Psyche
alle pijlers
Kleine of grote instelling voor psychische klachten?
zaterdag 7 september 2019 21:09
benmamma schreef: ↑07-09-2019 20:18+1
En verstandelijk weet ik heus wel dat het maar een mening is.
Zo werkt het alleen bij mij dan weer niet.
Het roept bij mij het volgende op:
Niet waard om naar GGZ te mogen en bij wel gaan onterecht gebruik maken van geld van de maatschappij, opgebracht door de wel oké mensen.
En dat ik te slap ben om het zelf te kunnen. Het is helemaal niet nodig als je niet onder de door jou bepaalde diagnoses valt.
Ik ben een kostenpost.
En of je dit als doel hebt weet ik niet. Het is wel wat jouw mening met mij doet.
Eens ja.
Alsof je alleen langdurig hulp mag krijgen als iets aangeboren is. En anders moet je je maar niet aanstellen en schouders eronder.
(@allesmag) Denk je dat ik voor m’n lol in de GGZ blijf hangen? Dat ik het een leuke dagbesteding vind voor 4x/ week? Dat ik niet liever ‘gewoon’ zou meedraaien in de maatschappij?
Ik zou graag willen werken en LEVEN met hoofdletters, maar de realiteit is dat ik de GGZ al nodig heb om het leven met kleine letters (en zonder werk) aan te kunnen.
(Aanmelding Levenseindekliniek is gedaan, omdat ik het ook liever allemaal anders heb - en mijn huidige behandeling mijn laatste strohalm is - maar er de draagkracht bijna niet meer voor heb/ ergens vandaag gepeuterd krijg).
.
zaterdag 7 september 2019 22:14
Anoniem262821034 schreef: ↑07-09-2019 21:09Eens ja.
Alsof je alleen langdurig hulp mag krijgen als iets aangeboren is. En anders moet je je maar niet aanstellen en schouders eronder.
(@allesmag) Denk je dat ik voor m’n lol in de GGZ blijf hangen? Dat ik het een leuke dagbesteding vind voor 4x/ week? Dat ik niet liever ‘gewoon’ zou meedraaien in de maatschappij?
Ik zou graag willen werken en LEVEN met hoofdletters, maar de realiteit is dat ik de GGZ al nodig heb om het leven met kleine letters (en zonder werk) aan te kunnen.
(Aanmelding Levenseindekliniek is gedaan, omdat ik het ook liever allemaal anders heb - en mijn huidige behandeling mijn laatste strohalm is - maar er de draagkracht bijna niet meer voor heb/ ergens vandaag gepeuterd krijg).
zaterdag 7 september 2019 22:51
Hetzelfde voor mij.Anoniem262821034 schreef: ↑07-09-2019 21:09Eens ja.
Alsof je alleen langdurig hulp mag krijgen als iets aangeboren is. En anders moet je je maar niet aanstellen en schouders eronder.
(@allesmag) Denk je dat ik voor m’n lol in de GGZ blijf hangen? Dat ik het een leuke dagbesteding vind voor 4x/ week? Dat ik niet liever ‘gewoon’ zou meedraaien in de maatschappij?
Ik zou graag willen werken en LEVEN met hoofdletters, maar de realiteit is dat ik de GGZ al nodig heb om het leven met kleine letters (en zonder werk) aan te kunnen.
(Aanmelding Levenseindekliniek is gedaan, omdat ik het ook liever allemaal anders heb - en mijn huidige behandeling mijn laatste strohalm is - maar er de draagkracht bijna niet meer voor heb/ ergens vandaag gepeuterd krijg).
zondag 8 september 2019 08:18
Dit is wat ik ook voel, ook nu ik WEL gebruik ga maken van de intensieve GGZ (trauma, tja, ik ben gewoon een slappeling die niet aankan wat gewone mensen wel gewoon kunnen). Ik ga mijn stinkende best doen om door dit gevoel heen te gaan en toch te gaan. Maar ik blijf het ook wel voelen....benmamma schreef: ↑07-09-2019 20:18+1
En verstandelijk weet ik heus wel dat het maar een mening is.
Zo werkt het alleen bij mij dan weer niet.
Het roept bij mij het volgende op:
Niet waard om naar GGZ te mogen en bij wel gaan onterecht gebruik maken van geld van de maatschappij, opgebracht door de wel oké mensen.
