Psyche
alle pijlers
Ongelukkige ouders, veel zorgen daarom
woensdag 21 februari 2018 21:06
Beste allemaal,
Ik hoop dat ik op deze plek wat tips of nieuwe inzichten kan krijgen hoe om te gaan met een situatie die mij erg aan het hart gaat, bedrukt en zelfs het plezier in mijn eigen leven ontneemt. Het gaat om mijn ouders.
Zij zijn beiden ongelukkig. Ruim 30 jaar getrouwd en in mijn beleving al zeker 20 jaar doodongelukkig samen. Ik kan er een boek over schrijven maar zal het proberen kort te houden. Mijn moeder: een lieve, goedwillende vrouw die alles voor iedereen over heeft en snakt naar een beetje waardering en liefde, die ze van mijn vader niet krijgt. Zij heeft psychische problemen, veel depressief en angstig, somber. Ze voelt zich snel te min en twijfelt bij alles aan haarzelf. Raakt dan ook helemaal van de kaart, verdwijnt dagen lang in een soort onbereikbare stemming waarin ze dagen huilt. Ze gebruikt antidepressiva die redelijk werken. Ze moddert aan in haar leven maar is duidelijk ongelukkig. In haar huwelijk maar ook met haar gezondheid. Ze heeft vaak lichamelijke kwalen, vaak ook nog tamelijk ernstig. Momenteel valt het mee maar het is jaren ook ziekenhuis in ziekenhuis uit geweest met haar.
Mijn vader is op zich ook een aardig persoon, maar qua karakter en omgang compleet onmogelijk. Hij is rechtlijnig, star, kent maar 1 waarheid over alles en dat is de zijne, is grof in de mond, dominant, geeft alles en iedereen de schuld van dingen die in zijn ogen niet goed gaan. Kan niet normaal met mensen omgaan, begint voor het minste of geringste aanvallend te worden. Zelf ziet hij dat niet als een probleem want "die andere mensen zijn toch stom". Hij heeft geen hobbies en daarom niks om handen en bemoeit zich overal tegenaan. Hij heeft, eerlijk is eerlijk, veel te stellen gehad met mijn moeder, en nog steeds. Je leven lang delen met een depressieve partner is niet niets.
Ze voelen zich tot elkaar veroordeeld en zijn min of meer afhankelijk van elkaar. Zitten de rit maar uit. Teleurgesteld in hun leven, teleurgesteld in de relatie. Zij vanwege zijn vervelende gedrag (het is ook echt niet uit te houden met hem, hij is zooooooo irritant), hij vanwege haar depressiviteit, sombere stemmingen, soms praat ze dagen niet tegen hem.
Als kind (ik woon al jaren op mezelf) weet ik dat dit elke dag speelt en ik kan er langzamerhand zelf niet meer mee omgaan. Ik vrees elk appje of telefoontje dat ik krijg, dat zij weer in het ziekenhuis ligt of depressief in bed, etc. Ik probeer wat afleiding te bieden door af en toe langs te gaan, te appen, zaken voor hen te regelen, te bellen hoe het gaat. Als mijn moeder weer eens in het ziekenhuis ligt of herstellende is en niets in het huishouden kan doen dan doe ik alles. Ik probeer hen wat op te vrolijken met leuke nieuwtjes, een kadootje of bloemetje. Maar ik weet ook dat dit eigenlijk allemaal niet helpt. Je kunt als kind niet 24/7 bliksemafleider zijn. Komt bij dat in ons gezin de communicatie feitelijk afwezig is, er is nooit volwassen gesproken over dingen. Ik kan dus wel praktisch wat betekenen, maar niet op emotioneel niveau. Ik maak me zorgen, zo erg dat ik er zelf aan onder door ga. Mijn vriend wijst me erop dat ze al tientallen jaren zo leven en dat het altijd dan toch wel net weer goed gaat en ze voortmodderen. En dat dit waarschijnlijk de komende jaren ook nog wel zo zal lukken. Maar toch hou ik veel zorgen.
Heeft iemand een tip voor wat ik kan doen? Moet ik veel vaker langsgaan, trek ik me er te weinig van aan? Ik probeer daarin ook mezelf te beschermen want als ik er ben weet je nooit hoe je hen 'aantreft', ziek, ruzieend, met een acceptabele sfeer of met die verstikkende sfeer van ingehouden woede, elkaar spuugzat zijn maar proberen vrolijk te doen om je dochter niet ongerust te maken? Zit er misschien iemand in een vergelijkbare situatie, die wel beter hiermee kan omgaan? Ik hoor het heel graag!
Veel groetjes en alvast bedankt om dit te lezen.
Ik hoop dat ik op deze plek wat tips of nieuwe inzichten kan krijgen hoe om te gaan met een situatie die mij erg aan het hart gaat, bedrukt en zelfs het plezier in mijn eigen leven ontneemt. Het gaat om mijn ouders.
Zij zijn beiden ongelukkig. Ruim 30 jaar getrouwd en in mijn beleving al zeker 20 jaar doodongelukkig samen. Ik kan er een boek over schrijven maar zal het proberen kort te houden. Mijn moeder: een lieve, goedwillende vrouw die alles voor iedereen over heeft en snakt naar een beetje waardering en liefde, die ze van mijn vader niet krijgt. Zij heeft psychische problemen, veel depressief en angstig, somber. Ze voelt zich snel te min en twijfelt bij alles aan haarzelf. Raakt dan ook helemaal van de kaart, verdwijnt dagen lang in een soort onbereikbare stemming waarin ze dagen huilt. Ze gebruikt antidepressiva die redelijk werken. Ze moddert aan in haar leven maar is duidelijk ongelukkig. In haar huwelijk maar ook met haar gezondheid. Ze heeft vaak lichamelijke kwalen, vaak ook nog tamelijk ernstig. Momenteel valt het mee maar het is jaren ook ziekenhuis in ziekenhuis uit geweest met haar.
Mijn vader is op zich ook een aardig persoon, maar qua karakter en omgang compleet onmogelijk. Hij is rechtlijnig, star, kent maar 1 waarheid over alles en dat is de zijne, is grof in de mond, dominant, geeft alles en iedereen de schuld van dingen die in zijn ogen niet goed gaan. Kan niet normaal met mensen omgaan, begint voor het minste of geringste aanvallend te worden. Zelf ziet hij dat niet als een probleem want "die andere mensen zijn toch stom". Hij heeft geen hobbies en daarom niks om handen en bemoeit zich overal tegenaan. Hij heeft, eerlijk is eerlijk, veel te stellen gehad met mijn moeder, en nog steeds. Je leven lang delen met een depressieve partner is niet niets.
Ze voelen zich tot elkaar veroordeeld en zijn min of meer afhankelijk van elkaar. Zitten de rit maar uit. Teleurgesteld in hun leven, teleurgesteld in de relatie. Zij vanwege zijn vervelende gedrag (het is ook echt niet uit te houden met hem, hij is zooooooo irritant), hij vanwege haar depressiviteit, sombere stemmingen, soms praat ze dagen niet tegen hem.
Als kind (ik woon al jaren op mezelf) weet ik dat dit elke dag speelt en ik kan er langzamerhand zelf niet meer mee omgaan. Ik vrees elk appje of telefoontje dat ik krijg, dat zij weer in het ziekenhuis ligt of depressief in bed, etc. Ik probeer wat afleiding te bieden door af en toe langs te gaan, te appen, zaken voor hen te regelen, te bellen hoe het gaat. Als mijn moeder weer eens in het ziekenhuis ligt of herstellende is en niets in het huishouden kan doen dan doe ik alles. Ik probeer hen wat op te vrolijken met leuke nieuwtjes, een kadootje of bloemetje. Maar ik weet ook dat dit eigenlijk allemaal niet helpt. Je kunt als kind niet 24/7 bliksemafleider zijn. Komt bij dat in ons gezin de communicatie feitelijk afwezig is, er is nooit volwassen gesproken over dingen. Ik kan dus wel praktisch wat betekenen, maar niet op emotioneel niveau. Ik maak me zorgen, zo erg dat ik er zelf aan onder door ga. Mijn vriend wijst me erop dat ze al tientallen jaren zo leven en dat het altijd dan toch wel net weer goed gaat en ze voortmodderen. En dat dit waarschijnlijk de komende jaren ook nog wel zo zal lukken. Maar toch hou ik veel zorgen.
Heeft iemand een tip voor wat ik kan doen? Moet ik veel vaker langsgaan, trek ik me er te weinig van aan? Ik probeer daarin ook mezelf te beschermen want als ik er ben weet je nooit hoe je hen 'aantreft', ziek, ruzieend, met een acceptabele sfeer of met die verstikkende sfeer van ingehouden woede, elkaar spuugzat zijn maar proberen vrolijk te doen om je dochter niet ongerust te maken? Zit er misschien iemand in een vergelijkbare situatie, die wel beter hiermee kan omgaan? Ik hoor het heel graag!
Veel groetjes en alvast bedankt om dit te lezen.
anoniem_364933 wijzigde dit bericht op 21-02-2018 21:19
Reden: Te lang
Reden: Te lang
3.63% gewijzigd
woensdag 21 februari 2018 21:19
Wat haal jij uit de relatie met je ouders? Zijn ze lief voor jou? Hebben ze aandacht voor je?
Jij bent niet verantwoordelijk voor het geluk van je ouders. Stop er gewoon eens geen energie in en laat het los.
En ga ik therapie. Met zulke ouders kan je nooit een leuke jeugd gehad hebben en het feit dat jij jezelf beschouwd als hun redder is niet goed.
Jij bent niet verantwoordelijk voor het geluk van je ouders. Stop er gewoon eens geen energie in en laat het los.
En ga ik therapie. Met zulke ouders kan je nooit een leuke jeugd gehad hebben en het feit dat jij jezelf beschouwd als hun redder is niet goed.
woensdag 21 februari 2018 21:25
Dank voor je reactie Dannas. Ik moet zeggen dat mijn ouders wel heel lief zijn voor mij. Ze zijn betrokken bij alles wat ik doe, baan, gezin, gezondheid etc. Ik hoef maar te vragen en ze doen alles. Hun kinderen zijn alles. Mede daarom ook voel ik me er zo bij betrokken. stel dat ze weinig interesse in mij hadden dan was het misschien 'gemakkelijker' om afstand te nemen.
Mijn jeugd was in mijn herinnering vaak wel leuk en zorgeloos, maar anderzijds waren er thuis veel spanningen die je pas goed opmerkt als je ouder wordt.
Ik krijg de indruk dat het voor mij inderdaad tijd is voor therapie, om zaken te verwerken.
Mijn jeugd was in mijn herinnering vaak wel leuk en zorgeloos, maar anderzijds waren er thuis veel spanningen die je pas goed opmerkt als je ouder wordt.
Ik krijg de indruk dat het voor mij inderdaad tijd is voor therapie, om zaken te verwerken.
woensdag 21 februari 2018 21:25
Het is niet de bedoeling dat jij zo'n grote zorg om je ouders hebt. Je kan natuurlijk altijd voor ze klaarstaan, maar het is niet de bedoeling dat het een wissel trekt op jouw leven.
Het feit dat jouw ouders blijkbaar niet meer van elkaar houden en wel bij elkaar blijven is een keuze die zij maken. Kan me voorstellen dat je ze het liefst gelukkig ziet, maar als ik dan zeg, dan moeten ze uit elkaar dan wil je dat natuurlijk niet, want het zijn je ouders en die horen bij elkaar.
Dit is niet op te lossen en zeker niet door jou.
Het feit dat jouw ouders blijkbaar niet meer van elkaar houden en wel bij elkaar blijven is een keuze die zij maken. Kan me voorstellen dat je ze het liefst gelukkig ziet, maar als ik dan zeg, dan moeten ze uit elkaar dan wil je dat natuurlijk niet, want het zijn je ouders en die horen bij elkaar.
Dit is niet op te lossen en zeker niet door jou.
woensdag 21 februari 2018 21:33
Ben je mijn zus?
Ik heb me er bij neergelegd dat er - bij mijn ouders alvast - niks meer verandert.
Dat ik geregeld huil-telefoons krijg van mijn moeder (en vroeger live huilbuien en "morgen vertrek ik, weg van je vader" en dergelijke), maar dat er toch al bijna 25 jaar niets verandert.
Ik wil luisteren, ik wil suggereren, ik wil af en toe langskomen, ... maar meer is er niet aan te doen.
Het moment dat mijn moeder effectief zou vertrekken steun ik haar 300 %.
Maar ik ben inmiddels wel zover dat de kans dat ze effectief ooit vertrekt en de situatie dus verbetert zowat onbestaande is.
(Mijn vader hangt nooit aan de telefoon.
Ziet het probleem nauwelijks.
En ik heb nauwelijks een band met hem.)
Ik heb me er bij neergelegd dat er - bij mijn ouders alvast - niks meer verandert.
Dat ik geregeld huil-telefoons krijg van mijn moeder (en vroeger live huilbuien en "morgen vertrek ik, weg van je vader" en dergelijke), maar dat er toch al bijna 25 jaar niets verandert.
Ik wil luisteren, ik wil suggereren, ik wil af en toe langskomen, ... maar meer is er niet aan te doen.
Het moment dat mijn moeder effectief zou vertrekken steun ik haar 300 %.
Maar ik ben inmiddels wel zover dat de kans dat ze effectief ooit vertrekt en de situatie dus verbetert zowat onbestaande is.
(Mijn vader hangt nooit aan de telefoon.
Ziet het probleem nauwelijks.
En ik heb nauwelijks een band met hem.)
woensdag 21 februari 2018 21:55
Dit. Heel rot, Nadine, en ik herken het deels. Ik heb ook de neiging om te gaan oplossen en redden. Dat werkt helemaal niet, levert alleen maar frustratie en onbegrip op. Ik probeer vaak te gaan, minimaal eens per week, en tussendoor vaak te appen en soms te bellen. En ik probeer om toch mijn rol te beperken tot bevestigen, zodat mijn moeder zich gehoord voelt. Heel moeilijk, omdat ik van nature oplossingsgericht ben en mijn moeder eerder zwelgt. Dat botst soms.
Hou wat meer afstand (niet per se door weg te blijven ) en blijf dochter. Je bent niet hun redder of therapeut. Ze zijn volwassen en maken keuzes, m.U.v. het ziek zijn. Je moet proberen ze wat minder zielig te vinden. Sterkte.
woensdag 21 februari 2018 22:12
wat een rotsituatie. het is erg lastig maar je moet echt proberen afstand te nemen. je man heeft gelijk. het zijn hun keuzes, zij zijn verantwoordelijk voor hun leven.
Ik zat/zit in een soortgelijke situatie. ouders zijn altijd bij elkaar gebleven “voor de kinderen” maar ze zijn zo ongelukkig geweest. nu ik volwassen ben zie ik pas hoe de situatie echt was. mijn moeder is inmiddels overleden en mijn vader kan daar niet mee omgaan en leunt heel erg op mij. toch moet ik daar afstand van proberen te nemen want anders ga ik er aan onderdoor. Ik help waar ik kan (en wil), wijs hem de weg en geef hem opties en het is zijn keuze of hij daar iets mee wil. ik kan er niet 24/7 zijn.
Kies voor jezelf en je gezin. Sterkte!!
Ik zat/zit in een soortgelijke situatie. ouders zijn altijd bij elkaar gebleven “voor de kinderen” maar ze zijn zo ongelukkig geweest. nu ik volwassen ben zie ik pas hoe de situatie echt was. mijn moeder is inmiddels overleden en mijn vader kan daar niet mee omgaan en leunt heel erg op mij. toch moet ik daar afstand van proberen te nemen want anders ga ik er aan onderdoor. Ik help waar ik kan (en wil), wijs hem de weg en geef hem opties en het is zijn keuze of hij daar iets mee wil. ik kan er niet 24/7 zijn.
Kies voor jezelf en je gezin. Sterkte!!
Don't cry, buy a bag and move on.
woensdag 21 februari 2018 22:14
Ik begrijp je helemaal, wat een rotsituatie! Ik herken mezelf wel in je verhaal, maakte me een hele tijd ook druk om mn ouders die ongelukkig waren, zij wel om andere redenen. Ik heb wel geleerd het meer los te laten, want je kunt niet alles oplossen helaas.
Maar het is niet iets wat je zomaar kunt doen. Ja, ze zijn verantwoordelijk voor hun eigen leven, Maar ik snap dat je dit onmogelijk zo snel los kunt laten.
Wat ik me wel afvraag, waarom zijn ze nog samen? Zou het voor beiden niet veel beter zijn om de relatie te beëindigen? Ik snap dat dit niet iets is wat je zomaar doet, Maar op deze manier is het echt geen doen. Ik ken de hele relatie natuurlijk niet, maar zoals het er op lijkt worden ze niet gelukkig van elkaar.
Maar het is niet iets wat je zomaar kunt doen. Ja, ze zijn verantwoordelijk voor hun eigen leven, Maar ik snap dat je dit onmogelijk zo snel los kunt laten.
Wat ik me wel afvraag, waarom zijn ze nog samen? Zou het voor beiden niet veel beter zijn om de relatie te beëindigen? Ik snap dat dit niet iets is wat je zomaar doet, Maar op deze manier is het echt geen doen. Ik ken de hele relatie natuurlijk niet, maar zoals het er op lijkt worden ze niet gelukkig van elkaar.
woensdag 14 maart 2018 21:02
Bedankt voor jullie lieve, begripvolle reacties! Het was even stil van mijn kant, want heb me bijeen geraapt om naar huisarts te gaan en verwijzing naar therapeut/psycholoog te vragen. Eerste gesprek gehad. Hopelijk gaat dit helpen.
@Tornacense: haha, denk niet dat we zussen zijn maar heel bijzonder dat we kennelijk in zo een zelfde situatie zitten! Wat ontzettend rot voor je dat het zo slecht gaat met je moeder en dat je vader dat probleem nauwelijks ziet. Hier idem. Knap van je dat het je lukt om de situatie op een afstandje te houden. Hoe pak jij dat aan als er weer iets aan de hand is; zoek je afleiding, neem je telefoon niet op, geef je kort antwoord en laat je het daar verder bij?
@Regenboogje22: ze zijn (denk ik) bij elkaar omdat ze zich alleen niet kunnen redden. Zij heeft nauwelijks inkomen, geen vervoer etc, hij kan niet koken of andere huishoudelijke taken. Ik weet dat het belachelijk klinkt maar zo is het wel.
@Cateautje: ik zou toejuichen als ze gingen scheiden. Dat hadden ze 25 jaar geleden al moeten doen, maar ja, ‘dat doe je niet wat zullen mensen wel niet zeggen, en we hebben de kinderen’ etc..... Ik vind ze zeker niet bij elkaar horen, en meer bepaald vind ik mijn vader sowieso alleen horen. Hij maakt mensen het leven zuur met zijn pessimistische, beschuldigende, treiterend houding die voortkomt uit zijn eigen ongeluk. Dus gingen ze maar uit elkaar.... maar de kans dat ik morgen de staatsloterij win lijkt me groter
.
@Tornacense: haha, denk niet dat we zussen zijn maar heel bijzonder dat we kennelijk in zo een zelfde situatie zitten! Wat ontzettend rot voor je dat het zo slecht gaat met je moeder en dat je vader dat probleem nauwelijks ziet. Hier idem. Knap van je dat het je lukt om de situatie op een afstandje te houden. Hoe pak jij dat aan als er weer iets aan de hand is; zoek je afleiding, neem je telefoon niet op, geef je kort antwoord en laat je het daar verder bij?
@Regenboogje22: ze zijn (denk ik) bij elkaar omdat ze zich alleen niet kunnen redden. Zij heeft nauwelijks inkomen, geen vervoer etc, hij kan niet koken of andere huishoudelijke taken. Ik weet dat het belachelijk klinkt maar zo is het wel.
@Cateautje: ik zou toejuichen als ze gingen scheiden. Dat hadden ze 25 jaar geleden al moeten doen, maar ja, ‘dat doe je niet wat zullen mensen wel niet zeggen, en we hebben de kinderen’ etc..... Ik vind ze zeker niet bij elkaar horen, en meer bepaald vind ik mijn vader sowieso alleen horen. Hij maakt mensen het leven zuur met zijn pessimistische, beschuldigende, treiterend houding die voortkomt uit zijn eigen ongeluk. Dus gingen ze maar uit elkaar.... maar de kans dat ik morgen de staatsloterij win lijkt me groter
.
donderdag 15 maart 2018 07:13
Wat erg om te horen dat je afschuwelijke ouders hebt. Mensen die totaal niets van hun leven maken.
Ze sleuren jou dus mee in hun ellende.
Het zijn inderdaad je ouders, maar met zulke ouders zou je nog bijna liever wees zijn.
Je bent veel te lief. Veel te lief voor je ouders. Minder lief voor jezelf.
TO, je laat nu je leven verpesten door twee mensen die niets toevoegen aan je leven. Wat heb je te verliezen als je het contact zou verbreken?
Stop met dat zorgen voor ze, dat moeten ze zelf doen. Neem die telefoon niet meer op. En ga zeker niet vaker langs.
In jouw situatie zou ik eens proberen hoe het is om een tijdje geen contact met ze te hebben. Geef ze de reden maar aan. Ze mogen best weten wat ze een ander aandoen.
Ze sleuren jou dus mee in hun ellende.
Het zijn inderdaad je ouders, maar met zulke ouders zou je nog bijna liever wees zijn.
Je bent veel te lief. Veel te lief voor je ouders. Minder lief voor jezelf.
TO, je laat nu je leven verpesten door twee mensen die niets toevoegen aan je leven. Wat heb je te verliezen als je het contact zou verbreken?
Stop met dat zorgen voor ze, dat moeten ze zelf doen. Neem die telefoon niet meer op. En ga zeker niet vaker langs.
In jouw situatie zou ik eens proberen hoe het is om een tijdje geen contact met ze te hebben. Geef ze de reden maar aan. Ze mogen best weten wat ze een ander aandoen.
donderdag 15 maart 2018 11:14
Ik begrijp óók niet goed hoe “qua karakter en omgaan compleet onmogelijk” samen kan gaan met “een aardig persoon” zijn. Waarom neem je je vader in bescherming?
Dit is een blok tekst dat toegevoegd kan worden aan de berichten die je maakt.
donderdag 15 maart 2018 11:35
Ik ben weliswaar niet TO, maar zit wel in dezelfde situatie, al spelen de problemen hier korter en door andere oorzaken. Jouw reactie stuit mij tegen de borst.sinnombre schreef: ↑15-03-2018 07:13Wat erg om te horen dat je afschuwelijke ouders hebt. Mensen die totaal niets van hun leven maken.
Ze sleuren jou dus mee in hun ellende.
Het zijn inderdaad je ouders, maar met zulke ouders zou je nog bijna liever wees zijn.
Je bent veel te lief. Veel te lief voor je ouders. Minder lief voor jezelf.
TO, je laat nu je leven verpesten door twee mensen die niets toevoegen aan je leven. Wat heb je te verliezen als je het contact zou verbreken?
Stop met dat zorgen voor ze, dat moeten ze zelf doen. Neem die telefoon niet meer op. En ga zeker niet vaker langs.
In jouw situatie zou ik eens proberen hoe het is om een tijdje geen contact met ze te hebben. Geef ze de reden maar aan. Ze mogen best weten wat ze een ander aandoen.
Mijn ouders (en die van TO vast ook) zijn geen afschuwelijke mensen. Het zijn goede mensen die niet kunnen dealen met hun problemen, en daardoor ongelukkig zijn. Ja, ze doen een ander wat aan, maar vooral zichzelf en elkaar. Puur uit onmacht.
Hun kinderen en kleinkinderen zijn de lichtpuntjes in hun leven, en met ze breken zou ongelooflijk wreed zijn.
TO, ik heb ook geen goede modus gevonden om met de situatie om te gaan. Wel heb ik zelf kinderen, en zij zijn mijn grootste prioriteit. Dit heeft mij geholpen mijn ouders wat meer los te laten. Maar ik voel me daar toch wel erg schuldig over.
donderdag 15 maart 2018 12:15
Volgens mij omdat hij tegen haar wel aardig is? Voor de kinderen hebben ze blijkbaar alles over en staan ze altijd klaar. De relatie en interactie met haar moeder (en wellicht mensen buiten het gezin) is niet goed.
Ik denk dat de moeder van TO al genoeg therapie heeft gehad de afgelopen jaren gezien haar klachten en opnames en dat heeft dus blijkbaar tot geen verbetering geleid in de relatie met haar man. Als het zo al niet is gelukt dan moet je je er denk ik bij neerleggen TO dat dit is hoe het leven van je ouders eruit ziet. Het gaat niet veranderen. Ze zijn nu eenmaal zo. Het is niet je verantwoordelijkheid en al was het je verantwoordelijkheid wel. De professionals is het niet gelukt dus wat voor superkrachten verwacht je bij jezelf dat jij wel iets kan veranderen. Ga bij je ouders op bezoek zoals je nu ook doet en wat binnen je eigen mogelijkheden ligt. Niet dat ze je ook meezuigen in hun nativiteit. Hoe gaan je broers/zussen hier mee om?
donderdag 15 maart 2018 12:22
Ik herken me wel gedeeltelijk in je verhaal TO, al zijn mijn ouders uit elkaar. Maar nu ze gescheiden zijn, blijf ik me ook zorgen maken om allebei. Ze hebben allebei hun problemen en ik probeer er zoveel mogelijk voor ze te zijn, vooral voor mijn moeder. Mijn vader heeft inmiddels een nieuwe partner, en ondanks zijn lichamelijk problemen gaat het redelijk met hem. Mijn moeder is echter een ander verhaal, maar dat ligt meer in de psychische hoek. Ik heb geprobeerd haar te helpen, totdat ik er zelf bijna aan onderdoor ging. Hoe graag ik het ook wil, ik kán haar niet helpen. Ik kan alleen mezelf veranderen. Inmiddels heeft ze een klein clubje mensen om haar heen en weet ik dat ze niet alleen is. Maar dat ik haar niet kan helpen blijft me toch frustreren, juist omdat je wilt dat je ouders gelukkig en gezond leven.
Mijn tip, blijf jezelf op de 1e plaats zetten!
Mijn tip, blijf jezelf op de 1e plaats zetten!
donderdag 15 maart 2018 14:07
Klampen ze zich niet in feite teveel aan hun kind(eren) vast vanwege hun eigen thuissituatie?Nadine0101 schreef: ↑21-02-2018 21:25Dank voor je reactie Dannas. Ik moet zeggen dat mijn ouders wel heel lief zijn voor mij. Ze zijn betrokken bij alles wat ik doe, baan, gezin, gezondheid etc. Ik hoef maar te vragen en ze doen alles. Hun kinderen zijn alles.
Op die manier ben je alsnog hun therapeut. Maar, wat is teveel? Als je het idee hebt dat er een enorm drama zou ontstaan als je wat afstand zou nemen, dan is het teveel.
vrijdag 16 maart 2018 21:32
Het is inderdaad precies zoals MollyMalone zegt: het zijn geen verschrikkelijke mensen maar gewoon zo ongelukkig met al hun problemen op meerdere gebieden dat ze daar niet meer uitkomen. Ik weet zeker dat iedereen mijn moeder beschrijft als een hele lieve betrokken vrouw. Mijn vader daarentegen is een stuk minder aardig.
Ik bedoel daarmee te zeggen dat hij het van harte goed voor heeft met mensen en ook fatsoenlijke normen en waarden heeft. In zijn gedrag is hij echter erg ongeduldig, intolerant, rechtlijnig. Nauwelijks sociaal decorum. Ik neem hem zeker niet in bescherming maar laat altijd merken dat ik zijn gedrag afkeur. Er is nauwelijks een band (terwijl hij waarschijnlijk vindt van wel, omdat hij geen idee heeft wat een band eigelijk is).
Ik zou heel graag met mijn vader breken, maar dat betekent automatisch ook met mijn moeder breken en dat zou haar ergste nachtmerrie zijn. Molly zegt het goed: kinderen zijn haar enige lichtpuntje.
Ik bedoel daarmee te zeggen dat hij het van harte goed voor heeft met mensen en ook fatsoenlijke normen en waarden heeft. In zijn gedrag is hij echter erg ongeduldig, intolerant, rechtlijnig. Nauwelijks sociaal decorum. Ik neem hem zeker niet in bescherming maar laat altijd merken dat ik zijn gedrag afkeur. Er is nauwelijks een band (terwijl hij waarschijnlijk vindt van wel, omdat hij geen idee heeft wat een band eigelijk is).
Ik zou heel graag met mijn vader breken, maar dat betekent automatisch ook met mijn moeder breken en dat zou haar ergste nachtmerrie zijn. Molly zegt het goed: kinderen zijn haar enige lichtpuntje.
zaterdag 17 maart 2018 02:25
Ik heb ook een psychisch zieke ouder en ik kan je maar één raad geven. Afstand nemen.
Ze doen dit al 20 jaar op deze manier, en als jij alleen maar bezig bent met de situatie leefbaar houden, dan doe je jezelf echt tekort. Het wordt niet leefbaarder dan dat zij het maken. Jij kan ze begeleiden naar professionele hulp, en enigszins verduidelijken bij de psycholoog hoe de situatie in elkaar steekt, en dat is het.
Ik ga nu eens in de paar weken op bezoek, en als er aan een alarmbel getrokken moet worden, dan doe ik dat. Maar ik heb niet meer de illusie dat ze iets kunnen of iets gaan doen met mijn adviezen. Gewoon omdat ze zijn wie ze zijn.
Mijn vader heeft het huis op een bepaalde manier ingericht om zijn ziekte draagbaar te maken. Ik word daar heel verdrietig en boos van, maar ik kan het niet veranderen. Het is zijn huis en hij is overtuigd van zijn gelijk.
Je moet niet het contact met je moeder aanhalen omdat het enige lichtpunt in haar leven jij bent.
Ik heb de afgelopen jaren meerdere malen het contact met mijn ouders op een laag pitje gezet omdat ik het niet meer aankon. Toen konden een hoop dingen ineens wel. Toen begrepen ze ineens wel dat ik hun kind ben, en niet hun verzorger of ouder. Het punt is, jij moet die klik zelf ook maken.
Ik ben ook jarenlang overstuur thuisgekomen om wat er nu weer was voorgevallen. En maar praten en advies geven en voorstellen doen. Maar hoe meer ik voor ze deed, hoe makkelijker en natuurlijker het voor ze werd om op mij te leunen. Tot op het punt dat telefonische verkopers terugbelde op het moment dat ik op visite was. Mijn ouders hebben tot ik bijna 30 was, nooit begrepen hoe moeilijk de situatie voor mij was. Ze waren altijd enkel met zichzelf bezig en hoe onmachtig ze waren in de situatie.
Breken met je psychisch zieke ouder(s) is onmogelijk. Zeker als je als kind al in die rol van verzorger bent geforceerd. Wat je wel kan doen, is je grenzen goed afbakenen. En het klinkt misschien hard, maar in jouw geval moet je vooral grenzen richting je moeder stellen. Want zij trekt de zwaarste wissel op jou. Tegen je vader kan je je gevoelens uiten, je moeder chanteert je in feite met dagenlang op bed liggen en de mogelijkheid van depressieve gedachten vanwege jou. Jij vindt haar misschien lief, maar ik vermoed dat ze zich vooral onderdanig gedraagt om jullie maar niet kwijt te raken.
Ken je de term KoPP kind? Er zijn veel praatgroepen voor kinderen van psychisch zieke ouders. Parentificatie is ook een term die voor jou wel de moeite waard zou kunnen zijn.
Mocht je nog verder willen praten met mij, dan kan je me bereiken via de privéberichten. Ik ga hier niet verder op reageren in het openbaar. Het is te persoonlijk.
Ze doen dit al 20 jaar op deze manier, en als jij alleen maar bezig bent met de situatie leefbaar houden, dan doe je jezelf echt tekort. Het wordt niet leefbaarder dan dat zij het maken. Jij kan ze begeleiden naar professionele hulp, en enigszins verduidelijken bij de psycholoog hoe de situatie in elkaar steekt, en dat is het.
Ik ga nu eens in de paar weken op bezoek, en als er aan een alarmbel getrokken moet worden, dan doe ik dat. Maar ik heb niet meer de illusie dat ze iets kunnen of iets gaan doen met mijn adviezen. Gewoon omdat ze zijn wie ze zijn.
Mijn vader heeft het huis op een bepaalde manier ingericht om zijn ziekte draagbaar te maken. Ik word daar heel verdrietig en boos van, maar ik kan het niet veranderen. Het is zijn huis en hij is overtuigd van zijn gelijk.
Je moet niet het contact met je moeder aanhalen omdat het enige lichtpunt in haar leven jij bent.
Ik heb de afgelopen jaren meerdere malen het contact met mijn ouders op een laag pitje gezet omdat ik het niet meer aankon. Toen konden een hoop dingen ineens wel. Toen begrepen ze ineens wel dat ik hun kind ben, en niet hun verzorger of ouder. Het punt is, jij moet die klik zelf ook maken.
Ik ben ook jarenlang overstuur thuisgekomen om wat er nu weer was voorgevallen. En maar praten en advies geven en voorstellen doen. Maar hoe meer ik voor ze deed, hoe makkelijker en natuurlijker het voor ze werd om op mij te leunen. Tot op het punt dat telefonische verkopers terugbelde op het moment dat ik op visite was. Mijn ouders hebben tot ik bijna 30 was, nooit begrepen hoe moeilijk de situatie voor mij was. Ze waren altijd enkel met zichzelf bezig en hoe onmachtig ze waren in de situatie.
Breken met je psychisch zieke ouder(s) is onmogelijk. Zeker als je als kind al in die rol van verzorger bent geforceerd. Wat je wel kan doen, is je grenzen goed afbakenen. En het klinkt misschien hard, maar in jouw geval moet je vooral grenzen richting je moeder stellen. Want zij trekt de zwaarste wissel op jou. Tegen je vader kan je je gevoelens uiten, je moeder chanteert je in feite met dagenlang op bed liggen en de mogelijkheid van depressieve gedachten vanwege jou. Jij vindt haar misschien lief, maar ik vermoed dat ze zich vooral onderdanig gedraagt om jullie maar niet kwijt te raken.
Ken je de term KoPP kind? Er zijn veel praatgroepen voor kinderen van psychisch zieke ouders. Parentificatie is ook een term die voor jou wel de moeite waard zou kunnen zijn.
Mocht je nog verder willen praten met mij, dan kan je me bereiken via de privéberichten. Ik ga hier niet verder op reageren in het openbaar. Het is te persoonlijk.
