Hoe mee om te gaan met de therapie van een familielid?

27-11-2020 14:23 91 berichten
Alle reacties Link kopieren
Poeh, ik weet niet zo goed waar te beginnen...

Laat ik bij het begin beginnen. Ik ben de jongste van een gezin van 5. Er is best veel gebeurd binnen ons gezin waardoor er bepaalde patronen zijn ontstaan. 1 van mijn zussen is overleden aan kanker en mijn andere zus (X) is rond het overlijden gediagnosticeerd met een vorm van autisme. Terwijl mijn ouders veel bij mijn zieke zus in het ziekenhuis waren, paste mijn oma veel op mijn andere zussen. (Ik was toen nog niet geboren.)

Toen ik 18 was, kreeg mijn vader een pacemaker. De situatie die hier aan vooraf ging was best ingrijpend.
In datzelfde jaar is X opgenomen op de PAAZ vanwege een dwangneurose, straatvrees en een depressie. Voordat ze werd opgenomen gingen er maanden voorbij waarin we haar dag en nacht bevestiging moesten geven (dwangneurose) en draaide het non-stop om haar (wat overigens begrijpelijk is). Op dat moment was dit gewoon zoals het leven was, althans ons leven. Mijn ouders praatten weinig over emotionele zaken en waren vanuit de opvoeding van hun ouders gewend: niet lullen, maar poetsen (hoe liefdevol ze ook voor ons zijn hoor!).
Afgelopen jaar heb ik mijn vader 3x gereanimeerd zoals sommigen misschien wel weten. Achteraf bleek dit epilepsie te zijn en is hij stabiel met anti-epileptica.

Inmiddels is het 10 jaar later en gaat het heel goed met X. Eigenlijk is ze de stabielste van ons. Mijn andere zus (O) kampt met hypochondrie en een burn-out sinds enkele jaren. Een tijdje geleden is ze gestart met systeemtherapie. Hieruit benoemt ze met regelmaat dat ze nooit de liefde van mijn ouders heeft gehad die ze nodig had. Vanuit haar therapie beweert ze dat ze zich altijd groot heeft voor moeten doen, zich sterk moeten houden, toen mijn zus overleed, maar ook toen X op O leunde (X had geen vriendinnen, O betrok haar met uitgaan etc.). Daarbij geeft ze aan dat ze nooit aan zichzelf heeft kunnen denken. Als ze dit aangeeft bij mijn ouders, zegt mijn vader dat ze niet stil moet staan bij het verleden en mijn moeder kampt met een groot schuldgevoel, omdat ze het gevoel heeft dat haar opvoeding heeft 'gefaald'.
Anyways... Ik vind het best heftig om te horen wat mijn zus allemaal aan het analyseren is. Ik weet niet waarom, maar het geeft mij een schuldgevoel. Ik wil dat alles goed blijft onderling en daarbij merk ik een heel diep respect voor mijn ouders, omdat ze zo ontzettend veel hebben meegemaakt, maar altijd klaarstonden voor ons. Het maakt me verdrietig om de verhalen van mijn zus aan te horen. Bepaalde dingen herken ik wel en was ik mij op dat moment niet van de heftigheid van de situatie bewust, zoals de depressieve periode van X en de daaropvolgende opname op de PAAZ. Het draaide toen 24/7 om X, maar ik heb daar nu niet zoveel hinder van.

Ik vind het zelf lastig wat te doen. Moet ik mijn zus afkappen als ze hierover begint? Moet ik meer afstand nemen van mijn ouders? Heb ik een ongezonde/afhankelijke relatie met mijn ouders? Door alles wat er gebeurd is, merk ik dat ik meer en meer waardeer wat ik met ze heb (misschien ook verlatingsangst). Zeg het maar.

Ik loop momenteel bij de psycholoog om ook dit te bespreken, maar het duurt nog eventjes voor ik haar weer zie. Ik wilde met dit topic even mijn hart luchten...
Alle reacties Link kopieren
viva-amber schreef:
27-11-2020 15:23
Waarom mag het gevoel van je zus er niet zijn?
Dit dus.
Alle reacties Link kopieren
Schatkaart schreef:
27-11-2020 16:42
Terechte vraag! Ik moet wel zeggen dat ik mij vandaag kiplekker voelde tot mijn zus vertelde weer met mijn ouders te hebben gepraat om aan te geven dat ze zich niet begrepen voelt etc. Sindsdien voel ik me gewoon weer naar... Ik weet niet goed...
Mijn ouders zijn ouder geworden, kwetsbaarder. Hebben vroeger misschien niet alles goed aangepakt, maar wie wel? Mijn ouders hebben na het overlijden van mijn andere zus niet de nazorg gekregen die ze zo hard nodig hadden gehad. Dat was gewoon nog niet in die tijd. En wat betreft het autisme van mijn andere zus: hoe daarmee om te gaan, daar was ook weinig over bekend. Mijn ouders moesten het wiel zelf uitvinden.
Probeer er wat meer buiten te staan in plaats van de advocaat van je ouders te spelen.
Bewaar wat meer je objectiviteit.
toffifee schreef:
27-11-2020 16:47
Ik herken hierin iets. Afzetten en houden van kan naast elkaar bestaan he? Mijn vader moet binnenkort een hele zware operatie ondergaan. Ik ben al een paar maanden bang voor corona (bij hem) en nu komt daar ook die operatie bij. Als ik er aan denk dat het verkeerd kan gaan, schiet ik ook in blinde paniek en ik heb van de week ook gewoon even zitten huilen om de situatie. Ik houd van hem en wil hem niet kwijt. Tegelijkertijd rolde ik gisteren nog net niet met mijn ogen toen hij een mening had over iets waar ik mij niet in kan vinden. Doet niets af aan mijn liefde voor hem.
Wat @Toffifee zegt, maar dan ook verder dan dat: je ouders kunnen hun uiterste best hebben gedaan, maar het kan toch niet genoeg zijn geweest voor je zus. Dat kan naast elkaar bestaan. Verwaarlozing (waarvan ik niet kan zeggen of er bij jullie sprake van was) komt overigens vaak voor bij gezinnen waar één kind veel aandacht vereist en het is niet per se iemands schuld, maar het kan wel veel impact hebben. Ik denk dat je niet zozeer moet kijken naar of je ouders schuld hebben of iets verkeerd gedaan hebben, daar kun je toch niks meer mee.
Alle reacties Link kopieren
Ik denk dat jij jouw relatie met je ouders los moet koppelen van de relatie van je zus met haar ouders.

Jij mag dingen anders ervaren hebben, niet ervaren hebben, anders beoordelen enz. Jij en je zus hoeven niet het zelfde te vinden.

Soms is het leuk of leerzaam om te merken dat je dingen totaal verschillend ervaren hebt. Soms ook relativerend.
En soms is het heerlijk om herkenning te vinden bij mensen uit hetzelfde gezin.

En jij wordt nu ongemakkelijk van jouw positie.
Daarom zou ik je adviseren om wat afstand te nemen. Jij hoeft het probleem van je zus en van je ouders niet op te lossen, dat kan jij ook helemaal niet. Je hoeft het ook niet te compenseren of negeren of scheidsrechter te zijn.

En ik denk dat je je zus niet af hoeft te kappen. Natuurlijk mag haar gevoel er zijn. Maar je mag je zus wél begrenzen. Jij bent geen praatpaal voor haar gevoelens, jij hebt er namelijk zelf ook een paar. En de positie waar jij je nu in voelt, voelt niet goed.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
Alle reacties Link kopieren
snownow schreef:
27-11-2020 16:53
Wat @Toffifee zegt, maar dan ook verder dan dat: je ouders kunnen hun uiterste best hebben gedaan, maar het kan toch niet genoeg zijn geweest voor je zus. Dat kan naast elkaar bestaan. Verwaarlozing (waarvan ik niet kan zeggen of er bij jullie sprake van was) komt overigens vaak voor bij gezinnen waar één kind veel aandacht vereist en het is niet per se iemands schuld, maar het kan wel veel impact hebben. Ik denk dat je niet zozeer moet kijken naar of je ouders schuld hebben of iets verkeerd gedaan hebben, daar kun je toch niks meer mee.
Nee, ik snap je punt helemaal hoor. Maar ik vind het gewoon zo zielig... Doet me gewoon pijn dat zij het gevoel hebben te hebben gefaald. Dan denk ik: moet je ze daar nu nog mee opzadelen? Het is een keer benoemd: oké. Het gevoel mag er zijn, maar het moet ook een keer klaar zijn (denk ik dan). Ik vind er verder niks van en ik zeg er ook niks van hoor, maar ik vind dat gewoon moeilijk.
Schatkaart schreef:
27-11-2020 16:58
Nee, ik snap je punt helemaal hoor. Maar ik vind het gewoon zo zielig... Doet me gewoon pijn dat zij het gevoel hebben te hebben gefaald. Dan denk ik: moet je ze daar nu nog mee opzadelen? Het is een keer benoemd: oké. Het gevoel mag er zijn, maar het moet ook een keer klaar zijn (denk ik dan). Ik vind er verder niks van en ik zeg er ook niks van hoor, maar ik vind dat gewoon moeilijk.
Maak van hun probleem niet jouw probleem. Benoem het een keer en klaar. Accepteer dat jouw zus er anders in staat dan jij.
Alle reacties Link kopieren
Schatkaart schreef:
27-11-2020 16:58
Nee, ik snap je punt helemaal hoor. Maar ik vind het gewoon zo zielig... Doet me gewoon pijn dat zij het gevoel hebben te hebben gefaald. Dan denk ik: moet je ze daar nu nog mee opzadelen? Het is een keer benoemd: oké. Het gevoel mag er zijn, maar het moet ook een keer klaar zijn (denk ik dan). Ik vind er verder niks van en ik zeg er ook niks van hoor, maar ik vind dat gewoon moeilijk.
Dat gevoel er mag zijn maar dat het ook een keer klaar moet zijn, is misschien precies het probleem. Want in hoeverre mag een gevoel er zijn als je het na een bepaalde periode maar weer op moet bergen want nu is het mooi geweest? En dat zou zomaar precies de reden kunnen zijn dat je zus dit steeds weer opbrengt, omdat ze er nog steeds tegenaan blijft lopen dat het er niet al teveel toe doet.
Daarbij; dat jij het zo zielig vindt voor je ouders, zou zomaar wel iets kunnen zeggen over je relatie met hen. Het zijn volwassen mensen die prima met volwassen dingen kunnen dealen. Jij hoeft het niet zielig voor hen te vinden. Jij hoeft de lieve vrede niet te bewaren. De relatie tussen je zus en hen gaat alleen hen aan.
Alle reacties Link kopieren
Dat je het ziet als opzadelen, zegt ook al iets. Je zou als volwassenen onder elkaar toch ook gewoon mogen praten over relaties en gevoelens en hoe dat over en weer doorwerkt. Bij het leven hoort nu eenmaal dat je dingen doet die achteraf soms minder goed hebben uitgepakt, ook op relationeel vlak.
Alle reacties Link kopieren
Schatkaart schreef:
27-11-2020 16:58
Nee, ik snap je punt helemaal hoor. Maar ik vind het gewoon zo zielig... Doet me gewoon pijn dat zij het gevoel hebben te hebben gefaald. Dan denk ik: moet je ze daar nu nog mee opzadelen? Het is een keer benoemd: oké. Het gevoel mag er zijn, maar het moet ook een keer klaar zijn (denk ik dan). Ik vind er verder niks van en ik zeg er ook niks van hoor, maar ik vind dat gewoon moeilijk.
Je vindt er wel iets van. Je veroordeelt je zus. Je vindt dat het nu maar eens klaar moet zijn en je bent boos op haar dat ze je ouders met een schuldgevoel opzadelt.
In mijn ogen allemaal nogal pittige meningen over je zus, en nogal onterechte boosheid als je het mij vraagt, maar zeg nou niet dat je er niets van vindt. Dat is absoluut niet waar.
Alle reacties Link kopieren
meisje85 schreef:
27-11-2020 17:10
Dat gevoel er mag zijn maar dat het ook een keer klaar moet zijn, is misschien precies het probleem. Want in hoeverre mag een gevoel er zijn als je het na een bepaalde periode maar weer op moet bergen want nu is het mooi geweest? En dat zou zomaar precies de reden kunnen zijn dat je zus dit steeds weer opbrengt, omdat ze er nog steeds tegenaan blijft lopen dat het er niet al teveel toe doet.
Daarbij; dat jij het zo zielig vindt voor je ouders, zou zomaar wel iets kunnen zeggen over je relatie met hen. Het zijn volwassen mensen die prima met volwassen dingen kunnen dealen. Jij hoeft het niet zielig voor hen te vinden. Jij hoeft de lieve vrede niet te bewaren. De relatie tussen je zus en hen gaat alleen hen aan.
Maar er zit wat mij betreft wel verschil tussen 2 jaar herhalen en het na een maand afkappen. Zo bedoel ik het ook niet. En wat betreft dat opzadelen: je kunt best je punt duidelijk maken, maar ook dan vind ik dat het dan duidelijk is en dat je dat niet herhaaldelijk hoeft te benoemen. Kan ook averechts werken.
Schatkaart schreef:
27-11-2020 16:58
Nee, ik snap je punt helemaal hoor. Maar ik vind het gewoon zo zielig... Doet me gewoon pijn dat zij het gevoel hebben te hebben gefaald. Dan denk ik: moet je ze daar nu nog mee opzadelen? Het is een keer benoemd: oké. Het gevoel mag er zijn, maar het moet ook een keer klaar zijn (denk ik dan). Ik vind er verder niks van en ik zeg er ook niks van hoor, maar ik vind dat gewoon moeilijk.
Maar dat mág je ook vinden he. Je hoeft verder niet met je zus over vroeger en haar trauma's te praten. Je hebt het erkend en daarmee mag het voor jou ook klaar zijn. Dus als ze je mening wil, je luisterend oor, je begrip, etc. dan mag je ook zeggen dat jij het er met haar niet langer over wilt hebben. Dat je wat dit onderwerp betreft uitgepraat bent en ze daarvoor anderen moet zoeken.
Nu kan je dit vast wel vriendelijker verpakken dan ik het even zo 123 opschrijf. Maar hoe je het ook verpakt, de boodschap moet duidelijk zijn. Zoals zij jouw ouders dingen verwijt of aangeeft wat die in haar ogen allemaal hebben nagelaten, zo kan jij haar nu gaan wijzen op het feit dat haar verhalen jou onnodig en onwenselijk belasten en dat ze haar zwaarte, teleurstelling etc. ergens anders moet gaan bespreken.
Maar daarvoor zal er wel enige mate van confrontatie zijn, want het kan zomaar zijn dat dit voor haar koren op de molen van afwijzing valt. Maar eerlijk: dat is haar issue en niet jouw probleem.
anoniem_354676 wijzigde dit bericht op 27-11-2020 17:38
1.31% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Schatkaart, probeer anders je zus wat meer los te zien van je ouders. Probeer even los te laten dat je je ouders eigenlijk met hand en tand zou willen verdedigen.
Probeer eens gewoon naar je zus te lúisteren. Als mensen zichzelf blijven herhalen, is dat vaak omdat ze zich niet gehoord voelen.
Probeer je gewoon eens in haar te verplaatsen of zelfs maar gewoon eens echt luisteren. Zonder oordeel. Je hoeft het niet met haar eens te zijn om haar serieus te nemen.
Alle reacties Link kopieren
Jufjoke schreef:
27-11-2020 17:31
Je vindt er wel iets van. Je veroordeelt je zus. Je vindt dat het nu maar eens klaar moet zijn en je bent boos op haar dat ze je ouders met een schuldgevoel opzadelt.
In mijn ogen allemaal nogal pittige meningen over je zus, en nogal onterechte boosheid als je het mij vraagt, maar zeg nou niet dat je er niets van vindt. Dat is absoluut niet waar.
Ik vind er inderdaad wat van, maar ik blijf begripvol, ook naar mijn zus toe, maar het vraagt gewoon zoveel energie. Zit de een niet in de put, dan de ander wel. Het zuigt me leeg.
Alle reacties Link kopieren
Schatkaart schreef:
27-11-2020 17:37
Ik vind er inderdaad wat van, maar ik blijf begripvol, ook naar mijn zus toe, maar het vraagt gewoon zoveel energie. Zit de een niet in de put, dan de ander wel. Het zuigt me leeg.
Dan doe je iets verkeerd. Dan geef je je grenzen niet genoeg aan. Dan zal je een manier moeten vinden om emoties van de ander na een gesprek direct van je af te laten glijden. Dat is niet makkelijk, misschien kan je therapeut daarbij helpen.
meisje85 schreef:
27-11-2020 17:12
Dat je het ziet als opzadelen, zegt ook al iets. Je zou als volwassenen onder elkaar toch ook gewoon mogen praten over relaties en gevoelens en hoe dat over en weer doorwerkt. Bij het leven hoort nu eenmaal dat je dingen doet die achteraf soms minder goed hebben uitgepakt, ook op relationeel vlak.
Zulk soort gesprekken kun je prima jaar in, jaar uit met elkaar kunnen hebben. Maar daar is wel iets voor nodig. Dat er geen sfeer van verwijten meer is. Zolang iemand maar herhaaldelijk bij je komt met al haar teleurstellingen en frustraties (waar al lang niks meer aan te doen is) en blijft hameren op hoe tekort ze is gedaan, dan blijft dat een verwijt.
Ja, je kunt concluderen dat je tekort bent gedaan, ouders hebben dit geloof ik ook erkend (of ze het nu expres deden of niet, of ze hier nu veel aan konden doen of weinig). Maar de pijn die erna achterblijft kan alleen maar door de persoon zelf aangepakt worden. Het is zinloos om maar te blijven herhalen hoe zwaar haar leven is geweest. En eerlijk? Daar krijgen mensen op een gegeven moment ook gewoon een allergie voor. Kennelijk vindt zo'n persoon het dan makkelijker om te blijven wentelen in zelfmedelij dan te accepteren dat dit haar pijn heeft gedaan, maar dat ze dóór moet.
Schatkaart schreef:
27-11-2020 17:37
Ik vind er inderdaad wat van, maar ik blijf begripvol, ook naar mijn zus toe, maar het vraagt gewoon zoveel energie. Zit de een niet in de put, dan de ander wel. Het zuigt me leeg.
Waarom trek je je niet terug uit dit soort gesprekken? Telkens als je hoort dat het weer die kant opgaat, gewoon opstaan en zeggen dat je naar huis gaat. Of dat je even een blokje om gaat. Of je gaat naar de keuken en doet de deur dicht en gaat daar tosti's bakken of weet ik veel wat. Je bent niet verplicht om in die energie te blijven zitten.

En jouw ouders zijn er zelf verantwoordelijk voor om dat aan te horen of niet. Als jouw ouders het geen probleem vinden om jouw zus hier plek voor te (blijven) geven, dan moeten ze dat lekker blijven doen. Ding is dat jij er niet bij hoeft te zitten.
En je hoeft dus ook niet met je zus 1 op 1 gesprekjes te voeren over je ouders. Ook jij mag je grenzen aangeven en vertellen dat je graag met haar afspreekt, maar het wel een beetje luchtig wil houden.
Jufjoke schreef:
27-11-2020 17:37
Schatkaart, probeer anders je zus wat meer los te zien van je ouders. Probeer even los te laten dat je je ouders eigenlijk met hand en tand zou willen verdedigen.
Probeer eens gewoon naar je zus te lúisteren. Als mensen zichzelf blijven herhalen, is dat vaak omdat ze zich niet gehoord voelen.
Probeer je gewoon eens in haar te verplaatsen of zelfs maar gewoon eens echt luisteren. Zonder oordeel. Je hoeft het niet met haar eens te zijn om haar serieus te nemen.
Dit hóeft ze niet he. Alleen als ze dat wil. Feit is dat zus problemen heeft met haar ouders. Feitelijk is to geen partij in deze.
Dus to mág naar haar zus willen luisteren (en heeft ze volgens mij al veelvuldig gedaan). Ze mág het herkennen of niet. Ze mág har zus steunen of niet. Maar volgens mij heeft ze geprobeerd het goede te doen, is het daarmee niet voorbij, wil zus haar verhaal blijven houden en mág to ook gewoon zeggen, das war der letsten mal en zus daarna zonder pardon doorverwijzen naar ouders. Ze mag zélfs kritiek uiten op zus. Want dat kun je ook terug krijgen als je iemand keer op keer jouw verhaal wil doen. To zou ook mogen zeggen:
"Jannie, ik hoor een gebroken plaat. Vervelend voor je dat je er maar niet voorbij komt. Maar ik hoef het niet meer te horen. En als ik je een dringend advies mag geven, ga eraan werken, want je begint voor mij iig te voelen als een onverzadigbare zuiger en dat is toch ook niet hoe je op anderen wilt overkomen? Dag Jannie, love ya"

Dat mag ze allemaal doen. Hoeft overigens ook niet. Dat is de weg van absolute ruzie en drama. Ik zou kiezen voor de middenweg. Neutraal zeggen dat je over andere dingen wilt praten en weglopen als je het weer op hoort komen. En vooral stoppen met je verantwoordelijk te voelen voor je ouders. Zij moeten daarin hun eigen grenzen trekken, net zoals jij je eigen grenzen moet trekken.
Alle reacties Link kopieren
diyer schreef:
27-11-2020 17:55
Dit hóeft ze niet he. Alleen als ze dat wil. Feit is dat zus problemen heeft met haar ouders. Feitelijk is to geen partij in deze.
Dus to mág naar haar zus willen luisteren (en heeft ze volgens mij al veelvuldig gedaan). Ze mág het herkennen of niet. Ze mág har zus steunen of niet. Maar volgens mij heeft ze geprobeerd het goede te doen, is het daarmee niet voorbij, wil zus haar verhaal blijven houden en mág to ook gewoon zeggen, das war der letsten mal en zus daarna zonder pardon doorverwijzen naar ouders. Ze mag zélfs kritiek uiten op zus. Want dat kun je ook terug krijgen als je iemand keer op keer jouw verhaal wil doen. To zou ook mogen zeggen:
"Jannie, ik hoor een gebroken plaat. Vervelend voor je dat je er maar niet voorbij komt. Maar ik hoef het niet meer te horen. En als ik je een dringend advies mag geven, ga eraan werken, want je begint voor mij iig te voelen als een onverzadigbare zuiger en dat is toch ook niet hoe je op anderen wilt overkomen? Dag Jannie, love ya"

Dat mag ze allemaal doen. Hoeft overigens ook niet. Dat is de weg van absolute ruzie en drama. Ik zou kiezen voor de middenweg. Neutraal zeggen dat je over andere dingen wilt praten en weglopen als je het weer op hoort komen. En vooral stoppen met je verantwoordelijk te voelen voor je ouders. Zij moeten daarin hun eigen grenzen trekken, net zoals jij je eigen grenzen moet trekken.
Ja, daar heb je gelijk in. Ik krijg pas bij de laatste reactie van to inderdaad het gevoel dat ze al erg vaak geluisterd heeft.
Tot die reactie had ik eerder het gevoel dat to onvoorwaardelijk voor haar ouders kiest en zus wegzet als zijnde lastige aansteller. Dat zus' gevoel onder de mat wordt geschoven omdat to het zelf anders ervaren heeft. Dat is nu een beetje genuanceerd.
Wel vind ik nog steeds dat to de rol van advocaat van haar ouders beter wat meer los kan laten.

Neemt allemaal niet weg dat luisteren en proberen de kant van zus te begrijpen geen kwaad kan. Het toont dat je empathie hebt
Je zus heeft therapie maar het lijkt of ze blijft hangen in het verwerkingsproces.
Verwerken betekent ook kunnen accepteren dat je sommige dingen niet kunt veranderen. Als je ouders niet in staat zijn om te zeggen: wat rot dat jij je zo gevoeld hebt, dan kan zij daarnaar blijven hunkeren maar dat gaat niet gebeuren.
Los van de ingrijpende dingen die in jullie gezin zijn gebeurd is hoe er omgegaan werd en wordt met emoties eigenlijk veel wezenlijker. Ik zou met je zus praten over de therapie die ze volgt, of die haar brengt wat ze nodig heeft.
Alle reacties Link kopieren
feow schreef:
27-11-2020 16:55
Ik denk dat jij jouw relatie met je ouders los moet koppelen van de relatie van je zus met haar ouders.

Jij mag dingen anders ervaren hebben, niet ervaren hebben, anders beoordelen enz. Jij en je zus hoeven niet het zelfde te vinden.

Soms is het leuk of leerzaam om te merken dat je dingen totaal verschillend ervaren hebt. Soms ook relativerend.
En soms is het heerlijk om herkenning te vinden bij mensen uit hetzelfde gezin.

En jij wordt nu ongemakkelijk van jouw positie.
Daarom zou ik je adviseren om wat afstand te nemen. Jij hoeft het probleem van je zus en van je ouders niet op te lossen, dat kan jij ook helemaal niet. Je hoeft het ook niet te compenseren of negeren of scheidsrechter te zijn.

En ik denk dat je je zus niet af hoeft te kappen. Natuurlijk mag haar gevoel er zijn. Maar je mag je zus wél begrenzen. Jij bent geen praatpaal voor haar gevoelens, jij hebt er namelijk zelf ook een paar. En de positie waar jij je nu in voelt, voelt niet goed.
Hele mooie post.

Je zus wil misschien iets wat jij niet met haar deelt. Of kan delen.
Zij heeft toch therapie hiervoor.
Dan hoeft jij toch niet telkens haar praatpaal te zijn.

Wat hierboven Zo mooi zei. Ga haar begrenzen.
Alle reacties Link kopieren
Oh god, weer iemand die wil bepalen wat zus wel of niet mag voelen.
Begrenzen. Mooi woord mara en precies wat to zou kunnen doen.
chocolol schreef:
27-11-2020 18:13
Oh god, weer iemand die wil bepalen wat zus wel of niet mag voelen.
Kijk, ik denk niet dat to dit per se wil. Want niemand kan bepalen voor een ander wat deze moet voelen. Ik denk alleen dat het scheef is gegroeid omdat de zus er maar mee blijft komen naar to. Als ze daarmee stopt, en to dus ook niet aan de lopende band al die shit hoeft aan te horen, dat de irritaite erover dan snel voorbij is. Nu lijkt zus zelf niet te kunnen stoppen, dus is het aan to om het iig aan haar adres te laten stoppen.
Alle reacties Link kopieren
chocolol schreef:
27-11-2020 18:13
Oh god, weer iemand die wil bepalen wat zus wel of niet mag voelen.
Dus dit!
Alle reacties Link kopieren
Je bent wel heel erg loyaal naar je ouders toe, en erg beschermend. Dat zegt ook iets over de familiedynamiek.

Je zus mag voelen wat ze voelt, mag jullie ouders kwalijk nemen wat ze wil. Daar hoef jij geen mening over te hebben, dat staat namelijk los van jouw relatie met hen. Dat je vindt dat ze niet langer dan 2 jaar last mag hebben van de dingen die haar in haar beleving beschadigd hebben vind ik verdrietig en ongepast. En echt, dat is voor haar ook voelbaar, dat er een onzichtbare houdbaarheidsdatum is gezet op haar recht om zich rot te voelen over dingen in het contact met jullie ouders.

Al is ze 20 jaar dagelijks woest; dat recht heeft ze en daar heb je niet zoveel van te vinden. Het enige waar jij invloed op hebt en waar jij een grens in mag stellen is hoe ze jou daarmee belast. Maar jij hoeft je ouders niet in bescherming te nemen want 'hebben al zoveel meegemaakt' en 'bedoelen het toch goed' en 'dit is voor hen toch ook naar', dat is evengoed ongezond gedrag.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven