Psyche
alle pijlers
Eenzaamheid 'in de bloei van je leven'
vrijdag 1 januari 2021 22:52
Ik voel me eenzaam. En het maakt me zo vreselijk verdrietig.
Ik ben tussen de 25-30 jr oud. Ik heb net een nieuwe baan, waar vooral oudere mensen werken (denk aan tussen 50-pensioen). Er zijn 3 jongere mensen van mijn leeftijd. Maar allemaal mannen. En dat vind ik gezellig hoor, maar zou graag vriendinnen vinden. Ik hoopte met een nieuwe baan mijn kansen weer een beetje te vergroten, maar helaas. Erg jammer.
Om mij heen lijkt iedereen een relatie te hebben, gaan samenwonen, trouwen of worden zwanger. Dat steekt. Want ik ben de vrijgezel die hier en daar scharrelt, om toch een beetje knussigheid te hebben. De juiste man niet tegengekomen sinds de breuk met mijn ex 4,5 jaar geleden. Ik heb talloze dates gehad, maar ik heb er nu geen behoefte aan. Ik realiseerde me dat ik dit deed omdat ik me eenzaam voel en dat ik een maatje mis.
Ook lijkt het alsof iedereen hele leuke vriendinnengroepjes heeft. Ik zie het op social media. Zelfs nu met corona zie ik fotos van vriendenclubjes die het gezellig hebben, spelletjes doen, samen eten. Of koppeltjes die met elkaar optrekken. En dat doet zeer. Ik heb dat niet, maar het lijkt me zo vreselijk gezellig en waardevol om zulke mensen in je leven te hebben.
En dan heb je ook nog mensen die zeggen dat 'ik nu moet genieten, want ik zit in de bloei van mijn leven'. En dan denk ik tja, dat doet best zeer. Vind ik makkelijk gezegd. Genieten doe ik van leuke dingen doen. Dingen delen met mensen die ik bijzonder vind, met wie ik graag tijd doorbreng. Niet altijd maar alleen zijn. En alleen op pad. Of weekenden alleen doorbrengen. Terwijl de rest van de wereld uitkijkt naar het weekend, overvalt bij mij de eenzaamheid me. Iedereen met leuke plannen en ik wederom niks gepland. Voel me soms genoodzaakt om iets te verzinnen als mij iets wordt gevraagd kf ik 'nog wat leuks ga doen van het weekend'. Vooral met de feestdagen. Wat heb ik me ontzettend eenzaam gevoeld. En heel verdrietig geweest. Vooral als mensen dan vragen en wat ga jij doen met kerst / oud en nieuw?
Ik ben jaloers op leeftijdsgenoten die een bruisend sociaal leven hebben, een leuke relatie of een heerlijk huis hebben samen.
Het breekt me op en ik weet gewoon niet waar ik het moet zoeken. De feestdagen maken me extra eenzaam.
Sporten doe ik niet en een cursus niet echt behoefte aan. Hobby's zoek ik niet, die heb ik wel. Maar dat is binnenshuis. En ik vind het suf om iets te doen/te betalen voor iets wat ik niet leuk vind, omdat ik hoop leuke andere vrouwen te treffen om eventueel een vriendschap mee op te bouwen. Dan voelt de basis van zo'n nieuwe vriendschap ook een beetje fake, omdat ik het eigenlijk niet zo leuk vind waar we elkaar dan hebben leren kennen.
Het is moeilijk op deze leeftijd. En meestal leer je viavia wel nieuwe mensen kennen, maar dat heb ik dus niet. Stiekem ben ik aan de ene kant blij met dat niemand meer echt naar feestjes kan nu etc, zodat ik me daarin niet nog meer alleen voel, omdat ik dat altijd al heb. Vind het jammer dat er een soort taboe ligt op eenzaamheid onder jongeren.
Weet ook niet zo goed wat ik hiermee wil. Even van me afschrijven, denk ik. Misschien tips of advies van jullie. Of mensen die hetzelfde doormaken.
Ik ben tussen de 25-30 jr oud. Ik heb net een nieuwe baan, waar vooral oudere mensen werken (denk aan tussen 50-pensioen). Er zijn 3 jongere mensen van mijn leeftijd. Maar allemaal mannen. En dat vind ik gezellig hoor, maar zou graag vriendinnen vinden. Ik hoopte met een nieuwe baan mijn kansen weer een beetje te vergroten, maar helaas. Erg jammer.
Om mij heen lijkt iedereen een relatie te hebben, gaan samenwonen, trouwen of worden zwanger. Dat steekt. Want ik ben de vrijgezel die hier en daar scharrelt, om toch een beetje knussigheid te hebben. De juiste man niet tegengekomen sinds de breuk met mijn ex 4,5 jaar geleden. Ik heb talloze dates gehad, maar ik heb er nu geen behoefte aan. Ik realiseerde me dat ik dit deed omdat ik me eenzaam voel en dat ik een maatje mis.
Ook lijkt het alsof iedereen hele leuke vriendinnengroepjes heeft. Ik zie het op social media. Zelfs nu met corona zie ik fotos van vriendenclubjes die het gezellig hebben, spelletjes doen, samen eten. Of koppeltjes die met elkaar optrekken. En dat doet zeer. Ik heb dat niet, maar het lijkt me zo vreselijk gezellig en waardevol om zulke mensen in je leven te hebben.
En dan heb je ook nog mensen die zeggen dat 'ik nu moet genieten, want ik zit in de bloei van mijn leven'. En dan denk ik tja, dat doet best zeer. Vind ik makkelijk gezegd. Genieten doe ik van leuke dingen doen. Dingen delen met mensen die ik bijzonder vind, met wie ik graag tijd doorbreng. Niet altijd maar alleen zijn. En alleen op pad. Of weekenden alleen doorbrengen. Terwijl de rest van de wereld uitkijkt naar het weekend, overvalt bij mij de eenzaamheid me. Iedereen met leuke plannen en ik wederom niks gepland. Voel me soms genoodzaakt om iets te verzinnen als mij iets wordt gevraagd kf ik 'nog wat leuks ga doen van het weekend'. Vooral met de feestdagen. Wat heb ik me ontzettend eenzaam gevoeld. En heel verdrietig geweest. Vooral als mensen dan vragen en wat ga jij doen met kerst / oud en nieuw?
Ik ben jaloers op leeftijdsgenoten die een bruisend sociaal leven hebben, een leuke relatie of een heerlijk huis hebben samen.
Het breekt me op en ik weet gewoon niet waar ik het moet zoeken. De feestdagen maken me extra eenzaam.
Sporten doe ik niet en een cursus niet echt behoefte aan. Hobby's zoek ik niet, die heb ik wel. Maar dat is binnenshuis. En ik vind het suf om iets te doen/te betalen voor iets wat ik niet leuk vind, omdat ik hoop leuke andere vrouwen te treffen om eventueel een vriendschap mee op te bouwen. Dan voelt de basis van zo'n nieuwe vriendschap ook een beetje fake, omdat ik het eigenlijk niet zo leuk vind waar we elkaar dan hebben leren kennen.
Het is moeilijk op deze leeftijd. En meestal leer je viavia wel nieuwe mensen kennen, maar dat heb ik dus niet. Stiekem ben ik aan de ene kant blij met dat niemand meer echt naar feestjes kan nu etc, zodat ik me daarin niet nog meer alleen voel, omdat ik dat altijd al heb. Vind het jammer dat er een soort taboe ligt op eenzaamheid onder jongeren.
Weet ook niet zo goed wat ik hiermee wil. Even van me afschrijven, denk ik. Misschien tips of advies van jullie. Of mensen die hetzelfde doormaken.
vrijdag 1 januari 2021 23:59
Ik heb ook zo'n oudere collega-vriendin. Ze is de leeftijd van mijn vader. Helaas moest ze 4 jaar terug stoppen met werken, maar we zijn nog steeds bevriend. We hebben hele gevarieerde gesprekken.
zaterdag 2 januari 2021 00:26
Ik vind het altijd ellendig als ik lees dat jonge mensen zich eenzaam voelen maar als ik dan lees hoe flauwtjes je denkt over initiatieven om mensen te leren kennen dan begrijp ik het ook wel. Vrienden bieden zich niet op een presenteerblaadje aan, nieuwe vaardigheden leren kan heel leuk zijn en zeker als je weer nieuwe mensen daardoor kan ontmoeten. Het klinkt gewoon allemaal een beetje alsof je laag in je energieniveau zit, je hoeft niet sprankelend door het leven te gaan, hoewel je dan binnen no time vrienden zal hebben, maar iets meer pit mag wel.
zaterdag 2 januari 2021 00:28
Klinkt misschien stom van een leeftijdsgenoot met man en 2 kinderen, en ik voel me ook niet eenzaam, maar ik herken het wel.
Volgens mij is dat vooral a) omdat we na onze schoolcarrières in het werkende leven aangekomen en masse niet meer de tijd en hoeveelheid sociale contacten hebben van vroeger, en dus een beetje moeten uitvogelen wat wél werkt en
b ) omdat social media ons opjutten
Ik trek trouwens naast met mijn eigen gezin ook veel op met familie. Heb jij geen fijn contact met je familie?
Maar volgens mij heb je altijd van anderen het gevoel dat zij de leuke feestjes, hippe vakanties en gezellige uitjes hebben als je op social media kijkt. Net zoals van die insta vs reality dingen van sterren van ‘zo zie ik er echt uit’ en dat je denkt: ja oke leuk voor je maar dat is nog steeds jaloersmakend voor de rest van ons hoor
‘
Volgens mij is dat vooral a) omdat we na onze schoolcarrières in het werkende leven aangekomen en masse niet meer de tijd en hoeveelheid sociale contacten hebben van vroeger, en dus een beetje moeten uitvogelen wat wél werkt en
b ) omdat social media ons opjutten
Ik trek trouwens naast met mijn eigen gezin ook veel op met familie. Heb jij geen fijn contact met je familie?
Maar volgens mij heb je altijd van anderen het gevoel dat zij de leuke feestjes, hippe vakanties en gezellige uitjes hebben als je op social media kijkt. Net zoals van die insta vs reality dingen van sterren van ‘zo zie ik er echt uit’ en dat je denkt: ja oke leuk voor je maar dat is nog steeds jaloersmakend voor de rest van ons hoor
‘
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
zaterdag 2 januari 2021 00:37
Hoi TO. Naar is dat, en ik herken het ook. Ik ben veel verhuisd, en ook een aantal keer geëmigreerd, en toen ik eindelijk terugkwam in Nederland, had ik ook geen sociale kring meer over, enkel wat losse contacten verspreid over het land, en kwam ik er ook niet meer tussen. Ik was toen nog wat ouder dan jij, maar ook kinderloos, en Nederlanders zitten sowieso vaak heel erg vast in hun sociale kringetje en maken moeilijk nieuwe vrienden. Ik heb toen weer vriendschappen weten op te bouwen onder immigranten en expats. Die staan vaak meer open voor nieuwe contacten (en ook juist voor Nederlandse contacten, om de taal te oefenen en wegwijs te maken), en het is ook nog eens ontzettend leuk, zo'n diverse kring. Ik weet niet hoe je talenkennis is, maar dat is ook een idee.
Anders is vrijwilligerswerk misschien nog iets voor je? Iets waar je je voor wil inzetten? Ik kan me niet voorstellen dat er niets buitenhuis is wat je aanspreekt, en waarmee je je netwerk kan vergroten. En nu is ook echt een rare tijd en hebben mensen hun sociale kring nog veel verder beperkt dan normaal, dus probeer er voorlopig niet te zwaar aan te tillen, en kom vooral meekletsen op het forum.
Anders is vrijwilligerswerk misschien nog iets voor je? Iets waar je je voor wil inzetten? Ik kan me niet voorstellen dat er niets buitenhuis is wat je aanspreekt, en waarmee je je netwerk kan vergroten. En nu is ook echt een rare tijd en hebben mensen hun sociale kring nog veel verder beperkt dan normaal, dus probeer er voorlopig niet te zwaar aan te tillen, en kom vooral meekletsen op het forum.
zaterdag 2 januari 2021 06:20
Jeugdvrienden van de basisschool of middelbaar zijn overrated. Je ziet het telkens terug in films en series als ideaalbeeld maar ken weinig mensen die nog contact met elkaar hebben zo ver terug.
De vrienden waar nu nog contact mee is zijn voornamelijk de mensen die ik heb leren kennen tijdens en een paar jaar na de studie door bijbaantjes, huisgenoten en hobbies. Ook na veel verhuizingen en emigratie nog steeds contact gehouden. Er is destijds ook veel verwaterd qua contacten maar je bent er natuurlijk ook zelf bij.
En ik denk dat je jezelf beperkt door geen mannelijke vrienden te willen of wanneer je je enkel focust op je eigen leeftijd.
Mijn beste vrienden zijn 2 kerels en 1 vrouw en allemaal ouder dan ik. Als 20-er raakte ik bevriend met veel 30-ers. Die kwamen gewoon veel meer overeen met mijn interesses en denkbeelden destijds. In elk vriendengroepje ben ik de jongste en daar nog nooit wat van gemerkt eigenlijk. Misschien dat er daardoor juist meer mensen zijn blijven hangen dan gemiddeld. Ofwel, laat jezelf niet beperken door iets waarvan je denkt dat het zo hoort
Kijk naar wat je leuk vind en plaats een oproepje. Of meld je aan bij een online community en als het klikt kan je IRL meeten. Zodra het weer mag, geef je eens op als vrijwilliger bij diverse festivals en evenementen in je interessegebied, ga backpakken in je eentje ofzo.
Er zijn meer wegen die naar Rome leiden maar je moet zelf het voortouw nemen.
De vrienden waar nu nog contact mee is zijn voornamelijk de mensen die ik heb leren kennen tijdens en een paar jaar na de studie door bijbaantjes, huisgenoten en hobbies. Ook na veel verhuizingen en emigratie nog steeds contact gehouden. Er is destijds ook veel verwaterd qua contacten maar je bent er natuurlijk ook zelf bij.
En ik denk dat je jezelf beperkt door geen mannelijke vrienden te willen of wanneer je je enkel focust op je eigen leeftijd.
Mijn beste vrienden zijn 2 kerels en 1 vrouw en allemaal ouder dan ik. Als 20-er raakte ik bevriend met veel 30-ers. Die kwamen gewoon veel meer overeen met mijn interesses en denkbeelden destijds. In elk vriendengroepje ben ik de jongste en daar nog nooit wat van gemerkt eigenlijk. Misschien dat er daardoor juist meer mensen zijn blijven hangen dan gemiddeld. Ofwel, laat jezelf niet beperken door iets waarvan je denkt dat het zo hoort
Kijk naar wat je leuk vind en plaats een oproepje. Of meld je aan bij een online community en als het klikt kan je IRL meeten. Zodra het weer mag, geef je eens op als vrijwilliger bij diverse festivals en evenementen in je interessegebied, ga backpakken in je eentje ofzo.
Er zijn meer wegen die naar Rome leiden maar je moet zelf het voortouw nemen.
broodtrommel wijzigde dit bericht op 02-01-2021 07:43
0.98% gewijzigd
zaterdag 2 januari 2021 07:15
Gottegot. Je bent 24!Slushpup schreef: ↑01-01-2021 23:02Heel herkenbaar. Ik ben 24 en iedereen leeft nu het leven tijdens de lockdown wat ik al sinds mijn puberteit heb. Op de één of andere manier is het me nooit gelukt om een stabiele vriendengroep over te houden na de havo of het hbo. 2x verhuizen helpt ook niet mee. Maar waar haal je in godsnaam op deze leeftijd nieuwe vriendinnen vandaan met wie je ook echt een vriendschap opbouwt die wat diepgang heeft. Ik heb geen idee.
Ik heb geen enkele vriendin van voor mijn 28e geloof ik.
zaterdag 2 januari 2021 07:30
Ik zie in mijn omgeving nogal wat verschil tussen de langdurig vrijgezellen.
1 wil uitgenodigd worden maar áls je haar uitnodigt dan vindt ze dat lastig omdat ze single is. Dan nodig ik mensen uit en dorp haar bedenk ik me dan opeens dat de anderen idd in een relatie zitten maar dat is meer toeval, want wij hebben vrij veel singles in onze omgeving. Maar als we haar alleen uitnodigen wil ook niet want ‘jullie hebben een gezin en dan ben ik tot last en hang er maar een beetje bij’.
En duidelijk uitspreken wat ze wil en nodig heeft doet ze niet. Deelt mensen in in ‘singel of stel’.
Die is alleen maar bezig met wachten tot ze ook een relatie en een koophuis heeft en ondertussen heeft ze het niet leuk. Want pas als ze dat heeft is haar leven klaar voor de start en tot die tijd zit ze in wachtstand.
De ander is ook single. Heeft een ontzettend leuk bestaan en doet vreselijk veel dingen waar ze heel veel mensen leert kennen. Geen ‘single activiteiten’ of met als doel mensen leren kennen voor een relatie. Zou ze best willen hoor, maar niet koste wat kost. Heeft een kennisen en vriendenkring waar ik soms jaloers op ben, werkelijk overal kent ze mensen.
Als ze behoefte heeft aan contact zegt ze dat, als ze langs wil komen doet ze dat, of dat nu met een stel is of met andere singles, maakt plannen voor háár leven en niet met het oog op ‘straks als ik een partner vindt’. Is ze soms het alleen zijn zat? Heus wel. Iedereen is z’n bestaan weleens zat. Ik ben al 1000 jaar samen en ik wil ook weleens op kamers.
Maar hoe je er naar kijkt maakt heel veel verschil. Zelfde met vriendengroepen: die zijn van buiten vaak heel leuk, als je goed kijkt zie je dat lang niet iedereen goed met elkaar overweg kan, dat mensen soms geen ruimte krijgen om te veranderen want ze worden bekeken alsof ze nog 17 zijn ipv 27, en dat de meeste contacten relatief oppervlakkig zijn. Ik zie in de vriendengroepen om me heen een hoop gedoe, geroddel, mensen die worden buitengesloten of bondjes die worden gevormd. Heel vermoeiend. Terwijl op social media ziet het eruit alsof ze het altijd fantastisch hebben samen. Ik ben er geen onderdeel van, maar dan weet ik dat er een aantal mensen echt niet met elkaar praten, maar op insta staan ze gezellig naast elkaar in de kroeg....
Meet je niet zo aan anderen. Ik had lang geen vriendinnen, ik paste er niet tussen tot mijn 25e ofzo. Daarna ben ik mensen gaan ‘verzamelen’. Als iemand me leuk leek dan nodigde ik ze uit voor iets en als dat leuk was gingen we vaker. En dat is geen ‘groep’ maar een boel losse mensen en dat is prima.
Laat los wat je denkt dat hoort, zoek contact met mensen die je leuk vindt (en liever niet omdat ze populair zijn want dat is geen goede graadmeter)
1 wil uitgenodigd worden maar áls je haar uitnodigt dan vindt ze dat lastig omdat ze single is. Dan nodig ik mensen uit en dorp haar bedenk ik me dan opeens dat de anderen idd in een relatie zitten maar dat is meer toeval, want wij hebben vrij veel singles in onze omgeving. Maar als we haar alleen uitnodigen wil ook niet want ‘jullie hebben een gezin en dan ben ik tot last en hang er maar een beetje bij’.
En duidelijk uitspreken wat ze wil en nodig heeft doet ze niet. Deelt mensen in in ‘singel of stel’.
Die is alleen maar bezig met wachten tot ze ook een relatie en een koophuis heeft en ondertussen heeft ze het niet leuk. Want pas als ze dat heeft is haar leven klaar voor de start en tot die tijd zit ze in wachtstand.
De ander is ook single. Heeft een ontzettend leuk bestaan en doet vreselijk veel dingen waar ze heel veel mensen leert kennen. Geen ‘single activiteiten’ of met als doel mensen leren kennen voor een relatie. Zou ze best willen hoor, maar niet koste wat kost. Heeft een kennisen en vriendenkring waar ik soms jaloers op ben, werkelijk overal kent ze mensen.
Als ze behoefte heeft aan contact zegt ze dat, als ze langs wil komen doet ze dat, of dat nu met een stel is of met andere singles, maakt plannen voor háár leven en niet met het oog op ‘straks als ik een partner vindt’. Is ze soms het alleen zijn zat? Heus wel. Iedereen is z’n bestaan weleens zat. Ik ben al 1000 jaar samen en ik wil ook weleens op kamers.
Maar hoe je er naar kijkt maakt heel veel verschil. Zelfde met vriendengroepen: die zijn van buiten vaak heel leuk, als je goed kijkt zie je dat lang niet iedereen goed met elkaar overweg kan, dat mensen soms geen ruimte krijgen om te veranderen want ze worden bekeken alsof ze nog 17 zijn ipv 27, en dat de meeste contacten relatief oppervlakkig zijn. Ik zie in de vriendengroepen om me heen een hoop gedoe, geroddel, mensen die worden buitengesloten of bondjes die worden gevormd. Heel vermoeiend. Terwijl op social media ziet het eruit alsof ze het altijd fantastisch hebben samen. Ik ben er geen onderdeel van, maar dan weet ik dat er een aantal mensen echt niet met elkaar praten, maar op insta staan ze gezellig naast elkaar in de kroeg....
Meet je niet zo aan anderen. Ik had lang geen vriendinnen, ik paste er niet tussen tot mijn 25e ofzo. Daarna ben ik mensen gaan ‘verzamelen’. Als iemand me leuk leek dan nodigde ik ze uit voor iets en als dat leuk was gingen we vaker. En dat is geen ‘groep’ maar een boel losse mensen en dat is prima.
Laat los wat je denkt dat hoort, zoek contact met mensen die je leuk vindt (en liever niet omdat ze populair zijn want dat is geen goede graadmeter)
zaterdag 2 januari 2021 07:32
Dit. Twee van de leukste mensen die ik kan zijn vrouwen die richting 60 gaan en ik ben half 30. Daar heb ik echt voldoende mee gemeen hoor, andere levensfase of niet.blijfgewoonbianca schreef: ↑01-01-2021 23:52Ik ben nu zelf zo’n oudere collega en ik drink wijntjes en ga op de koffie bij/ met meiden die half zo oud zijn. Tuurlijk zit je in een andere levensfase maar dat maakt niet uit bij het winkelen, , borrelen, naar het strand gaan, oid .
zaterdag 2 januari 2021 07:51
Fijn dat je herkenning krijgt en mensen die open staan voor contact. Dat is de manier om mensen te ontmoeten.
Zelf ben ik single, achterin de 30 en had op jouw leeftijd ook niet echt vrienden.
Altijd een beetje los/vast. Ben ook veel verhuisd en uiteindelijk op m'n 22ste besloten naar een stad te gaan ver van waar ik ben opgegroeid. Mijn eigen leven beginnen.
Ik heb ontzettend veel internet dates voor vriendschappen gehad. Met als resultaat dat ik jarenlange vriendschappen eruit heb gehaald.
Mijn liefste vriendinnen zijn wel degene die ik irl tegen het lijf ben gelopen. Met 1 nu inmiddels 12 jaar vriendschap en haar ken ik van m'n hbo studie. De ander van m'n vorige werk.
Maar heb echt ontzettend leuke vriendinnen via internet. Via viva en vriendinnenonline.nl.
Dus pak je kansen, ga in op de voorstellen hier. Maak een WhatsApp of Facebook groep. Heb ik jaren geleden ook gedaan een Facebook groep waar uiteindelijk 55 dames in zaten op zoek naar vriendschap. Alleen maar door oproepjes op internet en daarna ging het hard, want iedereen wist wel weer iemand die ook zoekende was.
En zo werd het een leuke groep waar continu activiteiten in werden geplaatst waar je aan mee deed of niet.
En uiteindelijk heb ik zo'n 8 jaar lang een vriendinnen groepje gehad van 6.
Dat viel uit elkaar door het krijgen van kinderen en andere levensfasen. Maar goed, zo gaat dat in het leven.
Niet iedereen blijft. Investeer en zet jezelf open. Doe moeite. Er zijn echt zoveel meer mensen die graag vriendschappen willen.
Sterkte! Eenzaamheid is vreselijk. Moedig dat je dit hebt durven delen.
Zelf ben ik single, achterin de 30 en had op jouw leeftijd ook niet echt vrienden.
Altijd een beetje los/vast. Ben ook veel verhuisd en uiteindelijk op m'n 22ste besloten naar een stad te gaan ver van waar ik ben opgegroeid. Mijn eigen leven beginnen.
Ik heb ontzettend veel internet dates voor vriendschappen gehad. Met als resultaat dat ik jarenlange vriendschappen eruit heb gehaald.
Mijn liefste vriendinnen zijn wel degene die ik irl tegen het lijf ben gelopen. Met 1 nu inmiddels 12 jaar vriendschap en haar ken ik van m'n hbo studie. De ander van m'n vorige werk.
Maar heb echt ontzettend leuke vriendinnen via internet. Via viva en vriendinnenonline.nl.
Dus pak je kansen, ga in op de voorstellen hier. Maak een WhatsApp of Facebook groep. Heb ik jaren geleden ook gedaan een Facebook groep waar uiteindelijk 55 dames in zaten op zoek naar vriendschap. Alleen maar door oproepjes op internet en daarna ging het hard, want iedereen wist wel weer iemand die ook zoekende was.
En zo werd het een leuke groep waar continu activiteiten in werden geplaatst waar je aan mee deed of niet.
En uiteindelijk heb ik zo'n 8 jaar lang een vriendinnen groepje gehad van 6.
Dat viel uit elkaar door het krijgen van kinderen en andere levensfasen. Maar goed, zo gaat dat in het leven.
Niet iedereen blijft. Investeer en zet jezelf open. Doe moeite. Er zijn echt zoveel meer mensen die graag vriendschappen willen.
Sterkte! Eenzaamheid is vreselijk. Moedig dat je dit hebt durven delen.
zaterdag 2 januari 2021 08:13
Dit! NMLK is leuk
zaterdag 2 januari 2021 11:40
Tegen mij werd vaak gezegd dat ik meer moet uitgaan/stappen. Gelukkig niet door mijn ouders. Want dat "hoorde" zo als je jong bent. Een paar keer gedaan, omdat toenmalige vriendinnen me pushten. "Als je er bent vind je het vast leuk". Nee dus, ik vond er geen bal aan. Bovendien kom je naar mijn mening ook niet de mensen tegen die bij je passen als je dingen tegen je zin gaat doen. Niks is zo vermoeiend als je steeds wordt mee gevraagd voor dingen die je niet wil. En je steeds te moeten verantwoorden. Tot een jaar geleden had ik nog zo'n vriendin. Ze heeft de vriendschap verbroken. In het begin deelden we interesses, de laatste jaren hadden we amper raakpunten meer. Ze wilde alleen nog haar zin doen. En de dingen die we beiden leuk vonden, is ze met anderen gaan doen. In groepsverband. Voor haar geldt: hoe meer mensen hoe beter. Ik ben het tegenovergestelde. En dat begreep ze maar niet. Ze oordeelt ook best wel over mijn manier van leven en stelde steeds dezelfde vragen daarover. Maar goed dat het over is. Met zo iemand wil ik geen vrienden zijn.
zaterdag 2 januari 2021 16:24
Hoi Zomermaan,
Ik begrijp heel goed hoe je je voelt.
Of het nu wel of geen corona is, eenzaamheid is gewoon heel pijnlijk.
Ik lees hier van diverse mensen dat het op latere leeftijd wel minder word.
Ik ben inmiddels 34 en loop nog steeds tegen dit probleem aan.
De definitie van echte vriendschap is voor mij dat het van twee kanten komt, dat er spontaan iets voorgesteld word en dat je dan ook samen wat leuks gaat ondernemen. Daarnaast moet je echt op iemand kunnen rekenen. Mijn ervaring is dat veel vriendschappen erg oppervlakkig zijn en sommige wat geforceerd.
Bij mij is het ook nooit echt gelukt.
Zelf ben ik sociaal, heb brede interesses , sport heel veel en zal echt voor iemand door het vuur gaan.
Probeer, hoe lastig het ook voor je is om je niet de hele dag op te sluiten tussen 4 muren. Maak een omslag in je leven en begin met wandelen, fietsen of hardlopen. Hierdoor zal je je zeker vrolijker voelen en daarnaast ontmoet je misschien ook wel mensen.
Wat vind je leuk? Waar ligt jouw interesse?
Als je een keertje wat wilt doen of wat wilt praten stuur me een PB, ik sta heel erg open voor nieuwe contacten.
Gewoon doen! Uit die comfortzone, dan komt het absoluut goed.
Ik begrijp heel goed hoe je je voelt.
Of het nu wel of geen corona is, eenzaamheid is gewoon heel pijnlijk.
Ik lees hier van diverse mensen dat het op latere leeftijd wel minder word.
Ik ben inmiddels 34 en loop nog steeds tegen dit probleem aan.
De definitie van echte vriendschap is voor mij dat het van twee kanten komt, dat er spontaan iets voorgesteld word en dat je dan ook samen wat leuks gaat ondernemen. Daarnaast moet je echt op iemand kunnen rekenen. Mijn ervaring is dat veel vriendschappen erg oppervlakkig zijn en sommige wat geforceerd.
Bij mij is het ook nooit echt gelukt.
Zelf ben ik sociaal, heb brede interesses , sport heel veel en zal echt voor iemand door het vuur gaan.
Probeer, hoe lastig het ook voor je is om je niet de hele dag op te sluiten tussen 4 muren. Maak een omslag in je leven en begin met wandelen, fietsen of hardlopen. Hierdoor zal je je zeker vrolijker voelen en daarnaast ontmoet je misschien ook wel mensen.
Wat vind je leuk? Waar ligt jouw interesse?
Als je een keertje wat wilt doen of wat wilt praten stuur me een PB, ik sta heel erg open voor nieuwe contacten.
Gewoon doen! Uit die comfortzone, dan komt het absoluut goed.
zaterdag 2 januari 2021 19:26
Lieve TO,
Ik kan me vinden in je verhaal en voor mij was dit ook herkenbaar.. Was ook lange tijd de enige vrijgezel en zat veel avonden en weekenden alleen op de bank. Geen passief persoon maar was moeilijk om iemand mee te krijgen.
Heb toen zelf het radicale besluit genomen om ergens anders (Spanje) te gaan werken en wonen in een omgeving met meer singles etc.
Woonde in Nederland in een klein dorpje in het Oosten.. Niet dat jij dit ook zou moeten doen maar de grotere steden hebben veel meer singles van je leeftijd!
Sowieso maakt deze Corona tijd het er niet makkelijker op voor je! Dikke knuffel iig
Ik kan me vinden in je verhaal en voor mij was dit ook herkenbaar.. Was ook lange tijd de enige vrijgezel en zat veel avonden en weekenden alleen op de bank. Geen passief persoon maar was moeilijk om iemand mee te krijgen.
Heb toen zelf het radicale besluit genomen om ergens anders (Spanje) te gaan werken en wonen in een omgeving met meer singles etc.
Woonde in Nederland in een klein dorpje in het Oosten.. Niet dat jij dit ook zou moeten doen maar de grotere steden hebben veel meer singles van je leeftijd! Sowieso maakt deze Corona tijd het er niet makkelijker op voor je! Dikke knuffel iig
zaterdag 2 januari 2021 19:52
Waarschijnlijk liep het mis omdat je vriendin extravert is en jij introvert, dan kan gebeuren. Maar er zijn ook rustigere activiteiten om leuke mensen te ontmoeten. Alles afschieten omdat het je niet leuk lijkt, te duur is of te veel moeite, tja, vriendschappen zijn juist leuk om iets te gaan doen.hondenmens schreef: ↑02-01-2021 11:40Tegen mij werd vaak gezegd dat ik meer moet uitgaan/stappen. Gelukkig niet door mijn ouders. Want dat "hoorde" zo als je jong bent. Een paar keer gedaan, omdat toenmalige vriendinnen me pushten. "Als je er bent vind je het vast leuk". Nee dus, ik vond er geen bal aan. Bovendien kom je naar mijn mening ook niet de mensen tegen die bij je passen als je dingen tegen je zin gaat doen. Niks is zo vermoeiend als je steeds wordt mee gevraagd voor dingen die je niet wil. En je steeds te moeten verantwoorden. Tot een jaar geleden had ik nog zo'n vriendin. Ze heeft de vriendschap verbroken. In het begin deelden we interesses, de laatste jaren hadden we amper raakpunten meer. Ze wilde alleen nog haar zin doen. En de dingen die we beiden leuk vonden, is ze met anderen gaan doen. In groepsverband. Voor haar geldt: hoe meer mensen hoe beter. Ik ben het tegenovergestelde. En dat begreep ze maar niet. Ze oordeelt ook best wel over mijn manier van leven en stelde steeds dezelfde vragen daarover. Maar goed dat het over is. Met zo iemand wil ik geen vrienden zijn.
zaterdag 2 januari 2021 19:53
Dat klinkt goed!lthepooh schreef: ↑02-01-2021 19:26Lieve TO,
Ik kan me vinden in je verhaal en voor mij was dit ook herkenbaar.. Was ook lange tijd de enige vrijgezel en zat veel avonden en weekenden alleen op de bank. Geen passief persoon maar was moeilijk om iemand mee te krijgen.
Heb toen zelf het radicale besluit genomen om ergens anders (Spanje) te gaan werken en wonen in een omgeving met meer singles etc.
Sowieso maakt deze Corona tijd het er niet makkelijker op voor je! Dikke knuffel iig
zaterdag 2 januari 2021 20:15
Ik ben rond de 40 en herken helemaal niet dat het moeilijker is dan vroeger. Ik ken mensen uit mijn basisschool tijd en van het afgelopen jaar. Ik heb oudere vrienden, jongere en mannen. Je maakt de groep wel erg klein anders. Vriendschap moet groeien, dat is niet gelijk heel diepgaand. Zelf toch een beetje uit je comfortzone stappen. Er zijn vast wel dingen die je leuk vind, probeer gewoon wat. Is het niets weet je dat ook weer.
zaterdag 2 januari 2021 20:17
Ik ga me aanmelden op vriendinnen online aankomende week! Zag er leuk uit. Wie weet!
Wil heel graag op iedereen reageren, maar dat lukt me niet haha. Ik reageer even op de dingen die in me opkomen nav de berichtjes..
Hondenmens, bij mij zeggen mensen (en dan vooral moeders) dat ook: Ga toch meer stappen, je bent nu nog jong! En dan denk ik juist: ja graag, maar met wie dan. Festivals, kroeg wat drinken? Supergezellig, maar niet in je eentje.
Jammer dat het bij jullie vriendschap zo gelopen is, maar soms groei je inderdaad uit elkaar en andere interesses. Lijkt me heel erg balen!
Ik heb inderdaad ook overwogen om te emigreren naar Spanje. Ben verliefd op dat land geworden 2 jaar geleden. Ben er toen voor het eerst geweest.
Een avontuur aan te gaan, waarin ik mezelf (moet) dwing(en) om uit mijn comfortzone te gaan. Nieuwe taal te leren.
Ik heb moeite met op leuke mensen afstappen en te vragen om iets leuks te doen. Koetjes en kalfjes kletsen gaat me steeds beter af, heb ik ook bij mijn nieuwe werk gemerkt. Zit ook al enige tijd in therapie voor andere dingen, dus hieraan merk ik dat het me helpt om meer uit mijn schulp te komen. En mezelf durven zijn. Als anderen de eerste stap zetten, dan durf ik al veel meer en ook om daarna wel het terug te vragen. Ergens deels bang om afgewezen te worden, denk ik..
Het vervelende is dat mensen dit niet aan mij zien. Ik ben heel bubbly, vrolijk, maak grapjes en ben best extravert (kan ook introvert zijn als ik me niet op mijn gemak voel bij sommige mensen. Ben heel gevoelig voor sfeer) en als ik vertel dat ik me regelmatig eenzaam voel, dan kunnen mensen dat bijna niet geloven. En dat maakt het misschien ook zo lastig om 'ervoor uit te komen'. Een soort schaamtegevoel. En ook verdriet. En dat is helemaal niet terecht natuurlijk, maar dat voel ik wel als iedereen hele leuke plannen heeft en ik niet.
Nogmaals ontzettend bedankt voor de tips en verhalen
dank voor het openstellen en het delen!
Wil heel graag op iedereen reageren, maar dat lukt me niet haha. Ik reageer even op de dingen die in me opkomen nav de berichtjes..
Hondenmens, bij mij zeggen mensen (en dan vooral moeders) dat ook: Ga toch meer stappen, je bent nu nog jong! En dan denk ik juist: ja graag, maar met wie dan. Festivals, kroeg wat drinken? Supergezellig, maar niet in je eentje.
Jammer dat het bij jullie vriendschap zo gelopen is, maar soms groei je inderdaad uit elkaar en andere interesses. Lijkt me heel erg balen!
Ik heb inderdaad ook overwogen om te emigreren naar Spanje. Ben verliefd op dat land geworden 2 jaar geleden. Ben er toen voor het eerst geweest.
Een avontuur aan te gaan, waarin ik mezelf (moet) dwing(en) om uit mijn comfortzone te gaan. Nieuwe taal te leren.
Ik heb moeite met op leuke mensen afstappen en te vragen om iets leuks te doen. Koetjes en kalfjes kletsen gaat me steeds beter af, heb ik ook bij mijn nieuwe werk gemerkt. Zit ook al enige tijd in therapie voor andere dingen, dus hieraan merk ik dat het me helpt om meer uit mijn schulp te komen. En mezelf durven zijn. Als anderen de eerste stap zetten, dan durf ik al veel meer en ook om daarna wel het terug te vragen. Ergens deels bang om afgewezen te worden, denk ik..
Het vervelende is dat mensen dit niet aan mij zien. Ik ben heel bubbly, vrolijk, maak grapjes en ben best extravert (kan ook introvert zijn als ik me niet op mijn gemak voel bij sommige mensen. Ben heel gevoelig voor sfeer) en als ik vertel dat ik me regelmatig eenzaam voel, dan kunnen mensen dat bijna niet geloven. En dat maakt het misschien ook zo lastig om 'ervoor uit te komen'. Een soort schaamtegevoel. En ook verdriet. En dat is helemaal niet terecht natuurlijk, maar dat voel ik wel als iedereen hele leuke plannen heeft en ik niet.
Nogmaals ontzettend bedankt voor de tips en verhalen
dank voor het openstellen en het delen!
zaterdag 2 januari 2021 21:15
zaterdag 2 januari 2021 22:14
Hoi,
Wat vervelend dat je je zo voelt.
Helaas ook herkenbaar.
Ik ben ouder (38) maar heb ook geen echte vriendschappen.
Ik ben extravert en maak heel makkelijk contact, ik hoor vaak dat ik zelfverzekerd overkom (ben ik helemaal niet ) en maak genoeg praatjes met mensen en drink weleens een kopje koffie bij iemand, maar ik mis gewoon echt een vriendschap als in: iets voor elkaar over hebben, geen eenrichtingsverkeer, oprechte interesse.
Ik merk vaak dat heel veel mensen vooral over zichzelf praten, of dat ze je ergens voor nodig hebben, of dat je veel geeft maar er niks voor terug krijgt, bijvoorbeeld als ik een bericht stuur ontstaat er een leuk contact en kopje koffie drinken is best gezellig, maar moet dan altijd van mij komen.
Of ik denk een leuk contact te hebben, totdat ik merk dat het niet oprecht is, omdat ze wel erg vaak vraagt of ik op haar kind wil passen, maar als ik een keer omhoog zit niet geholpen wordt.
Ik had vroeger veel vriendinnen, maar door heel veel verhuisd te zijn, heb ik sinds 10 jaar geen echte vriendinnen meer.
Ik weet ook niet of ik echt die behoefte nog heb om steeds wat te gaan doen met vriendinnen, maar vaak voel ik met feestdagen wel een somberheid dat ik geen oprechte en diepgaande vriendschappen heb.
Het kan ermee te maken hebben dat ik veel heb meegemaakt in mijn jeugd en volgens een therapeut hechtingsproblematiek heb (ik vertrouw mensen niet snel) en misschien straal ik wel ontoegankelijkheid uit.
Gelukkig heb ik een hele lieve man en lieve kinderen die van me houden en dat voelt erg oprecht.
Ook ben ik gewoon geen allemansvriendje: ik ben erg direct en hou niet van dat neppe gedoe, dus kan niet met iedereen overweg.
Ik kan je geen tips geven, maar ik begrijp wel wat je bedoeld en dat wilde ik even laten weten.
Wat vervelend dat je je zo voelt.
Helaas ook herkenbaar.
Ik ben ouder (38) maar heb ook geen echte vriendschappen.
Ik ben extravert en maak heel makkelijk contact, ik hoor vaak dat ik zelfverzekerd overkom (ben ik helemaal niet ) en maak genoeg praatjes met mensen en drink weleens een kopje koffie bij iemand, maar ik mis gewoon echt een vriendschap als in: iets voor elkaar over hebben, geen eenrichtingsverkeer, oprechte interesse.
Ik merk vaak dat heel veel mensen vooral over zichzelf praten, of dat ze je ergens voor nodig hebben, of dat je veel geeft maar er niks voor terug krijgt, bijvoorbeeld als ik een bericht stuur ontstaat er een leuk contact en kopje koffie drinken is best gezellig, maar moet dan altijd van mij komen.
Of ik denk een leuk contact te hebben, totdat ik merk dat het niet oprecht is, omdat ze wel erg vaak vraagt of ik op haar kind wil passen, maar als ik een keer omhoog zit niet geholpen wordt.
Ik had vroeger veel vriendinnen, maar door heel veel verhuisd te zijn, heb ik sinds 10 jaar geen echte vriendinnen meer.
Ik weet ook niet of ik echt die behoefte nog heb om steeds wat te gaan doen met vriendinnen, maar vaak voel ik met feestdagen wel een somberheid dat ik geen oprechte en diepgaande vriendschappen heb.
Het kan ermee te maken hebben dat ik veel heb meegemaakt in mijn jeugd en volgens een therapeut hechtingsproblematiek heb (ik vertrouw mensen niet snel) en misschien straal ik wel ontoegankelijkheid uit.
Gelukkig heb ik een hele lieve man en lieve kinderen die van me houden en dat voelt erg oprecht.
Ook ben ik gewoon geen allemansvriendje: ik ben erg direct en hou niet van dat neppe gedoe, dus kan niet met iedereen overweg.
Ik kan je geen tips geven, maar ik begrijp wel wat je bedoeld en dat wilde ik even laten weten.
zondag 3 januari 2021 00:26
@Eviva1983: Ik vertrouw mensen ook niet snel. Van nature was ik al een de kat uit de boom kijker. Wat verder is versterkt door pesten in mijn puberteit en teleurstellingen in vriendschappen. Soms krijg ik te horen dat ik nogal gesloten over kom en gereserveerd ben. Klopt ook. Al vind ik het soms wel confronterend. Mijn moeder b.v. denkt dat het ook een rol speelt in mijn niet-liefdes leven. Na geluk hebben dan. Dat mensen niet op me af durven stappen omdat ik nors kijk.
Al noem ik het liever neutraal kijken. Zomaar lachen naar vreemden doe ik niet. Het voelt raar om dat wel te doen en misschien wil diegene mij niet zien.
Het gemis aan (meer) vriendschappen heb ik niet zo tijdens de feestdagen. De helft van die dagen ben ik bij moeder en stiefvader en de andere heft plan ik bewust niks. Bij mij zit het eenzame gevoel meer in dat er in het voorjaar/zomer van alles buiten te doen is in de buurt, zoals braderieën. En ik dan niemand heb die mee kan/wil, dus weer alleen moet gaan. Doe ik dan ook, maar vind dat niet altijd leuk.
Al noem ik het liever neutraal kijken. Zomaar lachen naar vreemden doe ik niet. Het voelt raar om dat wel te doen en misschien wil diegene mij niet zien.
Het gemis aan (meer) vriendschappen heb ik niet zo tijdens de feestdagen. De helft van die dagen ben ik bij moeder en stiefvader en de andere heft plan ik bewust niks. Bij mij zit het eenzame gevoel meer in dat er in het voorjaar/zomer van alles buiten te doen is in de buurt, zoals braderieën. En ik dan niemand heb die mee kan/wil, dus weer alleen moet gaan. Doe ik dan ook, maar vind dat niet altijd leuk.
zondag 3 januari 2021 09:58
Herkenbaar hondenmens, ik ben geen kat uit de boom kijker van nature, maar dat wel geworden door teleurstellingen.
Mensen hebben tegenwoordig zo weinig voor elkaar over en kunnen zich maar slecht in een ander inleven.
Ik heb dat nooit begrepen, omdat ik zelf altijd me 100 procent inzet voor mensen die ik aardig vind (kinderen mogen meerijden naar school, mogen altijd hier spelen, ik wil oppassen als iemand omhoog zit, boodschappen doen voor iemand die ziek is), totdat ik zelf een keer hulp kan gebruiken en dan denken ze niet aan mij.
Zo nam ik eens regelmatig een kindje uit de buurt mee naar school (want ik reed toch en kleine moeite), maar andersom wordt het nooit aangeboden en zelfs als ik erom vraag dan kunnen ze opeens nooit.
Of zoals gisteren, heb ik 6 uur lang op een kindje uit de buurt gepast omdat z'n moeder moest werken en omhoog zat met oppas. Ik vind dat zelf geen probleem hoor, maar andersom gebeurd het nooit. Én zelf zou ik persoonlijk een bosje bloemen geven ofzo, als iemand de hele dag op mijn kind heeft gepast.
Ik wil niet alles op een weegschaal leggen, maar ik word er soms zo verdrietig van hoe weinig mensen voor me over hebben, het gaat niet om het bloemetje of dat ze perse iets terug moeten doen maar altijd dat eenrichtingsverkeer is gewoon kwetsend.
Ik heb dan liever geen vrienden dan vrienden die niet oprecht zijn.
Wel heb ik kennissen, maar die hou ik een beetje op afstand, omdat ik voel dat het niet altijd oprechte interesse is. Ik kan altijd wel ergens een kopje koffie drinken, maar vriendschap kan ik dat niet echt noemen.
Zoals polderbewoner aan gaf, ben ik ook erg gevoelig voor sfeer en voel veel aan.
Tussen vrouwen is er vaak jaloezie en afgunst.
Ik heb ook weleens gehoord dat mensen geen contact met me durven te zoeken. Ik schijn erg zelfverzekerd en soms zelfs een tikkeltje arrogant over te komen, maar volgens mij is dat coping. (Onbewust) .
Mensen hebben tegenwoordig zo weinig voor elkaar over en kunnen zich maar slecht in een ander inleven.
Ik heb dat nooit begrepen, omdat ik zelf altijd me 100 procent inzet voor mensen die ik aardig vind (kinderen mogen meerijden naar school, mogen altijd hier spelen, ik wil oppassen als iemand omhoog zit, boodschappen doen voor iemand die ziek is), totdat ik zelf een keer hulp kan gebruiken en dan denken ze niet aan mij.
Zo nam ik eens regelmatig een kindje uit de buurt mee naar school (want ik reed toch en kleine moeite), maar andersom wordt het nooit aangeboden en zelfs als ik erom vraag dan kunnen ze opeens nooit.
Of zoals gisteren, heb ik 6 uur lang op een kindje uit de buurt gepast omdat z'n moeder moest werken en omhoog zat met oppas. Ik vind dat zelf geen probleem hoor, maar andersom gebeurd het nooit. Én zelf zou ik persoonlijk een bosje bloemen geven ofzo, als iemand de hele dag op mijn kind heeft gepast.
Ik wil niet alles op een weegschaal leggen, maar ik word er soms zo verdrietig van hoe weinig mensen voor me over hebben, het gaat niet om het bloemetje of dat ze perse iets terug moeten doen maar altijd dat eenrichtingsverkeer is gewoon kwetsend.
Ik heb dan liever geen vrienden dan vrienden die niet oprecht zijn.
Wel heb ik kennissen, maar die hou ik een beetje op afstand, omdat ik voel dat het niet altijd oprechte interesse is. Ik kan altijd wel ergens een kopje koffie drinken, maar vriendschap kan ik dat niet echt noemen.
Zoals polderbewoner aan gaf, ben ik ook erg gevoelig voor sfeer en voel veel aan.
Tussen vrouwen is er vaak jaloezie en afgunst.
Ik heb ook weleens gehoord dat mensen geen contact met me durven te zoeken. Ik schijn erg zelfverzekerd en soms zelfs een tikkeltje arrogant over te komen, maar volgens mij is dat coping. (Onbewust) .
anoniem_390457 wijzigde dit bericht op 03-01-2021 10:24
37.88% gewijzigd
zondag 3 januari 2021 10:10
Eviva1983 schreef: ↑02-01-2021 22:14Hoi,
Wat vervelend dat je je zo voelt.
Helaas ook herkenbaar.
Ik ben ouder (38) maar heb ook geen echte vriendschappen.
Ik ben extravert en maak heel makkelijk contact, ik hoor vaak dat ik zelfverzekerd overkom (ben ik helemaal niet ) en maak genoeg praatjes met mensen en drink weleens een kopje koffie bij iemand, maar ik mis gewoon echt een vriendschap als in: iets voor elkaar over hebben, geen eenrichtingsverkeer, oprechte interesse.
Ik merk vaak dat heel veel mensen vooral over zichzelf praten, of dat ze je ergens voor nodig hebben, of dat je veel geeft maar er niks voor terug krijgt, bijvoorbeeld als ik een bericht stuur ontstaat er een leuk contact en kopje koffie drinken is best gezellig, maar moet dan altijd van mij komen.
Of ik denk een leuk contact te hebben, totdat ik merk dat het niet oprecht is, omdat ze wel erg vaak vraagt of ik op haar kind wil passen, maar als ik een keer omhoog zit niet geholpen wordt.
Ik had vroeger veel vriendinnen, maar door heel veel verhuisd te zijn, heb ik sinds 10 jaar geen echte vriendinnen meer.
Ik weet ook niet of ik echt die behoefte nog heb om steeds wat te gaan doen met vriendinnen, maar vaak voel ik met feestdagen wel een somberheid dat ik geen oprechte en diepgaande vriendschappen heb.
Het kan ermee te maken hebben dat ik veel heb meegemaakt in mijn jeugd en volgens een therapeut hechtingsproblematiek heb (ik vertrouw mensen niet snel) en misschien straal ik wel ontoegankelijkheid uit.
Gelukkig heb ik een hele lieve man en lieve kinderen die van me houden en dat voelt erg oprecht.
Ook ben ik gewoon geen allemansvriendje: ik ben erg direct en hou niet van dat neppe gedoe, dus kan niet met iedereen overweg.
Ik kan je geen tips geven, maar ik begrijp wel wat je bedoeld en dat wilde ik even laten weten.
zondag 3 januari 2021 11:12
@Eviva1983: Dat is inderdaad wel verdrietig. Ik las in een tijdschrift over een vrouw die van alles voor anderen over heeft. Vrienden mochten vaak mee-eten, blijven logeren. En toen ze zelf in een scheiding terecht kwam, haar huis kwijt raakte kon ze niet bij haar vrienden terecht. Geen tijd, was het dan. Ze verhuisde naar een andere provincie en vond een baan als huishoudhulp bij een oudere vrouw. Ze kregen zo'n hechte band dat de oude vrouw haar liet opnemen in haar testament. Ze vond dus hulp uit een onverwachte hoek.
Ik geef ook een bosje bloemen als iemand een dag op mijn hondjes heeft gepast. Moet wel zeggen dat het bij mij aangeleerd gedrag is. Van nature ben ik niet zo attent.
Ik geef ook een bosje bloemen als iemand een dag op mijn hondjes heeft gepast. Moet wel zeggen dat het bij mij aangeleerd gedrag is. Van nature ben ik niet zo attent.
zondag 3 januari 2021 13:53
Precies wat je zegt hondenmens,
Het gaat niet om dat bloemetje maar om wederzijds waardering en respect tonen.
Mooi verhaal over die vrouw.
Misschien ben ik teveel een pleaser, maar ik please niet om aardig gevonden te worden maar echt omdat ik me in kan leven dat sommige mensen het moeilijk hebben / hulp kunnen gebruiken.
Vaak ben ik ook teveel bezig met hoe iemand anders zich zou voelen ipv hoe ik me zou voelen.
Ik verwacht allang niet meer dat een ander net zo inlevend is, maar als het initiatief altijd van mij moet komen dan ben ik er op den duur wel klaar mee.
Het gaat niet om dat bloemetje maar om wederzijds waardering en respect tonen.
Mooi verhaal over die vrouw.
Misschien ben ik teveel een pleaser, maar ik please niet om aardig gevonden te worden maar echt omdat ik me in kan leven dat sommige mensen het moeilijk hebben / hulp kunnen gebruiken.
Vaak ben ik ook teveel bezig met hoe iemand anders zich zou voelen ipv hoe ik me zou voelen.
Ik verwacht allang niet meer dat een ander net zo inlevend is, maar als het initiatief altijd van mij moet komen dan ben ik er op den duur wel klaar mee.
