Ongewenste intimiteiten door broer

Update:
Volgende week heb ik een afspraak met de huisarts voor een verwijzing. Nu ben ik aan het uitzoeken welke psycholoog ik wil en welke kosten daarbij komen kijken. Nu zie ik onderstaande op de website staan:

De kosten voor diagnostiek en behandeling bij * worden door uw zorgverzekeraar vergoed. *kan dit met uw toestemming voor u afhandelen met uw zorgverzekeraar. De kosten worden dan zonder uw tussenkomst met uw zorgverzekeraar afgehandeld. De kosten voor onze hulp tellen echter wel mee voor het verplichte eigen risico dat door de overheid is vastgesteld.

In het eerste stuk staat dat alles wordt vergoed, in het 2e stuk niet. Ik snap hier niet zoveel van.. mijn eigen risico staat op het hoogste...




Hallo iedereen,

Ik heb een nieuw account aangemaakt, omdat ik absoluut niet herkent wil worden in dit verhaal.
Vanaf mijn 10e tot aan mijn 17e heeft mijn broer aan mij gezeten. Ik wil het geen misbruik noemen omdat er nooit seks heeft plaatsgevonden. Ik heb vroeger heel vaak aangegeven dat ik niet wilde dat hij aan me zat, toch bleef het doorgaan. Nu denk ik soms wel dat ik niet duidelijk genoeg ben geweest. Hij kwam s'ochtends vroeg om mij ''wakker te maken''. Op deze momenten verstijfde mijn lichaam en sluitte ik me voor alles af. Daarna ging ik me vaak douchen, omdat ik me heel erg vies voelde. Ik wil er inhoudelijk niet verder op in gaan, maar ik merk dat het mijn leven behoorlijk op zijn kop heeft gezet. Ik slaap de laatste maanden/jaren slecht en heb veel nachtmerries. Afgelopen nacht heb ik bijvoorbeeld gedroomd dat hij zei dat hij nergens spijt van had. Ik begon hem te slaan en hij lachte me uit. Ik sloeg harder maar hij lachte maar en lachte maar, het hield niet op.
Inmiddels woon ik al een tijdje op mezelf en probeer ik mijn leven op de rit te krijgen. Ik heb ongeveer al 2 jaar geen contact meer met hem, dit heeft tot veel ruzies geleid binnen het gezin. Ik vind het heel erg moeilijk om het mijn ouders te vertellen en ik ben bang dat de band dan helemaal stuk gaat. Het is nu een hele ongemakkelijke situatie bij verjaardagen. Ik wil hem niet meer zien en als ik hem wel zie, merk ik dat ik hier wekenlang last van heb. Ik heb iemand in vertrouwen genomen, maar het bleek niet de juiste persoon te zijn. Deze persoon vind het heel erg moeilijk om hiermee om te gaan en weet er geen raad mee. Vorig jaar ben ik naar de huisarts geweest om een verwijsbrief naar de psycholoog omdat ik het niet meer trok. Helaas was er een hele lange wachtlijst. Daarna heb ik besloten om zelf naar een psycholoog te gaan, maar dit bleek achteraf niet worden vergoed. Het was 200 euro per sessie en aangezien ik student ben, kan ik dit niet betalen. Ik ben ten einde raad en heb het gevoel of ik er alleen voor sta. Ik heb hele lieve vriendinnen, maar deze staan allemaal in connectie met mijn broer. Hij is een vriend van hen. Alvast bedankt voor het lezen, ik weet niet wat mijn vraag is, maar ik wil het heel graag van me afschrijven, omdat ik er helemaal doorheen zit.

tu1nhek schreef: ↑

12-01-2019 10:31

Wat goed en sterk dat je het contact met je broer hebt verbroken. Ondanks dat het moeilijkheden oplevert in je gezin. Wat zal je klem zitten. Eigenlijk is dat bijna altijd bij misbruik (en dat is het) door een bekende of familielid, je komt vaak klem te zitten zowel letterlijk in de relaties als figuurlijk met je emoties, soms ga je twijfelen aan wat er gebeurd is, of je er zelf schuld of een aandeel in had, schaam je je voor wat er gebeurd is. Het is echter áltijd zo dat het nóóit had mogen gebeuren en dat het niet jouw schuld is. Natuurlijk is het ook helemaal niks om je voor te schamen, je hebt hier niet om gevraagd en je wilde het niet, maar dat gevoel is er dan vaak toch weet dat je niks hebt om je voor te schamen. Goed om te lezen dat je ook weet dat je als kind niet meer kon doen dan je had gedaan en je broer het had moeten stoppen.

Maar voor nu. Je kan zelf een psycholoog of psychotherapeut zoeken en bij je zorgverzekeraar checken van tevoren of die vergoed wordt. Je zult dan wel een verwijzing van je huisarts weer nodig hebben. Je kunt je huisarts ook gewoon laten verwijzen, dan moet je voor de zekerheid ook checken of die hulp vergoed wordt.

Wachtlijsten voor psychische hulp zijn over het algemeen wel lang. Misschien heeft je huisartsenpraktijk een POH-er die je kan helpen met de overbrugging, maar iets van maatschappelijk werk uit je gemeente zou je ook kunnen helpen. Dan kan je al wat voorwerk doen, of simpelweg wat ondersteuning om andere dingen op de rit te krijgen/houden tot je bij de psycholoog/psychotherapeut kan beginnen.

Oh, ik had alleen de eerste blz. aan reacties gezien. Wat betreft aan je ouders vertellen, ik zou dit zelf met een therapeut voorbereiden, dus nu nog even afwachten. Maar de keuze is aan jou, als het voor jou nu goed voelt kan je het vertellen. Het is wel goed om na te denken over hun mogelijke reacties en of je dan genoeg steun om je heen hebt om je op te vangen mochten hun reacties moeilijk voor je zijn.

Veel sterkte wat naar dat je hier doorheen hebt moeten gaan. Goed dat je hulp voor jezelf zoekt nu.

Bedankt voor je reactie!
Het was lastig om het contact te verbreken omdat ik van alle kanten kreeg te horen waarom en dat ik niet in staat ben om daar antwoord te geven. Ik heb jarenlang normaal tegen mijn broer gedaan dus het leek voor de buitenwereld alsof we een goede klik hadden. Laatst kreeg ik de vraag, mis je hem niet? Natuurlijk kon die persoon daar niks aan doen, maar van binnen dacht ik nee wat ben ik blij dat ik niks meer met hem te maken heb.
Ik ga volgende week bellen met mijn zorgverzekeraar om te kijken wat voor opties er zijn. Het lijkt me inderdaad beter om eerst professionele hulp te zoeken en daarna pas alles aan mijn ouders te vertellen. Ik geloof niet dat ik dat in mijn eentje kan.

Soulsista schreef: ↑

12-01-2019 10:33

Ben van mening dat je ouders dit absoluut horen te weten. Liefdevolle ouders zouden namelijk niet willen dat jij dit voor hen verzwijgd, sterker nog zij moeten dit weten zodat zij rekening kunnen houden met jou, troost kunnen bieden en ervoor zorgen dat je hopelijk niet meer met je broer in aanraking hoeft te komen op de momenten dat jij daar over de vloer bent. Houd er tegelijkertijd ook rekening mee dat het een hoop kan losmaken als je besluit het te vertellen.
Ik weet niet hoe jouw ouders in elkaar steken maar het kan ook zijn dat je niet de gewenste begripvolle reactie krijgt waarop jij hoopt en zeker ook recht op hebt.
Je moet voor jezelf besluiten of je dat op dit moment aankunt..
Persoonlijk had ik het verteld ongeacht de gevolgen, want dat je dit hebt meegemaakt is al verschrikkelijk maar als je de wetenschap dat dit jou is overkomen ook nog eens alleen moet dragen en telkens weer jouw broer onder ogen moet komen zou voor het voor mij nogveel ondraaglijker maken.
Uiteindelijk gaat het er echter om wat jou oplucht en helpt om beter om te kunnen gaan met de pijn en verdriet.
Snap ook dat je misschien je ouders het verdriet zou willen besparen door het niet te vertellen, maar bedenk dan dat jij hier het grootste slachtoffer bent en moet doen wat jou helpt om te helen.

Sterkte lieverd.

Bedankt
Ik heb hele lieve ouders en ik geloof niet dat ze boos of onbegrip zouden tonen. Waar ik meer bang voor ben, is dat ze daarna net doen alsof er niks gebeurd is. Ik snap dat het voor hen ook heel moeilijk is, ze hebben een goede klik met hun zoon. Die wil ik ook niet afnemen. Ik weet eerlijk gezegd niet hoe we ooit als gezin verder zouden moeten gaan. Ik wil en kan mijn broer dit nooit vergeven.
Daarbij ben ik bang voor de reacties uit de omgeving. Bang dat ze mij niet geloven. Mijn broer is in het dagelijks leven een ontzettende leuke gast, hij wordt altijd de ideale schoonzoon genoemd. Niemand zal dit dus vermoed hebben. Ook wil ik helemaal niet dat onze gemeenschappelijke vrienden een kant moeten kiezen. Ik vind het zo lastig.... Bang om alles kwijt te raken

Blondie456 schreef: ↑

12-01-2019 10:50

Ik zou echt hulp zoeken. Ik ben zelf een aantal keren seksueel misbruikt door mijn broer toen ik 11 jaar was. Ik heb het toen niet aan mijn ouders verteld en heb er verder niks mee gedaan. Gewoon mijn kop in het zand gestoken en proberen om er niet meer aan te denken en net doen alsof het nooit gebeurd was. Ik dacht echt dat dat mij prima af ging. Ik kwam pas in de problemen toen mijn eigen kind 11 was. Toen realiseerde ik me pas echt dan iemand van 11 nog echt een kind is. Toen kwam bij mij alle woede, verdriet en angst er uit en had ik het er echt moeilijk mee. Opgekropt verdriet komt er toch eens uit dus je kunt het beter nu verwerken met hulp. Toen ik in de 20 was heeft mijn broer er wel met mij over gepraat en zijn excuses aangeboden. Hij had spijt en heeft het toen zelf aan onze moeder verteld. Zij klapte helemaal dicht en heeft er verder nooit een woord met mij over gesproken. Dat vond ik achteraf wel jammer. Zelf ben ik er overheen gekomen met hulp van mijn man bij wie ik mocht huilen en alles van me af kon praten. Ook heb ik alles van me af geschreven. Alles wat er gebeurd was en al mijn emoties heb ik opgeschreven. Na dit een paar keer terug gelezen te hebben heb ik die papieren verbrand en was ik er klaar mee. Ik was inmiddels 39 en heb toen pas verwerkt wat er op mijn 11de gebeurd was. Ik raad je dus echt aan om nu hulp te zoeken en ik wens je heel veel sterkte!

Wat een heftig en verschrikkelijk verhaal.... Dit had ons en vele anderen nooit mogen overkomen. Ik hoop dat het in de toekomst goed gaat en als je er last van hebt, alsnog net als ik professionele hulp gaat zoeken. Fijn om te horen dat je een lieve man hebt, die je er bij steunt. Dikke knuffel

depster schreef: ↑

12-01-2019 21:33

Ik ben heeeel lang heel boos geweest, dit richte ik vooral op de wereld. Mijn ouders weten van niets, met mijn broer heb ik het er nooit over gehad en ik heb er nooit hulp voor gekregen/gezocht. Nu wel een vertekend beeld bij mannen, maar deze neem ik voor lief.

De relatie met mijn broer is nu prima, het is het mij niet waard om deze put nog open te trekken..

Het enige wat ik anders had willen doen is duiderlijker nee roepen. Maar we kunnen niet terug in de tijd.

Ik vind het knap van je dat je nog een goede relatie hebt met je broer, dat lijkt mij heel erg lastig. Wil je geen professionele hulp? Zoiets kun je niet alleen doen en oplossen denk ik.. ook moet je je niet schuldig voelen, jij was niet fout! Ik wens je heel veel sterkte en ik hoop dat je toch professionele hulp gaat zoeken

Soulsista schreef: ↑

13-01-2019 10:34

En dat jouw broer reageerde met "waar heb je het over" dat geeft aan dat hij er geen spijt van heeft en echt een vies figuur is.
Ik vrees voor de vrouwen en meiden die zich op dit moment in zijn buurt bevinden. Daarom misschien toch handig om er in ieder geval een melding van te maken bij de politie?
Dan zijn ze in ieder geval ervan op de hoogte en mocht er in de toekomst weer iets soortgelijks gebeuren is het makkelijker om hem te veroordelen.

Klopt .. die reactie van hem deed ook heel erg pijn. Ik zal er over nadenken om een melding te doen. Heel erg bedankt!

tu1nhek schreef: ↑

16-01-2019 19:25

Daniella, je kan beter je update gewoon als post plaatsen, dan zien meer mensen het.

Er staat niet dat het niet vergoed wordt. Er staat dat het juist wel vergoed wordt en dat jij daar niets voor hoeft te regelen. Zij rekenen direct af met je zorgverzekeraar (ik zou wel checken dat je zorgverzekeraar daar gecontracteerd is). Van je zorgverzekeraar zal je achteraf een rekening krijgen van je eigen risico. Als je eigen risico op het hoogst staat zal je dat sowieso moeten betalen als je zorg afneemt waarvan de kosten je eigen risico bedrag overschrijden. Je kunt dit ook in termijnen betalen. En je kunt er van tevoren geld voor opzij zetten, want de rekening krijg je pas achteraf en dat kan dus ook na een jaar zijn. Volgend jaar dan wel je eigen risico naar beneden halen als je verwacht weer zorg te gebruiken.

Het eigen risico werkt zo: alle zorg uit de basisverzekering wordt vergoed. Iedereen heeft echter ook een verplicht eigen risico €385,-. Als je zorg afneemt uit de basisverzekering, dan betaalt iedereen eerst het verplichte eigen risico (€385,-) alles wat daar bovenuit komt betaalt de zorgverzekeraar (dat wordt dus vergoed). Sommige mensen hebben ook een vrijwillig eigen risico, dat betekent dat je dat bedrag zelf betaalt en alles wat daar bovenuit komt wordt door de zorgverzekeraar betaald. Een hoger eigen risico betekent dat je per maand wel minder premie betaalt, maar als je dus zorg gebruikt een groter deel van de zorg betaalt. Een lager eigen risico betekent dat je sowieso elke maand meer premie betaalt, maa als je zorg gebruikt betaal je minder zelf. Iedereen betaalt de eerste €385,- zelf.

Bedankt voor je lange antwoord! Voor de zekerheid maak ik even een nieuw topic aan, bedankt!