Heb jij alles uit het leven gehaald?

06-12-2019 19:10 280 berichten
Alle reacties Link kopieren
Van de week kwam ik iemand tegen waarmee ik op de basisschool heb gezeten, het is ruim 40 jaar geleden maar we herkenden elkaar meteen, natuurlijk wilden we van elkaar weten hoe het ons is vergaan , zij is gescheiden met 2 kinderen, werkt in de zorg, woont in een rijtjes woning, vader is overleden en ze is mantelzorger voor haar moeder, ik kon ongeveer hetzelfde vertellen alleen ben ik getrouwd, heb ik 1 kind meer dan zij en ik werk op kantoor, ook ik mantelzorg voor mijn moeder, nadat wij nog wat oude herinneringen hebben opgehaald zijn onze wegen gescheiden. Gisteravond in bed kwam het gesprek weer naar boven en toen bedacht ik dat ik eigenlijk een doorsnee leven leid en dat ik zeker geen hoogvlieger ben, ik ben dankbaar voor mijn gezin, maar ineens bekruipt mij het gevoel van : Is dit het?

Wanneer mij als kind gevraagd werd wat ik wilde worden dan riep ik dokter, astronaut, zelfs brandweerman, maar niets van mijn dromen is uitgekomen, nu ben ik volwassen, en ik merk dat ik best onder de indruk ben van bijv die Powervrouwen van het programma strafrechtadvocaten op Net 5, wanneer die dames tiptop opgemaakt met hun
12 cm stilettohakken het gerechtsgebouw betreden dan denk , wauw, ik merk dat ik tegen dat soort vrouwen opkijk, en ik merk dat ik last heb van mijn gedachten, want al met al ben ik tevreden, maar het gevoel van er had veel meer in kunnen zitten steekt gewoon de kop op, ik schaam me om het te zeggen, maar het was een opluchting dat die oude bekende van school ook een simpel bestaan leid, stel dat zij een carrièrevrouw was met een topfunctie bij de ING, oei wat zou ik me dan kleintjes hebben gevoeld, en dat terwijl ik een prima baan heb.
Ik vraag me af of er meer mensen zijn die zo nu en dan mijn gevoel herkennen, en wat doe jij dan behalve je zegeningen tellen?

Ik ben erg benieuwd naar jullie reacties.
Uiteindelijk kiest iedereen voor zichzelf
Alle reacties Link kopieren
Mevrouw75 schreef:
06-12-2019 21:12
Waarom vind je dat triest? Voor heel veel mensen geldt dat.

Omdat ik me dan voorstel dat, als je om wat voor reden dan ook niet meer kán werken, je niet meer happy bent met jezelf. En dat zou toch jammer zijn?

Dat staat wat mij betreft trouwens los van dat je heel blij kunt zijn met je werk en dat het je veel voldoening geeft. Dat heb ik zelf ook, mijn werk past heel goed bij me en ik kan echt iets voor anderen betekenen.
Maar het is zeker niet alléén mijn werk, waar ik mijn voldoening of identiteit uit haal.
Alle reacties Link kopieren
lemoos2 schreef:
06-12-2019 21:09
Dit (herseninfarct) gaat niet meer over en beter dan wat het nu is gaat het niet meer worden. Maar voorheen had ik wel altijd het idee dat ik mij ‘beter’ kon werken. Omdat het werk mij energie geeft en het is vrij hectisch waardoor de inner-ADHD’er in mij steeds tevreden was. Dus dan werd ‘ziek’ of ‘pijn’ naar plan B geschoven.

