Burn out, en daar helemaal geen tijd voor hebben....

03-10-2019 10:16 487 berichten
Zo voelt het een beetje. Sinds een week of 3 zit ik ziek thuis van mijn werk. Ik dacht 'even een weekje rust, dan ben ik er wel weer'. Dat was niet zo. Toch maar naar de huisarts, diagnose: burn out. Ik vond dat dat wel meeviel. De huisarts niet. Ik had het idee dat je bij een burn out in bed lag en hélemaal niets meer kon. Dus zeggen dat ik een burn out heb voelt nog steeds alsof ik me enorm aanstel, want immers: er is niets aan de hand eigenlijk. Het is al jaren druk, en ik doe niets buitengewoons in mijn beleving. Vriendinnen zeggen wel altijd 'hoe krijg je het voor elkaar', maar die vriendinnen zijn kinderloos en hebben een heel ander leven, dus zo keek ik er een beetje naar als ze dat zeiden. En voor mijn gevoel breng ik juist zoveel tijd door met lanterfanten en nietsen! Ik zou veel meer moeten doen!

De afgelopen jaren waren hectisch, eigenlijk al de laatste 12 jaar. Tropenjaren met de kinderen, jong kinderen gekregen, veel zorgen om de jongste. We hebben keihard gewerkt, van heel jonge ouders zonder diploma's en banen naar prima banen, HBO+ diploma's, koophuis en een fijn leven. Kinderen doen het goed, we zijn blij met elkaar, maar ook relationeel wel het een en ander te verstouwen gehad samen. Dat gaat inmiddels prima, we zijn 2 jaar terug in therapie geweest en dat heeft wonderen verricht.
Forummers zullen de verhalen wel kennen, want ik schrijf hier al jaren (ik kon mijn oude avatar niet meer vinden, dus een ander plaatje van dezelfde mevrouw gekozen)

2 jaar geleden een nieuwe baan gekregen, daar was een opleiding verplicht voor. Dus deze enthousiast begonnen. Maar hoewel de baan geweldig is is het ook heel zwaar. Niet alleen vanwege de inhoud van het werk, maar vooral ook vanwege organisatiegezeik, bezuinigingen en onduidelijkheid. Nooit kunnen doen wat je wilt doen. Niet mogen doen wat je wilt doen.
Gebrek aan vastigheid ook, detachering is het hoogst haalbare.
Begin dit jaar besloten dat we een puppy zouden nemen. Dat wilde ik al jaren. Alle voors en tegens afgewogen, en in de zomer kwam het perfecte hondje voorbij. Een werkhond. Want ik wil er lekker mee gaan sporten en ik wandel sowieso al veel. Dus op vakantie geweest en daarna kwam de hond.

En een week later zat ik ziek thuis. Ik huil om álles. Ik heb het energieniveau van een 3 dagen oud theezakje, géén geduld en ik voel me vreselijk. Slaapgebrek (want hij slaapt nog niet door). Daarbij kinderen die gestart zijn met nieuwe scholen, hulp nodig hebbendaarbij en in de familiesfeer veel ziekte en overlijden op dit moment.

Mijn werkgever laat het er een beetje bij zitten. ik vraag al weken om een bedrijfsarts en dat gebeurt niet. Ik ben pas gisteren ziekgemeld, terwijl ik al weken thuis zit. Ik kom de dagen met moeite door, ben totaal gefocussed op de hond, schiet helemaal door in mijn controledrang. Ik zie het bij vlagen helemaal niet zitten allemaal. Ik voel me extreem schuldig, alsof ik me heb ziekgemeld vanwege een puppy. Wat ik rationeel heus kan tegenspreken, achteraf gezien was het voor de zomervakantie al goed mis en heb ik de laatste jaren al vaker tegen een burn out aangezeten. Als ik anderen moest geloven, zelf zag ik dat niet altijd zo.Coaching gehad, enz. Voor de zomer sliep ik enorm slecht, kort lontje, was 0,0 productief op het werk, zag het nut er niet van in, vond mijn cliënten maar irritant, kreeg ik wat fysieke klachten en wat last van angst- en paniekachtige klachten, dat relateerde ik aan zeer recente ziektes in mijn omgeving, dat dat me een beetje aangreep. Dacht dat ik op vakantie wel zou opknappen, maar dat was niet het geval.

Ik zie door de bomen het bos niet meer. Ik ben enorm aan huis gebonden door een hondje dat nog niet alleen kan zijn, ik heb het gevoel dat ik niet eens toekom aan nadenken over wat ik moet doen. Maar aan de andere kant is dit volgens mij ook niet een kwestie van 'even schouders eronder en doorzetten' want dat is wat ik al jaren doe en die neiging heb ik nu ook weer. De neiging is nu alles zelf doen, niets uit handen geven en geen hulp vragen. Doormodderen tot het bittere einde en mezelf schuldig voelen omdat ik niet kan zijn wie ik wil zijn voor man, kinderen, hond, vriendinnen en familie.

Met de huisarts ben ik aan het bekijken wat nu, in mijn werkgever heb ik 0 vertrouwen, en zelf heb ik haptonomie geregeld vanaf volgende week. Voor de pup hebben we cursus en komt er ook iemand privétraining aan huis geven. Ik ben namelijk ook bang dat we het beestje 'verpesten' omdat het geen makkelijk ras is en ik nu niet het gevoel heb ik dat ik mijn stabiele, duidelijke en consequente zelf ben. En aangezien een van mijn meest recente huilbuien ging over iets wat niet fatsoenlijk in een vuilnisemmer was gestopt :$ kan dat zomaar eens kloppen.

Ik ben op zoek naar ervaringen van mensen. Hoe ging dat voor jou, zo'n burn out? En ik wil graag een topic om een beetje van me af te schrijven, want dat helpt me door de bomen het bos weer te zien. En mogelijk stuit ik zo nog op patronen en denkwijzen die nou juist niet helpend zijn in dit geheel. Bedankt voor het lezen van deze lap tekst in ieder geval.
Jouw hele tekst staat vol met denkwijzen die niet helpend zijn:
Perfectionisme
Altijd maar doorgaan
Vinden dat je jezelf aanstelt
Zorgen van vriendinnen afwimpelen
Jezelf schuldig voelen
Controledwang
Ook nu heel hard zoeken naar antwoorden en oplossingen ipv je rust nemen en accepteren dat je nu niet anders kan.

Het lijkt me goed als je met een professional gaat praten die je kan helpen al dat soort gedachten op een rijtje te zetten en ze om te buigen naar gezondere denkwijzen.
anoniem_388053 wijzigde dit bericht op 03-10-2019 11:35
0.21% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Het klinkt inderdaad alsof je je oude insteek, schouders eronder en gaan, even niet aankunt. En dat is waarschijnlijk ook niet (meer) de oplossing :hug:.
Wat is het advies van de huisarts voor nu? Eerst rust en daarna naar een psycholoog? Of meteen beginnen met een psycholoog? Als je dat niet weet, bel hem op om dat te vragen.
Wat wil je zelf, wat denk je zelf nodig te hebben? En dan voor jezelf he, niet om zo snel mogelijk weer te kunnen zijn wie je wilt zijn voor anderen. Wat heb jij nodig om hier uit te komen en wat zorgt ervoor dat dit eenmalig is? Tijdsbestek om dat te bewerkstelligen is niet belangrijk, wat wel belangrijk is is om dit goed aan te pakken, zodat het bij 1x blijft. Succes!
Toen ik een burn out kreeg wilde ik die ook actief gaan oplossen. Maar dat ging niet. Toen moest ik accepteren dat ik de controle kwijt was. Ik moest ook accepteren dat alles wat ik over mezelf dacht (succesvolle professional etc.) In twijfel was komen te staan. Dat was een moeilijke periode en ik ben heel blij dat er iemand was die me heeft begeleid. Het heeft me veel zelfkennis opgeleverd, al blijft niet in mijn valkuilen trappen lastig.
Maud*de*Braose schreef:
03-10-2019 10:37
Jouw hele tekst staat vol met denkwijzen die niet helpend zijn:
Perfectionisme
Altijd maar doorgaan
Vinden dat je jezelf aanstelt
Zorgen van vriendinnen afwimpelen
Jezelf schildig voelen
Controledwang
Ook nu heel hard zoeken naar antwoorden en oplossingen ipv je rust nemen en accepteren dat je nu niet anders kan.

