Psyche
alle pijlers
Ik voel mij kinderachtig
zaterdag 6 december 2025 om 20:28
Zo, dat is eruit. Confronterend om te typen, maar het voelt echt zo. Ik voel me kinderachtig.
Ik ben 33, heb een leuk huis samen met mijn - inmiddels - man, hebben een geweldige golden retriever in huis, heb een fijne baan en een paar goede vriendinnen. Wat wil je nog meer? Niks eigenlijk. Maar ik merk - mede door mijn leeftijd - dat logischerwijs de mensen om me heen met kinderen bezig zijn, zowel letterlijk als figuurlijk
. Ik zit er op dit moment (nog) niet zo bij en ik weet niet of dit gaat komen. Die rammelende eierstokken. Ik heb een geweldige man die al het geduld met me heeft en wat we ook gaan doen, het oké is. Maar ik merk dat ik in gezelschap steeds vaker de spiegel voor krijg: waarom ben ik (nog steeds) niet zo ver? Als ik het dan over onze hond heb, voel ik me meteen kinderachtig. Ik voel me kinderachtig als hetgeen waar ik me druk over maak, de gezondheid van m’n hond betreft en niet de driftbuien van m’n kind. Bij vrouwelijke leeftijdsgenoten gaat het aan tafel ook alleen maar over de kinderen. Ik ben echt heel spontaan en ik ben echt bereid mijn best te doen om interesse te tonen, maar ik haak steeds vaker/sneller af. En ik merk daarbij dat ik geen vragen terugkrijg. Dat bevestigt het des te meer voor mij: ik ben niet relevant.
Als iemand anders dit tegen mij zou zeggen, zou ik het echt complete onzin vinden, maar toch voel ik mij zo. Kinderachtig. Ik heb dit eigenlijk m’n hele leven al gehad. Het gevoel alsof ik achterloop. We waren net voor Sinterklaas bij mijn ouders met de familie (lees: neefjes en nichtjes erbij). Mijn zus heeft net een kleine en zei: “nu zijn er evenveel jongetjes als meisjes in de familie” en gek genoeg dacht ik bij mezelf: zie, daar draait het om. Om de kinderen… misschien voelde het vervelend omdat ik even deze bril op heb, maar dit is het leven en hiervoor zijn we gemaakt en voel je dat niet zo, wat heb je dan te melden?
Ik heb stomme humor, helemaal als ik net een glaasje te veel op heb, nog steeds, terwijl leeftijdsgenoten deze fase inmiddels wel achter zich hebben gelaten. Ik vind de gedachte dat ik m’n leven op moet offeren voor het eeuwig verbonden zijn aan een kind, best wel benauwend. En toch heeft iedereen om mij heen dit wel. En daarom voel ik mij anders/kinderachtig. Alsof ik een aantal fases in m’n leven achterloop. Ik wilde gewoon even van me aftypen.
Ik ben 33, heb een leuk huis samen met mijn - inmiddels - man, hebben een geweldige golden retriever in huis, heb een fijne baan en een paar goede vriendinnen. Wat wil je nog meer? Niks eigenlijk. Maar ik merk - mede door mijn leeftijd - dat logischerwijs de mensen om me heen met kinderen bezig zijn, zowel letterlijk als figuurlijk
. Ik zit er op dit moment (nog) niet zo bij en ik weet niet of dit gaat komen. Die rammelende eierstokken. Ik heb een geweldige man die al het geduld met me heeft en wat we ook gaan doen, het oké is. Maar ik merk dat ik in gezelschap steeds vaker de spiegel voor krijg: waarom ben ik (nog steeds) niet zo ver? Als ik het dan over onze hond heb, voel ik me meteen kinderachtig. Ik voel me kinderachtig als hetgeen waar ik me druk over maak, de gezondheid van m’n hond betreft en niet de driftbuien van m’n kind. Bij vrouwelijke leeftijdsgenoten gaat het aan tafel ook alleen maar over de kinderen. Ik ben echt heel spontaan en ik ben echt bereid mijn best te doen om interesse te tonen, maar ik haak steeds vaker/sneller af. En ik merk daarbij dat ik geen vragen terugkrijg. Dat bevestigt het des te meer voor mij: ik ben niet relevant.Als iemand anders dit tegen mij zou zeggen, zou ik het echt complete onzin vinden, maar toch voel ik mij zo. Kinderachtig. Ik heb dit eigenlijk m’n hele leven al gehad. Het gevoel alsof ik achterloop. We waren net voor Sinterklaas bij mijn ouders met de familie (lees: neefjes en nichtjes erbij). Mijn zus heeft net een kleine en zei: “nu zijn er evenveel jongetjes als meisjes in de familie” en gek genoeg dacht ik bij mezelf: zie, daar draait het om. Om de kinderen… misschien voelde het vervelend omdat ik even deze bril op heb, maar dit is het leven en hiervoor zijn we gemaakt en voel je dat niet zo, wat heb je dan te melden?
Ik heb stomme humor, helemaal als ik net een glaasje te veel op heb, nog steeds, terwijl leeftijdsgenoten deze fase inmiddels wel achter zich hebben gelaten. Ik vind de gedachte dat ik m’n leven op moet offeren voor het eeuwig verbonden zijn aan een kind, best wel benauwend. En toch heeft iedereen om mij heen dit wel. En daarom voel ik mij anders/kinderachtig. Alsof ik een aantal fases in m’n leven achterloop. Ik wilde gewoon even van me aftypen.
celine29 wijzigde dit bericht op 07-12-2025 08:11
9.76% gewijzigd
zaterdag 6 december 2025 om 20:44
Ik heb die associatie niet zo, maar ik ken ook redelijk wat volwassenen zonder kinderen, mijn ouders hadden ook altijd veel vrienden zonder kinderen.
Dat het er voor mensen die ze wel hebben veel over gaat, dat vind ik dan ook wel weer logisch.
Dat het er voor mensen die ze wel hebben veel over gaat, dat vind ik dan ook wel weer logisch.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zaterdag 6 december 2025 om 20:45
Ik herken het anders voelen wel, maar dan vanuit ongewenste kinderloosheid. Ook hier gaat het voortdurend over kinderen en voel ik me er niet bij horen. Als ik dan iets over onze hond vertel lijkt dat niet belangrijk voor anderen en gaat het al heel gauw weer over kinderen - maar voor mij is mijn hond een “vervanging” van een kind. Wat mij een klein beetje helpt is nieuwe vriendinnen zoeken die ook (gewenst of ongewenst) kinderloos zijn, maar het blijft lastig.
Ik heb verder geen tips voor je, maar je bent niet alleen.
Ik heb verder geen tips voor je, maar je bent niet alleen.
zaterdag 6 december 2025 om 20:46
Ik ben ongeveer 10 jaar ouder. Heb geen kinderen, nooit gewild ook, geen man, geen werk. Wel een kat 
De mensen die in mijn kring zaten kregen op een gegeven moment een man en kinderen. Nog een tijdje geprobeerd om daar mee om te gaan, maar onze levens verschilden te veel. Die contacten zijn op een natuurlijke manier verwaterd. Dat hoort, denk ik, ook wel bij het leven. Je word ouder, je leven veranderd. Sommige mensen gaan daar op een natuurlijke manier in mee en de anderen gaan verder op een ander spoor.
Mijn sibbelings, of brusters, hebben wel kinderen. Zeker toen deze kleiner waren draaide alles, of ieder geval, veel om de kinderen. Dat ik geen kinderen heb en ze niet wil en ze er ook nooit komen heeft me nog nooit me kinderachtig laten voelen. Zo zonde dat jij dat wel zo voelt. Je wil ze, nu nog, niet. Dat is helemaal prima en absoluut niks kinderachtig aan. Probeer dat los te laten.
De mensen die in mijn kring zaten kregen op een gegeven moment een man en kinderen. Nog een tijdje geprobeerd om daar mee om te gaan, maar onze levens verschilden te veel. Die contacten zijn op een natuurlijke manier verwaterd. Dat hoort, denk ik, ook wel bij het leven. Je word ouder, je leven veranderd. Sommige mensen gaan daar op een natuurlijke manier in mee en de anderen gaan verder op een ander spoor.
Mijn sibbelings, of brusters, hebben wel kinderen. Zeker toen deze kleiner waren draaide alles, of ieder geval, veel om de kinderen. Dat ik geen kinderen heb en ze niet wil en ze er ook nooit komen heeft me nog nooit me kinderachtig laten voelen. Zo zonde dat jij dat wel zo voelt. Je wil ze, nu nog, niet. Dat is helemaal prima en absoluut niks kinderachtig aan. Probeer dat los te laten.
It is
what it is.
Accept it
and move on!
what it is.
Accept it
and move on!
zaterdag 6 december 2025 om 21:07
Als je mensen als zoogdieren ziet, dan is voortplanting idd het doel. Je soort leeft daardoor immers voort. Wij zijn inmiddels alleen zo ver geëvolueerd dat dit geen vanzelfsprekend 'lot' meer is. Je kunt je leven ook anders invullen, zonder kinderen te krijgen. Veel vrouwen in de geschiedenis zouden het geweldig vinden als zij de keuze hadden, en niet baby na baby hoefden te krijgen. Je bent alleen wel in de minderheid, maar daardoor zeker niet minderwaardig.
Ik heb aardig wat vrienden die geen kinderen hebben en het is erg fijn als je zulke mensen kunt vinden. Je hebt het dan idd over andere dingen en doet andere dingen samen.
Ik heb aardig wat vrienden die geen kinderen hebben en het is erg fijn als je zulke mensen kunt vinden. Je hebt het dan idd over andere dingen en doet andere dingen samen.
zaterdag 6 december 2025 om 21:10
Hier geen kinderwens, als je er zelf geen probleem mee hebt dan heeft je omgeving dat ook niet.
Persoonlijk zou ik wederkerigheid verwachten in vriendschappen. Dus als dat er niet is, zijn het dan wel jouw vrienden?
Dat je het dan op jezelf betrekt dat jij niet relevant bent, is pijnlijk. Neem je vriendschappen onder de loep, zijn ze wel zo leuk als het alleen nog maar over kinderen kan gaan en er geen interesse in jou is.
Heb hier zelf geen last van gehad gelukkig, mijn vriendschappen hadden altijd interesse in me. Ook toen zij kinderen kregen en ik niet. En gelukkig werd dat niet ineens hun hele leven en niks anders meer.
Het leven als 'gezin' is echt niet meer de norm hoor. Zoveel out of the box mogelijkheden. Hou jezelf niet zo vast aan een maatschappelijk standaard die echt achterhaald is. En volg je eigen pad!
Persoonlijk zou ik wederkerigheid verwachten in vriendschappen. Dus als dat er niet is, zijn het dan wel jouw vrienden?
Dat je het dan op jezelf betrekt dat jij niet relevant bent, is pijnlijk. Neem je vriendschappen onder de loep, zijn ze wel zo leuk als het alleen nog maar over kinderen kan gaan en er geen interesse in jou is.
Heb hier zelf geen last van gehad gelukkig, mijn vriendschappen hadden altijd interesse in me. Ook toen zij kinderen kregen en ik niet. En gelukkig werd dat niet ineens hun hele leven en niks anders meer.
Het leven als 'gezin' is echt niet meer de norm hoor. Zoveel out of the box mogelijkheden. Hou jezelf niet zo vast aan een maatschappelijk standaard die echt achterhaald is. En volg je eigen pad!
zaterdag 6 december 2025 om 21:17
Inmiddels 39 en gelukkig de fase voorbij dat het bij sommigen alleen nog maar over kinderen ging. Ik heb niets met kinderen. Wil best even wat aanhoren maar ik ben echt niet geïnteresseerd in dat pietje ruzie had met marietje, en dat henkie een keer moest huilen, bartjes luier verschoond moest worden etc. Meeste kinderen om me heen zijn nu ergens eind basisschool en hoewel kinderen echt nog weleens onderwerp van gesprek zijn, hoef ik niet meer van elke scheet te horen. Stukken beter.
Heb me er nooit kinderachtig om gevoeld trouwens, maar mijn beleving/ interesses waren gewoon compleet anders en ik kan er weinig mee als alles om kinderen draait. Op verjaardagen ging ik op een gegeven moment zelfs liever naar voetbalpraat luisteren tussen de heren (waar ik ook niet heel veel interesse in heb), dan constant alleen maar kinderpraat.
Heb me er nooit kinderachtig om gevoeld trouwens, maar mijn beleving/ interesses waren gewoon compleet anders en ik kan er weinig mee als alles om kinderen draait. Op verjaardagen ging ik op een gegeven moment zelfs liever naar voetbalpraat luisteren tussen de heren (waar ik ook niet heel veel interesse in heb), dan constant alleen maar kinderpraat.
zaterdag 6 december 2025 om 21:22
Ik ben moeder, maar ik herken moeders die over niet anders dan hun kinderen kunnen praten. Die vriendschappen zijn hier allemaal verwaterd. Ik heb altijd enorme behoefte om mijn eigen ding te kunnen doen, ben daar te autonoom voor. Tuurlijk lever je soms in qua wensen maar heb ook veel vrienden die geen kinderen hebben/willen, zichzelf niet alleen als moeder definiëren of juist enorm.gek zijn op hun hond. Zo ga ik jaarlijks weekendjes weg met vriendinnen en doet mijn man dit ook met zijn vrienden. Niets zo belangrijk als mensen te respecteren zoals ze zijn en vooral je eigen pad te volgen.
Zegt niets over kinderachtigheid oid, blijf dicht bij jezelf en vertrouw daar op
De maatschappelijke standaard is maar voor heel weinig mensen de echte standaard....
Zegt niets over kinderachtigheid oid, blijf dicht bij jezelf en vertrouw daar op
De maatschappelijke standaard is maar voor heel weinig mensen de echte standaard....
zaterdag 6 december 2025 om 21:31
Heb je dit gezien? - Heb je geen kinderen?
https://npo.nl/start/serie/npo-doc_1/se ... n/afspelen
Mooie documentaire, heb je misschien wat aan.
https://npo.nl/start/serie/npo-doc_1/se ... n/afspelen
Mooie documentaire, heb je misschien wat aan.
zaterdag 6 december 2025 om 21:34
Ik heb pas heel laat een kind gekregen, dus ben lang ‘degene zonder kind’ geweest. Ik heb me daar nooit kinderachtig door gevoeld. Maar wel een klein beetje een buitenstaander, omdat je gewoon iets niet meegemaakt hebt dat veel anderen wel meemaken. En dat kwam niet door mijn vrienden, die juist heel bewust bezig waren met ook vragen naar míjn leven etc. En ik vind kinderen hartstikke leuk, en vond die verhalen allemaal prima. Maar je bent gewoon met andere dingen bezig dan de meerderheid, en dat schept, in elk geval tijdelijk, even wat afstand.
Overigens weet ik van een vriendin die als eerste haar omgeving kinderen kreeg dat zij hetzelfde voelde. Zij kon ineens niet meer meepraten over festivals en nachten stappen, en had het gevoel dat niemand op haar sneue verhalen over luiers en tandjes zat te wachten. Die ervaarde net zo goed die afstand. Dat nam ook weer af toen er meer kinderen kwamen.
Dus in zekere zin herken ik het wel, maar niet als dat er iets ‘mis’ was met mij, maar gewoon dat levens een beetje uit elkaar lopen. Dat kan ook weer recht trekken (met en zonder kinderen), maar ik zou wel oppassen om daar te veel conclusies over jezelf aan te verbinden.
Als jij het nu (nog) niet voelt, prima toch? Kinderen moet je vooral niet aan beginnen om welke andere reden dan ook behalve omdat je het zelf wilt. Dat maakt je niet kinderachtig, niet minderwaardig, niet minder interessant.
Overigens weet ik van een vriendin die als eerste haar omgeving kinderen kreeg dat zij hetzelfde voelde. Zij kon ineens niet meer meepraten over festivals en nachten stappen, en had het gevoel dat niemand op haar sneue verhalen over luiers en tandjes zat te wachten. Die ervaarde net zo goed die afstand. Dat nam ook weer af toen er meer kinderen kwamen.
Dus in zekere zin herken ik het wel, maar niet als dat er iets ‘mis’ was met mij, maar gewoon dat levens een beetje uit elkaar lopen. Dat kan ook weer recht trekken (met en zonder kinderen), maar ik zou wel oppassen om daar te veel conclusies over jezelf aan te verbinden.
Als jij het nu (nog) niet voelt, prima toch? Kinderen moet je vooral niet aan beginnen om welke andere reden dan ook behalve omdat je het zelf wilt. Dat maakt je niet kinderachtig, niet minderwaardig, niet minder interessant.
zaterdag 6 december 2025 om 21:46
Ik heb kinderen en vind mensen zonder kinderen vaak juist zo volwassen en in control overkomen. Met (kleine) kinderen kon ik me zo’n chaoot voelen en altijd maar aan het hollen, rennen en vliegen en achter de feiten aanlopen etc. Mensen zonder kinderen komen dan echt als een baken van rust over met zeeën van tijd voor van alles. Totaal niet kinderachtig juist.
zaterdag 6 december 2025 om 22:02
zaterdag 6 december 2025 om 22:23
zaterdag 6 december 2025 om 22:38
Herkenbaar de gesprekken over kinderen, ben dan ook vaak de enige zonder kind. Heb wel eens een man gevraagd (met kind) en die herkent zich hier met andere mannen niet in. Die praten ook over andere dingen. Misschien keer 'o hoe gaat het zwemmen', maar thats it. Ik mis de de interesse in andere dingen, maar verwacht misschien ook wel te veel.
Voel mij wel vaak een vreemde, ook omdat ik heel vaak de opmerking krijg wanneer ik eens begin. Wordt wel tijd. Bijna altijd wel gewijs van ja jullie moeten ook eens aan de slag.
Voel mij wel vaak een vreemde, ook omdat ik heel vaak de opmerking krijg wanneer ik eens begin. Wordt wel tijd. Bijna altijd wel gewijs van ja jullie moeten ook eens aan de slag.
zaterdag 6 december 2025 om 22:50
Mooie reactie to , het leven is jouw leven, dat vergelijken heeft geen zin.
Ik hoop dat je het ook zo gaat voelen !
.
zaterdag 6 december 2025 om 23:08
Deels herkenbaar en deels niet. Eind dertig en zonder kinderwens, ik ben er overigens al een paar jaar over uit dat die wens er definitief niet is. Die is er ook nooit geweest, maar ik weet inmiddels zeker dat die er ook niet gaat komen.
Voel mij niet per se kinderachtig, al ben ik wel soms nog heel "kinds". Ik hou van trampolines, zweefmolens, verstoppertje spelen, ijsjes met discodip en roze glitterjurken, zeg maar. Dat maakt mij overigens een zeer geliefde (surrogaat)tante voor neefjes/nichtjes en kinderen van vrienden.
Voel mij wèl soms een aansteller/watje als ik mijn leven even heel zwaar vind als ik ziek ben, veel moet overwerken, de zorg voor een naaste me even zwaar valt, of ik een hele slechte nacht gehad heb.
Want al mijn vriendinnen hebben kinderen, en die kinderen zijn merendeels nog erg jong. Dus die hebben het veel zwaarder dan ik, denk ik wel eens. Ik heb gewoon echt wel veel vrije tijd vergeleken met hen.
Maar hee, zij wilden die kinderen graag, dus ze mogen heus wel eens klagen over tijd-, geld-, of slaapgebrek, maar zij hebben het niet per se slechter dan ik! Dat vind ik zelf natuurlijk wel, haha, maar zij zien dit hopelijk anders
Ik heb overigens heel weinig met dieren, vind ondanks mijn ontbrekende kinderwens, kinderen 100x leuker dan dieren, dus ik kan helaas ook niet altijd veel interesse opbrengen voor dierenverhalen. Kan het zijn dat de mensen in jouw omgeving ook zoiets hebben? Het is vaak niet slecht bedoeld denk ik.
Het geen vragen terug krijgen over jouw leven herken ik van sommige mensen, lang niet iedereen gelukkig. Dat gebeurt hier merendeels met de mensen die echt heel erg druk zijn met hun gezin, veel zorgen hebben, etc. Ook dat is dan meestal geen onwil, maar meer een soort onmacht. Wil niet zeggen dat het oké is, maar ik merk ook dat de wederzijdse interesse soms weer terugkeert op het moment dat bepaalde grote zorgen of gedoe voorbij zijn. Ik merk wel dat ik dan soms ook niet zo veel zin meer heb om over mijn dingen te praten met hen, omdat ze er niet echt helemaal bij zijn, ofzo.
Voel mij niet per se kinderachtig, al ben ik wel soms nog heel "kinds". Ik hou van trampolines, zweefmolens, verstoppertje spelen, ijsjes met discodip en roze glitterjurken, zeg maar. Dat maakt mij overigens een zeer geliefde (surrogaat)tante voor neefjes/nichtjes en kinderen van vrienden.
Voel mij wèl soms een aansteller/watje als ik mijn leven even heel zwaar vind als ik ziek ben, veel moet overwerken, de zorg voor een naaste me even zwaar valt, of ik een hele slechte nacht gehad heb.
Want al mijn vriendinnen hebben kinderen, en die kinderen zijn merendeels nog erg jong. Dus die hebben het veel zwaarder dan ik, denk ik wel eens. Ik heb gewoon echt wel veel vrije tijd vergeleken met hen.
Maar hee, zij wilden die kinderen graag, dus ze mogen heus wel eens klagen over tijd-, geld-, of slaapgebrek, maar zij hebben het niet per se slechter dan ik! Dat vind ik zelf natuurlijk wel, haha, maar zij zien dit hopelijk anders
Ik heb overigens heel weinig met dieren, vind ondanks mijn ontbrekende kinderwens, kinderen 100x leuker dan dieren, dus ik kan helaas ook niet altijd veel interesse opbrengen voor dierenverhalen. Kan het zijn dat de mensen in jouw omgeving ook zoiets hebben? Het is vaak niet slecht bedoeld denk ik.
Het geen vragen terug krijgen over jouw leven herken ik van sommige mensen, lang niet iedereen gelukkig. Dat gebeurt hier merendeels met de mensen die echt heel erg druk zijn met hun gezin, veel zorgen hebben, etc. Ook dat is dan meestal geen onwil, maar meer een soort onmacht. Wil niet zeggen dat het oké is, maar ik merk ook dat de wederzijdse interesse soms weer terugkeert op het moment dat bepaalde grote zorgen of gedoe voorbij zijn. Ik merk wel dat ik dan soms ook niet zo veel zin meer heb om over mijn dingen te praten met hen, omdat ze er niet echt helemaal bij zijn, ofzo.
zaterdag 6 december 2025 om 23:08
Als je jong bent, lijkt het leven in fases te verlopen: basisschool, middelbare school, studie, werk, uit huis, trouwen, kinderen krijgen, opa/oma worden, pensioen, dood.
En dan lijkt, als je niet nadenkt, elke fase een volgende stap naar 'volwassener worden'. Maar die logica klopt niet.
Het is belangrijk op een gegeven moment te realiseren, liefst zo vroeg mogelijk, dat je zelf mag kiezen hoe je jouw leven indeelt, voor zover het beïnvloedbaar is.
Ik heb gekozen voor geen kinderen. Heel blij mee.
En dan lijkt, als je niet nadenkt, elke fase een volgende stap naar 'volwassener worden'. Maar die logica klopt niet.
Het is belangrijk op een gegeven moment te realiseren, liefst zo vroeg mogelijk, dat je zelf mag kiezen hoe je jouw leven indeelt, voor zover het beïnvloedbaar is.
Ik heb gekozen voor geen kinderen. Heel blij mee.
zaterdag 6 december 2025 om 23:09
Ik ook. Ik ben echt niet geïnteresseerd in welke luier het beste is (ik had geen idee dat je daar dus een hele discussie over kan hebben). Mensen die het maar over één dingen kunnen hebben (of dat nou kinderen, wielrennen of Feyenoord is) vind ik meestal niet de leukste mensen, dus als ik het kon vermijden, deed ik dat. Zo lang er kleine kinderen zijn, draait het om die kleine kinderen. Ik heb familie-etentjes meegemaakt in een pannenkoekenhuis met 15 volwassenen en 2 kinderen "omdat het zo leuk is voor de kinderen". Mijn ervaring is dat het beter wordt als ze ouder worden.
Niet relevant heb ik me nooit gevoeld. Een mens is meer dan alleen het voortplanten.
zaterdag 6 december 2025 om 23:11
Ik weet precies wat je bedoeld.ik ben bewust kinderloos en heb vaak in gesprekken iets van ‘he nee niet weer de hele avond over de scholen van de kinderen en over de opleidingen over de beroeps keuze.
Het begint nl al bij de geboorte’ en ooit gedacht dat het nog wel n keer over zou gaan .maar het duurt nog jaren hoor , en hoe leuk ik kinderen ook vind soms is het even genoeg .
Het begint nl al bij de geboorte’ en ooit gedacht dat het nog wel n keer over zou gaan .maar het duurt nog jaren hoor , en hoe leuk ik kinderen ook vind soms is het even genoeg .
Am ende wird alles gut.und wen es nicht gut ist .ist es nicht das ende .
zaterdag 6 december 2025 om 23:24
En voor wat betreft dat je nu misschien nog niet weet of je wel ooit kinderen wil: prima toch. Wat je ook kiest (voor zover je een keuze hebt), het is goed als je je eigen pad volgt. Doe waar jij gelukkig van wordt op dit moment! Makkelijker gezegd dan gedaan, maar probeer je niet te verantwoorden tegenover anderen waarom je (nu) geen kinderen wil of waarom je je hond wel heel belangrijk vindt. Je loopt niet achter, ik snap het gevoel ergens wel, maar zonde joh
zaterdag 6 december 2025 om 23:30
Vind het nog wel prima om een etentje op een kindvriendelijke locatie te doen, maar idd bij een discussie over welk merk maxicosi de beste is haak ik ook compleet af. Kom ook niet aan met 26 foto's van je koters met elk sinterklaascadeau dat ze gekregen hebben.
Leuke oneliners die het kroost van mijn broers, zussen en vrienden de wereld insmijt kan ik dan wel weer waarderen bijvoorbeeld.
Leuke oneliners die het kroost van mijn broers, zussen en vrienden de wereld insmijt kan ik dan wel weer waarderen bijvoorbeeld.
zondag 7 december 2025 om 01:17
Dit is wel herkenbaar, ik voel me helemaal niet mijn leeftijd en ik vind dingen leuk die anderen wellicht kinderachtig vinden voor mijn leeftijd. Ik wil zelf geen kinderen maar als ik ze wel gewild had weet ik niet of ik daar op dit moment al aan toe zou zijn geweest. En dan hoor je van leeftijdsgenoten dat een kind naar de middelbare gaat of zelfs al klaar is met de middelbare en aan een opleiding is begonnen. Dan denk ik wel eens van jee wat gaat de tijd snel zeg.
Ik zie er ook jonger uit dan ik ben wat wel weer een voordeel is maar als men dan vraagt naar mijn leeftijd voelt dat altijd een beetje ongemakkelijk.
Ik zie er ook jonger uit dan ik ben wat wel weer een voordeel is maar als men dan vraagt naar mijn leeftijd voelt dat altijd een beetje ongemakkelijk.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
