enfin, ik snap je vraag niet zo.. medicatie is veel te persoonlijk en zeker bij borderline gezien de verscheidenheid aan symptomen/ klachten. Aangezien je met vijf van de negen kenmerken uit de dsm borderline hebt, zijn er heel veel soorten. Daarnaast is medicatie vaker niet dan wel een korte termijn oplossing, ook bij andere stoornissen. Ik heb het idee dat je een beetje onrealistisch beeld hebt van medicatie...
Je zou gewoon onder schooltijd of psz tijden of onder opvang (betaald door gemeente bij alleenstaande met bepaalde chronische ziekten, dat hebben ook een aantal gemeentes) zat kunnen doen qua tijd mbt goede therapie of hulp.
maandag 13 november 2017 22:14
Saga:
Ik heb nog trekken van angststoornis (die redelijk onder controle is) en depressiviteit voornamelijk uit het verleden die mij buiten alle lijnen gooien.
Ik was gewoon benieuwd of hier mensen rondhangen die deze mogelijkheid hebben ondervonden. Dit schijnt namelijk wel vaker te gebeuren en is ook de voorkeur van de psych en verpleegkundige in mijn specifieke geval.
Dit alles gebeurd via Dimence waar ik verre van tevreden ben (ik loop al een jaar of 8 daar rond zonder enige goede hulp of gesprekken of therapie) maar mijn enige mogelijkheid in deze woonplaats en wat vergoed wordt door het ziekenfonds.
Nu eindelijk word ik gehoord en komt er hopelijk hulp.
Ik weet niet meer zo goed wat ik verder moet. Voel me erg eenzaam en alleen.
Lucifer:
Tsja wat kan ik zeggen... dat is een tic en een tik uit mijn verleden. Ik kan mij moeilijk uitdrukken als iets te dichtbij komt. Ik werd altijd afgestraft of ik ben bang dat mensen zich aangevallen voelen en als ik niet begrepen word of begrepen voel kan ik uit m'n slof schieten.
Wat ik hier nu allemaal typ durf ik niet eens aan anderen te vertellen. En trouwens welke anderen? Ik heb niemand en ben echt alleen. Voel me een Rémy.
Mijn vriend weet wel alles en diens familie weet een heleboel.
Wat je nu zegt kan ik misschien wat mee. Ik heb idd nog een kind onder de 4, de rest is ouder.
Helaas is het hier in Twente allemaal lastig geregeld.
Ik heb een wijkcoach van likmevestje en hoe het allemaal werkt en gaat daar heeft diegene geen kaas van gevreten.
Hij wil me ergens anders weer gaan onderbrengen en dat is alweer kastje muur werk.
Ik moet het maar gaan navragen als mijn coach van de gemeente weer terug is van zwangerschapsverlof.
Ben er zo zat van na 16 jaren.
Voel me hopeloos en inderdaad verwacht ik misschien te veel van het uitgestippelde plaatje nu: medicatie (in overleg met psychiater), leed verwerken uit de jeugd, verdere therapie gebaseerd op de borderline.
Ik heb nog trekken van angststoornis (die redelijk onder controle is) en depressiviteit voornamelijk uit het verleden die mij buiten alle lijnen gooien.
Ik was gewoon benieuwd of hier mensen rondhangen die deze mogelijkheid hebben ondervonden. Dit schijnt namelijk wel vaker te gebeuren en is ook de voorkeur van de psych en verpleegkundige in mijn specifieke geval.
Dit alles gebeurd via Dimence waar ik verre van tevreden ben (ik loop al een jaar of 8 daar rond zonder enige goede hulp of gesprekken of therapie) maar mijn enige mogelijkheid in deze woonplaats en wat vergoed wordt door het ziekenfonds.
Nu eindelijk word ik gehoord en komt er hopelijk hulp.
Ik weet niet meer zo goed wat ik verder moet. Voel me erg eenzaam en alleen.
Lucifer:
Tsja wat kan ik zeggen... dat is een tic en een tik uit mijn verleden. Ik kan mij moeilijk uitdrukken als iets te dichtbij komt. Ik werd altijd afgestraft of ik ben bang dat mensen zich aangevallen voelen en als ik niet begrepen word of begrepen voel kan ik uit m'n slof schieten.
Wat ik hier nu allemaal typ durf ik niet eens aan anderen te vertellen. En trouwens welke anderen? Ik heb niemand en ben echt alleen. Voel me een Rémy.
Mijn vriend weet wel alles en diens familie weet een heleboel.
Wat je nu zegt kan ik misschien wat mee. Ik heb idd nog een kind onder de 4, de rest is ouder.
Helaas is het hier in Twente allemaal lastig geregeld.
Ik heb een wijkcoach van likmevestje en hoe het allemaal werkt en gaat daar heeft diegene geen kaas van gevreten.
Hij wil me ergens anders weer gaan onderbrengen en dat is alweer kastje muur werk.
Ik moet het maar gaan navragen als mijn coach van de gemeente weer terug is van zwangerschapsverlof.
Ben er zo zat van na 16 jaren.
Voel me hopeloos en inderdaad verwacht ik misschien te veel van het uitgestippelde plaatje nu: medicatie (in overleg met psychiater), leed verwerken uit de jeugd, verdere therapie gebaseerd op de borderline.
maandag 13 november 2017 22:17
Dus je hebt een vriend en hij heeft wel goed contact met zijn familie? Jij ook met hen?
Niemand die 1x per week een uurtje of wat wil oppassen zodat jij meer tijd hebt voor een goede therapie of psychoeducatie kan?
Geen psz?
Ik zou ook echt bij de gemeente kijken/aankloppen voor wmo- ambulantehulp of bijdrage aan opvang.
Soms is ambulante GGZ zorg gewoon vanuit de zorgverzekering te regelen. Ik zou daar naar kijken.
Dan komen ze bij je thuis voor behandeling. ondersteuning en therapie .
Geen gedoe met kinderen ergens onderbrengen of zelf de straat op moeten als het niet goed gaat.
Ik denk even praktisch. Met je leed kan ik niet zoveel maar ik weet wel dat er vaak dingen zijn die mensen over het hoofd zien of gewoon niet weten, als ze wanhopig worden.
Niemand die 1x per week een uurtje of wat wil oppassen zodat jij meer tijd hebt voor een goede therapie of psychoeducatie kan?
Geen psz?
Ik zou ook echt bij de gemeente kijken/aankloppen voor wmo- ambulantehulp of bijdrage aan opvang.
Soms is ambulante GGZ zorg gewoon vanuit de zorgverzekering te regelen. Ik zou daar naar kijken.
Dan komen ze bij je thuis voor behandeling. ondersteuning en therapie .
Geen gedoe met kinderen ergens onderbrengen of zelf de straat op moeten als het niet goed gaat.
Ik denk even praktisch. Met je leed kan ik niet zoveel maar ik weet wel dat er vaak dingen zijn die mensen over het hoofd zien of gewoon niet weten, als ze wanhopig worden.
anoniem_194147 wijzigde dit bericht op 13-11-2017 22:23
58.48% gewijzigd
maandag 13 november 2017 22:26
Psz is al geregeld, zit de jongste al een jaar op. 4 dagdelen.
De psz is alleen 's morgens en dan is er geen plek voor mijn therapie.
De rest krijg ik voor zover ik weet niet. Behalve als ik wil gaan werken, naar school of werkervaring op wil doen wordt het geregeld, maar dit is niet wat er binnen valt.
Ik moet alles al op alles zetten om überhaupt mijn afspraken tussen 9:15 en 11:00 te plannen bij deze instelling.
Behandelplan doornemen gaat telefonisch omdat er gewoon geen plek is voor mij op de gewenste dagen en uren.
Zo gaat het al jaren.
Ik zou het liefste nog naar scelta gaan en een intensief programma volgen.
Heb er goede ervaringen over gehoord, maar dat is ook niet te behappen qua opvang.
Ik loop erg vast op de opvang en een netwerk.
De psz is alleen 's morgens en dan is er geen plek voor mijn therapie.
De rest krijg ik voor zover ik weet niet. Behalve als ik wil gaan werken, naar school of werkervaring op wil doen wordt het geregeld, maar dit is niet wat er binnen valt.
Ik moet alles al op alles zetten om überhaupt mijn afspraken tussen 9:15 en 11:00 te plannen bij deze instelling.
Behandelplan doornemen gaat telefonisch omdat er gewoon geen plek is voor mij op de gewenste dagen en uren.
Zo gaat het al jaren.
Ik zou het liefste nog naar scelta gaan en een intensief programma volgen.
Heb er goede ervaringen over gehoord, maar dat is ook niet te behappen qua opvang.
Ik loop erg vast op de opvang en een netwerk.
maandag 13 november 2017 22:36
Wel psz dus, maar idd geen uurtje van de familie.Lucifermiauww schreef: ↑13-11-2017 22:17Dus je hebt een vriend en hij heeft wel goed contact met zijn familie? Jij ook met hen?
Niemand die 1x per week een uurtje of wat wil oppassen zodat jij meer tijd hebt voor een goede therapie of psychoeducatie kan?
