Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen - deel IV
donderdag 16 februari 2017 09:35
Hallo allemaal,
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de traumatherapie is inmiddels geweest (eind januari) en vanaf maart zal ik wekelijks die therapie volgen.
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden, van borrelnootjes tot paaseitjes, en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 4. De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
Link naar deel 3:
Paniek door de herbelevingen - deel III
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de traumatherapie is inmiddels geweest (eind januari) en vanaf maart zal ik wekelijks die therapie volgen.
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden, van borrelnootjes tot paaseitjes, en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 4. De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
Link naar deel 3:
Paniek door de herbelevingen - deel III
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 17 februari 2017 10:24
He Tobbert wat lief van je dank je wel. Merk dat ik er een beetje van volschiet.
Net kort geapppt met mijn allerbeste vriendin en die herkent het kringetje in mijn hoofd. Ik mag binnenkort het boek ' zal ik ook goed genoeg zijn' lenen.... zij geeft aan dat t door mijn hekserige mammie komt dat ik zo vol oordelen zit.
Nog steeds ben ik bang om hier echt eerlijk te delen hoe het gaat...bang om te horen dat ik mijn best niet doe. Bang om op napraat of waar dan ook als sitting duck voor gepersonificeerd slachtoffer uitgemaakt te worden. Bang om als ik adviiezen krijg die de lading niet dekken en ik dus een ' nee, want' reaktie zou geven, dat ik dan kritiek krijg dat ik het ook allemaal niet echt wil, normaal en goed functioneren. Ik heb minachting voor mijn angst, voor het gevoel mij niet goed teweer te kunnen stellen, voor mijn dichtklappen en de woorden niet kunnen vinden, voor mijn onvermogen me echt open te stellen op andere plekken op het forum.
Dat waar ik zo bang voor ben niet hier in het topic gebeurt ben ik blij mee. En tegelijk voel ik oordelen bij mezelf. En heb de neiging hier Sorry voor te zeggen.
Net kort geapppt met mijn allerbeste vriendin en die herkent het kringetje in mijn hoofd. Ik mag binnenkort het boek ' zal ik ook goed genoeg zijn' lenen.... zij geeft aan dat t door mijn hekserige mammie komt dat ik zo vol oordelen zit.
Nog steeds ben ik bang om hier echt eerlijk te delen hoe het gaat...bang om te horen dat ik mijn best niet doe. Bang om op napraat of waar dan ook als sitting duck voor gepersonificeerd slachtoffer uitgemaakt te worden. Bang om als ik adviiezen krijg die de lading niet dekken en ik dus een ' nee, want' reaktie zou geven, dat ik dan kritiek krijg dat ik het ook allemaal niet echt wil, normaal en goed functioneren. Ik heb minachting voor mijn angst, voor het gevoel mij niet goed teweer te kunnen stellen, voor mijn dichtklappen en de woorden niet kunnen vinden, voor mijn onvermogen me echt open te stellen op andere plekken op het forum.
Dat waar ik zo bang voor ben niet hier in het topic gebeurt ben ik blij mee. En tegelijk voel ik oordelen bij mezelf. En heb de neiging hier Sorry voor te zeggen.
vrijdag 17 februari 2017 10:36
quote:Knuffelbeertjes schreef op 17 februari 2017 @ 00:22:
Had nieuwe peut een korte mail gestuurd
Kreeg terug via app:
'Vandaag een drukke dag gehad en geen tijd om jouw mail met aandacht te lezen
Vanaf morgen op vakantie dus zal 'm over anderhalf week lezen'
Voel me toch behoorlijk afgewezen en onbelangrijk
Vooral omdat ze aangeeft dat het vandaag druk was
Met mensen die dus wel haar aandacht gekregen hebben
En ik nu anderhalf week moet wachten
Want ben niet zo belangrijk...
Dat vind ik wel een beetje moeilijk
Verdrietig...
Ik snap je gevoel hoor, maar... Ze heeft het druk gehad en toen opende ze haar inbox en zag jouw mail. Het is dus niet zo dat anderen vóór gingen op jou, ze waren gewoon eerder op de dag. Dus het ligt niet aan jou.
Ze heeft een duidelijke grens tussen vakantie- en werktijd. Dat heeft niet iedereen, maar zij wel en dat is haar goed recht. Dat ligt niet aan jou.
Had nieuwe peut een korte mail gestuurd
Kreeg terug via app:
'Vandaag een drukke dag gehad en geen tijd om jouw mail met aandacht te lezen
Vanaf morgen op vakantie dus zal 'm over anderhalf week lezen'
Voel me toch behoorlijk afgewezen en onbelangrijk
Vooral omdat ze aangeeft dat het vandaag druk was
Met mensen die dus wel haar aandacht gekregen hebben
En ik nu anderhalf week moet wachten
Want ben niet zo belangrijk...
Dat vind ik wel een beetje moeilijk
Verdrietig...
Ik snap je gevoel hoor, maar... Ze heeft het druk gehad en toen opende ze haar inbox en zag jouw mail. Het is dus niet zo dat anderen vóór gingen op jou, ze waren gewoon eerder op de dag. Dus het ligt niet aan jou.
Ze heeft een duidelijke grens tussen vakantie- en werktijd. Dat heeft niet iedereen, maar zij wel en dat is haar goed recht. Dat ligt niet aan jou.
vrijdag 17 februari 2017 10:43
@Sofie, leuke film! Fundamentals of caring heb ik afgelopen week ook gezien.
@Hanke. Je kunt je best doen en toch falen. Ik vind het al knap als mensen proberen. Dat vind ik mooi in dit topic, dat het een verzameling mensen is die blijft proberen. Een tijd heb ik in een praatgroep gezeten en ik voelde me daar zo gefrustreerd, want de bedoeling was elkaar tips te geven maar het enige wat anderen zeiden was "ja maar dit" "ja maar dat" en nooit probeerden ze iets. Ik werd er zo boos van. Natuurlijk is het ieders goed recht om zich achter smoezen te blijven verschuilen, maar je wil toch beter worden? Als je beter wil worden, probeer je toch dingen? In dit topic zie ik eigenlijk nooit smoezen, alleen soms angst of twijfel, maar nooit "ja maar" gevolgd door uitblijven van actie. We proberen, en daarmee motiveren we elkaar ook.
@Knuffelbeertjes. Dagdeel voor dagdeel vind ik een goed idee. Je zou ook een afstreepkalender kunnen maken en dan elk dagdeel afstrepen. Kunnen je vriend en jij wel bellen nu?
@Hanke. Je kunt je best doen en toch falen. Ik vind het al knap als mensen proberen. Dat vind ik mooi in dit topic, dat het een verzameling mensen is die blijft proberen. Een tijd heb ik in een praatgroep gezeten en ik voelde me daar zo gefrustreerd, want de bedoeling was elkaar tips te geven maar het enige wat anderen zeiden was "ja maar dit" "ja maar dat" en nooit probeerden ze iets. Ik werd er zo boos van. Natuurlijk is het ieders goed recht om zich achter smoezen te blijven verschuilen, maar je wil toch beter worden? Als je beter wil worden, probeer je toch dingen? In dit topic zie ik eigenlijk nooit smoezen, alleen soms angst of twijfel, maar nooit "ja maar" gevolgd door uitblijven van actie. We proberen, en daarmee motiveren we elkaar ook.
@Knuffelbeertjes. Dagdeel voor dagdeel vind ik een goed idee. Je zou ook een afstreepkalender kunnen maken en dan elk dagdeel afstrepen. Kunnen je vriend en jij wel bellen nu?
vrijdag 17 februari 2017 10:59
Hanke, geen sorry zeggen daarvoor.
Echt niet.
Dapper, heel dapper wat je schrijft.
Ik herken er heel veel van.
Soms schrijf ik hier een berichtje
en houd ik rest van het forum goed in de gaten....
Maar ook heel bang voor jullie reacties.
Wacht nog steeds tot er iemand komt,
die zegt: stel je niet aan,
zet die knop om en maak wat van je leven.
Dat WIL ik ook!
Het frustreert me zelf al enorm dat het niet lukt,
laat staan mensen die mij lezen...
En goedbedoelde adviezen,
ik wil ze allemaal opvolgen
om te laten zien dat ik mijn best echt wel doe.
Maar sommige dingen werken niet voor mij,
omdat ik een ander persoon ben,
en niet: omdat ik niet wil.
Waar ik wel bang voor ben, om zo over te komen.
Maar nooit heb ik hier een negatieve reactie gekregen.
Geen enkele keer, wat ik ook geplaatst heb....
Dat geeft heel veel perspectief,
dat maakt dit topic óók waardevol en mooi.
Dat ik er gewoon mag zijn,
ongeacht hoe het gaat.
Al sla ik alle adviezen in de wind, omdat ze me niet lukken,
dan nog blijven er mensen schrijven....
Dat vind ik heel bijzonder.
Hopelijk geeft dat ook vertrouwen aan anderen die lezen,
dat je er mag zijn zoals je bent,
en er niks van je verwacht wordt.
Want die verwachtingen van jezelf zijn al torenhoog,
ook bij jou.
Want als iets jou niet lukt, zit je zelf al in de veroordelingsmodus,
dat leest iedereen wel, en is al zwaar genoeg
Voor mij is het ook wennen, de benadering in dit topic.
Verwacht nog steeds sneren en gemene opmerkingen.
Maar krijg heel veel steun, lieve reacties, begrip, en luisterende ogen.
Waar ik er eerst van overtuigd was dat die mildheid mij ellende zou brengen,
zie ik nu de kracht er van.
Er zit genoeg hardheid en veroordeling en verwijten in mijzelf
(en in jou en in zoveel die hier schrijven),
mooi dat er hier niet nog een schepje bovenop gedaan wordt,
maar juist een heel andere benadering gekozen wordt.....
Echt niet.
Dapper, heel dapper wat je schrijft.
Ik herken er heel veel van.
Soms schrijf ik hier een berichtje
en houd ik rest van het forum goed in de gaten....
Maar ook heel bang voor jullie reacties.
Wacht nog steeds tot er iemand komt,
die zegt: stel je niet aan,
zet die knop om en maak wat van je leven.
Dat WIL ik ook!
Het frustreert me zelf al enorm dat het niet lukt,
laat staan mensen die mij lezen...
En goedbedoelde adviezen,
ik wil ze allemaal opvolgen
om te laten zien dat ik mijn best echt wel doe.
Maar sommige dingen werken niet voor mij,
omdat ik een ander persoon ben,
en niet: omdat ik niet wil.
Waar ik wel bang voor ben, om zo over te komen.
Maar nooit heb ik hier een negatieve reactie gekregen.
Geen enkele keer, wat ik ook geplaatst heb....
Dat geeft heel veel perspectief,
dat maakt dit topic óók waardevol en mooi.
Dat ik er gewoon mag zijn,
ongeacht hoe het gaat.
Al sla ik alle adviezen in de wind, omdat ze me niet lukken,
dan nog blijven er mensen schrijven....
Dat vind ik heel bijzonder.
Hopelijk geeft dat ook vertrouwen aan anderen die lezen,
dat je er mag zijn zoals je bent,
en er niks van je verwacht wordt.
Want die verwachtingen van jezelf zijn al torenhoog,
ook bij jou.
Want als iets jou niet lukt, zit je zelf al in de veroordelingsmodus,
dat leest iedereen wel, en is al zwaar genoeg
Voor mij is het ook wennen, de benadering in dit topic.
Verwacht nog steeds sneren en gemene opmerkingen.
Maar krijg heel veel steun, lieve reacties, begrip, en luisterende ogen.
Waar ik er eerst van overtuigd was dat die mildheid mij ellende zou brengen,
zie ik nu de kracht er van.
Er zit genoeg hardheid en veroordeling en verwijten in mijzelf
(en in jou en in zoveel die hier schrijven),
mooi dat er hier niet nog een schepje bovenop gedaan wordt,
maar juist een heel andere benadering gekozen wordt.....
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 17 februari 2017 11:02
SF in dat zelfhulpgedoe geven we elkaar geen advies. Wrl delen we onze ervaringen, onze kracht en onze hoop.
Dat maakt dat je na een bijeenkomst anderen kan vragen 'hoe pak jij dit aan'....maar het hoeft niet. En een ander mag je dus ook niet inwrijven wat die allemaal verkeerd doet in de ogen van de ander. Dat zou het samenzijn onveilig maken.
Wat ik merk dat het mij oplevert is dat ik liefde en acceptatie bij de ander naar mij toe zie. Dat geeft me moed om het uit te houden, te slalommen en soms wat nieuws te proberen. In mijn rol als zelfhulppersoon voor anderen, ben ik vrij stellig in het begin, in de zin dat ik woorden als goed/slecht, slagen/falen afkap. Anders wordt het wéér een pad dat constant wordt beoordeeld en veroordeeld. Terwijl ik merk dat mijn herstel afhankelijk is van eerlijk mogen/kunnen/durven zijn, stillstaan bij wat ik waarneem, kijken wat ik op zo'n spannend moment nodig heb en zien hoe ik mezelf met oordelen in de wielen rijd.
Pas als ik me veilig en gezien voel door mijn lotgenoten en door mezelf, durf ik het spannende pad op van andere dingen proberen.
Advies geef ik tegenwoordig dus vaak pas als mij dat direct gevrasgd word. Of ik vraag of ik tips mag geven.
Forum is anders dan het zelfhulpgedoe maar ikmerk wel dat ik er veel van in probeer toe te passen.
Dat maakt dat je na een bijeenkomst anderen kan vragen 'hoe pak jij dit aan'....maar het hoeft niet. En een ander mag je dus ook niet inwrijven wat die allemaal verkeerd doet in de ogen van de ander. Dat zou het samenzijn onveilig maken.
Wat ik merk dat het mij oplevert is dat ik liefde en acceptatie bij de ander naar mij toe zie. Dat geeft me moed om het uit te houden, te slalommen en soms wat nieuws te proberen. In mijn rol als zelfhulppersoon voor anderen, ben ik vrij stellig in het begin, in de zin dat ik woorden als goed/slecht, slagen/falen afkap. Anders wordt het wéér een pad dat constant wordt beoordeeld en veroordeeld. Terwijl ik merk dat mijn herstel afhankelijk is van eerlijk mogen/kunnen/durven zijn, stillstaan bij wat ik waarneem, kijken wat ik op zo'n spannend moment nodig heb en zien hoe ik mezelf met oordelen in de wielen rijd.
Pas als ik me veilig en gezien voel door mijn lotgenoten en door mezelf, durf ik het spannende pad op van andere dingen proberen.
Advies geef ik tegenwoordig dus vaak pas als mij dat direct gevrasgd word. Of ik vraag of ik tips mag geven.
Forum is anders dan het zelfhulpgedoe maar ikmerk wel dat ik er veel van in probeer toe te passen.
vrijdag 17 februari 2017 11:10
quote:SF_ schreef op 17 februari 2017 @ 10:36:
Ik snap je gevoel hoor, maar... Ze heeft het druk gehad en toen opende ze haar inbox en zag jouw mail. Het is dus niet zo dat anderen vóór gingen op jou, ze waren gewoon eerder op de dag. Dus het ligt niet aan jou.
Ze heeft een duidelijke grens tussen vakantie- en werktijd. Dat heeft niet iedereen, maar zij wel en dat is haar goed recht. Dat ligt niet aan jou.
Ik weet het Snow.
Ik heb het zelf meegemaakt op mijn vorige werk.
Kreeg van mensen facebook messenger berichten, in het weekend....
Was om tien uur 's avonds nog bereikbaar, als de telefoon ging.
Merkte dat ik op mijn tenen liep en mijn werk minder goed kon volhouden.
Op mijn nieuwe werk heb ik ook een duidelijkere grens tussen werk en privé.
Op de dagen dat ik werk, ben ik beschikbaar. Tot zes uur 's avonds.
En niet meer in het weekend.
En toch is het niet zo zwart-wit.
Want als er een crisis situatie is, of een situatie met grote zorg,
dan zeg ik niet op vrijdag: het is mijn vrije dag, op maandag kom ik er wel even op terug.
Dat kan niet met mijn werk.
Wat ik wel doe is overleggen met een collega, en beslissen wie wat doet.
Ik draag het niet meer alleen, ik ben niet meer de redder in nood.
Wat ik op mijn vorige werk wel was, wat mezelf opbrak.
Dus ik snap nieuwe therapeut heel, heel goed.
En daarom zeg ik ook: op heldere momenten kan ik dat zien.
Maar tegelijk triggert het bepaalde gevoelens.
En die maken mij minder helder.
En dan kan ik het niet zo goed zien, en voel ik mij onbelangrijk,
teveel, zeuren, aandacht trekken.
En angstig, want straks ga ik een therapie aan met haar,
en kan ik dus niet op haar terugvallen?
Wat ook niet waar is.
Want ze heeft al een keer of twee 's avonds met mij geappt,
en ze had de vorige keer mijn mail gelezen.
En was er wel echt.
Dat ze echt vakantie gaat hebben, begrijp ik ook.
Dat moet ik ook doen met mijn werk,
zodat ik daarna weer opgeladen ben en efficiënter ben.
Dus ik begrijp het super goed. Het heeft ook helemaal niks met haar te maken
Alles met wat het bij mij raakt,
wat duidelijk maakt dat ik misschien nogal onveilig gehecht ben
Ik snap je gevoel hoor, maar... Ze heeft het druk gehad en toen opende ze haar inbox en zag jouw mail. Het is dus niet zo dat anderen vóór gingen op jou, ze waren gewoon eerder op de dag. Dus het ligt niet aan jou.
Ze heeft een duidelijke grens tussen vakantie- en werktijd. Dat heeft niet iedereen, maar zij wel en dat is haar goed recht. Dat ligt niet aan jou.
Ik weet het Snow.
Ik heb het zelf meegemaakt op mijn vorige werk.
Kreeg van mensen facebook messenger berichten, in het weekend....
Was om tien uur 's avonds nog bereikbaar, als de telefoon ging.
Merkte dat ik op mijn tenen liep en mijn werk minder goed kon volhouden.
Op mijn nieuwe werk heb ik ook een duidelijkere grens tussen werk en privé.
Op de dagen dat ik werk, ben ik beschikbaar. Tot zes uur 's avonds.
En niet meer in het weekend.
En toch is het niet zo zwart-wit.
Want als er een crisis situatie is, of een situatie met grote zorg,
dan zeg ik niet op vrijdag: het is mijn vrije dag, op maandag kom ik er wel even op terug.
Dat kan niet met mijn werk.
Wat ik wel doe is overleggen met een collega, en beslissen wie wat doet.
Ik draag het niet meer alleen, ik ben niet meer de redder in nood.
Wat ik op mijn vorige werk wel was, wat mezelf opbrak.
Dus ik snap nieuwe therapeut heel, heel goed.
En daarom zeg ik ook: op heldere momenten kan ik dat zien.
Maar tegelijk triggert het bepaalde gevoelens.
En die maken mij minder helder.
En dan kan ik het niet zo goed zien, en voel ik mij onbelangrijk,
teveel, zeuren, aandacht trekken.
En angstig, want straks ga ik een therapie aan met haar,
en kan ik dus niet op haar terugvallen?
Wat ook niet waar is.
Want ze heeft al een keer of twee 's avonds met mij geappt,
en ze had de vorige keer mijn mail gelezen.
En was er wel echt.
Dat ze echt vakantie gaat hebben, begrijp ik ook.
Dat moet ik ook doen met mijn werk,
zodat ik daarna weer opgeladen ben en efficiënter ben.
Dus ik begrijp het super goed. Het heeft ook helemaal niks met haar te maken
Alles met wat het bij mij raakt,
wat duidelijk maakt dat ik misschien nogal onveilig gehecht ben
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 17 februari 2017 11:11
@Hanke, wat mij frustreerde in de praatgroep was dat de anderen helemaal niet bezig leken te zijn met beter willen worden. Na zo'n uurtje ellende aanhoren daar was ik helemaal op. Ik had daar helemaal niets aan. Ik ben geen praatpaal, ik kan niet allemaal maar aanhoren wat een ander wil zeggen. Dan lees ik wel een blog of een boek als ik dat wil. Maar bij een praatgroep of hier op het forum verwacht ik zowel input als output, anders steek ik mijn energie liever ergens anders in.
vrijdag 17 februari 2017 11:16
@Knuffelbeertjes, maar de therapie met haar is nog niet helemaal begonnen, toch? Je zou tegen die tijd afspraken kunnen maken. Mag je mailen/appen, zo ja wanneer, wat voor antwoord mag je verwachten (inhoudelijk of alleen 'ik heb je gelezen en daar gaan we het volgende keer over hebben'). En tot die tijd is je oude therapeute wel bereikbaar, toch?
Ik snap dat het die pijn van je raakt. Ik vond het zelf ook heel irritant dat mijn psych ruim een week nam om terug te mailen, terwijl ik heus wist dat hij ziek was. In mijn hoofd was ik al boos naar hem toe geweest en vervolgens overgestapt naar een andere psych. Dat zijn van die scenario's die zichzelf al automatisch vormen in mijn hoofd. Maar het is wel goed om jezelf daarvan bewust te zijn.
Ik snap dat het die pijn van je raakt. Ik vond het zelf ook heel irritant dat mijn psych ruim een week nam om terug te mailen, terwijl ik heus wist dat hij ziek was. In mijn hoofd was ik al boos naar hem toe geweest en vervolgens overgestapt naar een andere psych. Dat zijn van die scenario's die zichzelf al automatisch vormen in mijn hoofd. Maar het is wel goed om jezelf daarvan bewust te zijn.
vrijdag 17 februari 2017 11:20
quote:SF_ schreef op 17 februari 2017 @ 10:43:
@Knuffelbeertjes. Dagdeel voor dagdeel vind ik een goed idee. Je zou ook een afstreepkalender kunnen maken en dan elk dagdeel afstrepen. Kunnen je vriend en jij wel bellen nu?
Een kalender begin ik niet (meer) aan lieve Snow, want dan vliegt het me allemaal aan. Ik leef van activiteit tot activiteit, en probeer daar tussen mijn hoofd boven water te houden. Dus nu is het: tussen nu en vijf uur wat eten, drinken, douchen, en leuks aandoen. Misschien iets leuks kijken.. Volhouden om geen werk of huishouden te doen. Is op mijn handen zitten... Maar merk wel dat ik wat tot rust kom...
Bellen is een lastig iets. Niet door het buitenland, maar door mij
Als ik met vriend bel, hoor ik zijn stem, en besef ik hoe ik hem mis. En dan ga ik afstandelijk doen, behoorlijk afstandelijk. Dat is niet leuk, voor ons beiden niet. We sturen daarom berichtjes en foto's, dat is goed te doen. Want dan kan ik doorgaan met ontkennen dat ik hem mis, en volhouden dat ik het heerlijk vind om alleen te zijn
@Knuffelbeertjes. Dagdeel voor dagdeel vind ik een goed idee. Je zou ook een afstreepkalender kunnen maken en dan elk dagdeel afstrepen. Kunnen je vriend en jij wel bellen nu?
Een kalender begin ik niet (meer) aan lieve Snow, want dan vliegt het me allemaal aan. Ik leef van activiteit tot activiteit, en probeer daar tussen mijn hoofd boven water te houden. Dus nu is het: tussen nu en vijf uur wat eten, drinken, douchen, en leuks aandoen. Misschien iets leuks kijken.. Volhouden om geen werk of huishouden te doen. Is op mijn handen zitten... Maar merk wel dat ik wat tot rust kom...
Bellen is een lastig iets. Niet door het buitenland, maar door mij
Als ik met vriend bel, hoor ik zijn stem, en besef ik hoe ik hem mis. En dan ga ik afstandelijk doen, behoorlijk afstandelijk. Dat is niet leuk, voor ons beiden niet. We sturen daarom berichtjes en foto's, dat is goed te doen. Want dan kan ik doorgaan met ontkennen dat ik hem mis, en volhouden dat ik het heerlijk vind om alleen te zijn
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 17 februari 2017 11:32
quote:hanke321 schreef op 17 februari 2017 @ 11:02:
Terwijl ik merk dat mijn herstel afhankelijk is van eerlijk mogen/kunnen/durven zijn, stillstaan bij wat ik waarneem, kijken wat ik op zo'n spannend moment nodig heb en zien hoe ik mezelf met oordelen in de wielen rijd.
Pas als ik me veilig en gezien voel door mijn lotgenoten en door mezelf, durf ik het spannende pad op van andere dingen proberen.
Het lijkt of deze benadering bij mij ook werkt/toegepast wordt. Als ik kijk naar hoe de therapie gaat... Dan zeggen ze dingen als: 'oh oke, dus zo werkt dat bij jou? Kun je daar wat meer over vertellen? Oh, interessant. Lijkt me zwaar voor je. Maar wel goed dat we het weten, dan kunnen we er naar kijken.'
En zodra ik er zelf overheen wals, want dat zo gewend, word ik door hun vragen teruggeworpen naar wat het bij mij oproept, wat het met mij doet.
En dus niet meteen richting oplossingen, adviezen, dingen die ik moet toepassen..
Ik heb een paar oefeningen van oude therapeut gekregen, op een gegeven moment. Maar zodra ik aangaf, dat ik het zwaar vond en moeilijk, zei ze meteen: 'dan er mee stoppen, want dat staat je herstel in de weg. Komende periode eerst maar eens leren te kijken naar wat er is.'
En dat is véél en véél moeilijker dan doorgaan.
Mooi ook hoe jij dat hier toepast, Hanke, beschouw ik als zeer waardevol
En wat ik hier sowieso merk in het topic. Wat het veilig maakt. Dankzij iedereen die hier schrijft.
Want ook als er wel tips/adviezen gegeven worden, ben ik (en iedereen) vrij om te beslissen welke werken voor mij, en welke ik wil uitproberen. Ooit, hoeft niet eens meteen nu.
En soms wel nu, soms helpen ze me door een moeilijk moment heen.
Jullie met elkaar maken het topic zo mooi
Terwijl ik merk dat mijn herstel afhankelijk is van eerlijk mogen/kunnen/durven zijn, stillstaan bij wat ik waarneem, kijken wat ik op zo'n spannend moment nodig heb en zien hoe ik mezelf met oordelen in de wielen rijd.
Pas als ik me veilig en gezien voel door mijn lotgenoten en door mezelf, durf ik het spannende pad op van andere dingen proberen.
Het lijkt of deze benadering bij mij ook werkt/toegepast wordt. Als ik kijk naar hoe de therapie gaat... Dan zeggen ze dingen als: 'oh oke, dus zo werkt dat bij jou? Kun je daar wat meer over vertellen? Oh, interessant. Lijkt me zwaar voor je. Maar wel goed dat we het weten, dan kunnen we er naar kijken.'
En zodra ik er zelf overheen wals, want dat zo gewend, word ik door hun vragen teruggeworpen naar wat het bij mij oproept, wat het met mij doet.
En dus niet meteen richting oplossingen, adviezen, dingen die ik moet toepassen..
Ik heb een paar oefeningen van oude therapeut gekregen, op een gegeven moment. Maar zodra ik aangaf, dat ik het zwaar vond en moeilijk, zei ze meteen: 'dan er mee stoppen, want dat staat je herstel in de weg. Komende periode eerst maar eens leren te kijken naar wat er is.'
En dat is véél en véél moeilijker dan doorgaan.
Mooi ook hoe jij dat hier toepast, Hanke, beschouw ik als zeer waardevol
En wat ik hier sowieso merk in het topic. Wat het veilig maakt. Dankzij iedereen die hier schrijft.
Want ook als er wel tips/adviezen gegeven worden, ben ik (en iedereen) vrij om te beslissen welke werken voor mij, en welke ik wil uitproberen. Ooit, hoeft niet eens meteen nu.
En soms wel nu, soms helpen ze me door een moeilijk moment heen.
Jullie met elkaar maken het topic zo mooi
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 17 februari 2017 11:34
quote:SF_ schreef op 17 februari 2017 @ 11:25:
Bellen of andere manieren van contact. Maakt niet uit, toch?
Wat ga je eten? Heb je al wat leuks uitgezocht om aan te doen na je douche?
Nee dat is zo
Ik heb al bedacht wat ik ga eten, dat komt goed. En heb ook al leuke kleding klaarliggen.
Ben goed voorbereid
Bellen of andere manieren van contact. Maakt niet uit, toch?
Wat ga je eten? Heb je al wat leuks uitgezocht om aan te doen na je douche?
Nee dat is zo
Ik heb al bedacht wat ik ga eten, dat komt goed. En heb ook al leuke kleding klaarliggen.
Ben goed voorbereid
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 17 februari 2017 11:49
quote:SF_ schreef op 17 februari 2017 @ 11:16:
@Knuffelbeertjes, maar de therapie met haar is nog niet helemaal begonnen, toch? Je zou tegen die tijd afspraken kunnen maken. Mag je mailen/appen, zo ja wanneer, wat voor antwoord mag je verwachten (inhoudelijk of alleen 'ik heb je gelezen en daar gaan we het volgende keer over hebben'). En tot die tijd is je oude therapeute wel bereikbaar, toch?
Ik snap dat het die pijn van je raakt. Ik vond het zelf ook heel irritant dat mijn psych ruim een week nam om terug te mailen, terwijl ik heus wist dat hij ziek was. In mijn hoofd was ik al boos naar hem toe geweest en vervolgens overgestapt naar een andere psych. Dat zijn van die scenario's die zichzelf al automatisch vormen in mijn hoofd. Maar het is wel goed om jezelf daarvan bewust te zijn.
Ben blij dat je het herkent Snow. Nou ja, niet blij voor jou, maar je snapt vast wat ik bedoel
Het is inderdaad zo dat de kennismaking nu geweest is, twee keer.
En vanaf maart pas de echte therapie. Dus het is allemaal volkomen logisch en goed te volgen.
Vragen stellen over het appen/mailen is wel een goed idee.
Maar voel me al snel heel lastig, en teveel aandacht vragen...
@Knuffelbeertjes, maar de therapie met haar is nog niet helemaal begonnen, toch? Je zou tegen die tijd afspraken kunnen maken. Mag je mailen/appen, zo ja wanneer, wat voor antwoord mag je verwachten (inhoudelijk of alleen 'ik heb je gelezen en daar gaan we het volgende keer over hebben'). En tot die tijd is je oude therapeute wel bereikbaar, toch?
Ik snap dat het die pijn van je raakt. Ik vond het zelf ook heel irritant dat mijn psych ruim een week nam om terug te mailen, terwijl ik heus wist dat hij ziek was. In mijn hoofd was ik al boos naar hem toe geweest en vervolgens overgestapt naar een andere psych. Dat zijn van die scenario's die zichzelf al automatisch vormen in mijn hoofd. Maar het is wel goed om jezelf daarvan bewust te zijn.
Ben blij dat je het herkent Snow. Nou ja, niet blij voor jou, maar je snapt vast wat ik bedoel
Het is inderdaad zo dat de kennismaking nu geweest is, twee keer.
En vanaf maart pas de echte therapie. Dus het is allemaal volkomen logisch en goed te volgen.
Vragen stellen over het appen/mailen is wel een goed idee.
Maar voel me al snel heel lastig, en teveel aandacht vragen...
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 17 februari 2017 11:50
quote:SF_ schreef op 17 februari 2017 @ 11:11:
@Hanke, wat mij frustreerde in de praatgroep was dat de anderen helemaal niet bezig leken te zijn met beter willen worden. Na zo'n uurtje ellende aanhoren daar was ik helemaal op. Ik had daar helemaal niets aan. Ik ben geen praatpaal, ik kan niet allemaal maar aanhoren wat een ander wil zeggen. Dan lees ik wel een blog of een boek als ik dat wil. Maar bij een praatgroep of hier op het forum verwacht ik zowel input als output, anders steek ik mijn energie liever ergens anders in.
Ik herken het in het verschijnsel dumpshare en gelukkig komt dat niet al te vaak voor en mag ik naderhand de ander er op wijzen dat dat niet de bedoeling is.
Door het emotionele misbruik van o.a. mijn ma vind ik verwachtingen soms heel lastig. Vind ik het dan moeilijk om bij mezelf te blijven. Ik raak dan nogal eens mijn eigen waarneming kwijt. Zie alleen dat wat ik denk dat ik zou moeten kunnen/doen/aangaan en dender over mijn grenzen. Ik schaam me er voor, zie het me doen. Zo vaak doe ik juist teveel mijn best. Probeer ik te hard aan mijn herstel te werken. Sta ik bij wijze van spreken aan het gras te trekken zodat het sneller gaat groeien Ik probeer daar actief aan te werken en ben soms best gefrustreerd dat dit zo'n zwakke plek van me is. Zou zo graag soms gewoon schijt aan wat dan ook willen hebben. Daarin ben ik een zacht ei/runny egg.
@Hanke, wat mij frustreerde in de praatgroep was dat de anderen helemaal niet bezig leken te zijn met beter willen worden. Na zo'n uurtje ellende aanhoren daar was ik helemaal op. Ik had daar helemaal niets aan. Ik ben geen praatpaal, ik kan niet allemaal maar aanhoren wat een ander wil zeggen. Dan lees ik wel een blog of een boek als ik dat wil. Maar bij een praatgroep of hier op het forum verwacht ik zowel input als output, anders steek ik mijn energie liever ergens anders in.
Ik herken het in het verschijnsel dumpshare en gelukkig komt dat niet al te vaak voor en mag ik naderhand de ander er op wijzen dat dat niet de bedoeling is.
Door het emotionele misbruik van o.a. mijn ma vind ik verwachtingen soms heel lastig. Vind ik het dan moeilijk om bij mezelf te blijven. Ik raak dan nogal eens mijn eigen waarneming kwijt. Zie alleen dat wat ik denk dat ik zou moeten kunnen/doen/aangaan en dender over mijn grenzen. Ik schaam me er voor, zie het me doen. Zo vaak doe ik juist teveel mijn best. Probeer ik te hard aan mijn herstel te werken. Sta ik bij wijze van spreken aan het gras te trekken zodat het sneller gaat groeien Ik probeer daar actief aan te werken en ben soms best gefrustreerd dat dit zo'n zwakke plek van me is. Zou zo graag soms gewoon schijt aan wat dan ook willen hebben. Daarin ben ik een zacht ei/runny egg.
vrijdag 17 februari 2017 11:50
Ik kom net terug van de HA, voor die slaapmedicatie dus.
Nou wat een tegenvaller. Hij wilde me ook nog druppels geven (ze zijn daar nogal van de homeopathie) maar ik zei dat ik niet voor 2 middelen wilde bijbetalen. Schreef hij me slaapmedicatie voor; kom ik bij de apotheek, bleken het maar 5 tabletten te zijn waarvoor ik 14,80 euro moest betalen. Je moet namelijk alles zelf betalen, geen vergoeding. Vroeg ik wat een grotere verpakking kost. 30 stuks kosten 16,03 euro. Nou zeg, wat een verschil.. Ja, huisartsen zijn voorzichtig met slaapmedicatie, zei de apotheekvrouw. Ben weggegaan zonder iets. Stom. FIjn hoor hier in NL, elke maand dure zorgverzekering betalen en vervolgens moet je nog alles zelf betalen. Veel, althans.
Nou wat een tegenvaller. Hij wilde me ook nog druppels geven (ze zijn daar nogal van de homeopathie) maar ik zei dat ik niet voor 2 middelen wilde bijbetalen. Schreef hij me slaapmedicatie voor; kom ik bij de apotheek, bleken het maar 5 tabletten te zijn waarvoor ik 14,80 euro moest betalen. Je moet namelijk alles zelf betalen, geen vergoeding. Vroeg ik wat een grotere verpakking kost. 30 stuks kosten 16,03 euro. Nou zeg, wat een verschil.. Ja, huisartsen zijn voorzichtig met slaapmedicatie, zei de apotheekvrouw. Ben weggegaan zonder iets. Stom. FIjn hoor hier in NL, elke maand dure zorgverzekering betalen en vervolgens moet je nog alles zelf betalen. Veel, althans.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 17 februari 2017 11:59
Ja is lastig he Hanke, zelfacceptatie en genoeg geduld opbrengen voor jezelf dat er ruimte komt voor groei..
De keren dat ik gegroeid ben is dat gebeurd zonder dat ik noemenswaardig mijn best deed om vooruit te komen. Ik deed enkel mijn best om te accepteren wat er was..
Als je het gevecht opgeeft komt er ruimte maar het is verdomde moeilijk met gedachten die van alles vinden en (mogelijk) een omgeving met verwachtingen.
De keren dat ik gegroeid ben is dat gebeurd zonder dat ik noemenswaardig mijn best deed om vooruit te komen. Ik deed enkel mijn best om te accepteren wat er was..
Als je het gevecht opgeeft komt er ruimte maar het is verdomde moeilijk met gedachten die van alles vinden en (mogelijk) een omgeving met verwachtingen.
Doubt kills more dreams than failure ever will
vrijdag 17 februari 2017 12:04
Wat een domper EV...
Jammer dat je dan die grotere verpakking niet mee mag nemen.
Je zou het de huisarts kunnen vragen, de grotere verpakking en horen waarom hij zo voorzichtig is.
Is waarschijnlijk standaard protocol maar er valt wel over te praten lijkt me.
Jammer dat je dan die grotere verpakking niet mee mag nemen.
Je zou het de huisarts kunnen vragen, de grotere verpakking en horen waarom hij zo voorzichtig is.
Is waarschijnlijk standaard protocol maar er valt wel over te praten lijkt me.
Doubt kills more dreams than failure ever will
vrijdag 17 februari 2017 12:04
quote:VivaFleur schreef op 17 februari 2017 @ 11:59:
Ja is lastig he Hanke, zelfacceptatie en genoeg geduld opbrengen voor jezelf dat er ruimte komt voor groei..
De keren dat ik gegroeid ben is dat gebeurd zonder dat ik noemenswaardig mijn best deed om vooruit te komen. Ik deed enkel mijn best om te accepteren wat er was..
Als je het gevecht opgeeft komt er ruimte maar het is verdomde moeilijk met gedachten die van alles vinden en (mogelijk) een omgeving met verwachtingen.Inderdaad. Elke dag zie ik mezelf dit doen en probeer ik in de acceptatie te zitten. En zit ik verbeten 'hoe dan?!' te denken. Een ander het bieden gaat me vaak natuurlijk af maar mezelf
Ja is lastig he Hanke, zelfacceptatie en genoeg geduld opbrengen voor jezelf dat er ruimte komt voor groei..
De keren dat ik gegroeid ben is dat gebeurd zonder dat ik noemenswaardig mijn best deed om vooruit te komen. Ik deed enkel mijn best om te accepteren wat er was..
Als je het gevecht opgeeft komt er ruimte maar het is verdomde moeilijk met gedachten die van alles vinden en (mogelijk) een omgeving met verwachtingen.Inderdaad. Elke dag zie ik mezelf dit doen en probeer ik in de acceptatie te zitten. En zit ik verbeten 'hoe dan?!' te denken. Een ander het bieden gaat me vaak natuurlijk af maar mezelf
