Psyche
alle pijlers
Burn out, en daar helemaal geen tijd voor hebben....
donderdag 3 oktober 2019 10:16
Zo voelt het een beetje. Sinds een week of 3 zit ik ziek thuis van mijn werk. Ik dacht 'even een weekje rust, dan ben ik er wel weer'. Dat was niet zo. Toch maar naar de huisarts, diagnose: burn out. Ik vond dat dat wel meeviel. De huisarts niet. Ik had het idee dat je bij een burn out in bed lag en hélemaal niets meer kon. Dus zeggen dat ik een burn out heb voelt nog steeds alsof ik me enorm aanstel, want immers: er is niets aan de hand eigenlijk. Het is al jaren druk, en ik doe niets buitengewoons in mijn beleving. Vriendinnen zeggen wel altijd 'hoe krijg je het voor elkaar', maar die vriendinnen zijn kinderloos en hebben een heel ander leven, dus zo keek ik er een beetje naar als ze dat zeiden. En voor mijn gevoel breng ik juist zoveel tijd door met lanterfanten en nietsen! Ik zou veel meer moeten doen!
De afgelopen jaren waren hectisch, eigenlijk al de laatste 12 jaar. Tropenjaren met de kinderen, jong kinderen gekregen, veel zorgen om de jongste. We hebben keihard gewerkt, van heel jonge ouders zonder diploma's en banen naar prima banen, HBO+ diploma's, koophuis en een fijn leven. Kinderen doen het goed, we zijn blij met elkaar, maar ook relationeel wel het een en ander te verstouwen gehad samen. Dat gaat inmiddels prima, we zijn 2 jaar terug in therapie geweest en dat heeft wonderen verricht.
Forummers zullen de verhalen wel kennen, want ik schrijf hier al jaren (ik kon mijn oude avatar niet meer vinden, dus een ander plaatje van dezelfde mevrouw gekozen)
2 jaar geleden een nieuwe baan gekregen, daar was een opleiding verplicht voor. Dus deze enthousiast begonnen. Maar hoewel de baan geweldig is is het ook heel zwaar. Niet alleen vanwege de inhoud van het werk, maar vooral ook vanwege organisatiegezeik, bezuinigingen en onduidelijkheid. Nooit kunnen doen wat je wilt doen. Niet mogen doen wat je wilt doen.
Gebrek aan vastigheid ook, detachering is het hoogst haalbare.
Begin dit jaar besloten dat we een puppy zouden nemen. Dat wilde ik al jaren. Alle voors en tegens afgewogen, en in de zomer kwam het perfecte hondje voorbij. Een werkhond. Want ik wil er lekker mee gaan sporten en ik wandel sowieso al veel. Dus op vakantie geweest en daarna kwam de hond.
En een week later zat ik ziek thuis. Ik huil om álles. Ik heb het energieniveau van een 3 dagen oud theezakje, géén geduld en ik voel me vreselijk. Slaapgebrek (want hij slaapt nog niet door). Daarbij kinderen die gestart zijn met nieuwe scholen, hulp nodig hebbendaarbij en in de familiesfeer veel ziekte en overlijden op dit moment.
Mijn werkgever laat het er een beetje bij zitten. ik vraag al weken om een bedrijfsarts en dat gebeurt niet. Ik ben pas gisteren ziekgemeld, terwijl ik al weken thuis zit. Ik kom de dagen met moeite door, ben totaal gefocussed op de hond, schiet helemaal door in mijn controledrang. Ik zie het bij vlagen helemaal niet zitten allemaal. Ik voel me extreem schuldig, alsof ik me heb ziekgemeld vanwege een puppy. Wat ik rationeel heus kan tegenspreken, achteraf gezien was het voor de zomervakantie al goed mis en heb ik de laatste jaren al vaker tegen een burn out aangezeten. Als ik anderen moest geloven, zelf zag ik dat niet altijd zo.Coaching gehad, enz. Voor de zomer sliep ik enorm slecht, kort lontje, was 0,0 productief op het werk, zag het nut er niet van in, vond mijn cliënten maar irritant, kreeg ik wat fysieke klachten en wat last van angst- en paniekachtige klachten, dat relateerde ik aan zeer recente ziektes in mijn omgeving, dat dat me een beetje aangreep. Dacht dat ik op vakantie wel zou opknappen, maar dat was niet het geval.
Ik zie door de bomen het bos niet meer. Ik ben enorm aan huis gebonden door een hondje dat nog niet alleen kan zijn, ik heb het gevoel dat ik niet eens toekom aan nadenken over wat ik moet doen. Maar aan de andere kant is dit volgens mij ook niet een kwestie van 'even schouders eronder en doorzetten' want dat is wat ik al jaren doe en die neiging heb ik nu ook weer. De neiging is nu alles zelf doen, niets uit handen geven en geen hulp vragen. Doormodderen tot het bittere einde en mezelf schuldig voelen omdat ik niet kan zijn wie ik wil zijn voor man, kinderen, hond, vriendinnen en familie.
Met de huisarts ben ik aan het bekijken wat nu, in mijn werkgever heb ik 0 vertrouwen, en zelf heb ik haptonomie geregeld vanaf volgende week. Voor de pup hebben we cursus en komt er ook iemand privétraining aan huis geven. Ik ben namelijk ook bang dat we het beestje 'verpesten' omdat het geen makkelijk ras is en ik nu niet het gevoel heb ik dat ik mijn stabiele, duidelijke en consequente zelf ben. En aangezien een van mijn meest recente huilbuien ging over iets wat niet fatsoenlijk in een vuilnisemmer was gestopt
kan dat zomaar eens kloppen.
Ik ben op zoek naar ervaringen van mensen. Hoe ging dat voor jou, zo'n burn out? En ik wil graag een topic om een beetje van me af te schrijven, want dat helpt me door de bomen het bos weer te zien. En mogelijk stuit ik zo nog op patronen en denkwijzen die nou juist niet helpend zijn in dit geheel. Bedankt voor het lezen van deze lap tekst in ieder geval.
De afgelopen jaren waren hectisch, eigenlijk al de laatste 12 jaar. Tropenjaren met de kinderen, jong kinderen gekregen, veel zorgen om de jongste. We hebben keihard gewerkt, van heel jonge ouders zonder diploma's en banen naar prima banen, HBO+ diploma's, koophuis en een fijn leven. Kinderen doen het goed, we zijn blij met elkaar, maar ook relationeel wel het een en ander te verstouwen gehad samen. Dat gaat inmiddels prima, we zijn 2 jaar terug in therapie geweest en dat heeft wonderen verricht.
Forummers zullen de verhalen wel kennen, want ik schrijf hier al jaren (ik kon mijn oude avatar niet meer vinden, dus een ander plaatje van dezelfde mevrouw gekozen)
2 jaar geleden een nieuwe baan gekregen, daar was een opleiding verplicht voor. Dus deze enthousiast begonnen. Maar hoewel de baan geweldig is is het ook heel zwaar. Niet alleen vanwege de inhoud van het werk, maar vooral ook vanwege organisatiegezeik, bezuinigingen en onduidelijkheid. Nooit kunnen doen wat je wilt doen. Niet mogen doen wat je wilt doen.
Gebrek aan vastigheid ook, detachering is het hoogst haalbare.
Begin dit jaar besloten dat we een puppy zouden nemen. Dat wilde ik al jaren. Alle voors en tegens afgewogen, en in de zomer kwam het perfecte hondje voorbij. Een werkhond. Want ik wil er lekker mee gaan sporten en ik wandel sowieso al veel. Dus op vakantie geweest en daarna kwam de hond.
En een week later zat ik ziek thuis. Ik huil om álles. Ik heb het energieniveau van een 3 dagen oud theezakje, géén geduld en ik voel me vreselijk. Slaapgebrek (want hij slaapt nog niet door). Daarbij kinderen die gestart zijn met nieuwe scholen, hulp nodig hebbendaarbij en in de familiesfeer veel ziekte en overlijden op dit moment.
Mijn werkgever laat het er een beetje bij zitten. ik vraag al weken om een bedrijfsarts en dat gebeurt niet. Ik ben pas gisteren ziekgemeld, terwijl ik al weken thuis zit. Ik kom de dagen met moeite door, ben totaal gefocussed op de hond, schiet helemaal door in mijn controledrang. Ik zie het bij vlagen helemaal niet zitten allemaal. Ik voel me extreem schuldig, alsof ik me heb ziekgemeld vanwege een puppy. Wat ik rationeel heus kan tegenspreken, achteraf gezien was het voor de zomervakantie al goed mis en heb ik de laatste jaren al vaker tegen een burn out aangezeten. Als ik anderen moest geloven, zelf zag ik dat niet altijd zo.Coaching gehad, enz. Voor de zomer sliep ik enorm slecht, kort lontje, was 0,0 productief op het werk, zag het nut er niet van in, vond mijn cliënten maar irritant, kreeg ik wat fysieke klachten en wat last van angst- en paniekachtige klachten, dat relateerde ik aan zeer recente ziektes in mijn omgeving, dat dat me een beetje aangreep. Dacht dat ik op vakantie wel zou opknappen, maar dat was niet het geval.