Geen psz?
Ik zou ook echt bij de gemeente kijken/aankloppen voor wmo- ambulantehulp of bijdrage aan opvang.
Soms is ambulante GGZ zorg gewoon vanuit de zorgverzekering te regelen. Ik zou daar naar kijken.
Dan komen ze bij je thuis voor behandeling. ondersteuning en therapie .
Geen gedoe met kinderen ergens onderbrengen of zelf de straat op moeten als het niet goed gaat.
Ik denk even praktisch. Met je leed kan ik niet zoveel maar ik weet wel dat er vaak dingen zijn die mensen over het hoofd zien of gewoon niet weten, als ze wanhopig worden.
Lieve mensen, maar ik ken ze nog te kort om dit te durven vragen en men werkt ook nog.
Ik denk dat jij al sowieso meer weet van de hoed en de rand die niemand mij kan bieden.
WMO ambulante hulp wat is dat en wat kan ik er mee?
Ik heb nu een wijkcoach die in mijn leven is gekomen ivm stalking.
Hoe kom ik te weten of de gemeente hier aan opvang wil meebetalen?
Ik krijg al psz waarbij ik een deel zelf moet betalen.
Mijn werkcoach van de gemeente is met verlof.
Ambulante GGZ zorg...
Help me even?
Alles duizelt me nu.
Ik loop bij dimence, dit bovenstaande is wat anders of zit je dan in de "bemoeizorg" die heb ik ook al wel eens gehad van maatschappelijkwerk en dimence samen.
5 verschillende personen daarvan gezien en daarna niet meer.... poef weg....
Heb zoveel ongeluk met instanties gehad dat ik ook eerlijk gezegd geen vertrouwen meer heb.
maandag 13 november 2017 22:41
Zoals gezegd, als het om traumaverwerking gaat zijn er GGZ centra die opname met kinderen bieden. Vaak gaat het qua opvang niet alleen om dat uurtje therapie, maar ook om de rest van die dag ivm bijvoorbeeld uitgeput zijn. In zo'n klinische setting is er dan ruimte en plek voor de kinderen en sta je er even niet alleen voor. Maar goed, dan moet het maar net die therapie zijn. Veel andere trajecten zijn te langdurig en dan wordt het te kostbaar. Je kunt nu eenmaal niet alles als je kinderen hebt en alleen verantwoordelijk bent daarvoor. Wellicht heb je dan nog meer aan een minder intensieve therapie om wanneer de kinderen minder afhankelijk zijn iets intensiefs te doen.
En dat van afspraken maken is vaak geen onwil. Behandelaren zitten ontzettend vol vaak. Een buurvrouw/ je vriend/ schoonfamilie een uur laten oppassen zou toch al schelen?
En dat van afspraken maken is vaak geen onwil. Behandelaren zitten ontzettend vol vaak. Een buurvrouw/ je vriend/ schoonfamilie een uur laten oppassen zou toch al schelen?
maandag 13 november 2017 22:52
Ambulante ggz hulp is puur voor de psychische zorg. Dat kan van alles zijn wat je ook buitenhuis kan volgen. Gewoon wat de GGZ allemaal bied aan hulp en therapieen. Alleen ambulant,. Dus komen ze naar jou.
Vraag het eens aan je behandelaar en als je gemeente coach terug is vraag je bij haar na wat er mogelijk is mbt zorg en opvang. Pluis je verzekering uit.
Maar vraag het eerst bij je psychiater, die weet vast al veel. En kan meedenken. Of bel de HA.
Ambulante GGZ zorg is dus geen bemoeizorg of hulp voor/bij stalking. Totaal iets anders.
En dat kan je nu meteen helpen en als je straks meer tijd hebt als alle kinderen op school zitten en misschien wat meer achtervang hebt, kan je dan wat intensievere behandelmethode gaan volgen.
Vraag het eens aan je behandelaar en als je gemeente coach terug is vraag je bij haar na wat er mogelijk is mbt zorg en opvang. Pluis je verzekering uit.
Maar vraag het eerst bij je psychiater, die weet vast al veel. En kan meedenken. Of bel de HA.
Ambulante GGZ zorg is dus geen bemoeizorg of hulp voor/bij stalking. Totaal iets anders.
En dat kan je nu meteen helpen en als je straks meer tijd hebt als alle kinderen op school zitten en misschien wat meer achtervang hebt, kan je dan wat intensievere behandelmethode gaan volgen.
anoniem_194147 wijzigde dit bericht op 13-11-2017 23:09
24.69% gewijzigd