Ik ben ook goed in mijn werk. Ik heb vier man laten meelopen om te laten zien dat ik niet in een luchtkasteel woonde en gewoon nog mijn werk kon doen. Tig testen en onderzoeken. Ik ‘mag’ nu tegen alle adviezen in toch nog tien uurtjes werken (2x 5 uur). Schijnbaar moet ik tegen mijzelf beschermd worden. En die uurtjes (een hobby, kan het geen baan meer noemen) enkel omdat ik jankend bij die arbeidsdeskundige en arboarts heb gezeten met ‘Neem mij dit niet af’. En ik ben er heilig van overtuigd dat als ik alle adviezen had opgevolgd ik nu zwaar onder de antidepressiva wezenloos in joggingpak fulltime door mijn huis zou schuifelen (of een alcoholprobleem had ontwikkeld ofzo).
Jemig, wat naar. Dat is ook echt een van mijn angsten, dat me god verhoede iets zou overkomen waardoor ik permanent arbeidsongeschikt zou worden. Ik zou net als jij reageren, vrees ik. 'Neem mij dit niet af'. Ik kan het me zoooooo ontzettend goed voorstellen. He meid, wat klote voor je.
Am Yisrael Chai!
Alle reacties Link kopieren
pejeka schreef:
06-12-2019 21:20
Het één kan niet zonder het ander, als je goed inzetbaar wil zijn. Want om je kennis optimaal te kunnen inzetten ten bate van het bedrijf waar je werkt, moet je noodzakelijkerwijze ook het bedrijf zelf in al zijn ins en outs kennen.

Dit gaat natuurlijk maar voor een beperkt aantal beroepen op.
Am Yisrael Chai!
Alle reacties Link kopieren
Bubbel° schreef:
06-12-2019 21:48
Omdat ik me dan voorstel dat, als je om wat voor reden dan ook niet meer kán werken, je niet meer happy bent met jezelf. En dat zou toch jammer zijn?

Nee, het is andersom. De eigenschappen en talenten die maken dat ik goed ben in mijn werk, zijn de eigenschappen en talenten waar ik het meest trots op ben en waarvan ik vind dat ze mij echt mij maken. Dus als ik niet meer zou kunnen werken zou ik daar nog steeds trots op zijn en zou ik nog steeds ik zijn, ik zou alleen geen uitlaatklep meer hebben voor die kanten van mij. En ik vrees dat ik daardoor langzaamaan zou verpieteren. In de periodes dat ik niet werkte was dat ook eigenlijk altijd het patroon, dat ik langzaam verpieterde en bijvoorbeeld ook ging denken dat ik wellicht een depressie had. Maar die depressie was altijd op slag over zodra ik weer gewoon aan het werk ging.
Am Yisrael Chai!
Alle reacties Link kopieren
Bubbel° schreef:
06-12-2019 21:48
Omdat ik me dan voorstel dat, als je om wat voor reden dan ook niet meer kán werken, je niet meer happy bent met jezelf. En dat zou toch jammer zijn?

Dat staat wat mij betreft trouwens los van dat je heel blij kunt zijn met je werk en dat het je veel voldoening geeft. Dat heb ik zelf ook, mijn werk past heel goed bij me en ik kan echt iets voor anderen betekenen.
Maar het is zeker niet alléén mijn werk, waar ik mijn voldoening of identiteit uit haal.
Ik kan niet meer werken en het heeft verrekte lang geduurd voor ik weer happy was met mezelf. Ik hield echt erg veel van mijn werk.
Nu heb ik vrijwilligerswerk en andere bezigheden, maar nog steeds voelt mijn leven als behoorlijk zinloos. Het was me een lief ding geweest als ik nog 'gewoon' volop mee kon doen.
Alle reacties Link kopieren
Oh ik heb een gemiddeld burgerlijk leven en voel me zeer tevreden.
enn wijzigde dit bericht op 06-12-2019 22:01
3.65% gewijzigd
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
Alle reacties Link kopieren
Ja, jeetje zeg! Wat is alles uit het leven halen? Jij spitst het erg toe op een carrière en een goede baan. Ik ben blij dat ik leuk werk heb, maar het is niet bepaald groots en meeslepend.

