Psyche
alle pijlers
Hoe mee om te gaan met de therapie van een familielid?
vrijdag 27 november 2020 14:23
Poeh, ik weet niet zo goed waar te beginnen...
Laat ik bij het begin beginnen. Ik ben de jongste van een gezin van 5. Er is best veel gebeurd binnen ons gezin waardoor er bepaalde patronen zijn ontstaan. 1 van mijn zussen is overleden aan kanker en mijn andere zus (X) is rond het overlijden gediagnosticeerd met een vorm van autisme. Terwijl mijn ouders veel bij mijn zieke zus in het ziekenhuis waren, paste mijn oma veel op mijn andere zussen. (Ik was toen nog niet geboren.)
Toen ik 18 was, kreeg mijn vader een pacemaker. De situatie die hier aan vooraf ging was best ingrijpend.
In datzelfde jaar is X opgenomen op de PAAZ vanwege een dwangneurose, straatvrees en een depressie. Voordat ze werd opgenomen gingen er maanden voorbij waarin we haar dag en nacht bevestiging moesten geven (dwangneurose) en draaide het non-stop om haar (wat overigens begrijpelijk is). Op dat moment was dit gewoon zoals het leven was, althans ons leven. Mijn ouders praatten weinig over emotionele zaken en waren vanuit de opvoeding van hun ouders gewend: niet lullen, maar poetsen (hoe liefdevol ze ook voor ons zijn hoor!).
Afgelopen jaar heb ik mijn vader 3x gereanimeerd zoals sommigen misschien wel weten. Achteraf bleek dit epilepsie te zijn en is hij stabiel met anti-epileptica.
Inmiddels is het 10 jaar later en gaat het heel goed met X. Eigenlijk is ze de stabielste van ons. Mijn andere zus
kampt met hypochondrie en een burn-out sinds enkele jaren. Een tijdje geleden is ze gestart met systeemtherapie. Hieruit benoemt ze met regelmaat dat ze nooit de liefde van mijn ouders heeft gehad die ze nodig had. Vanuit haar therapie beweert ze dat ze zich altijd groot heeft voor moeten doen, zich sterk moeten houden, toen mijn zus overleed, maar ook toen X op O leunde (X had geen vriendinnen, O betrok haar met uitgaan etc.). Daarbij geeft ze aan dat ze nooit aan zichzelf heeft kunnen denken. Als ze dit aangeeft bij mijn ouders, zegt mijn vader dat ze niet stil moet staan bij het verleden en mijn moeder kampt met een groot schuldgevoel, omdat ze het gevoel heeft dat haar opvoeding heeft 'gefaald'.
Anyways... Ik vind het best heftig om te horen wat mijn zus allemaal aan het analyseren is. Ik weet niet waarom, maar het geeft mij een schuldgevoel. Ik wil dat alles goed blijft onderling en daarbij merk ik een heel diep respect voor mijn ouders, omdat ze zo ontzettend veel hebben meegemaakt, maar altijd klaarstonden voor ons. Het maakt me verdrietig om de verhalen van mijn zus aan te horen. Bepaalde dingen herken ik wel en was ik mij op dat moment niet van de heftigheid van de situatie bewust, zoals de depressieve periode van X en de daaropvolgende opname op de PAAZ. Het draaide toen 24/7 om X, maar ik heb daar nu niet zoveel hinder van.
Ik vind het zelf lastig wat te doen. Moet ik mijn zus afkappen als ze hierover begint? Moet ik meer afstand nemen van mijn ouders? Heb ik een ongezonde/afhankelijke relatie met mijn ouders? Door alles wat er gebeurd is, merk ik dat ik meer en meer waardeer wat ik met ze heb (misschien ook verlatingsangst). Zeg het maar.
Ik loop momenteel bij de psycholoog om ook dit te bespreken, maar het duurt nog eventjes voor ik haar weer zie. Ik wilde met dit topic even mijn hart luchten...
Laat ik bij het begin beginnen. Ik ben de jongste van een gezin van 5. Er is best veel gebeurd binnen ons gezin waardoor er bepaalde patronen zijn ontstaan. 1 van mijn zussen is overleden aan kanker en mijn andere zus (X) is rond het overlijden gediagnosticeerd met een vorm van autisme. Terwijl mijn ouders veel bij mijn zieke zus in het ziekenhuis waren, paste mijn oma veel op mijn andere zussen. (Ik was toen nog niet geboren.)
Toen ik 18 was, kreeg mijn vader een pacemaker. De situatie die hier aan vooraf ging was best ingrijpend.
In datzelfde jaar is X opgenomen op de PAAZ vanwege een dwangneurose, straatvrees en een depressie. Voordat ze werd opgenomen gingen er maanden voorbij waarin we haar dag en nacht bevestiging moesten geven (dwangneurose) en draaide het non-stop om haar (wat overigens begrijpelijk is). Op dat moment was dit gewoon zoals het leven was, althans ons leven. Mijn ouders praatten weinig over emotionele zaken en waren vanuit de opvoeding van hun ouders gewend: niet lullen, maar poetsen (hoe liefdevol ze ook voor ons zijn hoor!).
Afgelopen jaar heb ik mijn vader 3x gereanimeerd zoals sommigen misschien wel weten. Achteraf bleek dit epilepsie te zijn en is hij stabiel met anti-epileptica.
Inmiddels is het 10 jaar later en gaat het heel goed met X. Eigenlijk is ze de stabielste van ons. Mijn andere zus
kampt met hypochondrie en een burn-out sinds enkele jaren. Een tijdje geleden is ze gestart met systeemtherapie. Hieruit benoemt ze met regelmaat dat ze nooit de liefde van mijn ouders heeft gehad die ze nodig had. Vanuit haar therapie beweert ze dat ze zich altijd groot heeft voor moeten doen, zich sterk moeten houden, toen mijn zus overleed, maar ook toen X op O leunde (X had geen vriendinnen, O betrok haar met uitgaan etc.). Daarbij geeft ze aan dat ze nooit aan zichzelf heeft kunnen denken. Als ze dit aangeeft bij mijn ouders, zegt mijn vader dat ze niet stil moet staan bij het verleden en mijn moeder kampt met een groot schuldgevoel, omdat ze het gevoel heeft dat haar opvoeding heeft 'gefaald'.Anyways... Ik vind het best heftig om te horen wat mijn zus allemaal aan het analyseren is. Ik weet niet waarom, maar het geeft mij een schuldgevoel. Ik wil dat alles goed blijft onderling en daarbij merk ik een heel diep respect voor mijn ouders, omdat ze zo ontzettend veel hebben meegemaakt, maar altijd klaarstonden voor ons. Het maakt me verdrietig om de verhalen van mijn zus aan te horen. Bepaalde dingen herken ik wel en was ik mij op dat moment niet van de heftigheid van de situatie bewust, zoals de depressieve periode van X en de daaropvolgende opname op de PAAZ. Het draaide toen 24/7 om X, maar ik heb daar nu niet zoveel hinder van.
Ik vind het zelf lastig wat te doen. Moet ik mijn zus afkappen als ze hierover begint? Moet ik meer afstand nemen van mijn ouders? Heb ik een ongezonde/afhankelijke relatie met mijn ouders? Door alles wat er gebeurd is, merk ik dat ik meer en meer waardeer wat ik met ze heb (misschien ook verlatingsangst). Zeg het maar.
Ik loop momenteel bij de psycholoog om ook dit te bespreken, maar het duurt nog eventjes voor ik haar weer zie. Ik wilde met dit topic even mijn hart luchten...
vrijdag 27 november 2020 18:30
Soms willen mensen ook geen verandering. Of willen verandering. Het zal je zus wel wat opleveren. Dat zij ondanks erkenning en therapie.
Hierin blijft hangen.
En dit zal niet veranderen to.
Je mag je eigen leven leiden.
Ieder mens heeft een eigen verantwoording hoe ze leven.
Ook met veel ellende moet je door.
To zorg voor jezelf. Een ander doet het niet.
Hierin blijft hangen.
En dit zal niet veranderen to.
Je mag je eigen leven leiden.
Ieder mens heeft een eigen verantwoording hoe ze leven.
Ook met veel ellende moet je door.
To zorg voor jezelf. Een ander doet het niet.
vrijdag 27 november 2020 18:32
Zij heeft haar eigen proces hierin. En jij ook, maar je hoeft daar niet bij betrokken te zijn. Ik denk dat het goed is als je aangeeft dat je het hier niet over wilt hebben, of misschien niet elke keer, of wat dan ook maar goed voelt voor jou.
Voor je zus is het trouwens ook vervelend dat ze hiermee zit en blijkbaar veel heeft gemist vroeger waardoor ze daar nu veel mee bezig is. Je ouders kunnen niets meer veranderen aan vroeger en nogmaals, ook als ze alles hebben gedaan wat ze konden, maakt dat niet dat je zus niets gemist heeft of onterecht nu hiermee zit. Het betekent ook niet dat ze niet van haar ouders houdt of ze zal missen als ze er niet meer zijn.
Ze zal in therapie ook tips krijgen of erover nadenken wat ze wil bereiken bij haar ouders. Dat is haar proces verder. Mijn zussen en broer denken ook heel anders over de verwaarlozing die ik vroeger heb gevoeld, maar ik snap dat (inmiddels) wel, want zij kregen vanwege hun problematiek veel meer aandacht dan ik ('de brave') kreeg. We zijn opgegroeid in hetzelfde gezin, maar onze jeugd is toch heel anders geweest.
Voor je zus is het trouwens ook vervelend dat ze hiermee zit en blijkbaar veel heeft gemist vroeger waardoor ze daar nu veel mee bezig is. Je ouders kunnen niets meer veranderen aan vroeger en nogmaals, ook als ze alles hebben gedaan wat ze konden, maakt dat niet dat je zus niets gemist heeft of onterecht nu hiermee zit. Het betekent ook niet dat ze niet van haar ouders houdt of ze zal missen als ze er niet meer zijn.
Ze zal in therapie ook tips krijgen of erover nadenken wat ze wil bereiken bij haar ouders. Dat is haar proces verder. Mijn zussen en broer denken ook heel anders over de verwaarlozing die ik vroeger heb gevoeld, maar ik snap dat (inmiddels) wel, want zij kregen vanwege hun problematiek veel meer aandacht dan ik ('de brave') kreeg. We zijn opgegroeid in hetzelfde gezin, maar onze jeugd is toch heel anders geweest.
vrijdag 27 november 2020 18:35
Pff, ik zeg helemaal niet dat ze iets wel of niet mag vinden of voelen, jeetje. Ik vind het jammer dat het zo negatief wordt ingevuld.
Inmiddels hoor ik 2 jaar lang bij iedere keer dat we elkaar spreken deze verhalen/gevoelens. Ik ben heel empathisch en heel meegaand, maar ik vind het nogal wat dat het na 2 jaar nog zo gaat en het dus ergens lijkt te stagneren.
Ze gaf zelf aan dat ze doodmoe was van het continu klaarstaan voor mijn andere zus zoals ik in de OP beschreef (net als dat ik dat ook deed: ik heb haar ook duizenden keren bevestiging gegeven, op haar ingepraat als Brugman). Maar in feite herhaalt de geschiedenis zich. Ik zeg niet wat ze wel of niet mag voelen, alleen dat ik het na 2 jaar ook allemaal niet meer weet, evenals mijn ouders. Zoals ik al een paar keer eerder heb gezegd: het is goed om dit te benoemen, maar moet dat 2 jaar tijdens ieder bezoek?
Inmiddels hoor ik 2 jaar lang bij iedere keer dat we elkaar spreken deze verhalen/gevoelens. Ik ben heel empathisch en heel meegaand, maar ik vind het nogal wat dat het na 2 jaar nog zo gaat en het dus ergens lijkt te stagneren.
Ze gaf zelf aan dat ze doodmoe was van het continu klaarstaan voor mijn andere zus zoals ik in de OP beschreef (net als dat ik dat ook deed: ik heb haar ook duizenden keren bevestiging gegeven, op haar ingepraat als Brugman). Maar in feite herhaalt de geschiedenis zich. Ik zeg niet wat ze wel of niet mag voelen, alleen dat ik het na 2 jaar ook allemaal niet meer weet, evenals mijn ouders. Zoals ik al een paar keer eerder heb gezegd: het is goed om dit te benoemen, maar moet dat 2 jaar tijdens ieder bezoek?
schatkaart wijzigde dit bericht op 27-11-2020 18:40
6.95% gewijzigd
vrijdag 27 november 2020 18:39
Nee, zeker niet. Maar er is een belangrijk nuanceverschil. Ja, ze mag dit 2 jaar later nog wél iedere dag voelen en boos zijn, of je dat nu echt begrijpt of niet. Ieder mens heeft een ander verwerkingstempo. Maar jij mag ook een grens aangeven voor jouzelf en wat JIJ nog aan kan hierin, en daarin voor jezelf opkomen. 'Ik vind het vreselijk voor je dat je hier zo'n last van hebt, maar mij raakt het teveel om het steeds te horen. Ik heb het vandaag liever over ....' is helemaal ok en goede zelfzorg.Schatkaart schreef: ↑27-11-2020 18:35Zoals ik al een paar keer eerder heb gezegd: het is goed om dit te benoemen, maar moet dat 2 jaar tijdens ieder bezoek?
vrijdag 27 november 2020 18:40
Hoor je ook dat er gezegd wordt dat JIJ zelf mag beslissen het er niet meer over te hebben? Je kunt dat je zus verwijten (wat ik best zou snappen, want ik kan zelf ook chagerijnig worden van mensen die daar een soort blinde vlek voor hebben). Maar beter stel jij zelf je grenzen. En dan kan je ook hier in dit topic dat heel vaak gaan herhalen. Maar er wordt ook nu al een paar keer aangegeven dat je ook zélf mag begrenzen. Dat vind je kennelijk moeilijk, anders zou je dat al hebben gedaan. Maar ga dat maar oefenen. Dat zul je vast nog vaak kunnen gebruiken in je leven.
vrijdag 27 november 2020 18:42
Dat heb ik een keer aangegeven en mijn moeder ook, waarop ik en mijn moeder terug kregen dat dit een bevestiging is van dat ze zich niet begrepen voelt (zoals de systeemtherapie haar al deed vermoeden).Koffiehagedis schreef: ↑27-11-2020 18:39Nee, zeker niet. Maar er is een belangrijk nuanceverschil. Ja, ze mag dit 2 jaar later nog wél iedere dag voelen en boos zijn, of je dat nu echt begrijpt of niet. Ieder mens heeft een ander verwerkingstempo. Maar jij mag ook een grens aangeven voor jouzelf en wat JIJ nog aan kan hierin, en daarin voor jezelf opkomen. 'Ik vind het vreselijk voor je dat je hier zo'n last van hebt, maar mij raakt het teveel om het steeds te horen. Ik heb het vandaag liever over ....' is helemaal ok en goede zelfzorg.
vrijdag 27 november 2020 18:43
vrijdag 27 november 2020 18:45
Ja, het aangeven van mijn grenzen vind ik heel erg moeilijk. Ik vind het lastig om de balans te vinden tussen er voor iemand zijn en mijn grenzen/kunnen overschrijden. Ook omdat ik weet dat mijn zus slecht tegen tegenwoord kan en ik de relatie goed wil houden.diyer schreef: ↑27-11-2020 18:40Hoor je ook dat er gezegd wordt dat JIJ zelf mag beslissen het er niet meer over te hebben? Je kunt dat je zus verwijten (wat ik best zou snappen, want ik kan zelf ook chagerijnig worden van mensen die daar een soort blinde vlek voor hebben). Maar beter stel jij zelf je grenzen. En dan kan je ook hier in dit topic dat heel vaak gaan herhalen. Maar er wordt ook nu al een paar keer aangegeven dat je ook zélf mag begrenzen. Dat vind je kennelijk moeilijk, anders zou je dat al hebben gedaan. Maar ga dat maar oefenen. Dat zul je vast nog vaak kunnen gebruiken in je leven.
vrijdag 27 november 2020 18:48
Tja, in het leven hou je niet altijd iedereen te vriend. Je merkt nu al dat sommigen (of beter: ik) je in herhaling vind vallen en dat voedt bij jou misschien weer dat je niet begrepen wordt hier, waardoor je de neiging krijgt het nóg een keer en nóg een keer te zeggen.
Geloof mij maar, we horen wat je wil zeggen. Maar het is aan jou om te gaan oefenen met grenzen stellen. En ja, soms veroorzaakt dat frictie. Tja, life is a bitch. Jouw schuldgevoel moet jij dan zelf mee aan de slag. Jouw zus haar onbegrepen voelen moet zij mee aan de slag. Jullie hebben allebei jullie eigen pijnpunten waar je mee aan de slag moet.
Zo, en nu kan ik het niet duidelijker hebben uitgelegd. En anders is dat pech voor mij en mag jij er helemaal mee doen wat jij wil of niet wil.
Geloof mij maar, we horen wat je wil zeggen. Maar het is aan jou om te gaan oefenen met grenzen stellen. En ja, soms veroorzaakt dat frictie. Tja, life is a bitch. Jouw schuldgevoel moet jij dan zelf mee aan de slag. Jouw zus haar onbegrepen voelen moet zij mee aan de slag. Jullie hebben allebei jullie eigen pijnpunten waar je mee aan de slag moet.
Zo, en nu kan ik het niet duidelijker hebben uitgelegd. En anders is dat pech voor mij en mag jij er helemaal mee doen wat jij wil of niet wil.
vrijdag 27 november 2020 18:50
weglopen uit de situatieSchatkaart schreef: ↑27-11-2020 18:45Beide. Maar ook als we met de familie bij elkaar zijn. Overal en tegen iedereen.
vrijdag 27 november 2020 19:03
Ik herken wel iets in je verhaal. Mijn zus blijft in periodes ook heel erg hangen in wrok naar onze ouders. Ik kan daar ook niet goed tegen. Voor mij werkt het uiteindelijk het beste om haar zo veel mogelijk te ontlopen.
Jullie hebben wel heel veel meegemaakt allemaal. Misschien zou wat afstand jou ook wel goed doen als ik het zo lees. De ruimte om je te richten op je eigen proces.
Jullie hebben wel heel veel meegemaakt allemaal. Misschien zou wat afstand jou ook wel goed doen als ik het zo lees. De ruimte om je te richten op je eigen proces.
vrijdag 27 november 2020 19:05
Heb je haar wel eens gevraagd waarom ze dat telkens doet? Ik snap dat dat irritant is trouwens. Ik vraag me af wat daar achter zit. Maar aan de andere kant, ik snap echt goed dat je het hier niet elke keer over wil hebben.Schatkaart schreef: ↑27-11-2020 18:45Beide. Maar ook als we met de familie bij elkaar zijn. Overal en tegen iedereen.
vrijdag 27 november 2020 19:24
O jee, het klinkt wel heel vermoeiend allemaal. Ik denk echt dat jij je grenzen beter aan moet geven. Ik zou daar ook klaar mee zijn als iedere bijeenkomst je zus in het middelpunt moet staan met haar drama over haar slechte jeugd. Dan zijn familiebijeenkomsten al twee jaar lang toch helemaal niet meer gezellig, maar zwaar en verdrietig? Soms wil je toch gewoon met je zus of met je ouders zijn en het over luchtige dingen kunnen hebben lijkt mij, of op zijn minst gezelligheid.
vrijdag 27 november 2020 19:46
Nee, mijn moeder heeft EMDR gedaan vanwege gespannenheid en alles wat er vroeger is gebeurd. Ik zie haar niet zo snel naar therapie gaan waarbij ze echt moet praten. Mijn vader zie ik dat ook niet doen, want "er is toch niks". Ze zijn beiden 65+ en hebben het denk ik 'een plek gegeven' op hun manier. Voor hen is er dan dus ook 'geen probleem'. Ze zijn met alles op hun eigen manier omgegaan.
Ik zal het gaan proberen, mijn grenzen aangeven, ook al ben ik bang dat dat tot onbegrip leidt.
vrijdag 27 november 2020 20:03
Wellicht voelt zus die erkenning nou net niet. Dat kan een zwaarwegende reden zijn om iets niet goed af te kunnen sluiten.
vrijdag 27 november 2020 20:23
Ook als je geen erkenning krijgt moet je verder met je leven. Er zijn legio mensen die geen contact meer hebben met ouders. Of ouders die zijn overleden. Je zult die erkenning uiteindelijk aan jezelf moeten geven als je het gevoel hebt dat anderen dat nooit zo gaan voelen als jij voelt.
Ik voel me ook wel eens niet erkent. Dan kan ik mijn verhaal vijfhonderd keer opnieuw afsteken in de hoop dat ik dan wél krijg waar ik naar zoek. Maar soms moet je dan voor jezelf beslissen, dit is van mij en of een ander zich daar nu wel of niet in herkent, ik moet er mee verder. Dus ik moet mijn oplossing dan ook niet bij de ander zoeken.
Kennelijk blijft die zus van to maar haar verhaal opdissen. Tegen to, tegen ouders, tegen iedereen die het maar horen wil. En gaat ze daarbij compleet voorbij aan de behoeftes van anderen en dat een gewone familiebijeenkomst niet constant om haar en haar erkenning hoeft te draaien. Daarmee ben je vooral erg egoistisch bezig. En dan wordt het tijd dat mensen daar eens tegenin gaan. Doe je dat niet, dan gaan mensen je op een gegeven moment vanzelf wel mijden. Je brengt nl. constant drama met je mee. Niet leuk voor de rest.
anoniem_354676 wijzigde dit bericht op 27-11-2020 20:26
24.15% gewijzigd
vrijdag 27 november 2020 20:23
Helemaal eens.diyer schreef: ↑27-11-2020 17:43Zulk soort gesprekken kun je prima jaar in, jaar uit met elkaar kunnen hebben. Maar daar is wel iets voor nodig. Dat er geen sfeer van verwijten meer is. Zolang iemand maar herhaaldelijk bij je komt met al haar teleurstellingen en frustraties (waar al lang niks meer aan te doen is) en blijft hameren op hoe tekort ze is gedaan, dan blijft dat een verwijt.
Ja, je kunt concluderen dat je tekort bent gedaan, ouders hebben dit geloof ik ook erkend (of ze het nu expres deden of niet, of ze hier nu veel aan konden doen of weinig). Maar de pijn die erna achterblijft kan alleen maar door de persoon zelf aangepakt worden. Het is zinloos om maar te blijven herhalen hoe zwaar haar leven is geweest. En eerlijk? Daar krijgen mensen op een gegeven moment ook gewoon een allergie voor. Kennelijk vindt zo'n persoon het dan makkelijker om te blijven wentelen in zelfmedelij dan te accepteren dat dit haar pijn heeft gedaan, maar dat ze dóór moet.
Schatkaart jij mag jou grenzen hier ook in aangeven. Ik heb het idee dat je in spagaat zit. Kom los. Zeg je zus dat je het er niet meer over wil hebben dat ze nu de berusting bij zichzelf moet zoeken of met je ouders maar niet met/bij jou. Het lijkt of ze bevestiging zoekt of medestand van jou. Je zit tussen 2 vuren. Je hebt echt al genoeg gedaan. Getroost, aangehoord. Op jou manier. Want m.i. heeft zus nog te leren dat ieder anders is en er anders mee omgaat. Het een is niet goed of fout. Is ook een deel van acceptatie.
Probeer echt te kijken naar jou deel en bereik en meer niet te doen. Je bent dochter van en een zus van
vrijdag 27 november 2020 22:19
agg wat sneu voor je zusSchatkaart schreef: ↑27-11-2020 19:46Nee, mijn moeder heeft EMDR gedaan vanwege gespannenheid en alles wat er vroeger is gebeurd. Ik zie haar niet zo snel naar therapie gaan waarbij ze echt moet praten. Mijn vader zie ik dat ook niet doen, want "er is toch niks". Ze zijn beiden 65+ en hebben het denk ik 'een plek gegeven' op hun manier. Voor hen is er dan dus ook 'geen probleem'. Ze zijn met alles op hun eigen manier omgegaan.
Ik zal het gaan proberen, mijn grenzen aangeven, ook al ben ik bang dat dat tot onbegrip leidt.
blijft wel dat jij best grenzen mag aangeven , op een prettige manier