Het lijkt me goed als je met een professional gaat praten die je kan helpen al dat soort gedachten op een rijtje te zetten en ze om te buigen naar gezondere denkwijzen.

Eerst die stresslevels naar beneden, dan pas plan maken. Voor nu gewoon helemaal niks.
Sterkte TO!
Alle reacties Link kopieren
Er is een topic over, waar ze hier over kletsen.

psyche/burn-out-overspannen-wie-praat-e ... ges/446934
Star² schreef:
03-10-2019 10:43
Eerst die stresslevels naar beneden, dan pas plan maken. Voor nu gewoon helemaal niks.
Sterkte TO!
Ja, daar heb je gelijk in.
Alle reacties Link kopieren
Geen ervaring, wel een :hug: . Ik zie in je post vooral een enorme verantwoordelijkheid die je op je schouders hebt geladen: voor je werk, je kinderen, je man, je hond. Wie deelt dit met je, wie kan dit samen met jou doen, wie helpt jou? Van je werk kun je weinig verwachten lees ik, maar wat kan je man doen? Kan hij de kinderen helpen op hun nieuwe scholen, kan hij wat meer vrij nemen voor de pup, kan hij er ‘s nachts uit als de pup nog niet doorslaapt? Ik snap dat je het graag alleen wilt aankunnen, maar ik denk dat de eerste stap is dat je je beseft dat je het in je eentje niet kunt. Je krijgt niet voor niets zo’n diagnose van de huisarts, dus neem die serieus. Vraag om hulp en accepteer dat jij niet de hele wereld op je schouders kunt dragen. Je eigen dingen zijn voor nu even genoeg. En als je denkt dat je toch voor al deze dingen onmisbaar bent: stel dat je in plaats van een burn-out in het ziekenhuis was beland? Hoe hadden jullie het dan geregeld? Die dingen kunnen (en moeten) nu ook.
Huisarts stelde voor de POH omdat andere hulp niet vergoed wordt. Maar daar ben ik zelf niet zo voor, want ik vermoed dat ik omdat ik zelf in de hulpverlening werk ik daar niet tot de kern ga komen. En ik kan de hulp gewoon zelf betalen. Werk zou mogelijk iets kunnen doen met coaching, maar ook daar ben ik niet zo voor, ik heb al behoorlijk wat coaching gehad in mijn hele leven en hoewel soms helpend was denk ik niet dat ik daar veel verder mee ga komen dan alle open deuren die ik in theorie heus wel weet.

Dus ik weet nog niet zo goed wat dan wél. En mogelijk start ik wel gewoon bij de POH omdat ik íets moet.
Alle reacties Link kopieren
Uit je hele tekst blijkt dat je je oude leven terug wilt en liefst gisteren. Ik denk dat je precies dat los moet laten. Wat je moet doen? Vooral veel wandelen. Die pup is juist prima nu, daardoor moet je opstaan, je aankleden en naar buiten. Verder niks. Of nouja, je zou eens nieuwe recepten kunnen uitproberen, of borduren. Je hond moet mensen leren kennen, dus je kunt naar de markt voor verse groente. Maar let vooral op het woordje kunnen. Het kán. Maar je moet niks.
Reken er maar op dat je daar een paar maanden zoet mee bent, maar focus je nou niet op een paar maanden, want dat kunnen er 2 zijn, maar net zo gemakkelijk 20.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
Ik wou alleen dat ik het stemmetje in mijn hoofd ' je doet alsof er iets is, maar eigenlijk is er niets, je houdt iedereen voor de gek'. kwijtraakte. Want die zit me het meest dwars. Dat maakt dat ik nauwelijks bezig ben met tot rust komen ook.
Gele_Suikerspin schreef:
03-10-2019 10:43
Er is een topic over, waar ze hier over kletsen.

psyche/burn-out-overspannen-wie-praat-e ... ges/446934
Thanks. Die lees ik zo even door.
Ceylon schreef:
03-10-2019 10:48
Uit je hele tekst blijkt dat je je oude leven terug wilt en liefst gisteren. Ik denk dat je precies dat los moet laten. Wat je moet doen? Vooral veel wandelen. Die pup is juist prima nu, daardoor moet je opstaan, je aankleden en naar buiten. Verder niks. Of nouja, je zou eens nieuwe recepten kunnen uitproberen, of borduren. Je hond moet mensen leren kennen, dus je kunt naar de markt voor verse groente. Maar let vooral op het woordje kunnen. Het kán. Maar je moet niks.
Reken er maar op dat je daar een paar maanden zoet mee bent, maar focus je nou niet op een paar maanden, want dat kunnen er 2 zijn, maar net zo gemakkelijk 20.
Tja, ik heb deze week nog en volgende week. En dan wordt er van me verwacht dat ik ga reintegreren. En als dat niet in mijn werk kan, dan op kantoor. De bedrijfarts krijg ik niet te zien is me meegedeeld gister. Ik krijg een casemanager verzuim van een extern bureau en pas als ik 6 weken ziek was zou ik een bedrijfsarts zien. En men ging er vanuit dat ik dan al gewoon weer aan het werk was. Ik heb nu wekelijks een afspraak met de contactpersoon van mijn werkgever, en deze wil dus dat ik na volgende week desnoods bij hen op kantoor kom werken of dat ik een andere opdracht accepteer ipv mijn huidige. Mijn werk is nu 10 minuten fietsen, kantoor van dat bureau is 1 uur met de auto. Ik heb niet het gevoel dat ik uberhaupt al aan het ontspannen ben óf geaccepteerd heb dat er iets aan de hand is.

Ik moest vanmorgen naar het ziekenhuis voor een onderzoek. Dat leverde me al zoveel stress op dat ik zat te janken op de bank gisteravond.
Maar ik heb dus ergens het idee dat ik er volgende week weer moet staan ,want contact houden met het werk is belangrijk en er niet te lang uit zijn is belangrijk en in het ritme blijven is belangrijk is me duidelijk gemaakt.
Malinois schreef:
03-10-2019 10:49
Ik wou alleen dat ik het stemmetje in mijn hoofd ' je doet alsof er iets is, maar eigenlijk is er niets, je houdt iedereen voor de gek'. kwijtraakte. Want die zit me het meest dwars. Dat maakt dat ik nauwelijks bezig ben met tot rust komen ook.

Cognitieve gedragstherapie heeft mij geholpen met dit soort gedachtes.
Alle reacties Link kopieren
Ik denk niet dat een haptonoom voldoende is, en naar mijn ervaring de POH ook niet, of je moet toevallig een héle goede treffen, die ook genoeg tijd heeft/neemt. M.i. zijn ze veel te 'simpel' bezig met wat praktische tips, en hebben ze geen tijd voor de echte inhoud.
Ik zou bij je bedrijfsarts vragen naar een bedrijfsmaatschappelijk werker, of toch een doorverwijzing via HA naar een psycholoog.
Ik ben zelf bedrijfsmaatschappelijk werker, en zie dagelijks mensen/werknemers met deze klachten.
Voordeel daarvan is dat er ook meegedacht wordt over je werk, de terugkeer etc, en er ondertussen gewerkt wordt aan wat jij nodig hebt in je herstel, en ook gekeken wordt naar je persoonlijke valkuilen en preventie.
Star² schreef:
03-10-2019 10:56
Cognitieve gedragstherapie heeft mij geholpen met dit soort gedachtes.
Dat zou wel een goede zijn ja. Had ik zelf ook al aan gedacht.
Malinois schreef:
03-10-2019 10:49
Ik wou alleen dat ik het stemmetje in mijn hoofd ' je doet alsof er iets is, maar eigenlijk is er niets, je houdt iedereen voor de gek'. kwijtraakte. Want die zit me het meest dwars. Dat maakt dat ik nauwelijks bezig ben met tot rust komen ook.
Dat duurt even voordat je dat kwijt bent, is mijn ervaring. Ik kamp met een depressie en in eerste instantie ontkende ik dat ook. Nu kan ik er al een poos niet meer omheen. Rust is echt zo belangrijk.
Alle reacties Link kopieren
Malinois schreef:
03-10-2019 10:54
Tja, ik heb deze week nog en volgende week. En dan wordt er van me verwacht dat ik ga reintegreren. En als dat niet in mijn werk kan, dan op kantoor. De bedrijfarts krijg ik niet te zien is me meegedeeld gister. Ik krijg een casemanager verzuim van een extern bureau en pas als ik 6 weken ziek was zou ik een bedrijfsarts zien. En men ging er vanuit dat ik dan al gewoon weer aan het werk was. Ik heb nu wekelijks een afspraak met de contactpersoon van mijn werkgever, en deze wil dus dat ik na volgende week desnoods bij hen op kantoor kom werken of dat ik een andere opdracht accepteer ipv mijn huidige. Mijn werk is nu 10 minuten fietsen, kantoor van dat bureau is 1 uur met de auto. Ik heb niet het gevoel dat ik uberhaupt al aan het ontspannen ben óf geaccepteerd heb dat er iets aan de hand is.

Ik moest vanmorgen naar het ziekenhuis voor een onderzoek. Dat leverde me al zoveel stress op dat ik zat te janken op de bank gisteravond.
Maar ik heb dus ergens het idee dat ik er volgende week weer moet staan ,want contact houden met het werk is belangrijk en er niet te lang uit zijn is belangrijk en in het ritme blijven is belangrijk is me duidelijk gemaakt.
Dan de vraag voor een psych of bedrijfsmaatschappelijk werker neerleggen bij de casemanager.
jammer dat je werkgever zo curatief inzet/traag handelt. Over 6 weken ben jij echt nog niet (volledig ) aan het werk, dus beter om de bedrijfsarts nu al in te zetten.
Star² schreef:
03-10-2019 10:56
Cognitieve gedragstherapie heeft mij geholpen met dit soort gedachtes.
Ja, mij ook.
Oh en mijn contract loopt eind dit jaar ook nog af. Nu maak ik me niet echt veel zorgen, maar het speelt wel mee. Ik wil graag blijven waar ik ben.
Nu hangen de recruiters bijna wekelijks aan de telefoon, dus ik kom echt niet zonder werk te zitten, maar daar schiet ik niets mee op.

Want dat is gewoon meer van hetzelfde: veel te zware problematieken in te weinig tijd met te weinig middelen en steun vanuit de organisatie waar je werkt. En dan wél moeten beslissen of kinderen nog thuis kunnen wonen of niet bijvoorbeeld, of of situaties nog veilig genoeg zijn of dat er ingegrepen moet worden.
Alle reacties Link kopieren
Het lijkt een beetje alsof de pup de druppel is geweest. En dat kan ik me goed voorstellen!! Manman, wat heb ik dat jaren geleden onderschat, zeg, zo'n pup. Sjongejonge, wat geeft dat een werk en zorgen erbij. En zo tijdvretend, en dat had ik niet zoveel..... EN het ondermijnde mijn zelfvertrouwen; ik vroeg me steeds af of ik het wel goed deed en of het wel goed kwam met die hond. Ik vond het echt pittig, en ik ben zeker weten een stabiel mens die niet snel ergens van ondersteboven is.

Ook ik hoor vaak van mensen hoe ik het toch allemaal doe met werk, werk man, kinderen, huis, hond, vrijwilligerswerk enz. En ook ik heb eigenlijk helemaal niet het gevoel dat het pittig is. Maar sinds de komst van onze hond (toen pup) weet ik wel dat ik inderdaad een beetje op een randje balanceer. Als alles gaat zoals het moet, gaat het uitstekend en kan ik het prima handlen. Maar o wee als er ergens een kink in de kabel komt..... dan blijk ik toch eigenlijk wel veel hooi op mijn vork te hebben. Misschien is dat bij jou ook zo geweest.

Nu moet je natuurlijk niet je pup wegdoen :) . Je hebt het ergste gehad (nu de puberteit nog even, maar dat duurt ook niet zo lang). Het komt echt weer goed, jij bent over de rand gekieperd qua stress ed, dus da's klote. Misschien kunnen professionals je inderdaad wat goede inzichten verschaffen waar je de rest van je leven wat aan hebt.

Succes, geduld en sterkte gewenst. En knuffel die pup.
glitglam schreef:
03-10-2019 10:58
Dan de vraag voor een psych of bedrijfsmaatschappelijk werker neerleggen bij de casemanager.
jammer dat je werkgever zo curatief inzet/traag handelt. Over 6 weken ben jij echt nog niet (volledig ) aan het werk, dus beter om de bedrijfsarts nu al in te zetten.
Mijn ziekmelding klopt ook niet. Ze hebben de ziekmelding op de verkeerde datum gezet, 5 dagen te laat. En dat dus pas 3 weken nadat ik ziekgemeld was. Terwijl ik vanaf dag 1 gevraagd heb om de bedrijfsarts.
purple1973 schreef:
03-10-2019 11:03
Het lijkt een beetje alsof de pup de druppel is geweest. En dat kan ik me goed voorstellen!! Manman, wat heb ik dat jaren geleden onderschat, zeg, zo'n pup. Sjongejonge, wat geeft dat een werk en zorgen erbij. En zo tijdvretend, en dat had ik niet zoveel..... EN het ondermijnde mijn zelfvertrouwen; ik vroeg me steeds af of ik het wel goed deed en of het wel goed kwam met die hond. Ik vond het echt pittig, en ik ben zeker weten een stabiel mens die niet snel ergens van ondersteboven is.

Ook ik hoor vaak van mensen hoe ik het toch allemaal doe met werk, werk man, kinderen, huis, hond, vrijwilligerswerk enz. En ook ik heb eigenlijk helemaal niet het gevoel dat het pittig is. Maar sinds de komst van onze hond (toen pup) weet ik wel dat ik inderdaad een beetje op een randje balanceer. Als alles gaat zoals het moet, gaat het uitstekend en kan ik het prima handlen. Maar o wee als er ergens een kink in de kabel komt..... dan blijk ik toch eigenlijk wel veel hooi op mijn vork te hebben. Misschien is dat bij jou ook zo geweest.

Nu moet je natuurlijk niet je pup wegdoen :) . Je hebt het ergste gehad (nu de puberteit nog even, maar dat duurt ook niet zo lang). Het komt echt weer goed, jij bent over de rand gekieperd qua stress ed, dus da's klote. Misschien kunnen professionals je inderdaad wat goede inzichten verschaffen waar je de rest van je leven wat aan hebt.

Succes, geduld en sterkte gewenst. En knuffel die pup.
Pup gaat nergens heen. Het is een schatje, maar geen makkelijk schatje. Volgende keer neem ik iets kleins en knuffeligs :P
In die week dat de pup kwam overleed er iemand, en een ander iemand werd zeer ernstig ziek. Dus in die eerste week moest ik van alles regelen qua opvang, dat was een berg stress die ik inderdaad gewoon niet meer aan kon, naast het overlijden van iemand die me dierbaar is.
Alle reacties Link kopieren
Stress level inderdaad naar minimaal dit doe je door voornamelijk dingen te doen die je fijn vind en die je aan kan. Te lang heb je geleefd op reserves, het gebeurt juist die mensen die nooit om lijken te vallen. Totdat de man met de hamer voorbij komt. Zoals al eerder gezegd ben je het meest gebaat bij een goede therapeut die jou inzichten kan geven en kan werken naar hoe je structureel zaken anders aan kan pakken. Zodat ook jouw welzijn belangrijk gaat worden en gaat blijven! Ga niet handelen uit schuldgevoelens dit is je overkomen, je kan er weer uitkomen maar dan wel stap voor stap op jouw tempo en niet die van een werkgever! Veel succes en vraag die verwijzing van de huisarts voor een goede gz psycholoog!
Hoezo wordt hulp niet vergoed? Basis GGZ zit volgens mij zelfs in de basiszorgverzekering. Tot je daar terecht kan is de POH een start. Idd bijlange na niet deskundig genoeg, maar wellicht om de tijd te overbruggen voor je bij een echte terecht kunt?

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven