Psyche
alle pijlers
Burn-out of overgang?
dinsdag 8 september 2020 19:01
Het begon zondag ineens. Ik liep de supermarkt in en alle energie trok uit me weg. Daarna is dat rotgevoel niet meer weggegaan. Ik dacht dat ik ziek werd, zo voelde het. Ben lichamelijk zo moe en zwak ineens.
In het verleden heb ik angst en depressieklachten gehad (tien jaar geleden) en daarvoor ook therapie gehad.
Ook nu is er angst en me raar/ naar voelen, maar ik denk dat het ook heel goed aan de overgang kan liggen.
Maar ook maandenlang veel stress gehad om ziek familielid, dus moeilijk onderscheid te maken.
Ik schrik er echt van dat het er zomaar inknalt. Zag dit totaal niet aankomen. Voelde me goed, alleen beetje moe.
Mijn vragen:
Herkenbaar?
En: wie heeft goeie tips om hier zelf weer uit te komen?
Alle tips zijn welkom.
Hoe heb jij dat gedaan?
In het verleden heb ik angst en depressieklachten gehad (tien jaar geleden) en daarvoor ook therapie gehad.
Ook nu is er angst en me raar/ naar voelen, maar ik denk dat het ook heel goed aan de overgang kan liggen.
Maar ook maandenlang veel stress gehad om ziek familielid, dus moeilijk onderscheid te maken.
Ik schrik er echt van dat het er zomaar inknalt. Zag dit totaal niet aankomen. Voelde me goed, alleen beetje moe.
Mijn vragen:
Herkenbaar?
En: wie heeft goeie tips om hier zelf weer uit te komen?
Alle tips zijn welkom.
Hoe heb jij dat gedaan?
woensdag 9 september 2020 22:07
Ik lees even mee.
Ik ben dan niet in de overgang (nog), maar herken wel dat nare rare gevoel.
Alsof idd alle energie opeens leegloopt en ik als een zombie maar doorga. Echter bij mij zijn er best grote verschillen per dagdeel. Ene moment kan ik wel energie hebben en ander moment ben ik echt al klaar met de dag dan, zo leeg en daarbij soms ook deprimerende gevoelens. Waar uiteindelijk mijn kinderen wat de dupe van worden omdat ik vaak dingen uitstel of mopperiger ben.
Ik vind het dan lastig om aan de bel te trekken, want steeds als ik denk jeetje zo gaat het niet langer dan gaat het weer beter. Soms gaat het zelfs dagenlang goed.
Bij mij ligt het ook erg aan de drukte om mij heen. Sinds kinderen weer naar school zijn, (mijn) thuiswerken over is en allerlei afspraken weer zijn gestart met daarnaast ook de nodige info per mail/parro/opvangapp/etc. word ik al snel lichtelijk gek. Als dan na een drukke werkdag een speelafspraakje wordt gemaakt kan ik al balen (want dan of extra rijden later of drukte in huis) of ik zeg weer eens nee.... Ik wil dit helemaal niet, maar waar het precies aan ligt dat ik minder aankan weet ik nog niet. Een vriendin van mij vindt dat ik maatregelen moet nemen, bijv tijdelijk ziekmelden of minder uren werken, maar ik vind dat nogal wat. Ik las hier bloed prikken, misschien wel optie om lichamelijke oorzaken uit te sluiten.
Sterkte, neem in jouw situatie in ieder geval voor nu bewuste rustmomenten om op te kunnen laden. Al schijnt bewegen ook weer goed te zijn.
Lees graag wat je hebt ondernomen straks en met welke ervaring/uitwerking.
Ik ben dan niet in de overgang (nog), maar herken wel dat nare rare gevoel.
Alsof idd alle energie opeens leegloopt en ik als een zombie maar doorga. Echter bij mij zijn er best grote verschillen per dagdeel. Ene moment kan ik wel energie hebben en ander moment ben ik echt al klaar met de dag dan, zo leeg en daarbij soms ook deprimerende gevoelens. Waar uiteindelijk mijn kinderen wat de dupe van worden omdat ik vaak dingen uitstel of mopperiger ben.
