Psyche
alle pijlers
Hoe krijg jij alles (niet) voor elkaar?
woensdag 22 januari 2020 12:02
Inmiddels zit ik al een paar maanden thuis met een burn out en is er uiteraard een heel arsenaal aan hulptroepen ingeschakeld. Het gaat eigenlijk best goed met me, ik voel me (zolang ik niet werk) weer 'normaal' alleen kom ik er achter dat mijn normaal eigenlijk niet echt normaal is, maar nog steeds mega gestressed en dat ik vol zit met 'moeten' en een tikje overdreven verantwoordelijkheidsgevoel.
Uiteraard ben ik daar met de psycholoog mee aan het werk, maar ik ben toch ook wel benieuwd naar hoe andere mensen dat doen. In mijn omgeving heb ik weinig moeders, ik heb veel vrijgezelle vriendinnen of kinderloze vriendinnen met niet-doorsnee banen en dat is lastig vergelijkingsmateriaal. Die zijn ook heel druk, maar op een andere manier. Die vriendinnen en mijn andere therapeut (niet de psycholoog) vertellen me steeds dat ik te veel wil en dat de lat te hoog ligt en ik vind oprecht dat ze dat verkeerd zien. Gewoon werken, voor je kinderen zorgen en je huishouden op orde hebben en daarnaast nog af en toe sporten en leuke dingen doen zie ik als een soort 'basis' van wat je in ieder geval moet kunnen en doen zeg maar. Dat dat niet lukt voelt als behoorlijk falen.
Nu ben ik een enorme chaoot en ik overzie dingen heel vaak niet. Zo is mijn was al jaren een drama, het wordt heus schoon, maar verder dan de wasmand komt het zelden en ik vind dat een enorme tekortkoming van mezelf. Was hoort schoon, opgevouwen en netjes in de kast.
Voor veel dingen heb ik inmiddels wel een oplossing: ik heb huishoudelijke hulp die de grote dingen doet, badkamer, wc, keuken, woonkamer. Zelf moeten we af en toe nog stofzuigen en het toilet eens extra doen en de was en de gewone ravage opruimen die je met pubers en huisdieren hebt.
Ik heb inmiddels ook een systeem waardoor ik niet meer 6x per jaar met een lege accu en de lichten aan op straat sta, en ik niet meer standaard mijn sleutels en pinpas kwijtraak. Dit na jaren en jaren 'ervaringsleren' en iets te vaak mijn man en/of de anwb moeten bellen.
Plannen wat we gaan eten, boodschappen, het is allemaal een enorme klus voor me en het kost me voor zover ik kan zien meer moeite dan de gemiddelde mens. Eigenlijk heb ik voor al dat soort dingen totaal geen routine. Ik doe wat ik tegenkom, maar heel onregelmatig en dus vaker niet dan wel.
Wat resulteert in s avonds nog snel de gymkleren in de was moeten gooien omdat die de volgende dag schoon moeten zijn en in de middag te laat door de supermarkt struinen op zoek naar iets eetbaars, wat ook weer enorm veel stress oplevert eigenlijk. Ik heb alle systemen al wel een keer geprobeerd om daar routine in te krijgen, boekjes, post its, boodschappen bestellen, elke dag een wasje proberen te doen, maar het is me nooit gelukt, het blijft chaos en omdat ik het dan niet meer overzie komt er niets meer uit mijn handen. Op mijn werk is dat ook een beetje zo: er is altijd wel ergens crisis of ellende, dus ik ga gewoon dóór, maar zonder al teveel planning of dat ik het overzie. Gewoon bikkelen dus.
Als ik 1 ding bedenk dat moet gebeuren verschijnen er minstens 20 min of meer gerelateerde zaken in mijn hoofd. Voorbeeld: Ik heb nog een zakje kaas nodig voor het avondeten, oh als ik dan toch daar ben even dat pakje wegbrengen naar het afgifte punt en als ik dat heb gedaan kan ik mooi even de auto wassen, oh lag daar niet nog een handdoek van de hond in die ik even moet wassen, wacht de wasmachine zit nog vol en dat moet in de droger, maar de droger is nog niet klaar, die moet ik even opnieuw aanzetten, ja dat krijg ik dus nooit allemaal voor elkaar en ik moet ook nog met de hond wandelen, wanneer moet ik dat nu gaan doen want dit kost allemaal veel te veel tijd. Resultaat: Paniek en ik wandel met de hond en de rest doe ik niet. Herhaal de volgende dag. Als ik wel werk is het iets beter omdat ik dan bezig ben en dan gewoon doorga en doorga en doorga . Maar dat resulteert dus in een burn out
Jaren geleden ben ik eens onderzocht op ADD/ADHD, maar die onderzoeken heb ik nooit afgemaakt (afspraak vergeten
) en ik heb niet het idee dat dat per se aan de hand is, maar dat het meer overbelasting is die misschien al wel 10 jaar of langer speelt.
Dus eigenlijk: ik zit nu thuis, ik werk niet tot minimaal, absoluut niet in mijn eigen functie en dat mag en kan ik voorlopig ook niet, maar ik heb nog steeds stress. Van het huishouden, van de boodschappen, van het feit dat ik bijvoorbeeld in de middag een afspraak heb en daar tegen aan hik en dus helemaal niet productief ben tot die tijd en vooral omdat het in mijn hoofd allemaal zou moeten lukken, maar in praktijk het me gewoon níet lukt. En ik me er dus wel extreem verantwoordelijk voor voel en vindt dat dingen nou eenmaal zo horen (kleren horen in een kast, de vloer hoort altijd zandvrij te zijn, de boodschappen horen altijd voorradig te zijn en het avondeten gepland) Dit is al van voor de burn out overigens, dus vandaar dat ik me nu weer 'normaal' voel.
Deels moet ik aan de gang met die overtuigingen, maar hoe doen jullie dat? Hebben jullie systemen voor dat soort dingen? Ik ben na een werkdag doorgaans zo uitgewrongen (wordt ook aan gewerkt om dat te voorkomen) dat ik misschien nog wel iets doe in huis maar ik me doorgaans er niet toe kan zetten om me aan een planning te houden.
Hoe in vredesnaam krijg je het voor elkaar om alle dingen die je wilt doen ook daadwerkelijk te doen En als dat niet kan: wat doe je dat níet? Want in mijn beleving is het allemaal even belangrijk eigenlijk.Hoe zorg je dus dat je niet alles wilt doen? De lijst van dingen die 'moeten' is eindeloos in mijn hoofd. Van flossen tot je benen scheren tot de keukenkastjes opruimen, weer eens langs oma, de was, gezond eten, leren programmeren, de hond goed opvoeden, helpen met huiswerk van de kinderen, betrokken zijn bij hun sport, regelmatig iets leuks doen, enzovoorts enzovoorts enzovoorts.
Dus tips en ervaringen zijn meer dan welkom.
Uiteraard ben ik daar met de psycholoog mee aan het werk, maar ik ben toch ook wel benieuwd naar hoe andere mensen dat doen. In mijn omgeving heb ik weinig moeders, ik heb veel vrijgezelle vriendinnen of kinderloze vriendinnen met niet-doorsnee banen en dat is lastig vergelijkingsmateriaal. Die zijn ook heel druk, maar op een andere manier. Die vriendinnen en mijn andere therapeut (niet de psycholoog) vertellen me steeds dat ik te veel wil en dat de lat te hoog ligt en ik vind oprecht dat ze dat verkeerd zien. Gewoon werken, voor je kinderen zorgen en je huishouden op orde hebben en daarnaast nog af en toe sporten en leuke dingen doen zie ik als een soort 'basis' van wat je in ieder geval moet kunnen en doen zeg maar. Dat dat niet lukt voelt als behoorlijk falen.
Nu ben ik een enorme chaoot en ik overzie dingen heel vaak niet. Zo is mijn was al jaren een drama, het wordt heus schoon, maar verder dan de wasmand komt het zelden en ik vind dat een enorme tekortkoming van mezelf. Was hoort schoon, opgevouwen en netjes in de kast.
Voor veel dingen heb ik inmiddels wel een oplossing: ik heb huishoudelijke hulp die de grote dingen doet, badkamer, wc, keuken, woonkamer. Zelf moeten we af en toe nog stofzuigen en het toilet eens extra doen en de was en de gewone ravage opruimen die je met pubers en huisdieren hebt.
Ik heb inmiddels ook een systeem waardoor ik niet meer 6x per jaar met een lege accu en de lichten aan op straat sta, en ik niet meer standaard mijn sleutels en pinpas kwijtraak. Dit na jaren en jaren 'ervaringsleren' en iets te vaak mijn man en/of de anwb moeten bellen.
Plannen wat we gaan eten, boodschappen, het is allemaal een enorme klus voor me en het kost me voor zover ik kan zien meer moeite dan de gemiddelde mens. Eigenlijk heb ik voor al dat soort dingen totaal geen routine. Ik doe wat ik tegenkom, maar heel onregelmatig en dus vaker niet dan wel.
Wat resulteert in s avonds nog snel de gymkleren in de was moeten gooien omdat die de volgende dag schoon moeten zijn en in de middag te laat door de supermarkt struinen op zoek naar iets eetbaars, wat ook weer enorm veel stress oplevert eigenlijk. Ik heb alle systemen al wel een keer geprobeerd om daar routine in te krijgen, boekjes, post its, boodschappen bestellen, elke dag een wasje proberen te doen, maar het is me nooit gelukt, het blijft chaos en omdat ik het dan niet meer overzie komt er niets meer uit mijn handen. Op mijn werk is dat ook een beetje zo: er is altijd wel ergens crisis of ellende, dus ik ga gewoon dóór, maar zonder al teveel planning of dat ik het overzie. Gewoon bikkelen dus.
Als ik 1 ding bedenk dat moet gebeuren verschijnen er minstens 20 min of meer gerelateerde zaken in mijn hoofd. Voorbeeld: Ik heb nog een zakje kaas nodig voor het avondeten, oh als ik dan toch daar ben even dat pakje wegbrengen naar het afgifte punt en als ik dat heb gedaan kan ik mooi even de auto wassen, oh lag daar niet nog een handdoek van de hond in die ik even moet wassen, wacht de wasmachine zit nog vol en dat moet in de droger, maar de droger is nog niet klaar, die moet ik even opnieuw aanzetten, ja dat krijg ik dus nooit allemaal voor elkaar en ik moet ook nog met de hond wandelen, wanneer moet ik dat nu gaan doen want dit kost allemaal veel te veel tijd. Resultaat: Paniek en ik wandel met de hond en de rest doe ik niet. Herhaal de volgende dag. Als ik wel werk is het iets beter omdat ik dan bezig ben en dan gewoon doorga en doorga en doorga . Maar dat resulteert dus in een burn out
Jaren geleden ben ik eens onderzocht op ADD/ADHD, maar die onderzoeken heb ik nooit afgemaakt (afspraak vergeten
) en ik heb niet het idee dat dat per se aan de hand is, maar dat het meer overbelasting is die misschien al wel 10 jaar of langer speelt. Dus eigenlijk: ik zit nu thuis, ik werk niet tot minimaal, absoluut niet in mijn eigen functie en dat mag en kan ik voorlopig ook niet, maar ik heb nog steeds stress. Van het huishouden, van de boodschappen, van het feit dat ik bijvoorbeeld in de middag een afspraak heb en daar tegen aan hik en dus helemaal niet productief ben tot die tijd en vooral omdat het in mijn hoofd allemaal zou moeten lukken, maar in praktijk het me gewoon níet lukt. En ik me er dus wel extreem verantwoordelijk voor voel en vindt dat dingen nou eenmaal zo horen (kleren horen in een kast, de vloer hoort altijd zandvrij te zijn, de boodschappen horen altijd voorradig te zijn en het avondeten gepland) Dit is al van voor de burn out overigens, dus vandaar dat ik me nu weer 'normaal' voel.
Deels moet ik aan de gang met die overtuigingen, maar hoe doen jullie dat? Hebben jullie systemen voor dat soort dingen? Ik ben na een werkdag doorgaans zo uitgewrongen (wordt ook aan gewerkt om dat te voorkomen) dat ik misschien nog wel iets doe in huis maar ik me doorgaans er niet toe kan zetten om me aan een planning te houden.
Hoe in vredesnaam krijg je het voor elkaar om alle dingen die je wilt doen ook daadwerkelijk te doen En als dat niet kan: wat doe je dat níet? Want in mijn beleving is het allemaal even belangrijk eigenlijk.Hoe zorg je dus dat je niet alles wilt doen? De lijst van dingen die 'moeten' is eindeloos in mijn hoofd. Van flossen tot je benen scheren tot de keukenkastjes opruimen, weer eens langs oma, de was, gezond eten, leren programmeren, de hond goed opvoeden, helpen met huiswerk van de kinderen, betrokken zijn bij hun sport, regelmatig iets leuks doen, enzovoorts enzovoorts enzovoorts.
Dus tips en ervaringen zijn meer dan welkom.
maandag 27 januari 2020 18:06
Oh en die oplossing van geen sociaal leven hebben, dan kun je me helemaal opvegen. Ik heb het juist gered doordat ik mijn hele burn-out vriendinnen had die me in de auto zetten en meenamen voor leuke dingen. Die dat desnoods met m’n man overlegden als ik het overzicht niet meer had en het mij niet lukte om af te spreken. Dan werd het medegedeeld en daar was ik echt heel blij mee
maandag 27 januari 2020 18:50
Wat ik vooral niet snap; de tijd was voor je gereserveerd. Zelfs als het ADHD is, hadden ze prima dat onderzoek rechts kunnen laten starten en links jou alvast wat stoom af laten blazen en inzicht krijgen in je eigen patronen, of die op z'n minst bespreken. Zonde, zonde, zonde.
Overigens kan een verwijzing waarschijnlijk ook gewoon via je huisarts. Zeker als de BA op vakantie is. Ik kon kiezen door wie ik me liet verwijzen.
Overigens kan een verwijzing waarschijnlijk ook gewoon via je huisarts. Zeker als de BA op vakantie is. Ik kon kiezen door wie ik me liet verwijzen.
maandag 27 januari 2020 18:54
Nee joh, ik kreeg vandaag mijn echte behandelaar niet te spreken. Maar een regiebehandelaar. Je wacht 6 weken, Iemand doet een intake, dan wacht je 3 weken, dan krijg je een gesprek met een RB, dat moet voor de verzekering, staat 20 minuten voor. Want die móet jou gesproken hebben.
Dan kunnen ze dat afvinken en daarna krijg je dan gesprekken met een van de mindere goden.
Dus van behandeling was vandaag sowieso geen sprake geweest.
Als ik dat wilde moest ik in de tussentijd naar de POH. En daar heb ik dan weer geen behoefte aan.
Dan kunnen ze dat afvinken en daarna krijg je dan gesprekken met een van de mindere goden.
Dus van behandeling was vandaag sowieso geen sprake geweest.
Als ik dat wilde moest ik in de tussentijd naar de POH. En daar heb ik dan weer geen behoefte aan.
maandag 27 januari 2020 21:13
Wat ga ik daar mee opschieten? Overal zijn wachtlijsten, gaat niet om het geld. Het loopt juist via de instantie waar ik nu was omdat die véél minder wachttijd hadden dan anderen.rumforviva schreef: ↑27-01-2020 20:59Je mag toch ook zelf iemand zoeken, therapie hoeft toch niet via de instanties? Zo duur hoeft dat niet te zijn.
maandag 27 januari 2020 21:24
Nee, mijn werk is heel sociaal en ik heb het, nadat mijn oude rector, een heel sociaal persoon waar je het niet van verwacht, opbiechtte dat ze zelf eigenlijk ook geen vrienden heeft.
Het klinkt een beetje sukkelig en iets wat eigenlijk niet geaccepteerd wordt, maar er zit bij mij een maximum aan sociaal gedoe. Op mijn werk heb ik dus mijn vrienden en thuis in mijn gezin. Meer trek ik niet echt.
maandag 27 januari 2020 21:27
Als voor jou je sociale leven belangrijk is, dan moet je die zeker houden, maar voor mij is het een manier om te schrappen in al die verplichtingen.Malinois schreef: ↑27-01-2020 18:06Oh en die oplossing van geen sociaal leven hebben, dan kun je me helemaal opvegen. Ik heb het juist gered doordat ik mijn hele burn-out vriendinnen had die me in de auto zetten en meenamen voor leuke dingen. Die dat desnoods met m’n man overlegden als ik het overzicht niet meer had en het mij niet lukte om af te spreken. Dan werd het medegedeeld en daar was ik echt heel blij mee
Die vriendinnen en mijn andere therapeut (niet de psycholoog) vertellen me steeds dat ik te veel wil en dat de lat te hoog ligt en ik vind oprecht dat ze dat verkeerd zien. Gewoon werken, voor je kinderen zorgen en je huishouden op orde hebben en daarnaast nog af en toe sporten en leuke dingen doen zie ik als een soort 'basis' van wat je in ieder geval moet kunnen en doen zeg maar. Dat dat niet lukt voelt als behoorlijk falen.
Die ‘basis’ heb ik dus ook niet voor elkaar. Ik werk gewoon, zorg voor mijn kind en het huishouden is minimaal redelijk op orde en verder is het niks met niks hoor. En als ik niet tevreden ben dan moet ik gaan schuiven. Stoppen met werken of het huishouden nog meer op z’n Jan-boeren-fluitjes doen bijvoorbeeld.
dinsdag 28 januari 2020 12:46
Als het helpt, ik heb zelf gezocht voor een psycholoog en toen was ik met 4 weken aan de beurt. Dus het kan wel helpen.
En je ziet het wel heel zwart-wit he
. Niemand zegt dat je helemaal ergens mee moet stoppen, maar meer evenwicht erin is wel gezond Ik heb ook een hele fijne vriendengroep, met dierbare vriendinnen die echt altijd voor me klaar staan(ook in meerdere hele zware depressies), maar ik MOET ze niet elke week zien om deze vriendschap in stand te houden. Sommige zie ik een paar weken niet, maar dat is niet erg. Een goede vriendschap maakt juist dat je het vertrouwen hebt dat je dan weer op dezelfde voet verder gaat. Maar als je ook hierin bang bent om mensen kwijt te raken, kan ik begrijpen dat je daar onwijs veel energie in wil steken.
En je ziet het wel heel zwart-wit he
. Niemand zegt dat je helemaal ergens mee moet stoppen, maar meer evenwicht erin is wel gezond Ik heb ook een hele fijne vriendengroep, met dierbare vriendinnen die echt altijd voor me klaar staan(ook in meerdere hele zware depressies), maar ik MOET ze niet elke week zien om deze vriendschap in stand te houden. Sommige zie ik een paar weken niet, maar dat is niet erg. Een goede vriendschap maakt juist dat je het vertrouwen hebt dat je dan weer op dezelfde voet verder gaat. Maar als je ook hierin bang bent om mensen kwijt te raken, kan ik begrijpen dat je daar onwijs veel energie in wil steken.
'Happiness is only real when shared'.
dinsdag 28 januari 2020 13:55
Hey TO,
In tegenstelling tot jou ken ik vooral mensen die het helemaal niet zo strak op orde denken als jij dat ziet. Maar hier ook vooral 2 werkende ouders met kind(eren)
Zie veel mensen keuzes maken en van alle kanten gewoon wat af snoepen. Persoonlijk vind ik het huishouden een moetje. En probeer ik weg te komen met zo min mogelijk doen, met een optisch goed resultaat. Schoon huis, schone gezinsleden. Maar of de was gevouwen wordt interesseert me echt helemaal niets.
Misschien een beetje gekke tip, maar wij hebben op een gegeven moment de helft van al onze spullen weg gedaan. Kleding, boeken, zolder, schuur. De helft naar de kringloop, deel weg, deel weg gegeven. Er is nog maar 1 schaar in de keuken en 1 bij de knutselspullen. Er zijn er 10 naar de kringloop, maar die ene nooit kwijt. En ik loop niet meer de hele avond spullen te verplaatsen. Stofzuigen gaat sneller want ik hoef niet meer te kloten in de gang kast voordat ik de stofzuiger heb en het irritante tafeltje met opgestapelde spullen is er ook niet, dus daar onder hoef ik ook niet te prutsen. Kleding vouw ik niet op, maar stapel ik. Zat ruimte in de kast.
Verder dit (een heel stuk minder rigoureus) gedaan met sociale contacten. Goede vrienden en leuke familie zie ik vaker, kennissen minder. Het is altijd een beetje schipperen maar het motto helpt me keuze te maken zonder schuld gevoel.
Denk dat wat mensen aan de buitenkant laten zien, schoon huis, werk, bomvol sociaal leven, altijd maar een beeld is. Bij de mensen die ik goed ken (en om dat beeld heen kan kijken) is het altijd genuanceerder. En het aanrommelen is juist wel iets charmants aan leven vind ik zelf.
In tegenstelling tot jou ken ik vooral mensen die het helemaal niet zo strak op orde denken als jij dat ziet. Maar hier ook vooral 2 werkende ouders met kind(eren)
Zie veel mensen keuzes maken en van alle kanten gewoon wat af snoepen. Persoonlijk vind ik het huishouden een moetje. En probeer ik weg te komen met zo min mogelijk doen, met een optisch goed resultaat. Schoon huis, schone gezinsleden. Maar of de was gevouwen wordt interesseert me echt helemaal niets.
Misschien een beetje gekke tip, maar wij hebben op een gegeven moment de helft van al onze spullen weg gedaan. Kleding, boeken, zolder, schuur. De helft naar de kringloop, deel weg, deel weg gegeven. Er is nog maar 1 schaar in de keuken en 1 bij de knutselspullen. Er zijn er 10 naar de kringloop, maar die ene nooit kwijt. En ik loop niet meer de hele avond spullen te verplaatsen. Stofzuigen gaat sneller want ik hoef niet meer te kloten in de gang kast voordat ik de stofzuiger heb en het irritante tafeltje met opgestapelde spullen is er ook niet, dus daar onder hoef ik ook niet te prutsen. Kleding vouw ik niet op, maar stapel ik. Zat ruimte in de kast.
Verder dit (een heel stuk minder rigoureus) gedaan met sociale contacten. Goede vrienden en leuke familie zie ik vaker, kennissen minder. Het is altijd een beetje schipperen maar het motto helpt me keuze te maken zonder schuld gevoel.
Denk dat wat mensen aan de buitenkant laten zien, schoon huis, werk, bomvol sociaal leven, altijd maar een beeld is. Bij de mensen die ik goed ken (en om dat beeld heen kan kijken) is het altijd genuanceerder. En het aanrommelen is juist wel iets charmants aan leven vind ik zelf.
woensdag 29 januari 2020 10:20
Nah, ik ben niet per se bang om ze kwijt te raken, ik haal er ook gewoon veel energie uit. Ik zou het dus echt niet leuk vinden om mijn sociale leven op een veel lager pitje te zetten. Ik heb uiteraard ook kennissen of vriendinnen die ik maar eens per 2 maanden zie. En dat is prima. Maar dat is toch anders dan degenen die ik veel zie.totallyfree schreef: ↑28-01-2020 12:46Als het helpt, ik heb zelf gezocht voor een psycholoog en toen was ik met 4 weken aan de beurt. Dus het kan wel helpen.
En je ziet het wel heel zwart-wit he
