Eenzaamheid, verveling en angst

Hallo iedereen!

Ik ben een jonge meid van 25 jaar die samenwoont met haar vriend. Ik ben sinds een maand werkloos maar wel actief op zoek. Mijn dagen zijn dus redelijk saai en leeg maar ik kan wel altijd uitkijken naar de avonden omdat mijn vriend dan thuis is. Het ‘probleem’ is dat hij binnenkort drie weken in het buitenland zit voor zijn werk. Ik zie heel erg op tegen deze periode alleen. Ik verveel me nu al ben best eenzaam, en dan is hij nog niet vertrokken. Ik woon nog maar enkele maanden in deze stad en heb hier nog niet zoveel vrienden. Ik kan wel twee keer een avond vullen met afspreken met een vriendin, maar al die andere avonden ben ik dus alleen. En overdag ook. Ik hou me nu vooral bezig met solliciteren, het huishouden doen, lezen, series kijken en wat muziek maken. Ik kan geloven dat dat voor sommigen echt als luxe klinkt: niets moeten doen, maar dat is het voor mij helemaal niet.
Wat het extra moeilijk maakt is dat ik in behandeling ben voor een angststoornis/lichte depressie. Ik zie dus alles somber in en pieker belachelijk veel. Ik wíl heel veel dingen buitenshuis doen, maar die boezemen me veel angst in. Ik kan me dagen op voorhand zorgen maken over iets dat ik buitenshuis moet doen. Waardoor ik dus ook veel dingen vermijd. Soms zijn het pure paniekaanvallen, soms gewoon uren aan een stuk dat ik me enorm onrustig voel, soms is het wenen. Op zich zijn er genoeg dingen die ik alleen, buiten kan doen. Maar ik ben sowieso liever in gezelschap, mij ga je nooit alleen op een festival ofzo tegenkomen, ik vind dat gewoon niet leuk. Maar met die angst is dat nog een stuk erger, het is nu niet gewoon van niet leuk vinden, maar ook van niet durven. Ik zie ook alles somber in. Dingen waar ik vroeger heel hard naar zou uitkijken, lijken me nu allemaal minder tof.
Ik voel me door m’n stoornis momenteel erg afhankelijk van m’n vriend. Ik wil dat niet, maar toch is het zo. Hij is degene die ik bel om mij te kalmeren als ik door paniek het gevoel heb dat ik doodga. De komende weken zal hij ook minder bereikbaar zijn omdat hij in het buitenland zit. Ik heb hem dat nog niet vertelt, maar dat boezemt me ook heel veel angst in.
Ik hooop dat jullie er iets van begrijpen en dat het verhaal niet te onsamenhangend is. Ik weet niet precies wat ik met dit topic wil. Het gewoon even van me afschrijven? Of misschien denken jullie nog aan dingen waarmee ik mijn dagen kan vullen? Of misschien verwacht ik gewoon wat virtuele vriendschap om deze (voor mij moeilijke) periode te overbruggen. Bedankt voor het lezen wel!!!

roanna schreef: ↑

21-08-2019 13:03

Dat sowieso! Je komt er weer uit. (Ik moet dat ook vaker tegen mezelf zeggen)

Gebruik je trouwens ook medicatie?

Ik kan je wel vertellen dat ik ook last gehad heb van paniekaanvallen. En zoals eerder al genoemd, nog steeds last van periodes met angst en spanning. Ik heb ook nog wel eens een moment dat me dat dan aanvliegt en zich uit in een (bijna)paniekaanval. Wat mij dan helpt is tegen mezelf zeggen (in mijn hoofd) dat het maar een paniekaanval is, dat het mag komen, dat het er mag zijn, en dan ik weet dat het weer overgaat. Ik ben niet bang voor een paniekaanval (zo lekker dubbel eigenlijk he). Het is alleen maar een hele nare uiting van je lichaam. Het is niet gevaarlijk. Je gaat niet dood, je wordt niet gek. “Laat maar komen...”

Daarbij; jij bent ook waardevol met paniek en paniekaanvallen. (Ook dat moet ik op dit moment elke dag even tegen mezelf zeggen haha)


Succes

Ik gebruik enkel medicatie als ik het echt nodig heb. Dus vooral bij 'uitstapjes' waarover ik al dagen vooraf zit te piekeren. Bedankt voor de raad, maar ik denk dat ik zo ver nog niet ben. Ik vind het neit oké dat het komt :p Qua zelfbeeld enzo doe ik het voorlopig wel goed vindt ik.