Psyche
alle pijlers
Euthanasie ivm psychisch lijden
woensdag 18 april 2018 19:31
Ik zit op dit moment midden in een euthanasietraject wegens ondraaglijk psychisch lijden. Met dit topic wil ik in eerste instantie mijn verhaal kwijt, omdat dit iets is waar ik in mijn omgeving niet makkelijk over kan praten, en omdat de mensen met wie ik er wel over kan praten, uiteraard erg emotioneel betrokken zijn.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zondag 9 december 2018 17:11
Ik zeg ook niet dat ik geen persoonlijkheidsstoornis heb. De basis voor de diagnose is alleen heel magertjes naar mijn mening. Ik ben onderhand zelf een halve psychiater, dus ik weet er het een en ander van af. Als ik depressief ben, voldoe ik wel aan de algemene criteria voor een persoonlijkheidsstoornis, maar niet aan de criteria van een van de in de DSM genoemde specifieke stoornissen. Dan zou het dus een persoonlijkheidsstoornis NAO zijn. Altijd lekker makkelijk, zo'n restcategorie voor mensen die wel flink raar zijn, maar niet in een van de hokjes voor rare mensen passen. Hokjes die ook maar een bedachte constructie zijn.tu1nhek schreef: ↑09-12-2018 13:59Oh Fayanna, wat rot dat het zo moeilijk gaat
Ik weet wél zeker dat je een heleboel mensen helpt met je openheid en het bespreekbaar maken op dit topic.
Hierboven heeft linnylow en stuk dikgedrukt gequote waarin juist zaken opvallen die kunnen wijzen op persoonlijkheidsproblematiek (jeugd, emotionele verwaarlozing, gevoel van eenzaamheid, verbinding niet kunnen voelen/aangaan). Jij noemde hierboven ook graag meer duidelijkheid te willen betreft persoonlijkheidsstoornis. De Viersprong zit in jouw regio en heeft veel expertise en ervaring in huis.
Maar volgens velen mag je tijdens een ernstige depressie de diagnose persoonlijkheidsstoornis helemaal niet stellen, omdat de stemming de symptomen veel te veel beïnvloed. En in de zeldzame perioden dat ik niet depressief ben, voldoe ik volgens mij ook niet aan de algemene criteria voor een persoonlijkheidsstoornis. Al die dingen die mij tijdens een depressie zo vreselijk voorkomen, zijn dan helemaal niet zo pijnlijk meer. Want voor alle DSM-diagnosen geldt: iemand moet bepaalde symptomen vertonen EN daar ook onder lijden. Als je niet lijdt onder je symptomen, heb je per definitie geen stoornis.
Als ik niet depressief ben, ben ik nog steeds een beetje raar mens, maar dat vind ik dan wel prima. Dan kan ik al mijn ellende relativeren en in een ander licht zien. Dan is het er nog wel, maar het is nog maar een fractie van wat het tijdens een depressie is. En dan ben ik nog steeds geen erg gelukkig mens, maar ik lijd niet of nauwelijks en kan een heel draaglijk leven voor mezelf maken waar ik niet ontevreden over ben. En waarin ik niet dood wil. Daarom twijfel ik aan de diagnose.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zondag 9 december 2018 22:00
Klopt, als je nadenkt is het leven amper leuk of zinvol. Want het leven zelf is net zo zinvol als het bestaan van de ruimte. Het dient geen ander doel dan dat we er nu eenmaal zijn. Ik geloof ten minste niet in een god. Ik geloof er wel in dat je het beste maar een zo fijn en zinvol mogelijk bestaan moet proberen te leiden wat je maar kunt, voor zolang je er bent (en je het kunt opbrengen). Maar het leven zin vinden hebben? Neuh.
En weet je, ik heb een twee-drietal jaar een depressie gehad (veel milder dan jij hoor Fayanna, dus ik wil niet proberen te zeggen dat ik weet wat je voelt) en kom zelf ook uit een waardeloze opvoeding, waardoor ik veel achterstanden had in te lopen. En mijn valkuil tijdens de depressie was piekeren over de zinloosheid van het bestaan. Maar dat maakte me alleen maar meer depressief. Ik heb mezelf op een gegeven moment een verbod gegeven om over het doel, de zin van het bestaan na te denken. Uberhaupt veel nadenken over hoe de wereld, de mensheid in elkaar zit. Ik heb mezelf oogkleppen opgezet en mezelf gedwongen alleen maar naar mijn kleine kringetje om me heen te kijken en naar de paar dagen die voor me lagen en niet verder. Ik ben dus ook gestopt met kranten lezen, het nieuws volgen en al dat meer.
En dit heeft mij wel geholpen om langzaam uit mijn depressie te komen (met nog een aantal dingen). Dus nadenken over de zinvolheid van het bestaan is volgens mij pertinent een heel slecht idee als je niet wilt bijdragen aan (nog meer) depressie.
zondag 9 december 2018 22:35
.
Dat is ook niet iets wat ik probeerde te weerleggen. Ik las dat je schreef dat je over een mogelijke diagnose meer duidelijkheid wilde. Ik lees wat dingen in je posts die goede aanwijzingen kunnen zijn voor een persoonlijkheidsstoornis, dus het lijkt me helemaal niet gek inderdaad om dat uit te zoeken. Daarnaast, als het zo slecht met je gaat lijkt het me ook zinvol om alle mogelijkheden goed uit te zoeken en dus zeker hier achteraan te gaan. Dat is alles. Met daarbij De Viersprong als tip, ik denk één van de beste plekken waar je kan zijn om dit echt goed te laten uitzoeken.
maandag 10 december 2018 06:42
In kringetjes denken en piekeren is onderdeel van de depressie, daar doe je weinig tegen, probeer het maar eens tegen te houden het is niet echt een keuze, fayanna zegt zelf ook dat als de depressie even weg is dat ze best een ok leven heeft, je gewoon even ok voelen is juist het hele punt.diyer schreef: ↑09-12-2018 22:00Klopt, als je nadenkt is het leven amper leuk of zinvol. Want het leven zelf is net zo zinvol als het bestaan van de ruimte. Het dient geen ander doel dan dat we er nu eenmaal zijn. Ik geloof ten minste niet in een god. Ik geloof er wel in dat je het beste maar een zo fijn en zinvol mogelijk bestaan moet proberen te leiden wat je maar kunt, voor zolang je er bent (en je het kunt opbrengen). Maar het leven zin vinden hebben? Neuh.
En weet je, ik heb een twee-drietal jaar een depressie gehad (veel milder dan jij hoor Fayanna, dus ik wil niet proberen te zeggen dat ik weet wat je voelt) en kom zelf ook uit een waardeloze opvoeding, waardoor ik veel achterstanden had in te lopen. En mijn valkuil tijdens de depressie was piekeren over de zinloosheid van het bestaan. Maar dat maakte me alleen maar meer depressief. Ik heb mezelf op een gegeven moment een verbod gegeven om over het doel, de zin van het bestaan na te denken. Uberhaupt veel nadenken over hoe de wereld, de mensheid in elkaar zit. Ik heb mezelf oogkleppen opgezet en mezelf gedwongen alleen maar naar mijn kleine kringetje om me heen te kijken en naar de paar dagen die voor me lagen en niet verder. Ik ben dus ook gestopt met kranten lezen, het nieuws volgen en al dat meer.
En dit heeft mij wel geholpen om langzaam uit mijn depressie te komen (met nog een aantal dingen). Dus nadenken over de zinvolheid van het bestaan is volgens mij pertinent een heel slecht idee als je niet wilt bijdragen aan (nog meer) depressie.
Ik heb zo'n zwart gat gehad dat elke minuut wel een uur leek te duren en mijn hoofd maar bleef doormalen, je kunt niet kiezen om even oogkleppen op te zetten en niet te denken, ik wilde alleen maar dood, de eerste halve minuut als je wakker werd gaat dan nog wel en dan bam hello daar is het weer.
Dan duurt een leven erg lang hoor. Dan is het geen kwestie van bewust kiezen of je het leven zinvol vindt of niet.
vrijdag 14 december 2018 21:20
Twee relatief positieve ontwikkelingen deze week. Nee, ik ben niet door god gered, helaas en vooralsnog voel ik me alleen maar superellendig.
Ik heb uiteindelijk toch nog een telefonische evaluatie gehad met de rtms-psychiater, die ik eind vorige week had moeten spreken, maar die toen ziek was. Ik mag ergens in de loop van volgend jaar toch nog een keer 4-6 weken rtms doen. Maar eerst kan ik vanaf januari meedoen aan een onderzoek van het UMC naar een nieuw middel tegen bipolaire depressie na jeugdtrauma. Het gaat om het supplement SAMe, wat in andere landen wel vaker aangeraden wordt bij allerlei typen depressie.
Ik had me ergens begin 2017 voor dit onderzoek aangemeld en had een bevestiging van mijn aanmelding ontvangen en daarna nooit meer wat gehoord. Het onderzoek zou al een jaar geleden begonnen zijn. Ik ging ervan uit dat ik toch niet in aanmerking kwam of dat het niet doorging of zo. En was daarna het hele onderzoek vergeten. Tot ik maandag een mailtje kreeg dat het onderzoek binnenkort van start gaat en of ik nog interesse had. En dat had ik zeker. Ben inmiddels voor een intake geweest. Ergens in januari gaat het starten. Onderdeel van het onderzoek is ook 12 sessies EMDR. Ik heb wel 50% kans dat ik niet het supplement krijg, maar een placebo, maar dat hoort nou eenmaal bij wetenschappelijk onderzoek.
Ik heb uiteindelijk toch nog een telefonische evaluatie gehad met de rtms-psychiater, die ik eind vorige week had moeten spreken, maar die toen ziek was. Ik mag ergens in de loop van volgend jaar toch nog een keer 4-6 weken rtms doen. Maar eerst kan ik vanaf januari meedoen aan een onderzoek van het UMC naar een nieuw middel tegen bipolaire depressie na jeugdtrauma. Het gaat om het supplement SAMe, wat in andere landen wel vaker aangeraden wordt bij allerlei typen depressie.
Ik had me ergens begin 2017 voor dit onderzoek aangemeld en had een bevestiging van mijn aanmelding ontvangen en daarna nooit meer wat gehoord. Het onderzoek zou al een jaar geleden begonnen zijn. Ik ging ervan uit dat ik toch niet in aanmerking kwam of dat het niet doorging of zo. En was daarna het hele onderzoek vergeten. Tot ik maandag een mailtje kreeg dat het onderzoek binnenkort van start gaat en of ik nog interesse had. En dat had ik zeker. Ben inmiddels voor een intake geweest. Ergens in januari gaat het starten. Onderdeel van het onderzoek is ook 12 sessies EMDR. Ik heb wel 50% kans dat ik niet het supplement krijg, maar een placebo, maar dat hoort nou eenmaal bij wetenschappelijk onderzoek.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
vrijdag 14 december 2018 21:49
Wil je alsjeblieft wel de psychiater op de hoogte stellen dat je dan met dat onderzoek start. En bij het onderzoek melden dat je die behandeling volgt.fayanna schreef: ↑14-12-2018 21:20Twee relatief positieve ontwikkelingen deze week. Nee, ik ben niet door god gered, helaas en vooralsnog voel ik me alleen maar superellendig.
Ik heb uiteindelijk toch nog een telefonische evaluatie gehad met de rtms-psychiater, die ik eind vorige week had moeten spreken, maar die toen ziek was. Ik mag ergens in de loop van volgend jaar toch nog een keer 4-6 weken rtms doen. Maar eerst kan ik vanaf januari meedoen aan een onderzoek van het UMC naar een nieuw middel tegen bipolaire depressie na jeugdtrauma. Het gaat om het supplement SAMe, wat in andere landen wel vaker aangeraden wordt bij allerlei typen depressie.
Ik had me ergens begin 2017 voor dit onderzoek aangemeld en had een bevestiging van mijn aanmelding ontvangen en daarna nooit meer wat gehoord. Het onderzoek zou al een jaar geleden begonnen zijn. Ik ging ervan uit dat ik toch niet in aanmerking kwam of dat het niet doorging of zo. En was daarna het hele onderzoek vergeten. Tot ik maandag een mailtje kreeg dat het onderzoek binnenkort van start gaat en of ik nog interesse had. En dat had ik zeker. Ben inmiddels voor een intake geweest. Ergens in januari gaat het starten. Onderdeel van het onderzoek is ook 12 sessies EMDR. Ik heb wel 50% kans dat ik niet het supplement krijg, maar een placebo, maar dat hoort nou eenmaal bij wetenschappelijk onderzoek.
Just because you have the emotional range of a teaspoon doesn’t mean we all have.
vrijdag 14 december 2018 22:31
In dit land is de zorg theoretisch goed geregeld, maar in de praktijk valt dat vaak bitter tegen. Zodra je buiten de kaders valt sta je altijd aan het verkeerde loket, en verwijst men je alleen maar naar elkaar door.strikjemetstippels schreef: ↑07-12-2018 19:59Vraag me ook echt af wat voor psychiater je dan bent als je iemand die een chronische depressie heeft met doodswens te zwaar vindt. Zo van 'ja sorry hoor maar hersentumor doe ik niet, vind ik te zwaar ondanks ik oncoloog ben en dus er voor ben opgeleid, ga maar ergens anders heen'.
vrijdag 14 december 2018 22:39
Je onderschat mijn intelligentie wel enorm zeg!
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
vrijdag 14 december 2018 22:43
Als je als behandelaar niet de juiste kennis/capaciteiten in huis (denkt) te hebben is het lijkt mij wel zo prettig dat je als patiënt doorverwezen wordt naar een collega die wél kan behandelen. Best vervelend als een behandelaar jaren aankloot terwijl allang duidelijk is dat jij (de behandelaar) niet de juiste bent om te helpen... Iemand proberen te behandelen terwijl je weet dat jij daartoe niet in staat bent en dat een ander daartoe beter in staat is is in mijn ogen een zéér kwalijke zaak. Niemand heeft er iets aan als je maar iets "probeert". Het levert enkel frustratie, verdriet, een nog ziekere patiënt en minder strijdlustige patiënt op. En een behandelaar die gefrustreerd raakt heb je ook niks aan, daardoor worden er enkel (meer) fouten gemaakt.
Een patiënt is toch het beste af bij de specialist (binnen het vak zijn er namelijk nog een bak aan specialismen) in dat gebied en soms is het even zoeken naar wat een pt(e) nodig heeft. Helaas kan dit een jarenlange zoektocht zijn...
Just because you have the emotional range of a teaspoon doesn’t mean we all have.
vrijdag 14 december 2018 22:46
Bij de verkeerde behandelaar ben je uiteraard slecht af, maar ik vind het godgeklaagd dat de mensen die er het slechtst aan toe zijn, over het algemeen het langst op hulp moeten wachten. EN dat is eerder regel dan uitzondering.Kia•Ora schreef: ↑14-12-2018 22:43Als je als behandelaar niet de juiste kennis/capaciteiten in huis (denkt) te hebben is het lijkt mij wel zo prettig dat je als patiënt doorverwezen wordt naar een collega die wél kan behandelen. Best vervelend als een behandelaar jaren aankloot terwijl allang duidelijk is dat jij (de behandelaar) niet de juiste bent om te helpen... Iemand proberen te behandelen terwijl je weet dat jij daartoe niet in staat bent en dat een ander daartoe beter in staat is is in mijn ogen een zéér kwalijke zaak. Niemand heeft er iets aan als je maar iets "probeert". Het levert enkel frustratie, verdriet, een nog ziekere patiënt en minder strijdlustige patiënt op. En een behandelaar die gefrustreerd raakt heb je ook niks aan, daardoor worden er enkel (meer) fouten gemaakt.
Een patiënt is toch het beste af bij de specialist (binnen het vak zijn er namelijk nog een bak aan specialismen) in dat gebied en soms is het even zoeken naar wat een pt(e) nodig heeft. Helaas kan dit een jarenlange zoektocht zijn...
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
vrijdag 14 december 2018 22:48
Dat is helemaal waar, maar dat is zoals je zegt vaak wel een jarenlange zoektocht, waarbij lang niet iedereen uiteindelijk de juiste behandelaar vindt, omdat ze de kracht niet hebben om eindeloos te zoeken.
anoniem_63a904d38f0f6 wijzigde dit bericht op 14-12-2018 22:49
1.38% gewijzigd
vrijdag 14 december 2018 22:50
Een behandelaar vindt dat net zo klote. Je kiest voor dit werk (over het algemeen) omdat je mensen wilt helpen. Er zijn helaas heel veel hele zieke (en wanhopige) mensen en veel te weinig psychiaters om dit op te vangen... En een hoop gedoe naast het behandelen waardoor een groot deel van je werk bestaat uit onnodig gezeik schrijven voor de zorgverzekeraar.
Just because you have the emotional range of a teaspoon doesn’t mean we all have.
vrijdag 14 december 2018 22:50
Ja, en dat ze zoveel zelf moeten doen in de zoektocht, terwijl ze daar toch de minste kracht voor hebben.
vrijdag 14 december 2018 22:51
Ik schrijf dit uit ervaring, heeft niks met intelligentie van een ander te maken... Kan me namelijk prima voorstellen dat je daar niet aan denkt.
Just because you have the emotional range of a teaspoon doesn’t mean we all have.
vrijdag 14 december 2018 22:53
En dat is echt heel rot. Ik kan er helaas geen passende oplossing op bedenken. En velen met mij, anders was dit probleem allang opgelost.
Just because you have the emotional range of a teaspoon doesn’t mean we all have.
vrijdag 14 december 2018 23:02
Eigenlijk zou er een soort tussenpersoon of bemiddelaar moeten zijn die gaat uitzoeken welke behandelaar dan wel bij de specifieke problematiek past, maar dat is in de praktijk vast lastig.
vrijdag 14 december 2018 23:14
Dank je. De tijd zal het leren. Ik durf gewoon niet positief te zijn.Calamitycat schreef: ↑14-12-2018 23:08Ik hoop dat deze twee lichtpuntjes ervoor zorgen dat het niet meer zo duister is en het minder zwaar voor je maken lieve Fayanna
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
