Hoe krijg jij alles (niet) voor elkaar?

Inmiddels zit ik al een paar maanden thuis met een burn out en is er uiteraard een heel arsenaal aan hulptroepen ingeschakeld. Het gaat eigenlijk best goed met me, ik voel me (zolang ik niet werk) weer 'normaal' alleen kom ik er achter dat mijn normaal eigenlijk niet echt normaal is, maar nog steeds mega gestressed en dat ik vol zit met 'moeten' en een tikje overdreven verantwoordelijkheidsgevoel.

Uiteraard ben ik daar met de psycholoog mee aan het werk, maar ik ben toch ook wel benieuwd naar hoe andere mensen dat doen. In mijn omgeving heb ik weinig moeders, ik heb veel vrijgezelle vriendinnen of kinderloze vriendinnen met niet-doorsnee banen en dat is lastig vergelijkingsmateriaal. Die zijn ook heel druk, maar op een andere manier. Die vriendinnen en mijn andere therapeut (niet de psycholoog) vertellen me steeds dat ik te veel wil en dat de lat te hoog ligt en ik vind oprecht dat ze dat verkeerd zien. Gewoon werken, voor je kinderen zorgen en je huishouden op orde hebben en daarnaast nog af en toe sporten en leuke dingen doen zie ik als een soort 'basis' van wat je in ieder geval moet kunnen en doen zeg maar. Dat dat niet lukt voelt als behoorlijk falen.

Nu ben ik een enorme chaoot en ik overzie dingen heel vaak niet. Zo is mijn was al jaren een drama, het wordt heus schoon, maar verder dan de wasmand komt het zelden en ik vind dat een enorme tekortkoming van mezelf. Was hoort schoon, opgevouwen en netjes in de kast.
Voor veel dingen heb ik inmiddels wel een oplossing: ik heb huishoudelijke hulp die de grote dingen doet, badkamer, wc, keuken, woonkamer. Zelf moeten we af en toe nog stofzuigen en het toilet eens extra doen en de was en de gewone ravage opruimen die je met pubers en huisdieren hebt.

Ik heb inmiddels ook een systeem waardoor ik niet meer 6x per jaar met een lege accu en de lichten aan op straat sta, en ik niet meer standaard mijn sleutels en pinpas kwijtraak. Dit na jaren en jaren 'ervaringsleren' en iets te vaak mijn man en/of de anwb moeten bellen.
Plannen wat we gaan eten, boodschappen, het is allemaal een enorme klus voor me en het kost me voor zover ik kan zien meer moeite dan de gemiddelde mens. Eigenlijk heb ik voor al dat soort dingen totaal geen routine. Ik doe wat ik tegenkom, maar heel onregelmatig en dus vaker niet dan wel.
Wat resulteert in s avonds nog snel de gymkleren in de was moeten gooien omdat die de volgende dag schoon moeten zijn en in de middag te laat door de supermarkt struinen op zoek naar iets eetbaars, wat ook weer enorm veel stress oplevert eigenlijk. Ik heb alle systemen al wel een keer geprobeerd om daar routine in te krijgen, boekjes, post its, boodschappen bestellen, elke dag een wasje proberen te doen, maar het is me nooit gelukt, het blijft chaos en omdat ik het dan niet meer overzie komt er niets meer uit mijn handen. Op mijn werk is dat ook een beetje zo: er is altijd wel ergens crisis of ellende, dus ik ga gewoon dóór, maar zonder al teveel planning of dat ik het overzie. Gewoon bikkelen dus.

Als ik 1 ding bedenk dat moet gebeuren verschijnen er minstens 20 min of meer gerelateerde zaken in mijn hoofd. Voorbeeld: Ik heb nog een zakje kaas nodig voor het avondeten, oh als ik dan toch daar ben even dat pakje wegbrengen naar het afgifte punt en als ik dat heb gedaan kan ik mooi even de auto wassen, oh lag daar niet nog een handdoek van de hond in die ik even moet wassen, wacht de wasmachine zit nog vol en dat moet in de droger, maar de droger is nog niet klaar, die moet ik even opnieuw aanzetten, ja dat krijg ik dus nooit allemaal voor elkaar en ik moet ook nog met de hond wandelen, wanneer moet ik dat nu gaan doen want dit kost allemaal veel te veel tijd. Resultaat: Paniek en ik wandel met de hond en de rest doe ik niet. Herhaal de volgende dag. Als ik wel werk is het iets beter omdat ik dan bezig ben en dan gewoon doorga en doorga en doorga . Maar dat resulteert dus in een burn out
Jaren geleden ben ik eens onderzocht op ADD/ADHD, maar die onderzoeken heb ik nooit afgemaakt (afspraak vergeten ) en ik heb niet het idee dat dat per se aan de hand is, maar dat het meer overbelasting is die misschien al wel 10 jaar of langer speelt.

