Introvert? Schrijf mee!

11-12-2015 10:09 3007 berichten
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:



- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen

- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'

- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot

- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd

- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)

- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt

- Dat ik...



Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...



Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
You_gotta_be_tough schreef:
04-04-2020 09:37
@ hondenmens : ik kreeg dat vooral in mijn studententijd, en dan van mijn ouders.

Ik heb wel een setje vriendinnen, maar dat dateert allemaal van de basis school, en nog 2 van toen ik bij de albert heijn werkte als tiener. Daarna zijn er weinig nieuwe contacten bij gekomen. Dus hoewel ik wel 6/7 vrienden heb, zijn die ook allemaal over het land verspreid gaan wonen. Dus elk weekend samen op een terrasje zitten bij mooi weer is wel voorbij. En 1 keer per maand wordt ook al lastig. Af en toe schaam ik me er wel voor.

Maar deze corona-tijd vind ik stiekem wat introvert zijn betreft wel fijn. Ik voel me niet schuldig over binnen zitten, en de komende 4 weken ziet het ernaar uit dat ik sowieso thuis werk. Ik leef wel bewust heel gezond, 5 x per week hardlopen, gezond eten etcetera.
Zo, respect!
Alle reacties Link kopieren
@Kwebbel: Dat had ik ook. Leeftijdgenoten deden allemaal dingen die ik niet deed waardoor ik geen aansluiting vond. Ik ging niet uit, rookte niet, dronk geen alcohol, gaf niet om make-up en mode.
Fijn dat je op die forums leuke mensen hebt leren kennen en dat je zelfs met een daarvan vakantieplannen hebt. Op een forum kun je makkelijk filteren op interesses. In de schoolleeftijd heb je denk ik meer kans op ruzie en roddelen doordat pubers makkelijk beïnvloedbaar zijn.

@You_gotta_be_tough: Leuk dat je die vriendschappen van de basisschool nog hebt. Die klas die boven mij zat had ook zo'n groepje dat ruim 30 jaar al afspreekt. Ik niet. Op mijn 16e verminderde het contact met basisschoolvriendinnen, doordat er andere meiden bij het groepje kwamen. Die vonden elkaar veel interessanter dan mij. Als ik er bij zat, verveelde ik me stierlijk. Kon toch nooit meepraten. Toen ik 20 was verwaterde het contact verder, toen iedereen relaties kreeg.
Op mijn werk kreeg ik er wel een paar nieuwe contacten bij. Waarvan ook een paar vergissingen.
Alle reacties Link kopieren
hondenmens schreef:
03-04-2020 23:09
Krijgen jullie wel eens opmerkingen dat je wereld zo klein is en meer vrienden moet zoeken?
Ik zo af en toe wel eens, minder vaak dan vroeger. Het valt me op dat mensen die dat zeggen, denken dat het voor iedereen zo geldt. Zo van: "Anders ga je je later toch eenzaam voelen." Of: "Het laatste wat je wilt is later terugkijken en denken: had ik me maar meer opgesteld voor mensen." Al vraag ik me soms af hoe je dat "openstellen" precies doet.
Jazeker, maar nu is het natuurlijk een unieke situatie, want als introvert heb ik de tijd van mijn leven. Ik mag lekker thuis werken elke dag, ik heb maar een paar vrienden en die zie ik nog steeds allemaal. Het was altijd al 1 op 1 dus, daar verandert niets aan en mag dus van Mark. Ik heb nog een plek gevonden, waar ik volle bak kan trainen, terwijl er nagenoeg niemand aanwezig is. Van mij mag, buiten het virus, het zo nog wel een tijdje blijven. Ik denk dat al die anderen nu helemaal gek van eenzaamheid worden.

Openstellen is voor mij niets anders dan weinig eisen stellen aan mensen en hun gedrag. Ik heb al een heel rustig stressvrij leven, maar ik merk dat er nu nog meer rust over me heen komt, omdat ik al die collega's en mensen op de gym, waar ik niet van weg kan lopen er niet meer zijn.
Dat alleen al is voor mij een bevestiging dat ik helemaal gestoord zou worden als ik me voor iedereen moest open stellen, alstjeblieft niet zeg.
Alle reacties Link kopieren
Als introvert heb ik ergens ook de tijd van mijn leven, maar de schaduwkant komt ook steeds meer voorbij.

Ik merk ook dat veel topics hier op viva waar ik steun vond (o.a. dit topic, het singles topic) ook stil liggen. Omdat ik i.r.l. ook niet zo veel mensen spreek, heb ik soms toch het gevoel nergens mijn ei kwijt te kunnen.

De april- en meimaand zijn voor mij altijd bijzonder. Ik ben dan jarig, er staat al sinds mijn babyjaren kermis in het dorp waar ik ben opgegroeid (grotendeels met nog dezelfde exploitanten), folklore dagen zoals koningsdag, 5 mei, dodenherdenking, en dan nog pasen erbij.

Ik merk wel dat ik me, ondanks dat ik introvert ben, meer zorgen begin te maken over waar dit allemaal heen gaat. Ik had toch wel gehoopt dat 2020 het jaar zou worden waarin ik een relatie zou kunnen krijgen, maar eigenlijk kan ik daten nu al grotendeels afschrijven voor dit jaar. Door de lekkere lente geuren- en geluiden buiten (vogeltjes) en dat in combinatie met dat ik toch veel alleen thuis ben, maakt ook dat ik meer terug ga denken aan mijn jeugdjaren. En dan merk ik dat mijn leven, vergeleken met toen, toch best wel leeg en allenig is geworden. Ik weet niet of dat, ondanks mijn introverte karakter, wel een goede ontwikkeling is.
Alle reacties Link kopieren
Herkenbaar Yougottabetough, vind het trouwens een hele gave nick :)

Aan de ene kant kan ik me goed vermaken alleen, sporten, ben hardlopen weer aan het opbouwen, heb een leuke hobby enz maar ik voel me wel vaak heel low. Ben niet depressief momenteel maar voel me gewoon heel mwah, laag in mijn energie en ik mis sowieso al heel lang een bepaalde spark, een positieve wending in mijn leven.

Precies wat je zegt, iedereen maakt toch stappen, niet dat ik geen stappen maak hoor maar dat is meer op persoonlijk gebied en gaat toch altijd wat onopgemerkt voorbij.

Ik plaats ook weleens wat dingen op Social media, maar ik heb dan toch weer het gevoel uiteindelijk dat anderen dan nét weer iets specialers doen. Nu zie je natuurlijk de stelletjes foto's weer voorbij komen, gezellig samen in de tuin en dan voelt het soms gewoon k...

Heb ik trouwens niet alleen met Social media hoor, maar ik merk dat het van steeds verder moet komen om trots te zijn (en blijven) op die kleine dingen.

Ik had ook net mezelf herpakt, wilde eigenlijk dit jaar met een nieuwe cursus beginnen en er ook vaker op uit. Juist uit mijn vertrouwde omgeving...
Maar nu weet ik het eigenlijk ook even niet meer.

Ik moet altijd denken aan een tekst uit een film, zo'n vrouw zegt dan;'I am starting tot think that there's a bigger picture for me out there, but I don't know how to get at it'

Nou dat gevoel heb ik sowieso al heel lang... Gewoon niet weten wat je eigenlijk anders moet doen.
Alle reacties Link kopieren
Je had toch ook een mooie reis gemaakt vertelde je? Hoe kijk je daar nu op terug?

Voor mij is het alweer een hele tijd geleden hoor, maar heb een rondreis gemaakt van een jaar en dat mis ik nog regelmatig.

Ik kon daarna thuis ook niet aarden, je bent continu onderweg, iedere dag andere mensen, een ander impuls, andere omgeving. Daar kan gewoon niks aan tippen.

Nu hoef ik niet weer een jaar weg, maar ik mis dat gevoel vooral heel erg. Ik weet ook niet waarom mijn leven 'zo is geworden' (klein wereldje) want ik merk dus wel dat áls ik iets onderneem wat een beetje uit mijn comfort zone is dat uiteindelijk wel goed voelt.

Ik ben gisteren bijvoorbeeld een stuk gaan fietsen en toen kwam ik dus bij een mooi natuurgebied wat ik niet kende en dat maakt dan toch iets los ofzo... Ook omdat het even een nieuwe omgeving was, want daar heb ik ook zo'n behoefte aan.

Mijn leven is gewoon heel rustig geworden en dat voelt veilig maar met weinig voldoening uiteindelijk... en ergens begin ik ook steeds meer het gevoel te krijgen dat dit ook gewoon niet helemaal bij mij past (op een paar aspecten na). Ik mis vaak gewoon een bepaald geluksgevoel...
yesss wijzigde dit bericht op 06-04-2020 14:23
7.78% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Sorry voor mijn lappen tekst trouwens o_o
Alle reacties Link kopieren
Ik herken altijd schrikbarend veel van wat jij zegt Yesss! Sociale media en competitie m.b.t. ''interessantheid'' ben ik al een tijdje geleden mee gestopt echter, omdat dat me veel onnodige spanning oplevert. Ik accepteer tegenwoordig gelukkig wel sneller ''dat het is zoals het is''. Misschien accepteer ik het zelfs wel een beetje té snel. Het enige wat ik wél belangrijk vind, is dat mensen om me heen wel respectvol blijven. En dat is waar het soms bij vriendinnen wel eens een beetje schuurt : die hebben dan het idee dat ik het onwetende, naïeve schaapje ben dat op haar 25e is gestopt met ontwikkelen en dat zij het allemaal wel weten omdat ze een man, kind, etc.hebben.

Ook dat ''mweh'' gevoel herken ik. Niet depressief, maar ook niet meer die ''spark''. Het is nu begin lente, en op de een of andere manier moet ik in deze periode altijd wat vaker terugdenken aan het verleden. Soms door een typische lente-geur buiten ervaar ik opeens weer voor héél kort (4-5 seconden) een bepaald gevoel dat ik had als middelbare scholier/begin twintiger. Die vreugde, ''spark'', dat bijna verliefde gevoel... Maar dat heb ik nu niet echt meer. Elke dag is een dag, en ze vliegen voorbij.

Net zoals met die filmquote : precies. Maar ook als ik om me heen kijk : het voelt soms alsof andere mensen een handleiding van het leven hebben gekregen, een instructieboekje, die ik niet heb gekregen. Zoveel mensen zijn ook gewoon op hun plek terecht gekomen. En of dat nu een gigantische carriere is, of als medewerkster bij een supermarkt en in je vrije tijd je paard, je man en 5 goede vriendinnen : bijna iedereen is nu wel ''geland'', en hebben een bepaalde safe heaven om zich heen gebouwd. Terwijl ik nog het idee heb dat ik voor de ingang van de haven blijf spartelen zeg maar.

En w.b.t. die reis : tja reizen voelt nu sowieso verder dan ooit. Het is een mooie herinnering en de eerste 3 weken na terugkomst had ik enorme heimwee en maakte ik ook al plannen voor een nieuwe reis het jaar daarop. Maar nu ben ik weer ''gezogen'' in het normale werkleven en zoals dat wel vaker gaat met mij, pas ik mij dan ook weer gauw aan de nieuwe flow aan, en is mijn reislust ook weer een beetje naar de achtergrond verdreven.
Alle reacties Link kopieren
Ik heb nu eerlijk gezegd ook de tijd van mijn leven. Dit is nu de 3de week dat ik thuis zit (werkloos). Terwijl iedereen zich verveelt en zich eenzaam voel, voel ik me geweldig goed, verveel ik me totaal niet en kom ik eindelijk eens aan klusjes in huis waar ik anders niet aan toe geraak. Heerlijk toch! Al hebben anderen het vaak moeilijker met de situatie dan ik zelf, want ocharme nu zit ze daar helemaal alleen, we zullen haar nog maar eens bellen of een berichtje sturen. Waarom? Want er valt niets te vertellen en wat uitkramen om iets te zeggen daar heb ik natuurlijk ook geen boodschap aan. Laat me gewoon met rust!

Wat die mensen om je heen betreft: ik ervaar net hetzelfde. Ik heb met zeer weinig mensen contact. Hier is niemand bij van vroeger. Met mensen die ik op school heb leren kennen heb ik helemaal geen contact meer. Ook omdat ze mij niet boeien en met heel andere dingen bezig zijn in het leven. Social media heb ik wel. Ik heb een hele tijd zonder facebook gezeten en wat was dat zalig! Ik heb nu terug een pagina omdat ik de bedrijfspagina van mijn vader beheer (hij kent daar zelf niks van). Instagram heb ik wel en die staat ook openbaar. Maar ook daar heb ik veel mensen 'ontvolgt' omdat het mij niet interesseert wat men daar op post. Ik zelf ben graag bezig met fotografie en post geregeld een foto op mijn pagina. Door anderen hun foto's te zien geeft het mij ook ideetjes om de volgende net dat tikkeltje meer te geven.

Dat Meh gevoel herken ik ook. Ik heb het gevoel dat ik geen doel heb in mijn leven. Ik doe maar elke dag waar ik zin in heb, maar ik heb bijvoorbeeld geen behoefte aan een partner. Ik woon al 8 jaar alleen. Eigenlijk heb ik op dit moment alles wat ik nodig heb, maar dat had ik 8 jaar geleden ook al. Ik ben ook al een hele tijd precies 'uitgeleefd' of hoe noem je dat. Anderen willen een partner, moeten nog een huis kopen, willen kinderen,.... Ik heb een huis en een hond en verder heb ik niks nodig (mss wat meer geld ;-) ) Ik zou wel graag terug een doel voor ogen hebben, maar zo'n dingen kosten me vaak meer energie dan dat het me energie geeft.
Alle reacties Link kopieren
Ik was al nooit zo reislustig. Vind het wel knap dat anderen dat zomaar kunnen, een jaar weg. Mijn laatste vliegreis stamt uit 2005. Mijn verste reis was Egypte. Of nee, eigenlijk van Sri Lanka (mijn geboorteland) naar Nederland. Destijds 16 uur vliegen, maar daar herinner ik me niks van. Toen was ik een baby.

Ik heb geen vliegangst in de zin van dat je neer kunt storten. Maar zo lang opgesloten zitten tussen veel mensen. Dat vind niks en verveel me gauw in het vliegtuig. Slapen lukt me al helemaal niet.
Als we een vliegreis deden gingen we meestal 2 weken en dat vond ik al te lang. Tien dagen ging me beter af. Ik vond de meeste reizen leuk, maar alles wat erbij komt kijken een gedoe. Kan pas genieten op plek van bestemming. De 1e dag terug thuis voelt ook raar, hoe erg ik er dan ook naar uitgekeken heb.

Mijn vader zei een keer voor vertrek van de heenreis: "We kunnen beter het buurmeisje meenemen, want jij moppert altijd." Ik wilde altijd precies weten hoe alles ging lopen, wat er te eten was, wat we gingen doen. Tja, dat kon niet en dat zorgde voor veel onrust in mijn hoofd. Sinds de scheiding van mijn ouders hadden mijn moeder en ik er beide geen behoefte meer aan. We maakten het liever thuis gezellig met honden. Dan werd het een midweek Centerparcs of Landal. Ik hoop nog wel eens aan de Middellandse Zee te vertoeven. Niet te ver en hooguit 1 uur tijdsverschil. Want dat speelt ook mee, ik denk dat meerdere uren verschil een verandering is voor me.
Alle reacties Link kopieren
Een mooie reis maken zou ik ook wel willen. Komt ook nog wel een keer als de kinderen het huis uit zijn. Dan ben je niet zo gebonden aan schoolvakanties. (dat is mijn doel, voor later)
Verder werk ik gewoon nog 4 dagen in de week, dus ik heb het nog druk zat. Wat ik wel heel fijn vind is dat er nu natuurlijk geen feestjes zijn. Keerzijde is dat ik mijn familie niet kan zien nu :(
Alle reacties Link kopieren
Veel herkenning! Hadden we maar tips voor elkaar hè, ik zou willen dat ik een antwoord had.

Maar ook herkenbaar dat gevoel in de Lente/Zomer, dat wordt bij mij dan ook versterkt... En nu met heel dat Corona gebeuren is je leven natuurlijk nog beperkter.
Denk veel terug aan die rondreis, maar ook aan vakanties vroeger, als kind ook.

Dat je dan in slaap bent gevallen in de auto en dan wakker wordt gemaakt door je ouders en je op de camping aan bent gekomen met palmbomen, een mooi zwembad en dat je daar nog weken bent, ik kon daar als kind zo blij van worden. Nieuwe omgeving, dat blije gevoel, ergens naar uit kunnen kijken.

Kijk en op een gegeven moment ga je dat misschien met een partner doen, maar als er dan uiteindelijk niet echt iets voor in de plaats komt dan voelt het gewoon zo leeg...

Laatst was ik in slaap gevallen op de bank en ik werd wakker, Netflix was uitgevallen en het was donker en werd zo met een knoop in mijn maag wakker.
Moest toen terugdenken aan de tijd met mijn ex, dat je dan wakker wordt en gerommel hoort, of hij zet een kopje koffie, daarna samen buiten zitten enz. Die momentjes...

Ik bedoel, ik hoef mijn vriendengroep van vroeger niet terug en ik snap ook wel dat bepaalde dingen veranderen maar ben toch wel echt heel erg toe aan een nieuwe positieve wending..

