Psyche
alle pijlers
Burn-out / overspannen; wie praat er mee?
vrijdag 2 augustus 2019 14:09
Hoi allemaal,
Twee weken geleden ben ik flink ingestort. Een stempel 'burn-out' vind ik een beetje lastig, omdat er zoveel verschillende verhalen over bestaan. Vandaar ook dat ik in de titel 'burn-out / overspannen' heb gezet. Want dat ik flink overspannen ben, dat is wel duidelijk.
Ik zou het fijn vinden om met wat mensen in contact te komen die ook in dit proces zitten. Ben jij op dit moment ook overspannen of heb je een burn-out, dan hoop ik dat dit een plek is waarop we met elkaar kunnen communiceren.
Twee weken geleden ben ik flink ingestort. Een stempel 'burn-out' vind ik een beetje lastig, omdat er zoveel verschillende verhalen over bestaan. Vandaar ook dat ik in de titel 'burn-out / overspannen' heb gezet. Want dat ik flink overspannen ben, dat is wel duidelijk.
Ik zou het fijn vinden om met wat mensen in contact te komen die ook in dit proces zitten. Ben jij op dit moment ook overspannen of heb je een burn-out, dan hoop ik dat dit een plek is waarop we met elkaar kunnen communiceren.
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
zaterdag 3 augustus 2019 21:49
Vind jullie verhalen echt fijn om te lezen. Soms heb je het gevoel dat je de enigste bent die zich ellendig voelt en de hele wereld lekker doorgaat.
Ik word zo onzeker van al die lichamelijke klachten erbij. Heb al een 100x gedacht dat mijn hart het opgaf of het rotte gevoel in je hoofd alsof je echt uit gaat...
Mijn wereldje is erg klein momenteel en het is soms erg moeilijk om de moed erin te houden.
Ik heb ook enorm last van schuldgevoel dat ik de vakantie van mijn kids aan het verpesten ben.
Ik word zo onzeker van al die lichamelijke klachten erbij. Heb al een 100x gedacht dat mijn hart het opgaf of het rotte gevoel in je hoofd alsof je echt uit gaat...
Mijn wereldje is erg klein momenteel en het is soms erg moeilijk om de moed erin te houden.
Ik heb ook enorm last van schuldgevoel dat ik de vakantie van mijn kids aan het verpesten ben.
zondag 4 augustus 2019 10:07
@Mippert
Herkenbaar hoor van de vakantie. Wij hebben onze vakantie moeten annuleren, het kwam te vroeg voor mij. Ik heb al oudere kinderen 1 op de middelbare school en 1 die studeert dus geen kleine kinderen maar ze gaan nog altijd mee op vakantie. Maar de prikkels en vreemde omgevinging kan ik nog niet aan. Gelukkig kregen we het grootste gedeelte van het geld terug. Maar ook naar mijn man toe vind ik het moeilijk, hard gewerkt en dan ben je er eigenlijk wel aan toe.
Ik las dat er meer soms helemaal de kluts kwijt zijn. Zo heb ik ook gehad dat ik boodschappen had gedaan en op de parkeerplaats de auto zocht, en maar zoeken....uiteindelijk kwam ik erachter dat ik op de fiets was gegaan. Nu kan ik om de medicatie geen auto rijden. Maar ook daarvoor vergde het eigenlijk al teveel energie.
Gelukkig geen paniekaanval meer gehad was er bang voor. Merk wel dat ik een terugval heb. Meer gespannen en nerveus. Dat is denk ik ook gekomen dat ik veel kleinere actviteiten heb gedaan in onze vakantie en ik mij ook redelijk goed voelde en daarom gelijk weer alles willen. En compenseren dat onze vakantie niet door kon gaan richting mijn gezin.
Morgen moet mijn man weer werken en dat vind ik ook lastig. Eerst moest ik wennen dat hij er alle dagen was en nu vind ik het moeilijk dat hij er niet is als steun en op de achtergrond altijd aanwezig.
Ik reageer misschien niet op iedereen maar dat is niet omdat ik het niet wil maar omdat het soms wel veel is.
Nog een vraagje, speuren jullie ook veel op internet om vragen beantwoord te krijgen? Ik doe dat heel veel, over burn out, mijn medicatie etc etc. Soms lees ik dingen die ik fijn vind maar veel vaker niet. Dan zijn het horror verhalen en alles negatief. Maakt me dan bang en onzeker. Google is soms je beste vriend maar soms ook je grootste vijand zei iemand tegen mij en dat klopt helemaal.
Herkenbaar hoor van de vakantie. Wij hebben onze vakantie moeten annuleren, het kwam te vroeg voor mij. Ik heb al oudere kinderen 1 op de middelbare school en 1 die studeert dus geen kleine kinderen maar ze gaan nog altijd mee op vakantie. Maar de prikkels en vreemde omgevinging kan ik nog niet aan. Gelukkig kregen we het grootste gedeelte van het geld terug. Maar ook naar mijn man toe vind ik het moeilijk, hard gewerkt en dan ben je er eigenlijk wel aan toe.
Ik las dat er meer soms helemaal de kluts kwijt zijn. Zo heb ik ook gehad dat ik boodschappen had gedaan en op de parkeerplaats de auto zocht, en maar zoeken....uiteindelijk kwam ik erachter dat ik op de fiets was gegaan. Nu kan ik om de medicatie geen auto rijden. Maar ook daarvoor vergde het eigenlijk al teveel energie.
Gelukkig geen paniekaanval meer gehad was er bang voor. Merk wel dat ik een terugval heb. Meer gespannen en nerveus. Dat is denk ik ook gekomen dat ik veel kleinere actviteiten heb gedaan in onze vakantie en ik mij ook redelijk goed voelde en daarom gelijk weer alles willen. En compenseren dat onze vakantie niet door kon gaan richting mijn gezin.
Morgen moet mijn man weer werken en dat vind ik ook lastig. Eerst moest ik wennen dat hij er alle dagen was en nu vind ik het moeilijk dat hij er niet is als steun en op de achtergrond altijd aanwezig.
Ik reageer misschien niet op iedereen maar dat is niet omdat ik het niet wil maar omdat het soms wel veel is.
Nog een vraagje, speuren jullie ook veel op internet om vragen beantwoord te krijgen? Ik doe dat heel veel, over burn out, mijn medicatie etc etc. Soms lees ik dingen die ik fijn vind maar veel vaker niet. Dan zijn het horror verhalen en alles negatief. Maakt me dan bang en onzeker. Google is soms je beste vriend maar soms ook je grootste vijand zei iemand tegen mij en dat klopt helemaal.
zondag 4 augustus 2019 10:07
@Mippert
Herkenbaar hoor van de vakantie. Wij hebben onze vakantie moeten annuleren, het kwam te vroeg voor mij. Ik heb al oudere kinderen 1 op de middelbare school en 1 die studeert dus geen kleine kinderen maar ze gaan nog altijd mee op vakantie. Maar de prikkels en vreemde omgevinging kan ik nog niet aan. Gelukkig kregen we het grootste gedeelte van het geld terug. Maar ook naar mijn man toe vind ik het moeilijk, hard gewerkt en dan ben je er eigenlijk wel aan toe.
Ik las dat er meer soms helemaal de kluts kwijt zijn. Zo heb ik ook gehad dat ik boodschappen had gedaan en op de parkeerplaats de auto zocht, en maar zoeken....uiteindelijk kwam ik erachter dat ik op de fiets was gegaan. Nu kan ik om de medicatie geen auto rijden. Maar ook daarvoor vergde het eigenlijk al teveel energie.
Gelukkig geen paniekaanval meer gehad was er bang voor. Merk wel dat ik een terugval heb. Meer gespannen en nerveus. Dat is denk ik ook gekomen dat ik veel kleinere actviteiten heb gedaan in onze vakantie en ik mij ook redelijk goed voelde en daarom gelijk weer alles willen. En compenseren dat onze vakantie niet door kon gaan richting mijn gezin.
Morgen moet mijn man weer werken en dat vind ik ook lastig. Eerst moest ik wennen dat hij er alle dagen was en nu vind ik het moeilijk dat hij er niet is als steun en op de achtergrond altijd aanwezig.
Ik reageer misschien niet op iedereen maar dat is niet omdat ik het niet wil maar omdat het soms wel veel is.
Nog een vraagje, speuren jullie ook veel op internet om vragen beantwoord te krijgen? Ik doe dat heel veel, over burn out, mijn medicatie etc etc. Soms lees ik dingen die ik fijn vind maar veel vaker niet. Dan zijn het horror verhalen en alles negatief. Maakt me dan bang en onzeker. Google is soms je beste vriend maar soms ook je grootste vijand zei iemand tegen mij en dat klopt helemaal.
Herkenbaar hoor van de vakantie. Wij hebben onze vakantie moeten annuleren, het kwam te vroeg voor mij. Ik heb al oudere kinderen 1 op de middelbare school en 1 die studeert dus geen kleine kinderen maar ze gaan nog altijd mee op vakantie. Maar de prikkels en vreemde omgevinging kan ik nog niet aan. Gelukkig kregen we het grootste gedeelte van het geld terug. Maar ook naar mijn man toe vind ik het moeilijk, hard gewerkt en dan ben je er eigenlijk wel aan toe.
Ik las dat er meer soms helemaal de kluts kwijt zijn. Zo heb ik ook gehad dat ik boodschappen had gedaan en op de parkeerplaats de auto zocht, en maar zoeken....uiteindelijk kwam ik erachter dat ik op de fiets was gegaan. Nu kan ik om de medicatie geen auto rijden. Maar ook daarvoor vergde het eigenlijk al teveel energie.
Gelukkig geen paniekaanval meer gehad was er bang voor. Merk wel dat ik een terugval heb. Meer gespannen en nerveus. Dat is denk ik ook gekomen dat ik veel kleinere actviteiten heb gedaan in onze vakantie en ik mij ook redelijk goed voelde en daarom gelijk weer alles willen. En compenseren dat onze vakantie niet door kon gaan richting mijn gezin.
Morgen moet mijn man weer werken en dat vind ik ook lastig. Eerst moest ik wennen dat hij er alle dagen was en nu vind ik het moeilijk dat hij er niet is als steun en op de achtergrond altijd aanwezig.
Ik reageer misschien niet op iedereen maar dat is niet omdat ik het niet wil maar omdat het soms wel veel is.
Nog een vraagje, speuren jullie ook veel op internet om vragen beantwoord te krijgen? Ik doe dat heel veel, over burn out, mijn medicatie etc etc. Soms lees ik dingen die ik fijn vind maar veel vaker niet. Dan zijn het horror verhalen en alles negatief. Maakt me dan bang en onzeker. Google is soms je beste vriend maar soms ook je grootste vijand zei iemand tegen mij en dat klopt helemaal.
zondag 4 augustus 2019 10:36
In het begin alleen maar, ik wilde verklaringen, ervaringen, antwoorden en vooral weten: Hoe kom ik het snelst uit die overspannenheid!Take-a-Break schreef: ↑04-08-2019 10:07Nog een vraagje, speuren jullie ook veel op internet om vragen beantwoord te krijgen? Ik doe dat heel veel, over burn out, mijn medicatie etc etc. Soms lees ik dingen die ik fijn vind maar veel vaker niet. Dan zijn het horror verhalen en alles negatief. Maakt me dan bang en onzeker. Google is soms je beste vriend maar soms ook je grootste vijand zei iemand tegen mij en dat klopt helemaal.
Uiteindelijk gaat het bij mij allemaal om acceptatie, alleen dat is echt lastig, zeker op momenten dat ik mij beter voel. Dan wil ik weer snel en veel.
Ben vorige week zaterdag naar een festival gegaan en nu een week later nog steeds ziekjes en moe en bluh... Ver over mijn grens dus.
*Deel weg, te herkenbaar*
Oh en ik herken het, niet op iedereen kunnen reageren. Als ik de vele tekst zie dat hier geschreven wordt, moet ik ook even slikken. Maar ik lees alles! En leef met jullie mee. Reageer alleen niet op alles omdat mij dat ook niet lukt.
Ben ook echt maanden niet op viva geweest, alleen al de site openen liep alle energie uit me. Dus dat het nu weer lukt is ook een stapje vooruit,
anoniem_186668 wijzigde dit bericht op 05-08-2019 07:43
39.18% gewijzigd
zondag 4 augustus 2019 11:15
Take-a-break snap dat je er tegenop ziet dat je man weer gaat werken! Voor mijn gevoel is mijn wereld iets groter als hij thuis is. Die van mij moet nog 1 week en heeft dan vakantie.
Wij hebben onze vakantie ook geannuleerd.
Googlen doe ik ook veel te veel. Meestal wordt je indd niet gerust gesteld.
Paniekaanvallen zijn bij mij ook minder maar ben nog wel heel gespannen. En schiet in de stress als ik weer iets voel.
Knuffel mip
Wij hebben onze vakantie ook geannuleerd.
Googlen doe ik ook veel te veel. Meestal wordt je indd niet gerust gesteld.
Paniekaanvallen zijn bij mij ook minder maar ben nog wel heel gespannen. En schiet in de stress als ik weer iets voel.
Knuffel mip
zondag 4 augustus 2019 17:29
Ik schrijf ook regelmatig hoe ik me voel. Ik houd sinds 2017 een dagboek bij op de computer, maar lang niet regelmatig. Ik merk dat ik er vooral behoefte aan heb als er iets aan de hand is; groot of klein.
@Take-a-Break:
Het is echt heel erg fijn dat je nu al zo’n (kleine) verbetering ziet in die 5 weken. 5 weken is super kort hé, als je je bedenkt dat herstel wel 1-2 jaar kan duren, en soms zelfs nog langer… Dus ik vind het echt heel goed van je en heel fijn voor je dat je toch wat kleine verbeteringen ziet!
@Mippert:
Zo’n klein wereldje herken ik wel. Komt deels ook omdat iedereen nu op vakantie is.. (en mijn god, ik zou een moord doen om nu op vakantie te kunnen…)
@Take-a-Break:
Het is echt heel erg fijn dat je nu al zo’n (kleine) verbetering ziet in die 5 weken. 5 weken is super kort hé, als je je bedenkt dat herstel wel 1-2 jaar kan duren, en soms zelfs nog langer… Dus ik vind het echt heel goed van je en heel fijn voor je dat je toch wat kleine verbeteringen ziet!
@Mippert:
Zo’n klein wereldje herken ik wel. Komt deels ook omdat iedereen nu op vakantie is.. (en mijn god, ik zou een moord doen om nu op vakantie te kunnen…)
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
zondag 4 augustus 2019 17:32
En het is zo herkenbaar als jullie schrijven dat je snel teveel wilt. Ik voelde me gister echt heel goed, en ook al was ik moe na ons uitstapje, we zijn in de avond nog naar de opera gegaan (hadden al kaarten) en dat gaf me zó’n boost. Ik was zó blij dat we gegaan waren.
Vanmorgen was ik wel moe, maar het is de laatste dag echt lekker weer voorlopig en we wilden graag even de natuur in. En nu twijfel ik echt of het wel een goed idee was. Het was een mooie omgeving, maar wel een uur heen en een uur terug in de auto. En ik ben echt helemaal leeg nu. Vraag me af hoe dat de komende dagen gaat zijn.
En ik merk ook dat alles iets lichter voelt als mijn man thuis is. Ik voel me soms zelfs iets energieker, alleen maar omdat hij er is. Als hij aan het werk is, voelt alles nog erger/confronterende of zo. Misschien omdat je dan helemaal op jezelf teruggewezen bent?
Ik begin over 2,5 week met een nieuwe taalcursus van 9 weken. Ik had er heel erg veel zin in, maar nu zie ik er een beetje tegenop. Het is 2 avonden in de week (2 uur per keer, dus te overzien). Ik hoop vooral gewoon dat ik er iets uit kan halen. Normaal vind ik het namelijk onwijs leuk om met een taal te puzzelen en me erin vast te bijten, maar daar heb ik nu gewoon de energie niet voor.
Vanmorgen was ik wel moe, maar het is de laatste dag echt lekker weer voorlopig en we wilden graag even de natuur in. En nu twijfel ik echt of het wel een goed idee was. Het was een mooie omgeving, maar wel een uur heen en een uur terug in de auto. En ik ben echt helemaal leeg nu. Vraag me af hoe dat de komende dagen gaat zijn.
En ik merk ook dat alles iets lichter voelt als mijn man thuis is. Ik voel me soms zelfs iets energieker, alleen maar omdat hij er is. Als hij aan het werk is, voelt alles nog erger/confronterende of zo. Misschien omdat je dan helemaal op jezelf teruggewezen bent?
Ik begin over 2,5 week met een nieuwe taalcursus van 9 weken. Ik had er heel erg veel zin in, maar nu zie ik er een beetje tegenop. Het is 2 avonden in de week (2 uur per keer, dus te overzien). Ik hoop vooral gewoon dat ik er iets uit kan halen. Normaal vind ik het namelijk onwijs leuk om met een taal te puzzelen en me erin vast te bijten, maar daar heb ik nu gewoon de energie niet voor.
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
zondag 4 augustus 2019 17:36
O ja, en mag ik nog heel even een frustratie delen.... echt, sommige mensen... 
Ik heb een vriend die ik al heel lang niet meer persoonlijk heb gezien, omdat hij in het buitenland zit. Omdat ik laatst jarig was, kreeg ik een berichtje. We kletsen wat en ik vertelde hoe het ging. Oké, vast in een beetje een warrige taal...
Maar als je nou toch zegt dat je flink overspannen/burn-out bent, o.a. omdat je na 3 maanden totaal onverwachts je huurhuis uit moet, (én dat je al een nieuw huis gevonden hebt en binnenkort verhuist) dan zeg je toch niet: "O, maar dan zoek je toch gewoon een andere plek, waar je wel fijn woont?"
Ik heb een vriend die ik al heel lang niet meer persoonlijk heb gezien, omdat hij in het buitenland zit. Omdat ik laatst jarig was, kreeg ik een berichtje. We kletsen wat en ik vertelde hoe het ging. Oké, vast in een beetje een warrige taal...
Maar als je nou toch zegt dat je flink overspannen/burn-out bent, o.a. omdat je na 3 maanden totaal onverwachts je huurhuis uit moet, (én dat je al een nieuw huis gevonden hebt en binnenkort verhuist) dan zeg je toch niet: "O, maar dan zoek je toch gewoon een andere plek, waar je wel fijn woont?"
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
zondag 4 augustus 2019 17:50
@twinkelrainbowstar Voor jou (en voor velen hier in dit topic inclusief mijzelf) heel begrijpelijk dat je daar zwaar van in de stress schiet! Het stomme is alleen dat je soms zoveel beren op de weg ziet. Al helemaal als je niet lekker in je vel zit. Anderen lijken dan niets te snappen van waar je je mee bezighoud en kunnen dan zo laks reageren..
Ik had het zelf ook begin dit jaar. Ben weer bij mijn moeder gaan wonen om vanuit hier rustig op zoek te gaan naar iets anders. Echter wilde ik op een gegeven moment veel te snel veel te veel. Ik wilde gewoon terug naar het oude vertrouwde en was als een bezetene bezig met het zoeken naar huisjes. Bezichtiging na bezichtiging en toen ik eindelijk iets toegewezen had gekregen en de papieren waren ondertekend, raakte ik in paniek. Achteraf gezien weet ik dat dit komt omdat het veel te snel ging allemaal, maar toen wist ik maar niet waarom ik geen keuzes meer kon maken en nergens achter stond.
Kennissen van mij zeiden daarop ook heel laks ‘je zit er maar een jaar aan vast, als je het niet leuk vind ga je na dat jaar toch gewoon weer weg?’ Ik snapte niet hoe je zo simpel kon nadenken en raakte er alleen maar meer van in paniek. Uiteindelijk alles afgekapt (zelfde idee als een vakantie annuleren). Heel zuur, maar soms moet je gewoon toegeven aan je gevoel ipv iets te forceren.
Ik had het zelf ook begin dit jaar. Ben weer bij mijn moeder gaan wonen om vanuit hier rustig op zoek te gaan naar iets anders. Echter wilde ik op een gegeven moment veel te snel veel te veel. Ik wilde gewoon terug naar het oude vertrouwde en was als een bezetene bezig met het zoeken naar huisjes. Bezichtiging na bezichtiging en toen ik eindelijk iets toegewezen had gekregen en de papieren waren ondertekend, raakte ik in paniek. Achteraf gezien weet ik dat dit komt omdat het veel te snel ging allemaal, maar toen wist ik maar niet waarom ik geen keuzes meer kon maken en nergens achter stond.
Kennissen van mij zeiden daarop ook heel laks ‘je zit er maar een jaar aan vast, als je het niet leuk vind ga je na dat jaar toch gewoon weer weg?’ Ik snapte niet hoe je zo simpel kon nadenken en raakte er alleen maar meer van in paniek. Uiteindelijk alles afgekapt (zelfde idee als een vakantie annuleren). Heel zuur, maar soms moet je gewoon toegeven aan je gevoel ipv iets te forceren.
zondag 4 augustus 2019 17:53
Kunnen jullie je soms ook zo gigantisch druk maken over een mening van anderen? Voornamelijk de mening van vrienden/ouders/partners etc wat betreft de keuzes die je maakt?
Soms heb ik het idee dat ik bepaalde keuzes maak om anderen tevreden te houden. Als ik heel goed kijk naar bepaalde situaties heb ik eigenlijk nooit 100% achter keuzes gestaan, maar voelde ik me voornamelijk erg gepusht door mensen om mij heen die altijd met ‘goede adviezen’ kwamen. Of dit meer een dingetje van mijzelf is of echt met burn-out te maken heeft weet ik overigens niet. Ben soms zo klaar met al die goed bedoelde adviezen en meningen waar ik me alleen maar opgefokter van ga voelen..
Soms heb ik het idee dat ik bepaalde keuzes maak om anderen tevreden te houden. Als ik heel goed kijk naar bepaalde situaties heb ik eigenlijk nooit 100% achter keuzes gestaan, maar voelde ik me voornamelijk erg gepusht door mensen om mij heen die altijd met ‘goede adviezen’ kwamen. Of dit meer een dingetje van mijzelf is of echt met burn-out te maken heeft weet ik overigens niet. Ben soms zo klaar met al die goed bedoelde adviezen en meningen waar ik me alleen maar opgefokter van ga voelen..
zondag 4 augustus 2019 19:22
@Luna: ik herken het, hoor! Ik heb daar laatst heel erg over na zitten denken. Volgens mij schreef ik in het begin al dat ik o.a. te maken heb met een narcistische moeder. Onze relatie is al heel erg lang verstoord, en nu begrijp ik waarom. De druppel daarin kwam toen we gingen emigreren en ze niets van zich heeft laten horen. Nog geen verhuiskaartje. (ingewikkeld en naar verhaal, ik zal het hier nu niet neerzetten).
Maar ik merk nu in heel veel dingen dat ik mezelf onderweg ben kwijtgeraakt en/of erg luister(de) naar anderen.
Ik wilde als kind heel graag naar de toneelschool, maar mijn familie vond dat maar onzin. Ze hebben me nooit erg gesteund, en toen ik werd afgewezen, was er weinig sympathie. Toen ik daarna maar besloot om een 'normale' studie te gaan doen, was iedereen zo blij... wat maakte ik toch een goede keuze. Maar het was niet mijn keuze. Ik wilde die studie helemaal niet doen...
En nu merk ik het ook. Ik heb dus geen contact met mijn moeder, deels omdat ik weet dat het trekken aan een dood paard is (ze heeft altijd vroeg of laat weer een reden om boos op ons te zijn of ons ergens van te beschuldigen) maar ook omdat haar gedrag gewoon echt niet kan.