Dus eigenlijk: ik zit nu thuis, ik werk niet tot minimaal, absoluut niet in mijn eigen functie en dat mag en kan ik voorlopig ook niet, maar ik heb nog steeds stress. Van het huishouden, van de boodschappen, van het feit dat ik bijvoorbeeld in de middag een afspraak heb en daar tegen aan hik en dus helemaal niet productief ben tot die tijd en vooral omdat het in mijn hoofd allemaal zou moeten lukken, maar in praktijk het me gewoon níet lukt. En ik me er dus wel extreem verantwoordelijk voor voel en vindt dat dingen nou eenmaal zo horen (kleren horen in een kast, de vloer hoort altijd zandvrij te zijn, de boodschappen horen altijd voorradig te zijn en het avondeten gepland) Dit is al van voor de burn out overigens, dus vandaar dat ik me nu weer 'normaal' voel.

Deels moet ik aan de gang met die overtuigingen, maar hoe doen jullie dat? Hebben jullie systemen voor dat soort dingen? Ik ben na een werkdag doorgaans zo uitgewrongen (wordt ook aan gewerkt om dat te voorkomen) dat ik misschien nog wel iets doe in huis maar ik me doorgaans er niet toe kan zetten om me aan een planning te houden.

Hoe in vredesnaam krijg je het voor elkaar om alle dingen die je wilt doen ook daadwerkelijk te doen En als dat niet kan: wat doe je dat níet? Want in mijn beleving is het allemaal even belangrijk eigenlijk.Hoe zorg je dus dat je niet alles wilt doen? De lijst van dingen die 'moeten' is eindeloos in mijn hoofd. Van flossen tot je benen scheren tot de keukenkastjes opruimen, weer eens langs oma, de was, gezond eten, leren programmeren, de hond goed opvoeden, helpen met huiswerk van de kinderen, betrokken zijn bij hun sport, regelmatig iets leuks doen, enzovoorts enzovoorts enzovoorts.

Dus tips en ervaringen zijn meer dan welkom.

Er worden wel zinnige dingen gezegd. Ik ga zo een paar uurtjes werken en daarna lees is alles nog eens goed door.

Ik denk dat dat ik per se heel veel last heb van anderen, als het gaat over huishouden enz. Het ziet er hier doorgaans toonbaar uit voor bezoek, maar ik word zelf gewoon ontzettend onrustig van rommel én het lukt me niet om het goed op te ruimen. Dus rommel in kastjes en laatjes enzo. Als het gaat om werk en de rest denk ik dat ik wel last heb van wat ‘men’ er van denkt. Dat is iets wat er in gestampt is, ookal ging je op zondagochtend een keer stiekem niet naar de kerk, en sliep je uit, dan ging je wél even je bed uit om de gordijnen open te doen. Want anders kon iedereen zien dat je nog in bed lag en dat kon niet.
Dus leven naar mijn eigen waarden en zoals ik zelf wil is inderdaad heel moeilijk voor me. Er is heel lang in gestampt dat dát niet de bedoeling was. Wat ik wilde en belangrijk vond was per definitie raar, gevaarlijk, stom of ondenkbaar. Met vrij fors pestverleden tot gevolg. En ouders die uit angst al die verantwoordelijkheid bij mij neerlegden. Als ik me gewoon zou aanpassen zou er niets aan de hand zijn. Die zijn mijn hele jeugd bezig geweest me in een mal te duwen waar ik niet in paste. Omdat zij ook wel zagen dat het niet paste, maar andere oplossingen dan aanpassen zagen zij niet. Het zijn lieve mensen en ik heb een goede band met ze, maar ze hebben van 60% van mijn leven geen idee.

Opgroeien in een ultra gereformeerde omgeving als jij in je hoofd totaal andere dingen wilt is geen pretje. Alles was gereformeerd. De school, de straat, de clubjes, de campings, de winkels. En ik paste daar domweg niet tussen want ik was véél te tegendraads. Maar dat tegendraadse dat is er uit gesleten met de jaren blijkbaar. Uit angst voor buitensluiting denk ik. Al ben ik al 15 jaar niet meer gereformeerd en weg waar ik ben opgegroeid.

Qua verantwoordelijkheidsgevoel. Dat is geen humble bragging, ik zou het graag wat minder willen. Want ik voel me verantwoordelijk voor zaken waar ik in de verste verte geen invloed op heb en dat is extreem belemmerend. Niet alleen qua werk, ook voor hoe anderen zich voelen, of er dingen mis gaan in het algemeen. Ik ben zo iemand die sorry gaat zeggen omdat het regent op een barbecue. Absurd dus.

Overigens is het letterlijk wat collega’s die het wel volhouden tegen me zeggen als ik het er met ze over praat: het is maar werk, jij gaat niet over de besluiten dus voer gewoon uit, dan heb jij aan je verplichting voldaan en heb je een schoon geweten. Indekken dus. En een soort lamgeslagenheid omdat elke 2 jaar het beleid totaal verandert en iedereen weet dat de dingen die nu worden doorgevoerd over 2 jaar weer worden teruggedraaid wegens niet werkbaar. Op een gegeven moment was de helft van mijn team ziek thuis en het verloop is enórm omdat de mensen die dat niet kunnen weer vertrekken (om ergens anders in hetzelfde terecht te komen).
Er zitten nog 2 dezelfde mensen in het team die er ook in zaten toen ik 2,5 jaar geleden begon. De rest is weg, al dan niet met een burn out voorafgaand aan vertrek. Dit vertel ik niet om mijn eigen doorgeschoten verantwoordelijkheidsgevoel recht te praten, daar moet ik mee aan de slag. Maar naast dat er bij mij iets scheef zit zit er in mijn sector ook iets scheef. En werk is een vrij groot onderdeel van mijn identiteit omdat ik het echt heel leuk vind en het bijna een soort roeping is. Dat is dus wel even een ding, als dat opeens ter discussie staat. Of je dat nog wel kunt en wilt blijven doen. Ik zou werkelijk niet weten wat ik anders zou kunnen en willen en ik vind het ook oprecht zonde. Want ik ben goed in wat ik doe.

Die adhd ga ik er toch nog maar eens in gooien. Iemand schreef gebrek aan focus. Ceylon geloof ik. En dat klopt. Het is alleen niet zo dat ik die focus dan opeens wel heb als ik mijn best er op doe. Of maar heel kort en daarna ben ik totaal overprikkeld. Focus heb ik eigenlijk alleen bij dingen die ik leuk vind: boeken, mijn werk (en dan niet het administratieve gebeuren), een computerspelletje. Maar bij het plannen van lange termijn dingen of saaie dingen heb ik echt 0 focus.

En ja ik denk dat ik stiekem een manier zou willen om het allemaal wel tegelijk te kunnen. Maar ik ben er inmiddels wel voldoende achter dat dat niet gaat werken.

Maar bedenken hoe en wat dan wel is een heftig proces. En hoewel ik eigenwijs overkom ben ik een zacht ei, en is dat eigenwijze ook gewoon een strategie om overeind te blijven.

*edit* Iets te herkenbaar qua werk

rumforviva schreef: ↑

23-01-2020 09:39

Indekken? Hoezo? Het is gewoon wat het is. Soms liggen dingen niet in jouw handen. Je bent er uiteindelijk toch om te doen wat je gevraagd wordt. En soms zijn de dingen die jij belangrijk vindt niet wat men van hogerhand belangrijk vindt (geld en kosten gaan niet altijd samen met de ideale wereld). Daar heb je het dan mee te doen.

Dat kost in dit geval soms mensenlevens en daar kan ik niet mee uit de voeten

Solomio schreef: ↑

23-01-2020 09:58

Als in dat mensen zelfmoord plegen?

Dat. Of een ander iets aandoen. En nu ligt die keus en verantwoordelijkheid altijd bij de persoon zelf. En ik hoef in die zin ook geen mensen te ‘redden’ want dat stukje daar sta ik professioneel genoeg in.

Maar als iemand al een hele tijd om hulp vraagt en dat niet krijgt omdat die hulp niet bestaat/wegbezuinigd is/de wetgeving in de weg zit/er wachtlijsten zijn, en mensen wijzen naar papier om te verdedigen dat ze niets doen die kan ik niet zo goed handelen. Terwijl mijn ervaring is dat als mensen echt willen helpen ze flexibel zijn en meedenken en het dan wel lukt. Dat mag en kan steeds minder

Betty_Slocombe schreef: ↑

23-01-2020 10:45

Ik herken je verhaal echt enorm. Als je opgroeit met het idee dat je de dingen gewoon goed hoort te doen, dan is dat je waarheid. Dat klinkt wat heftig, maar ik snap ook gewoon niet zo goed hoe het kan dat mensen bepaalde taken bewust niet of half doen. Dat is geen humble bragging, want ik ben op mijn manier een luie donder, maar als iemand op mijn werk zegt "donderdag 30 januari moet je XYZ inleveren" dan lever ik dat uiterlijk die donderdag in. Want dat moet. En veel mensen voelen die noodzaak minder. Wat je dan krijgt, is dat jij vaker gevraagd wordt, omdat mensen zeker weten dat jij het dan wel doet. En je doet het niet per se perfect ofzo, maar het gebeurt tenminste. En al met al doe je dus meer dan andere mensen en word je voor je gevoel (voor mijn gevoel) gestraft voor je arbeidsethos. Daar word je dan weer bitter en chagrijnig van.

Ik vind dat lastig. Afspraken zijn voor mij belangrijk, anderen niet in de steek laten ook. Tenzij een noodgeval of een ramp of ziekte zou ik niet bewust verzaken. Maar de vraag is wel hoe belangrijk ik mezelf maak en hoe zinnig dat is: de wereld draait vast wel door zonder mij.
Nu heb ik wel geluk dat ik niet zulk werk doe als jij. Ik zal ook nooit de zorg ingaan, al overweeg ik wel degelijk een beroepswijziging.

Exact dit. En dus ook dat veel mensen in mijn netwerk rechtstreeks mij gaan benaderen ipv de normale wegen omdat ze weten hoe ik werk. Als er iets ingewikkelds is en je vangt overal bot, bel Mali dan, die verzint wel iets en régelt het.

Onhandig natuurlijk. Want daardoor kreeg ik ook nog eens alle zaken die erg ingewikkeld en complex waren én ik kan dus niet zo goed nee zeggen tegen mensen in benarde posities. Dat is een vrij dodelijke combinatie voor mezelf want je werk wordt ingewikkelder dan dat van je collega’s en dat is dan volledig je eigen schuld want ja, je pakt ook alles op. En het voelt ergens ook lekker om het zo te doen.

Ik verbaas me ook altijd over mensen die iets domweg weigeren. Omdat ze het er niet mee eens zijn. Bepaald methodes of administratieve zaken. Of omdat ze vinden dat het anders moet. Hoe Doe Je Dat! Ik kan heel goed regels omzeilen op inhoud, maar ik sta om 3 uur s nachts op een lege weg nog stil voor een rood stoplicht. Tot hilariteit van anderen die gewoon oversteken en op me gaan staan wachten.

Snowkitty schreef: ↑

23-01-2020 11:13

Ben je dan wel geschikt voor het werk wat je doet? Want niemand heeft er wat aan als jij eraan onderdoor gaat.

Volgens mij ben ik uitermate geschikt voor het werk wat ik doe. Alleen dus niet voor hoe we de boel met z’n allen organiseren. En dat is een ingewikkeld gebeuren. Inhoudelijk heb ik nooit ergens last van, ik neem geen verhalen mee naar huis, kan prima afstand bewaren, kan mensen ook heel goed op hun bek laten gaan als dat nodig is. Maar ik zie ook dat alles minder wordt door bezuinigingen, beleid dat op papier heel prima klopt en in praktijk absoluut niet werkbaar is.

Maar goed, daar heb je gewoon mee te dealen. Dus wat doe je als dat niet lukt?
Ik heb wel opties en ik kan van alles en dan verdien ik ook nog meer, maar dan moet ik de mensen waar ik het liefst mee werk én waar mijn grootste kracht ligt laten voor wat ze zijn.

herfstappeltaart schreef: ↑

23-01-2020 12:25

Precies maar na het omvallen zijn ze dus uitgeschakeld en heeft niemand meer wat aan ze.

En bedankt maar weer hè?