Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5
zaterdag 10 mei 2025 om 21:03
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras.
donderdag 4 december 2025 om 08:33
Mooi geschreven, Tyche.
Lieve Selune en Avo en mensen die hier misschien meelezen en herkennen maar niet durven schrijven: wij geloven jullie. Wij geloven het ook als jullie dat zelf niet kunnen. En we houden dat geloof voor jullie vast, zachtjes, tot de moeilijkste dagen, weken en maanden voorbij zijn en jullie het zelf weer kunnen vasthouden.
Lieve Selune en Avo en mensen die hier misschien meelezen en herkennen maar niet durven schrijven: wij geloven jullie. Wij geloven het ook als jullie dat zelf niet kunnen. En we houden dat geloof voor jullie vast, zachtjes, tot de moeilijkste dagen, weken en maanden voorbij zijn en jullie het zelf weer kunnen vasthouden.
donderdag 4 december 2025 om 08:42
Mooi Griebus 
Wij geloven inderdaad, zelfs als jullie dat niet doen.
Selune, lukt het om te gaan werken op de redelijk veilige plek? En lukt het om er te komen?
Niet omdat ik vind dat je moet werken, maar omdat het misschien helpt met het voorbij laten glijden van de tijd.
Avo, heb je een plan voor vandaag? Ik weet dat je veel dingen wil/moet doen die heel eng en bedreigend voelen. Kunnen we je er bij helpen?
Wij geloven inderdaad, zelfs als jullie dat niet doen.
Selune, lukt het om te gaan werken op de redelijk veilige plek? En lukt het om er te komen?
Niet omdat ik vind dat je moet werken, maar omdat het misschien helpt met het voorbij laten glijden van de tijd.
Avo, heb je een plan voor vandaag? Ik weet dat je veel dingen wil/moet doen die heel eng en bedreigend voelen. Kunnen we je er bij helpen?
donderdag 4 december 2025 om 11:44
Ik geloof je Avo. Alles. En ik had zo graag grwild voor je dat lieve kleine Avo er had mogen zijn zoals ze was. Ik hrb zoveel bewondering voor hoe je het anders bent gaan doen. Hoe je op je eigdn tong kan bijten en op je eigen handen kunt gaan zitten.
Wat knap dat je ergens kunt zien waar sommig gedrag van je ouders vandaan komt. Niet dst het op welke wijze goed praat, maar misschien wel iets verklaart.
Wat knap dat je ergens kunt zien waar sommig gedrag van je ouders vandaan komt. Niet dst het op welke wijze goed praat, maar misschien wel iets verklaart.
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
donderdag 4 december 2025 om 12:38
Succes met knutselen avo. Hoop dat je iets makkelijk-snel klaar - met resultaat hebt bedacht.
Vanochtend relatietherapie. En nu ben ik al de hele ochtend aan het denken...
Als ik mij niet meer schuldig zou hoevel voelen. Als ik niet meer schuldig ben. Wat betekent dat? Voor mij. Voor de beslissingen die ik kan nemen in mijn belang. Als schuld mij weerhoudt iets te doen wat in mijn belang is, maar niet in het belang van de ander.
Ik krijg mijn hoofd er nog niet helemaal om heen.
In hoeverre zijn codependency en schuld met elkaar vervlochten?
Vanochtend relatietherapie. En nu ben ik al de hele ochtend aan het denken...
Als ik mij niet meer schuldig zou hoevel voelen. Als ik niet meer schuldig ben. Wat betekent dat? Voor mij. Voor de beslissingen die ik kan nemen in mijn belang. Als schuld mij weerhoudt iets te doen wat in mijn belang is, maar niet in het belang van de ander.
Ik krijg mijn hoofd er nog niet helemaal om heen.
In hoeverre zijn codependency en schuld met elkaar vervlochten?
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
donderdag 4 december 2025 om 16:25
Cadeautje: wat je aan Lucy schrijft over ' in de derde persoon'... meen ik ook bij jou zien te gebeuren. Het buurmeisje...
Wat ben ik onwijs trots op jullie, op ons, op hier. Lieve steunkousen jullie zijn stuk voor stuk zo waardevol en krachtig.
We zitten over de 3000 posts en misschien is het ook wel tijd voor een nieuw hoofdstuk. Zal ik zaterdag een nieuw deel openen? En laten jullie weten of jullie dit deel weggeswifferd willen hebben? Dan regel ik dat de mods het een paar dagen na het openen van het nieuwe deel, off line halen (zodat iedereen eerst nog even tijd heeft om eventueel dingen te bewaren voor zichzelf)
Knuffel en een extra warm, fluffig en zacht dekentje voor iedereen.
Wat ben ik onwijs trots op jullie, op ons, op hier. Lieve steunkousen jullie zijn stuk voor stuk zo waardevol en krachtig.
We zitten over de 3000 posts en misschien is het ook wel tijd voor een nieuw hoofdstuk. Zal ik zaterdag een nieuw deel openen? En laten jullie weten of jullie dit deel weggeswifferd willen hebben? Dan regel ik dat de mods het een paar dagen na het openen van het nieuwe deel, off line halen (zodat iedereen eerst nog even tijd heeft om eventueel dingen te bewaren voor zichzelf)
Knuffel en een extra warm, fluffig en zacht dekentje voor iedereen.
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras.
donderdag 4 december 2025 om 16:32
Lucy, volgens mij hebben codependency en schuld (en schaamte) veel met elkaar te maken, en komen ze vaak samen voor.
Hieronder een link die het uitlegt, beter dan ik kan.
https://www.relatieverslaving.com/2017/ ... e%20vragen
Wat zij mooi uitleggen is dat 'het is mijn schuld' als kind vaak de enige logische gevolgtrekking is die gemaakt kan worden. Ook als dat niet expliciet wordt besproken. Het is beter te verteren dat het je eigen schuld is dat je iets overkomt of wordt aangedaan, dan dat blijkt dat de mensen waarvan je afhankelijk bent en die voor jouw veiligheid moet zorgen toch onbetrouwbaar blijken.
Daarom zullen veel kinderen het in eerste instantie aan zichzelf toeschrijven wat er gebeurd. Je bent namelijk voor je voortbestaan zo afhankelijk van je verzorgers dat het te onveilig is als blijkt dat zij het niet goed gedaan hebben.
Hieronder een link die het uitlegt, beter dan ik kan.
https://www.relatieverslaving.com/2017/ ... e%20vragen
Wat zij mooi uitleggen is dat 'het is mijn schuld' als kind vaak de enige logische gevolgtrekking is die gemaakt kan worden. Ook als dat niet expliciet wordt besproken. Het is beter te verteren dat het je eigen schuld is dat je iets overkomt of wordt aangedaan, dan dat blijkt dat de mensen waarvan je afhankelijk bent en die voor jouw veiligheid moet zorgen toch onbetrouwbaar blijken.
Daarom zullen veel kinderen het in eerste instantie aan zichzelf toeschrijven wat er gebeurd. Je bent namelijk voor je voortbestaan zo afhankelijk van je verzorgers dat het te onveilig is als blijkt dat zij het niet goed gedaan hebben.
donderdag 4 december 2025 om 22:05
Ik ben bang van alles en iedereen momenteel. Zelfs lieve collega kon ik niet handelen. Gesprek met tl gehad, lastig. Ik ben zo moe en zo bang voor komende twee nachten. De nacht voor 'het feest' en de nacht dat ik meegenomen werd.
Jouw beschrijving vannacht Avo. Sommige dingen zo herkenbaar. De beertjes op de labels van het ondergoed. Geen maandverband, pil doorslikken omdat het geld opleverde voor hen, wat nette meisje dragen en wat vrouwen. De kerstboomfoto's. Alles a-merk. Als we eten kregen moest het goed zijn. Althans toen alleen het wel of niet eten meedeed in de straf. Toen het eten zelf de straf werd niet meer. Wel a-merk, maar ook beschimmeld, bedorven, hondenvoer, viezere dingen.
Ook dingen die heel anders waren, maar de overeenkomsten. Pfff. Zo bang en zo moe en voel me zo vies en slecht en waardeloos.
Jouw beschrijving vannacht Avo. Sommige dingen zo herkenbaar. De beertjes op de labels van het ondergoed. Geen maandverband, pil doorslikken omdat het geld opleverde voor hen, wat nette meisje dragen en wat vrouwen. De kerstboomfoto's. Alles a-merk. Als we eten kregen moest het goed zijn. Althans toen alleen het wel of niet eten meedeed in de straf. Toen het eten zelf de straf werd niet meer. Wel a-merk, maar ook beschimmeld, bedorven, hondenvoer, viezere dingen.
Ook dingen die heel anders waren, maar de overeenkomsten. Pfff. Zo bang en zo moe en voel me zo vies en slecht en waardeloos.
Forever is a hell of a long time.
donderdag 4 december 2025 om 22:23
Cadeautje, je ademt. Je komt steeds terug boven. Je deelt hier met de steunkousen.
Dat zijn al 3 positieve dingen van vandaag. Ik adem met je mee.
En ik keek ook naar die somnox (slapen is hier ook al maanden te bagger). Lang gaf een 'lange Jan' slaapmaatje me wat extra uh... veiligheid? geborgenheid? houvast? om beter in te slapen en te slapen, maar dat is niet meer genoeg.
Duur ding maar iets in me zegt dat het voor mij kan helpen. Ik ga er over denken om hem toch aan mezelf cadeau te doen (En dan hoef ik nooit niks meer zei ik de zeldzame keren dat ik als kind een grooooooteeee wens uitsprak). Misschien dat ik over de hobbel heen kan stappen door mezelf voor te rekenen hoeveel ik afgelopen jaar 'bespaard' heb door te stoppen met roken en drinken. Voor nu voelt dat nog 'vals' spelen want daar heb ik jarenlang veel te veel geld aan uitgegeven.
Jullie hebben heel lief een aantal keren gevraagd hoe het met me gaat. Die vraag lezen deed me ontzettend deugd. De moed om te antwoorden was er lang niet.
Ik heb best diep gezeten en het gaat nog moeilijk. Ook nu weer in deze tijd en met de herbelevingen, flashbacks en vaak dissociëren.
En ik schrijf het maar op: Eind van de zomer kreeg ik uit het Klojo kamp een geboortekaartje. Hun zoon heeft een dochter gekregen. (Zoon is volgens mij nog zieker dan zijn vader en ook hij heeft een vrouw die net als mijn zus helemaal in zijn macht is.). Het meisje heet LL.
Steeds als ik denk dat het net erger of lager meer kan en weer wat opgekrabbeld ben, sloopt de duivel het wankele fundament.
Ik dacht dat ik niet meer kon. Maar kijk: ik kon wel nog blijkbaar. De snijdende verlamming wordt wat minder. Er over spreken kan ik niet zonder te stoppen met ademen, er echt aan denken stokt mijn adem tot flauw vallen. Er blijft een ijlheid in mijn hoofd die me op elk moment over kan nemen.
De duizend stukjes van mijn hart zijn weer een beetje gelijmd. Weer wat meer kapot. Of is het opnieuw kapot? Ik weet het niet.
Dat zijn al 3 positieve dingen van vandaag. Ik adem met je mee.
En ik keek ook naar die somnox (slapen is hier ook al maanden te bagger). Lang gaf een 'lange Jan' slaapmaatje me wat extra uh... veiligheid? geborgenheid? houvast? om beter in te slapen en te slapen, maar dat is niet meer genoeg.
Duur ding maar iets in me zegt dat het voor mij kan helpen. Ik ga er over denken om hem toch aan mezelf cadeau te doen (En dan hoef ik nooit niks meer zei ik de zeldzame keren dat ik als kind een grooooooteeee wens uitsprak). Misschien dat ik over de hobbel heen kan stappen door mezelf voor te rekenen hoeveel ik afgelopen jaar 'bespaard' heb door te stoppen met roken en drinken. Voor nu voelt dat nog 'vals' spelen want daar heb ik jarenlang veel te veel geld aan uitgegeven.
Jullie hebben heel lief een aantal keren gevraagd hoe het met me gaat. Die vraag lezen deed me ontzettend deugd. De moed om te antwoorden was er lang niet.
Ik heb best diep gezeten en het gaat nog moeilijk. Ook nu weer in deze tijd en met de herbelevingen, flashbacks en vaak dissociëren.
En ik schrijf het maar op: Eind van de zomer kreeg ik uit het Klojo kamp een geboortekaartje. Hun zoon heeft een dochter gekregen. (Zoon is volgens mij nog zieker dan zijn vader en ook hij heeft een vrouw die net als mijn zus helemaal in zijn macht is.). Het meisje heet LL.
Steeds als ik denk dat het net erger of lager meer kan en weer wat opgekrabbeld ben, sloopt de duivel het wankele fundament.
Ik dacht dat ik niet meer kon. Maar kijk: ik kon wel nog blijkbaar. De snijdende verlamming wordt wat minder. Er over spreken kan ik niet zonder te stoppen met ademen, er echt aan denken stokt mijn adem tot flauw vallen. Er blijft een ijlheid in mijn hoofd die me op elk moment over kan nemen.