Ik vind het dan lastig om aan de bel te trekken, want steeds als ik denk jeetje zo gaat het niet langer dan gaat het weer beter. Soms gaat het zelfs dagenlang goed.
Bij mij ligt het ook erg aan de drukte om mij heen. Sinds kinderen weer naar school zijn, (mijn) thuiswerken over is en allerlei afspraken weer zijn gestart met daarnaast ook de nodige info per mail/parro/opvangapp/etc. word ik al snel lichtelijk gek. Als dan na een drukke werkdag een speelafspraakje wordt gemaakt kan ik al balen (want dan of extra rijden later of drukte in huis) of ik zeg weer eens nee.... Ik wil dit helemaal niet, maar waar het precies aan ligt dat ik minder aankan weet ik nog niet. Een vriendin van mij vindt dat ik maatregelen moet nemen, bijv tijdelijk ziekmelden of minder uren werken, maar ik vind dat nogal wat. Ik las hier bloed prikken, misschien wel optie om lichamelijke oorzaken uit te sluiten.
Sterkte, neem in jouw situatie in ieder geval voor nu bewuste rustmomenten om op te kunnen laden. Al schijnt bewegen ook weer goed te zijn.
Lees graag wat je hebt ondernomen straks en met welke ervaring/uitwerking.
woensdag 9 september 2020 22:15
Niet alles gelezen maar ik zat ergens een weekend in juli 2017 In de tuin en het begon ineens..
Hartkloppingen, geluiden die vervormd binnen kwamen, slap in m’n benen, overal van schrikken, oorsuizen (moest me ‘ s morgens aan m’n aanrecht vasthouden) en nog andere klachten. Ik was er eerst van overtuigd dat ik een te kort aan iets had. B12, ijzer of iets anders, het voelde volledig anders als griep krijgen o.i.d. Moest 600 meter lopen naar de huisarts en had zo’n droge mond dat ik daar niet zonder waterfles naar toe kon, zo’n droge mond had ik. Voelde me alsof ik in een bubbel zat. Ik wist waar ik was maar voelde het niet. Arts schoof t op stress maar bleek na onderzoek de overgang te zijn. Ben 2 weken thuis geweest en daarna 2 weken halve dagen aan het werk gegaan. Ik was een zombie en kon weinig, soort van kortsluiting in m’n hoofd. Kreeg een mail met 3 vragen niet op een rijtje en worstelde er een halve dag mee, en de hele wereld leek zwart.
Ik gebruik nu 3 jaar ‘overgang balans’ van Vogel. Heb/had daar veel baat bij. Vorig jaar kon ik het niet meer bestellen, het ging uit de handel. Heb alle voorraden opgekocht die er nog waren en nu in thuiswerk/Coronatijd experimenteer ik wat met afbouw en dat gaat gelukkig goed. Vorig jaar per ongeluk paar dagen vergeten in te nemen en op de dag dat ik kaarten had voor een geweldig feest vloog t me weer aan. Zwarte wereld, overal van schrikken, het geluid van een auto die door m’n straat reed ging dwars door m’n hoofd en na de schrik belandde ik weer in m’n bubbel. Lang verhaal kort: de overgang doet bij sommige mensen veel. Ik heb in die tijd ook wat verhalen over dit onderwerp gelezen en stuitte op een artikel van een zakenvrouw die zei dat veel vrouwen in de overgang denken dat ze een burn-out hebben terwijl dat dus niet zo is. De klachten zijn bijna hetzelfde. . Sorry voor t lange verhaal maar jouw topic titel deed me aan dat artikel denken.
Hartkloppingen, geluiden die vervormd binnen kwamen, slap in m’n benen, overal van schrikken, oorsuizen (moest me ‘ s morgens aan m’n aanrecht vasthouden) en nog andere klachten. Ik was er eerst van overtuigd dat ik een te kort aan iets had. B12, ijzer of iets anders, het voelde volledig anders als griep krijgen o.i.d. Moest 600 meter lopen naar de huisarts en had zo’n droge mond dat ik daar niet zonder waterfles naar toe kon, zo’n droge mond had ik. Voelde me alsof ik in een bubbel zat. Ik wist waar ik was maar voelde het niet. Arts schoof t op stress maar bleek na onderzoek de overgang te zijn. Ben 2 weken thuis geweest en daarna 2 weken halve dagen aan het werk gegaan. Ik was een zombie en kon weinig, soort van kortsluiting in m’n hoofd. Kreeg een mail met 3 vragen niet op een rijtje en worstelde er een halve dag mee, en de hele wereld leek zwart.
Ik gebruik nu 3 jaar ‘overgang balans’ van Vogel. Heb/had daar veel baat bij. Vorig jaar kon ik het niet meer bestellen, het ging uit de handel. Heb alle voorraden opgekocht die er nog waren en nu in thuiswerk/Coronatijd experimenteer ik wat met afbouw en dat gaat gelukkig goed. Vorig jaar per ongeluk paar dagen vergeten in te nemen en op de dag dat ik kaarten had voor een geweldig feest vloog t me weer aan. Zwarte wereld, overal van schrikken, het geluid van een auto die door m’n straat reed ging dwars door m’n hoofd en na de schrik belandde ik weer in m’n bubbel. Lang verhaal kort: de overgang doet bij sommige mensen veel. Ik heb in die tijd ook wat verhalen over dit onderwerp gelezen en stuitte op een artikel van een zakenvrouw die zei dat veel vrouwen in de overgang denken dat ze een burn-out hebben terwijl dat dus niet zo is. De klachten zijn bijna hetzelfde. . Sorry voor t lange verhaal maar jouw topic titel deed me aan dat artikel denken.
woensdag 9 september 2020 22:23
danique1 schreef: ↑09-09-2020 22:15Niet alles gelezen maar ik zat ergens een weekend in juli 2017 In de tuin en het begon ineens..
Hartkloppingen, geluiden die vervormd binnen kwamen, slap in m’n benen, overal van schrikken, oorsuizen (moest me ‘ s morgens aan m’n aanrecht vasthouden) en nog andere klachten. Ik was er eerst van overtuigd dat ik een te kort aan iets had. B12, ijzer of iets anders, het voelde volledig anders als griep krijgen o.i.d. Moest 600 meter lopen naar de huisarts en had zo’n droge mond dat ik daar niet zonder waterfles naar toe kon. Voelde me alsof ik in een bubbel zat. Ik wist waar ik was maar voelde het niet. Arts schoof t op stress maar bleek na onderzoek de overgang te zijn. Ben 2 weken thuis geweest en daarna 2 weken halve dagen aan het werk gegaan. Ik was een zombie en kon weinig, soort van kortsluiting in m’n hoofd. Kreeg een mail met 3 vragen niet op een rijtje en worstelde er een halve dag mee, en de hele wereld leek zwart.
Ik gebruik nu 3 jaar ‘overgang balans’ van Vogel. Heb/had daar veel baat bij. Vorig jaar kon ik het niet meer bestellen, het ging uit de handel. Heb alle voorraden opgekocht die er nog waren en nu in thuiswerk/Coronatijd experimenteer ik wat met afbouw en dat gaat gelukkig goed. Vorig jaar per ongeluk paar dagen vergeten in te nemen en op de dag dat ik kaarten had voor een geweldig feest vloog t me weer aan. Zwarte wereld, overal van schrikken, het geluid van een auto die door m’n straat reed ging dwars door m’n hoofd en na de schrik belandde ik weer in m’n bubbel. Lang verhaal kort: de overgang doet bij sommige mensen veel. Ik heb in die tijd ook wat verhalen over dit onderwerp gelezen en stuitte op een artikel van een zakenvrouw die zei dat veel vrouwen in de overgang denken dat ze een burn-out hebben terwijl dat dus niet zo is. De klachten zijn bijna hetzelfde. . Sorry voor t lange verhaal maar jouw topic titel deed me aan dat artikel denken.
donderdag 10 september 2020 00:07
dit is te kort door de bochtrozemarijn123 schreef: ↑09-09-2020 19:27Waarom ben je zo bang voor corona?
80% van de mensen die het krijgt, heeft alleen lichte klachten tot mensen die er zelfs niets van merken.
75% van de mensen op de intensive care met corona heeft (zwaar) overgewicht, en zijn juist daardoor de sjaak.
Heb je veel overgewicht? Zo niet, dan zou ik zorgen dat je weerstand top is, dus van je stress afraken, gezond eten, gezond bewegen etc.
donderdag 10 september 2020 17:03
Ik moet zeggen dat ik best veel psychische klachten rondom de overgang zie. Ook dat eventuele onderliggende psychische klachten verergeren. Ik heb het ook dichtbij huis gezien toen mijn moeder, die altijd al wat angstig aangelegd was, een fikse angststoornis ontwikkelde. Helaas werd dat indertijd niet aan de overgang gelinkt, want toen was er nog maar weinig aandacht voor.
donderdag 10 september 2020 17:38
Ik ga morgen even bellen met een overgangsconsulente.blauwe_emmer schreef: ↑10-09-2020 17:03Ik moet zeggen dat ik best veel psychische klachten rondom de overgang zie. Ook dat eventuele onderliggende psychische klachten verergeren. Ik heb het ook dichtbij huis gezien toen mijn moeder, die altijd al wat angstig aangelegd was, een fikse angststoornis ontwikkelde. Helaas werd dat indertijd niet aan de overgang gelinkt, want toen was er nog maar weinig aandacht voor.
Heb ook een behoorlijke traumatische tijd achter de rug, dus alles komt er nu uit.
vrijdag 11 september 2020 08:25
Herkenbare dingen lees ik hier..
Hier ook een Burnout gehad maar ik begin me steeds meer af te vragen in hoeverre hormonen toen al een rol hebben gespeeld.
Ik zit nog niet in de overgang maar ben er zeker al naartoe aan het werken.
Ik zal het scala aan klachten maar even achterwege laten...
Komt ook nooit iets uit bloedtesten.
In ieder geval ook heel veel sterkte Lila, hormonen worden zo onderschat...
Hier ook een Burnout gehad maar ik begin me steeds meer af te vragen in hoeverre hormonen toen al een rol hebben gespeeld.
Ik zit nog niet in de overgang maar ben er zeker al naartoe aan het werken.
Ik zal het scala aan klachten maar even achterwege laten...
Komt ook nooit iets uit bloedtesten.In ieder geval ook heel veel sterkte Lila, hormonen worden zo onderschat...
yesss wijzigde dit bericht op 11-09-2020 10:20
53.23% gewijzigd
vrijdag 11 september 2020 10:41
Bedoel je dat je daar nu last van hebt of tijdens je burn out??
Ik heb zojuist iemand gesproken die een burn out had, maar zij vergat de simpelste dingen en sliep tussen de middag steeds. Dat heb ik dus niet, maar wel dat veel in het leven zwaarder aanvoelt, alsof ik mezelf erdoorheen probeer te slepen. Vooral bij onverwachte dingen moeite met schakelen en uitstelgedrag.
vrijdag 11 september 2020 10:42
vrijdag 11 september 2020 16:55
Nee nog steeds helaas... laatste tijd weer erger en inderdaad ook dat alles zwaar voelt/moeizaam gaat. Veel somber, alleen voelen.. vind het leven al een tijdje niet meer zo leukminameut schreef: ↑11-09-2020 10:41Bedoel je dat je daar nu last van hebt of tijdens je burn out??
Ik heb zojuist iemand gesproken die een burn out had, maar zij vergat de simpelste dingen en sliep tussen de middag steeds. Dat heb ik dus niet, maar wel dat veel in het leven zwaarder aanvoelt, alsof ik mezelf erdoorheen probeer te slepen. Vooral bij onverwachte dingen moeite met schakelen en uitstelgedrag.
(sorry wil dit topic niet naar me toe trekken)
vrijdag 11 september 2020 17:32
vrijdag 11 september 2020 21:42
vrijdag 11 september 2020 22:01
Dat klinkt eerder als een depressie dan. Hoe lang heb jij er nu last van?
En dan idd dagen ertussen dat je jezelf wel oké voelt?
Hoe ziet jouw privé leven eruit? Partner, kinderen of juist veel alleen??
Ik heb zelf vandaag een slechte dag. Ik vind het best eng, bang erin te blijven hangen. Wil zo graag positiever in het leven staan. Ik voel me ook soms een soort van eenzaam nu ik bij geen 1 vriendin echt mijn verhaal kan doen. Serieus iedereen heeft iets waardoor het teveel gevraagd is (scheiding, psychische problemen, en 1 heeft 2 weken geleden aangegeven zelf genoeg te hebben, terwijl ik er altijd er was voor haar terwijl ik toen zelf al vaak niet oké was...).
Ookal begrijp ik ze gerust wel, toch steekt het... En vervolgens vind ik dat weer stom van mezelf. Waarna de negatieve gevoelens juist enkel nog meer groeien. Dochter druk en aandacht vragend terwijl ik het eigenlijk niet trek. Lastig.....
Vooral de vele verplichtingen breken mij op. Liefst heb ik niks aan mijn hoofd, maar dat is helaas niet haalbaar.
Misschien wel voorstadium van overgang. Geen idee. Wil heel graag verandering, maar blijf zoekende.
Gelukkig is mijn vriend net als bij TO juist nuchter en kan goed relativeren en is lief voor me. Hij heeft helaas veel werk waardoor veel op mij neerkomt.
Op mijn eigen werk andere eisen en complexere situaties welke emotioneel soms zwaar zijn. Heb wel mail gestuurd naar hoofd van team met mijn gevoel. Zij toont vaak wel begrip en denkt met me mee. Heb een erg solistische baan, dus spreek zelden collega's. Dat geeft soms ook versterking aan dat eenzame gevoel.
Sorry voor mijn lap tekst. Het houdt me nogal bezig....
Hoop echt op verbetering.
En ook voor jullie!!!
maandag 14 september 2020 00:08
Zo teleurgesteld in vriendin, die belde na mijn app.
Het ging vooral over haar.
Toen ik uitlegde dat de heftige ziekte van 1 van mijn ouders er behoorlijk heeft ingehakt (het was nogal traumatisch) kwam er alleen maar:
'O, dat heb ik jaren geleden allemaal al meegemaakt met mijn ouders.'
Eh, nee... jij hebt daar niet in de IC het slecht-nieuws gesprek gehad enz.
Mijn gevoelens worden zo gebagatelliseerd, want 'zij heeft het allemaal al eens meegemaakt' (wat overigens niet klopt, niet vergelijkbaar). En dan vervolgens mij vertellen wat ik moet doen.
Nu ik toch al niet zo sterk in mijn schoenen sta, doet dit extra pijn.
Er was weinig aandacht voor hoe ik me voel. Het ging vooral over hoe zij zich voelde en dingen die ik had gedaan of niet gedaan die haar kwetsten. Een heel goed moment om al mijn tekortkomingen op tafel te leggen. Waarom nu???
Ik begrijp het niet, echt niet. Met deze vriendin was tot voor kort geen vuiltje aan de lucht.
(voor meer achtergrond, zie mijn topic: 'vriendschappen' in de Covid-pijler).
Het ging vooral over haar.
Toen ik uitlegde dat de heftige ziekte van 1 van mijn ouders er behoorlijk heeft ingehakt (het was nogal traumatisch) kwam er alleen maar:
'O, dat heb ik jaren geleden allemaal al meegemaakt met mijn ouders.'
Eh, nee... jij hebt daar niet in de IC het slecht-nieuws gesprek gehad enz.
Mijn gevoelens worden zo gebagatelliseerd, want 'zij heeft het allemaal al eens meegemaakt' (wat overigens niet klopt, niet vergelijkbaar). En dan vervolgens mij vertellen wat ik moet doen.
Nu ik toch al niet zo sterk in mijn schoenen sta, doet dit extra pijn.
Er was weinig aandacht voor hoe ik me voel. Het ging vooral over hoe zij zich voelde en dingen die ik had gedaan of niet gedaan die haar kwetsten. Een heel goed moment om al mijn tekortkomingen op tafel te leggen. Waarom nu???
Ik begrijp het niet, echt niet. Met deze vriendin was tot voor kort geen vuiltje aan de lucht.
(voor meer achtergrond, zie mijn topic: 'vriendschappen' in de Covid-pijler).
maandag 14 september 2020 08:54
Lila01 wat vervelend dat de vriendin niet meelevend reageerde. Misschien is ze gewend om oplossingen aan te dragen ipv echt te luisteren?
