Psyche
alle pijlers
Eenzaamheid 'in de bloei van je leven'
vrijdag 1 januari 2021 22:52
Ik voel me eenzaam. En het maakt me zo vreselijk verdrietig.
Ik ben tussen de 25-30 jr oud. Ik heb net een nieuwe baan, waar vooral oudere mensen werken (denk aan tussen 50-pensioen). Er zijn 3 jongere mensen van mijn leeftijd. Maar allemaal mannen. En dat vind ik gezellig hoor, maar zou graag vriendinnen vinden. Ik hoopte met een nieuwe baan mijn kansen weer een beetje te vergroten, maar helaas. Erg jammer.
Om mij heen lijkt iedereen een relatie te hebben, gaan samenwonen, trouwen of worden zwanger. Dat steekt. Want ik ben de vrijgezel die hier en daar scharrelt, om toch een beetje knussigheid te hebben. De juiste man niet tegengekomen sinds de breuk met mijn ex 4,5 jaar geleden. Ik heb talloze dates gehad, maar ik heb er nu geen behoefte aan. Ik realiseerde me dat ik dit deed omdat ik me eenzaam voel en dat ik een maatje mis.
Ook lijkt het alsof iedereen hele leuke vriendinnengroepjes heeft. Ik zie het op social media. Zelfs nu met corona zie ik fotos van vriendenclubjes die het gezellig hebben, spelletjes doen, samen eten. Of koppeltjes die met elkaar optrekken. En dat doet zeer. Ik heb dat niet, maar het lijkt me zo vreselijk gezellig en waardevol om zulke mensen in je leven te hebben.
En dan heb je ook nog mensen die zeggen dat 'ik nu moet genieten, want ik zit in de bloei van mijn leven'. En dan denk ik tja, dat doet best zeer. Vind ik makkelijk gezegd. Genieten doe ik van leuke dingen doen. Dingen delen met mensen die ik bijzonder vind, met wie ik graag tijd doorbreng. Niet altijd maar alleen zijn. En alleen op pad. Of weekenden alleen doorbrengen. Terwijl de rest van de wereld uitkijkt naar het weekend, overvalt bij mij de eenzaamheid me. Iedereen met leuke plannen en ik wederom niks gepland. Voel me soms genoodzaakt om iets te verzinnen als mij iets wordt gevraagd kf ik 'nog wat leuks ga doen van het weekend'. Vooral met de feestdagen. Wat heb ik me ontzettend eenzaam gevoeld. En heel verdrietig geweest. Vooral als mensen dan vragen en wat ga jij doen met kerst / oud en nieuw?
Ik ben jaloers op leeftijdsgenoten die een bruisend sociaal leven hebben, een leuke relatie of een heerlijk huis hebben samen.
Het breekt me op en ik weet gewoon niet waar ik het moet zoeken. De feestdagen maken me extra eenzaam.
Sporten doe ik niet en een cursus niet echt behoefte aan. Hobby's zoek ik niet, die heb ik wel. Maar dat is binnenshuis. En ik vind het suf om iets te doen/te betalen voor iets wat ik niet leuk vind, omdat ik hoop leuke andere vrouwen te treffen om eventueel een vriendschap mee op te bouwen. Dan voelt de basis van zo'n nieuwe vriendschap ook een beetje fake, omdat ik het eigenlijk niet zo leuk vind waar we elkaar dan hebben leren kennen.
Het is moeilijk op deze leeftijd. En meestal leer je viavia wel nieuwe mensen kennen, maar dat heb ik dus niet. Stiekem ben ik aan de ene kant blij met dat niemand meer echt naar feestjes kan nu etc, zodat ik me daarin niet nog meer alleen voel, omdat ik dat altijd al heb. Vind het jammer dat er een soort taboe ligt op eenzaamheid onder jongeren.
Weet ook niet zo goed wat ik hiermee wil. Even van me afschrijven, denk ik. Misschien tips of advies van jullie. Of mensen die hetzelfde doormaken.
Ik ben tussen de 25-30 jr oud. Ik heb net een nieuwe baan, waar vooral oudere mensen werken (denk aan tussen 50-pensioen). Er zijn 3 jongere mensen van mijn leeftijd. Maar allemaal mannen. En dat vind ik gezellig hoor, maar zou graag vriendinnen vinden. Ik hoopte met een nieuwe baan mijn kansen weer een beetje te vergroten, maar helaas. Erg jammer.
Om mij heen lijkt iedereen een relatie te hebben, gaan samenwonen, trouwen of worden zwanger. Dat steekt. Want ik ben de vrijgezel die hier en daar scharrelt, om toch een beetje knussigheid te hebben. De juiste man niet tegengekomen sinds de breuk met mijn ex 4,5 jaar geleden. Ik heb talloze dates gehad, maar ik heb er nu geen behoefte aan. Ik realiseerde me dat ik dit deed omdat ik me eenzaam voel en dat ik een maatje mis.
Ook lijkt het alsof iedereen hele leuke vriendinnengroepjes heeft. Ik zie het op social media. Zelfs nu met corona zie ik fotos van vriendenclubjes die het gezellig hebben, spelletjes doen, samen eten. Of koppeltjes die met elkaar optrekken. En dat doet zeer. Ik heb dat niet, maar het lijkt me zo vreselijk gezellig en waardevol om zulke mensen in je leven te hebben.
En dan heb je ook nog mensen die zeggen dat 'ik nu moet genieten, want ik zit in de bloei van mijn leven'. En dan denk ik tja, dat doet best zeer. Vind ik makkelijk gezegd. Genieten doe ik van leuke dingen doen. Dingen delen met mensen die ik bijzonder vind, met wie ik graag tijd doorbreng. Niet altijd maar alleen zijn. En alleen op pad. Of weekenden alleen doorbrengen. Terwijl de rest van de wereld uitkijkt naar het weekend, overvalt bij mij de eenzaamheid me. Iedereen met leuke plannen en ik wederom niks gepland. Voel me soms genoodzaakt om iets te verzinnen als mij iets wordt gevraagd kf ik 'nog wat leuks ga doen van het weekend'. Vooral met de feestdagen. Wat heb ik me ontzettend eenzaam gevoeld. En heel verdrietig geweest. Vooral als mensen dan vragen en wat ga jij doen met kerst / oud en nieuw?
Ik ben jaloers op leeftijdsgenoten die een bruisend sociaal leven hebben, een leuke relatie of een heerlijk huis hebben samen.
Het breekt me op en ik weet gewoon niet waar ik het moet zoeken. De feestdagen maken me extra eenzaam.
Sporten doe ik niet en een cursus niet echt behoefte aan. Hobby's zoek ik niet, die heb ik wel. Maar dat is binnenshuis. En ik vind het suf om iets te doen/te betalen voor iets wat ik niet leuk vind, omdat ik hoop leuke andere vrouwen te treffen om eventueel een vriendschap mee op te bouwen. Dan voelt de basis van zo'n nieuwe vriendschap ook een beetje fake, omdat ik het eigenlijk niet zo leuk vind waar we elkaar dan hebben leren kennen.
Het is moeilijk op deze leeftijd. En meestal leer je viavia wel nieuwe mensen kennen, maar dat heb ik dus niet. Stiekem ben ik aan de ene kant blij met dat niemand meer echt naar feestjes kan nu etc, zodat ik me daarin niet nog meer alleen voel, omdat ik dat altijd al heb. Vind het jammer dat er een soort taboe ligt op eenzaamheid onder jongeren.
Weet ook niet zo goed wat ik hiermee wil. Even van me afschrijven, denk ik. Misschien tips of advies van jullie. Of mensen die hetzelfde doormaken.
zondag 7 februari 2021 23:04
Helaas herkenbaar. Kan met veel mensen prima overweg en ze komen ook vaak uit zichzelf naar mij toe maar daadwerkelijk een vriendschap of iets afspreken komt er dan nooit van. Veel moet uit mezelf komen en als ze dan weer een smoesje hebben en je vervolgens hoort via via of ziet op social media dat ze andere plannen hadden steekt dat best wel want waarom ben ik blijkbaar geen tijd waard? Vervolgens sluit ik mij weer af van deze mensen en is de cirkel rond.
