Psyche
alle pijlers
Burn out, en daar helemaal geen tijd voor hebben....
donderdag 3 oktober 2019 10:16
Zo voelt het een beetje. Sinds een week of 3 zit ik ziek thuis van mijn werk. Ik dacht 'even een weekje rust, dan ben ik er wel weer'. Dat was niet zo. Toch maar naar de huisarts, diagnose: burn out. Ik vond dat dat wel meeviel. De huisarts niet. Ik had het idee dat je bij een burn out in bed lag en hélemaal niets meer kon. Dus zeggen dat ik een burn out heb voelt nog steeds alsof ik me enorm aanstel, want immers: er is niets aan de hand eigenlijk. Het is al jaren druk, en ik doe niets buitengewoons in mijn beleving. Vriendinnen zeggen wel altijd 'hoe krijg je het voor elkaar', maar die vriendinnen zijn kinderloos en hebben een heel ander leven, dus zo keek ik er een beetje naar als ze dat zeiden. En voor mijn gevoel breng ik juist zoveel tijd door met lanterfanten en nietsen! Ik zou veel meer moeten doen!
De afgelopen jaren waren hectisch, eigenlijk al de laatste 12 jaar. Tropenjaren met de kinderen, jong kinderen gekregen, veel zorgen om de jongste. We hebben keihard gewerkt, van heel jonge ouders zonder diploma's en banen naar prima banen, HBO+ diploma's, koophuis en een fijn leven. Kinderen doen het goed, we zijn blij met elkaar, maar ook relationeel wel het een en ander te verstouwen gehad samen. Dat gaat inmiddels prima, we zijn 2 jaar terug in therapie geweest en dat heeft wonderen verricht.
Forummers zullen de verhalen wel kennen, want ik schrijf hier al jaren (ik kon mijn oude avatar niet meer vinden, dus een ander plaatje van dezelfde mevrouw gekozen)
2 jaar geleden een nieuwe baan gekregen, daar was een opleiding verplicht voor. Dus deze enthousiast begonnen. Maar hoewel de baan geweldig is is het ook heel zwaar. Niet alleen vanwege de inhoud van het werk, maar vooral ook vanwege organisatiegezeik, bezuinigingen en onduidelijkheid. Nooit kunnen doen wat je wilt doen. Niet mogen doen wat je wilt doen.
Gebrek aan vastigheid ook, detachering is het hoogst haalbare.
Begin dit jaar besloten dat we een puppy zouden nemen. Dat wilde ik al jaren. Alle voors en tegens afgewogen, en in de zomer kwam het perfecte hondje voorbij. Een werkhond. Want ik wil er lekker mee gaan sporten en ik wandel sowieso al veel. Dus op vakantie geweest en daarna kwam de hond.
En een week later zat ik ziek thuis. Ik huil om álles. Ik heb het energieniveau van een 3 dagen oud theezakje, géén geduld en ik voel me vreselijk. Slaapgebrek (want hij slaapt nog niet door). Daarbij kinderen die gestart zijn met nieuwe scholen, hulp nodig hebbendaarbij en in de familiesfeer veel ziekte en overlijden op dit moment.
Mijn werkgever laat het er een beetje bij zitten. ik vraag al weken om een bedrijfsarts en dat gebeurt niet. Ik ben pas gisteren ziekgemeld, terwijl ik al weken thuis zit. Ik kom de dagen met moeite door, ben totaal gefocussed op de hond, schiet helemaal door in mijn controledrang. Ik zie het bij vlagen helemaal niet zitten allemaal. Ik voel me extreem schuldig, alsof ik me heb ziekgemeld vanwege een puppy. Wat ik rationeel heus kan tegenspreken, achteraf gezien was het voor de zomervakantie al goed mis en heb ik de laatste jaren al vaker tegen een burn out aangezeten. Als ik anderen moest geloven, zelf zag ik dat niet altijd zo.Coaching gehad, enz. Voor de zomer sliep ik enorm slecht, kort lontje, was 0,0 productief op het werk, zag het nut er niet van in, vond mijn cliënten maar irritant, kreeg ik wat fysieke klachten en wat last van angst- en paniekachtige klachten, dat relateerde ik aan zeer recente ziektes in mijn omgeving, dat dat me een beetje aangreep. Dacht dat ik op vakantie wel zou opknappen, maar dat was niet het geval.
Ik zie door de bomen het bos niet meer. Ik ben enorm aan huis gebonden door een hondje dat nog niet alleen kan zijn, ik heb het gevoel dat ik niet eens toekom aan nadenken over wat ik moet doen. Maar aan de andere kant is dit volgens mij ook niet een kwestie van 'even schouders eronder en doorzetten' want dat is wat ik al jaren doe en die neiging heb ik nu ook weer. De neiging is nu alles zelf doen, niets uit handen geven en geen hulp vragen. Doormodderen tot het bittere einde en mezelf schuldig voelen omdat ik niet kan zijn wie ik wil zijn voor man, kinderen, hond, vriendinnen en familie.
Met de huisarts ben ik aan het bekijken wat nu, in mijn werkgever heb ik 0 vertrouwen, en zelf heb ik haptonomie geregeld vanaf volgende week. Voor de pup hebben we cursus en komt er ook iemand privétraining aan huis geven. Ik ben namelijk ook bang dat we het beestje 'verpesten' omdat het geen makkelijk ras is en ik nu niet het gevoel heb ik dat ik mijn stabiele, duidelijke en consequente zelf ben. En aangezien een van mijn meest recente huilbuien ging over iets wat niet fatsoenlijk in een vuilnisemmer was gestopt
kan dat zomaar eens kloppen.
Ik ben op zoek naar ervaringen van mensen. Hoe ging dat voor jou, zo'n burn out? En ik wil graag een topic om een beetje van me af te schrijven, want dat helpt me door de bomen het bos weer te zien. En mogelijk stuit ik zo nog op patronen en denkwijzen die nou juist niet helpend zijn in dit geheel. Bedankt voor het lezen van deze lap tekst in ieder geval.
De afgelopen jaren waren hectisch, eigenlijk al de laatste 12 jaar. Tropenjaren met de kinderen, jong kinderen gekregen, veel zorgen om de jongste. We hebben keihard gewerkt, van heel jonge ouders zonder diploma's en banen naar prima banen, HBO+ diploma's, koophuis en een fijn leven. Kinderen doen het goed, we zijn blij met elkaar, maar ook relationeel wel het een en ander te verstouwen gehad samen. Dat gaat inmiddels prima, we zijn 2 jaar terug in therapie geweest en dat heeft wonderen verricht.
Forummers zullen de verhalen wel kennen, want ik schrijf hier al jaren (ik kon mijn oude avatar niet meer vinden, dus een ander plaatje van dezelfde mevrouw gekozen)
2 jaar geleden een nieuwe baan gekregen, daar was een opleiding verplicht voor. Dus deze enthousiast begonnen. Maar hoewel de baan geweldig is is het ook heel zwaar. Niet alleen vanwege de inhoud van het werk, maar vooral ook vanwege organisatiegezeik, bezuinigingen en onduidelijkheid. Nooit kunnen doen wat je wilt doen. Niet mogen doen wat je wilt doen.
Gebrek aan vastigheid ook, detachering is het hoogst haalbare.
Begin dit jaar besloten dat we een puppy zouden nemen. Dat wilde ik al jaren. Alle voors en tegens afgewogen, en in de zomer kwam het perfecte hondje voorbij. Een werkhond. Want ik wil er lekker mee gaan sporten en ik wandel sowieso al veel. Dus op vakantie geweest en daarna kwam de hond.
En een week later zat ik ziek thuis. Ik huil om álles. Ik heb het energieniveau van een 3 dagen oud theezakje, géén geduld en ik voel me vreselijk. Slaapgebrek (want hij slaapt nog niet door). Daarbij kinderen die gestart zijn met nieuwe scholen, hulp nodig hebbendaarbij en in de familiesfeer veel ziekte en overlijden op dit moment.
Mijn werkgever laat het er een beetje bij zitten. ik vraag al weken om een bedrijfsarts en dat gebeurt niet. Ik ben pas gisteren ziekgemeld, terwijl ik al weken thuis zit. Ik kom de dagen met moeite door, ben totaal gefocussed op de hond, schiet helemaal door in mijn controledrang. Ik zie het bij vlagen helemaal niet zitten allemaal. Ik voel me extreem schuldig, alsof ik me heb ziekgemeld vanwege een puppy. Wat ik rationeel heus kan tegenspreken, achteraf gezien was het voor de zomervakantie al goed mis en heb ik de laatste jaren al vaker tegen een burn out aangezeten. Als ik anderen moest geloven, zelf zag ik dat niet altijd zo.Coaching gehad, enz. Voor de zomer sliep ik enorm slecht, kort lontje, was 0,0 productief op het werk, zag het nut er niet van in, vond mijn cliënten maar irritant, kreeg ik wat fysieke klachten en wat last van angst- en paniekachtige klachten, dat relateerde ik aan zeer recente ziektes in mijn omgeving, dat dat me een beetje aangreep. Dacht dat ik op vakantie wel zou opknappen, maar dat was niet het geval.
Ik zie door de bomen het bos niet meer. Ik ben enorm aan huis gebonden door een hondje dat nog niet alleen kan zijn, ik heb het gevoel dat ik niet eens toekom aan nadenken over wat ik moet doen. Maar aan de andere kant is dit volgens mij ook niet een kwestie van 'even schouders eronder en doorzetten' want dat is wat ik al jaren doe en die neiging heb ik nu ook weer. De neiging is nu alles zelf doen, niets uit handen geven en geen hulp vragen. Doormodderen tot het bittere einde en mezelf schuldig voelen omdat ik niet kan zijn wie ik wil zijn voor man, kinderen, hond, vriendinnen en familie.
Met de huisarts ben ik aan het bekijken wat nu, in mijn werkgever heb ik 0 vertrouwen, en zelf heb ik haptonomie geregeld vanaf volgende week. Voor de pup hebben we cursus en komt er ook iemand privétraining aan huis geven. Ik ben namelijk ook bang dat we het beestje 'verpesten' omdat het geen makkelijk ras is en ik nu niet het gevoel heb ik dat ik mijn stabiele, duidelijke en consequente zelf ben. En aangezien een van mijn meest recente huilbuien ging over iets wat niet fatsoenlijk in een vuilnisemmer was gestopt
kan dat zomaar eens kloppen.Ik ben op zoek naar ervaringen van mensen. Hoe ging dat voor jou, zo'n burn out? En ik wil graag een topic om een beetje van me af te schrijven, want dat helpt me door de bomen het bos weer te zien. En mogelijk stuit ik zo nog op patronen en denkwijzen die nou juist niet helpend zijn in dit geheel. Bedankt voor het lezen van deze lap tekst in ieder geval.
donderdag 3 oktober 2019 13:09
Van je af schrijven werkt heel goed met dit soort dingen. Dat is ook één van de eerste dingen die een psycholoog aanraadt: koop een schrift en ga die volpennen. Gewoon wat er in je opkomt, maakt niet uit wat. Het hoeft nergens over te gaan, niemand hoeft het te lezen. Het is puur om je hoofd leeg te maken. En dat schijnt dus echt te helpen.
donderdag 3 oktober 2019 13:10
Echt nog nooit als advies gehadRikM schreef: ↑03-10-2019 13:09Van je af schrijven werkt heel goed met dit soort dingen. Dat is ook één van de eerste dingen die een psycholoog aanraadt: koop een schrift en ga die volpennen. Gewoon wat er in je opkomt, maakt niet uit wat. Het hoeft nergens over te gaan, niemand hoeft het te lezen. Het is puur om je hoofd leeg te maken. En dat schijnt dus echt te helpen.
donderdag 3 oktober 2019 13:12
Ik vind dit echt verschrikkelijk. Ik kan situaties en lijden van mensen goed loslaten, iedereen heeft z'n pad te lopen en ik heb daar beperkt invloed op. Ik kan er zijn en steunen, maar mensen maken zelf keuzes en ik kan niet alles opvangen.
Maar als het misgaat vanwege regels, instanties, protocollen of onkunde, dan kan ik daar níet tegen. En ik doe dit werk omdat ik het kán. Ik kan tegen extreem lastig gedrag, tegen agressie, tegen uitgescholden worden, tegen niet weten of je cliënt er morgen ook nog is of misschien wel iemand neersteekt vannacht. Ik kan dat handelen én in contact blijven en iemand nog steeds zien en weer een manier vinden om verder te gaan met iemand. Maar de randvoorwaarden moeten er wel zijn. En die zijn er niet. Ik kan geen huizen toveren en ik kan geen wachtlijsten wegtoveren dus ben ik een doekje voor een slagaderlijke bloeding. En dat gaat niet.
donderdag 3 oktober 2019 13:15
Ik heb daarbij teveel last van zelfcensuur. DIt kan ik prima opschrijven, dat gaat over mijn werk en over een stukje van mij. Maar emoties en gevoelens en dat soort shizzle krijg ik niet op papier. Dag mag ik niet eens denken, laat staan opschrijven.
donderdag 3 oktober 2019 13:16
Dit is exact waarop ik stuk liep. Eerst enorm ben gaan overcompenseren en nog harder en nog harder en nog harder gaan lopen. Ik dacht dat ik met een weekje vrij de moeheid wel kwijt zou zijn. Uiteindelijk kon ik na die week letterlijk niet meer opstaan.Malinois schreef: ↑03-10-2019 13:12Ik vind dit echt verschrikkelijk. Ik kan situaties en lijden van mensen goed loslaten, iedereen heeft z'n pad te lopen en ik heb daar beperkt invloed op. Ik kan er zijn en steunen, maar mensen maken zelf keuzes en ik kan niet alles opvangen.
Maar als het misgaat vanwege regels, instanties, protocollen of onkunde, dan kan ik daar níet tegen. En ik doe dit werk omdat ik het kán. Ik kan tegen extreem lastig gedrag, tegen agressie, tegen uitgescholden worden, tegen niet weten of je cliënt er morgen ook nog is of misschien wel iemand neersteekt vannacht. Ik kan dat handelen én in contact blijven en iemand nog steeds zien en weer een manier vinden om verder te gaan met iemand. Maar de randvoorwaarden moeten er wel zijn. En die zijn er niet. Ik kan geen huizen toveren en ik kan geen wachtlijsten wegtoveren dus ben ik een doekje voor een slagaderlijke bloeding. En dat gaat niet.
En nog steeds zit ik soms vast in die intense boosheid om dat soort onmenselijk handelen.
donderdag 3 oktober 2019 13:17
Herkenbaar. Nu in mijn 5e week thuis. Vorige week wel even gewerkt maar na paar uur weer naar huis gestuurd omdat ik heel erg gespannen was. Te veel prikkels.
Ik krijg gelukkig heel veel steun van leidinggevende en collega's. Die geven me echt de tijd en geven ook aan dat het nu echt om mij en mijn gezondheid.Dus of gaat. Iets wat voor mezelf soms lastig te bevatten is, het voelt als een soort van falen. Anders kan ik niet beschrijven.
Arbodienst vind ik best pusherig. Van de week weer gesproken en dan wordt er toch gezegd van misschien weer wat uurtjes proberen. Weliswaar proberen maar toch voelt t dan als moeten. Gelukkig heb ik, zoals aangegeven, alle steun en ruimte van t werk zelf.
Ik doe haptotherapie, dat helpt zeker.
Ik ben aantal maanden geleden al bij huisarts geweest voor doorverwijzing naar GGZ. Die hebben me toen (denk ik want prive nummer) 3x gebeld tijdens werk zonder voicemail in te spreken en dat was dat.
Maar zit er sterk aan te denken om weer bij huisarts langs te gaan.
Bedrijfsarts heb ik nog niks van gehoord.
Bij mij is t een combinatie van mijzelf negeren, te veel rekening houden met anderen (iets wat altijd zo is geweest), daarnaast een erg emotioneel uitputtende relatie die ik heb gehad van 2 jaar. Te veel willen doen, dingen gelijk goed willen doen.
Ik weet dat ik ziek ben maar ik wil er nog niet 100% aan toegeven, dat is mijn grote valkuil.
Ik krijg gelukkig heel veel steun van leidinggevende en collega's. Die geven me echt de tijd en geven ook aan dat het nu echt om mij en mijn gezondheid.Dus of gaat. Iets wat voor mezelf soms lastig te bevatten is, het voelt als een soort van falen. Anders kan ik niet beschrijven.
Arbodienst vind ik best pusherig. Van de week weer gesproken en dan wordt er toch gezegd van misschien weer wat uurtjes proberen. Weliswaar proberen maar toch voelt t dan als moeten. Gelukkig heb ik, zoals aangegeven, alle steun en ruimte van t werk zelf.
Ik doe haptotherapie, dat helpt zeker.
Ik ben aantal maanden geleden al bij huisarts geweest voor doorverwijzing naar GGZ. Die hebben me toen (denk ik want prive nummer) 3x gebeld tijdens werk zonder voicemail in te spreken en dat was dat.
Maar zit er sterk aan te denken om weer bij huisarts langs te gaan.
Bedrijfsarts heb ik nog niks van gehoord.
Bij mij is t een combinatie van mijzelf negeren, te veel rekening houden met anderen (iets wat altijd zo is geweest), daarnaast een erg emotioneel uitputtende relatie die ik heb gehad van 2 jaar. Te veel willen doen, dingen gelijk goed willen doen.
Ik weet dat ik ziek ben maar ik wil er nog niet 100% aan toegeven, dat is mijn grote valkuil.
donderdag 3 oktober 2019 13:19
Ik schrijf ook heel veel en helpt zeker.RikM schreef: ↑03-10-2019 13:09Van je af schrijven werkt heel goed met dit soort dingen. Dat is ook één van de eerste dingen die een psycholoog aanraadt: koop een schrift en ga die volpennen. Gewoon wat er in je opkomt, maakt niet uit wat. Het hoeft nergens over te gaan, niemand hoeft het te lezen. Het is puur om je hoofd leeg te maken. En dat schijnt dus echt te helpen.
donderdag 3 oktober 2019 13:22
Daar zit dan ook je probleem, denk ik. Als jij je gevoelens altijd maar opkropt, dan betaal je daar een keer de rekening voor. Gevoelens moeten geuit worden, die kun je niet altijd maar naar binnen richten. Dan ben je net een spons die altijd maar alles absorbeert. Die spons zit een keer vol.
Zeker iets om een keer met een psycholoog over te gaan praten, denk ik.
Je bent overigens niet de enige hoor, heel veel mensen doen dat. Het is niet raar of zo.
donderdag 3 oktober 2019 13:24
Ik weet het, ik leg dat andere mensen ook de hele tijd uitRikM schreef: ↑03-10-2019 13:22Daar zit dan ook je probleem, denk ik. Als jij je gevoelens altijd maar opkropt, dan betaal je daar een keer de rekening voor. Gevoelens moeten geuit worden, die kun je niet altijd maar naar binnen richten. Dan ben je net een spons die altijd maar alles absorbeert. Die spons zit een keer vol.
Zeker iets om een keer met een psycholoog over te gaan praten, denk ik.
Je bent overigens niet de enige hoor, heel veel mensen doen dat. Het is niet raar of zo.
donderdag 3 oktober 2019 13:48
Malinois, herkenbaar allemaal. Ik schrijf bij het Burn-out overspannen Topic. Momenteel is het iets rustiger daar omdat er een aantal echt weer een heel eind de goede weg weer op gaan.
Maar ik zou het topic zeker even doorlezen en misschien daar ook gaan schrijven.
Ik werk zelf in de zorg en herken je voorgaande post. Ik heb zelf heeeeel erg diep gezeten. Durfde het huis niet meer uit, ontzettend veel paniek, angst, onrust, lichamelijke klachten, slapeloosheid. Uiteindelijk moest ik aan de medicatie, huilen!! Maar het heeft me wel echt een steuntje in de rug gegeven. Slik nu alleen nog een antidepressiva, lage dosis voor de angst. Ik heb een hele goede GGZ ondersteuner van de huisarts en ik ga ook naar een psychosomatisch fysiotherapeut waar ik heel veel baat bij heb.
Echt je kunt dit niet alleen en je ziekmelden is het beste wat je kunt doen. Eerste stap is echt acceptatie. Dat is het halve werk. Toen ik dat kon en ook de medicatie accepteerde krabbelde ik uit het dal. En langzaam maar zeker vind ik mezelf weer terug. Ik weet weer wat ik leuk vind, waar ik plezier uit haal. Dat wist ik niet meer, de afgelopen jaren ging ik door in werk en druk doen in huis, altijd druk bezig zijn om de onrust maar niet te voelen, er kwamen steeds meer klachten, hyperventilatie, druk op de borst, duizeligheid, angst/paniek waarop ik nog drukker ging doen. Totdat de huisarts zei en nu blijf je thuis en toen gleed ik echt af maar dat was nodig om weer te kunnen herstellen.
Nu sta ik voor re-integratie, volgende week ga ik voorzichtig 2 uurtjes werken. Ik weet wel dat ik ter zijner tijd uit de zorg wil, ik kijk wel al wat rond maar weet nog niet helemaal waar mijn grenzen liggen dus dat ga ik nu uitvinden. Dat is iets wat je nu nog voortdurend moet doen, wat kan ik, wat vind ik leuk en waar ligt mijn grens.
En je hond.... wij hebben een hond maar die hadden we al voordat ik uitviel maar ze heeft me ontzettend geholpen. Ze moest uit dus ik ging veel wandelen, wat me goed hielp en uiteraard nog helpt. Zij hielp me daardoor om weer uit huis te durven. Ze zorgde voor structuur en een maatje als ik alleen thuis ben. Ook al is het zwaar een pup en misschien nu niet optimaal ik denk wel degelijk dat het je ook kan helpen. Als je alle andere sores maar even achter je laat. Dus niet schuldig voelen dat je niet werkt momenteel. Ik heb me ook erg schuldig gevoelt maar nu denk ik ook, ik heb er niet om gevraagd en de zorg is zo stressvol geworden daar zijn wij als hulpverleners niet schuldig aan dat we met bosjes uitvallen.
Meid probeer het te accepteren en neem de tijd om weer rustig te worden, uit te vinden wat voor jou belangrijk is en op welke manier je daar een draai aan kunt geven in je leven. Ik hoop nooit meer zo diep weg te zakken en ook ik ben er nog niet maar nu na een half jaar kom ik wel weer tot nieuwe inzichten en voelt het ergens dat het dal niet voor niets is geweest. Misschien zie ik je op het overspannen en Burn-out topic.
Maar ik zou het topic zeker even doorlezen en misschien daar ook gaan schrijven.
Ik werk zelf in de zorg en herken je voorgaande post. Ik heb zelf heeeeel erg diep gezeten. Durfde het huis niet meer uit, ontzettend veel paniek, angst, onrust, lichamelijke klachten, slapeloosheid. Uiteindelijk moest ik aan de medicatie, huilen!! Maar het heeft me wel echt een steuntje in de rug gegeven. Slik nu alleen nog een antidepressiva, lage dosis voor de angst. Ik heb een hele goede GGZ ondersteuner van de huisarts en ik ga ook naar een psychosomatisch fysiotherapeut waar ik heel veel baat bij heb.
Echt je kunt dit niet alleen en je ziekmelden is het beste wat je kunt doen. Eerste stap is echt acceptatie. Dat is het halve werk. Toen ik dat kon en ook de medicatie accepteerde krabbelde ik uit het dal. En langzaam maar zeker vind ik mezelf weer terug. Ik weet weer wat ik leuk vind, waar ik plezier uit haal. Dat wist ik niet meer, de afgelopen jaren ging ik door in werk en druk doen in huis, altijd druk bezig zijn om de onrust maar niet te voelen, er kwamen steeds meer klachten, hyperventilatie, druk op de borst, duizeligheid, angst/paniek waarop ik nog drukker ging doen. Totdat de huisarts zei en nu blijf je thuis en toen gleed ik echt af maar dat was nodig om weer te kunnen herstellen.
Nu sta ik voor re-integratie, volgende week ga ik voorzichtig 2 uurtjes werken. Ik weet wel dat ik ter zijner tijd uit de zorg wil, ik kijk wel al wat rond maar weet nog niet helemaal waar mijn grenzen liggen dus dat ga ik nu uitvinden. Dat is iets wat je nu nog voortdurend moet doen, wat kan ik, wat vind ik leuk en waar ligt mijn grens.
En je hond.... wij hebben een hond maar die hadden we al voordat ik uitviel maar ze heeft me ontzettend geholpen. Ze moest uit dus ik ging veel wandelen, wat me goed hielp en uiteraard nog helpt. Zij hielp me daardoor om weer uit huis te durven. Ze zorgde voor structuur en een maatje als ik alleen thuis ben. Ook al is het zwaar een pup en misschien nu niet optimaal ik denk wel degelijk dat het je ook kan helpen. Als je alle andere sores maar even achter je laat. Dus niet schuldig voelen dat je niet werkt momenteel. Ik heb me ook erg schuldig gevoelt maar nu denk ik ook, ik heb er niet om gevraagd en de zorg is zo stressvol geworden daar zijn wij als hulpverleners niet schuldig aan dat we met bosjes uitvallen.
Meid probeer het te accepteren en neem de tijd om weer rustig te worden, uit te vinden wat voor jou belangrijk is en op welke manier je daar een draai aan kunt geven in je leven. Ik hoop nooit meer zo diep weg te zakken en ook ik ben er nog niet maar nu na een half jaar kom ik wel weer tot nieuwe inzichten en voelt het ergens dat het dal niet voor niets is geweest. Misschien zie ik je op het overspannen en Burn-out topic.
donderdag 3 oktober 2019 13:53
Jij hebt gewoon recht op een bezoek aan een bedrijfsarts. Dat kun je dus ook gewoon zo stellen tegen de casemanager, dat jij niet gaat reïntegreren voor je een bedrijfsarts hebt gesproken. Je werkgever gaat er nogal dom mee om, maar daar hoef jij niet de dupe van te worden.
Die POH-ondersteuning is lief bedoeld van de huisarts maar denk dat jij goed inschat dat dat te weinig hulp is. Toch een verwijzing naar een psycholoog regelen dus.
De zorg voor de pup, kun je dat goed delen met je gezinsleden? Dat is iets heel concreets waar ook je kinderen bij kunnen helpen. Meestal willen anderen graag iets voor je doen, maar komt dat bij een burn out niet lekker aan. Concreet hulp vragen voor bijv de pup kan jou verlichten en hen het gevoel geven dat ze iets voor jou doen zonder jou aan het hoofd te zeuren.
Die POH-ondersteuning is lief bedoeld van de huisarts maar denk dat jij goed inschat dat dat te weinig hulp is. Toch een verwijzing naar een psycholoog regelen dus.
De zorg voor de pup, kun je dat goed delen met je gezinsleden? Dat is iets heel concreets waar ook je kinderen bij kunnen helpen. Meestal willen anderen graag iets voor je doen, maar komt dat bij een burn out niet lekker aan. Concreet hulp vragen voor bijv de pup kan jou verlichten en hen het gevoel geven dat ze iets voor jou doen zonder jou aan het hoofd te zeuren.
donderdag 3 oktober 2019 13:58
Ooh ik lees hier ook over schrijven, dat heb ik ook veel gedaan en nog steeds. Ik schrijf voor mezelf in een boekje hoe ik me voel waar ik blij van wordt ook al is het maar zo klein. Het opschrijven van dingen waar je blij van wordt is ook heel goed.
En ik ging kleuren en tekenen. Doodles tekenen en dan weer kleuren. Terwijl ik nooit tekende behalve in mijn jeugd, en toen werd ik ook blij van mooi stiften, gummetjes etc. En nu weer! Je leest het veel dat je moet zoeken waar je blij van wordt en toen ik zo diep zat dacht ik ook wat een gewauwel ik word nergens blij van maar daar ligt wel de kern je moet jezelf weer terug vinden in alles.
En ik ging kleuren en tekenen. Doodles tekenen en dan weer kleuren. Terwijl ik nooit tekende behalve in mijn jeugd, en toen werd ik ook blij van mooi stiften, gummetjes etc. En nu weer! Je leest het veel dat je moet zoeken waar je blij van wordt en toen ik zo diep zat dacht ik ook wat een gewauwel ik word nergens blij van maar daar ligt wel de kern je moet jezelf weer terug vinden in alles.
donderdag 3 oktober 2019 14:02
Een POH-ondersteuner kan heus wel genoeg zijn als je maar een goede hebt. Die van mij is al een iets oudere man en heeft me ontzettend goed geholpen! Vind dat altijd zo'n gezeur dat die niets zouden kunnen. Iedere psycholoog is ook geen uitkomst. Ten eerste moet er een klik zijn en ik heb liever een oudere GGZ ondersteuner met veel ervaring dan een jonge net afgestudeerde psycholoog. Als je maar hulp van iemand krijgt die je vertrouwd en waar je goed mee kan praten.
donderdag 3 oktober 2019 14:35
Take-a-Break schreef: ↑03-10-2019 14:02Een POH-ondersteuner kan heus wel genoeg zijn als je maar een goede hebt. Die van mij is al een iets oudere man en heeft me ontzettend goed geholpen! Vind dat altijd zo'n gezeur dat die niets zouden kunnen. Iedere psycholoog is ook geen uitkomst. Ten eerste moet er een klik zijn en ik heb liever een oudere GGZ ondersteuner met veel ervaring dan een jonge net afgestudeerde psycholoog. Als je maar hulp van iemand krijgt die je vertrouwd en waar je goed mee kan praten.
Absoluut. Mijn POH was gewoon een volwaardige psycholoog die één dag per week de HAP bijstond. Had ik dus gewoon een gratis psycholoog waar ik onbeperkt naartoe kon. Je kunt het treffen.
donderdag 3 oktober 2019 14:40
Take-a-Break schreef: ↑03-10-2019 13:58Ooh ik lees hier ook over schrijven, dat heb ik ook veel gedaan en nog steeds. Ik schrijf voor mezelf in een boekje hoe ik me voel waar ik blij van wordt ook al is het maar zo klein. Het opschrijven van dingen waar je blij van wordt is ook heel goed.
En ik ging kleuren en tekenen. Doodles tekenen en dan weer kleuren. Terwijl ik nooit tekende behalve in mijn jeugd, en toen werd ik ook blij van mooi stiften, gummetjes etc. En nu weer! Je leest het veel dat je moet zoeken waar je blij van wordt en toen ik zo diep zat dacht ik ook wat een gewauwel ik word nergens blij van maar daar ligt wel de kern je moet jezelf weer terug vinden in alles.
Creatief bezig zijn schijnt heel goed te zijn bij overspannenheid, omdat je daarmee een ander deel van je brein aanspreekt. Naast tekenen en kleuren kun je ook muziek maken, puzzelen, enz.
Ik ben op gegeven moment met Lego gaan bouwen (van die grote dozen voor volwassenen), dat werkt me toch een partij ontspannend!
donderdag 3 oktober 2019 14:47
Dat moet wel lukken. Mijn hoofd zit zo vast dat creativiteit niet lukt, omdat ik niet kan scheppen/creëren.RikM schreef: ↑03-10-2019 14:40Creatief bezig zijn schijnt heel goed te zijn bij overspannenheid, omdat je daarmee een ander deel van je brein aanspreekt. Naast tekenen en kleuren kun je ook muziek maken, puzzelen, enz.
Ik ben op gegeven moment met Lego gaan bouwen (van die grote dozen voor volwassenen), dat werkt me toch een partij ontspannend!
donderdag 3 oktober 2019 15:13
Suari, in het begin lukte mij dat ook niet, zal alleen apathisch voor me uit te kijken. Maar gaan de weg kwam daar wel ruimte voor maar in het begin zeker niet. En het was ook uit proberen, ging ook een legpuzzel proberen maar dat was het niet. Het is echt jezelf weer ontdekken, want je bent jezelf gewoon kwijt.
