Psyche
alle pijlers
Een topic waar alles er mag zijn en ook weer mag verdwijnen
dinsdag 1 november 2022 om 08:55
Zoals de titel al aangeeft: een gedeelde veilige plek om verder te kunnen schrijven en naar hartelust ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: voor iedereen die van avocado’s houdt, voor wie zijn hart wil luchten maar geen ruimte durft in te nemen, voor wie wacht op januari en voor wie dat niet alleen hoeft te doen. Hier mag het samen 
Vanwege de veiligheid en dat alles in dit topic ook weer mag verdwijnen: NIET QUOTEN
Vanwege de veiligheid en dat alles in dit topic ook weer mag verdwijnen: NIET QUOTEN
bloemenvaasje wijzigde dit bericht op 17-01-2024 22:33
10.73% gewijzigd
maandag 8 januari 2024 om 21:39
Wat ontzettend rot Selune.
Je spanning is natuurlijk ook al heel hoog, dan kan een mini trigger wel genoeg zijn. Goed dat je naar huis gegaan bent.
Is het misschien tijd om die tranen toch te laten rollen? Desnoods onder de douche of in je kussen, of bij je lief? (Dat kan ik dus niet, bij een ander)
Gewoon huilen tot je niet meer kan?
Geeft misschien een klein beetje lucht, en daarna ben je zo uitgeput dat je vast kan slapen.
Moet je morgen nu weer naar werk, of is het even klaar?
Dat huilen.. als je erbij blijft ademen gaat het uiteindelijk vanzelf weer over he?
Niemand kan zn hele leven blijven huilen, dus het gaat over. Sterkte!
Hier gaat werken altijd wel vanzelf: mijn werk zelf is niet triggerend, en aan-een-stuk-door-geen-tijd-om-je-te-vervelen.
Het is nu het uit bed komen. Het gevecht tegen een huilbui en überhaupt niet in beweging komen.
Het aardig blijven doen tegen de kinderen, al die 1000 kleine taakjes doen, terwijl het me echt zal jeuken hoe mn haar zit en makeup heel veel overbodig werk lijkt.
Maar goed, de rest van de mensheid moet ertegenaan kijken, dus schop onder kont, doen doen doen.
Het is nu dus weinig angst en trauma, meer donker en zwaar en gevoelloos. De nasleep-dip.
Kreeg wel de zenuwen van alle collegas die me wat breekbaar behandelen of juist 'zo, heb je er weer zin in?'.
Wat zeg je dan 'nee, maar thuiszitten wachten tot ik diep gelukkig ben is ook het echt een optie?'
Achja. e bedoelen het lief, dat merk ik. Wsl irriteert het me daarom zo.
Had voornemen thuis eerst uurtje te slapen (Jaaaa, onder de dekens niet bestaan.) en dat werkte goed. Daarna kon ik gezellig met de kinders aan de slag, eten maken, en zelfs nog een uurtje achter de computer werken net.
Dat houd ik er voorlopig dus in.
En heb net de eerste niet -superrelevante vergadering afgezegd, met mededeling dat ik alleen nog kerntaken doe op mn vaste werkdagen.
Voel me er nul lullig bij. Voel er überhaupt niets bij geloof ik. Lekker rustig. De stemmen zijn ook stil. Hoera.
Morgen coach. Daar heb ik wel wat angst bij.
Eerste keer weer na praten. Durfde ook niet echt te checken of we oke zijn. Hmmm. Zit mn gevoel dus erg af te sluiten weg te maken.
Morgen maar kijken of ik een middenweg kan vinden?
Sorrie voor t lange verhaal.
Je spanning is natuurlijk ook al heel hoog, dan kan een mini trigger wel genoeg zijn. Goed dat je naar huis gegaan bent.
Is het misschien tijd om die tranen toch te laten rollen? Desnoods onder de douche of in je kussen, of bij je lief? (Dat kan ik dus niet, bij een ander)
Gewoon huilen tot je niet meer kan?
Geeft misschien een klein beetje lucht, en daarna ben je zo uitgeput dat je vast kan slapen.
Moet je morgen nu weer naar werk, of is het even klaar?
Dat huilen.. als je erbij blijft ademen gaat het uiteindelijk vanzelf weer over he?
Niemand kan zn hele leven blijven huilen, dus het gaat over. Sterkte!
Hier gaat werken altijd wel vanzelf: mijn werk zelf is niet triggerend, en aan-een-stuk-door-geen-tijd-om-je-te-vervelen.
Het is nu het uit bed komen. Het gevecht tegen een huilbui en überhaupt niet in beweging komen.
Het aardig blijven doen tegen de kinderen, al die 1000 kleine taakjes doen, terwijl het me echt zal jeuken hoe mn haar zit en makeup heel veel overbodig werk lijkt.
Maar goed, de rest van de mensheid moet ertegenaan kijken, dus schop onder kont, doen doen doen.
Het is nu dus weinig angst en trauma, meer donker en zwaar en gevoelloos. De nasleep-dip.
Kreeg wel de zenuwen van alle collegas die me wat breekbaar behandelen of juist 'zo, heb je er weer zin in?'.
Wat zeg je dan 'nee, maar thuiszitten wachten tot ik diep gelukkig ben is ook het echt een optie?'
Achja. e bedoelen het lief, dat merk ik. Wsl irriteert het me daarom zo.
Had voornemen thuis eerst uurtje te slapen (Jaaaa, onder de dekens niet bestaan.) en dat werkte goed. Daarna kon ik gezellig met de kinders aan de slag, eten maken, en zelfs nog een uurtje achter de computer werken net.
Dat houd ik er voorlopig dus in.
En heb net de eerste niet -superrelevante vergadering afgezegd, met mededeling dat ik alleen nog kerntaken doe op mn vaste werkdagen.
Voel me er nul lullig bij. Voel er überhaupt niets bij geloof ik. Lekker rustig. De stemmen zijn ook stil. Hoera.
Morgen coach. Daar heb ik wel wat angst bij.
Eerste keer weer na praten. Durfde ook niet echt te checken of we oke zijn. Hmmm. Zit mn gevoel dus erg af te sluiten weg te maken.
Morgen maar kijken of ik een middenweg kan vinden?
Sorrie voor t lange verhaal.
maandag 8 januari 2024 om 22:08
Wat goed van je dat je je grenzen aangeeft en weet wat voor je werkt! Echt heel erg veel bewondering voor hoe jealles aanpakt en voor jezelf weet te zorgen. Het gaat morgen goedkomen met je coach! Ik snap je angst om het te checken, maar het is goed tussen jullie. Je bent zo goed bezig, ze gaat trots op je zijn!
selune wijzigde dit bericht op 14-01-2024 17:30
69.74% gewijzigd
Forever is a hell of a long time
maandag 8 januari 2024 om 22:47
Selune, zet maar even Alanis Morissettes 'That I would be good' op en laat het stromen. Mag hier gewoon hè (maar hoeft niet).
Je leidinggevende gaat niet boos worden, dan zou ze een slechte lg zijn en zo te lezen is ze dat niet. Wat goed van je dat je met de werkcoach gaat praten.
Je leidinggevende gaat niet boos worden, dan zou ze een slechte lg zijn en zo te lezen is ze dat niet. Wat goed van je dat je met de werkcoach gaat praten.
What a nuanced anxiety
maandag 8 januari 2024 om 23:05
Selune, of het is nu echt even op.
Overleven, automatische piloot, triggers, klotetijd, verhuizen. Soms houdt het gewoon op. Zelfs bij jou.
Betekent niet dat je nu waardeloos bent of nooit meer iets kan. Wel dat je nu even pas op de plaats moet gaan maken en zorgen dat je weer opknapt.
Investeren in wat daarvoor nodig is. Zodat je straks weer lekker voor de klas kan, het weer vanzelf gaat.
Maar het als met griep: eerst beter worden nu.
Steeds half instorten werkt ook niet.
En je leidinggevende wil vooral dat jij straks weer met plezier voor de klas staat. Niet dat je nu voorgoed uitgeschakeld raakt.
Zelfs als ze jou stom vindt (wat niet zo is).
Heb het er morgen maar over met je werk coach. Hoop dat ze je kan helpen.
Ik ga morgen gewoon naar mijn coach toe hoor. Maar ik merk dat ik enorm afhoud, lomp ben.
Ik denk dat ik weer iets moet met voelen, maar weet nog niet hoe en of dat te combineren is met 'gewoon doorgaan'.
Doel voor morgen is iig kijken of die trauma-dinges wat is. Of nee, of ik dat kan/wil/moet willen/mag weigeren dinges.
Overleven, automatische piloot, triggers, klotetijd, verhuizen. Soms houdt het gewoon op. Zelfs bij jou.
Betekent niet dat je nu waardeloos bent of nooit meer iets kan. Wel dat je nu even pas op de plaats moet gaan maken en zorgen dat je weer opknapt.
Investeren in wat daarvoor nodig is. Zodat je straks weer lekker voor de klas kan, het weer vanzelf gaat.
Maar het als met griep: eerst beter worden nu.
Steeds half instorten werkt ook niet.
En je leidinggevende wil vooral dat jij straks weer met plezier voor de klas staat. Niet dat je nu voorgoed uitgeschakeld raakt.
Zelfs als ze jou stom vindt (wat niet zo is).
Heb het er morgen maar over met je werk coach. Hoop dat ze je kan helpen.
Ik ga morgen gewoon naar mijn coach toe hoor. Maar ik merk dat ik enorm afhoud, lomp ben.
Ik denk dat ik weer iets moet met voelen, maar weet nog niet hoe en of dat te combineren is met 'gewoon doorgaan'.
Doel voor morgen is iig kijken of die trauma-dinges wat is. Of nee, of ik dat kan/wil/moet willen/mag weigeren dinges.
dinsdag 9 januari 2024 om 17:44
Hier ook lomp. Wil zelf mee beslissen over dingen die lukken. En kan dat moeilijk loslaten. Vreselijk
Zonder hulp is niks en proberen met vind ik ook niks. Zo schijt irritant.
Arts zei proberen weer een medicijn. Maar ik ben niet van proberen. En wil feiten. Het is lastig. Zonder doen kan ook. De aanvallen accepteren en door. Dat heb ik tenslotte al zo lang gedaan en als je die medicatie de bijsluiters leest wordt je ook naar van. Ik weet dat het niet hoeft. Maar arts zei het een of het ander. Ik moet dus kiezen. En dan neig ik naar Zonder rommel in mij. Als ik toch moet accepteren en uitzingen.
Maar als over 1 week, 1 maand of ander tijdstip de aanval komt ben ik weer klein en wil je rennen. Naar wat. Hulp niet. Als zelfs een arts zegt dat het lastig is. En 15 procent het heeft. En nog per persoon verschillend.
Zo ik heb de chaos weer even weggetikt.
Ohja en selune, ik heb zaterdagavond, zondag en maandagavond gehuild. Hield niet op. Maanden opgekropte. Voel mij beter qua lading. Maar nog niet fijn. Dus man zei kom maar eruit en niet laten zitten. Dus ga dar voortaan doen. Het is wat het is. Bij mij is het een trigger dus ga leren het eruit te gooien. Ook bij andere en praten, praten, veel praten. Laat hun ook maar lekker zitten met mij zorgen oeps wat erg. Maarja het moet een kant op en niet blijven hangen.
Zonder hulp is niks en proberen met vind ik ook niks. Zo schijt irritant.
Arts zei proberen weer een medicijn. Maar ik ben niet van proberen. En wil feiten. Het is lastig. Zonder doen kan ook. De aanvallen accepteren en door. Dat heb ik tenslotte al zo lang gedaan en als je die medicatie de bijsluiters leest wordt je ook naar van. Ik weet dat het niet hoeft. Maar arts zei het een of het ander. Ik moet dus kiezen. En dan neig ik naar Zonder rommel in mij. Als ik toch moet accepteren en uitzingen.
Maar als over 1 week, 1 maand of ander tijdstip de aanval komt ben ik weer klein en wil je rennen. Naar wat. Hulp niet. Als zelfs een arts zegt dat het lastig is. En 15 procent het heeft. En nog per persoon verschillend.
Zo ik heb de chaos weer even weggetikt.
Ohja en selune, ik heb zaterdagavond, zondag en maandagavond gehuild. Hield niet op. Maanden opgekropte. Voel mij beter qua lading. Maar nog niet fijn. Dus man zei kom maar eruit en niet laten zitten. Dus ga dar voortaan doen. Het is wat het is. Bij mij is het een trigger dus ga leren het eruit te gooien. Ook bij andere en praten, praten, veel praten. Laat hun ook maar lekker zitten met mij zorgen oeps wat erg. Maarja het moet een kant op en niet blijven hangen.
dinsdag 9 januari 2024 om 19:26
Dat lijkt me ontzettend lastig Monstrea, dat je dat gevoel zo sterk hebt.
Ik snap het wel, dit is bekend terrein, en daardoor veilig. Je weet nu wat je hebt, en hoe je ermee om moet gaan.
Proberen is doodeng en nieuw en wat zou je ervoor terugkrijgen. Maar een kleine kans op verbetering, en je denkt grote kans op bijwerkingen.
Ik snap de arts wel dat hij dan soort van 'vastzit'.
Herken het ook heel erg van therapie van vroeger. Daarin had ik ook bij alles het gevoel dat het toch niet hielp, niet werkte bij mij, ik niet begrepen werd. En daardoor werkte het ook niet: ik gaf het zelf geen kans. Al zag ik dat toen heel anders.
Wat voelde ik me machteloos, en niet gehoord en klem zitten. Alles werd er zo definitief en uitzichtloos door ook. Want er was toch geen oplossing.
Bijzondere is wel dat ik in nu een aantal van die dingen wel ineens 'snap'. Het effect van ademhalingsoefeningen, hoe ik meer kan verdragen, het belang van dag en nachtritme, het belang van toch bewegen/dingen doen waar je normaal blij van zou worden tijdens een dip.
Allemaal dingen die ik 20 jaar geleden echt lachend wegwuifde. Van ademhalingsoefeningen ging ik hyperventileren en dissociëren. Ik VOND toch niets leuk, alsof ik dan ineens blij zou worden van iets van die domme lijst, wat lost dat op.
En ik maakte zelf wel uit hoe laat ik naar bed ging.
Ik zie nu dat ik toen ook niet echt anders kon. Dat dingen nog te vers, te heftig, veel te onveilig waren. Dissociëren was naar, maar ook veilig en dan mocht dat niet meer.
Hoe dan. En wat dan?
Ademhalingsoefeningen kwamen veel te dicht bij mijn lijf. Wat ik toen nog niet kon voelen en verdragen, om een aantal puur praktische redenen.
Gemiste kans qua psychoeducatie toen, maar ook logisch, ik had er niet voor open gestaan. En ik kon de theorie opdreunen, ik had er alleen nul vertrouwen in en geen goede ervaringen mee.
Nu merk ik dat, ook doordat ik sommige dingen beter snap of ervaren heb, ik voor veel meer probeersels open sta.
Nog steeds niet alles, en ik moet het nut ervan inzien.
Maar het geeft wel veel meer hoop en gevoelsmatig een meer open einde. Dat ik er zelf enige controle over heb, hoe dingen verder gaan.
Vandaag met overleg over die traumabehandeling merkte ik dat ook weer.
Het kan. Het mag. Wat zou het op kunnen leveren.
Het hoeft niet. Het mag ook zonder. Wat heb ik dan.
Wat zijn de alternatieven.
In mijn geval nu ben ik echt niet bereid mijn fijne leven nu, waar ik hard aan gewerkt heb, op te geven voor een intensieve behandeling.
Wel wil ik rustig aan verder met verwerken en stappen zetten.
Proberen wat dingen me brengen.
PMT en EMDR zijn een mogelijkheid.
Ik ga het nog eens laten bezinken.
Zijn er bij jou alternatieven?
De arts zegt medicatie of niets.
Weet je zelf of er nog andere behandelingen zijn?
Kan je leven met de migraine?
Ik snap het wel, dit is bekend terrein, en daardoor veilig. Je weet nu wat je hebt, en hoe je ermee om moet gaan.
Proberen is doodeng en nieuw en wat zou je ervoor terugkrijgen. Maar een kleine kans op verbetering, en je denkt grote kans op bijwerkingen.
Ik snap de arts wel dat hij dan soort van 'vastzit'.
Herken het ook heel erg van therapie van vroeger. Daarin had ik ook bij alles het gevoel dat het toch niet hielp, niet werkte bij mij, ik niet begrepen werd. En daardoor werkte het ook niet: ik gaf het zelf geen kans. Al zag ik dat toen heel anders.
Wat voelde ik me machteloos, en niet gehoord en klem zitten. Alles werd er zo definitief en uitzichtloos door ook. Want er was toch geen oplossing.
Bijzondere is wel dat ik in nu een aantal van die dingen wel ineens 'snap'. Het effect van ademhalingsoefeningen, hoe ik meer kan verdragen, het belang van dag en nachtritme, het belang van toch bewegen/dingen doen waar je normaal blij van zou worden tijdens een dip.
Allemaal dingen die ik 20 jaar geleden echt lachend wegwuifde. Van ademhalingsoefeningen ging ik hyperventileren en dissociëren. Ik VOND toch niets leuk, alsof ik dan ineens blij zou worden van iets van die domme lijst, wat lost dat op.
En ik maakte zelf wel uit hoe laat ik naar bed ging.
Ik zie nu dat ik toen ook niet echt anders kon. Dat dingen nog te vers, te heftig, veel te onveilig waren. Dissociëren was naar, maar ook veilig en dan mocht dat niet meer.
Hoe dan. En wat dan?
Ademhalingsoefeningen kwamen veel te dicht bij mijn lijf. Wat ik toen nog niet kon voelen en verdragen, om een aantal puur praktische redenen.
Gemiste kans qua psychoeducatie toen, maar ook logisch, ik had er niet voor open gestaan. En ik kon de theorie opdreunen, ik had er alleen nul vertrouwen in en geen goede ervaringen mee.
Nu merk ik dat, ook doordat ik sommige dingen beter snap of ervaren heb, ik voor veel meer probeersels open sta.
Nog steeds niet alles, en ik moet het nut ervan inzien.
Maar het geeft wel veel meer hoop en gevoelsmatig een meer open einde. Dat ik er zelf enige controle over heb, hoe dingen verder gaan.
Vandaag met overleg over die traumabehandeling merkte ik dat ook weer.
Het kan. Het mag. Wat zou het op kunnen leveren.
Het hoeft niet. Het mag ook zonder. Wat heb ik dan.
Wat zijn de alternatieven.
In mijn geval nu ben ik echt niet bereid mijn fijne leven nu, waar ik hard aan gewerkt heb, op te geven voor een intensieve behandeling.
Wel wil ik rustig aan verder met verwerken en stappen zetten.
Proberen wat dingen me brengen.
PMT en EMDR zijn een mogelijkheid.
Ik ga het nog eens laten bezinken.
Zijn er bij jou alternatieven?
De arts zegt medicatie of niets.
Weet je zelf of er nog andere behandelingen zijn?
Kan je leven met de migraine?
vrijdag 12 januari 2024 om 18:33
Je kan starten met andere sleutels in je slot, zodat hij nooit zomaar je huis in kan komen.
Je mag zeggen dat je hem niet meer wil zien. En je mag hem blokkeren op je telefoon.
Het kan zijn dat hij boos wordt.
Maar misschien is hij dan boos in zijn eigen huis en blijft hij weg bij je.
Vanwege je ASS en LVB is het belangrijk om mensen om je heen te hebben die jouw belang voorop hebben. Als er mensen zijn die druk op je uitoefenen, en het lijkt erop dat die meneer dat doet, dan is dat extra lastig voor je met je beperkingen.
Heb je begeiding? Kunnen die met je mee denken?
Dit is een geheim waar je over mag praten. Het gaat over je veiligheid.
Je mag zeggen dat je hem niet meer wil zien. En je mag hem blokkeren op je telefoon.
Het kan zijn dat hij boos wordt.
Maar misschien is hij dan boos in zijn eigen huis en blijft hij weg bij je.
Vanwege je ASS en LVB is het belangrijk om mensen om je heen te hebben die jouw belang voorop hebben. Als er mensen zijn die druk op je uitoefenen, en het lijkt erop dat die meneer dat doet, dan is dat extra lastig voor je met je beperkingen.
Heb je begeiding? Kunnen die met je mee denken?
Dit is een geheim waar je over mag praten. Het gaat over je veiligheid.
vrijdag 12 januari 2024 om 18:42
Hij heeft gelukkig geen sleutels van mijn huis.
Ik heb hem gezegd dat ik hem niet meer wil zien en al geblokt. Maar als hij boos wordt.... dan is hij echt boos.
Ik heb begeleiding, ambulant voor autisme en psycholoog gespecialiseerd is in ASS voor mijn paniek en trauma. Alleen heb alles aan haar verteld... behalve dit. Ik loop er al een tijd mee, en merk dat het aan mij knaagt. Maar durf het gewoon niet aan haar te vertellen. En ja het is niet de 1e keer dat er misbruik van mijn situatie wordt gemaakt door mannen...
Ik heb hem gezegd dat ik hem niet meer wil zien en al geblokt. Maar als hij boos wordt.... dan is hij echt boos.
Ik heb begeleiding, ambulant voor autisme en psycholoog gespecialiseerd is in ASS voor mijn paniek en trauma. Alleen heb alles aan haar verteld... behalve dit. Ik loop er al een tijd mee, en merk dat het aan mij knaagt. Maar durf het gewoon niet aan haar te vertellen. En ja het is niet de 1e keer dat er misbruik van mijn situatie wordt gemaakt door mannen...
vrijdag 12 januari 2024 om 18:49
ontzettend pissig dat ik niet op gesprek mag komen voor promotie puur en alleen omdat ik er 2.5 jaar werk ipv de benodigde 3. Snap ik, maar niet als ik hoor dat vorig jaar iemand na 2.5 jaar wel promotie kreeg. Kennis en inzet lijkt mij zwaarder moeten wegen dan aantal jaren werkzaam bij de organisatie. Ga het gesprek dat ik nog krijg met teamleider echt even op mijn strepen staan. Bureaucratisch gezeik. Steek voor nu geen vinger extra uit.
vrijdag 12 januari 2024 om 19:20
Mensen maken fouten, daarvoor zijn we mensen. En een goede psychologe begrijpt dit en kan je leren ermee om te gaan.
Het is geen gek verhaal, geen gekke keuze als in het verleden dingen zijn gebeurd die de basis hebben bezoedeld.
Paulowna kies voor jezelf, je bent het zo ontzettend waard!!!
Zwijgen is geen zwakte maar een sterkte.
vrijdag 12 januari 2024 om 19:53
Paulowna, ik heb je eerste post niet gelezen, maar wat het ook is, juist iets wat je zo dwars zit en je eigenlijk niet durft te vertellen is iets om met je psychologe/begeleiding te bespreken.
Als het goed is hebben ze namelijk het beste met jou voor, zijn ze er om je te helpen en begeleiden.
Dat kunnen ze alleen als ze weten wat er speelt.
Als het goed is worden ze niet boos, zijn niet teleurgesteld, of wat dan ook.
Ze zijn er om te luisteren, mee te denken, en te kijken wat jou kan helpen.
Ik hoop dat je het aandurft om het te bespreken.
Wat het ook is, om hulp vragen en eerlijk zijn bij je hulpverleners is altijd goed.
Sterkte!
Als het goed is hebben ze namelijk het beste met jou voor, zijn ze er om je te helpen en begeleiden.
Dat kunnen ze alleen als ze weten wat er speelt.
Als het goed is worden ze niet boos, zijn niet teleurgesteld, of wat dan ook.
Ze zijn er om te luisteren, mee te denken, en te kijken wat jou kan helpen.
Ik hoop dat je het aandurft om het te bespreken.
Wat het ook is, om hulp vragen en eerlijk zijn bij je hulpverleners is altijd goed.
Sterkte!
vrijdag 12 januari 2024 om 20:13
Wat stoer Selune. Heel goed van jou.
Is het stom als ik zeg dat ik jaloers op je ben?
Ik loop weer veel te veel te doen en mezelf constant voorbij
Alles kan wel even gedaan worden, dit en dit, klein beetje dus hup even tussendoor en werk is weer opstapelen dus hup hup even gas erop. Blij dat het weekend is maar morgenochtend zal ik wel weer balen. Lig de laatste weekend tot 10 of 11 uur te slapen. Dan vervolgens weer zonde van je dag vinden. Vreselijk en naar die schuldgevoelens.
Is het stom als ik zeg dat ik jaloers op je ben?
Ik loop weer veel te veel te doen en mezelf constant voorbij
Alles kan wel even gedaan worden, dit en dit, klein beetje dus hup even tussendoor en werk is weer opstapelen dus hup hup even gas erop. Blij dat het weekend is maar morgenochtend zal ik wel weer balen. Lig de laatste weekend tot 10 of 11 uur te slapen. Dan vervolgens weer zonde van je dag vinden. Vreselijk en naar die schuldgevoelens.
vrijdag 12 januari 2024 om 20:30
Goede psycholoog zal echt niet veroordelen.
En we zijn alle mensen, die maken fouten en zeker door gebeurtenissen uit het verleden kunnen we foute keuzes maken.
Wees lief voor jezelf, je mag voor jezelf kiezen en je mag je bedenken (daar waar je eerst voor iemand koos mag je nu ook loslaten als deze persoon niet past, goed voor je is). Paulowna je bent het waard om een lief leuk leven te hebben.
Zwijgen is geen zwakte maar een sterkte.
vrijdag 12 januari 2024 om 20:30
Ja sorry, stoer is niet het goede woord. Maar ik denk dat je het begrijpt. Net zoals je over Avocadeau verteld. Zo vind ik dat nu ook van jou.
Laten we het er op houden dat je goed kiest en zorgt voor jezelf. De stap en het besluit neemt. Voor nu is dat een deel ziek. Helemaal goed als je dat helpt.
Ik wil je niet vervelend laten vullen door mijn woordkeus. Kan sowieso niet zo goed verwoorden en kiezen de laatste tijd. Dus til daar niet al te zwaar aan of negeer mij maar.
Laten we het er op houden dat je goed kiest en zorgt voor jezelf. De stap en het besluit neemt. Voor nu is dat een deel ziek. Helemaal goed als je dat helpt.
Ik wil je niet vervelend laten vullen door mijn woordkeus. Kan sowieso niet zo goed verwoorden en kiezen de laatste tijd. Dus til daar niet al te zwaar aan of negeer mij maar.
vrijdag 12 januari 2024 om 20:48
Ik snap je denk ik wel Selune. Het voelt niet stoer, het voelt als falen.
Maar hoe het ook voelt: je hebt je eigen verantwoordelijkheid genomen.
Het gaat niet goed. Dat is niet erg, maar niemand kan dat voor jou veranderen. Alleen jijzelf.
En dat begint met toegeven dat het niet goed gaat (dat deed je al) en verantwoordelijkheid nemen om te zorgen dat je weer 'beter' wordt, of dat het niet slechter gaat.
En dus eerlijk kijken naar wat je nodig hebt, waar je beter van wordt.
En niet wat je gevoel allemaal zegt.
Ik denk dat we al wel bewezen hebben dat ons gevoel geen betrouwbare infobron is, maar gestuurd wordt door oude boodschappen.
Eens heel nuttig, maar nu belemmerend.
Ik vind het knap dat je een beslissing durft te nemen die je zo eng vindt, maar die misschien wel beter voor je is.
Heeft je werkcoach je een beetje kunnen helpen hierbij?
Wat maakt je zo bang als je moet huilen?
Maar hoe het ook voelt: je hebt je eigen verantwoordelijkheid genomen.
Het gaat niet goed. Dat is niet erg, maar niemand kan dat voor jou veranderen. Alleen jijzelf.
En dat begint met toegeven dat het niet goed gaat (dat deed je al) en verantwoordelijkheid nemen om te zorgen dat je weer 'beter' wordt, of dat het niet slechter gaat.
En dus eerlijk kijken naar wat je nodig hebt, waar je beter van wordt.
En niet wat je gevoel allemaal zegt.
Ik denk dat we al wel bewezen hebben dat ons gevoel geen betrouwbare infobron is, maar gestuurd wordt door oude boodschappen.
Eens heel nuttig, maar nu belemmerend.
Ik vind het knap dat je een beslissing durft te nemen die je zo eng vindt, maar die misschien wel beter voor je is.
Heeft je werkcoach je een beetje kunnen helpen hierbij?
Wat maakt je zo bang als je moet huilen?
vrijdag 12 januari 2024 om 21:04
Paulowna, ik lees nu je losse eigen topic pas.
Als je het moeilijk vindt om de woorden te vinden, de dames hier hebben mij al een paar keer geholpen met een briefje voor de huisarts.
Ik kan ook vaak de woorden niet vinden om te vertellen. En live klap ik echt dicht.
(Zou je hier niet zeggen)
Door kort de feiten op te schrijven en dat aan mijn huisarts te geven was ze zo wel op de hoogte van wat nodig was.
(En omdat ik het lastig vond zelf te bepalen wat nodig was, was ik heel blij met het meedenken hier. Ze zijn goed, de dames hier)
Zou dat iets voor jou zijn? Om de belangrijkste feiten op te schrijven en dat te geven?
Nu heb ik paar weken terug ook eindelijk echt wat kunnen vertellen aan mijn hulpverlener.
Als je het moeilijk vindt om de woorden te vinden, de dames hier hebben mij al een paar keer geholpen met een briefje voor de huisarts.
Ik kan ook vaak de woorden niet vinden om te vertellen. En live klap ik echt dicht.
(Zou je hier niet zeggen)
Door kort de feiten op te schrijven en dat aan mijn huisarts te geven was ze zo wel op de hoogte van wat nodig was.
(En omdat ik het lastig vond zelf te bepalen wat nodig was, was ik heel blij met het meedenken hier. Ze zijn goed, de dames hier)
Zou dat iets voor jou zijn? Om de belangrijkste feiten op te schrijven en dat te geven?
Nu heb ik paar weken terug ook eindelijk echt wat kunnen vertellen aan mijn hulpverlener.
vrijdag 12 januari 2024 om 21:23
Paulowna wat lola ook zegt je mag hem loslaten. En dit is een geheim dat je mag delen met de hulpverlening, daar zijn ze voor. Zij kunnen je helpen het veilig te maken en te houden.
Monstrea ik begreep je, je verwoord het prima .
Monstrea ik begreep je, je verwoord het prima
.
selune wijzigde dit bericht op 14-01-2024 17:31
50.42% gewijzigd
Forever is a hell of a long time
vrijdag 12 januari 2024 om 21:50
Wat ik voor mezelf nu ga ik doen is het op een papier zetten ter voorbereiding van mijn psycholoog. Hoe eng ik het ook vindt, ik probeer het haar te vertellen. Want helaas is dit niet de 1e keer dat zo iets gebeurd.
Gelukkig heb ik net een goede vriend in vertrouwen genomen. Wat een opluchting.
Even met iemand kunnen delen Want het vrat aan mij. Paniek nam wel toe.
Hopelijk komt het ooit toch goed
Gelukkig heb ik net een goede vriend in vertrouwen genomen. Wat een opluchting.
Even met iemand kunnen delen Want het vrat aan mij. Paniek nam wel toe.
Hopelijk komt het ooit toch goed
vrijdag 12 januari 2024 om 21:54
Wat zou het mooi zijn als je dat kleine meisje nu kon laten weten dat het nu veilig is.
Dat het nu oke is om te huilen, en dat je begrijpt hoe verdrietig ze is.
Het schoppen, slaan, wurgen, het is voorbij. Dat mag niet meer. Jij beschermd haar nu.
Maar o wat snap ik je angst en paniek. Ik besef nu jij het schrijft pas hoe erg ik het herken.
Snap ook dat de paniek dan meteen in je lijf schiet.
Als je het fijn vindt mag je me er volgende keer wel bij denken. Ik wil het kleine meisje wel even aan de hand nemen.
Op mn knieën gaan zitten om haar aan te kijken.
Dan kan ze zien dat ik haar geen kwaad zal doen. En dat niemand haar meer kwaad zal doen nu.
Ze mag huilen. Heel lang, en hard. Als ze wil houd ik haar vast. Alleen haar handje, of misschien wil ze even leunen?
Het is goed. Huil maar kleintje.
Het was ook eng en pijn en naar. En dat was niet jouw schuld. Jij doet niets verkeerd. En ze zullen je geen pijn meer doen.
Dat het nu oke is om te huilen, en dat je begrijpt hoe verdrietig ze is.
Het schoppen, slaan, wurgen, het is voorbij. Dat mag niet meer. Jij beschermd haar nu.
Maar o wat snap ik je angst en paniek. Ik besef nu jij het schrijft pas hoe erg ik het herken.
Snap ook dat de paniek dan meteen in je lijf schiet.
Als je het fijn vindt mag je me er volgende keer wel bij denken. Ik wil het kleine meisje wel even aan de hand nemen.
Op mn knieën gaan zitten om haar aan te kijken.
Dan kan ze zien dat ik haar geen kwaad zal doen. En dat niemand haar meer kwaad zal doen nu.
Ze mag huilen. Heel lang, en hard. Als ze wil houd ik haar vast. Alleen haar handje, of misschien wil ze even leunen?
Het is goed. Huil maar kleintje.
Het was ook eng en pijn en naar. En dat was niet jouw schuld. Jij doet niets verkeerd. En ze zullen je geen pijn meer doen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
