Burn-out / overspannen; wie praat er mee?

Hoi allemaal,

Twee weken geleden ben ik flink ingestort. Een stempel 'burn-out' vind ik een beetje lastig, omdat er zoveel verschillende verhalen over bestaan. Vandaar ook dat ik in de titel 'burn-out / overspannen' heb gezet. Want dat ik flink overspannen ben, dat is wel duidelijk.

Ik zou het fijn vinden om met wat mensen in contact te komen die ook in dit proces zitten. Ben jij op dit moment ook overspannen of heb je een burn-out, dan hoop ik dat dit een plek is waarop we met elkaar kunnen communiceren.

Ik ben weer thuis! Ik zal zo even vertellen wat er allemaal gebeurd is. Even kort reageren op jullie. Heb bijna alles bijgelezen:

Ah, jullie hebben dat zweten dus ook! Hopelijk is het snel over. Ik heb het gelukkig niet élke nacht.

@Take-a-break: ik ben ook begonnen met haken dit voorjaar. Het is veel werk, maar het resultaat is erg leuk! En er zit ook geen deadline op. Ik wil het nu weer gaan oppakken binnenkort.

Wat naar van die bedrijfsarts, zeg! Maar heel goed dat je nu steviger in je schoenen staat!

@Mip: ben je inmiddels weer opgeknapt?

Afgelopen week was ontzettend heftig. De bruiloft van mijn vader was een gezellige dag, erg informeel en prima te doen. We waren wel uitgeput toen we in ons hotel terug kwamen, maar dat was prima. We hadden immers alleen de dag erop nog wat verplichtingen (tandarts en bezoek aan mijn oma) daarna begon onze vakantie.

Maar helaas. Op donderdagnacht kregen we het bericht dat mijn opa (van moeders kant) plotseling is overleden. Hoewel hij erg dementerend was, en laatst even een paar dagen gestopt was met eten, ging het juist de laatste weken weer goed met hem. Fysiek dan. Mijn oma begon hij soms ook niet meer te herkennen, dus dat was wel een naar idee. Maar niets wees erop dat hij dood zou gaan.

We zijn donderdag en vrijdag dus weer naar mijn oma geweest. De rest van de familie was er ook, waaronder ook mijn moeder met wie ik een erg moeizame verhouding heb.

Zoals altijd kregen we alleen maar verwijten naar ons hoofd dat we nooit contact met haar zoeken. Niet écht het moment om daar over te beginnen...

De begrafenis is komende week, en voor ons in alle opzichten niet haalbaar. Qua energie niet (die verhuizingen hakken er namelijk ook flink in), met het werk van mijn man niet echt (al moet dat nog wel te regelen zijn) maar ook qua geld niet.

Het is ongelooflijk duur om last minute een ticket te boeken naar Nederland (maar dan 1000 euro voor samen) en ik zie het niet zitten om alleen te gaan (om div. redenen). En los daarvan konden we de afgelopen dagen ook niet bij ons spaargeld, dus konden we ook geen tickets boeken.

Enfin, hele verantwoording. Nergens voor nodig. Het is al verdrietig genoeg dat we niet kunnen. Ik hoef er persoonlijk niet naartoe. Ik wil die kist niet zien, etc. Maar als ik in de buurt had gewoond, had ik wel gegaan (en dus wel tegen m'n gevoel ingegaan). Maar hierdoor kon ik voor mezelf wel het besluit nemen dat ik niet alles op alles ga zetten om toch te kunnen gaan.

Helaas is er vanuit mijn familie geen enkel begrip gekomen. Alleen maar verwijten en erg gemene opmerkingen (dingen als: opa zou dit heel erg gevonden hebben...) Uiteindelijk hebben we een net berichtje gestuurd, en daarin uitgelegd dat wij het net zo moeilijk en verdrietig vinden, maar dat het niet mogelijk is te komen. En dat dit soort berichten niet erg meehelpen. Dat wederzijds begrip fijner zou zijn.

Toen kregen we als antwoord dat er 'zeker wel wederzijds begrip is', en dat het jammer is. Zoiets.

We hebben het daar voor nu bij gelaten. Het is een erg nare situatie geworden. We werden de afgelopen dagen sowieso al erg buitengesloten. Iedereen lijkt van alles te doen, maar op vragen of wij kunnen helpen wordt ontkennend geantwoord. De muzieklijst was donderdagochtend al in elkaar gezet, maar ik had in de middag nog een liedje had opgeschreven (van 1,5 minuut). Vrijdag kreeg ik tussen neus en lippen door te horen 'dat er geen plek was' voor dat nummer, 'dus die doen we niet, hoor.'

Ook dat doet me heel veel pijn. Ik ga mijn oma niets verwijten of haar ergens mee lastig vallen. En gevoelsmatig heb ik nu al helemaal niets meer in te brengen. Ik weet hoe ik er zelf in sta, en ze mogen denken wat ze willen. Maar het doet erg veel pijn.

De vakantiedagen die we zo nodig hadden, zijn dus erg anders uitgepakt. Ik ben zó blij dat we weer thuis zijn. Het is hier weer zo heerlijk rustig en stil. En nu duik ik vol overgave mijn eigen bed in

@Mip: fijn dat de griep in ieder geval weer over is. Misschien moet je fysiek en mentaal weer even een beetje resetten? Wennen aan het nieuwe ritme dat nu echt begonnen is.

Ik was erg blij om precies afgelopen week in Nederland te zijn, ja. Ik heb er 100% vrede mee dat ik er niet bij ben. Maar de oordelen zijn erg pijnlijk. Alsof we gewoon geen zin hebben, en daarom niet komen.

Het is wel onwerkelijk en raar allemaal. En alles is zo snel gegaan en de hele week was zoveel, dat mijn hoofd vol watten voelt. Maar anders dan toen ik net was uitgevallen.

Ik merk ook dat ik fysiek niet goed meer in mijn vel zit, en dat er steeds meer behoefte komt om dat op te gaan lossen. Ik weet alleen niet zo goed hoe. Ik heb thuis een hoepel, denk dat ik die er sowieso weer eens bij ga halen. En ik wil deze week eigenlijk gaan kijken bij het zwembad, maar het voelt ook een beetje als een hobbel, omdat het zo nieuw is. De omgeving die ik niet ken, en ik heb lang niet bewogen/gezwommen.

Het hoeft ook niet deze week, maar wil het wel binnenkort gaan proberen

@Binkie: dank je wel. Ik heb nog niet alle berichten bijgelezen, maar fijn dat je meeschrijft hier

@Take-a-break: ja, het deed echt pijn, die opmerking. We hadden de dag ervoor al contact met mijn schoonmoeder over het dilemma. Zij staat natuurlijk helemaal los van mijn familie, en kan soms weleens iets nuttigs zeggen.

Toen ik dit nare bericht kreeg, hebben we haar nog teruggebeld, wat er nou mee moesten. Zij noemde het ook emotionele chantage.

Ik kreeg net ook nog van mijn vader te horen dat ze aan hem nog hebben gevraagd of hij niet nog eens aan mij wil vragen of ik alsnog wil komen. Gelukkig had ik hem al het een en ander verteld, en hij heeft duidelijk uitgelegd dat het gewoon niet haalbaar is. Het lijkt er nu op dat ze het begrijpen.

Alsof het alleen een kwestie van willen is.... zucht.

Tja, het zijn rare dagen zo. Soms ben ik heel verdrietig, maar over het algemeen gaat het wel. Ik was altijd heel close met mijn opa voordat hij te erg dement werd.


De vakken op de universiteit laat ik ook even voor wat ze zijn. Ik had allerlei documentatie geüpload (diploma etc.) maar ze willen per se ook nog een diploma van de middelbare school + officiële vertaling. Ja, doei, daar heb ik nu geen zin in.

Ik heb zin om weer aan het werk te gaan, aan mijn schrijfproject. Vrijdag heb ik een afspraak met mijn coach. We hebben veel te bespreken, haha. Maar ik wil vooral ook even kijken naar hoe ik mijn werk rustig en op een leuke manier kan opbouwen. Ik ben eigen baas, dus kan het zelf bepalen.

Dat is inderdaad tamelijk snel, take-a-break. Waarom zit het er niet in om het uit te stellen?

Jij voelt wat je voelt, en je bent destijds niet voor niets uitgevallen... o.a. omdat er over je grenzen gegaan werd. Pas op jezelf, hoor!