En ook inderdaad wat betreft omgeving, mensen zijn enorm met zichzelf bezig en ik zou waarschijnlijk hetzelfde zijn hoor, als ik een relatie zou hebben maar ik merk ook dat ik het steeds moeilijker vind om leuk te blijven reageren op anderen terwijl je andersom zo weinig hoort. En dat vind ik dan weer geen leuke eigenschap van mezelf maar zo voelt het vaak wel...

Nu had ik ook net besloten er vaker op uit te gaan, naar een andere stad bijvoorbeeld en proberen er dus echt wat positiever in te staan, meer ondernemen. Gewoon vaker dagjes weg maar ja dat valt nu natuurlijk weg... maar ja dat geld natuurlijk voor iedereen.

Nou ik zal jullie niet langer lastig vallen met mijn lange verhalen, ik ga even mijn kopje thee opdrinken en daarna joggen.

Fijne dag allemaal :bye:
Alle reacties Link kopieren
yesss schreef:
07-04-2020 11:01


En ook inderdaad wat betreft omgeving, mensen zijn enorm met zichzelf bezig en ik zou waarschijnlijk hetzelfde zijn hoor, als ik een relatie zou hebben maar ik merk ook dat ik het steeds moeilijker vind om leuk te blijven reageren op anderen terwijl je andersom zo weinig hoort. En dat vind ik dan weer geen leuke eigenschap van mezelf maar zo voelt het vaak wel...

Fijne dag allemaal :bye:
Ik zou niet willen zeggen dat ik hetzelfde zou zijn, want juist een klein gebaar, kan al zo'n verschil maken.

Wat dat betreft is dit wel weer een compliment voor mijn eigen mensenkennis, want n.a.v. de corona crisis had ik zo vooraf op een briefje kunnen zetten hoe mijn verschillende vrienden / contacten zich gedragen, en dat blijkt ook in de praktijk zo te zijn.

Maar dan toch teleurstellend als dit ook uit komt. Want hoewel ik een introvert ben : mijn vriendschappen, daar hecht ik wel de nodige waarde aan.

En dan is het nu dus wel een unieke testmogelijkheid, bijvoorbeeld een bepaalde vriendin van mij had ik al langere tijd het idee van dat ze helemaal niet zit te wachten op écht persoonlijk contact met mij, maar mij in het verleden vooral nodig had als ''wingman'' als ze een plan had om de stad in te gaan ofzo of naar een feestje, en ze dan met iemand samen wilde gaan. Want nu in corona tijden probeer ik wel eens met haar via de app een gesprekje aan te gaan, maar dan krijg ik niet eens antwoord. Immers : de kroegen/bioscopen/festivals zijn gesloten, dus ben ik op dit moment ook helemaal niet interessant voor haar.

Dat soort dingen zijn wel frustrerend. Ik merk ook dat ik me daar extra druk over maak nu in deze tijden. Ook van : hoe gaat mijn leven er na deze ''crisis'' uit zien? Voordat ik op reis ging, wist ik al dat er in 2020 een aantal dingen zou veranderen. De vriendin met wie ik het meest ondernam, wordt moeder. De vriendin met wie ik daarna het meest ondernam, gaat 100 km verderop wonen. Een andere vriendin met wie ik veel ondernam doet de laatste tijd opeens vreemd, omdat ze zelf naar haar eigen idee erg succesvol is op werk. Bij alles wat ik zeg of doe draait zij het richting haar eigen werk, en dan dat zij daar toch echt te druk voor is.

Begin ik over een leuke netflix serie, krijg ik als respons : Ohh, daar heb ik toch helemaal geen tijd voor>?! Ik ben zooo druk. Vooral sinds ze twee maanden geleden een keer met haar werk naar Boedapest is geweest, is het een beetje naar haar bol gestegen. Ik gun haar echt succes, maar het is zo jammer dat ze daar meteen weer zo in meegesleept wordt. Ik weet dat dit ook weer iets tijdelijks is, en dat het gewoon even een /twee jaartjes moet ''settelen'' en dat ze dan wel weer normaal gaat doen, maar dan denk ik : hoezo niet gewoon nu al normaal doen?

Soms denk ik echt : doe ik iets verkeerd als vriendin ofzo? Volgens mij ben ik gewoon een heel stabiel en fijn persoon, waarom behandelen anderen mij dan niet zo?
Alle reacties Link kopieren
Ik snap je hoor Yougottabetough.. ik probeer soms begrip op te brengen, onder het mom van, sommige mensen hebben het nou eenmaal drukker als ik, maar dan nog inderdaad...

