Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5

Ach lieve Selune, wat een moeilijk te dragen beeld over jezelf.
Mag ik mijn zes er tegenover zetten? Jij bent niet slecht, walgelijk, een monster. Zij hebben dingen gedaan die nooit hadden mogen gebeuren. Zij hebben er voor gezorgd dat een lief en onschuldig meisje nu nog steeds denkt dat dit haar schuld is. Jij was een kind. Kinderen hebben nóóit schuld. Dit had nooit mogen gebeuren en het meisje had beschermd moeten worden. Zelfs als het meisje moeilijk was, niet luisterde of stout was, hadden de grote mensen dit nooit mogen doen.
Een kind is nooit verantwoordelijk voor het gedrag van volwassenen, wat ze ook zeggen. Het was niet haar schuld.
Je hoeft het niet te geloven of te voelen. Ik snap dat het echt niet zo voelt. Maar ik wil je dit graag blijven vertellen, omdat ik het echt geloof. Het was niet haar schuld.

Als het meisje nu niet mag klagen en huilen, mag ik haar dan een dekentje geven tegen de kou en om zich te verstoppen?

Ik snap je...
Hebben je wonden verzorging nodig lieverd?
Dat mag nu. Dat is belangrijk.
Het meisje is vast bang van de boosheid en de straf die ze kreeg.
Mag ik haar in een deken wikkelen en vasthouden?
Het was niet jou schuld. Het was niet haar schuld.
Jullie zijn niet stom. Jullie zijn moe. En hebben nare dingen meegemaakt. Nog steeds. Elke dag, elk uur. Al is het voorbij, voor jullie is het nog.
Ik zou jou en het meisje in willen wikkelen. En wiegen. En alleen maar heel zachtjes en heel kalm vertellen dat er niemand boos is. Dat jullie het niet fout doen. Dat jullie juist dapper zijn.
Misschien te dapper, voor een klein meisje en een bange vrouw. Dat het oke is om even niet te werken. Om even alleen maar te zijn. Te slapen.
Te vergeten als dat lukt.
En dat er niemand, niemand dan boos wordt.
Alleen maar trots.
Omdat ik zie hoe bang je bent.
Omdat ik hoor hoe doodeng het is om stil te gaan staan. Te laten zien, voelen, hoe het gaat.
Hoe het niet gaat. Want het gaat niet.
Elke dag, elk uur die angst. Die handen. Die cadeaus. Dat is niet te doen. Het was niet oke.
Het waren geen lieve cadeaus. Geen fijne verrassingen.
Het was fout, en gruwelijk, en vreselijk.
En zo voelt het ook. Gruwelijk en vreselijk en alsif je dood gaat van binnen.
Dat is niet wat grote mensen horen te doen met kleine meisjes.
Grote mensen die dol zijn op hun kleine meisje doen haar geen pijn. Vernederen haar niet. Lenen haar niet uit.
Als grote mensen boos worden op een klein meisje, horen ze niet te slaan. Haar niet uit te kleden. Geen seks met haar te hebben.
Een klein meisje mag niet iemand vrouw zijn.
Dat kan ze niet. Dat is niet oke.
En de grote mensen weten dat.
De grote mensen hadden van het meisje moeten houden. Met hun gore poten van haar af moeten blijven. Haar moeten beschermen.
Dat verdient ze. Dat verdien jij.
Nu nog, verdienn je liefde, hulp en bescherming.
Rust.
Wat jij een het kleine meisje nodig hebben om overeindv te blijven.
Wat had het meisje toen nodig? Wat maakt haar nu minder bang? Als alles kon, wat zou ze wensen? Hoe zou ze zich veilig voelen?

Als we haar mogen helpen, geeft dat jou misschien ook wat rust.

Dat mijn meisje vanochtend veknuffeld is, gezien, gerustgesteld .. als haar paniek afneemt zijn mijn herbelevingen minder. Sleurt ze me niet meer met zich mee de kelder in. De ellende in.

Je werk gaat door zonder jou.
Je bent nog steeds van harte welkom.
Morgen. Overmorgen. Vrijdag.
Misschien kunnen de meisjes tekenen. Eindeloos met elkaar praten door hun plaatjes.
Je hoeft het niet alleen te doen.
Je bent niet meer alleen.
Ik blijf.
Ik ben niet bang.
Ik geloof hen niet.
Ik walg niet.
En ik geloof jullie.
Alles.
De pijn. De angst. Alles.

Ik had ook moeten beschermen. Moeten zorgen voor veiligheid, voor leven. Niet alles erger moeten maken.

Verstoppen wil ik wel graag, maar voelt zo onverdiend. Als het ooit allemaal naar buiten komt zal iedereen zien dat ik het echt niet waard ben geweest. Dat ik het wel mocht overleven maakt me nog meer waardeloos.