Psyche
alle pijlers
Hoe krijg jij alles (niet) voor elkaar?
woensdag 22 januari 2020 12:02
Inmiddels zit ik al een paar maanden thuis met een burn out en is er uiteraard een heel arsenaal aan hulptroepen ingeschakeld. Het gaat eigenlijk best goed met me, ik voel me (zolang ik niet werk) weer 'normaal' alleen kom ik er achter dat mijn normaal eigenlijk niet echt normaal is, maar nog steeds mega gestressed en dat ik vol zit met 'moeten' en een tikje overdreven verantwoordelijkheidsgevoel.
Uiteraard ben ik daar met de psycholoog mee aan het werk, maar ik ben toch ook wel benieuwd naar hoe andere mensen dat doen. In mijn omgeving heb ik weinig moeders, ik heb veel vrijgezelle vriendinnen of kinderloze vriendinnen met niet-doorsnee banen en dat is lastig vergelijkingsmateriaal. Die zijn ook heel druk, maar op een andere manier. Die vriendinnen en mijn andere therapeut (niet de psycholoog) vertellen me steeds dat ik te veel wil en dat de lat te hoog ligt en ik vind oprecht dat ze dat verkeerd zien. Gewoon werken, voor je kinderen zorgen en je huishouden op orde hebben en daarnaast nog af en toe sporten en leuke dingen doen zie ik als een soort 'basis' van wat je in ieder geval moet kunnen en doen zeg maar. Dat dat niet lukt voelt als behoorlijk falen.
Nu ben ik een enorme chaoot en ik overzie dingen heel vaak niet. Zo is mijn was al jaren een drama, het wordt heus schoon, maar verder dan de wasmand komt het zelden en ik vind dat een enorme tekortkoming van mezelf. Was hoort schoon, opgevouwen en netjes in de kast.
Voor veel dingen heb ik inmiddels wel een oplossing: ik heb huishoudelijke hulp die de grote dingen doet, badkamer, wc, keuken, woonkamer. Zelf moeten we af en toe nog stofzuigen en het toilet eens extra doen en de was en de gewone ravage opruimen die je met pubers en huisdieren hebt.
Ik heb inmiddels ook een systeem waardoor ik niet meer 6x per jaar met een lege accu en de lichten aan op straat sta, en ik niet meer standaard mijn sleutels en pinpas kwijtraak. Dit na jaren en jaren 'ervaringsleren' en iets te vaak mijn man en/of de anwb moeten bellen.
Plannen wat we gaan eten, boodschappen, het is allemaal een enorme klus voor me en het kost me voor zover ik kan zien meer moeite dan de gemiddelde mens. Eigenlijk heb ik voor al dat soort dingen totaal geen routine. Ik doe wat ik tegenkom, maar heel onregelmatig en dus vaker niet dan wel.
Wat resulteert in s avonds nog snel de gymkleren in de was moeten gooien omdat die de volgende dag schoon moeten zijn en in de middag te laat door de supermarkt struinen op zoek naar iets eetbaars, wat ook weer enorm veel stress oplevert eigenlijk. Ik heb alle systemen al wel een keer geprobeerd om daar routine in te krijgen, boekjes, post its, boodschappen bestellen, elke dag een wasje proberen te doen, maar het is me nooit gelukt, het blijft chaos en omdat ik het dan niet meer overzie komt er niets meer uit mijn handen. Op mijn werk is dat ook een beetje zo: er is altijd wel ergens crisis of ellende, dus ik ga gewoon dóór, maar zonder al teveel planning of dat ik het overzie. Gewoon bikkelen dus.
Als ik 1 ding bedenk dat moet gebeuren verschijnen er minstens 20 min of meer gerelateerde zaken in mijn hoofd. Voorbeeld: Ik heb nog een zakje kaas nodig voor het avondeten, oh als ik dan toch daar ben even dat pakje wegbrengen naar het afgifte punt en als ik dat heb gedaan kan ik mooi even de auto wassen, oh lag daar niet nog een handdoek van de hond in die ik even moet wassen, wacht de wasmachine zit nog vol en dat moet in de droger, maar de droger is nog niet klaar, die moet ik even opnieuw aanzetten, ja dat krijg ik dus nooit allemaal voor elkaar en ik moet ook nog met de hond wandelen, wanneer moet ik dat nu gaan doen want dit kost allemaal veel te veel tijd. Resultaat: Paniek en ik wandel met de hond en de rest doe ik niet. Herhaal de volgende dag. Als ik wel werk is het iets beter omdat ik dan bezig ben en dan gewoon doorga en doorga en doorga . Maar dat resulteert dus in een burn out
Jaren geleden ben ik eens onderzocht op ADD/ADHD, maar die onderzoeken heb ik nooit afgemaakt (afspraak vergeten
) en ik heb niet het idee dat dat per se aan de hand is, maar dat het meer overbelasting is die misschien al wel 10 jaar of langer speelt.
Dus eigenlijk: ik zit nu thuis, ik werk niet tot minimaal, absoluut niet in mijn eigen functie en dat mag en kan ik voorlopig ook niet, maar ik heb nog steeds stress. Van het huishouden, van de boodschappen, van het feit dat ik bijvoorbeeld in de middag een afspraak heb en daar tegen aan hik en dus helemaal niet productief ben tot die tijd en vooral omdat het in mijn hoofd allemaal zou moeten lukken, maar in praktijk het me gewoon níet lukt. En ik me er dus wel extreem verantwoordelijk voor voel en vindt dat dingen nou eenmaal zo horen (kleren horen in een kast, de vloer hoort altijd zandvrij te zijn, de boodschappen horen altijd voorradig te zijn en het avondeten gepland) Dit is al van voor de burn out overigens, dus vandaar dat ik me nu weer 'normaal' voel.
Deels moet ik aan de gang met die overtuigingen, maar hoe doen jullie dat? Hebben jullie systemen voor dat soort dingen? Ik ben na een werkdag doorgaans zo uitgewrongen (wordt ook aan gewerkt om dat te voorkomen) dat ik misschien nog wel iets doe in huis maar ik me doorgaans er niet toe kan zetten om me aan een planning te houden.
Hoe in vredesnaam krijg je het voor elkaar om alle dingen die je wilt doen ook daadwerkelijk te doen En als dat niet kan: wat doe je dat níet? Want in mijn beleving is het allemaal even belangrijk eigenlijk.Hoe zorg je dus dat je niet alles wilt doen? De lijst van dingen die 'moeten' is eindeloos in mijn hoofd. Van flossen tot je benen scheren tot de keukenkastjes opruimen, weer eens langs oma, de was, gezond eten, leren programmeren, de hond goed opvoeden, helpen met huiswerk van de kinderen, betrokken zijn bij hun sport, regelmatig iets leuks doen, enzovoorts enzovoorts enzovoorts.
Dus tips en ervaringen zijn meer dan welkom.
Uiteraard ben ik daar met de psycholoog mee aan het werk, maar ik ben toch ook wel benieuwd naar hoe andere mensen dat doen. In mijn omgeving heb ik weinig moeders, ik heb veel vrijgezelle vriendinnen of kinderloze vriendinnen met niet-doorsnee banen en dat is lastig vergelijkingsmateriaal. Die zijn ook heel druk, maar op een andere manier. Die vriendinnen en mijn andere therapeut (niet de psycholoog) vertellen me steeds dat ik te veel wil en dat de lat te hoog ligt en ik vind oprecht dat ze dat verkeerd zien. Gewoon werken, voor je kinderen zorgen en je huishouden op orde hebben en daarnaast nog af en toe sporten en leuke dingen doen zie ik als een soort 'basis' van wat je in ieder geval moet kunnen en doen zeg maar. Dat dat niet lukt voelt als behoorlijk falen.
Nu ben ik een enorme chaoot en ik overzie dingen heel vaak niet. Zo is mijn was al jaren een drama, het wordt heus schoon, maar verder dan de wasmand komt het zelden en ik vind dat een enorme tekortkoming van mezelf. Was hoort schoon, opgevouwen en netjes in de kast.
Voor veel dingen heb ik inmiddels wel een oplossing: ik heb huishoudelijke hulp die de grote dingen doet, badkamer, wc, keuken, woonkamer. Zelf moeten we af en toe nog stofzuigen en het toilet eens extra doen en de was en de gewone ravage opruimen die je met pubers en huisdieren hebt.
Ik heb inmiddels ook een systeem waardoor ik niet meer 6x per jaar met een lege accu en de lichten aan op straat sta, en ik niet meer standaard mijn sleutels en pinpas kwijtraak. Dit na jaren en jaren 'ervaringsleren' en iets te vaak mijn man en/of de anwb moeten bellen.
Plannen wat we gaan eten, boodschappen, het is allemaal een enorme klus voor me en het kost me voor zover ik kan zien meer moeite dan de gemiddelde mens. Eigenlijk heb ik voor al dat soort dingen totaal geen routine. Ik doe wat ik tegenkom, maar heel onregelmatig en dus vaker niet dan wel.
Wat resulteert in s avonds nog snel de gymkleren in de was moeten gooien omdat die de volgende dag schoon moeten zijn en in de middag te laat door de supermarkt struinen op zoek naar iets eetbaars, wat ook weer enorm veel stress oplevert eigenlijk. Ik heb alle systemen al wel een keer geprobeerd om daar routine in te krijgen, boekjes, post its, boodschappen bestellen, elke dag een wasje proberen te doen, maar het is me nooit gelukt, het blijft chaos en omdat ik het dan niet meer overzie komt er niets meer uit mijn handen. Op mijn werk is dat ook een beetje zo: er is altijd wel ergens crisis of ellende, dus ik ga gewoon dóór, maar zonder al teveel planning of dat ik het overzie. Gewoon bikkelen dus.
Als ik 1 ding bedenk dat moet gebeuren verschijnen er minstens 20 min of meer gerelateerde zaken in mijn hoofd. Voorbeeld: Ik heb nog een zakje kaas nodig voor het avondeten, oh als ik dan toch daar ben even dat pakje wegbrengen naar het afgifte punt en als ik dat heb gedaan kan ik mooi even de auto wassen, oh lag daar niet nog een handdoek van de hond in die ik even moet wassen, wacht de wasmachine zit nog vol en dat moet in de droger, maar de droger is nog niet klaar, die moet ik even opnieuw aanzetten, ja dat krijg ik dus nooit allemaal voor elkaar en ik moet ook nog met de hond wandelen, wanneer moet ik dat nu gaan doen want dit kost allemaal veel te veel tijd. Resultaat: Paniek en ik wandel met de hond en de rest doe ik niet. Herhaal de volgende dag. Als ik wel werk is het iets beter omdat ik dan bezig ben en dan gewoon doorga en doorga en doorga . Maar dat resulteert dus in een burn out
Jaren geleden ben ik eens onderzocht op ADD/ADHD, maar die onderzoeken heb ik nooit afgemaakt (afspraak vergeten
) en ik heb niet het idee dat dat per se aan de hand is, maar dat het meer overbelasting is die misschien al wel 10 jaar of langer speelt. Dus eigenlijk: ik zit nu thuis, ik werk niet tot minimaal, absoluut niet in mijn eigen functie en dat mag en kan ik voorlopig ook niet, maar ik heb nog steeds stress. Van het huishouden, van de boodschappen, van het feit dat ik bijvoorbeeld in de middag een afspraak heb en daar tegen aan hik en dus helemaal niet productief ben tot die tijd en vooral omdat het in mijn hoofd allemaal zou moeten lukken, maar in praktijk het me gewoon níet lukt. En ik me er dus wel extreem verantwoordelijk voor voel en vindt dat dingen nou eenmaal zo horen (kleren horen in een kast, de vloer hoort altijd zandvrij te zijn, de boodschappen horen altijd voorradig te zijn en het avondeten gepland) Dit is al van voor de burn out overigens, dus vandaar dat ik me nu weer 'normaal' voel.
Deels moet ik aan de gang met die overtuigingen, maar hoe doen jullie dat? Hebben jullie systemen voor dat soort dingen? Ik ben na een werkdag doorgaans zo uitgewrongen (wordt ook aan gewerkt om dat te voorkomen) dat ik misschien nog wel iets doe in huis maar ik me doorgaans er niet toe kan zetten om me aan een planning te houden.
Hoe in vredesnaam krijg je het voor elkaar om alle dingen die je wilt doen ook daadwerkelijk te doen En als dat niet kan: wat doe je dat níet? Want in mijn beleving is het allemaal even belangrijk eigenlijk.Hoe zorg je dus dat je niet alles wilt doen? De lijst van dingen die 'moeten' is eindeloos in mijn hoofd. Van flossen tot je benen scheren tot de keukenkastjes opruimen, weer eens langs oma, de was, gezond eten, leren programmeren, de hond goed opvoeden, helpen met huiswerk van de kinderen, betrokken zijn bij hun sport, regelmatig iets leuks doen, enzovoorts enzovoorts enzovoorts.
Dus tips en ervaringen zijn meer dan welkom.
woensdag 22 januari 2020 12:54
Het is net of ik mijn eigen verhaal lees, wat een herkenbaarheid. Een burn out heb ik niet maar lekker gaat het ook zeker niet. Eind vorig jaar heb ik hier hulp bij gezocht (psycholoog). Ik kon/kan niet meer....
Het 'moeten' en met name de overtuigingen van wat je zou moeten kunnen en wat normaal zou moeten zijn herken ik ook. 'Waarom lukt mij dat niet?' 'Waarom kan ik dat niet?' Mensen kunnen hierover dingen tegen me zeggen die ik rationeel wel begrijp (je bent geen 20 meer, je legt de lat te hoog, je wil het te goed doen) maar het 'landt' niet. Het geldt voor een andere en niet voor mij.
Het niet-productief zijn als je later op de dag iets hebt gepland. Bij mij begint dat al als ik op maandag zie dat er op vrijdag of zaterdag (mijn 'vrije' weekend) iets in mijn agenda staat. Ik hang er de hele week tegenaan. Ook als het leuke dingen zijn waar ik heus zin in heb.
Ik reageer nog uitgebreider maar heb dit voor nu ook even als TVP geplaatst.
Het 'moeten' en met name de overtuigingen van wat je zou moeten kunnen en wat normaal zou moeten zijn herken ik ook. 'Waarom lukt mij dat niet?' 'Waarom kan ik dat niet?' Mensen kunnen hierover dingen tegen me zeggen die ik rationeel wel begrijp (je bent geen 20 meer, je legt de lat te hoog, je wil het te goed doen) maar het 'landt' niet. Het geldt voor een andere en niet voor mij.
Het niet-productief zijn als je later op de dag iets hebt gepland. Bij mij begint dat al als ik op maandag zie dat er op vrijdag of zaterdag (mijn 'vrije' weekend) iets in mijn agenda staat. Ik hang er de hele week tegenaan. Ook als het leuke dingen zijn waar ik heus zin in heb.
Ik reageer nog uitgebreider maar heb dit voor nu ook even als TVP geplaatst.
woensdag 22 januari 2020 12:55
Wat ik daaraan heb gedaan is dit: ik plan geen taken in, maar tijd.
Dan mag ik mezelf twee uur storten op het huishouden. Wat het dan ook is wat voor mijn voeten komt of wat me irriteert of waar ik zin in heb.
De administratie (ziektekostenverzekering bijvoorbeeld uitzoeken) telt ook mee en gootsteen losschroeven ook, fiets repareren, auto wassen, tuin snoeien, ramen lappen, o even liggende delen van ‘t kozijn schilderen, o even verf halen: maakt niet uit, ik doe het tot mijn twee uurtjes op zijn.
Wat ik op andere tijden bedenk aan “ohja moet ik nog doen” schrijf ik vooral niet op. Ik duw de gedachte eraan weer weg. Ik zeg dan tegen mezelf: “op dag x mag je weer”. Ik doe dat vier dagen in de week (vrijdag t/m maandag).
Op routines drijven is wel makkelijk, dat doe ik voor de dagelijks terugkerende klussen. Afwas, was, kattenbak, eten koken, stofzuigen. Elke dag is er een gezinslid ‘slachtoffer’ van deze taken. Met vier personen doe ik dus maar 25% hiervan.
En 1x per week blijf ik een half uur langer in de badkamer en kijk ik dan wel of het extra tanden stokeren, een gezichtsmasker of benen epileren gaat worden.
Routines minimaliseren je denkkracht, dat scheelt.
Dan mag ik mezelf twee uur storten op het huishouden. Wat het dan ook is wat voor mijn voeten komt of wat me irriteert of waar ik zin in heb.
De administratie (ziektekostenverzekering bijvoorbeeld uitzoeken) telt ook mee en gootsteen losschroeven ook, fiets repareren, auto wassen, tuin snoeien, ramen lappen, o even liggende delen van ‘t kozijn schilderen, o even verf halen: maakt niet uit, ik doe het tot mijn twee uurtjes op zijn.
Wat ik op andere tijden bedenk aan “ohja moet ik nog doen” schrijf ik vooral niet op. Ik duw de gedachte eraan weer weg. Ik zeg dan tegen mezelf: “op dag x mag je weer”. Ik doe dat vier dagen in de week (vrijdag t/m maandag).
Op routines drijven is wel makkelijk, dat doe ik voor de dagelijks terugkerende klussen. Afwas, was, kattenbak, eten koken, stofzuigen. Elke dag is er een gezinslid ‘slachtoffer’ van deze taken. Met vier personen doe ik dus maar 25% hiervan.
En 1x per week blijf ik een half uur langer in de badkamer en kijk ik dan wel of het extra tanden stokeren, een gezichtsmasker of benen epileren gaat worden.
Routines minimaliseren je denkkracht, dat scheelt.
woensdag 22 januari 2020 12:57
Happy07 schreef: ↑22-01-2020 12:54Het is net of ik mijn eigen verhaal lees, wat een herkenbaarheid. Een burn out heb ik niet maar lekker gaat het ook zeker niet. Eind vorig jaar heb ik hier hulp bij gezocht (psycholoog). Ik kon/kan niet meer....
Het 'moeten' en met name de overtuigingen van wat je zou moeten kunnen en wat normaal zou moeten zijn herken ik ook. 'Waarom lukt mij dat niet?' 'Waarom kan ik dat niet?' Mensen kunnen hierover dingen tegen me zeggen die ik rationeel wel begrijp (je bent geen 20 meer, je legt de lat te hoog, je wil het te goed doen) maar het 'landt' niet. Het geldt voor een andere en niet voor mij.
Het niet-productief zijn als je later op de dag iets hebt gepland. Bij mij begint dat al als ik op maandag zie dat er op vrijdag of zaterdag (mijn 'vrije' weekend) iets in mijn agenda staat. Ik hang er de hele week tegenaan. Ook als het leuke dingen zijn waar ik heus zin in heb.
Dan stel ik aan jou ook de vraag: Welke gedachte en of welk gevoel komt er kijken als je merkt dat je het niet kunt?
Ik denk dat je ook naar de kern moet van dit probleem. Er is een dieperliggende stem die er iets van vindt. Die maakt dat je je in zulke bochten wringt om maar niet toe te geven aan die stem of gedachte, of gevoel.
Ik reageer nog uitgebreider maar heb dit voor nu ook even als TVP geplaatst.
'Happiness is only real when shared'.
woensdag 22 januari 2020 13:00
Wat je hiermee in mijn ogen zegt, is dat je je nu weer zo voelt als in de jaren waarin je ‘alleen maar’ zo overbelast was dat je onverbiddelijk op een burn-out afstevende. Dat voelt vast als een verbetering in vergelijking met de periode waar je net uit komt, maar houdt nog geen wezenlijke omslag in.
Verder kom je redelijk eigenwijs over. Dat vind ik persoonlijk een waardevolle en ook leuke eigenschap, maar het maakt het wat lastig om je van advies te dienen. Hoe dan ook, je openingspost en verdere reacties geven blijk van een hele hoop moeten, en een bijna zero-tolerance houding ten opzichte van je beperkingen. Enig idee waar dat vandaan komt?
En dan tot slot als antwoord op je vraag: ik ben kostwinner en heb een kind en en voor mij zeer belangrijke hobby. Ik red dat matig. Vandaag is bijvoorbeeld mijn vrije dag, die ik ontzettend nuttig zou gaan besteden. In plaats daarvan lig ik in pyjama op de bank met buikpijn, en probeer ik dankbaar te zijn dat mijn lichaam op tijd aan de rem trekt. Ook dat lukt matig.
woensdag 22 januari 2020 13:02
Ik word ook al moe van je OP. Je wil veel te veel en je denkt dat dit "moet kunnen".
Maar er is geen standaard voor iedereen. Je gaat over je eigen grenzen heen.
Doe een stap terug. Overleg met je man hoe jullie dat in het vat gaan gieten maar hou niet vol dat al deze bezigheden "moeten kunnen" want het kan duidelijk niet.
En verder helemaal eens met Solomio.
Sterkte.
Maar er is geen standaard voor iedereen. Je gaat over je eigen grenzen heen.
Doe een stap terug. Overleg met je man hoe jullie dat in het vat gaan gieten maar hou niet vol dat al deze bezigheden "moeten kunnen" want het kan duidelijk niet.
En verder helemaal eens met Solomio.
Sterkte.
woensdag 22 januari 2020 13:06
o wat een herkenning hier! ik ben ook aan het herstellen van een burn out, en al die dingen die je moet doen, de chaos in je hoofd, het wel willen maar niet kunnen het is zo herkenbaar.
ik heb ondersteuning van een psychologe en van haar twee opdrachten gekregen die me ook echt helpen:
1. schrijf elke dag 3 dingen op die je fijn vindt, die je energie geven of waar je blij van wordt. Het helpt om positief tegen alles aan te kijken maar ook om te zien waar je zelf weer van op kunt laden.
2. schrijf 1 keer per week alles wat je wil/moet doen op in een lijstje. liefst verdeeld in lange termijn/korte termijn. Als je het opschrijft, dan is het uit je hoofd. Je weet dat het ergens staat dus je gaat het niet vergeten, dat geeft rust. kies dan elke dag een paar dingen die je wil doen. Doe dan ook niet meer zodat je niet in een keer alle opgebouwde energie weer kwijt bent (valkuil van mij, ik werk het liefst de hele lijst meteen af en ben wat energie betreft weer terug bij af). ik heb ook een paar wekelijkse activiteiten er in. zo staat bij mij op vrijdag het doen van de week-boodschappen. en op donderdag maak ik de badkamer schoon.
wat betreft het eten; ik heb ooit een overzicht gemaakt van alles wat wij graag eten. Alle gerechten verdeeld in AVG (aardappels vlees groente en alle varianten daarvan wat we lekker vinden dus spinazie, boontjes, rode kool etc). ander kopje is pasta (macaroni, macaroni ham/kaas, spaghetti, lasagna gewoon, lasagna spinazie, ...). enzovoort. Ik heb het uitgeprint en aan de binnenkant van de voorraadkast gehangen. Voor ik boodschappen ga doen kijk ik er even na en bedenk wat ik deze week wil gaan eten. Het lijstje wordt telkens groter, als we weer iets nieuws hebben wat we lekker vinden gaat het er bij. Maar zo hoef je niet uit je hoofd alles gaan bedenken, dat scheelt mij veel.
wat de was betreft, dat is hier een continu proces pffffff......
misschien schrijf ik het heel rationeel en simpel op maar ik heb er ook moeite mee om nu elke dag iets te doen. ik hik overal tegen aan. thuis rommelen lukt prima, maar op het moment dat ik iets buiten huis moet doen kost me dat zoveel moeite, zoveel energie. en daarbij, de ene dag kan ik totaal geen energie meer hebben en de dag daarna lijkt er bijna niets aan de hand als ik thuis ben. frustrerend want ik wil/moet zo veel.
sterkte.
ik heb ondersteuning van een psychologe en van haar twee opdrachten gekregen die me ook echt helpen:
1. schrijf elke dag 3 dingen op die je fijn vindt, die je energie geven of waar je blij van wordt. Het helpt om positief tegen alles aan te kijken maar ook om te zien waar je zelf weer van op kunt laden.
2. schrijf 1 keer per week alles wat je wil/moet doen op in een lijstje. liefst verdeeld in lange termijn/korte termijn. Als je het opschrijft, dan is het uit je hoofd. Je weet dat het ergens staat dus je gaat het niet vergeten, dat geeft rust. kies dan elke dag een paar dingen die je wil doen. Doe dan ook niet meer zodat je niet in een keer alle opgebouwde energie weer kwijt bent (valkuil van mij, ik werk het liefst de hele lijst meteen af en ben wat energie betreft weer terug bij af). ik heb ook een paar wekelijkse activiteiten er in. zo staat bij mij op vrijdag het doen van de week-boodschappen. en op donderdag maak ik de badkamer schoon.
wat betreft het eten; ik heb ooit een overzicht gemaakt van alles wat wij graag eten. Alle gerechten verdeeld in AVG (aardappels vlees groente en alle varianten daarvan wat we lekker vinden dus spinazie, boontjes, rode kool etc). ander kopje is pasta (macaroni, macaroni ham/kaas, spaghetti, lasagna gewoon, lasagna spinazie, ...). enzovoort. Ik heb het uitgeprint en aan de binnenkant van de voorraadkast gehangen. Voor ik boodschappen ga doen kijk ik er even na en bedenk wat ik deze week wil gaan eten. Het lijstje wordt telkens groter, als we weer iets nieuws hebben wat we lekker vinden gaat het er bij. Maar zo hoef je niet uit je hoofd alles gaan bedenken, dat scheelt mij veel.
wat de was betreft, dat is hier een continu proces pffffff......
misschien schrijf ik het heel rationeel en simpel op maar ik heb er ook moeite mee om nu elke dag iets te doen. ik hik overal tegen aan. thuis rommelen lukt prima, maar op het moment dat ik iets buiten huis moet doen kost me dat zoveel moeite, zoveel energie. en daarbij, de ene dag kan ik totaal geen energie meer hebben en de dag daarna lijkt er bijna niets aan de hand als ik thuis ben. frustrerend want ik wil/moet zo veel.
sterkte.
The past may be in tatters
But today is all that matters
But today is all that matters
woensdag 22 januari 2020 13:10
''Dan stel ik aan jou ook de vraag: Welke gedachte en of welk gevoel komt er kijken als je merkt dat je het niet kunt?
Ik denk dat je ook naar de kern moet van dit probleem. Er is een dieperliggende stem die er iets van vindt. Die maakt dat je je in zulke bochten wringt om maar niet toe te geven aan die stem of gedachte, of gevoel.''
Een gevoel van falen. Niet goed genoeg zijn. Niet voldoen aan de verwachtingen die anderen hebben. Dat voelt absoluut niet prettig. Geeft onrust en stress. Soms gevoel van paniek.
Mijn 'overtuigingen' hierin zijn niet reëel. Rationeel weet ik dat ook wel maar het lukt me (nog) niet om de switch te maken. Nu ik wat ouder word, begint het me echt op te breken en lukt het niet meer om 'op karakter' door te gaan.
Ik denk dat je ook naar de kern moet van dit probleem. Er is een dieperliggende stem die er iets van vindt. Die maakt dat je je in zulke bochten wringt om maar niet toe te geven aan die stem of gedachte, of gevoel.''
Een gevoel van falen. Niet goed genoeg zijn. Niet voldoen aan de verwachtingen die anderen hebben. Dat voelt absoluut niet prettig. Geeft onrust en stress. Soms gevoel van paniek.
Mijn 'overtuigingen' hierin zijn niet reëel. Rationeel weet ik dat ook wel maar het lukt me (nog) niet om de switch te maken. Nu ik wat ouder word, begint het me echt op te breken en lukt het niet meer om 'op karakter' door te gaan.
woensdag 22 januari 2020 13:11
Nee dat klopt helemaal, dat dat dus afstevenen op een burn out is. En daarom ook dat ik nu aan het onderzoeken ben wat ik anders moet gaan doen zodat ik niet meer in de modus van de afgelopen jaren terecht kom.Griebus67 schreef: ↑22-01-2020 13:00Wat je hiermee in mijn ogen zegt, is dat je je nu weer zo voelt als in de jaren waarin je ‘alleen maar’ zo overbelast was dat je onverbiddelijk op een burn-out afstevende. Dat voelt vast als een verbetering in vergelijking met de periode waar je net uit komt, maar houdt nog geen wezenlijke omslag in.
Verder kom je redelijk eigenwijs over. Dat vind ik persoonlijk een waardevolle en ook leuke eigenschap, maar het maakt het wat lastig om je van advies te dienen. Hoe dan ook, je openingspost en verdere reacties geven blijk van een hele hoop moeten, en een bijna zero-tolerance houding ten opzichte van je beperkingen. Enig idee waar dat vandaan komt?
En dan tot slot als antwoord op je vraag: ik ben kostwinner en heb een kind en en voor mij zeer belangrijke hobby. Ik red dat matig. Vandaag is bijvoorbeeld mijn vrije dag, die ik ontzettend nuttig zou gaan besteden. In plaats daarvan lig ik in pyjama op de bank met buikpijn, en probeer ik dankbaar te zijn dat mijn lichaam op tijd aan de rem trekt. Ook dat lukt matig.
Eigenwijs ben ik wel ja, dat klopt. Niet zozeer omdat ik vind dat anderen ongelijk hebben, maar ergens zit dan toch de overtuiging 'maar ze zien niet hoeveel tijd ik eigenlijk verlummel en ik eigenlijk niets bak van dingen, dus dit advies geldt voor mensen die echt hun best doen en écht hard werken'.
Zoals ik het deed wil ik niet nog 50 jaar door. En als ik zo doorga ga ik die 50 jaar ook gewoon niet halen, dan ben ik lang voor die tijd opgebrand. Dus dat is geen optie. Het punt is alleen dat ik alles leuk vind, overal ja op zeg, mijn werk echt heel erg leuk vind en daar ook goed in ben en enorm veel energie uit haal. Dus ik weet niet zo goed waar ik moet snijden. Minder werken? Ander soort werk? Minder sociale contacten onderhouden? Ik heb de afgelopen jaren echt al wel een hoop geleerd, ben veel meer gaan bewegen en heb mijn best gedaan meer leuke dingen te doen. Dat is aardig gelukt, anders was ik 5 jaar geleden al compleet afgebrand.
Wat je beschrijft is wel herkenbaar. Dan was ik een dag vrij en dan hing ik de hele dag op de bank omdat ik me echt niet tof voelde. Inmiddels heb ik dat na 2 uurtjes simpel werk in het kader van reintegratie al, dat ik de rest van de dag en de volgende dag nog gaar ben.
woensdag 22 januari 2020 13:14
Malinois schreef: ↑22-01-2020 13:11Nee dat klopt helemaal, dat dat dus afstevenen op een burn out is. En daarom ook dat ik nu aan het onderzoeken ben wat ik anders moet gaan doen zodat ik niet meer in de modus van de afgelopen jaren terecht kom.
Eigenwijs ben ik wel ja, dat klopt. Niet zozeer omdat ik vind dat anderen ongelijk hebben, maar ergens zit dan toch de overtuiging 'maar ze zien niet hoeveel tijd ik eigenlijk verlummel en ik eigenlijk niets bak van dingen, dus dit advies geldt voor mensen die echt hun best doen en écht hard werken'.
Zoals ik het deed wil ik niet nog 50 jaar door. En als ik zo doorga ga ik die 50 jaar ook gewoon niet halen, dan ben ik lang voor die tijd opgebrand. Dus dat is geen optie. Het punt is alleen dat ik alles leuk vind, overal ja op zeg, mijn werk echt heel erg leuk vind en daar ook goed in ben en enorm veel energie uit haal. Dus ik weet niet zo goed waar ik moet snijden. Minder werken? Ander soort werk? Minder sociale contacten onderhouden? Ik heb de afgelopen jaren echt al wel een hoop geleerd, ben veel meer gaan bewegen en heb mijn best gedaan meer leuke dingen te doen. Dat is aardig gelukt, anders was ik 5 jaar geleden al compleet afgebrand.
Wat je beschrijft is wel herkenbaar. Dan was ik een dag vrij en dan hing ik de hele dag op de bank omdat ik me echt niet tof voelde. Inmiddels heb ik dat na 2 uurtjes simpel werk in het kader van reintegratie al, dat ik de rest van de dag en de volgende dag nog gaar ben.
Gebruik de kaasschaaf-methode. Haal van àl je bezigheden iets af. Dan hoef je niets op te geven, alleen alles wat minder. Echt joh, schep ademruimte voor jezelf.
woensdag 22 januari 2020 13:17
Misschien ben je toch nog steeds calvinistischer dan je denkt.
In mijn refofamilie werkte iedereen totdat het niet meer ging, als allemaal Teunies van dat eenvoudiglevenblog. Om half zes opstaan, strijken, 6 broden bakken, bij bejaarde buurvrouwen gaan dweilen en ze gingen maar door en ze hadden altijd iets bij de koffie en wasten twee keer per week de ramen. En vergeleken met die mensen ben je algauw een waardeloze waailap. Ik vergeet dan echter dat ze op hun 60e versleten waren, met een kromme rug, heupproblemen en altijd pijn aan hun kapotte vingers.
Het is niet erg als je niet alles doet. Als iedereen zich geliefd voelt, als je te eten en te drinken hebt, als het huis geen aanleiding geeft tot een schurftepidemie en als je gewoon kunt doen wat je fijn vindt om te doen, dan is het al heel goed.
In mijn refofamilie werkte iedereen totdat het niet meer ging, als allemaal Teunies van dat eenvoudiglevenblog. Om half zes opstaan, strijken, 6 broden bakken, bij bejaarde buurvrouwen gaan dweilen en ze gingen maar door en ze hadden altijd iets bij de koffie en wasten twee keer per week de ramen. En vergeleken met die mensen ben je algauw een waardeloze waailap. Ik vergeet dan echter dat ze op hun 60e versleten waren, met een kromme rug, heupproblemen en altijd pijn aan hun kapotte vingers.
Het is niet erg als je niet alles doet. Als iedereen zich geliefd voelt, als je te eten en te drinken hebt, als het huis geen aanleiding geeft tot een schurftepidemie en als je gewoon kunt doen wat je fijn vindt om te doen, dan is het al heel goed.
woensdag 22 januari 2020 13:19
Maarrr dat geldt dus ook voor de anderen van wie jij denkt dat ze het wel allemaal 'en ... en ... en' kunnen...Malinois schreef: ↑22-01-2020 13:11Nee dat klopt helemaal, dat dat dus afstevenen op een burn out is. En daarom ook dat ik nu aan het onderzoeken ben wat ik anders moet gaan doen zodat ik niet meer in de modus van de afgelopen jaren terecht kom.
Eigenwijs ben ik wel ja, dat klopt. Niet zozeer omdat ik vind dat anderen ongelijk hebben, maar ergens zit dan toch de overtuiging 'maar ze zien niet hoeveel tijd ik eigenlijk verlummel en ik eigenlijk niets bak van dingen, dus dit advies geldt voor mensen die echt hun best doen en écht hard werken'.
Zoals ik het deed wil ik niet nog 50 jaar door. En als ik zo doorga ga ik die 50 jaar ook gewoon niet halen, dan ben ik lang voor die tijd opgebrand. Dus dat is geen optie. Het punt is alleen dat ik alles leuk vind, overal ja op zeg, mijn werk echt heel erg leuk vind en daar ook goed in ben en enorm veel energie uit haal. Dus ik weet niet zo goed waar ik moet snijden. Minder werken? Ander soort werk? Minder sociale contacten onderhouden? Ik heb de afgelopen jaren echt al wel een hoop geleerd, ben veel meer gaan bewegen en heb mijn best gedaan meer leuke dingen te doen. Dat is aardig gelukt, anders was ik 5 jaar geleden al compleet afgebrand.
Wat je beschrijft is wel herkenbaar. Dan was ik een dag vrij en dan hing ik de hele dag op de bank omdat ik me echt niet tof voelde. Inmiddels heb ik dat na 2 uurtjes simpel werk in het kader van reintegratie al, dat ik de rest van de dag en de volgende dag nog gaar ben.
Wat voor mij hielp om inzicht te verkrijgen is om ook dagelijks op te schrijven wat ik had gedaan en hoe ik me daarna voelde. Moest ik bijslapen? Had ik hoofdpijn. Zo realiseerde ik me dat ik soms dingen voor de 'leuk' wel plande, maar dat eigenlijk helemaal niet zo slim was.
En ja, dan moet je soms nee gaan zeggen, misschien zelfs tegen dingen die je leuk lijken. Maar soms komt dat ook uit een gevoel van FOMO, heel erg bang om te missen. Wat bij mij af en toe helpt is ipv ergens de hele avond (bij) te zijn ervoor te kiezen om eventjes te gaan.
woensdag 22 januari 2020 13:21
Waar het bij mij mis ging is dat anderen heel makkelijk kunnen zeggen 'dit is niet mijn taak/mijn verantwoordelijkheid' als het gaat om werk en dan de schuld bij de organisatie leggen en verder gaan met hun dag. Mij lukte dat niet. Want het gaat om mensen. En ik wil niet onderdeel zijn van een kastje naar de muur verhaal, en ik wil geen mensen in penibele situaties laten zitten omdat het op papier niet mijn verantwoordelijkheid is omdat ze net 2 kilometer over de grens van een werkgebied wonen, of omdat ze officieel onder een andere afdeling vallen maar die zeggen van niet. Daar ben ik op uitgevallen en dat is het stuk dat ik niet meer trok. Ik kan dat niet loslaten en ik wil dat helemaal niet loslaten ook. In de zorg zoals die op dit moment georganiseerd is in ons land kan ik niet meer werken, daar ben ik wel uit. Ik kan een hoop leren als het gaat om verantwoordelijkheid daar laten waar ie hoort en ik kan leren loslaten. Maar om te kunnen functioneren zou ik onverschillig moeten worden en dat wil ik niet.Solomio schreef: ↑22-01-2020 12:40Mijn belangrijkste les is toch wel geweest dat iedereen zijn/haar eigen balans moet vinden.
Ik kan lang niet wat anderen kunnen en daar heb ik mezelf jaren om veroordeeld, maar inmiddels kan ik daar prima mee leven.
Als ik jou lees vind je van jezelf dat je eigenlijk alles moet kunnen en liefst ook nog tegelijkertijd. Want anderen kunnen dat ook?
Ik denk dat heel veel mensen dat niet kunnen, maar dat je aan de buitenkant vaak alleen maar het 'gelukte' deel ziet.
Ik viel herhaaldelijk uit op mijn werk en heb moeten constateren dat mijn gewone dagelijkse leven al zoveel van mij vraagt, dat ik daar niet meer bij kan werken.
Anderen kunnen dat wel combineren, of kiezen dan voor hun werk en laten de rest een beetje sloffen, of.... of.... of....
En ja, er zijn ook mensen die alles kunnen, maar dat zijn er maar heel weinig.
Je schrijft al dat je alle trucjes kent, maar het lukt je voor jezelf toch niet.
Ik denk dat je uitgangspunt zal moeten gaan worden: wat lukt wél? En niet: hoe zorg ik dat alles wat ik vind dat moet lukken ook daadwerkelijk gaat lukken?
Dat laatste zal je wrsch in een volgende burn-out helpen, terwijl dat eerste meehelpt een modus te vinden waar je mee door kunt.
Mogelijk ligt daar al een deel van de oplossing hoor: ander werk gaan doen of ander soort werk gaan doen. Ik kan niet goed omgaan met korte termijn beslissingen die gaan over geld ipv mensen en die daadwerkelijk mensen het leven kosten omdat ze niet de zorg krijgen die ze moeten krijgen.
En verder moet ik inderdaad mijn eigen lat onder de loep nemen, al blijf ik diep van binnen vinden dat ik niets geks doe of wil. Daar moet ik blijkbaar mee aan de slag.
woensdag 22 januari 2020 13:21
Dat je denkt dat je alles maar moet kunnen, komt me overigens vrij bekend voor, want dat denk ik ook vaak van mezelf. En ook mij lukt dat niet. Soms voelt het echt alsof ik achter de feiten aanloop. Qua werk doe ik niet wat ik zou moeten doen, qua huishouden doe ik niet wat ik zou moeten doen, qua hobbies, sociaal leven en noem maar op.
Het stomme is: op mijn werk merkt niemand daar wat van. En ook thuis stort het huis niet in als de was niet in de kast ligt. Dus als ik me tegen dat gevoel verzet dat ik alles maar moet kunnen, heb ik daar alleen maar mezelf mee. Die gedachte helpt me wel om dat los te laten en om regelmatig te beseffen dat ik niet per se iets hoef.
Verder helpt routine. Sommige zaken zijn sowieso routine (zwemles is elke week om dezelfde tijd bijvoorbeeld), andere routines sluipen erin.
En creatief zijn helpt. Het was handig geweest als ik gisteren een plan voor het avondeten had gehad, maar dat was er niet. Geen tijd voor boodschappen, dus gekeken naar wat er nog in de kast lag en daar iets van gemaakt. Maar ik kan me voorstellen dat zulke dingen alleen lukken als je rust in je hoofd hebt.
Het stomme is: op mijn werk merkt niemand daar wat van. En ook thuis stort het huis niet in als de was niet in de kast ligt. Dus als ik me tegen dat gevoel verzet dat ik alles maar moet kunnen, heb ik daar alleen maar mezelf mee. Die gedachte helpt me wel om dat los te laten en om regelmatig te beseffen dat ik niet per se iets hoef.
Verder helpt routine. Sommige zaken zijn sowieso routine (zwemles is elke week om dezelfde tijd bijvoorbeeld), andere routines sluipen erin.
En creatief zijn helpt. Het was handig geweest als ik gisteren een plan voor het avondeten had gehad, maar dat was er niet. Geen tijd voor boodschappen, dus gekeken naar wat er nog in de kast lag en daar iets van gemaakt. Maar ik kan me voorstellen dat zulke dingen alleen lukken als je rust in je hoofd hebt.
woensdag 22 januari 2020 13:23
Ik denk dat het niet is of alles maar aannemen of onverschillig worden. Als jij iemand doorverwijst naar de juiste plek, maar ze niet zelf helpt, dan heb jij ze alsnog geholpen en jouw taak gedaan. Het zit 'm vooral in die controle los kunnen laten. Een beetje het idee 'als je het zelf doet dan weet je tenminste dat het goed wordt gedaan'.Malinois schreef: ↑22-01-2020 13:21Waar het bij mij mis ging is dat anderen heel makkelijk kunnen zeggen 'dit is niet mijn taak/mijn verantwoordelijkheid' als het gaat om werk en dan de schuld bij de organisatie leggen en verder gaan met hun dag. Mij lukte dat niet. Want het gaat om mensen. En ik wil niet onderdeel zijn van een kastje naar de muur verhaal, en ik wil geen mensen in penibele situaties laten zitten omdat het op papier niet mijn verantwoordelijkheid is omdat ze net 2 kilometer over de grens van een werkgebied wonen, of omdat ze officieel onder een andere afdeling vallen maar die zeggen van niet. Daar ben ik op uitgevallen en dat is het stuk dat ik niet meer trok. Ik kan dat niet loslaten en ik wil dat helemaal niet loslaten ook. In de zorg zoals die op dit moment georganiseerd is in ons land kan ik niet meer werken, daar ben ik wel uit. Ik kan een hoop leren als het gaat om verantwoordelijkheid daar laten waar ie hoort en ik kan leren loslaten. Maar om te kunnen functioneren zou ik onverschillig moeten worden en dat wil ik niet.
Mogelijk ligt daar al een deel van de oplossing hoor: ander werk gaan doen of ander soort werk gaan doen. Ik kan niet goed omgaan met korte termijn beslissingen die gaan over geld ipv mensen en die daadwerkelijk mensen het leven kosten omdat ze niet de zorg krijgen die ze moeten krijgen.
En verder moet ik inderdaad mijn eigen lat onder de loep nemen, al blijf ik diep van binnen vinden dat ik niets geks doe of wil. Daar moet ik blijkbaar mee aan de slag.
(heel herkenbaar overigens)
woensdag 22 januari 2020 13:25
Herkenbaar voor mij: chaos in mijn hoofd in combinatie met perfectionisme (een onmogelijke combi..).
Daarnaast herkenbaar: willen functioneren in werk en gezin, zonder dat het voelt of ik alles maar half doe.
Ooit een cursus “organiseren” gevolgd en ik kwam erachter hoe ik alles half doe en steeds doorga met wat ik onderweg tegenkom. En hoeveel tijd dat kost. En energie. Ik had geen idee. Daardoor kreeg ik wel in de gaten hoe het kwam dat alles mij altijd zoveel tijd kostte.
Inmiddels flinke burnout/depressie verder en daar kwam nog een licht hersenletsel bij.
Nu lukt het me eindelijk (5 jaar later) om te doen wat WEL lukt.
Wat mij het beste helpt: alles afwegen. Opschrijven wat ik moet doen en me bij elk ding afvragen: is dit noodzakelijk vandaag of kan het ook later? Dus schrappen wat kan. Juist in tegenstelling tot het afwerken van lijstjes. Het geeft mij rust in mijn hoofd.
Ik kan ook niet lang meer achter elkaar werken.
Voor wat betreft add. Het geeft al meer begrip van jezelf als je kunt accepteren dat jouw draagkracht gewoon minder is dan die van anderen doordat je meer tijd nodig hebt. Je kunt honderd nieuwe dingen uitproberen die je helpen om structuur aan te brengen maar een deel van het probleem is waarschijnlijk dat je na een tijdje vergeet om dat nieuwe systeem of die structuur aan te houden, juist omdat je het weet vergeet. Kleine tips kunnen wel juist helpen, zo was voor mij bij de was de truc om was direct op te hangen (goed uitslaan) en droge was bij het wasrek direct te vouwen en op te ruimen. Scheelt heel veel manden met te verwerken wasgoed EN ik hoef veel minder te strijken!
Acceptatie dus, en verder: hoe eenvoudiger hoe beter.
Daarnaast herkenbaar: willen functioneren in werk en gezin, zonder dat het voelt of ik alles maar half doe.
Ooit een cursus “organiseren” gevolgd en ik kwam erachter hoe ik alles half doe en steeds doorga met wat ik onderweg tegenkom. En hoeveel tijd dat kost. En energie. Ik had geen idee. Daardoor kreeg ik wel in de gaten hoe het kwam dat alles mij altijd zoveel tijd kostte.
Inmiddels flinke burnout/depressie verder en daar kwam nog een licht hersenletsel bij.
Nu lukt het me eindelijk (5 jaar later) om te doen wat WEL lukt.
Wat mij het beste helpt: alles afwegen. Opschrijven wat ik moet doen en me bij elk ding afvragen: is dit noodzakelijk vandaag of kan het ook later? Dus schrappen wat kan. Juist in tegenstelling tot het afwerken van lijstjes. Het geeft mij rust in mijn hoofd.
Ik kan ook niet lang meer achter elkaar werken.
Voor wat betreft add. Het geeft al meer begrip van jezelf als je kunt accepteren dat jouw draagkracht gewoon minder is dan die van anderen doordat je meer tijd nodig hebt. Je kunt honderd nieuwe dingen uitproberen die je helpen om structuur aan te brengen maar een deel van het probleem is waarschijnlijk dat je na een tijdje vergeet om dat nieuwe systeem of die structuur aan te houden, juist omdat je het weet vergeet. Kleine tips kunnen wel juist helpen, zo was voor mij bij de was de truc om was direct op te hangen (goed uitslaan) en droge was bij het wasrek direct te vouwen en op te ruimen. Scheelt heel veel manden met te verwerken wasgoed EN ik hoef veel minder te strijken!
Acceptatie dus, en verder: hoe eenvoudiger hoe beter.
anoniem_388036 wijzigde dit bericht op 22-01-2020 13:27
0.06% gewijzigd
woensdag 22 januari 2020 13:26
Heel erg herkenbaar! Je lijkt een mix van mij en mijn man. Ik heb een eindeloos to do lijstje in mijn hoofd, met sublijstjes en nog meer su lijstjes en moet ongelofelijk veel van mezelf, en tot voor kort lukte dat allemaal.
Mijn man is blanco in zijn hoofd, denkt nergens aan en vergeet alles (qua huishouden en zaken regelen dan).
We hebben nu iets gevonden wat redelijk werkt.
Stap 1 was alle taken opschrijven. Zoals al eerder is genoemd in kleine stappen.
Stap 2 was bepalen hoe vaak die zaken moeten gebeuren (kan dagelijks tot 2x per jaar ofzo). En dan start je met het absolute minimum wat nodig is.
Stap 3 was de taken verdelen tussen mij en mijn man.
Stap 4, en dat is de reddende engel, was de app 'Todoist' downloaden, en een widget op onze startschermen van onze mobieltjes plaatsen.
Stap 5: alle taken tot in de oneindigheid wegplannen. Dat kan eens in de drie dagen zijn, of elke tweede zondag van de maand, wat je maar wilt.
Stap 6: dagelijks zie je je to do lijstje, met wat je op die dag moet doen, elke keer als je je telefoon opent. Die werk je die dag af
Stap 7: als je je taken niet af hebt staan ze de volgende dag rood op je scherm. Je kunt ze dan met 1 klik herplannen naar een gewenste datum.
Stap 8: als je je bedenkt dat je iets moet doen zet je de taak meteen in je telefoon. Later kun je die wegplannen. Die ga je niet 'vandaag' doen terwijl dat moet.
Daarnaast heb ik verschillende categorieen. Lijstje voor huishouden, lijstje voor verjaardagen (dan vergeet ik niet te feliciteren) bepaalde projecten qua verbouwing etc.
Man heeft adhd en ik heb waarschijnlijk autisme. Dit lijkt overdreven, maar voor ons werkt het.
Voor boodschappen: we bestellen elke week boodschappen om op te halen bij de jumbo. We hebben in de app een lijstje staan met wekelijkse producten, die kunnen we zo toevoegen. Als ik doordeweeks zie dat de sambal ofzo op is, zet ik hem meteen in de jumbo app in het winkelmandje.
Voor avondeten: als het financieel mogelijk is kun je misschien een maaltijdbox nemen. Wij hebben juist in de wat mindere periodes hello fresh voor vijf dagen, prima, hoeven we niet na te denken, lekker en redelijk gezond.
Ik ben al 10 jaar samen met mijn man en dit is het enige wat tot nu toe goed werkt voor ons. Man heeft helemaal routine gekregen in de was doen bv.
Hij wilde wel volgens planning werken maar vergat dan te plannen bv.
Of hij had een to do lijstje en keek er niet op.
Dit is misschien meer voor de lange termijn hoor, voor nu: kleine doelen stellen. Schrijf het op. En kijk hoe je het haalt.
Dus niet: ik draai komende week drie wassen plus beddengoed, strijk de was en berg het netjes op
Maar: ik verschoon komende week het beddengoed.
En dat is zoooooo suf op het begin, maar in plaats van jezelf op je kop te geven dat je niet genoeg doet, leer je zo om trots op jezelf te zijn over wat je wél doet.
Mijn man is blanco in zijn hoofd, denkt nergens aan en vergeet alles (qua huishouden en zaken regelen dan).
We hebben nu iets gevonden wat redelijk werkt.
Stap 1 was alle taken opschrijven. Zoals al eerder is genoemd in kleine stappen.
Stap 2 was bepalen hoe vaak die zaken moeten gebeuren (kan dagelijks tot 2x per jaar ofzo). En dan start je met het absolute minimum wat nodig is.
Stap 3 was de taken verdelen tussen mij en mijn man.
Stap 4, en dat is de reddende engel, was de app 'Todoist' downloaden, en een widget op onze startschermen van onze mobieltjes plaatsen.
Stap 5: alle taken tot in de oneindigheid wegplannen. Dat kan eens in de drie dagen zijn, of elke tweede zondag van de maand, wat je maar wilt.
Stap 6: dagelijks zie je je to do lijstje, met wat je op die dag moet doen, elke keer als je je telefoon opent. Die werk je die dag af
Stap 7: als je je taken niet af hebt staan ze de volgende dag rood op je scherm. Je kunt ze dan met 1 klik herplannen naar een gewenste datum.
Stap 8: als je je bedenkt dat je iets moet doen zet je de taak meteen in je telefoon. Later kun je die wegplannen. Die ga je niet 'vandaag' doen terwijl dat moet.
Daarnaast heb ik verschillende categorieen. Lijstje voor huishouden, lijstje voor verjaardagen (dan vergeet ik niet te feliciteren) bepaalde projecten qua verbouwing etc.
Man heeft adhd en ik heb waarschijnlijk autisme. Dit lijkt overdreven, maar voor ons werkt het.
Voor boodschappen: we bestellen elke week boodschappen om op te halen bij de jumbo. We hebben in de app een lijstje staan met wekelijkse producten, die kunnen we zo toevoegen. Als ik doordeweeks zie dat de sambal ofzo op is, zet ik hem meteen in de jumbo app in het winkelmandje.
Voor avondeten: als het financieel mogelijk is kun je misschien een maaltijdbox nemen. Wij hebben juist in de wat mindere periodes hello fresh voor vijf dagen, prima, hoeven we niet na te denken, lekker en redelijk gezond.
Ik ben al 10 jaar samen met mijn man en dit is het enige wat tot nu toe goed werkt voor ons. Man heeft helemaal routine gekregen in de was doen bv.
Hij wilde wel volgens planning werken maar vergat dan te plannen bv.
Of hij had een to do lijstje en keek er niet op.
Dit is misschien meer voor de lange termijn hoor, voor nu: kleine doelen stellen. Schrijf het op. En kijk hoe je het haalt.
Dus niet: ik draai komende week drie wassen plus beddengoed, strijk de was en berg het netjes op
Maar: ik verschoon komende week het beddengoed.
En dat is zoooooo suf op het begin, maar in plaats van jezelf op je kop te geven dat je niet genoeg doet, leer je zo om trots op jezelf te zijn over wat je wél doet.
woensdag 22 januari 2020 13:27
Betty_Slocombe schreef: ↑22-01-2020 13:17Misschien ben je toch nog steeds calvinistischer dan je denkt.
In mijn refofamilie werkte iedereen totdat het niet meer ging, als allemaal Teunies van dat eenvoudiglevenblog. Om half zes opstaan, strijken, 6 broden bakken, bij bejaarde buurvrouwen gaan dweilen en ze gingen maar door en ze hadden altijd iets bij de koffie en wasten twee keer per week de ramen. En vergeleken met die mensen ben je algauw een waardeloze waailap. Ik vergeet dan echter dat ze op hun 60e versleten waren, met een kromme rug, heupproblemen en altijd pijn aan hun kapotte vingers.
Het is niet erg als je niet alles doet. Als iedereen zich geliefd voelt, als je te eten en te drinken hebt, als het huis geen aanleiding geeft tot een schurftepidemie en als je gewoon kunt doen wat je fijn vindt om te doen, dan is het al heel goed.
Daar zit wat in hoor. Nietsdoen is domweg geen optie bij mijn familie. Je dóet dingen. Als je thuiskomt maai je het gras, kook je het eten, werk je nog even de was bij, veeg je de vloer en ga je nog even naar een vergadering van je vrijwilligerswerk, dan kom je thuis, ruim je een rondje op en ga je naar bed, om 7 uur opstaan, eerst 'de boel aan kant' en ga je weer naar je werk. Echt exact wat jij hier beschrijft. Alleen zijn mijn ouders half in de 60 en doen ze dat nog stééds allemaal.
En dat krijg ik dan ook wel te horen, als dat bij mij niet lukt, of als iets te lang kapot blijft omdat het repareren er bij in schiet. Mijn moeder kijkt mijn huishouden hoofdschuddend aan zeg maar. Ik heb die mensen werkelijk nog nooit niets zien doen. En ik snap maar niet waar ze de energie vandaan halen.
Van buiten ziet mijn huishouden en ik zelf er overigens prima georganiseerd, schoon, netjes en gezellig uit. Die burn out verbaasde mensen nogal zeg maar, want als iemand nu alles altijd onder controle heeft dan ben ik het wel..... Op het oog dan tenminste.
woensdag 22 januari 2020 13:32
En daar gaat het mis. Want uiteraard kan ik dan loslaten, ik verwijs iemand door en die krijgt daar hulp en klaar. Zo gaat het alleen niet.Bee_Kind schreef: ↑22-01-2020 13:23Ik denk dat het niet is of alles maar aannemen of onverschillig worden. Als jij iemand doorverwijst naar de juiste plek, maar ze niet zelf helpt, dan heb jij ze alsnog geholpen en jouw taak gedaan. Het zit 'm vooral in die controle los kunnen laten. Een beetje het idee 'als je het zelf doet dan weet je tenminste dat het goed wordt gedaan'.
(heel herkenbaar overigens)
Ik verwijs iemand door, die ander zegt 'valt niet onder ons' of 'is eigen verantwoordelijkheid mensen moet zelf eerst .... .doen om hulp te krijgen' of 'we hebben een wachtlijst van 1,5 jaar kom daarna maar eens terug' of 'deze problematiek is te zwaar voor ons, ga daar maar eens kijken' en dán kan ik het dus niet los laten. Vaak werkt dat extreem goed uit, want daarmee heb ik echt al aantoonbaar fikse problemen voorkomen, blijven doorzetten waar iedereen zei dat het mijn taak niet meer was, en dat het dan uiteindelijk goed kwam.
Ik heb het soort functie waar ik heel goed kan zien waar de hiaten zitten in de zorg, waar van me verwacht wordt dat ik de touwtjes in handen heb en dat ik de regie heb over zaken. Inhoudelijk is dat geen enkel probleem. Maar organisatorisch loop ik daar enorm op vast omdat dingen gewoon echt niet goed geregeld zijn.. Ik zie daadwerkelijk mensen doodgaan door hoe de zorg georganiseerd is. En daar kan ik niet mee dealen.
woensdag 22 januari 2020 13:38
Dat is ook heel heftig inderdaad.... Ik denk dan uiteindelijk dat een andere invulling van jouw werk wel belangrijk is. Waar je wel nog steeds je kwaliteiten in kwijt kunt. Ik kan me dan indenken dat je bijvoorbeeld wel de wat 'lastigere gevallen' regelt, maar dat dat dan ook het enige is wat je doet, zodat je caseload niet te hoog oploopt? Geen idee of zoiets kan hoor. Krijg je hier iets van begeleiding in met een coach? Echt puur gericht op 'wat wil ik straks met mijn werk'?Malinois schreef: ↑22-01-2020 13:32En daar gaat het mis. Want uiteraard kan ik dan loslaten, ik verwijs iemand door en die krijgt daar hulp en klaar. Zo gaat het alleen niet.
Ik verwijs iemand door, die ander zegt 'valt niet onder ons' of 'is eigen verantwoordelijkheid mensen moet zelf eerst .... .doen om hulp te krijgen' of 'we hebben een wachtlijst van 1,5 jaar kom daarna maar eens terug' of 'deze problematiek is te zwaar voor ons, ga daar maar eens kijken' en dán kan ik het dus niet los laten. Vaak werkt dat extreem goed uit, want daarmee heb ik echt al aantoonbaar fikse problemen voorkomen, blijven doorzetten waar iedereen zei dat het mijn taak niet meer was, en dat het dan uiteindelijk goed kwam.
Ik heb het soort functie waar ik heel goed kan zien waar de hiaten zitten in de zorg, waar van me verwacht wordt dat ik de touwtjes in handen heb en dat ik de regie heb over zaken. Inhoudelijk is dat geen enkel probleem. Maar organisatorisch loop ik daar enorm op vast omdat dingen gewoon echt niet goed geregeld zijn.. Ik zie daadwerkelijk mensen doodgaan door hoe de zorg georganiseerd is. En daar kan ik niet mee dealen.
woensdag 22 januari 2020 13:52
Dat geldt voor mij ook.Solomio schreef: ↑22-01-2020 12:40Mijn belangrijkste les is toch wel geweest dat iedereen zijn/haar eigen balans moet vinden.
Ik kan lang niet wat anderen kunnen en daar heb ik mezelf jaren om veroordeeld, maar inmiddels kan ik daar prima mee leven.
Als ik jou lees vind je van jezelf dat je eigenlijk alles moet kunnen en liefst ook nog tegelijkertijd. Want anderen kunnen dat ook?
Ik denk dat heel veel mensen dat niet kunnen, maar dat je aan de buitenkant vaak alleen maar het 'gelukte' deel ziet.
Ik viel herhaaldelijk uit op mijn werk en heb moeten constateren dat mijn gewone dagelijkse leven al zoveel van mij vraagt, dat ik daar niet meer bij kan werken.
Anderen kunnen dat wel combineren, of kiezen dan voor hun werk en laten de rest een beetje sloffen, of.... of.... of....
En ja, er zijn ook mensen die alles kunnen, maar dat zijn er maar heel weinig.
Ik heb geleerd de lat lager te leggen na een aantal depressies. Je kunt hier niet van de vloer eten (of wel, het is maar hoe je het bekijkt
), maar het huis is netjes genoeg om ad hoc bezoek te ontvangen.Praktisch geleerd:
Prioriteiten stellen - schoon ondergoed en schoon bestek vind ik belangrijker dan schone ramen bijvoorbeeld. De ramen was ik vrijwel nooit.
Minder spullen betekent minder tijd kwijt aan het huishouden
Sommige mensen ontspannen door activiteiten die bekend staan daarom, massage, sauna, boekje lezen, ik ontspan door lijstjes maken die ik daarna waarschijnlijk nooit ga gebruiken en door nieuwe dingen te leren. Daar krijg ik energie van.
Ik hoef niet 100 ballen in de lucht te houden, ik hou het liever klein.
woensdag 22 januari 2020 13:54
Ik raad je aan dit topic te lezen: relaties/vriend-gebruikt-stoel-als-kled ... ges/456349 Ik als slons heb hier hartelijk om moeten lachen.
Nog eentje vandaag: thuis/ramen-4-jaar-niet-gewassen-en-nu/ ... ges/456367
Nog eentje vandaag: thuis/ramen-4-jaar-niet-gewassen-en-nu/ ... ges/456367
woensdag 22 januari 2020 14:03
Dat zal wel maar als je terug bent naar voorheen dan val je uiteindelijk weer in dezelfde put omdat je niks hebt veranderd.
Eigenlijk moet je een nieuwe versie van goed voelen vinden, eentje waar speling in zit, waar je tot 80 % gaat ipv 120%, eentje die niet weer langzaam opbouwt naar extreem ellendig.
woensdag 22 januari 2020 14:22
Ik herken de chaos, frustratie en de constante gedachtes van 'hoe doen mensen dit toch allemaal?'. Met als verschil dat het er bij mij níet altijd netjes, gezellig en toonbaar uitziet. En dat ik maar 1 dag werk en een lui thuisblijfwijf ben mét sinds kort weer een schoonmaakster. Omdat ik het niet kan, huishouden. Waarom weet ik niet, maar ik vind het echt een gigantische monsterklus, het is zo ontzettend veel werk. Ondanks de hopeloze chaos hier hou ik eigenlijk heel erg van netjes en structuur. Maar als ik alles netjes zou bijhouden zou mijn leven enkel en alleen uit huishouden bestaan. Ik begrijp er dus geen hol van, hoe mensen dat doen, netjes leven. En dan ook nog kinderen en een baan. HOE dan.
Ik kan maar een conclusie trekken: ze hebben gewoon veel meer fysieke en mentale energie. Mijn batterij is heel snel leeg. Ik ben zwanger, zorg voor kind, (halen/brengen school etc) doe wat basic huishoudtaken, kook en doe kind 's avonds in bed. Dat is mijn doorsnee dag. En die is werkelijk waar voor mij dan al vol genoeg.
Ik vind ook heel veel dingen leuk, maar mijn wereld is nu heel klein. Ik heb me daar bij neergelegd, dat ik zo ben en dat dit is wat ik nu kan. Heb toen ik in de twintig was een gigantische burnout gehad omdat ik gewoon veel teveel deed. Dat helpt me nu wel om mijn leven klein en overzichtelijk te houden,en hulp te vragen zonder al te veel schaamte.
Daar ligt bij jou, denk ik nog veel winst, zo te lezen heb je allerlei overtuigingen van je familie overgenomen die voor jou duidelijk niet functioneren.
Ik kan maar een conclusie trekken: ze hebben gewoon veel meer fysieke en mentale energie. Mijn batterij is heel snel leeg. Ik ben zwanger, zorg voor kind, (halen/brengen school etc) doe wat basic huishoudtaken, kook en doe kind 's avonds in bed. Dat is mijn doorsnee dag. En die is werkelijk waar voor mij dan al vol genoeg.
Ik vind ook heel veel dingen leuk, maar mijn wereld is nu heel klein. Ik heb me daar bij neergelegd, dat ik zo ben en dat dit is wat ik nu kan. Heb toen ik in de twintig was een gigantische burnout gehad omdat ik gewoon veel teveel deed. Dat helpt me nu wel om mijn leven klein en overzichtelijk te houden,en hulp te vragen zonder al te veel schaamte.
Daar ligt bij jou, denk ik nog veel winst, zo te lezen heb je allerlei overtuigingen van je familie overgenomen die voor jou duidelijk niet functioneren.