Maar het lijkt soms ook alsof mensen het andersom dan ook weer niet gunnen,.. ik weet gewoon soms niet wat het is. Ik merk gewoon ook als ik beter in mijn vel zit mensen kort reageren (of gewoon niet) of ineens in geen velden of wegen te bekennen zijn.

Er zijn gewoon zoveel momenten en aanknopingspunten geweest om gewoon eens iets aardigs te zeggen, of iets te vragen.
Mensen stellen ook nooit meer vragen... afstandelijk allemaal, maar zodra ze iets van je nodig hebben dan hebben ze ineens wel tijd.

Ik merk het ook met een oude vriendin (met gezin) dat ze dan soms reageert op iets (op Social media) en dan reageer ik terug en dan houd ze het af... Ik vind het errug vreemd soms als ik eerlijk ben en je zou inderdaad bijna aan jezelf gaan twijfelen... :-?
You_gotta_be_tough schreef:
07-04-2020 17:21
Ik zou niet willen zeggen dat ik hetzelfde zou zijn, want juist een klein gebaar, kan al zo'n verschil maken.

Wat dat betreft is dit wel weer een compliment voor mijn eigen mensenkennis, want n.a.v. de corona crisis had ik zo vooraf op een briefje kunnen zetten hoe mijn verschillende vrienden / contacten zich gedragen, en dat blijkt ook in de praktijk zo te zijn.

Maar dan toch teleurstellend als dit ook uit komt. Want hoewel ik een introvert ben : mijn vriendschappen, daar hecht ik wel de nodige waarde aan.

En dan is het nu dus wel een unieke testmogelijkheid, bijvoorbeeld een bepaalde vriendin van mij had ik al langere tijd het idee van dat ze helemaal niet zit te wachten op écht persoonlijk contact met mij, maar mij in het verleden vooral nodig had als ''wingman'' als ze een plan had om de stad in te gaan ofzo of naar een feestje, en ze dan met iemand samen wilde gaan. Want nu in corona tijden probeer ik wel eens met haar via de app een gesprekje aan te gaan, maar dan krijg ik niet eens antwoord. Immers : de kroegen/bioscopen/festivals zijn gesloten, dus ben ik op dit moment ook helemaal niet interessant voor haar.

Dat soort dingen zijn wel frustrerend. Ik merk ook dat ik me daar extra druk over maak nu in deze tijden. Ook van : hoe gaat mijn leven er na deze ''crisis'' uit zien? Voordat ik op reis ging, wist ik al dat er in 2020 een aantal dingen zou veranderen. De vriendin met wie ik het meest ondernam, wordt moeder. De vriendin met wie ik daarna het meest ondernam, gaat 100 km verderop wonen. Een andere vriendin met wie ik veel ondernam doet de laatste tijd opeens vreemd, omdat ze zelf naar haar eigen idee erg succesvol is op werk. Bij alles wat ik zeg of doe draait zij het richting haar eigen werk, en dan dat zij daar toch echt te druk voor is.

Begin ik over een leuke netflix serie, krijg ik als respons : Ohh, daar heb ik toch helemaal geen tijd voor>?! Ik ben zooo druk. Vooral sinds ze twee maanden geleden een keer met haar werk naar Boedapest is geweest, is het een beetje naar haar bol gestegen. Ik gun haar echt succes, maar het is zo jammer dat ze daar meteen weer zo in meegesleept wordt. Ik weet dat dit ook weer iets tijdelijks is, en dat het gewoon even een /twee jaartjes moet ''settelen'' en dat ze dan wel weer normaal gaat doen, maar dan denk ik : hoezo niet gewoon nu al normaal doen?

Soms denk ik echt : doe ik iets verkeerd als vriendin ofzo? Volgens mij ben ik gewoon een heel stabiel en fijn persoon, waarom behandelen anderen mij dan niet zo?

Oh zo herkenbaar dit. Bij mij zijn een paar vriendschappen naar kennissen gedegradeerd. 1 van die kennissen heeft kinderen en sinds ze moeder is, is onze vriendschap zo veranderd. We spraken altijd veel af maar 'nee, nu heb ik het allemaal zo druk met de kinderen'

Maar ze heeft dan wel alle tijd om 2 of 3 keer per week met haar 'bff' af te spreken en vrolijk foto's te posten op social media, met een wijntje in haar hand. 'even me-time'. Zeg dan gewoon dat je geen zin hebt om af te spreken, denk ik dan.