En dat ik te slap ben om het zelf te kunnen. Het is helemaal niet nodig als je niet onder de door jou bepaalde diagnoses valt.
Ik ben een kostenpost.
En of je dit als doel hebt weet ik niet. Het is wel wat jouw mening met mij doet.
Zonder oorzaak geen gevolg
zondag 8 september 2019 08:31
zondag 8 september 2019 08:40
Je moet gaan! Je bent geen slappeling, ook al beweren sommigen mss wat anders. Ja, dat oordeel voelde ik ook. En stak mij ook. Maar het gaat niet om hen (in dit geval haar). Het gaat om jou. Jouw leven.polkat schreef: ↑08-09-2019 08:18Dit is wat ik ook voel, ook nu ik WEL gebruik ga maken van de intensieve GGZ (trauma, tja, ik ben gewoon een slappeling die niet aankan wat gewone mensen wel gewoon kunnen). Ik ga mijn stinkende best doen om door dit gevoel heen te gaan en toch te gaan. Maar ik blijf het ook wel voelen....
zondag 8 september 2019 09:56
Ik vind ook dat je moet gaan! En slap? Mensen die niet weten hoe het is om elke dag te moeten vechten moesten eens weten hoe sterk jij bent!!Coconuts12 schreef: ↑08-09-2019 08:40Je moet gaan! Je bent geen slappeling, ook al beweren sommigen mss wat anders. Ja, dat oordeel voelde ik ook. En stak mij ook. Maar het gaat niet om hen (in dit geval haar). Het gaat om jou. Jouw leven.
Voor iedereen die helaas gebruik moet maken van GGZ.. Sterkte! Het is zwaar maar zeker geen onzin of overbodig of...wat dan ook.
zondag 8 september 2019 10:45
Bij zowel grote GGZ als kleine of vrijgevestigd moet je het treffen. Alle kunnen enorm helpend zijn en alle kunnen ontzettend schadelijk zijn.
Wat betreft allesmag, eens met dat veel problematiek die we nu ervaren terugkomt op een maatschappelijk probleem en dat onze maatschappij hier niet op ingericht is (door onze eigen opgelegde eisen, overtuigingen en gewoontes) waardoor we het in het vakje ‘ziek’ stoppen en dit bij de ggz eindigt. Echter is dit (a) niet in diagnoses te vangen (er zijn genoeg mensen die psychisch ernstig ziek zijn als gevolg van bijvoorbeeld trauma of persoonlijkheidsstoornis) maar zou je eerder in ernst en zwaarte van hoe ingrijpend en pervasief de problemen zijn moeten uitdrukken.
En (b) lees ik dat jij te weinig lijkt te weten over hechting en persoonlijkheidsontwikkeling (en ook van hoe trauma werkt en zich manifesteert in het lichaam) waardoor je stelt dat mensen ouders/opvoeding de schuld geven. Als je onvoldoende veilig of gezonde hechting en interpersoonlijke relaties hebt gehad tijdens het opgroeien vormt dit hoe je bent. Dit is later niet een kwestie van ‘je doet het jezelf aan’ dit is een kwestie van de basis van wie je bent, hoe je denkt en hoe je je gedraagt. Problemen hierin kunnen relatief klein zijn naar heel erg fors en totaal ontregelend. Het is niet zo dat als je aan de zware kant zit je daar even uit kan stappen.
Dit raakt ook aan je vergelijking met ‘arme landen’. Het is namelijk juist die hechting en relaties die belangrijk zijn en niet hoe arm of rijk je bent. Daardoor kun je in ellendige situaties mentaal nog goed beschermd zijn met een andere vorm van onderlinge relaties. Cultuur speelt hier dus ook een rol in (denk aan individualistisch versus gemeenschap) en dus ja, onze ouders en opvoeding op microniveau, maar ook onze maatschappij, cultuur en geschiedenis op meso- en macroniveau.
De zwaarte van problematiek is een continuüm. Kom je in de ggz wordt daar een label op geplakt. In eerste instantie was dat voor de betrouwbaarheid en volledigheid, om goed problemen te kunnen beschrijven en behandeling toe te passen. Inmiddels vooral voor de zorgverzekeraar. Naar mijn idee vertroebelt dit het beeld van problematiek en de nodige hulp, ondersteuning of behandeling. En door onze individualistische maatschappij ben je al snel ‘ziek’ en moet je naar een psycholoog in plaats van dat we met onze rotemoties met elkaar in ons dagelijkse leven kunnen omgaan. En dat maakt mensen persoonlijk maar onze maatschappij als geheel (en als gevolg daarvan weer de volgende generatie persoonlijk door hechting en relaties) steeds zieker. En toch betekent dit niet dat je het even zelf kan oplossen als jij degene bent die op dat moment door dit alles persoonlijk geraakt is. Daarnaast is dit een grote groep maar is er ook een grote groep mensen in de ggz met dezelfde label die heel ergens anders op het continuüm zit. Je kan dus echt niet op basis van diagnose zeggen of mensen wel of niet recht hebben op hulp of op korter of langstdurende hulp.
Wat betreft burn-out overkomt dit veel mensen met een psychische kwetsbaarheid en onderliggende problemen. Dus die groep over één kam scheren gaat ook al niet.
Ik ben het op bepaalde punten ergens met je eens, maar je bent naar mijn idee te ongenuanceerd, ik vermoed als ik je zo lees door gebrek aan diepergaande inhoudelijke kennis.
Gelukkig vind je jouw problemen wel zwaar en ‘echt’ en ‘niet je eigen schuld’ genoeg om recht te hebben op >5 jaar therapie.
Wat betreft allesmag, eens met dat veel problematiek die we nu ervaren terugkomt op een maatschappelijk probleem en dat onze maatschappij hier niet op ingericht is (door onze eigen opgelegde eisen, overtuigingen en gewoontes) waardoor we het in het vakje ‘ziek’ stoppen en dit bij de ggz eindigt. Echter is dit (a) niet in diagnoses te vangen (er zijn genoeg mensen die psychisch ernstig ziek zijn als gevolg van bijvoorbeeld trauma of persoonlijkheidsstoornis) maar zou je eerder in ernst en zwaarte van hoe ingrijpend en pervasief de problemen zijn moeten uitdrukken.
En (b) lees ik dat jij te weinig lijkt te weten over hechting en persoonlijkheidsontwikkeling (en ook van hoe trauma werkt en zich manifesteert in het lichaam) waardoor je stelt dat mensen ouders/opvoeding de schuld geven. Als je onvoldoende veilig of gezonde hechting en interpersoonlijke relaties hebt gehad tijdens het opgroeien vormt dit hoe je bent. Dit is later niet een kwestie van ‘je doet het jezelf aan’ dit is een kwestie van de basis van wie je bent, hoe je denkt en hoe je je gedraagt. Problemen hierin kunnen relatief klein zijn naar heel erg fors en totaal ontregelend. Het is niet zo dat als je aan de zware kant zit je daar even uit kan stappen.
Dit raakt ook aan je vergelijking met ‘arme landen’. Het is namelijk juist die hechting en relaties die belangrijk zijn en niet hoe arm of rijk je bent. Daardoor kun je in ellendige situaties mentaal nog goed beschermd zijn met een andere vorm van onderlinge relaties. Cultuur speelt hier dus ook een rol in (denk aan individualistisch versus gemeenschap) en dus ja, onze ouders en opvoeding op microniveau, maar ook onze maatschappij, cultuur en geschiedenis op meso- en macroniveau.
De zwaarte van problematiek is een continuüm. Kom je in de ggz wordt daar een label op geplakt. In eerste instantie was dat voor de betrouwbaarheid en volledigheid, om goed problemen te kunnen beschrijven en behandeling toe te passen. Inmiddels vooral voor de zorgverzekeraar. Naar mijn idee vertroebelt dit het beeld van problematiek en de nodige hulp, ondersteuning of behandeling. En door onze individualistische maatschappij ben je al snel ‘ziek’ en moet je naar een psycholoog in plaats van dat we met onze rotemoties met elkaar in ons dagelijkse leven kunnen omgaan. En dat maakt mensen persoonlijk maar onze maatschappij als geheel (en als gevolg daarvan weer de volgende generatie persoonlijk door hechting en relaties) steeds zieker. En toch betekent dit niet dat je het even zelf kan oplossen als jij degene bent die op dat moment door dit alles persoonlijk geraakt is. Daarnaast is dit een grote groep maar is er ook een grote groep mensen in de ggz met dezelfde label die heel ergens anders op het continuüm zit. Je kan dus echt niet op basis van diagnose zeggen of mensen wel of niet recht hebben op hulp of op korter of langstdurende hulp.
Wat betreft burn-out overkomt dit veel mensen met een psychische kwetsbaarheid en onderliggende problemen. Dus die groep over één kam scheren gaat ook al niet.
Ik ben het op bepaalde punten ergens met je eens, maar je bent naar mijn idee te ongenuanceerd, ik vermoed als ik je zo lees door gebrek aan diepergaande inhoudelijke kennis.
Gelukkig vind je jouw problemen wel zwaar en ‘echt’ en ‘niet je eigen schuld’ genoeg om recht te hebben op >5 jaar therapie.
zondag 8 september 2019 12:15
+1
zondag 8 september 2019 12:16
Dank jullie wel <3benmamma schreef: ↑08-09-2019 09:56Ik vind ook dat je moet gaan! En slap? Mensen die niet weten hoe het is om elke dag te moeten vechten moesten eens weten hoe sterk jij bent!!
Voor iedereen die helaas gebruik moet maken van GGZ.. Sterkte! Het is zwaar maar zeker geen onzin of overbodig of...wat dan ook.
Zonder oorzaak geen gevolg
zondag 8 september 2019 21:31
Jazeker, want ik heb weldegelijk de inhoudelijke kennis en ben ook thuis in hechtingsproblematiek. Daar verandert mijn mening niet van. Juist de gedachten die worden geschreven van, "ik verdien het niet" ed zijn gedachten die we uiteindelijk onszelf aandoen. Net als het gekwetst worden door de mening van een ander (mij in dit geval).
Ik vind het ook bijzonder dat iedereen zich gaat verdedigen door te vertellen hoe ziek ze zijn of hoe zwaar ze het hebben en allemaal redenen gaan bedenken waarom ik reageer zoals ik doe, dat ik wel bepaalde kennis zal missen of bevoorrecht ben. Echt vreemd.
Ik vind het ook bijzonder dat iedereen zich gaat verdedigen door te vertellen hoe ziek ze zijn of hoe zwaar ze het hebben en allemaal redenen gaan bedenken waarom ik reageer zoals ik doe, dat ik wel bepaalde kennis zal missen of bevoorrecht ben. Echt vreemd.
niks moet en alles mag
zondag 8 september 2019 22:01
Helemaal niet vreemd.Allesmag schreef: ↑08-09-2019 21:31Jazeker, want ik heb weldegelijk de inhoudelijke kennis en ben ook thuis in hechtingsproblematiek. Daar verandert mijn mening niet van. Juist de gedachten die worden geschreven van, "ik verdien het niet" ed zijn gedachten die we uiteindelijk onszelf aandoen. Net als het gekwetst worden door de mening van een ander (mij in dit geval).
Ik vind het ook bijzonder dat iedereen zich gaat verdedigen door te vertellen hoe ziek ze zijn of hoe zwaar ze het hebben en allemaal redenen gaan bedenken waarom ik reageer zoals ik doe, dat ik wel bepaalde kennis zal missen of bevoorrecht ben. Echt vreemd.
Uit de manier waarop je hier je mening neerzet blijkt dat je bepaalde dingen niet begrijpt.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zondag 8 september 2019 22:59
Alleen al de manier waarop je over de hulp bij een burnout schreef geeft aan dat je een te simpele voorstelling van zaken hebt.
Geeft niks, maar daar krijg je dus commentaar op.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zondag 8 september 2019 23:00
.
Tsja...en veel meer hier denken dat het weer andersom is...
Wie zal het zeggen!?
Jij vindt het vreemd hoe sommigen reageren. Ik vind het vreemd dat jij zo star, rigide en ongenuanceerd denkt. Doet me eraan denken dat ik dit al eerder geschreven heb in reactie op jou, dat je punt helemaal verloren gaat door dat ongenuanceerde. Vaak ben ik het in een bepaalde mate wel met je eens, alleen dat ongenuanceerde veegt je punt vervolgens helemaal van tafel. Maar goed, we zullen wel gewoon een andere mening hebben dan.
zondag 8 september 2019 23:00
Fijn om te lezen dat je ons zo goed begrijpt
Dat wij jou niet begrijpen. Nou laat mij jou begrijpen want dan hoef ik niet meer naar het GGZ. Ik weet dan dat ik het zelf allemaal doe
Eigenlijk wil ik gewoon niet. En al die andere mensen ook niet.
Als je maar wil.. Dan kan alles. Geluk is een keuze...
En dat jouw woorden als kwetsend worden ervaren dat ligt niet aan jouw woorden maar aan de mensen die zich gekwetst voelen.
Fijne instelling is dat.
zondag 8 september 2019 23:33
.Allesmag schreef: ↑08-09-2019 21:31Jazeker, want ik heb weldegelijk de inhoudelijke kennis en ben ook thuis in hechtingsproblematiek. Daar verandert mijn mening niet van. Juist de gedachten die worden geschreven van, "ik verdien het niet" ed zijn gedachten die we uiteindelijk onszelf aandoen. Net als het gekwetst worden door de mening van een ander (mij in dit geval).
Dit lijkt me zeer sterk door wat en hoe je schrijft. Zelfs deze post getuigt van weinig serieuze, inhoudelijke kennis. Door het zo te versimpelen zal je nooit de kern aanpakken bij mensen die dit soort gedachten hebben. Dus dan denk je het snel of makkelijk te kunnen oplossen door zo te versimpelen, alleen heb je dan geen duurzame oplossing. Durf je te erkennen waar dergelijke gedachten hun oorsprong vonden dan kunnen mensen juist makkelijker afstand doen van zulke gedachten. Jij denkt, afkappen die handel, maar je beseft niet dat je dan juist het probleem op de lange termijn in stand houdt. Erkennen wat er is geweest betekent niet mensen uit hun verantwoordelijkheid ontslaan om in het hier en nu verantwoordelijkheid te nemen voor hun leven en gedrag (ja, ik herinner het me nu, daar ligt jouw allergie, verantwoordelijkheid nemen). Blijf je ontkennen dan blijven mensen vaak vasthouden aan hun ongezonde of schadelijke gedrag. Als je kan erkennen kan je verleden scheiden van het hier en nu en kunnen mensen dan vaak juist die oude gedachten loslaten zodat ze uit die oude patronen kunnen stappen (en dus meer verantwoordelijkheid gaan nemen in het heden).
Maar, wat explicieter genomen, wat als een 'ik ben niks waard' gedachte voortkomt uit ernstige trauma, bijvoorbeeld van je 6e tot je 15e dagelijks seksueel misbruikt worden door een ouder en ook andere familieleden? Daarnaast een koud en kil gezinsleven waarin je als oud vuil werd behandeld, niemand voor je opkwam of liefde of warmte aan je gaf? Je wil niet weten hoe veel pijn zo'n verleden kan geven in het hier en nu. Hoe iemand zijn hele bestaansrecht en basis gebouwd is op deze fundering en dat zo iemand het hele leven en alles wat daar dagelijks in plaatsvindt, alle gebeurtenissen, alle interacties met anderen, alle gevoelens anders ervaart dan iemand die mentaal gezonder is en veilig is opgegroeid.
Mensen zijn veel meer dan alleen hun gedachten. Het is veel te simplistisch gesteld dat mensen zichzelf gedachten aandoen en daardoor ernstige psychische problemen hebben. Alle ervaringen die je hebt, zelfs van voor je geboorte worden middels je zenuwstelsel in je lichaam opgeslagen en vormen hoe je dingen ervaart, welke emoties waarbij horen, en welke stoffen in je lijf in actie komen op welke momenten. Je gedachten zijn maar een heel klein stukje in dit geheel. Maar nogmaals, zoals ik al eerder schreef, het is een continuüm en er zullen mensen zijn die 'negatief denken' en wat meer vallen in de categorie van mensen die zichzelf de put in praten aan de ene kant to mensen die ernstig psychisch ziek zijn aan de andere kant. Jij lijkt alles steeds over één kam te willen scheren, eerst met een diagnose, daarna met bepaalde gedachten, maar zo werkt het niet. Je moet verder kijken dan zo simplistisch - en dat zou je weten als je alleen al een eerste jaar psychologie of misschien zelfs een vak psychopathologie zou hebben gedaan.
Waar jij niet begrijpt hoe anderen tegen dit soort onderwerpen aankijken begrijp ik niet dat je zo star bent en blijft hierin. Ik vind het echt beperkend en dat die starheid het punt dat je hebt of wil maken, je visie, juist onderuit haalt. Heel vreemd vind ik het om te lezen.
