Psyche
alle pijlers
Introvert? Schrijf mee!
vrijdag 11 december 2015 10:09
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
zaterdag 11 januari 2020 20:17
Ik werd ook niet echt gelukkig van haar reactie. Dan ben ik al geneigd om dat nooit meer te doen voor haar.Spike76 schreef: ↑11-01-2020 20:04@Mandarijntje;
Dat vind ik best wel raar van je moeder.
Lijkt mij inderdaad ook niet leuk.
Vaak denk ik bij mezelf ook van 'had ik maar zo gereageerd'.
Kan erg 'secundair reagerend' zijn en heb hier vaak best wel last van.
Hierdoor lukt het me vaak ook niet echt om adequaat te reageren, bij vervelende situaties, opmerkingen etc.
Wat bedoel je met secundair reageren? Ik weet ook vaak niet hoe gepast te reageren op een onverwachte situatie.
Ofwel reageer ik veel te soft en laat ik over me heen lopen, ofwel reageer ik best wel grof en onbeleefd. Maar zo'n tussenweg is voor mij echt moeilijk.
zaterdag 11 januari 2020 21:30
Met secunadair reageren bedoel ik dat ik niet gelijk assertief en ook direct kan reageren.Mandarijntje1 schreef: ↑11-01-2020 20:17Ik werd ook niet echt gelukkig van haar reactie. Dan ben ik al geneigd om dat nooit meer te doen voor haar.
Wat bedoel je met secundair reageren? Ik weet ook vaak niet hoe gepast te reageren op een onverwachte situatie.
Ofwel reageer ik veel te soft en laat ik over me heen lopen, ofwel reageer ik best wel grof en onbeleefd. Maar zo'n tussenweg is voor mij echt moeilijk.
Vaak klap ik dicht in dergelijke situaties.
Vind je laatste twee zinnen erg herkenbaar.
zaterdag 11 januari 2020 22:30
Vervelend voor je. Ik herken het van de andere kant. Mijn moeder neemt soms iets voor me mee. Ongevraagd. Dat kunnen boodschappen zijn of een decoratie. Als ze er dan mee af komt reageer ik ook vaak lauw en/of zeg dat ik het niet nodig heb. Ze bedoelt het goed, maar ik zie het als bemoeien. Dat maakt soms verdrietig, wat niet mijn bedoeling is. Maar dat komt het blijkbaar harder over dan gedacht. Ik houd niet van verrassingen, maar dat doet ze soms toch. Want zij vind het leuk. Blijft lastig. Aan de ene kant vind ik dat je juist tegen je moeder eerlijk moet kunnen zijn. Bij andere visite doe ik soms alsof. Het kan zijn dat jouw moeder zich niet bewust is hoe haar reactie op jou overkomt of ze ziet er het doel niet van. Het hoeft geen persoonlijke afwijzing te zijn.Mandarijntje1 schreef: ↑11-01-2020 19:22Ik neem me ook voor om anders te reageren op bepaalde zaken, maar het is inderdaad zo'n valkuil! Ik denk achteraf vaak: Had ik maar zus of zo gereageerd.
Net had ik wel weer ff een kut momentje. MIjn moeder was hier en omdat ze altijd voor me klaar staat (ondanks onze minder goede band) had ik haar een bos bloemen gekocht. Ze reageerde niet echt blij terwijl ik zeker ben dat het haar smaak is. Ze zei enkel: ooh, leuk. Toen ze naar huis ging vergat ze ze nog bijna. Dat vind ik dan zo jammer dat ze zo reageert.
zondag 12 januari 2020 11:10
Ik vind ook dat je eerlijk moet kunnen zijn tegen je moeder, en dat heb ik heel vaak geprobeerd. Als eender wie haar op iets wijst wat niet oke is, haar gedrag, wat ze gedaan of gezegd heeft,... dat moet dan niet eens iets spectaculairs zijn, dan reageert ze hysterisch en overreageert ze heel fel (en dat is dan nog zacht uitgedrukt). Zij is perfect en doet nooit iets fout. Ze had vroeger vriendinnen, maar als die dan iets tegen haar zeiden, zoals ik vond het niet leuk dat je zo reageerde, dan wordt ze hysterisch en verbreekt ze alle contact. Ik heb ook niet echt een goede band met haar. Ze helpt me wel met dingen, maar ik vertrouw haar voor geen meter. Ik zal nooit wat persoonlijk tegen haar zeggen.hondenmens schreef: ↑11-01-2020 22:30Aan de ene kant vind ik dat je juist tegen je moeder eerlijk moet kunnen zijn. Bij andere visite doe ik soms alsof. Het kan zijn dat jouw moeder zich niet bewust is hoe haar reactie op jou overkomt of ze ziet er het doel niet van. Het hoeft geen persoonlijke afwijzing te zijn.
Op mij heeft ze ook al meerdere keren zo hysterisch gereageerd. Als zij een vriendin zou zijn had ik ook al lang geen contact meer met haar, maar het is en blijft mijn moeder, dus dan zwijg ik maar want daar word ik op termijn beter van.
Het zou ook kunnen dat ze echt verrast was want zij voelt natuurlijk ook dat er een soort van ongezonde spanning tussen ons hangt. Al ben ik haar wel dankbaar dat ze mij wel helpt als ik haar nodig heb.
zondag 12 januari 2020 12:21
Had zonet even een soort van 'onvrede-momentje'.
Het betrof een situatie met een vriendschap die ik drie jaar geleden verbroken heb en waarbij ik de narigheid van destijds weer voelde opborrelen.
Met deze persoon ben ik ca 4 jaar omgegaan en dit contact groeide steeds schever, ondermeer door verkeerde communciatie, oplopende irritaties etc.
In het begin had ik dit niet door en heb dit achteraf gezien ook niet goed ingeschat.
Op den duur voelde ik me straal ongelukkig in de vriendschap en ik heb dit lange tijd niet durtven uiten, ondermeer uit angst voor ruzies etc.
Ik kreeg weinig hoogte van hem en wist vaak niet hoe ik hem benaderen kon oid.
De communicatie verliep steeds stroever tussen ons en ik ervaarde veel irritaties in ons contact.
Voelde me vaak niet begrepen door hem en hij kon erg lichtgeraakt reageren (bij kritiek oid).
Ook speelde ik destijds samen met hem in een band en ook hierin voelde ik me op den duur zeer ongelukkig.
Ook dit heb ik toen niet durven uiten, ook uit angst voor aanvaringen etc.
Uiteindelijk heb ik toch maar het contact verbroken, want ik vond dat het op een gegeven moment niet langer meer kon.
Eigenlijk pasten we totaal niet bij elkaar.
Achteraf heb ik spijt dat ik niet opener en ook eerlijker ben geweest in deze situatie.
Schuldgevoelens hebben echter geen zin meer.
Dit heeft me te lang achtervolgd.
Ik ben nooit zo'n uiter geweest en qua emoties en gevoelens vond ik dit al helemaal complex.
Daar begin ik echter steeds meer mee af te rekenen.
Het betrof een situatie met een vriendschap die ik drie jaar geleden verbroken heb en waarbij ik de narigheid van destijds weer voelde opborrelen.
Met deze persoon ben ik ca 4 jaar omgegaan en dit contact groeide steeds schever, ondermeer door verkeerde communciatie, oplopende irritaties etc.
In het begin had ik dit niet door en heb dit achteraf gezien ook niet goed ingeschat.
Op den duur voelde ik me straal ongelukkig in de vriendschap en ik heb dit lange tijd niet durtven uiten, ondermeer uit angst voor ruzies etc.
Ik kreeg weinig hoogte van hem en wist vaak niet hoe ik hem benaderen kon oid.
De communicatie verliep steeds stroever tussen ons en ik ervaarde veel irritaties in ons contact.
Voelde me vaak niet begrepen door hem en hij kon erg lichtgeraakt reageren (bij kritiek oid).
Ook speelde ik destijds samen met hem in een band en ook hierin voelde ik me op den duur zeer ongelukkig.
Ook dit heb ik toen niet durven uiten, ook uit angst voor aanvaringen etc.
Uiteindelijk heb ik toch maar het contact verbroken, want ik vond dat het op een gegeven moment niet langer meer kon.
Eigenlijk pasten we totaal niet bij elkaar.
Achteraf heb ik spijt dat ik niet opener en ook eerlijker ben geweest in deze situatie.
Schuldgevoelens hebben echter geen zin meer.
Dit heeft me te lang achtervolgd.
Ik ben nooit zo'n uiter geweest en qua emoties en gevoelens vond ik dit al helemaal complex.
Daar begin ik echter steeds meer mee af te rekenen.
zondag 12 januari 2020 12:52
Gek he, hoe je een situatie zo erg kan laten worden. Voor hetzelfde geld had je het toen wel uitgesproken en had hij er rekening mee gehouden. Dat weet je natuurlijk nooit. Dat zijn echt werkpunten voor de meeste introverten, je gevoelens uitspreken en uitdrukken.Spike76 schreef: ↑12-01-2020 12:21Had zonet even een soort van 'onvrede-momentje'.
Het betrof een situatie met een vriendschap die ik drie jaar geleden verbroken heb en waarbij ik de narigheid van destijds weer voelde opborrelen.
Met deze persoon ben ik ca 4 jaar omgegaan en dit contact groeide steeds schever, ondermeer door verkeerde communciatie, oplopende irritaties etc.
In het begin had ik dit niet door en heb dit achteraf gezien ook niet goed ingeschat.
Op den duur voelde ik me straal ongelukkig in de vriendschap en ik heb dit lange tijd niet durtven uiten, ondermeer uit angst voor ruzies etc.
Ik kreeg weinig hoogte van hem en wist vaak niet hoe ik hem benaderen kon oid.
De communicatie verliep steeds stroever tussen ons en ik ervaarde veel irritaties in ons contact.
Voelde me vaak niet begrepen door hem en hij kon erg lichtgeraakt reageren (bij kritiek oid).
Ook speelde ik destijds samen met hem in een band en ook hierin voelde ik me op den duur zeer ongelukkig.
Ook dit heb ik toen niet durven uiten, ook uit angst voor aanvaringen etc.
Uiteindelijk heb ik toch maar het contact verbroken, want ik vond dat het op een gegeven moment niet langer meer kon.
Eigenlijk pasten we totaal niet bij elkaar.
Achteraf heb ik spijt dat ik niet opener en ook eerlijker ben geweest in deze situatie.
Schuldgevoelens hebben echter geen zin meer.
Dit heeft me te lang achtervolgd.
Ik ben nooit zo'n uiter geweest en qua emoties en gevoelens vond ik dit al helemaal complex.
Daar begin ik echter steeds meer mee af te rekenen.
Ik heb ooit ook zo'n vriendin gehad, heb ook heel wat jaren contact met haar gehad, hadden dagelijks contact, zijn samen op reis geweest. Op een gegeven moment, veranderde haar gedrag ook ineens. Ze werd heel afstandelijk vooral. Heb haar toen meermaals gevraagd wat er scheelde maar er was nooit was, alles was altijd in orde. Tot ze opeens mij overal geblokkeerd heeft, op facebook, instagram, whatsapp,... Ik kon haar op geen enkele manier meer bereiken en heb hier nooit een uitleg voor gekregen. Ik ben een keer naar haar thuis gereden, ze was toen thuis maar deed de deur niet open en deed alsof er niemand was. Haar auto stond er en ik zag binnen iemand rondlopen. Tot op heden weet ik nog steeds niet waarom dit zo gelopen is. Nu lig ik er niet meer wakker van, maar toen heb ik het er toch wel ff moeilijk mee gehad.
zondag 12 januari 2020 14:05
hoi Mandarijntje,
Kan me voorstellen dat je het hier moeilijk mee hebt gehad.
Zelf heb ik het altijd erg moeilijk gevonden om mijn ware gevoelens te uiten, ook uit angst voor confrontaties en discussies en om deze te verliezen.
Vind dit soort aanvaringen erg moeilijk en voel me vaak de onderliggende en schuldige partij.
Iets wat niet reël is, maar dit soort angsten zitten zo diep bij mij.
Ook om hierin niet begrepen te wroden.
Kan me voorstellen dat je het hier moeilijk mee hebt gehad.
Zelf heb ik het altijd erg moeilijk gevonden om mijn ware gevoelens te uiten, ook uit angst voor confrontaties en discussies en om deze te verliezen.
Vind dit soort aanvaringen erg moeilijk en voel me vaak de onderliggende en schuldige partij.
Iets wat niet reël is, maar dit soort angsten zitten zo diep bij mij.
Ook om hierin niet begrepen te wroden.
maandag 13 januari 2020 08:01
Zou graag nog het één en ander willen toevoegen aan bovenstaande post van mij.
Heb vaak het gevoel gehad dat ik zwak overkom in mijn communciatie; en dan vooral qua onzekerheid en het niet voor mezelf durven opkomen (door over me heen te lopen, emotionele manipulaite etc).
Bepaalde mensen hebben dit haarfijn door gehad en hier erg misbruik van gemaakt.
Wil niet als een slachtoffer overkomen en me ook zeker niet als zodanig opstellen.
Toch heb ik me wel regelmatig een soort van 'schietschijf' gevoeld en ik was niet in staat om dit tegen te gaan.
Vind het erg vervelend dat ik dit soort situaties heb moeten meemaken.
Voel me vaak erg kwettbaar op emotioneel en sociaal vlak en het lijkt alsof ik een soort van 'afweer' hierin mis.
Heb te lang op eieren gelopen (behagen, pleasen etc) en altijd maar anderen tevreden willen houden.
Durfde nooit confrontaties aan te gaan en voelde me vaak de onderliggende partij hierin.
Besef wel dat je met zo'n gevoel al gelijk 'dik achter' staat.
Dit heeft mij lang in de houtgreep ook gehouden.
Heb vaak het gevoel gehad dat ik zwak overkom in mijn communciatie; en dan vooral qua onzekerheid en het niet voor mezelf durven opkomen (door over me heen te lopen, emotionele manipulaite etc).
Bepaalde mensen hebben dit haarfijn door gehad en hier erg misbruik van gemaakt.
Wil niet als een slachtoffer overkomen en me ook zeker niet als zodanig opstellen.
Toch heb ik me wel regelmatig een soort van 'schietschijf' gevoeld en ik was niet in staat om dit tegen te gaan.
Vind het erg vervelend dat ik dit soort situaties heb moeten meemaken.
Voel me vaak erg kwettbaar op emotioneel en sociaal vlak en het lijkt alsof ik een soort van 'afweer' hierin mis.
Heb te lang op eieren gelopen (behagen, pleasen etc) en altijd maar anderen tevreden willen houden.
Durfde nooit confrontaties aan te gaan en voelde me vaak de onderliggende partij hierin.
Besef wel dat je met zo'n gevoel al gelijk 'dik achter' staat.
Dit heeft mij lang in de houtgreep ook gehouden.
zaterdag 25 januari 2020 10:57
Gisteren had ik een groot evenement op het werk. Iets waar ik zwaar tegenop zag.
Ik had dit eerder al met mijn leidingevenden besproken en gezegd dat zoiets echt moeilijk is voor mij en dat dit mij zwaar uitput. Ik had voorgesteld om in de voormiddag hier naartoe te gaan zodat ik het belangrijkste toch had meegekregen en namiddag van thuis uit te werken. Dit werd goedgekeurd dus ik was hier enorm blij om.
Nu sta ik vanochtend op en heb ik echt het gevoel dat er een vrachtwagen over me heen gereden is. Ik voel me zo moe, uitgeput, kan amper functioneren. Ervaren jullie zo'n dingen ook zo erg?
Ik had dit eerder al met mijn leidingevenden besproken en gezegd dat zoiets echt moeilijk is voor mij en dat dit mij zwaar uitput. Ik had voorgesteld om in de voormiddag hier naartoe te gaan zodat ik het belangrijkste toch had meegekregen en namiddag van thuis uit te werken. Dit werd goedgekeurd dus ik was hier enorm blij om.
Nu sta ik vanochtend op en heb ik echt het gevoel dat er een vrachtwagen over me heen gereden is. Ik voel me zo moe, uitgeput, kan amper functioneren. Ervaren jullie zo'n dingen ook zo erg?
zaterdag 25 januari 2020 11:01
Ooo even van me afschrijven kerst vond ik vreselijk m’n vriend heeft grote familie dus moesten echt bij iedereen langs mama papa zus broertjes.
En het duurt altijd zooo langgg. Meestal tot een uur of 11 snachts en dan zit ik met een moe kind ook nog die chagerijnig is.
Zo blij dat kerst over is.
Zegt m’n vriend ineens morgen komt m’n moeder langs want ze vind het sneu dat wij altijd komen. ( Neeeeeeejoh helemaal niet erg. ) en moeder is net zo introvert als mij dus er vallen altijd doodse stiltes.![😂]()
![😂]()
![😂]()
. Wordt weer gezellig hoor.
En het duurt altijd zooo langgg. Meestal tot een uur of 11 snachts en dan zit ik met een moe kind ook nog die chagerijnig is.
Zo blij dat kerst over is.
Zegt m’n vriend ineens morgen komt m’n moeder langs want ze vind het sneu dat wij altijd komen. ( Neeeeeeejoh helemaal niet erg. ) en moeder is net zo introvert als mij dus er vallen altijd doodse stiltes.
. Wordt weer gezellig hoor.
zaterdag 25 januari 2020 11:02
OH ja heel herkenbaar Mandarijntje.
Ik heb dat al snel als ik in een volle ruimte zit. Iedereen om je heen praat, lacht, loopt heen en weer. Als ik daarna thuis ben, ben ik bekaf. Dan duurt het echt even voordat ik weer ben ontprikkeld.
Ik heb vanavond eigenlijk een verjaardag maar heb besloten daar niet heen te gaan. Het is al een eindje rijden en ik wil niet vermoeid in de auto zitten op de terugweg.
Daarnaast is het ook nog donker 's avonds en ik merk dat ik er in de zomer minder moeite mee heb. Dan is het 's avonds langer licht en heb ik voor mijn gevoel ook wat meer aan mijn dag.
Ik heb dat al snel als ik in een volle ruimte zit. Iedereen om je heen praat, lacht, loopt heen en weer. Als ik daarna thuis ben, ben ik bekaf. Dan duurt het echt even voordat ik weer ben ontprikkeld.
Ik heb vanavond eigenlijk een verjaardag maar heb besloten daar niet heen te gaan. Het is al een eindje rijden en ik wil niet vermoeid in de auto zitten op de terugweg.
Daarnaast is het ook nog donker 's avonds en ik merk dat ik er in de zomer minder moeite mee heb. Dan is het 's avonds langer licht en heb ik voor mijn gevoel ook wat meer aan mijn dag.
zaterdag 25 januari 2020 11:14
Ik zou nu naar de winkel moeten gaan, en ik zou namiddag willen gaan wandelen met mijn hond, hier eventueel nog wat opruimen, vakanties bekijken,... Maar ik heb hier allemaal geen energie voor.
Die vakanties kunnen morgen nog, dat opruimen ook, en dan heeft de hond maar eens een kortere wandeling. Maar ik moet echt naar de winkel gaan want heb amper nog wat in huis. Maar mijn batterij is gewoon leeg en heb barstende hoofdpijn. MIjn ervaring zegt me dat dit morgen nog zo gaat zijn. Heel mijn weekend naar de ***.
Ben ik blij dat ik maar een halve dag ben moeten gaan want dit evenement duurde tot 19u30 en ben tot 12u30 gebleven.
Die vakanties kunnen morgen nog, dat opruimen ook, en dan heeft de hond maar eens een kortere wandeling. Maar ik moet echt naar de winkel gaan want heb amper nog wat in huis. Maar mijn batterij is gewoon leeg en heb barstende hoofdpijn. MIjn ervaring zegt me dat dit morgen nog zo gaat zijn. Heel mijn weekend naar de ***.
Ben ik blij dat ik maar een halve dag ben moeten gaan want dit evenement duurde tot 19u30 en ben tot 12u30 gebleven.
zaterdag 25 januari 2020 11:15
Zo'n situaties maken dat ik heel happy single ben, geen verplichtingencranberryjuice schreef: ↑25-01-2020 11:01Ooo even van me afschrijven kerst vond ik vreselijk m’n vriend heeft grote familie dus moesten echt bij iedereen langs mama papa zus broertjes.
En het duurt altijd zooo langgg. Meestal tot een uur of 11 snachts en dan zit ik met een moe kind ook nog die chagerijnig is.
Zo blij dat kerst over is.
Zegt m’n vriend ineens morgen komt m’n moeder langs want ze vind het sneu dat wij altijd komen. ( Neeeeeeejoh helemaal niet erg. ) en moeder is net zo introvert als mij dus er vallen altijd doodse stiltes.. Wordt weer gezellig hoor.
zaterdag 25 januari 2020 11:46
Haha +1Mandarijntje1 schreef: ↑25-01-2020 11:15Zo'n situaties maken dat ik heel happy single ben, geen verplichtingen
zaterdag 25 januari 2020 13:14
Dat is echt de enige reden waarom ik geen relatie wil. Al die verplichtingen erbij is echt veel te uitputtend voor mij. De ene vent brengt al meer verplichtingen met zich mee dan de andere, maar toch, ik zou er niet gelukkig van worden.
Op een dag zoals vandaag zou een vent voor mij alleen handig zijn om naar de winkel te gaan voor mij, maar voor de rest van de dag mag hij zijn klep houden of zelfs de deur uit gaan, maar zo werkt dat niet zeker
zaterdag 25 januari 2020 15:44
Ik ben ook meestal happy single. Er zijn wel momenten dat een lat-relatie me leuk lijkt. Maar eigenlijk vind ik pakweg elke Zaterdag afspreken al veel. En inderdaad de familieverplichtingen die erbij komen kijken. Vandaar dat ik niet aan daten doe. Iemand moet voor mij wel héél leuk zijn wil ik er vaker in de week mee afspreken. Dat gevoel heb ik tot nu toe nog bij geen een man gehad.
Vanavond komt een collega op bezoek. We zijn afgelopen zomer samen naar de dierentuin geweest en gaan nu brainstormen over ons volgende uitje. Leuk, alleen hoop ik niet ze tot na middernacht blijft zitten. Ook al is het weekend. Op het werk in de gang kan ze je nogal aan de praat houden.
Vanavond komt een collega op bezoek. We zijn afgelopen zomer samen naar de dierentuin geweest en gaan nu brainstormen over ons volgende uitje. Leuk, alleen hoop ik niet ze tot na middernacht blijft zitten. Ook al is het weekend. Op het werk in de gang kan ze je nogal aan de praat houden.
zaterdag 25 januari 2020 16:06
Haha ik word zo vrolijk van deze tekstMandarijntje1 schreef: ↑25-01-2020 13:14Dat is echt de enige reden waarom ik geen relatie wil. Al die verplichtingen erbij is echt veel te uitputtend voor mij. De ene vent brengt al meer verplichtingen met zich mee dan de andere, maar toch, ik zou er niet gelukkig van worden.
Op een dag zoals vandaag zou een vent voor mij alleen handig zijn om naar de winkel te gaan voor mij, maar voor de rest van de dag mag hij zijn klep houden of zelfs de deur uit gaan, maar zo werkt dat niet zeker
Geweldig hoe je schrijft
zondag 26 januari 2020 12:23
Hahaha maar zo is het toch? Zo ervaar ik het. En als iemand dan aan mij vraagt waarom ik geen relatie wil dan zeg ik dat ik dat te vermoeiend vind. Maar niemand begrijpt dat. 'Je bent de juiste man nog niet tegengekomen'. Dat kan, maar momenteel wil ik het echt niet, graag aanvaarden die handel. Ik stel mij er ook geen vragen bij waarom jullie perse wel een relatie willen.Kwebbeltje91 schreef: ↑25-01-2020 16:06Haha ik word zo vrolijk van deze tekst
zondag 26 januari 2020 12:24
In het weekend lig ik er ook in om 22u hoor, middernacht haal ik nooit.hondenmens schreef: ↑25-01-2020 15:44Ik ben ook meestal happy single. Er zijn wel momenten dat een lat-relatie me leuk lijkt. Maar eigenlijk vind ik pakweg elke Zaterdag afspreken al veel. En inderdaad de familieverplichtingen die erbij komen kijken. Vandaar dat ik niet aan daten doe. Iemand moet voor mij wel héél leuk zijn wil ik er vaker in de week mee afspreken. Dat gevoel heb ik tot nu toe nog bij geen een man gehad.
Vanavond komt een collega op bezoek. We zijn afgelopen zomer samen naar de dierentuin geweest en gaan nu brainstormen over ons volgende uitje. Leuk, alleen hoop ik niet ze tot na middernacht blijft zitten. Ook al is het weekend. Op het werk in de gang kan ze je nogal aan de praat houden.
Elk weekend met iemand 'moeten' afspreken wil ik ook niet. Dat is goed als je dat weekend verder niets hebt afgesproken, maar als je dat wel gedaan hebt én je moet dan ook nog eens je vent zien,... Pff...
zondag 26 januari 2020 13:35
Ik haal altijd wel middernacht, ben een echt avondmens. Maar als ik alleen ben gaat me dat veel makkelijker af dan in gezelschap. Mijn collega is om 1:00 weg gegaan. Vond ik eigenlijk te lang. Toen ze ineens over de tijd begon zei ik dat ik niet van plan van het 3:00 te maken. Gelukkig was ze dat ook niet van plan.Mandarijntje1 schreef: ↑26-01-2020 12:24In het weekend lig ik er ook in om 22u hoor, middernacht haal ik nooit.
Elk weekend met iemand 'moeten' afspreken wil ik ook niet. Dat is goed als je dat weekend verder niets hebt afgesproken, maar als je dat wel gedaan hebt én je moet dan ook nog eens je vent zien,... Pff...
Wat mij wel opviel is dat ze gauw op een ander onderwerp overgaat en veel met haar telefoon bezig was. Om dingen op te zoeken. Dan lukte het me niet goed tegelijkertijd een gesprek te voeren, ze geeft dan geen of weinig antwoord op vragen. We hebben wel veel gelachen, maar ze komt ook met een boel onderwerpen of foto's van ik van denk: Waarom moet ik dat allemaal weten?
zondag 26 januari 2020 22:34
Ik vind het verschrikkelijk als mensen in een gesprek hun telefoon boven halen. De enige keren dat ik dat doe is als ik effectief iets wil laten zien over wat we op dat moment over spreken. Iets wat er op dat moment echt toe doet. En niet: ooh kijk wat een mooi jurkje ik gisteren gekocht heb. Dan moet ik mij inhouden of ik bol het gewoon af.hondenmens schreef: ↑26-01-2020 13:35Ik haal altijd wel middernacht, ben een echt avondmens. Maar als ik alleen ben gaat me dat veel makkelijker af dan in gezelschap. Mijn collega is om 1:00 weg gegaan. Vond ik eigenlijk te lang. Toen ze ineens over de tijd begon zei ik dat ik niet van plan van het 3:00 te maken. Gelukkig was ze dat ook niet van plan.
Wat mij wel opviel is dat ze gauw op een ander onderwerp overgaat en veel met haar telefoon bezig was. Om dingen op te zoeken. Dan lukte het me niet goed tegelijkertijd een gesprek te voeren, ze geeft dan geen of weinig antwoord op vragen. We hebben wel veel gelachen, maar ze komt ook met een boel onderwerpen of foto's van ik van denk: Waarom moet ik dat allemaal weten?
dinsdag 28 januari 2020 18:19
Wat doen jullie met zulke situaties?
Een collega van mij zei vandaag dat ze en feest organiseerd voor haar 50ste verjaardag. Ze had voor ons allemaal een uitnodiging bij, ook voor mij.
Nu, ik ga niet want dat is op een vrijdagavond na het werk. Met alle goede wil van de wereld, maar dat kan ik niet.
In dit geval: leggen jullie dan geld samen voor een cadeau? Als je niet gaat?
Ik vind dat een moeilijke, want ik organiseer nooit een feestje voor mezelf dus ik krijg ook nog wat van cadeaus. Dat hoeft ook helemaal niet voor mij, maar het komt erop neer dat ik altijd maar geef maar nooit wat krijg. Ik kom niks te kort, maar ik heb ook niet veel overschot op het einde van de maand.
Geven jullie een cadeau, of leggen jullie bij voor het cadeau als jullie niet gaan?
Een collega van mij zei vandaag dat ze en feest organiseerd voor haar 50ste verjaardag. Ze had voor ons allemaal een uitnodiging bij, ook voor mij.
Nu, ik ga niet want dat is op een vrijdagavond na het werk. Met alle goede wil van de wereld, maar dat kan ik niet.
In dit geval: leggen jullie dan geld samen voor een cadeau? Als je niet gaat?
Ik vind dat een moeilijke, want ik organiseer nooit een feestje voor mezelf dus ik krijg ook nog wat van cadeaus. Dat hoeft ook helemaal niet voor mij, maar het komt erop neer dat ik altijd maar geef maar nooit wat krijg. Ik kom niks te kort, maar ik heb ook niet veel overschot op het einde van de maand.
Geven jullie een cadeau, of leggen jullie bij voor het cadeau als jullie niet gaan?
dinsdag 28 januari 2020 18:54
Ik ken die collega eigenlijk niet zo goed. Ik praat wel met haar maar heb niet zo'n nauw contact met haar.Kwebbeltje91 schreef: ↑28-01-2020 18:24Hmm.. Dat ligt eraan hoe goed je met de collega's op kan schieten. Als je een fijn team hebt, zou ik wel geld bijleggen.
woensdag 29 januari 2020 18:51
Kwam zostraks deze link tegen;
https://www.viva.nl/lijf-en-psyche/dit- ... tief-bent/
Ook zeer herkenbaar voor mij.
In het verleden heb ik dergelijke problemen ook gehad, zoals met vriendschappen die zijn spaak gelopen.
Liet spanningen en irritaties vaak te hoog oplopen en uiteindelijk kon dit resulteren in een conflict, breuk oid.
Durfde me vaak niet uit te spreken en dit zorgde ook ervoor dat ik mezelf verloochende en moeilijke situaties etc vermeed.
Beetje bij beetje begin ik dit wel iets beter in de smiezen te krijgen en ik word wel iets openener en directer.
Toch blijft het een moeizaam proces.
Verkeerde communicatie en ook irreele verwachtingspatronen hebben vaak voor veel problemen gezorgd hierin.
Vaak durfde ik niet mijn grenzen aan te geven, voor mezelf op te komen en van me af te bijten.
Voor wie is dit ook herkenbaar (niet alleen met vriendschappen, maar ook op de werkvloer, met buren, familie etc)?
https://www.viva.nl/lijf-en-psyche/dit- ... tief-bent/
Ook zeer herkenbaar voor mij.
In het verleden heb ik dergelijke problemen ook gehad, zoals met vriendschappen die zijn spaak gelopen.
Liet spanningen en irritaties vaak te hoog oplopen en uiteindelijk kon dit resulteren in een conflict, breuk oid.
Durfde me vaak niet uit te spreken en dit zorgde ook ervoor dat ik mezelf verloochende en moeilijke situaties etc vermeed.
Beetje bij beetje begin ik dit wel iets beter in de smiezen te krijgen en ik word wel iets openener en directer.
Toch blijft het een moeizaam proces.
Verkeerde communicatie en ook irreele verwachtingspatronen hebben vaak voor veel problemen gezorgd hierin.
Vaak durfde ik niet mijn grenzen aan te geven, voor mezelf op te komen en van me af te bijten.
Voor wie is dit ook herkenbaar (niet alleen met vriendschappen, maar ook op de werkvloer, met buren, familie etc)?