Nu zien we elkaar 2 a 3 keer per jaar en op zich zijn dat wel leuke momenten hoor. Maar we zijn gewoon uit elkaar gegroeid. En nu is er vorig jaar ook nog een grote gebeurtenis in haar leven geweest en daar heeft ze ook wat vrienden door verloren.

Ach, ik vind het wel prima zo. Ik heb de laatste jaren wat mensen leren kennen die net zoals mij bewust kindvrij zijn, en ook geen relatie hebben, en we hebben gewoon een hele leuke klik. Even geen praatjes over kinderen maar gewoon over ons, over het leven. Heel fijn!
Alle reacties Link kopieren
Logisch dat we dat soms denken, maar dat is niet zo, natuurlijk :)

Het is al jaren geleden dat ik zelf een relatie had, maar ik weet nog goed hoe ''veilig'' dat leventje met mijn partner toen was. Daarmee was ik echt op mijn gemak, veilig.

En als ik dan een zaterdagavond met vriendinnen had staan, dan zag ik dat zelfs al een stap uit mijn comfort zone soms. Ik weet nog dat we soms letterlijk tegen elkaar zeiden ''Ga nou maar, sociale contacten zijn belangrijk.... enne....... over een paar uurtjes lig je weer lekker naast me''. Moet je nagaan, toen was ik begin 20 en dan heb ik nog niet eens een enorme aversie tegen uitgaan.

Nu zijn we nog een stuk ouder, meer verantwoordelijkheden etc. Dus trek het jezelf niet aan. Die vriendin die je aanspreekt maar vervolgens niets meer laat horen is ook zo typerend : afhaken als het concreet wordt. Daar moet je denk ik wel voor waken :blijf niet te lang door-modderen met vriendinnen waar voor nu geen leven meer in zit. Wil niet zeggen dat ze nooit, in een later stadium van het leven, meer terug kunnen keren, maar tot die tijd : laat ze, en laat het initiatief daar.

Zelf heb ik onlangs ook tegen een vriendin in een relatie gezegd : die wil regelmatig bellen of appen, maar afspreken zit er niet in. Gewoon eerlijk gezegd : ik vind het leuk om een keer een kroegje/terrasje te pakken, maar ik ben geen 0900-nummer waar je al je sores kwijt kunt als je dat even nodig hebt..
Alle reacties Link kopieren
@ kwebbeltje : ik wilde eerst zeggen dat het misschien wel logisch is als je moeder bent, maar toen las ik van haar (twee) wekelijkse quality - time met een ander, en dat is wel pijnlijk ja. Aan de andere kant : als een band er niet meer is, dan is deze er niet meer. Alleen is eerlijkheid dan wel fijn. Maar eigenlijk weet je het antwoord dan al, toch? Dan zou ik het gewoon laten voor wat het is. Het heeft sowieso weinig zin om aan een dood paard te blijven trekken.

Ik ben zelf iemand die redelijk. snel ''stopt'' bij vriendinnen waarbij ik het (te) moeizaam vind gaan. Maar ik merk eigenlijk bijna altijd wel dat ze vroeg- of laat weer bij me terugkomen.

Eigenlijk wil ik ook meer doen aan mijn sociale contacten. Ik zit nu nog niet helemaal ''rock bottom'', maar zit denk ik ook niet ver van dat moment meer af, dat ik echt in een jaar of vijf tijd van een uitgebreid sociaal leven ben gegaan van eigenlijk alleen nog maar mijn ouders en zusje als sociaal contact. Maar ik vind het zo lastig. Zit zelf ook nog niet helemaal optimaal in mijn vel, dus héél leuk/sociaal doen, kost dan veel energie en stress. Bovendien woon ik in een kleinere stad, dus het is niet dat het hier barstens vol zit met vrijgezelle welwillende eind twintigers/begin dertigers.
Ja, dat doe ik ook zeker niet meer hoor, bij diegene. Heb het lang gedaan maar die teleurstelling steeds, was gewoon niet fijn.
Het is jammer, maar het is zo. We zien elkaar wel op verjaardagen en soms met feestdagen, en dan is het ook wel gezellig hoor. Kan ook goed met haar kinderen opschieten, die komen altijd bij me zitten haha.
Alle reacties Link kopieren
You_gotta_be_tough schreef:
07-04-2020 17:21
Soms denk ik echt : doe ik iets verkeerd als vriendin ofzo? Volgens mij ben ik gewoon een heel stabiel en fijn persoon, waarom behandelen anderen mij dan niet zo?
Dit is de nagel op de kop! Dit is exact wat ik ook denk en voel!
Ik kan in mijn ogen echt een goede vriendin zijn, maar mensen willen mij precies alleen maar een waardeloos gevoel geven?
Alle reacties Link kopieren
Wat vriendschappen betreft vraag ik me soms af waarom ik bij meerdere vriendinnen vaak 2e keus was. Waarom ik vaak afgezegd werd voor een ander, omdat er iets leukers op hun pad kwam. Of dat nou alleen was omdat ik geen uitgaanstype ben.
Alle reacties Link kopieren
Mandarijntje1 schreef:
07-04-2020 19:50
Dit is de nagel op de kop! Dit is exact wat ik ook denk en voel!
Ik kan in mijn ogen echt een goede vriendin zijn, maar mensen willen mij precies alleen maar een waardeloos gevoel geven?
Yep! Daar ben ik ook (te) veel mee bezig.

Het schijnt ''wijs'' te zijn om niet te verwachten dat anderen jou behandelen zoals jij hen behandelt,
maar ik denk dat de verhouding teleurstelling vs. positieve verrassing zonder overdrijven ca. 85 - 15 is.

Laatst zei een vriendin het nog tegen mij (die ook in mijn vriendinnenclubje zit): ''Jij ben eigenlijk de meest
normale en stabiele van ons allemaal''. Op zich leuk om bevestigd te horen dat ik ook voor anderen ben
zoals ik denk dat ik ben. Maar het is soms moeilijk om zélf altijd de stabiele factor te zijn terwijl mensen
om je heen zich instabiel / wispelturig / dubbele agenda achtig gedragen. Doe gewoon normaal, heb een
béétje respect en inlevingsvermogen, en je komt een heel eind, denk ik dan. Maar dat is toch vaak kennelijk
te veel gevraagd.
Wat naar dat sommigen zo'n moeite met deze situatie hebben. Gebruik dan dit topic als manier van je af te schrijven.

Zelf heb ik er geen moeite mee, ik denk zelfs dat alles weer op gang is, ik juist daaraan moet wennen. Om weer een gesprek te voeren, om weer 'vlot' te moeten doen etc.

Ik heb een boekentip, voor wie deze niet kent. Het is lichtvoetig en met humor geschreven. Geen zware kost, maar wel iets met veel tips waar iedereen wat uit kan halen. https://sochicken.nl/de-boeken
Alle reacties Link kopieren
You_gotta_be_tough schreef:
07-04-2020 17:21

...Soms denk ik echt : doe ik iets verkeerd als vriendin ofzo? ...
Dit stukje herken ik wel
Ik had al niet veel vriendinnen, maar toen mijn broer stierf heb ik wel gemerkt dat ik eigenlijk geen vriendinnen heb.
Mijn zusje is mijn beste vriendin. Zij is trouwens precies als mij, ook een introvert met dezelfde interesses
Alle reacties Link kopieren
winters schreef:
08-04-2020 09:14
Dit stukje herken ik wel
Ik had al niet veel vriendinnen, maar toen mijn broer stierf heb ik wel gemerkt dat ik eigenlijk geen vriendinnen heb.
Mijn zusje is mijn beste vriendin. Zij is trouwens precies als mij, ook een introvert met dezelfde interesses
Maar heb je bijvoorbeeld een partner? Of als je geen partner hebt, zou je er één willen, en hoe kom je iemand tegen als je eigenlijk weinig sociale contacten hebt?

Ik ben dus inderdaad introvert, maar ook 30 en single. Ik hoef ook niet per sé een hoop vrienden, maar ik zou wel graag een partner willen met wie ik de leuke dingetjes in het leven kan doen. Stel er zou geen corona zijn, zou ik best graag op een terrasje willen zitten. In mijn eentje vind ik dat niet prettig / ongemakkelijk, maar met een partner lijkt me dat heel fijn.

Alleen ik ben dus volgens mij héél slecht in met iemand daten waarmee ik nog nooit kennis heb gemaakt. Alleen al van het idee word ik gespannen. Mijn ''hoop'' is nog altijd om iemand tegen te komen ''via via''. Maarja, dan moet natuurlijk niet mijn hele vriendenclub instorten (wat nu dus wel een beetje gebeurt).
Alle reacties Link kopieren
@ blijenvrij : Jaa de boeken van Jelle Hermus. Hij schrijft echt leuk en die boeken (heb ze beiden gelezen) maken me wel vrolijk. Al is het niet altijd even realistisch om altijd ''alles maar te nemen zoals het komt'' (waar het vaak op neer komt). Soms lukt het, soms minder.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven