Depressietopic - praat mee!

whitewolves schreef: ↑

25-02-2019 21:48

Maar door jouw situatie word de band ook moeilijk beter? Hoe jij het omschrijft, voel ik het ook.
Ik merk dat ik vaak niks heb om over te praten.

Klopt, ik heb het gevoel alsof ze vreemden voor me zijn. Ik praat maar een beetje geforceerd mee over koetjes en kalfjes maar meer is het niet. Dat vind ik wel jammer, want het is een hele hechte familie maar ik merk daar niks van.
Dat ligt helemaal aan mezelf, maar toch.

Jammer dat jij je ook zo voelt op verjaardagen! Komen er nog veel aan de komende tijd of ben je er een tijdje vanaf?

Gelukspopje schreef: ↑

25-02-2019 16:23

Douchen vind ik vaak te vermoeiend en doe dat alleen als ik het nodig vind. Op zich niet erg, want mijn huid is heel gevoelig en ik zou bij een dagelijkse douche mijn huid teveel belasten.
Feestjes zijn soms een hel, maar ik wil mensen niet teleurstellen. Wel maak ik dan mee dat men stelt dat het wel meevalt met mij, want ik kan heel goed een knop omzetten en dan kom ik zelfs erg vrolijk over. Hoe vrolijker ik doe, hoe rottiger ik me vaak voel. En dan heb ik ook weer een rotgevoel omdat ik me zo overdreven heb gedragen...

Herkent iemand dit?

Ja nou en of, dat douchen en erger nog: haren wassen pff... Ook ik heb een hele gevoelige, dunne huid en sinds ik echt zwaar depressief ben geworden (ong. een jaar geleden, nu heb ik weer 'goede' dagen) is mijn haar stukken dikker en langer geworden. Omdat ik het het beste zo weinig mogelijk moet wassen volgens de kapper maar dat vond ik dan vies, wassen deed ik dan met weinig milde shampoo en heel voorzichtig maar nu merk ik dat het voor mijn huid en haar wel goed is om (naar mijn zin té weinig) te douchen.
Heb gewoon geen fut bij het idee dat ik me moet wassen, daarna afdrogen, haar een beetje drogen enz.

Blijf dan echt verlamd op de bank zitten al moet ik de laatste tijd regelmatig toch echt om een uur of 1 de hond van een oudere vrouw in de straat uitlaten. Ze heeft COPD en loopt heel moeilijk, met zo'n looprek en ik heb haar een keer mijn nr. gegeven toen ze helemaal in paniek was: ze moest het ziekenhuis in. Meteen. En de hond dan? Nou, die nam ik zolang bij me geen paniek.
Nu ben ik dus de uitlaathulp indien nodig of logeeradres. 's Avonds nog een keer een kort rondje, de ochtend doet ze zelf.
Liefst zou ik zelf een hond willen maar echt elke dag.. nou ja, we zien wel. Schat van een hondje, dat wel en hij vind mij ook te gek dat is wel leuk.

En nu nog douchen gaat niet meer gebeuren. Gek eigenlijk want ik was me wel, poets met tegenzin mijn tanden goed: echt het hoognodige de rest kan me gestolen worden. Ik dacht altijd: nadeel van alleen wonen, niemand die zegt waarom trek je altijd dezelfde kleding aan, in de wasmachine, drogen en weer hetzelfde aan. Wel schoon, maar ik heb veeeeel meer kleding alleen geen zin om iets anders uit te kiezen.

V.w.b. feestjes: ik heb nooit feestjes, geef ze ook niet. Gelukkig.. pas nog een mislukte poging gedaan om bij buren die een 'borrel' gaven (koffie en thee, én water haha) om gezellig te doen maar het was gewoon niet gezellig. Zou wel gaan als het moet, kan ook die knop heel makkelijk vinden. Die knop die maakt dat anderen zeggen als je wegbent: wat er nou mis is met haar: geen idee! Tsja, wel een rottijd gehad, of een rotleven, weetikniet maar waarom ze niet gewoon werkt is me een raadsel!?! Maar ik kan niet anders meer dan die knop omdraaien, of ik ga niet.
Ergens depressief zitten zijn kan ik niet, geen publiek aub.