De duizend stukjes van mijn hart zijn weer een beetje gelijmd. Weer wat meer kapot. Of is het opnieuw kapot? Ik weet het niet.
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras.
donderdag 4 december 2025 om 22:34
Olle al lezend hield ik ook mijn adem in. Wat een enorme enorme hufters. Een heel dikke 
Ik begrijp dat de moed er niet was. Weet alsjeblieft dat als je over LL wilt ‘praten’ als een luisterend oog ook maar iets kan steunen dat mijn pb altijd open staat. Die ijlheid en de duizend stukjes ik snap je. Hier hadden ze echt af moeten blijven. Ze hadden het recht niet!
Ik begrijp dat de moed er niet was. Weet alsjeblieft dat als je over LL wilt ‘praten’ als een luisterend oog ook maar iets kan steunen dat mijn pb altijd open staat. Die ijlheid en de duizend stukjes ik snap je. Hier hadden ze echt af moeten blijven. Ze hadden het recht niet!
Forever is a hell of a long time.
donderdag 4 december 2025 om 22:53
Dank je Selune. Het is heel raar om het te schrijven. Ik heb nog steeds niet echt woorden. Het kaartje heb ik pas na een paar dagen aan man laten zien (Het werd naar mijn kantoor gestuurd). Het 'nieuws' delen voelt alsof het extra 'waar' is, alsof ik haar zelf vervang of zo. Ik kon/kan niet. Weet niet. Wil niet. Kussen over mijn hoofd en nooit meer praten, niemand aankijken. Binnen houden dan is het er niet. Weghouden bij haar. Wat van haar is is niet meer van haar. Wat ik haar gaf is niet meer van ons. Vies, bezoedeld. Zelfs zij is niet veilig.
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras.
donderdag 4 december 2025 om 22:59
Ach lieve Olle, wat ontzettend verschrikkelijk moet het zijn geweest om dat kaartje te lezen. Als je denkt dat er niet meer kan, dan toch nog. Juist op het stukje waarvan ze weten dat ze je het allermeest mee raken. En zo moedwillig naar kantoor gestuurd. Ik snap dat alles rondom LL nu niet meer van jullie lijkt. Dat het voelt alsof dat ook nog afgepakt is
Maar: LL is altijd jullie meisje. Ze is er niet minder door hun walgelijke actie. Alles wat van haar was, is nog steeds van haar. Alle herinneringen aan haar zijn nog steeds van jullie. Dat kunnen ze je niet afpakken, nooit.
Maar: LL is altijd jullie meisje. Ze is er niet minder door hun walgelijke actie. Alles wat van haar was, is nog steeds van haar. Alle herinneringen aan haar zijn nog steeds van jullie. Dat kunnen ze je niet afpakken, nooit.
donderdag 4 december 2025 om 23:03
Beertjes tot het thuis echt begon en ik z'n tweede vrouw werd ongeveer.
Bloedbadtrigger niet ok, maar ook de pijn van tampons. Lukt vaak ook gewoon niet, "past" niet, maar vooral te grote trigger en nou ja dan inderdaad de trigger.
Het schoonmaken. Zeep/sop. Overgeven enzo en dan opeten/drinken om 'schoon te maken'. Mijn eetgedoe komt hieruit. Eten/ drinken zoveel triggers.
Ik geloofde niet meer denk ik. Niet echt. Zo bang dat ze me alsnog weer meenemen. Werd achtergelaten als ze klaar waren. Opgesloten.
Wil niet meer weten, niet meer voelen, niet meer getriggerd, niet meer fout en vies.
Bloedbadtrigger niet ok, maar ook de pijn van tampons. Lukt vaak ook gewoon niet, "past" niet, maar vooral te grote trigger en nou ja dan inderdaad de trigger.
Het schoonmaken. Zeep/sop. Overgeven enzo en dan opeten/drinken om 'schoon te maken'. Mijn eetgedoe komt hieruit. Eten/ drinken zoveel triggers.
Ik geloofde niet meer denk ik. Niet echt. Zo bang dat ze me alsnog weer meenemen. Werd achtergelaten als ze klaar waren. Opgesloten.
Wil niet meer weten, niet meer voelen, niet meer getriggerd, niet meer fout en vies.
Forever is a hell of a long time.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