Mijn familie ging daar in het begin in mee, maar mijn moeder is erg goed in manipuleren en weet met haar krokodillentranen de waarheid te verdraaien. Nu krijg ik de schuld van het geen contact opnemen met haar. Ik kan dát nog naast me neerleggen, maar wat ik erg moeilijk vind is dat anderen continu over mijn grenzen gaan.
Als ik naar Nederland ga, kan ik bij familie logeren. Maar tot nu toe bij íeder bezoek wordt dan, totaal ongevraagd en ook zonder overlegd, besloten dat mijn moeder uitgenodigd wordt op een bepaalde dag. En als ik dan zeg dat het niet kan, dan wordt er meteen iets anders verzonnen. "Dan vraag ik wel of ze dan en dan komt," bijvoorbeeld.
Reizen geeft me al veel stress, en dit maakt het nog veel en veel erger. Ik heb dan ook besloten om niet meer bij familie te logeren. Het doet teveel met me.
Dit is voor mij een enorme stap. Voor het eerst heb ik een keuze voor mezelf gemaakt... Het voelt heel bizar.
En deze week heb ik ook besloten om niet meer standaard naar mijn familie toe te gaan. Ik verblijf in de stad in de buurt, en als je me wilt zien... kom je maar een keer mijn kant op.
Ik heb beide dingen nog niet medegedeeld... dat komt wel als het moment aan de orde is dat ik die kant op ga. Maar het voelt zo bevrijdend om in elk geval die grenzen aan te voelen en er een oplossing voor te vinden die voor MIJ goed voelt.
Maar ik merk nu in heel veel dingen dat ik mezelf onderweg ben kwijtgeraakt en/of erg luister(de) naar anderen.
Ik wilde als kind heel graag naar de toneelschool, maar mijn familie vond dat maar onzin. Ze hebben me nooit erg gesteund, en toen ik werd afgewezen, was er weinig sympathie. Toen ik daarna maar besloot om een 'normale' studie te gaan doen, was iedereen zo blij... wat maakte ik toch een goede keuze. Maar het was niet mijn keuze. Ik wilde die studie helemaal niet doen...
En nu merk ik het ook. Ik heb dus geen contact met mijn moeder, deels omdat ik weet dat het trekken aan een dood paard is (ze heeft altijd vroeg of laat weer een reden om boos op ons te zijn of ons ergens van te beschuldigen) maar ook omdat haar gedrag gewoon echt niet kan.
Mijn familie ging daar in het begin in mee, maar mijn moeder is erg goed in manipuleren en weet met haar krokodillentranen de waarheid te verdraaien. Nu krijg ik de schuld van het geen contact opnemen met haar. Ik kan dát nog naast me neerleggen, maar wat ik erg moeilijk vind is dat anderen continu over mijn grenzen gaan.
Als ik naar Nederland ga, kan ik bij familie logeren. Maar tot nu toe bij íeder bezoek wordt dan, totaal ongevraagd en ook zonder overlegd, besloten dat mijn moeder uitgenodigd wordt op een bepaalde dag. En als ik dan zeg dat het niet kan, dan wordt er meteen iets anders verzonnen. "Dan vraag ik wel of ze dan en dan komt," bijvoorbeeld.
Reizen geeft me al veel stress, en dit maakt het nog veel en veel erger. Ik heb dan ook besloten om niet meer bij familie te logeren. Het doet teveel met me.
Dit is voor mij een enorme stap. Voor het eerst heb ik een keuze voor mezelf gemaakt... Het voelt heel bizar.
En deze week heb ik ook besloten om niet meer standaard naar mijn familie toe te gaan. Ik verblijf in de stad in de buurt, en als je me wilt zien... kom je maar een keer mijn kant op.
Ik heb beide dingen nog niet medegedeeld... dat komt wel als het moment aan de orde is dat ik die kant op ga. Maar het voelt zo bevrijdend om in elk geval die grenzen aan te voelen en er een oplossing voor te vinden die voor MIJ goed voelt.
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
zondag 4 augustus 2019 21:18
@Luna: oh ja wat dit klinkt zo vreselijk bekend! En dan niet alleen de meningen van vrienden of familie maar vooral ook mensen die veel minder dicht bij me staan. Ik trek me ontzettend veel aan van de mening van anderen, zoveel dat ik inmiddels zelf bijna geen eigen mening meer heb. Constant het andere naar de zin willen maken en het 'perfecte plaatje' te willen/moeten zijn. Dit heeft er onder andere helaas door gezorgd dat ik nu in deze situatie zit. Ben nu aan het leren om wat meer op mezelf te vertrouwen en mijn eigen ik weer te worden maar dit gaat echt met hele kleine stapjes, heb nog een lange weg te gaan.
@Twinkel: wauw wat een moedig en dapper besluit! Goed dat je aan jezelf denkt!
Heb niemand hier in de naaste omgeving die in hetzelfde schuitje zit of heeft gezeten dan mij dus vaak heerst er daar onbegrip (en logisch ook). Vind het daarom erg fijn om jullie verhalen hier te lezen en hier herkenning uit te kunnen halen.
@Twinkel: wauw wat een moedig en dapper besluit! Goed dat je aan jezelf denkt!
Heb niemand hier in de naaste omgeving die in hetzelfde schuitje zit of heeft gezeten dan mij dus vaak heerst er daar onbegrip (en logisch ook). Vind het daarom erg fijn om jullie verhalen hier te lezen en hier herkenning uit te kunnen halen.
maandag 5 augustus 2019 08:08
Ja, ik vind het ook heel fijn om jullie verhalen te lezen. Ik ken dan wel een paar mensen die het gehad hebben, maar die wonen (op 1 na) allemaal in Nederland. En zij zijn dus al weer -zo goed als- uit de burnout, en hebben zichzelf dus o.a. aangeleerd niet direct op mails te antwoorden, etc. Mijn eerste noodsignaal wel, gelukkig. Maar via mail is contact toch wat beperkter.
Ik vind het zo verdrietig om te lezen als je schrijft dat je zoveel met anderen bezig was, dat je eigenlijk vergeten bent wat jij zelf nou vindt en wie jij bent. Ik herken dat echt wel voor een deel.
Ik merk dat ik niet zo goed meer na kan denken op dit het moment, en dat ik nu dus helemaal niet goed meer weet wat ik denk/vind (misschien juist goed, en is dit juist een soort reset..?)
Maar ik draag bijvoorbeeld nooit make-up, maar rode lippenstift vind ik heel erg mooi. Omdat ik het nooit draag, had ik in Nederland echt opmerkingen gekregen. Mijn familie zou dan echt iets zeggen van: "Oh, heb je opeens lippenstift op...??" En omdat ik daar geen zin in had, droeg ik het nooit.
Laatst bedacht ik me dat dat misschien juist wel iets kleins is wat past bij een nieuwere versie van mezelf.
Ik ben afgestudeerd in de crisistijd, en kwam toen niet goed aan het werk. Na wat losse flodders en een deeltijdstudie (om inderdaad maar weer aan dat perfecte plaatje te voldoen) dacht ik op een gegeven moment: het is genoeg.
Ik ben toen gestopt met werk zoeken en deed alleen nog af en toe wat freelance schrijfwerk voor iemand. Die liet op een gegeven moment niets meer horen, en daar heb ik het bij gelaten. Het was vreselijk stom werk. In samenspraak met mijn man ben ik gewoon gestopt met werken en leefden we met minder inkomen (zoveel verdiende ik toch al niet...).
De buitenwereld vindt daar altijd van alles van, en dat is zo moeilijk. Ik weet dat ik veel gelukkiger ben op deze manier, maar het altijd maar moeten verdedigen vond ik soms heel lastig. Net als telkens maar smoesjes verzinnen voor tantes/vage kennissen die je nooit ziet en dan vragen: "En wat doe jij?" en dat je jezelf dan hoort stamelen: "Oh... ja, ik werk als freelancer..." (en dan niet zeggen dat je 1x per 2 maanden eens een klein opdrachtje doet... want dat voldoet niet aan het plaatje) En dan de opluchting én de teleurstelling als ze reageren met: "O wauw, knap, hoor! Ja, van thuiszitten wordt een mens niet beter, hoor!"
Ik hoop echt dat ik hierin wat meer voor mezelf kan gaan opstaan. Zolang we ons ook verstoppen achter dit soort leugens om bestwil, of tegen onze zin in voldoen aan hun ideaalbeeld, blijft het natuurlijk in stand...
Ik vind het zo verdrietig om te lezen als je schrijft dat je zoveel met anderen bezig was, dat je eigenlijk vergeten bent wat jij zelf nou vindt en wie jij bent. Ik herken dat echt wel voor een deel.
Ik merk dat ik niet zo goed meer na kan denken op dit het moment, en dat ik nu dus helemaal niet goed meer weet wat ik denk/vind (misschien juist goed, en is dit juist een soort reset..?)
Maar ik draag bijvoorbeeld nooit make-up, maar rode lippenstift vind ik heel erg mooi. Omdat ik het nooit draag, had ik in Nederland echt opmerkingen gekregen. Mijn familie zou dan echt iets zeggen van: "Oh, heb je opeens lippenstift op...??" En omdat ik daar geen zin in had, droeg ik het nooit.
Laatst bedacht ik me dat dat misschien juist wel iets kleins is wat past bij een nieuwere versie van mezelf.
Ik ben afgestudeerd in de crisistijd, en kwam toen niet goed aan het werk. Na wat losse flodders en een deeltijdstudie (om inderdaad maar weer aan dat perfecte plaatje te voldoen) dacht ik op een gegeven moment: het is genoeg.
Ik ben toen gestopt met werk zoeken en deed alleen nog af en toe wat freelance schrijfwerk voor iemand. Die liet op een gegeven moment niets meer horen, en daar heb ik het bij gelaten. Het was vreselijk stom werk. In samenspraak met mijn man ben ik gewoon gestopt met werken en leefden we met minder inkomen (zoveel verdiende ik toch al niet...).
De buitenwereld vindt daar altijd van alles van, en dat is zo moeilijk. Ik weet dat ik veel gelukkiger ben op deze manier, maar het altijd maar moeten verdedigen vond ik soms heel lastig. Net als telkens maar smoesjes verzinnen voor tantes/vage kennissen die je nooit ziet en dan vragen: "En wat doe jij?" en dat je jezelf dan hoort stamelen: "Oh... ja, ik werk als freelancer..." (en dan niet zeggen dat je 1x per 2 maanden eens een klein opdrachtje doet... want dat voldoet niet aan het plaatje) En dan de opluchting én de teleurstelling als ze reageren met: "O wauw, knap, hoor! Ja, van thuiszitten wordt een mens niet beter, hoor!"
Ik hoop echt dat ik hierin wat meer voor mezelf kan gaan opstaan. Zolang we ons ook verstoppen achter dit soort leugens om bestwil, of tegen onze zin in voldoen aan hun ideaalbeeld, blijft het natuurlijk in stand...
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
maandag 5 augustus 2019 09:03
Dat herken ik inderdaad ook heel erg! Je weet dat je zelf gelukkig bent op de manier hoe jij het nu doet maar het constant moeten verdedigen naar de buitenwereld toe.. pff zo vermoeiend is dat.. Ik vind het wel knap van je dat je gewoon bent doorgegaan met hoe jij het zelf heb gewild qua werk en je niet hebt laten meeslepen door de mening of door het commentaar van andere mensen. Zo jammer dat je dan uiteindelijk leugens moet gaan verzinnen om maar geen commentaar te willen hebben, vind het echt sneu voor je.. Als iedereen zich nou eens met zijn eigen zaken bemoeide dan was de wereld een stuk beter af maar hier hebben we geen invloed op helaas.
Begin nu wel langzaam ook na te denken dat de mensen die zoveel commentaar hebben zelf ook absoluut geen perfect leven hebben, vaak nog verre van. Het bekritiseren van andere mensen is dan een stuk makkelijker dan vertellen hoe hun eigen leven in elkaar steekt en wat voor fouten zij maken. Maar is vaak moeilijk om dit ook in het achterhoofd te houden. Heel veel mensen hebben tegenwoordig hun mening al klaar zonder na te denken dat ze iemand hiermee kunnen kwetsen.
Ik kom trouwens prima uit je zinnen! Begrijp heel goed wat je wilt vertellen
Begin nu wel langzaam ook na te denken dat de mensen die zoveel commentaar hebben zelf ook absoluut geen perfect leven hebben, vaak nog verre van. Het bekritiseren van andere mensen is dan een stuk makkelijker dan vertellen hoe hun eigen leven in elkaar steekt en wat voor fouten zij maken. Maar is vaak moeilijk om dit ook in het achterhoofd te houden. Heel veel mensen hebben tegenwoordig hun mening al klaar zonder na te denken dat ze iemand hiermee kunnen kwetsen.
Ik kom trouwens prima uit je zinnen! Begrijp heel goed wat je wilt vertellen
anoniem_387823 wijzigde dit bericht op 21-08-2019 10:24
29.45% gewijzigd
maandag 5 augustus 2019 10:35
Fijn dat jullie dit herkennen en voor iedereen die uiteindelijk voor zichzelf heeft gekozen, super knap!
Bij mij is het aanpassen aan andere mensen ook zolang doorgegaan, dat ik eigenlijk helemaal niet meer weet wat ik zelf wil. Ik kan ook geen keuzes maken zonder eerst alles te bespreken met iemand om mij heen. En daardoor wordt het zeker niet gemakkelijker, door al die meningen die je dan krijgt. Op het moment dat ik iets wil doen en mensen om mij heen zeggen ‘als ik jou was zou ik dat niet doen, omdat..’, ben ik al bang dat ik een verkeerde keuze maak en doe ik het niet. Wat eigenlijk stom is, want zo leef je nooit 100% je eigen leven.
Het voelt elke keer weer alsof ik naar iedereen om mij heen verantwoording af moet leggen, omdat zij allemaal vinden dat het hun taak is om mij te behoeden voor een wellicht volgend dieptepunt. Uitleggen waarom ik bepaalde dingen wil doen of doe etc. Heel lief bedoeld, maar zo frustrerend.. Alsof het vertrouwen in mij helemaal weg is. En als ik dan vervolgens een keuze maak die zij een soort van opgelegd hebben, zijn ze inderdaad zoals ik bij anderen hier ook lees helemaal happy voor me.
Bij mij is het aanpassen aan andere mensen ook zolang doorgegaan, dat ik eigenlijk helemaal niet meer weet wat ik zelf wil. Ik kan ook geen keuzes maken zonder eerst alles te bespreken met iemand om mij heen. En daardoor wordt het zeker niet gemakkelijker, door al die meningen die je dan krijgt. Op het moment dat ik iets wil doen en mensen om mij heen zeggen ‘als ik jou was zou ik dat niet doen, omdat..’, ben ik al bang dat ik een verkeerde keuze maak en doe ik het niet. Wat eigenlijk stom is, want zo leef je nooit 100% je eigen leven.
Het voelt elke keer weer alsof ik naar iedereen om mij heen verantwoording af moet leggen, omdat zij allemaal vinden dat het hun taak is om mij te behoeden voor een wellicht volgend dieptepunt. Uitleggen waarom ik bepaalde dingen wil doen of doe etc. Heel lief bedoeld, maar zo frustrerend.. Alsof het vertrouwen in mij helemaal weg is. En als ik dan vervolgens een keuze maak die zij een soort van opgelegd hebben, zijn ze inderdaad zoals ik bij anderen hier ook lees helemaal happy voor me.
maandag 5 augustus 2019 11:50
Twinklerainbowstar:
Klopt 5 weken is nog maar heel erg kort. En ben superblij dat ik iets rustiger ben. Ook al komt dit gedeeltelijk door de medicatie. Maar de huisarts zegt je doet het ook zelf want de medicatie is slechts een ondersteuning. Ben gewoon heel dankbaar dat ik zelf weer naar de supermarkt durf, ik durfde eerst het huis niet uit. Ben er nog lang niet en ik sta versteld wat het allemaal je doet, in je hoofd en de lichamelijke klachten. Zo verdwijnt er weer een klacht en zo komt er weer een andere voor terug.
En de ochtenden vind ik het vaak moeilijkst, jullie ook?
Gelukkig heb ik geen ervaring met maar weinig begrip van mijn omgeving.
Ik woon in een vrij klein dorp, zo ongeveer ons kent ons zeg maar. Ik ben heel open wat me is overkomen en ook dat ik medicatie slik. Niemand die een vervelende opmerking maakt of advies geeft waarvan ik denk wat moet ik daarmee! Nee juist heel meelevend en voel me begrepen. Of er achter mij rug ook zo over me gesproken word weet ik natuurlijk niet
. Maar ik voel niets akeligs. Mijn gezin en familie houden me in de gaten met wat ik doe en dat ik mijn grenzen niet over ga. Ze geven wel advies maar dat is ook goed. Ik heb nu de neiging om te zeggen ik ga niet meer in de zorg werken etc. Zei zeggen deze beslissingen moet je nu niet maken. Je moet eerst herstellen en stabiel zijn voordat je grote beslissingen gaat maken. En daar hebben ze in mijn geval gelijk in. Nu mijn leven op zijn kop staat kan ik dat ook niet.
Ook ik wil iedereen pleasen, op het werk en thuis. neem alles op me. Mijn gezin liet dit ook gebeuren want ik wilde niet anders. Het huishouden was ik zo perfectionistisch in dat een ander het ook niet goed kon doen. Dat moet veranderen. Maar dat doet het nu ook wel al wat. Manlief doet boodschappen, zei altijd dat hij dat kon, wat moet er allemaal komen en waar staat alles. Nu een paar keer gedaan en vind hij het helemaal niet vervelend meer, ook kookt hij nu af en toe en mijn oudste zoon ook. Dat is positief.
Redden jullie je goed met het huishouden? Ik kan het stukje bij beetje weer oppakken, dat is fijn.
Wat je graag wil in je leven is inderdaad moeilijk..... Ik ben geen carrière mens.
De zorg is enorm veranderd in de 25 jaar dat ik er in werk. Zoveel administratie erbij, e-learnings die je thuis moet doen, op je vrije dagen vaak gebeld worden of je extra kan werken, de werkdruk is hoog, ik heb al lange tijd niet zoveel plezier er meer in. Ik werk 20 uur in de week maar dat komt zelden voor, het is altijd meer, vaak maar 1 a2 dagen vrij in de week en dat met een 20 urig contract dat is niet meer leuk!
Ik moet werken want op een salaris redden we het niet, althans als we af en toe ook iets leuks willen/kunnen doen en dan bedoel ik niet 3x per jaar op vakantie. Maar ook de kinderen worden duurder nu ze ouder worden.
Hoe ik het verder straks ga doen weet ik nog niet, de tijd zal het leren. Eerst maar stabieler worden. En soms is dat ook moeilijk te geloven dat het ooit beter wordt. Maar dat vertrouwen moeten we wel blijven houden.
Klopt 5 weken is nog maar heel erg kort. En ben superblij dat ik iets rustiger ben. Ook al komt dit gedeeltelijk door de medicatie. Maar de huisarts zegt je doet het ook zelf want de medicatie is slechts een ondersteuning. Ben gewoon heel dankbaar dat ik zelf weer naar de supermarkt durf, ik durfde eerst het huis niet uit. Ben er nog lang niet en ik sta versteld wat het allemaal je doet, in je hoofd en de lichamelijke klachten. Zo verdwijnt er weer een klacht en zo komt er weer een andere voor terug.
En de ochtenden vind ik het vaak moeilijkst, jullie ook?
Gelukkig heb ik geen ervaring met maar weinig begrip van mijn omgeving.
Ik woon in een vrij klein dorp, zo ongeveer ons kent ons zeg maar. Ik ben heel open wat me is overkomen en ook dat ik medicatie slik. Niemand die een vervelende opmerking maakt of advies geeft waarvan ik denk wat moet ik daarmee! Nee juist heel meelevend en voel me begrepen. Of er achter mij rug ook zo over me gesproken word weet ik natuurlijk niet
. Maar ik voel niets akeligs. Mijn gezin en familie houden me in de gaten met wat ik doe en dat ik mijn grenzen niet over ga. Ze geven wel advies maar dat is ook goed. Ik heb nu de neiging om te zeggen ik ga niet meer in de zorg werken etc. Zei zeggen deze beslissingen moet je nu niet maken. Je moet eerst herstellen en stabiel zijn voordat je grote beslissingen gaat maken. En daar hebben ze in mijn geval gelijk in. Nu mijn leven op zijn kop staat kan ik dat ook niet.Ook ik wil iedereen pleasen, op het werk en thuis. neem alles op me. Mijn gezin liet dit ook gebeuren want ik wilde niet anders. Het huishouden was ik zo perfectionistisch in dat een ander het ook niet goed kon doen. Dat moet veranderen. Maar dat doet het nu ook wel al wat. Manlief doet boodschappen, zei altijd dat hij dat kon, wat moet er allemaal komen en waar staat alles. Nu een paar keer gedaan en vind hij het helemaal niet vervelend meer, ook kookt hij nu af en toe en mijn oudste zoon ook. Dat is positief.
Redden jullie je goed met het huishouden? Ik kan het stukje bij beetje weer oppakken, dat is fijn.
Wat je graag wil in je leven is inderdaad moeilijk..... Ik ben geen carrière mens.
De zorg is enorm veranderd in de 25 jaar dat ik er in werk. Zoveel administratie erbij, e-learnings die je thuis moet doen, op je vrije dagen vaak gebeld worden of je extra kan werken, de werkdruk is hoog, ik heb al lange tijd niet zoveel plezier er meer in. Ik werk 20 uur in de week maar dat komt zelden voor, het is altijd meer, vaak maar 1 a2 dagen vrij in de week en dat met een 20 urig contract dat is niet meer leuk!
Ik moet werken want op een salaris redden we het niet, althans als we af en toe ook iets leuks willen/kunnen doen en dan bedoel ik niet 3x per jaar op vakantie. Maar ook de kinderen worden duurder nu ze ouder worden.
Hoe ik het verder straks ga doen weet ik nog niet, de tijd zal het leren. Eerst maar stabieler worden. En soms is dat ook moeilijk te geloven dat het ooit beter wordt. Maar dat vertrouwen moeten we wel blijven houden.
maandag 5 augustus 2019 12:04
Hoi,
De ochtenden vind ik ook heel moeilijk dan ben ik zo gespannen... Meestal gaat het pas over als ik s middags een uurtje heb geslapen.
Vandaag gaat het niet zo lekker hier. Komt waarschijnlijk omdat mijn nacht ook niet best was..
Vind het zo moeilijk om mezelf daar dan weer uit te krijgen.
Lukt het bij jou een beetje zonder manlief take-a-break?
Op de één of andere manier boeit het mij op het moment vrij weinig wat andere denken. Eén van de weinige dingen waar ik me nu niet druk om maak haha.
X mir
De ochtenden vind ik ook heel moeilijk dan ben ik zo gespannen... Meestal gaat het pas over als ik s middags een uurtje heb geslapen.
Vandaag gaat het niet zo lekker hier. Komt waarschijnlijk omdat mijn nacht ook niet best was..
Vind het zo moeilijk om mezelf daar dan weer uit te krijgen.
Lukt het bij jou een beetje zonder manlief take-a-break?
Op de één of andere manier boeit het mij op het moment vrij weinig wat andere denken. Eén van de weinige dingen waar ik me nu niet druk om maak haha.
X mir
maandag 5 augustus 2019 14:44
Hoi!
Mippert, het valt me mee zonder manlief in huis.
Mijn jongens zijn beide ook thuis en dus niet gelijk alleen en zij hebben de leeftijd dat ze geen aandacht vragen die energie kost maar wel gezelligheid meebrengen. Oke oke ze hebben wel eens onenigheid samen hoor zo is het ook weer niet haha.
Ik maak me ook niet zo druk wat anderen denken momenteel . Maar ik loop ook niet tegen negatieve mensen aan. En de mensen die het meest belangrijk voor me zijn krijg ik alle steun van. Een vriendin van mij en mijn schoonzus hebben het ook gehad, ook beide werkzaam in de zorg en weten precies waar ik het over heb. Ook al waren/zijn onze klachten niet gelijk, geen enkele Burn-Out is hetzelfde volgens mij. Daarom moet en wil ik eigenlijk ook niet meer googelen want het kost alleen maar energie en antwoorden vind ik eigenlijk niet en brengt vaak meer onrust dan geruststelling.
Ben vandaag een beetje aan het aanrommelen, beetje huishouden dan weer beetje uitrusten, zo even met de hond wandelen, Vind het best lastig hoor een ritme vinden, me ook een beetje zinvol voelen maar mezelf ook niet overvragen. Hobbies die voor deze periode geschikt zijn heb ik niet. Rommel maar een beetje aan in huis en tuin.
Kreeg op een ander topic de tip postcrossing te doen en daar ben ik wel mee begonnen, super leuk, heb net mijn eerste kaartje ontvangen. Misschien ook wat voor jullie? En ben wat bezig met stekjes van planten. Wat doen jullie zoal?
Eind dit jaar moeten wij ook verhuizen, hoop dat het dan echt wat beter gaat. Ik ben nu soms al een klein beetje spullen aan het uitzoeken wat weg kan enzo. En heb grote curverbakken waar ik de spullen op zolder van de kinderen in sorteer die ze graag willen bewaren. Daar kan ik mooi soms even een beetje mee bezig zijn en vaak raakt de rest ook even op de achtergrond. Soms ben ik er maar heel kort mee bezig en wordt het me al teveel en dan stop ik er gewoon weer mee.
Mippert, het valt me mee zonder manlief in huis.
Mijn jongens zijn beide ook thuis en dus niet gelijk alleen en zij hebben de leeftijd dat ze geen aandacht vragen die energie kost maar wel gezelligheid meebrengen. Oke oke ze hebben wel eens onenigheid samen hoor zo is het ook weer niet haha.
Ik maak me ook niet zo druk wat anderen denken momenteel . Maar ik loop ook niet tegen negatieve mensen aan. En de mensen die het meest belangrijk voor me zijn krijg ik alle steun van. Een vriendin van mij en mijn schoonzus hebben het ook gehad, ook beide werkzaam in de zorg en weten precies waar ik het over heb. Ook al waren/zijn onze klachten niet gelijk, geen enkele Burn-Out is hetzelfde volgens mij. Daarom moet en wil ik eigenlijk ook niet meer googelen want het kost alleen maar energie en antwoorden vind ik eigenlijk niet en brengt vaak meer onrust dan geruststelling.
Ben vandaag een beetje aan het aanrommelen, beetje huishouden dan weer beetje uitrusten, zo even met de hond wandelen, Vind het best lastig hoor een ritme vinden, me ook een beetje zinvol voelen maar mezelf ook niet overvragen. Hobbies die voor deze periode geschikt zijn heb ik niet. Rommel maar een beetje aan in huis en tuin.
Kreeg op een ander topic de tip postcrossing te doen en daar ben ik wel mee begonnen, super leuk, heb net mijn eerste kaartje ontvangen. Misschien ook wat voor jullie? En ben wat bezig met stekjes van planten. Wat doen jullie zoal?
Eind dit jaar moeten wij ook verhuizen, hoop dat het dan echt wat beter gaat. Ik ben nu soms al een klein beetje spullen aan het uitzoeken wat weg kan enzo. En heb grote curverbakken waar ik de spullen op zolder van de kinderen in sorteer die ze graag willen bewaren. Daar kan ik mooi soms even een beetje mee bezig zijn en vaak raakt de rest ook even op de achtergrond. Soms ben ik er maar heel kort mee bezig en wordt het me al teveel en dan stop ik er gewoon weer mee.
maandag 5 augustus 2019 16:32
Ik heb vanmiddag 1,5 uur geslapen. Voor het eerst sinds 2,5 week dat ik dat gedaan heb. Heb in de tussentijd de behoefte niet zo erg gevoeld, of gewoon niet herkend. Maar vandaag gaf ik sowieso toe aan m'n vermoeidheid na het weekend, en ipv even een half uurtje (wat ik dacht) werd het dus de halve middag. Ik weet niet of het goed voelt of juist niet...
Mijn lijf vindt het fijn, en is íets minder moe, maar mijn hoofd vindt het stom en nutteloos...
Ik lees nu het boek "Jong burn-out". Het is wat meer gericht op jongeren (16-25 of zo?) maar er staan wel nuttige, praktische tips in.
Qua ritme ben ik ook erg aan het zoeken. Ik ben nog niet zo toe aan een compleet dagschema, merk ik. Wat ik wel altijd al doe is op een vaste tijd uit bed (momenteel al een behoorlijke tijd 07.15 uur) en ik probeer op een vast tijdstip naar bed te gaan, maar daarin ben ik iets minder punctueel. Maar het liefst rond 21.30/22.00 uur.
Die twee vormen al een fundament van een dagritme. En ik las dat het de eerste paar weken erg goed is om gewoon te slapen wanneer je kan en wilt, om die batterij een boost te geven. Helemaal niet erg. Je lichaam zegt vanzelf wel dat het niet meer zoveel slaap nodig heeft.
En daarna is het goed om -als je daar nog behoefte aan hebt- een middagdutje te doen op een vast tijdstip. Ik denk dat ik me daar een beetje op ga focussen. Kijken of ik er morgen ook weer zo'n behoefte aan heb, zo ja; dan rond 14.00 uur gewoon even lekker slapen.
Ik gebruik de app Headspace; daarmee kun je heel gemakkelijk mediteren, en ze hebben ook gewéldige sleepcasts (slaapverhalen met waanzinnig achtergrondgeluid), en andere rustgevende geluidjes.
Mijn lijf vindt het fijn, en is íets minder moe, maar mijn hoofd vindt het stom en nutteloos...
Ik lees nu het boek "Jong burn-out". Het is wat meer gericht op jongeren (16-25 of zo?) maar er staan wel nuttige, praktische tips in.
Qua ritme ben ik ook erg aan het zoeken. Ik ben nog niet zo toe aan een compleet dagschema, merk ik. Wat ik wel altijd al doe is op een vaste tijd uit bed (momenteel al een behoorlijke tijd 07.15 uur) en ik probeer op een vast tijdstip naar bed te gaan, maar daarin ben ik iets minder punctueel. Maar het liefst rond 21.30/22.00 uur.
Die twee vormen al een fundament van een dagritme. En ik las dat het de eerste paar weken erg goed is om gewoon te slapen wanneer je kan en wilt, om die batterij een boost te geven. Helemaal niet erg. Je lichaam zegt vanzelf wel dat het niet meer zoveel slaap nodig heeft.
En daarna is het goed om -als je daar nog behoefte aan hebt- een middagdutje te doen op een vast tijdstip. Ik denk dat ik me daar een beetje op ga focussen. Kijken of ik er morgen ook weer zo'n behoefte aan heb, zo ja; dan rond 14.00 uur gewoon even lekker slapen.
Ik gebruik de app Headspace; daarmee kun je heel gemakkelijk mediteren, en ze hebben ook gewéldige sleepcasts (slaapverhalen met waanzinnig achtergrondgeluid), en andere rustgevende geluidjes.
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
maandag 5 augustus 2019 16:38
O ja, qua huishouden; ik heb dat nu volledig gelaten voor wat het is. Komt deels omdat we moeten verhuizen en dit niet ons huis is (op een gegeven moment dacht ik: doei... ik heb geen zin meer om alles goed te poetsen, hoor...)
En nu doe ik bijna niets. Mijn man stofzuigt en dweilt een keer per week (en soms een extra keer stofzuigen als 't moet, maar zo vies wordt het niet met z'n tweeën).
Boodschappen deden we vorige week een keer samen, en dan meteen een hoop. En anders gaat hij in de avond even heen en weer voor iets kleins, of ik overdag (en dan is dat mijn 'taakje van de dag'...)
Het enige wat ik tussendoor doe is de afwas, maar ook dat is niet veel. En over 4 weken hebben we een vaatwasser
De was is een grappig verhaal; vroeger had men hier geen eigen wasmachine. In plaats daarvan is er in de kelder een soort wasruimte die op slot kan. Je reserveert dan een tijd en dag, en daarop kun jij je was doet. Dus wij moeten altijd een week van te voren bedenken wanneer we willen wassen. En dan moet je dus met een overvolle wasmand naar beneden. Heel gesjouw. En dat doet mijn man gelukkig 9 vd 10 keer.
Strijken doe ik zelf, maar dat vind ik een ontspannen klusje. Heb dat nooit erg gevonden. Ik doe het nu wel in etappes. Voorheen voelde ik na een uurtje ook wel dat ik behoefte had aan pauze, maar dan dacht ik: "niet zeuren, doorgaan!" En nu strijk ik in 2 of 3 keer. Elke dag iets...
(in ons nieuwe huis hebben we een eigen wasmachine en droger... wat een luxe!)
En nu doe ik bijna niets. Mijn man stofzuigt en dweilt een keer per week (en soms een extra keer stofzuigen als 't moet, maar zo vies wordt het niet met z'n tweeën).
Boodschappen deden we vorige week een keer samen, en dan meteen een hoop. En anders gaat hij in de avond even heen en weer voor iets kleins, of ik overdag (en dan is dat mijn 'taakje van de dag'...)
Het enige wat ik tussendoor doe is de afwas, maar ook dat is niet veel. En over 4 weken hebben we een vaatwasser
De was is een grappig verhaal; vroeger had men hier geen eigen wasmachine. In plaats daarvan is er in de kelder een soort wasruimte die op slot kan. Je reserveert dan een tijd en dag, en daarop kun jij je was doet. Dus wij moeten altijd een week van te voren bedenken wanneer we willen wassen. En dan moet je dus met een overvolle wasmand naar beneden. Heel gesjouw. En dat doet mijn man gelukkig 9 vd 10 keer.
Strijken doe ik zelf, maar dat vind ik een ontspannen klusje. Heb dat nooit erg gevonden. Ik doe het nu wel in etappes. Voorheen voelde ik na een uurtje ook wel dat ik behoefte had aan pauze, maar dan dacht ik: "niet zeuren, doorgaan!" En nu strijk ik in 2 of 3 keer. Elke dag iets...
(in ons nieuwe huis hebben we een eigen wasmachine en droger... wat een luxe!)
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
maandag 5 augustus 2019 19:31
Insight timer, duizenden gratis geleide meditaties. Echt een aanrader.twinkelrainbowstar schreef: ↑05-08-2019 16:32
Ik gebruik de app Headspace; daarmee kun je heel gemakkelijk mediteren, en ze hebben ook gewéldige sleepcasts (slaapverhalen met waanzinnig achtergrondgeluid), en andere rustgevende geluidjes.
Ik mediteer ook dagelijks, helpt mij gigantisch. Ik doe zelf stilte meditaties en een geleide meditatie als ik echt wil ontspannen. Ontzettend veel baat bij meditatie, daardoor is mijn pieker modus vrijwel niet meer aanwezig.
Soms dan beland ik nog in een maalstroom maar dan weet ik dat ik iets niet wil voelen en dat is dan ook even ok.
maandag 5 augustus 2019 21:14
Huishouden ligt bij mij een beetje op zn gat.. enige wat ik nog doe is de was en de afwas en de wc hou ik bij. Verder kom ik helaas nog nergens aan toe. Ik woon alleen dus heb het een tijdje gelaten voor wat het was maar hub nu toch hulp gevraagd voor het poetsen.
Boodschappen doen gaat helaas ook niet door de angst dus deze laat ik thuis bezorgen.
Slapen lukt meestal wel goed, probeer alleen geen middagdutjes meer te doen omdat ik dan savonds heel moeilijk in slaap val.
Afgelopen 2 dagen echter heel slecht geslapen (niet in slaap kunnen vallen, slecht doorslapen) en dat werkt dan meteen weer door op de rest van mn lichaam. Constante hoofdpijn, lichamelijk moe, duizelig, veel piekeren, een slecht humeur.. Hopen dat vannacht weer een betere nacht wordt.
Boodschappen doen gaat helaas ook niet door de angst dus deze laat ik thuis bezorgen.
Slapen lukt meestal wel goed, probeer alleen geen middagdutjes meer te doen omdat ik dan savonds heel moeilijk in slaap val.
Afgelopen 2 dagen echter heel slecht geslapen (niet in slaap kunnen vallen, slecht doorslapen) en dat werkt dan meteen weer door op de rest van mn lichaam. Constante hoofdpijn, lichamelijk moe, duizelig, veel piekeren, een slecht humeur.. Hopen dat vannacht weer een betere nacht wordt.
maandag 5 augustus 2019 23:12
Ik vond de ochtenden ook altijd het ergste. Alsof je dan uit een soort roes komt en gelijk met de keiharde realiteit werd geconfronteerd, aangezien mijn hoofd gelijk begon te werken en gelijk alle negatieve gedachten door mijn hoofd kwamen spoken. Nu ik wat rustiger ben neemt ook dit af. Als ik slecht geslapen heb voel ik mij ook een stuk minder prettig en nemen dit soort dingen juist toe.
Als ik veel vroege diensten heb, merk ik dat ik me gelijk veel minder voel in tegenstelling tot dagen waarop ik ‘s middags of ‘s avonds werk. Nou bedoel ik met vroege diensten ook echt de diensten waarbij ik om 04:00 mijn bed uit moet. Ik trek het gewoon niet om op ca 6 uur slaap (als ik dit al haal) prettig te functioneren en mezelf dwingen om op tijd te gaan slapen in dit soort situaties helpt ook niet. Ik ben dan de hele dag door moe en heb last van allerlei kwaaltjes. Vaak ook migraine die gepaard gaat met aura’s. Dit is iets wat rond het begin van mijn slechte periode is komen opzetten. Ook merk ik dat als ik vrij ben of zonder wekker wakker kan worden, ik echt wel aan 10+ uur slaap zit. Vaak ben ik daarna nog steeds niet 100% uitgerust en heb ik tussendoor een dutje nodig!
Als ik met vriendinnen ben en zij een verhaal vertellen merk ik dat ik de helft niet opneem omdat ik mijn hoofd er niet bij kan houden. Ik kan ook geen hele middag geïnteresseerd blijven bijvoorbeeld en heb ook dan een moment van rust nodig voor mijzelf. Het liefst helemaal alleen. Op het ene moment ben ik heel happy en een halfuur later kan dat totaal omslaan en kan ik vreselijk instorten omdat ik zo moe word.
Als ik veel vroege diensten heb, merk ik dat ik me gelijk veel minder voel in tegenstelling tot dagen waarop ik ‘s middags of ‘s avonds werk. Nou bedoel ik met vroege diensten ook echt de diensten waarbij ik om 04:00 mijn bed uit moet. Ik trek het gewoon niet om op ca 6 uur slaap (als ik dit al haal) prettig te functioneren en mezelf dwingen om op tijd te gaan slapen in dit soort situaties helpt ook niet. Ik ben dan de hele dag door moe en heb last van allerlei kwaaltjes. Vaak ook migraine die gepaard gaat met aura’s. Dit is iets wat rond het begin van mijn slechte periode is komen opzetten. Ook merk ik dat als ik vrij ben of zonder wekker wakker kan worden, ik echt wel aan 10+ uur slaap zit. Vaak ben ik daarna nog steeds niet 100% uitgerust en heb ik tussendoor een dutje nodig!
Als ik met vriendinnen ben en zij een verhaal vertellen merk ik dat ik de helft niet opneem omdat ik mijn hoofd er niet bij kan houden. Ik kan ook geen hele middag geïnteresseerd blijven bijvoorbeeld en heb ook dan een moment van rust nodig voor mijzelf. Het liefst helemaal alleen. Op het ene moment ben ik heel happy en een halfuur later kan dat totaal omslaan en kan ik vreselijk instorten omdat ik zo moe word.