Ik zie door de bomen het bos niet meer. Ik ben enorm aan huis gebonden door een hondje dat nog niet alleen kan zijn, ik heb het gevoel dat ik niet eens toekom aan nadenken over wat ik moet doen. Maar aan de andere kant is dit volgens mij ook niet een kwestie van 'even schouders eronder en doorzetten' want dat is wat ik al jaren doe en die neiging heb ik nu ook weer. De neiging is nu alles zelf doen, niets uit handen geven en geen hulp vragen. Doormodderen tot het bittere einde en mezelf schuldig voelen omdat ik niet kan zijn wie ik wil zijn voor man, kinderen, hond, vriendinnen en familie.
Met de huisarts ben ik aan het bekijken wat nu, in mijn werkgever heb ik 0 vertrouwen, en zelf heb ik haptonomie geregeld vanaf volgende week. Voor de pup hebben we cursus en komt er ook iemand privétraining aan huis geven. Ik ben namelijk ook bang dat we het beestje 'verpesten' omdat het geen makkelijk ras is en ik nu niet het gevoel heb ik dat ik mijn stabiele, duidelijke en consequente zelf ben. En aangezien een van mijn meest recente huilbuien ging over iets wat niet fatsoenlijk in een vuilnisemmer was gestopt
kan dat zomaar eens kloppen.Ik ben op zoek naar ervaringen van mensen. Hoe ging dat voor jou, zo'n burn out? En ik wil graag een topic om een beetje van me af te schrijven, want dat helpt me door de bomen het bos weer te zien. En mogelijk stuit ik zo nog op patronen en denkwijzen die nou juist niet helpend zijn in dit geheel. Bedankt voor het lezen van deze lap tekst in ieder geval.
vrijdag 4 oktober 2019 13:33
Je valt gewoon terug op je oude en vertrouwde patronen, die ken je en zijn veilig.
Je lijkt wel een echt gewoon normaal mens
Komt echt goed, heb er vertrouwen in. Je bent goed op weg, Maar net als bij andere gewone en normale mensen kost dit tijd. Gedragsverandering duurt nu eenmaal langer dan een paracetamolletje innemen tegen de pijn.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
maandag 7 oktober 2019 09:03
Huisarts gesproken, en hij kan me enkel doorverwijzen naar de POH maar geeft zelf ook aan dat ik daar niet voldoende aan zal hebben.
Die zou vooral met me kijken naar mijn agenda en hoe ik die indeel.
Doorverwijzen naar een psycholoog wil hij wel doen, maar omdat ik het toch niet vergoed krijg kan ik net zo goed mezelf aanmelden.
Ik baal gewoon ontzettend. Ik heb gewoon de bedrijfsarts nodig om dit in te zetten nu, die kan me wél doorverwijzen en dan moet mijn werkgever er iets mee, want ik geloof niet dat ik zonder hulp weer terug aan het werk kan. Dus deze week wederom vragen naar de bedrijfsarts. Het liefst zou ik gewoon zelf een psycholoog bellen en starten maar dat werd me afgeraden, eerst de bedrijfsarts.
Het schiet gewoon écht niet op.
Bijna 1 maand thuis verdorie.
Die zou vooral met me kijken naar mijn agenda en hoe ik die indeel.
Doorverwijzen naar een psycholoog wil hij wel doen, maar omdat ik het toch niet vergoed krijg kan ik net zo goed mezelf aanmelden.
Ik baal gewoon ontzettend. Ik heb gewoon de bedrijfsarts nodig om dit in te zetten nu, die kan me wél doorverwijzen en dan moet mijn werkgever er iets mee, want ik geloof niet dat ik zonder hulp weer terug aan het werk kan. Dus deze week wederom vragen naar de bedrijfsarts. Het liefst zou ik gewoon zelf een psycholoog bellen en starten maar dat werd me afgeraden, eerst de bedrijfsarts.
Het schiet gewoon écht niet op.
Bijna 1 maand thuis verdorie.
maandag 7 oktober 2019 09:15
Je hebt ook recht op een bezoek aan de bedrijfsarts, hou dat in je achterhoofd.Malinois schreef: ↑07-10-2019 09:03Huisarts gesproken, en hij kan me enkel doorverwijzen naar de POH maar geeft zelf ook aan dat ik daar niet voldoende aan zal hebben.
Die zou vooral met me kijken naar mijn agenda en hoe ik die indeel.
Doorverwijzen naar een psycholoog wil hij wel doen, maar omdat ik het toch niet vergoed krijg kan ik net zo goed mezelf aanmelden.
Ik baal gewoon ontzettend. Ik heb gewoon de bedrijfsarts nodig om dit in te zetten nu, die kan me wél doorverwijzen en dan moet mijn werkgever er iets mee, want ik geloof niet dat ik zonder hulp weer terug aan het werk kan. Dus deze week wederom vragen naar de bedrijfsarts. Het liefst zou ik gewoon zelf een psycholoog bellen en starten maar dat werd me afgeraden, eerst de bedrijfsarts.
Het schiet gewoon écht niet op.
Bijna 1 maand thuis verdorie.
En mocht je werkgever weer weigeren, heb je een rechtsbijstandsverzekering of een andere vorm van rechtsbijstand die je in kunt schakelen?
maandag 7 oktober 2019 09:21
Mali, je hoeft niet zoveel te regelen.
Gewoon alleen maar tegen je werkgever zeggen dat je erop staat op korte termijn een bedrijfsarts te zien en spreken. Verder nergens op ingaan, niet gaan werken, nada, noppes.
Je hebt het recht om als je ziek bent een bedrijfsarts te zien, dat mogen ze niet tegenhouden of tegenwerken. Als ze dat wel doen houden ze zich niet aan de wet.
Hoe lullig ook, een maand is niets als je een burn out hebt, dan begin je pas net te merken hoe diep je er eigenlijk doorheen zit. Herstel gaat echt een tijd duren en ik kan je niet genoeg op je hart drukken om daar ook echt de tijd en ruimte voor te nemen. Het is zo makkelijk om weer terug te vallen als je niet goed herstelt en als je je valkuilen niet voldoende leert zien en vermijden. Als je niet voldoende herstelt ben je ook voor de hele lange termijn minder belastbaar en is de kans op een 2e burn out groter. Als niet ezel weet ik dat maar al te goed.
Mijn tip: alleen maar volhouden dat je een bedrijfsarts wil spreken, zeker niet gaan werken! en verder proberen de controle los te laten en zacht met jezelf omgaan.
Gewoon alleen maar tegen je werkgever zeggen dat je erop staat op korte termijn een bedrijfsarts te zien en spreken. Verder nergens op ingaan, niet gaan werken, nada, noppes.
Je hebt het recht om als je ziek bent een bedrijfsarts te zien, dat mogen ze niet tegenhouden of tegenwerken. Als ze dat wel doen houden ze zich niet aan de wet.
Hoe lullig ook, een maand is niets als je een burn out hebt, dan begin je pas net te merken hoe diep je er eigenlijk doorheen zit. Herstel gaat echt een tijd duren en ik kan je niet genoeg op je hart drukken om daar ook echt de tijd en ruimte voor te nemen. Het is zo makkelijk om weer terug te vallen als je niet goed herstelt en als je je valkuilen niet voldoende leert zien en vermijden. Als je niet voldoende herstelt ben je ook voor de hele lange termijn minder belastbaar en is de kans op een 2e burn out groter. Als niet ezel weet ik dat maar al te goed.
Mijn tip: alleen maar volhouden dat je een bedrijfsarts wil spreken, zeker niet gaan werken! en verder proberen de controle los te laten en zacht met jezelf omgaan.
maandag 7 oktober 2019 11:09
Ik snap je frustratie. Ongelooflijk irritant van je werkgever dat ie zo tegenwerkt. Volgens mij is het kenmerkend voor burn-out dat jíj juist gas er op wilt om z.s.m. weer beter te worden. Wat hierboven gezegd wordt lijkt me erg waar: Een maand is niets.
anoniem_390311 wijzigde dit bericht op 11-11-2019 23:19
66.25% gewijzigd
maandag 7 oktober 2019 12:09
Dat gas erop dat herken ik heel erg. Nu mijn 6e week thuis en ondanks dat iedereen zegt dat ik mijn rust moet nemen, voelt t nog steeds als een soort van falen. Ik vind t nog steeds lastig om egoïstisch te zijn, zo noem ik t maar even. Ik wil dingen doen, zoals weer aan t werk, maar ik weet ook dat ik niet moet doen. Het is heel dubbel.
maandag 7 oktober 2019 14:58
Goed gedaan dat laatste. En ik vind die 2,5 uur echt bizar. Zo lang voor een half dagje.Kokoro schreef: ↑07-10-2019 11:09Ik snap je frustratie. Ongelooflijk irritant van je werkgever dat ie zo tegenwerkt. Volgens mij is het kenmerkend voor burn-out dat jíj juist gas er op wilt om z.s.m. weer beter te worden. Wat hierboven gezegd wordt lijkt me erg waar: Een maand is niets. Ook ik vond het frusterend dat ik me niet al mocht aanmelden bij een psycholoog, maar nu is het via de bedrijfsarts voor me geregeld. Ik ben al wel, o.b.v. tips van anderen, begonnen met een paar dingen. Misschien zit er iets voor je tussen waar jij ook al wat mee kunt. Al kan ik me voorstellen dat het hebben van een gezin zoveel verschil maakt in dezen.
1. Boekje gekocht waarin ik bijhoud/van me afschrijf hoe ik me voel
2. Headspace meditatie app gedownload en die gebruik ik om in slaap te vallen/tot rust te komen/diebalspanninguittedoven
3. "Leuke" kortdurende dingen plannen om te zorgen dat ik in de middagen na werk ontspan
4. Ik heb mijn naaimachine van stal gehaald voor punt 3.
5. Yoga
Zo voelt het iig alsof ik zelf al iets heilzaams doe.
Hier nog 1.5u op werk zitten (tot halverwege de pauze) en daarna weer naar huis. Tweeëneenhalf uur reistijd voor de kat z'n achterwerk. Ben wel trots dat ik vandaag een moeilijk gesprek heb overgedragen aan m'n manager. De bovenste baas had namelijk gezegd dat ik zelf even moest aangeven aan persoon X dat ik het door hem opgegeven werk niet meer kon doen door taaksanering. Persoon X is echter nogal een bottte boer en ik zag er enorm tegenop.
maandag 7 oktober 2019 15:10
Misschien heb je jezelf ( en anderen) dat 12 jaar lang voorgehouden: dat het gewoon was om minimaal zo'n 28 uur te werken - dat was eigenlijk nog weinig- en dat dat makkelijk gecombineerd kon worden met alles wat je moet en wilt er om heen.Malinois schreef: ↑03-10-2019 15:54Tja, in mijn hoofd zit dan 'dat doet iedereen toch?' Ik hoor continue 'dat zijn wel veel ballen om in de lucht te houden' maar ik heb echt geen idee hoe ik daar een bal van moet laten vallen of minder hoog moet houden. Ik voel me wel de afgelopen maanden compleet overweldigd door alles wat 'moet'. Het idee dat ik 's ochtends met bed uit moet, moet tandenpoetsen, douchen, dat ik een was moet draaien, dat ik mijn benen moet scheren, dat ik moet ontbijten, de vaatwasser in moet pakken, enz enz enz. Al die normale details vlogen me de hele tijd aan. Hoe moet ik toch én zorgen dat ik netjes flos zodat ik niet op mijn flikker krijg bij de tandarts, en mijn haren netjes verzorgen zodat de kapper geen commentaar heeft, en de kinderen helpen met hun huiswerk zodat de mentor niet begint over meer ondersteuning thuis, en mijn vriendinnen moet zien zodat dat niet verwatert, en mijn familie vaak genoeg zien zodat ze zich niet achtergesteld voelen, en ik moet verdorie ook nog tijd maken om te ontspannen, dagje sauna en een etentje enz enz enz enz.
Ik vraag me altijd al af hoe iedereen dat toch in een week gepropt krijgt. En het begint me langzaam te dagen dat niet iedereen al die dingen doet. Misschien.
En vaak gaat dat ook goed als er niks tegen zit, geen oppasproblemen, geen relatieproblemen, geen hh hulp die gaat lopen enz.
Met werk waar je energie van krijgt, kun je evt. huiselijke tegenslagen wel aan, maar je op je werk onmachtig voelen mbt bepaalde situaties kan je nekken.
“Intelligentie zonder vriendelijkheid is een zeer gevaarlijk wapen”. (Francoise Sagan)
"De moord die niet mocht worden opgelost". (Maaike Vaatstra)
"De moord die niet mocht worden opgelost". (Maaike Vaatstra)
dinsdag 8 oktober 2019 13:19
Sterkte Malinois.
Been there, done that. Kan je zeggen dat ik, 3 jaar later, blij ben dat ik het heb meegemaakt. Ik ben diep gegaan hoor.
Kwam net als jij thuis te zitten met het idee van een weekje rust en dan zou het wel weer gaan. Ik had weleens gehoord dat ik vooral dingen moest gaan doen waar ik blij van werd. En zo liep ik op een mooie maandag in april in een tuincentrum rond. Als een kip zonder kop, maar ja van een voortuin vol mooie en gezellige bloemetjes werd ik nou eenmaal blij dus het moest maar. Geen idee hoe ik verder tot rust zou gaan komen die week, 1 week werden er 2 en ergens in de 2e week kwam de man met de hamer langs. Bam, keihard getroffen. Ik wist van voren niet waar ik het van achteren zoeken moest. Lag hele dagen op de bank. Ritme hield ik wel in de zin van op tijd je bed uit, want de kinderen moesten naar school. Maar verder... Ik kon werkelijk niets meer. Boodschappen doen bezorgde me een paniekaanval achter mijn karretje in de Dirk, het huishouden kon me ook niets meer schelen. Ik stopte vol goede moed een was in de machine om hem er vervolgens 2 dagen later nog in te hebben zitten. Het interesseerde me niets. Ik deed echt wat ik moest doen om de kinderen, manlief en mezelf in leven te houden.
Tot overmaat van ramp kreeg manlief een ernstig ongeluk, waardoor ik dus ook nog voor hem moest zorgen ipv alle rust en ruimte voor mezelf te kunnen pakken.
Ik kreeg angst- en paniekaanvallen, kon hele dagen slapen en deed wat ik moest doen op de automatische piloot.
Maanden heb ik voorbij zien gaan zonder dat ik wist wat ik met mezelf aan moest en accepteren lukte niet. Ik schaamde me kapot tegenover de buitenwereld, want wat moesten die nu wel niet denken nu dat Frikandelspeciaal was omgevallen.
Uiteindelijk, na vele sessies bij de psych en heeeel veel twijfel, ben ik aan de a.d. gegaan om van mijn angsten af te komen.
En toen, op een bepaald moment, heeeel langzaam, zag ik dat het wat beter begon te gaan. Ik kon af en toe weer lachen, liep soms wat te zingen en daar begon mijn weg terug.
Ik moet je zeggen dat ik zelf heel veel geluk gehad heb met mijn bedrijfsarts. Ik kreeg alle tijd en ruimte en had totaal geen druk om weer aan het werk te gaan. Misschien ook door de situatie met mijn man, ik weet het niet. Maar om me heen hoorde ik veel mensen die weer moesten gaan werken na een paar weken.
Mijn advies is: probeer van jezelf niet zoveel te moeten. Probeer mondig te zijn als je weer moet gaan werken en je voelt dat dat niet gaat. Geef je eraan over en doe wat je leuk vindt en aankan. Niks meer en niks minder. Doe dingen waar jij je goed bij voelt. En als het betekent dat je vandaag niet stofzuigt, dan is dat maar zo. Niemand zal versmeren.
Zorg voor een goede therapeut en neem vooral in gedachten dat je niet in 1 dag zover bent gekomen en dat je ook niet in 1 dag weer terug bent.
Als je wil mag je me een pb doen.
Sterkte.
Been there, done that. Kan je zeggen dat ik, 3 jaar later, blij ben dat ik het heb meegemaakt. Ik ben diep gegaan hoor.
Kwam net als jij thuis te zitten met het idee van een weekje rust en dan zou het wel weer gaan. Ik had weleens gehoord dat ik vooral dingen moest gaan doen waar ik blij van werd. En zo liep ik op een mooie maandag in april in een tuincentrum rond. Als een kip zonder kop, maar ja van een voortuin vol mooie en gezellige bloemetjes werd ik nou eenmaal blij dus het moest maar. Geen idee hoe ik verder tot rust zou gaan komen die week, 1 week werden er 2 en ergens in de 2e week kwam de man met de hamer langs. Bam, keihard getroffen. Ik wist van voren niet waar ik het van achteren zoeken moest. Lag hele dagen op de bank. Ritme hield ik wel in de zin van op tijd je bed uit, want de kinderen moesten naar school. Maar verder... Ik kon werkelijk niets meer. Boodschappen doen bezorgde me een paniekaanval achter mijn karretje in de Dirk, het huishouden kon me ook niets meer schelen. Ik stopte vol goede moed een was in de machine om hem er vervolgens 2 dagen later nog in te hebben zitten. Het interesseerde me niets. Ik deed echt wat ik moest doen om de kinderen, manlief en mezelf in leven te houden.
Tot overmaat van ramp kreeg manlief een ernstig ongeluk, waardoor ik dus ook nog voor hem moest zorgen ipv alle rust en ruimte voor mezelf te kunnen pakken.
Ik kreeg angst- en paniekaanvallen, kon hele dagen slapen en deed wat ik moest doen op de automatische piloot.
Maanden heb ik voorbij zien gaan zonder dat ik wist wat ik met mezelf aan moest en accepteren lukte niet. Ik schaamde me kapot tegenover de buitenwereld, want wat moesten die nu wel niet denken nu dat Frikandelspeciaal was omgevallen.
Uiteindelijk, na vele sessies bij de psych en heeeel veel twijfel, ben ik aan de a.d. gegaan om van mijn angsten af te komen.
En toen, op een bepaald moment, heeeel langzaam, zag ik dat het wat beter begon te gaan. Ik kon af en toe weer lachen, liep soms wat te zingen en daar begon mijn weg terug.
Ik moet je zeggen dat ik zelf heel veel geluk gehad heb met mijn bedrijfsarts. Ik kreeg alle tijd en ruimte en had totaal geen druk om weer aan het werk te gaan. Misschien ook door de situatie met mijn man, ik weet het niet. Maar om me heen hoorde ik veel mensen die weer moesten gaan werken na een paar weken.
Mijn advies is: probeer van jezelf niet zoveel te moeten. Probeer mondig te zijn als je weer moet gaan werken en je voelt dat dat niet gaat. Geef je eraan over en doe wat je leuk vindt en aankan. Niks meer en niks minder. Doe dingen waar jij je goed bij voelt. En als het betekent dat je vandaag niet stofzuigt, dan is dat maar zo. Niemand zal versmeren.
Zorg voor een goede therapeut en neem vooral in gedachten dat je niet in 1 dag zover bent gekomen en dat je ook niet in 1 dag weer terug bent.
Als je wil mag je me een pb doen.
Sterkte.
dinsdag 8 oktober 2019 14:09
Jeetje wat een verhaal Frikandel. Met een ongeluk erbij ook nog. Heftig. Ik herken dat inderdaad, eerst ‘tot rust komen’ en dat eigenlijk niet doen en dan na 2 weken alsnog omvallen. Dat was hier dus ook.
Wat fijn dat het nu beter met je gaat.
Kokoro, wat ontzettend vervelend van ke spreekuur. Trek je dat sowieso wel, met mensen? Lijkt me nogal heftig. Je hebt dus geen vervangend werk ofzo?
Ben je het doorgekomen?
Ik heb gister een casemanager gesproken. En er komt een afspraak met de bedrijfsarts. Dat kan nog wel een week of 2 duren vertelde ze. Dus ik heb vanmorgen mijn werktelefoon en laptop even aan gehad, alle acute zaken waren wel overgedragen, maar de minder acute zaken niet. En daar heeft niemand zicht op, alleen ik. Dus ik heb al mijn cliënten doorgenomen, nog een rapportage bijgewerkt en het lijstje naar mijn team gestuurd. Wat appjes beantwoord, en mailtjes doorgestuurd. Waardoor ik nu écht niets meer hoef. Dit zat namelijk al een week in mijn hoofd, maar was voor ‘straks als ik weer werk’. Maar omdat het er niet naar uit ziet dat ik de komende tijd weer begin wilde ik het afsluiten.
Ik was kapot na die tijd, was maar een uurtje, maar het beroep wat op je gedaan wordt is zó groot. En de onrust in de organisatie ook. Het zien van 80 appjes en 200 nogwat mailtjes was wel even pittig. Maar ik heb het meeste niet gelezen en alleen gedaan wat moest.
En dat lucht enorm op. Dus moe maar voldaan.
Wat fijn dat het nu beter met je gaat.
Kokoro, wat ontzettend vervelend van ke spreekuur. Trek je dat sowieso wel, met mensen? Lijkt me nogal heftig. Je hebt dus geen vervangend werk ofzo?
Ben je het doorgekomen?
Ik heb gister een casemanager gesproken. En er komt een afspraak met de bedrijfsarts. Dat kan nog wel een week of 2 duren vertelde ze. Dus ik heb vanmorgen mijn werktelefoon en laptop even aan gehad, alle acute zaken waren wel overgedragen, maar de minder acute zaken niet. En daar heeft niemand zicht op, alleen ik. Dus ik heb al mijn cliënten doorgenomen, nog een rapportage bijgewerkt en het lijstje naar mijn team gestuurd. Wat appjes beantwoord, en mailtjes doorgestuurd. Waardoor ik nu écht niets meer hoef. Dit zat namelijk al een week in mijn hoofd, maar was voor ‘straks als ik weer werk’. Maar omdat het er niet naar uit ziet dat ik de komende tijd weer begin wilde ik het afsluiten.
Ik was kapot na die tijd, was maar een uurtje, maar het beroep wat op je gedaan wordt is zó groot. En de onrust in de organisatie ook. Het zien van 80 appjes en 200 nogwat mailtjes was wel even pittig. Maar ik heb het meeste niet gelezen en alleen gedaan wat moest.
En dat lucht enorm op. Dus moe maar voldaan.
dinsdag 8 oktober 2019 14:46
Is nu ook alles overgedragen Malinois? En heb je duidelijk aangegeven dat je niet meer beschikbaar bent?
Ik ben deze week 2x een uurtje op mijn reintegratieplek geweest. Ik voelde me echt alweer heel stoer en het ging best goed, dus kon allemaal prima. Na een uurtje tot janken aan moe. Viel wel even tegen.
Ik ben deze week 2x een uurtje op mijn reintegratieplek geweest. Ik voelde me echt alweer heel stoer en het ging best goed, dus kon allemaal prima. Na een uurtje tot janken aan moe. Viel wel even tegen.
dinsdag 8 oktober 2019 14:58
Besef je hoe streng je voor jezelf bent?
(Wel heel herkenbaar)
Fijn dat je werk is overgedragen, probeer het even helemaal los te laten.
dinsdag 8 oktober 2019 15:05
Alles overgedragen en wat ik vergeten ben komt vanzelf bij mijn team terecht door afwezigheidmelding enz.Suðri schreef: ↑08-10-2019 14:46Is nu ook alles overgedragen Malinois? En heb je duidelijk aangegeven dat je niet meer beschikbaar bent?
Ik ben deze week 2x een uurtje op mijn reintegratieplek geweest. Ik voelde me echt alweer heel stoer en het ging best goed, dus kon allemaal prima. Na een uurtje tot janken aan moe. Viel wel even tegen.
He bah, wat naar.
Kan me voorstellen dat dat even vies tegenvalt zeg. Kun je dat daar aangeven? En hoe was het na die tijd?
dinsdag 8 oktober 2019 15:07
Niet echt eigenlijk. Ik weet van eerdere coaching en therapiedingen dat ik dat ben. Volgens die mensen dan. Ik heb een vrij hoge grens voor wat oncomfortabel is zegt men, en ik hou dat áls ik het al oncomfortabel vind heel lang vol. Maar dat zegt men, ik heb dat zelf niet bewust doorMaud*de*Braose schreef: ↑08-10-2019 14:58Besef je hoe streng je voor jezelf bent?
(Wel heel herkenbaar)
Fijn dat je werk is overgedragen, probeer het even helemaal los te laten.
dinsdag 8 oktober 2019 15:09
Toch is dat schamen echt nergens voor nodig Malinois.
Toen ik eenmaal durfde te vertellen, schoorvoetend, dat ik thuis zat met een burnout, had ik de verwachting dat men wel zou gaan lachen. Totaal niet. Men zag het helemaal niet als zwakte en sommigen konden zelfs begrijpen dat het zover gekomen was. Lieve vrienden boden hulp aan en ook op mijn ouders hebben we kunnen bouwen. Mijn moeder stond spontaan mijn huishouden te doen als ik weer eens met mijn man naar het ziekenhuis moest voor controle. Te lief allemaal.
Schaamte is echt niet nodig, en hoe moeilijk het ook is, accepteer de hulp die je geboden krijgt en denk niet dat je het allemaal zelf wel kan want dat kan dus even niet.
Toen ik eenmaal durfde te vertellen, schoorvoetend, dat ik thuis zat met een burnout, had ik de verwachting dat men wel zou gaan lachen. Totaal niet. Men zag het helemaal niet als zwakte en sommigen konden zelfs begrijpen dat het zover gekomen was. Lieve vrienden boden hulp aan en ook op mijn ouders hebben we kunnen bouwen. Mijn moeder stond spontaan mijn huishouden te doen als ik weer eens met mijn man naar het ziekenhuis moest voor controle. Te lief allemaal.
Schaamte is echt niet nodig, en hoe moeilijk het ook is, accepteer de hulp die je geboden krijgt en denk niet dat je het allemaal zelf wel kan want dat kan dus even niet.
dinsdag 8 oktober 2019 15:14
dinsdag 8 oktober 2019 15:20
Fijn, kan je dat iig loslaten.
Ik heb een fijne reintegratieplek, dus dat kan zeker
Ik wil en kan niet meer terug naar mijn eigen werkplek. Te veel spanning, te diep trauma en geen vertrouwen.
