Psyche
alle pijlers
Burn out, en daar helemaal geen tijd voor hebben....
donderdag 3 oktober 2019 10:16
Zo voelt het een beetje. Sinds een week of 3 zit ik ziek thuis van mijn werk. Ik dacht 'even een weekje rust, dan ben ik er wel weer'. Dat was niet zo. Toch maar naar de huisarts, diagnose: burn out. Ik vond dat dat wel meeviel. De huisarts niet. Ik had het idee dat je bij een burn out in bed lag en hélemaal niets meer kon. Dus zeggen dat ik een burn out heb voelt nog steeds alsof ik me enorm aanstel, want immers: er is niets aan de hand eigenlijk. Het is al jaren druk, en ik doe niets buitengewoons in mijn beleving. Vriendinnen zeggen wel altijd 'hoe krijg je het voor elkaar', maar die vriendinnen zijn kinderloos en hebben een heel ander leven, dus zo keek ik er een beetje naar als ze dat zeiden. En voor mijn gevoel breng ik juist zoveel tijd door met lanterfanten en nietsen! Ik zou veel meer moeten doen!
De afgelopen jaren waren hectisch, eigenlijk al de laatste 12 jaar. Tropenjaren met de kinderen, jong kinderen gekregen, veel zorgen om de jongste. We hebben keihard gewerkt, van heel jonge ouders zonder diploma's en banen naar prima banen, HBO+ diploma's, koophuis en een fijn leven. Kinderen doen het goed, we zijn blij met elkaar, maar ook relationeel wel het een en ander te verstouwen gehad samen. Dat gaat inmiddels prima, we zijn 2 jaar terug in therapie geweest en dat heeft wonderen verricht.
Forummers zullen de verhalen wel kennen, want ik schrijf hier al jaren (ik kon mijn oude avatar niet meer vinden, dus een ander plaatje van dezelfde mevrouw gekozen)
2 jaar geleden een nieuwe baan gekregen, daar was een opleiding verplicht voor. Dus deze enthousiast begonnen. Maar hoewel de baan geweldig is is het ook heel zwaar. Niet alleen vanwege de inhoud van het werk, maar vooral ook vanwege organisatiegezeik, bezuinigingen en onduidelijkheid. Nooit kunnen doen wat je wilt doen. Niet mogen doen wat je wilt doen.
Gebrek aan vastigheid ook, detachering is het hoogst haalbare.
Begin dit jaar besloten dat we een puppy zouden nemen. Dat wilde ik al jaren. Alle voors en tegens afgewogen, en in de zomer kwam het perfecte hondje voorbij. Een werkhond. Want ik wil er lekker mee gaan sporten en ik wandel sowieso al veel. Dus op vakantie geweest en daarna kwam de hond.
En een week later zat ik ziek thuis. Ik huil om álles. Ik heb het energieniveau van een 3 dagen oud theezakje, géén geduld en ik voel me vreselijk. Slaapgebrek (want hij slaapt nog niet door). Daarbij kinderen die gestart zijn met nieuwe scholen, hulp nodig hebbendaarbij en in de familiesfeer veel ziekte en overlijden op dit moment.
Mijn werkgever laat het er een beetje bij zitten. ik vraag al weken om een bedrijfsarts en dat gebeurt niet. Ik ben pas gisteren ziekgemeld, terwijl ik al weken thuis zit. Ik kom de dagen met moeite door, ben totaal gefocussed op de hond, schiet helemaal door in mijn controledrang. Ik zie het bij vlagen helemaal niet zitten allemaal. Ik voel me extreem schuldig, alsof ik me heb ziekgemeld vanwege een puppy. Wat ik rationeel heus kan tegenspreken, achteraf gezien was het voor de zomervakantie al goed mis en heb ik de laatste jaren al vaker tegen een burn out aangezeten. Als ik anderen moest geloven, zelf zag ik dat niet altijd zo.Coaching gehad, enz. Voor de zomer sliep ik enorm slecht, kort lontje, was 0,0 productief op het werk, zag het nut er niet van in, vond mijn cliënten maar irritant, kreeg ik wat fysieke klachten en wat last van angst- en paniekachtige klachten, dat relateerde ik aan zeer recente ziektes in mijn omgeving, dat dat me een beetje aangreep. Dacht dat ik op vakantie wel zou opknappen, maar dat was niet het geval.