Van wat ik lees wat je meegemaakt hebt, kan ik me voorstellen dat je er van slag van bent. Zou het kunnen dat je angst voor corona daar ook deels aan verbonden is? Je hebt iemands gezondheid erg achteruit zien gaan.
Ik ben ook vrij bang geweest voor corona, met name voor bepaalde kwetsbare familieleden. Maar dat is een stuk verminderd naarmate de maanden vorderden en er meer over bekend bent. Een kennis van ons met kanker heeft corona gehad, maar ze had slechts lichte klachten. Het nieuws licht vooral de zware gevallen uit, en die eeuwige aantallen.
Heb je al eens geprobeerd om een tijdje geen nieuws tot je te nemen en eventueel even afstand van Facebook te nemen?
Mag ik vragen hoe oud jullie ongeveer zijn? Ik herken wel redelijk wat klachten die hier genoemd worden. Ben zelf halverwege de 40.
Van wat ik lees wat je meegemaakt hebt, kan ik me voorstellen dat je er van slag van bent. Zou het kunnen dat je angst voor corona daar ook deels aan verbonden is? Je hebt iemands gezondheid erg achteruit zien gaan.
Ik ben ook vrij bang geweest voor corona, met name voor bepaalde kwetsbare familieleden. Maar dat is een stuk verminderd naarmate de maanden vorderden en er meer over bekend bent. Een kennis van ons met kanker heeft corona gehad, maar ze had slechts lichte klachten. Het nieuws licht vooral de zware gevallen uit, en die eeuwige aantallen.
Heb je al eens geprobeerd om een tijdje geen nieuws tot je te nemen en eventueel even afstand van Facebook te nemen?
Mag ik vragen hoe oud jullie ongeveer zijn? Ik herken wel redelijk wat klachten die hier genoemd worden. Ben zelf halverwege de 40.
maandag 14 september 2020 13:14
Inktlijn, er zit veel in jouw post wat denk ik wel klopt.
Ik heb er weleens vaker iets over geschreven, maar wat geanonimiseerd.
Maar dit dus:
Moeder, jonge zeventiger nooit ziek. Wordt zomaar doodziek, zo erg dat ik de ambulance heb moeten bellen.
In ziekenhuis. Zoeken, zoeken, zoeken. Geen diagnose. Vader superbang en gestresst.
Ineens gaat ze zover achteruit dat ze naar de IC moet. Artsen kunnen geen contact meer met haar maken en vertellen ons dat ze gaat sterven. Ze denken aan een bloedkanker. Pa stort in van verdriet. Ik zie hem nog steeds over mijn moeders bed liggen.
Die nacht logeer ik bij mijn vader, die verdrietig en bang naast de telefoon blijft zitten.
Volgende morgen is ma er ineens weer. Een wonder. Ze mag naar verpleegafdeling.
Na veel onderzoeken wordt bacterie gevonden. Antibiotica.
Nog steeds ziek (ze is half verlamd), maar mocht revalideren in verpleeghuis.
Daar gaat het helemaal niet goed. Spierkracht verdwijnt. Meer verlammingsverschijnselen.
Weer naar het ziekenhuis.
Er wordt aan een spieraandoening (polyneuropathie) gedacht. Bacterie is inmiddels weg.
Behandeling wordt ingezet. Pijnlijke onderzoeken met huilende vader erbij.
Ik huil dan ook veel, ben moe van alles.
Uiteindelijk immuuntherapie en ma knapt op.
Zover dat ze weer kan gaan revalideren.
Na een paar weken hebben we ineens corona in Nederland.
Deuren verpleeghuis gaan dicht.
Ma kwijnt weg, vader gaat eraan onderdoor.
Met verpleeghuis geregeld dat ze naar huis mag, met voorzieningen en thuiszorg. Een spannende periode.
Maar... Uiteindelijk gaat het beter. Met buikpijn met ouders naar internist voor de definitieve diagnose: chronische leukemie.