Ik woon en werk in een klein dorpje en ik probeer daar echt een actieve rol te spelen. Niet politiek, maar ik ben wel echt geëngageerd weer het de toekomst en de leefbaarheid van ons dorpje betreft. Ik doe veel vrijwilligerswerk voor maatschappelijk belangrijke dingen in het dorpsleven. Door mijn werk zorg ik dat mensen zich thuis voelen in hun eigen plek, dus ik denk zelf wel dat ik er toe doe. Heel kleinschalig en heel plaatselijk, maar toch.
Toch valt het belang daarvan in het niet bij de rol die ik heb in mijn familie. Voor mijn man en kinderen heb ik het allermeest over. Als ik moest kiezen tussen de buitenwereld en hen, dan kies ik rücksichtslos voor hen en mijn familie.
Zij zijn mijn reden van bestaan. Dan maar een klein leven.
Je moet erop te vertrouwen dat als hij bij je weg wil, hij heus wel weggaat. En tot die tijd is hij vrijwillig bij je. (Murrmurr)
Alle reacties Link kopieren
Ik heb een leuke en best goede baan, er zit ook wel wat in het vat. Leidinggevende ziet iets en wil best investeren. Maar wat ik wil ik? Eigenlijk liever minder uit het leven halen. Klinkt gek en ik kan het geloof ik ook niet zo goed uitleggen. Ik heb altijd best leuke en goede banen gehad, redelijk ver en veel gereisd, veel uitgegaan, maar dat was het toch uiteindelijk ook allemaal niet. Ik zoek gewoon rust, dat vooral. Daar ben ik nu achter. En als dat volgens een ander “niet alles uit het leven halen is”, so be it.
mockturtle wijzigde dit bericht op 06-12-2019 22:08
0.76% gewijzigd
I'm not crazy. My reality is just different than yours.
Ik heb heel veel van de wereld gezien dus op dat vlak heb ik er zeker uitgehaald wat er in zit.
En ik heb een geweldig fijn huis.
Een gezinsleven heb ik nooit geambieerd en dat zou me vooral teveel hebben beperkt denk ik.
Alle reacties Link kopieren
Van mijn passie en levensmissie heb ik mijn werk gemaakt en daar steek ik veel van mijn tijd, energie en creativiteit in. Naast werken studeer ik graag en dit samen vult mijn leven. Ik vraag me dan ook nooit af of ik er alles heb uitgehaald want ik doe het zo. Misschien moet ik dat eens vaker gaan doen.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
pejeka schreef:
06-12-2019 20:14
Ik ben midden 50. Ik heb een geweldige man, beter had ik me niet kunnen wensen. We hebben een fijn huis, allebei een goede baan. Enorm fijne vrienden, en we kunnen samen genieten van veel goede dingen des levens, die niet noodzakelijkerwijze groots en meeslepend zijn, maar soms zit geluk niet in het grote en vele. Ook dat hebben we moeten leren, zoals iedereen denk ik. We hebben in de 25 jaar dat we samen zijn ups en downs gehad, maar dat heeft ons, en ons samen, alleen maar sterker gemaakt.

En tuurlijk hebben we allemaal toen we jong waren, dromen en idealen over de toekomst gehad. Sommige realitisch, andere volkomen op niets gebaseerd.

Maar al met al ben ik tevreden met mijn leven en kan ik soms glimlachen om de achteraf gezien onrealistische dromen die ik ooit had.

Het sleutelwoord is denk ik: tevreden zijn met wat je hebt, en niet bij de eerste tegenslag relatie opgeven, omdat het "altijd leuk moet zijn". Niks in het leven is alleen maar "leuk". En juist door samen tegenslagen het hoofd te bieden, word je samen sterker.
Mooie post :heart:
Alle reacties Link kopieren
fashionvictim schreef:
06-12-2019 21:59
Nee, het is andersom. De eigenschappen en talenten die maken dat ik goed ben in mijn werk, zijn de eigenschappen en talenten waar ik het meest trots op ben en waarvan ik vind dat ze mij echt mij maken. Dus als ik niet meer zou kunnen werken zou ik daar nog steeds trots op zijn en zou ik nog steeds ik zijn, ik zou alleen geen uitlaatklep meer hebben voor die kanten van mij. En ik vrees dat ik daardoor langzaamaan zou verpieteren. In de periodes dat ik niet werkte was dat ook eigenlijk altijd het patroon, dat ik langzaam verpieterde en bijvoorbeeld ook ging denken dat ik wellicht een depressie had. Maar die depressie was altijd op slag over zodra ik weer gewoon aan het werk ging.
Ja, dit. Ik word echt... lusteloos ofzo als ik thuis zit, of in een baan die me niet zo boeit. Een soort algeheel ‘meh’-gevoel.

Dus ja. Arbeidsongeschikt raken zou voor mij heel moeilijk zijn. Maar ik heb er wel vertrouwen in dat ik dat na een rouwproces ook weer zou kunnen hoor. Net zoals dat ik weer gelukkig kan worden na andere verliezen. Maar dat is zeker niet iets dat ik even gemakkelijk zou kunnen accepteren.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
Alle reacties Link kopieren
pejeka schreef:
06-12-2019 21:20
Het één kan niet zonder het ander, als je goed inzetbaar wil zijn. Want om je kennis optimaal te kunnen inzetten ten bate van het bedrijf waar je werkt, moet je noodzakelijkerwijze ook het bedrijf zelf in al zijn ins en outs kennen.

Maar ik herken de rusteloosheid wel bij jongeren. Het moet altijd nieuw en spannender en groter en beter. Die lijn kan je ook doortrekken naar het mislukken van zo veel relaties tegenwoordig. Alles is geweldig en nieuw en spannend zo lang de relatie nog fris is, maar zodra de (onvermijdelijk altijd aanwezige) minder leuke punten zichtbaar worden, is het leuke ervan af en moet er gezocht worden naar het volgende wat wél weer leuk en nieuw en fris is. Op de één of andere manier bestaat er een idee dat er een recht bestaat op "alléén maar leuk en nóóit eens tegenslag", dus zodra zich iets aandient dat op tegenslag lijkt of op minder leuk, wordt het bestaande afgedankt en op naar het volgende. Maar het resultaat is gewoon dat je nooit ergens tevreden gaat zijn, want er bestaan geen situaties, of het nou een werkverband of een relatie is, die altijd alleen maar leuk zijn. En gewoon accepteren dat iedere situatie of omstandigheid nooit alleen maar uit leuke dingen bestaat. Elke baan bij elk bedrijf heeft leuke en minder leuke kanten. Elke relatie, hoe idyllisch ook, heeft momenten die even minder leuk zijn, of dat je je soms even ergert aan elkaar. Dan kan je twee dingen doen: hard wegrennen op zoek naar het volgende groene gras (om na verloop van tijd te ontdekken dat óók daar dorre plekjes in zitten), of gewoon het grasveld wat je al hebt, te onderhouden.
Ten dele ben ik het wel met je eens! Maar als je zoals de dame waarop ik reageert het werk echt niet leuk vindt, dan zie ik niet in waarom je niet iets anders zou zoeken. Zo heb ik zelf ook een keer op een verschrikkelijke plek gezeten. Roddel, achterklap, de ene na de andere persoon viel om omdat iedereen over lijken ging en achter elkaars rug om. Tja, dan blijf ik daar inderdaad geen 5 jaar zitten. Zowel bij een relatie als bij het werk vind ik: steek er energie in, maar je moet er wel iets voor terugkrijgen. Ik ga niet in een liefdeloze relatie krijgen en ook niet bij een bedrijf blijven of in een functie zitten waar ik niet gelukkig van word.

Dat kan na 10 maanden zijn, na 10 jaar of na 40. Mijn 'het is niet van deze tijd' was dan ook meer bemoedigend naar de desbetreffende dame bedoeld, maar was inderdaad wat kort door de bocht.
Alle reacties Link kopieren
Mevrouw75 schreef:
06-12-2019 21:20
Ik heb nou net besloten dat ik dat juist gewoon wél ga doen. Of iets van deze tijd is of niet vind ik een van de slechtste redenen om iets wel of niet te doen.
In dit geval was het meer bedoeld als hart onder de riem voor de dame om een ander te zoeken. Inderdaad wat kort door de bocht, als je een toffe plek en leuke baan hebt, waarom dan niet blijven. Het heeft allemaal voor- en nadelen.
Alles uit het leven willen halen vind ik zo'n typisch westers gezever. Mensen die zo denken hebben te lang comfortabel geleefd.
Alle reacties Link kopieren
Herkenbaar, ik kan bijv. best met een soort 'wat zou dat geweldig zijn'-gevoel kijken naar topsporters, artiesten enz. Niet dat zij perse alles uit het leven halen (vaak juist gericht op dat ene doel) maar wel de focus, toewijding en passie om het beste uit hun - van nature aanwezige eigenschappen/vaardigheden - te halen.