De ouders die wel moeten voor hun kinderen benijdt ik niet! Ik kan gewoon doen wat ik wil. Sterker nog, bijna niemand weet wanneer ik jarig ben dus.. meer vrijheid, zo ervaar ik dat. Maar soms denk ik opeens: en wéér een verjaardag voorbij met welgeteld 2 mailtjes of een appje.
En dan nog van mensen van wie ik wéét dat ze hun computer dat soort dingen laat onthouden; niet omdat ze er zelf aan denken. Zou een telefoontje leuker vinden en van sommige mensen wel dat ze even komen proosten of desnoods alleen ff snel koffie komen drinken al dan niet met een plantje als cadeau. Die zijn op 1 hand te tellen maar toch vind ik het wel jammer als die me ook vergeten.

Nieuwe mensen ontmoeten: alleen als ik dat hondje uitlaat, dan kan ik doorlopen als het gesprek me gaat vervelen. Maar wel leuke mensen ontmoet en zo spreek ik dan toch nog af en toe mensen. Kan soms een uur of langer zijn als je lekker in de zon zit, zeker afgelopen zomer of met weer zoals de laatste dagen.

Maar ben nu echt op, wel tevreden met wat ik heb gedaan de laatste dagen. Vandaag nog naar de Action geweest -hele stap voor me zo'n grote drukke winkel- en heb 2 adorable tafeltjes voor allerlei plantjes gescoord en nog wat leuke dingen, bloempotjes en nog meer, geen idee meer.
Ben zo vergeetachtig.. vreselijk, grenst echt aan dementie af en toe maar dat is het niet, ik herken dementie als ik het zie ook bij mezelf. (denk ik.. weet hoe je het zelf kan merken, waaraan).

Ook een lamp van Ikea die hier al 4 maanden lag in elkaar gezet: 5 minuten werk en toch wel erg blij mee al is het lampje te fel. Warm wit, nou dan ben ik pimpelpaars, het leek wel blauw/wit tl-licht. Heel ongezellig, véél te fel en daar baal ik dan ontzettend van: heel kinderachtig, liefst ga ik huilen en stampvoeten: kan er nou nooit eens een keer iets goed gaan? Terwijl een ander lampje erin de oplossing is. Geen hele zware opgave. Snap het zelf niet zo goed.

Wel gekookt, ik eet echt wel heel gezond en probeer elke avond de keuken schoon achter te laten voor ik ga slapen. Lukt al een paar dagen niet echt meer. Jammer maar goed, hulp is onderweg.
Volgende keer weer verder, het is al later dan ik dacht snel dat hondje even uitlaten. Gelukkig doet ze dat zelf ook laat altijd, na het laatste nieuws geloof ik. Sterkte allen, tot een volgende keer.

O, en doe rustig aan allemaal, ik schrik ervan hoeveel jullie 'moeten' van jezelf. Af en toe gewoon niks is ook prima als je de kans krijgt, al ligt dat met kinderen en/of een partner wat anders, moet je toch rekening met elkaar houden maar toch: doe rustâg an, hardlopers zijn doodlopers

Metallica - Fade to black. De tekst vertelt hoe ik me dagelijks voel. Beste nummer ooit.

Fade to Black
Metallica
Life it seems to fade away
Drifting further everyday
Getting lost within myself
Nothing matters no one else
I have lost the will to live
Simply nothing more to give
There is nothing more for me
Need the end to set me free
Things not what they used to be
Missing one inside of me
Deathly loss this can't be real
Cannot stand this hell I feel
Emptyness is killing me
To the point of agony
Growing darkness taking dawn
I was me but now, he's gone
No one but me can save myself, but its too late
Now I can't think, think why I should even try
Yesterday seems as though it never existed
Death greets me warm, now I will just say goodbye
Goodbye

Ken het nummer uit mijn hoofd.. zo mooi.
Dankjewel voor de tekst, als je het leest komt het opeens toch helderder/harder binnen merk ik. Gek eigenlijk, zal wel aan mij liggen.
Hoop dat er snel betere tijden voor je aanbreken; je voelen als hierboven is geen doen.
Je bent niet de enige, onthou dat goed.

Ben je eerder zo depressief geweest?

Hoef je natuurlijk niet op te antwoorden, dat spreekt vanzelf: hier kan je gewoon kwijt wat je kwijt wil. Niet meer, niet minder. Tenminste: zo heb ik het begrepen!

Ha lieve Fade, ik heb je topic gevonden...

Ik heb 10 jaar geleden bij de geboorte van ons kind een zware postnatale depressie gehad. Omdat ik mezelf de eerste twee jaar compleet heb verstopt heeft niemand dat gemerkt. Ik sleepte mezelf de dag door en wilde alleen maar weg. Daardoor een eetstoornis en en angststoornis ontwikkeld. Dit werd twee jaar geleden allemaal zo heftig dat ik verschillende keren wanhopig bij de huisarts heb gezeten. Na wat gesprekken met de pog ben ik doorgestuurd naar mijn psycholoog. Zonder medicijnen probeer ik nu al 1,5 jaar uit deze hel te komen. Omdat ik ook goede dagen heb wil ik geen medicijnen. En dankzij mijn psycholoog en mijn man zie ik weer weer lichtpuntjes. Ik ben bij de weight watchers, werk sinds 10 jaar weer een x aantal uur in de week en heb ietjes meer energie. De vechtust is echter bijna op en ik ben op sommige dagen zooooo moe. Het herstel duurt langer zonder medicijnen en soms hoeft het voor mij ook allemaal niet meer... En de gedachte dat een depressie nooit echt weg is en zomaar weer op kan duiken geeft me zo'n enorm schrikbeeld.

Ik ben blij dat ik hier met jullie mag meeschrijven. Bijna iedereen in mijn omgeving, die het weet, lijkt het nu wel weer klaar te vinden...

SadButTrue999 schreef: ↑

25-02-2019 22:22

Ben nog aan het bijlezen maar ik wil hier toch even op reageren Gelukspopje. Ik zit met mijn bakkes wijdopen, hoe hou je dit allemaal vol??
En sorry dat ik het zeg maar je man zou een dreun met een deegroller moeten krijgen: wel voor zijn vader zorgen maar niet voor zijn eigen vrouw en kind???
De tranen springen in mijn ogen als ik dit lees, al krijg ik kippenvel van alle ellende die ik tot nog toe gelezen hebt. Dit is niet teveel op je bordje, dit zijn 5 volle borden die je allemaal tegelijk in de lucht moet houden. Hoe hou je het vol
Ik ga nog even rustig verder lezen, ben echt bekaf maar dit klinkt op de één of andere manier herkenbaar voor me, al was de situatie heel anders. Je man die je niet steunt.

Het grijpt me erg aan, ik woon alleen en heb mijn ex vijftien jaar geleden verlaten. Ik merk dat ik echt tegen mezelf moet zeggen: geen raad gaan geven v.w.b. je huwelijk want wat weet ik ervan tenslotte... maar het doet me echt pijn om je zo te zien ploeteren.
Wilde je even heel veel sterkte wensen alvast, weet niet of het nog lukt om op de postst van de anderen in te gaan. (3 uurtjes geslapen, slecht geslapen met waargebeurde nachtmerries blegh..)

FadeToBlack, voor jou is het ook niet echt zo dat je man je tot steun KAN zijn, ik schrik eigenlijk van de eenzaamheid die er van mijn scherm afspat. En ik maar denken bij sommige mensen: ja, maar jij hoeft niet alles alleen te doen... Wat ben ik blij dat ik alles alleen mag doen is meer to the point.
Hier, ook voor jou: een dikke en voor iedereen die er één nodig heeft: neem maar (flauw.. ik weet het, maar meen het uit de grond van mijn hart!)

Zit even zonder woorden, even wat thee zetten en verder lezen.

Ja ik snap het ook niet zo goed. Hoewel, hij zorgt voor zijn vader, omdat zijn (zeer mondige) zussen dat van hem eisen. Zijn zussen zijn erg overheersend en hebben het ook erg druk.
En ik ben niet zo veeleisend, dus.
Dat heb ik dus zelf in de hand gewerkt eigenlijk. Ik vraag te weinig en ik dram zeker nooit door. En ik zeg nooit nee.
Zo erg dat er later ook vaak beweerd wordt dat ik het nooit heb gevraagd, en ik aan mezelf twijfel.

Je zou het als je me leest niet zo denken, maar mijn man is eigenlijk erg lief. Maar dat is erg lastig uit te leggen na alle berichten (oeps). De laatste weken beseft hij dat hij meer moet doen voor me. En voor zijn kinderen. Maar ja daar is dus wel veel ruzie aan vooraf gegaan. En ruziemaken vind ik ook erg moeilijk, want dan moet je toch ook een soort voor jezelf opkomen.

Ik heb geleerd dat kinderen die vragen worden overgeslagen. The hard way. Als kind was ik eigenlijk best wel mondig en daar was men niet van gediend. Vooral op school kreeg je straf als je teveel vragen stelde. En ik werd ook gepest omdat ik vragen stelde. Ik werd gepest omdat ik het voor anderen op nam, of als ik door de klas riep dat ik iets oneerlijk vond. Thuis vond men wat er op school werd gezegd. Als ik daar teveel over doorzemelde dan kreeg ik daar thuis ook straf voor. En ik heb me dus aangepast.

Nu pluk ik daar de zure vruchten van. Ik ben gewoon bang om iets te vragen en mijn grenzen te stellen. En dan lopen zelfs de lieve mensen over je heen.

FadeToBlack schreef: ↑

26-02-2019 10:55

[quote=Gelukspopje

Nu pluk ik daar de zure vruchten van. Ik ben gewoon bang om iets te vragen en mijn grenzen te stellen. En dan lopen zelfs de lieve mensen over je heen.

Ik weet niet of je het al gemeld had, maar heb je therapie? Zodat je sterker wordt en voor jezelf op durft te komen?
[/quote]

Ik heb in het verleden heel veel therapie gehad. Maar gek genoeg was het uitgangspunt nooit om weerbaarder te worden. Ik denk dat ik nooit besefte dat dat een issue is. En met de verschillende therapeuten heb ik nooit echt een klik gehad. En ik denk dat het dan ook niet erg helpt. Met de eerste (bijna 20 jaar gelden alweer) had ik zelfs een conflict gekregen.

Vrijdag zit ik bij de huisarts, samen met mijn man om het ook hierover te hebben. We zaten daar vorige week ook, omdat we er allebei helemaal doorheen zitten om de zorgen om ons kind. Ik ga zeker om hulp vragen. Hopelijk is er geen lange wachtlijst.

Over therapieën gesproken, ik ben wel benieuwd wie wat (gehad) heeft. En vooral waar je wat aan hebt/ aan gehad hebt. Als je dat wil delen, fijn!

Ik ben ooit begonnen met psycho educatie en cognitieve gedragstherapie bij een psycholoog ( voor angststoornis met depressie) Omdat dat (icm AD) niet hielp doorgestuurd naar de GGZ. Daar in een depressie groep gezeten, hardloop therapie gedaan, VERS training begonnen ( maar nooit afgemaakt want bleek toch geen borderline te hebben). Ondertussen ook begeleiding van een psycholoog maar daar zat helemaal geen lijn in.

Omdat dit alles ook geen zak deed kreeg ik therapie van een of ander hooggeplaatst figuur die eigenlijk geen therapie meer gaf. Er zal vast een bedoeling achter hebben gezeten maar het enige dat ze zo ongeveer deed was zwijgen en knikken. Als ze al wat zei greep ze terug op mijn vermeende borderline. Was dan wel niet uit de testen gekomen maar die had ik als echte borderliner vast gemanipuleerd. Uiteindelijk flink gefrustreerd bij de GGZ vertrokken.

Zonder ging uiteindelijk ook niet, terug naar mijn oude psycholoog en daar mindfulness en een soort van schematherapie gehad. Voor medicatie doorgestuurd naar mijn huidige psychiater. Situatie leek stabiel, psycholoog gestopt, psychiater af en toe gezien voor medicatie. Kinderen gekregen.

Drie jaar terug kwam de depressie terug. Eerst zelf op willen lossen maar na een klein jaar toch maar naar de huisarts, terug naar de psychiater. Medicatie volgens depressie protocol en ondersteunende therapie.

Ondertussen nog een keer doorverwezen naar dit was geen succes, die man had binnen vijf minuten zijn conclusie getrokken en hing daar alles aan op, toen ik wees dat iets chronologisch niet klopte begon hij over kip en ei en ging vrolijk door met zijn niet kloppende theorie.

Ik kan wel uit de dalen klimmen maar ik kan er niet uitblijven. Dat maakt dat ik slecht de moed kan vinden om mezelf er weer uit te knokken. De hoop was dat medicatie wat zou ondersteunen maar de juiste nog niet gevonden.

Het meest heb ik gehad aan de mindfulness, als het heftig is kan ik mezelf tegenwoordig bij elkaar houden.

freya25 schreef: ↑

26-02-2019 12:13

Over therapieën gesproken, ik ben wel benieuwd wie wat (gehad) heeft. En vooral waar je wat aan hebt/ aan gehad hebt. Als je dat wil delen, fijn!

Ik heb 2 jaar trajecten bij een psych gehad; gewoon praten. Heb er veel aan gehad want dankzij hem heb ik nu m'n autismediagnose. Helaas doen ze niet aan chronisch dus ondanks dat mijn psych en de hoofdbehandelaar nog voor me hebben gepleit hebben ze van bovenaf toch geweigerd. Ik heb nu een aanvraag bij 'n andere praktijk die wel chronisch doet. Wachttijd 6 weken.
Alles wat in groepsverband is weiger ik. Een op een gesprekken met 'n vertrouwenspersoon vind ik prima.

Groepstherapie ga ik ook niet meer doen. Bij de GGZ had ik niet zoveel keus, daar was het gewoon: je moet zus en zo anders kunnen we je niet helpen. Ben ook niet van plan om daar terug te gaan. Lastige is wel dat de mogelijkheden van mijn huidige psychiater ook wel op gaan houden en wat dan?

ik heb ook onder hert mom van 'baat het niet dan schaadt het niet' een mindfulness cursus gedaan. En gek genoeg helpt dat me het meest als ik in een paniekaanval zit.

Verder kom ik nu 1,5 jaar bij een psycholoog. Een geweldig mens met wie ik hele fijne gesprekken hebt. Dat helpt wel. Ik heb net bijgetekend voor nog een jaar. Zo fijn.

Hier ook een dysthymie. Recidiverend gedurende 20/30 jaar al. Nog niet zo lang geleden officieel gediagnostiseerd. Ik dacht altijd, dat ik zoals ik mezelf voelde, iedereen zich zo voelde.
Niet dus. Het werd zo'n 2.5 jaar geleden echt heel erg door een combinatie van factoren, zowel werk, als prive oa. door het overlijden van mijn vader en alles daaromheen, waaruit heel veel voortvloeide, alsmede de moeizame relatie met mijn partner, waar ook van alles mee aan de hand bleek.
Op dit moment heb ik schema therapie in combinatie met EMDR. vorig jaar augustus voor de intakes geweest en vanaf december er echt ermee bezig. Nog geen vooruitgang. Geen medicatie, ik ben "functionerend" zoals dat heet. In mijn leven heb ik diverse malen hulp gezocht en gekregen bij oa. 1elijnspsychologen, het GGZ en een seksuologe, waar ik belandde wegens problemen op dat gebied met mijn partner. toen hij niet meer mee wilde, ben ik bij haar gebleven omdat zij ook andere hulp kon verlenen. zij was ook degene die mij in de smiezen kreeg met een dreigende burnout en op tijd aan de rem trok. het bleek wel dat ik bij haar uitbehandeld was en zij raadde mij aan om wel verder te zoeken. dat heeft toen een poosje stil gelegen, maar uiteindeljik toch weer via huisarts terechtgekomen bij huidige psychologe. Doordat ik regelmatig steun zocht in de afgelopen 30 jaar, leerde ik allerlei handigheidjes om overeind te blijven; niet de depressie zelf maar de symptomen werden aangepakt. dat helpt ... even. En dan val je weer terug. Maar nu dus op zoek naar de oorzaken. 1x per week een gesprek 1 op 1. Valt niet mee, moet ik zeggen. Ik kom er altijd leeggezogen vandaan. Ik lees en schrijf hier graag mee.

voor mezelf ben ik nu bezig met een "moodtracker" ik zat wat te surfen op internet en kwam via bujo's op zo'n idee terecht. het geeft me wel inzicht en een doel om naar te streven: eindelijk eens een groen vakje, ipv een bruin.

Hallo...ik wil graag meeschrijven..
Ondanks dat ik al 40 ben een half jaar geleden gediagnosticeerd met een dysthyme stoornis en een persoonlijkheidsstoornis.
Ik loop al zo lang ik leef tegen van alles en nog wat aan maar vooral mijn gebrek aan eigenwaarde levert zoveel problemen op. Zo ben ik nu op zoek naar werk maar al een aantal keer afgewezen en dat breekt me compleet op.
Iedereen zegt...je moet het je niet persoonlijk aantrekken....maar HOE dan....

@fadetoblack, lijkt me zo pittig, allebei depressief. Maar samen psycho-educatie heeft misschien ook wel voordelen. Voor mijn man is het vaak toch een ver van zijn bed show.

@RB, idioot eigenlijk dat je omwille van de bureaucratie moet switchen. Lag het aan de praktijk of aan de zorgverzekeraar?

De "gewone" gesprekken bij voorheen mijn psycholoog en nu mijn psychiater vind ik ook erg prettig. Het beurt me wel op en voel me voor even gesteund. Ze hoeft nergens meer doorheen te prikken, ik laat mezelf daar echt wel zien. En soms heb ik het idee dat ze me beter kent dan ik mezelf.

Fadetoblack: ik vind het altijd zo paradoxaal: een mooie dag zou moeten leiden tot Jippiealom en bij mij is het dan ..."mwoh". het lijkt soms alsof hoe "vrolijker" de wereld om me heen, hoe meer ik de neiging krijg in bed te blijven.

Freya25: ik ben ook een paar keer bij het GGZ geweest en beide keren met een waardeloze peut opgescheept gezeten. de maatschappelijk werksters van daarna waren stukken beter; toen ging het ook een heel poos redelijk met me. Nu spreek ik wel over zo'n 30 jaar geleden hoor, kan zijn dat het GGZ ook de tegenwoordige tijd met allerlei nieuwe inzichten heeft omarmd.

freya25 schreef: ↑

26-02-2019 14:38

@RB, idioot eigenlijk dat je omwille van de bureaucratie moet switchen. Lag het aan de praktijk of aan de zorgverzekeraar?

De "gewone" gesprekken bij voorheen mijn psycholoog en nu mijn psychiater vind ik ook erg prettig. Het beurt me wel op en voel me voor even gesteund. Ze hoeft nergens meer doorheen te prikken, ik laat mezelf daar echt wel zien. En soms heb ik het idee dat ze me beter kent dan ik mezelf.

De praktijk doet gewoon geen chronisch, ze zijn ingesteld op curatieve korte trajecten. Ondanks dat ik gewoon alleen maar wil kunnen blijven praten met m'n psych waar hij (of de praktijk) verder geen extra inspanning voor hoeven leveren, loop ik dus idd tegen de bureaucratie aan. En dat is direct één van mijn problemen in de maatschappij: die eeuwige bureaucratie overal.

Voor mij is elke sociale interactie energiezuigend, maar na 'n gesprek met m'n psych voelde ik me juist lichter. We hebben ook best wel wat afgelachen samen. Juist in de geestelijke gezondheidszorg verwacht ik meer aandacht voor de impact die dit soort zaken op een patient hebben. Een vertrouwensband is niet inwisselbaar en een klik krijgen met een behandelaar is ook maar een lucky shot.

Vind het ook stom, net wat je zegt, geen oog voor de menselijke kant. Ik heb dan ook sterke voorkeur voor vrijgevestigd. Hoe groter de praktijk/ instelling, hoe meer bureaucratie en hoe strenger er vastgehouden wordt aan protocollen volgens mij.