Ik ben bang. Voor wat nog komt, de thuiszorg die geen mondkapjes droeg. Stel dat ze corona krijgt? Of mijn vader? Mijn man? Ik?
Dit is in het kort het verhaal.
Andere vriendinnen kennen het en snappen het.
Mijn (van wat ik dacht) beste vriendin zegt dat ze alles al heeft meegemaakt met haar ouders die al een tijd zijn overleden.
Dat doet zeer en het klopt ook niet. Mijn andere vriendinnen hebben ook zieke ouders gehad die uiteindelijk zijn overleden, maar zelfs zij waren ontdaan door wat hier gebeurde. Een vriendin die ik nooit meer zie door omstandigheden, die ik laatst tegenkwam, moest huilen.
Mijn 'beste vriendin' heeft zelf een auto-immuunziekte en ik merk dat zij vaak vindt dat wat zij heeft erger is dan dat van anderen.
Haar inlevingsvermogen lijkt verdwenen en ze voelt zich snel gekwetst.
Als we samen zijn moeten we rekening houden met haar beperkingen en dat doe ik met liefde, maar ze gaat er erg ver in.
Ik heb er weleens vaker iets over geschreven, maar wat geanonimiseerd.
Maar dit dus:
Moeder, jonge zeventiger nooit ziek. Wordt zomaar doodziek, zo erg dat ik de ambulance heb moeten bellen.
In ziekenhuis. Zoeken, zoeken, zoeken. Geen diagnose. Vader superbang en gestresst.
Ineens gaat ze zover achteruit dat ze naar de IC moet. Artsen kunnen geen contact meer met haar maken en vertellen ons dat ze gaat sterven. Ze denken aan een bloedkanker. Pa stort in van verdriet. Ik zie hem nog steeds over mijn moeders bed liggen.
Die nacht logeer ik bij mijn vader, die verdrietig en bang naast de telefoon blijft zitten.
Volgende morgen is ma er ineens weer. Een wonder. Ze mag naar verpleegafdeling.
Na veel onderzoeken wordt bacterie gevonden. Antibiotica.
Nog steeds ziek (ze is half verlamd), maar mocht revalideren in verpleeghuis.
Daar gaat het helemaal niet goed. Spierkracht verdwijnt. Meer verlammingsverschijnselen.
Weer naar het ziekenhuis.
Er wordt aan een spieraandoening (polyneuropathie) gedacht. Bacterie is inmiddels weg.
Behandeling wordt ingezet. Pijnlijke onderzoeken met huilende vader erbij.
Ik huil dan ook veel, ben moe van alles.
Uiteindelijk immuuntherapie en ma knapt op.
Zover dat ze weer kan gaan revalideren.
Na een paar weken hebben we ineens corona in Nederland.
Deuren verpleeghuis gaan dicht.
Ma kwijnt weg, vader gaat eraan onderdoor.
Met verpleeghuis geregeld dat ze naar huis mag, met voorzieningen en thuiszorg. Een spannende periode.
Maar... Uiteindelijk gaat het beter. Met buikpijn met ouders naar internist voor de definitieve diagnose: chronische leukemie.
Ik ben bang. Voor wat nog komt, de thuiszorg die geen mondkapjes droeg. Stel dat ze corona krijgt? Of mijn vader? Mijn man? Ik?
Dit is in het kort het verhaal.
Andere vriendinnen kennen het en snappen het.
Mijn (van wat ik dacht) beste vriendin zegt dat ze alles al heeft meegemaakt met haar ouders die al een tijd zijn overleden.
Dat doet zeer en het klopt ook niet. Mijn andere vriendinnen hebben ook zieke ouders gehad die uiteindelijk zijn overleden, maar zelfs zij waren ontdaan door wat hier gebeurde. Een vriendin die ik nooit meer zie door omstandigheden, die ik laatst tegenkwam, moest huilen.
Mijn 'beste vriendin' heeft zelf een auto-immuunziekte en ik merk dat zij vaak vindt dat wat zij heeft erger is dan dat van anderen.
Haar inlevingsvermogen lijkt verdwenen en ze voelt zich snel gekwetst.
Als we samen zijn moeten we rekening houden met haar beperkingen en dat doe ik met liefde, maar ze gaat er erg ver in.