Ik zie door de bomen het bos niet meer. Ik ben enorm aan huis gebonden door een hondje dat nog niet alleen kan zijn, ik heb het gevoel dat ik niet eens toekom aan nadenken over wat ik moet doen. Maar aan de andere kant is dit volgens mij ook niet een kwestie van 'even schouders eronder en doorzetten' want dat is wat ik al jaren doe en die neiging heb ik nu ook weer. De neiging is nu alles zelf doen, niets uit handen geven en geen hulp vragen. Doormodderen tot het bittere einde en mezelf schuldig voelen omdat ik niet kan zijn wie ik wil zijn voor man, kinderen, hond, vriendinnen en familie.
Met de huisarts ben ik aan het bekijken wat nu, in mijn werkgever heb ik 0 vertrouwen, en zelf heb ik haptonomie geregeld vanaf volgende week. Voor de pup hebben we cursus en komt er ook iemand privétraining aan huis geven. Ik ben namelijk ook bang dat we het beestje 'verpesten' omdat het geen makkelijk ras is en ik nu niet het gevoel heb ik dat ik mijn stabiele, duidelijke en consequente zelf ben. En aangezien een van mijn meest recente huilbuien ging over iets wat niet fatsoenlijk in een vuilnisemmer was gestopt
kan dat zomaar eens kloppen.
Ik ben op zoek naar ervaringen van mensen. Hoe ging dat voor jou, zo'n burn out? En ik wil graag een topic om een beetje van me af te schrijven, want dat helpt me door de bomen het bos weer te zien. En mogelijk stuit ik zo nog op patronen en denkwijzen die nou juist niet helpend zijn in dit geheel. Bedankt voor het lezen van deze lap tekst in ieder geval.
De afgelopen jaren waren hectisch, eigenlijk al de laatste 12 jaar. Tropenjaren met de kinderen, jong kinderen gekregen, veel zorgen om de jongste. We hebben keihard gewerkt, van heel jonge ouders zonder diploma's en banen naar prima banen, HBO+ diploma's, koophuis en een fijn leven. Kinderen doen het goed, we zijn blij met elkaar, maar ook relationeel wel het een en ander te verstouwen gehad samen. Dat gaat inmiddels prima, we zijn 2 jaar terug in therapie geweest en dat heeft wonderen verricht.
Forummers zullen de verhalen wel kennen, want ik schrijf hier al jaren (ik kon mijn oude avatar niet meer vinden, dus een ander plaatje van dezelfde mevrouw gekozen)
2 jaar geleden een nieuwe baan gekregen, daar was een opleiding verplicht voor. Dus deze enthousiast begonnen. Maar hoewel de baan geweldig is is het ook heel zwaar. Niet alleen vanwege de inhoud van het werk, maar vooral ook vanwege organisatiegezeik, bezuinigingen en onduidelijkheid. Nooit kunnen doen wat je wilt doen. Niet mogen doen wat je wilt doen.
Gebrek aan vastigheid ook, detachering is het hoogst haalbare.
Begin dit jaar besloten dat we een puppy zouden nemen. Dat wilde ik al jaren. Alle voors en tegens afgewogen, en in de zomer kwam het perfecte hondje voorbij. Een werkhond. Want ik wil er lekker mee gaan sporten en ik wandel sowieso al veel. Dus op vakantie geweest en daarna kwam de hond.
En een week later zat ik ziek thuis. Ik huil om álles. Ik heb het energieniveau van een 3 dagen oud theezakje, géén geduld en ik voel me vreselijk. Slaapgebrek (want hij slaapt nog niet door). Daarbij kinderen die gestart zijn met nieuwe scholen, hulp nodig hebbendaarbij en in de familiesfeer veel ziekte en overlijden op dit moment.
Mijn werkgever laat het er een beetje bij zitten. ik vraag al weken om een bedrijfsarts en dat gebeurt niet. Ik ben pas gisteren ziekgemeld, terwijl ik al weken thuis zit. Ik kom de dagen met moeite door, ben totaal gefocussed op de hond, schiet helemaal door in mijn controledrang. Ik zie het bij vlagen helemaal niet zitten allemaal. Ik voel me extreem schuldig, alsof ik me heb ziekgemeld vanwege een puppy. Wat ik rationeel heus kan tegenspreken, achteraf gezien was het voor de zomervakantie al goed mis en heb ik de laatste jaren al vaker tegen een burn out aangezeten. Als ik anderen moest geloven, zelf zag ik dat niet altijd zo.Coaching gehad, enz. Voor de zomer sliep ik enorm slecht, kort lontje, was 0,0 productief op het werk, zag het nut er niet van in, vond mijn cliënten maar irritant, kreeg ik wat fysieke klachten en wat last van angst- en paniekachtige klachten, dat relateerde ik aan zeer recente ziektes in mijn omgeving, dat dat me een beetje aangreep. Dacht dat ik op vakantie wel zou opknappen, maar dat was niet het geval.
Ik zie door de bomen het bos niet meer. Ik ben enorm aan huis gebonden door een hondje dat nog niet alleen kan zijn, ik heb het gevoel dat ik niet eens toekom aan nadenken over wat ik moet doen. Maar aan de andere kant is dit volgens mij ook niet een kwestie van 'even schouders eronder en doorzetten' want dat is wat ik al jaren doe en die neiging heb ik nu ook weer. De neiging is nu alles zelf doen, niets uit handen geven en geen hulp vragen. Doormodderen tot het bittere einde en mezelf schuldig voelen omdat ik niet kan zijn wie ik wil zijn voor man, kinderen, hond, vriendinnen en familie.
Met de huisarts ben ik aan het bekijken wat nu, in mijn werkgever heb ik 0 vertrouwen, en zelf heb ik haptonomie geregeld vanaf volgende week. Voor de pup hebben we cursus en komt er ook iemand privétraining aan huis geven. Ik ben namelijk ook bang dat we het beestje 'verpesten' omdat het geen makkelijk ras is en ik nu niet het gevoel heb ik dat ik mijn stabiele, duidelijke en consequente zelf ben. En aangezien een van mijn meest recente huilbuien ging over iets wat niet fatsoenlijk in een vuilnisemmer was gestopt
kan dat zomaar eens kloppen.Ik ben op zoek naar ervaringen van mensen. Hoe ging dat voor jou, zo'n burn out? En ik wil graag een topic om een beetje van me af te schrijven, want dat helpt me door de bomen het bos weer te zien. En mogelijk stuit ik zo nog op patronen en denkwijzen die nou juist niet helpend zijn in dit geheel. Bedankt voor het lezen van deze lap tekst in ieder geval.
donderdag 12 december 2019 10:15
Ik heb dus echt de kalmte niet voor netflix of disney+. We hebben beiden, maar uren zitten en niks doen? Dat voelt zo ruk. Zeker als het dan eenmaal het einde van de dag is, zo'n schuldgevoel.
donderdag 12 december 2019 10:50
Gewoon rommelen. Dus doen wat je tegen komt ipv een planning met afvinklijst waar je aan gehoor moet geven.
Plant verpotten, afwasje, tijdschrift bladeren, wandeling etc.
donderdag 12 december 2019 16:04
Ik heb opgevolgd wat jullie zeiden. Wasje opgeruimd omdat ik die tegenkwam en vervolgens een uur gaan wandelen naar een kattencafé. Daar geen kat gezien, maar wel een goede cappuccino gedronken. Vervolgens een uur terug gelopen.
Ik vond het enerzijds wel ontspannend, mijn nieuwe buurt verkennen en neus in de wind, maar er kwamen ook allerlei rotte gedachten boven. Dingen van járen geleden. Bijvoorbeeld toen ik 2 eendjes zag, moest ik denken aan een eendje dat ooit bij mij in de buurt een rotje voor stukje brood aanzag en toen zwaar gewond raakte. Dit is letterlijk 18 jaar geleden... Waarom popt dat op? Of toen ik langs een vijver liep, moest ik denken aan mijn arme oma die haar jongste zoontje (3) verloor omdat hij verdronk in zo'n vijver, en dat ze vervolgens nog een tijd in diezelfde buurt heeft moeten wonen, dagelijks die vijver ziend. Toen haar leven eindelijk echt leuk werd ging ze dood. Zucht.
Ik vond het enerzijds wel ontspannend, mijn nieuwe buurt verkennen en neus in de wind, maar er kwamen ook allerlei rotte gedachten boven. Dingen van járen geleden. Bijvoorbeeld toen ik 2 eendjes zag, moest ik denken aan een eendje dat ooit bij mij in de buurt een rotje voor stukje brood aanzag en toen zwaar gewond raakte. Dit is letterlijk 18 jaar geleden... Waarom popt dat op? Of toen ik langs een vijver liep, moest ik denken aan mijn arme oma die haar jongste zoontje (3) verloor omdat hij verdronk in zo'n vijver, en dat ze vervolgens nog een tijd in diezelfde buurt heeft moeten wonen, dagelijks die vijver ziend. Toen haar leven eindelijk echt leuk werd ging ze dood. Zucht.
donderdag 12 december 2019 19:03
Het heeft tijd nodig om te ontspannen, je bent al zo lang gespannen, dat is niet zomaar weg. Dus voor nu: dagje sauna, naar het bos wandelen, netflixen, lekker koken. Maar allemaal alleen als je er zin in hebt en er de energie voor hebt.
donderdag 12 december 2019 20:43
Dank voor jullie berichtjes. Ik zie het allemaal geloof ik niet meer heel helder en jullie input helpt. Gelukkig voel ik me niet 24/7 slecht, maar zodra iets tegen zit, of ik geconfronteerd word met werk? Hoofd vol watten en huilen geblazen. Ik voel me nogal een aansteller terwijl ik heus wel weet dat het menens is. Ik moet leren voor mezelf te zorgen, maar daar de tijd voor nemen terwijl het voelt alsof je dat niet verdient vind ik moeilijk.
vrijdag 27 december 2019 20:27
Ik heb ook een burnout historie en het gaat de laatste tijd weer minder goed. Ik heb een preventief gesprek met de bedrijfsarts gepland. Ik zou vooral willen zeggen: schaam je niet. Het overkomt juist mensen die hard werken en die hun eigen grenzen niet goed bewaken.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
vrijdag 27 december 2019 20:32
Wat goed dat je het van jezelf herkent én erkent. Hoop dat je met de bedrijfsarts een mooi preventief plan kunt opstellen.
De schaamte is een ding he? Ik heb daar ook veel last van (gehad). Ben inmiddels 2 weken fulltime thuis geweest en nu even vakantie. In januari ga ik thuis werken m.u.v. wat dingen bij clienten op locatie. Ik mag van de baas namelijk niet op de echte werkvloer verschijnen zolang ik geen algemene taken doe. Alsof ik een soort outcast ben.
De schaamte is een ding he? Ik heb daar ook veel last van (gehad). Ben inmiddels 2 weken fulltime thuis geweest en nu even vakantie. In januari ga ik thuis werken m.u.v. wat dingen bij clienten op locatie. Ik mag van de baas namelijk niet op de echte werkvloer verschijnen zolang ik geen algemene taken doe. Alsof ik een soort outcast ben.
