Burn out, en daar helemaal geen tijd voor hebben....

Zo voelt het een beetje. Sinds een week of 3 zit ik ziek thuis van mijn werk. Ik dacht 'even een weekje rust, dan ben ik er wel weer'. Dat was niet zo. Toch maar naar de huisarts, diagnose: burn out. Ik vond dat dat wel meeviel. De huisarts niet. Ik had het idee dat je bij een burn out in bed lag en hélemaal niets meer kon. Dus zeggen dat ik een burn out heb voelt nog steeds alsof ik me enorm aanstel, want immers: er is niets aan de hand eigenlijk. Het is al jaren druk, en ik doe niets buitengewoons in mijn beleving. Vriendinnen zeggen wel altijd 'hoe krijg je het voor elkaar', maar die vriendinnen zijn kinderloos en hebben een heel ander leven, dus zo keek ik er een beetje naar als ze dat zeiden. En voor mijn gevoel breng ik juist zoveel tijd door met lanterfanten en nietsen! Ik zou veel meer moeten doen!

De afgelopen jaren waren hectisch, eigenlijk al de laatste 12 jaar. Tropenjaren met de kinderen, jong kinderen gekregen, veel zorgen om de jongste. We hebben keihard gewerkt, van heel jonge ouders zonder diploma's en banen naar prima banen, HBO+ diploma's, koophuis en een fijn leven. Kinderen doen het goed, we zijn blij met elkaar, maar ook relationeel wel het een en ander te verstouwen gehad samen. Dat gaat inmiddels prima, we zijn 2 jaar terug in therapie geweest en dat heeft wonderen verricht.
Forummers zullen de verhalen wel kennen, want ik schrijf hier al jaren (ik kon mijn oude avatar niet meer vinden, dus een ander plaatje van dezelfde mevrouw gekozen)

2 jaar geleden een nieuwe baan gekregen, daar was een opleiding verplicht voor. Dus deze enthousiast begonnen. Maar hoewel de baan geweldig is is het ook heel zwaar. Niet alleen vanwege de inhoud van het werk, maar vooral ook vanwege organisatiegezeik, bezuinigingen en onduidelijkheid. Nooit kunnen doen wat je wilt doen. Niet mogen doen wat je wilt doen.
Gebrek aan vastigheid ook, detachering is het hoogst haalbare.
Begin dit jaar besloten dat we een puppy zouden nemen. Dat wilde ik al jaren. Alle voors en tegens afgewogen, en in de zomer kwam het perfecte hondje voorbij. Een werkhond. Want ik wil er lekker mee gaan sporten en ik wandel sowieso al veel. Dus op vakantie geweest en daarna kwam de hond.

En een week later zat ik ziek thuis. Ik huil om álles. Ik heb het energieniveau van een 3 dagen oud theezakje, géén geduld en ik voel me vreselijk. Slaapgebrek (want hij slaapt nog niet door). Daarbij kinderen die gestart zijn met nieuwe scholen, hulp nodig hebbendaarbij en in de familiesfeer veel ziekte en overlijden op dit moment.

Mijn werkgever laat het er een beetje bij zitten. ik vraag al weken om een bedrijfsarts en dat gebeurt niet. Ik ben pas gisteren ziekgemeld, terwijl ik al weken thuis zit. Ik kom de dagen met moeite door, ben totaal gefocussed op de hond, schiet helemaal door in mijn controledrang. Ik zie het bij vlagen helemaal niet zitten allemaal. Ik voel me extreem schuldig, alsof ik me heb ziekgemeld vanwege een puppy. Wat ik rationeel heus kan tegenspreken, achteraf gezien was het voor de zomervakantie al goed mis en heb ik de laatste jaren al vaker tegen een burn out aangezeten. Als ik anderen moest geloven, zelf zag ik dat niet altijd zo.Coaching gehad, enz. Voor de zomer sliep ik enorm slecht, kort lontje, was 0,0 productief op het werk, zag het nut er niet van in, vond mijn cliënten maar irritant, kreeg ik wat fysieke klachten en wat last van angst- en paniekachtige klachten, dat relateerde ik aan zeer recente ziektes in mijn omgeving, dat dat me een beetje aangreep. Dacht dat ik op vakantie wel zou opknappen, maar dat was niet het geval.

Ik zie door de bomen het bos niet meer. Ik ben enorm aan huis gebonden door een hondje dat nog niet alleen kan zijn, ik heb het gevoel dat ik niet eens toekom aan nadenken over wat ik moet doen. Maar aan de andere kant is dit volgens mij ook niet een kwestie van 'even schouders eronder en doorzetten' want dat is wat ik al jaren doe en die neiging heb ik nu ook weer. De neiging is nu alles zelf doen, niets uit handen geven en geen hulp vragen. Doormodderen tot het bittere einde en mezelf schuldig voelen omdat ik niet kan zijn wie ik wil zijn voor man, kinderen, hond, vriendinnen en familie.

Met de huisarts ben ik aan het bekijken wat nu, in mijn werkgever heb ik 0 vertrouwen, en zelf heb ik haptonomie geregeld vanaf volgende week. Voor de pup hebben we cursus en komt er ook iemand privétraining aan huis geven. Ik ben namelijk ook bang dat we het beestje 'verpesten' omdat het geen makkelijk ras is en ik nu niet het gevoel heb ik dat ik mijn stabiele, duidelijke en consequente zelf ben. En aangezien een van mijn meest recente huilbuien ging over iets wat niet fatsoenlijk in een vuilnisemmer was gestopt kan dat zomaar eens kloppen.

Ik ben op zoek naar ervaringen van mensen. Hoe ging dat voor jou, zo'n burn out? En ik wil graag een topic om een beetje van me af te schrijven, want dat helpt me door de bomen het bos weer te zien. En mogelijk stuit ik zo nog op patronen en denkwijzen die nou juist niet helpend zijn in dit geheel. Bedankt voor het lezen van deze lap tekst in ieder geval.

redbulletje schreef: ↑

03-10-2019 11:08

Hoezo wordt hulp niet vergoed? Basis GGZ zit volgens mij zelfs in de basiszorgverzekering. Tot je daar terecht kan is de POH een start. Idd bijlange na niet deskundig genoeg, maar wellicht om de tijd te overbruggen voor je bij een echte terecht kunt?

Burn out is geen DSM diagnose, dus geen vergoeding.

Het maakt ook niet zo heel veel uit, als het niet vergoed wordt kan ik zelf een psycholoog betalen, zo afschuwelijk duur is het niet en de vergoeding is toch maar de helft van de kosten. Dus ik zoek het uit. De huisarts wilde de POH graag omdat deze dan kon meekijken naar mijn agenda en tijdindeling, maar dat is denk ik niet waar het om gaat.

uggs schreef: ↑

03-10-2019 11:24

Ik heb dan wel geen burn out, maar zit wel al een half jaar thuis met ptss en een depressie. Ik herken je denkwijze zo ontzettend, ik heb van ze allemaal ontzettend veel last en dan ben ik al een half jaar verder. Iedereen roept heel makkelijk dat ik het moet accepteren dat het nu allemaal eenmaal niet anders is, maar dat accepteren lukt mij nog niet.

Ik heb dan gelukkig geen werkgever die mij in mijn nek hijgt, maar juist heel begripvol is en me alle tijd en ruimte geeft die ik nodig heb. Maar het is zwaar en elke dag weer een gevecht met mezelf. Van de andere kant, zolang ik mijn denkwijze niet verander zal het waarschijnlijk ook niet snel beter worden...

Heftig. Zo lang ook al. Dat accepteren is een dingetje he? Ik hoop dat het je lukt. Sterkte.

Tickel schreef: ↑

03-10-2019 11:43

Hoezo mag je niet naar de bedrijfsarts?

Ik kreeg een 'telefonisch intake' en mij werd verteld dat de bedrijfsarts ofwel binnen 24 uur ingeschakeld werd als men niet geloofde dat je ziek was, ofwel na 6 weken pas en dan kreeg je eerst een casemanager. Mijn werkgever huurt een extern bureau in blijkbaar voor ziekmeldingen.
Ik wacht even tot ik iets van de zojuist toegezen casemanager hoor en dan vraag ik meteen weer naar de bedrijfsarts, want ik ga wat mij betreft niet reintegreren tot een arts bekeken heeft wat wijsheid is. Maar geen idee of dat een haalbaar standpunt is.

Ik ben gewoon geen babymens, dat wist ik. Blijkbaar geldt dat niet alleen voor mensenbaby's maar ook voor harige bijtgrage exemplaren. Maar mensenbaby's leg je in een box en kláár, daar was geen training voor nodig. Deze wil niet in de bench, en slaapt niet alleen. Dat helpt allemaal niet.

Ik hou me maar voor dat het me over een jaar een volwassen stabiele hond oplevert deze ellende, maar 'genieten' is er niet echt bij Hij is schattig als ie slaapt en de 10 seconden dat ik hem kan aaien voordat hij in mijn arm hangt Verder is het gewoon hard werken.