Ik haal op dit moment echt niet 'alles' uit mijn leven. Het kriebelt om er veel meer uit te halen, mijn sterke kanten te ontwikkelen maar dat is niet makkelijk met vermoeidheidsklachten en nog wat aangeboren 'cognitieve' problemen. Heb het allemaal nog niet echt gevonden... maar ja, wat witte reiger schrijft zegt ik ook wel tegen mezelf: dit soort gevoelens ontstaan pas, omdat ik wel prima voorzien ben in basisbehoeften. Dus ja, het is wel een 'luxeprobleem'
Alle reacties Link kopieren
Ik heb niet alles uit mijn leven gehaald (ik steek weleens tijd in administratieve conflicten, en ik denk dat ik een kans heb laten schieten om een vaste relatie op te bouwen) maar ik heb wel leuke ervaringen opgedaan.
Wat is de vraag die ik niet weet maar wel moet stellen?
Alle reacties Link kopieren
Ik heb meerdere hbo+ opleidingen gedaan, had een baan op leidinggevend hbo+ niveau, en toen kwam het leven langs. Het ene makkelijke kind mankeerde heel veel en de ander zo mogelijk nog meer. Zelf nog wat chronisch gedoe wat opspeelt bij stress- maar met medicatie redelijk onder controle is.
Nu werk ik 2,5 dgn per week op gewoon hbo-niveau en knijp ik in mijn handjes dat ik het zo met wat regelingen kan bolwerken. Beetje vaag ivm herkenbaarheid, maar wat ik vooral bedoel: wees blij met wat er lukt en oefen vooral in tevreden zijn.
Dit was absoluut niet mijn planning of wens. Het is wel het beste wat ik nu met mijn leven kan doen.
Alle reacties Link kopieren
wittereiger schreef:
06-12-2019 23:46
Alles uit het leven willen halen vind ik zo'n typisch westers gezever. Mensen die zo denken hebben te lang comfortabel geleefd.
Jawel en dus ook de mogelijkheid óm zo te kunnen denken. Wellicht dat TO door haar denken andere keuzes gaat maken? Gelijk heeft ze.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
Alle reacties Link kopieren
Maar wat is ‘alles’ dan? Volgens mij heeft bloem1970 wel gelijk; de mate van tevredenheid met wie je bent en wat je doet bepaalt dit. ‘Alles’ bestaat denk ik niet en een bepaalde mate van voldoening en tevredenheid ervaren wel. Ongeacht hoe deze zich verhoudt met de verwachting(en) van ooit. En als die mate van tevredenheid momenteel als onvoldoende wordt ervaren dan zou ik (als het mogelijk is) wel andere keuzes gaan maken. Ik schrijf bewust ‘als het mogelijk is’ want bijvoorbeeld bloem1970 kan dit door de zorgbehoefte van haar kinderen nu niet.

Mooie post bloem1970!
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
Alle reacties Link kopieren
Ik denk dat ik uit het leven haal wat voor mij belangrijk is. Voor mij is het belangrijk om goed met mijzelf te leven, dat wat ik denk, doe, vind en voel, in overeenstemming zijn.

Zoals Descartes al zei: ‘Ik denk dus ik ben’.
Zo.
Alle reacties Link kopieren
dagdromer1986 schreef:
06-12-2019 23:59
Herkenbaar, ik kan bijv. best met een soort 'wat zou dat geweldig zijn'-gevoel kijken naar topsporters, artiesten enz. Niet dat zij perse alles uit het leven halen (vaak juist gericht op dat ene doel) maar wel de focus, toewijding en passie om het beste uit hun - van nature aanwezige eigenschappen/vaardigheden - te halen.

Ik haal op dit moment echt niet 'alles' uit mijn leven. Het kriebelt om er veel meer uit te halen, mijn sterke kanten te ontwikkelen maar dat is niet makkelijk met vermoeidheidsklachten en nog wat aangeboren 'cognitieve' problemen. Heb het allemaal nog niet echt gevonden... maar ja, wat witte reiger schrijft zegt ik ook wel tegen mezelf: dit soort gevoelens ontstaan pas, omdat ik wel prima voorzien ben in basisbehoeften. Dus ja, het is wel een 'luxeprobleem'

Precies dat gevoel heb ik bij topsporters, artiesten, vrouwen in topfuncties, ik merk wel aan mezelf dat ik erg gevoelig ben voor status, ik weet niet waarom, om deze reden heb ik ook geen FB want iedereen schetst zijn leven vaak mooier dan dat het is, en dat zou mij teveel aan het denken zetten.

Ter gelegenheid van mijn moeders 60e verjaardag heb ik een knalfeest georganiseerd, alles was tot in de puntjes verzorgd en ik vond het organiseren en regelen helemaal geweldig, een eigen party/weddingplanner bureau ofzo dat zou ik leuk vinden , maar de vastigheid die ik nu heb, het mwah het is ok-maar-er-zit-eigenlijk-meer-in maakt dat ik er nooit echt werk van heb gemaakt.
Uiteindelijk kiest iedereen voor zichzelf
fashionvictim schreef:
06-12-2019 21:59
Nee, het is andersom. De eigenschappen en talenten die maken dat ik goed ben in mijn werk, zijn de eigenschappen en talenten waar ik het meest trots op ben en waarvan ik vind dat ze mij echt mij maken. Dus als ik niet meer zou kunnen werken zou ik daar nog steeds trots op zijn en zou ik nog steeds ik zijn, ik zou alleen geen uitlaatklep meer hebben voor die kanten van mij. En ik vrees dat ik daardoor langzaamaan zou verpieteren. In de periodes dat ik niet werkte was dat ook eigenlijk altijd het patroon, dat ik langzaam verpieterde en bijvoorbeeld ook ging denken dat ik wellicht een depressie had. Maar die depressie was altijd op slag over zodra ik weer gewoon aan het werk ging.

Mooi omschreven! Ik voel het precies ook zo.
Heb ook van mijn passie mijn werk kunnen maken, maar ben ook vrijwel áltijd bezig met mijn werk. Ik haal er veel zelfwaardering uit en krijg er veel waardering van anderen voor, kan ook echt iets bijdragen aan anderen en het verschil maken.
Maar ik werk wel vaak zo’n 6-7 dagen per week, dus het heeft ook zijn prijs. Mijn sociale leven leidt er vaak onder en ook relaties zijn moeilijk. Ook zou ik mijn werk niet kunnen doen als ik een gezin of kinderen had.
Maar daar kies je dus bewust voor omdat je zoveel uit je werk haalt.
Heel herkenbaar ik heb precies hetzelfde. Ik ben wat jonger dan jij, maar voel me ook zo. Ik heb een leuk gezinnetje, prima huis en lieve man. Mijn werk vind ik op zich leuk maar ik denk vaak bij mezelf dat ik daar veel verder in had kunnen komen. Na de studie die ik heb gedaan voelt mijn baan een beetje als een huisvrouwenbijbaantje. Dat wringt wel, niet eens voor het geld of zo. Daarnaast heb ik precies hetzelfde gevoel als jij, bijvoorbeeld met series als suits. Die vrouwen zou ik echt als voorbeeld zien, zelfs al is het in dit geval fictie. Het gaat met om een type persoon dan echt een speciaal individu.

Ik zit er zelf aan te denken op zoek te gaan naar een PhD-plek. Dan zou ik mijn hersens weer eens goed kunnen gebruiken. Ook zou ik dan met omringd zijn met ambitieuze mensen dan in mijn huidige baan.
Ik benijd mensen met drukke banen of sportcarrieres juist totaal niet. Sinds ik arbeidsongeschikt ben heb ik pas tijd om écht qualitytime thuis te kunnen vinden. Ik geniet zoveel van mijn huis en tuin. Toen ik nog deel nam aan de ratrace ging dat allemaal langs me heen.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven