Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen - deel VI
woensdag 30 augustus 2017 09:18
Hallo allemaal,
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in (c)PTSS.
Nu driekwart jaar later open ik met veel positieve, dankbare gevoelens deel 6.
Iedereen is altijd heel erg welkom om mee te schrijven!
Heel graag zelfs, voel je vrij, er schrijven zelfs mensen mee die maar één woord herkennen (.......) tot forummers die alles herkennen; wat je achtergrond en verhaal ook is, voel je welkom!
Onderstaand gedicht van Rumi (gedeeld dankzij EV) verwoordt dit welkom zijn prachtig:
Kom tot mij
Kom weerom
Wie je ook bent
Deze poort leidt niet naar schuld of schaamte
Zelf al deed je duizenden geloften
En verbrak ze alle
Duizend keer
Deze poort is voor ieder open
Kom gewoon weer
Kom zoals je bent
We hopen dat iedereen respecteert dat we het topic graag een veilige plek willen houden voor alle schrijvers en meelezers
Speciaal voor iedereen die al mee schrijft of meegeschreven heeft: bedankt voor de afgelopen tijd, voor dit nieuwe topic, voor jullie steun en woorden, jullie begrip, geduld en wijsheid, herkenning, humor en liefde die zelfs door het beeldscherm heen voelbaar is.
Dit topic betekent meer voor mij dan woorden duidelijk kunnen maken.
Als je al wat langer mee schrijft zijn de begrippen LV, ZH en MM je bekend, evenals de betekenis van iets omSnowen en ge-Pruttel.
Maar om het voor iedereen een fijn en leesbaar topic te houden hierbij een verklarende woordenlijst
in tabelvorm:
De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Al die topics lezen mag, maar is beslist niet verplicht, Kom maar gewoon binnenvallen wanneer je daar aan toe bent
Link naar deel 1:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen/lis ... 5#25123775
Link naar deel 2:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25448419
Link naar deel 3:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25720379
Link naar deel 4:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#26082179
Link naar deel 5:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... ges/376579
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in (c)PTSS.
Nu driekwart jaar later open ik met veel positieve, dankbare gevoelens deel 6.
Iedereen is altijd heel erg welkom om mee te schrijven!
Heel graag zelfs, voel je vrij, er schrijven zelfs mensen mee die maar één woord herkennen (.......) tot forummers die alles herkennen; wat je achtergrond en verhaal ook is, voel je welkom!
Onderstaand gedicht van Rumi (gedeeld dankzij EV) verwoordt dit welkom zijn prachtig:
Kom tot mij
Kom weerom
Wie je ook bent
Deze poort leidt niet naar schuld of schaamte
Zelf al deed je duizenden geloften
En verbrak ze alle
Duizend keer
Deze poort is voor ieder open
Kom gewoon weer
Kom zoals je bent
We hopen dat iedereen respecteert dat we het topic graag een veilige plek willen houden voor alle schrijvers en meelezers
Speciaal voor iedereen die al mee schrijft of meegeschreven heeft: bedankt voor de afgelopen tijd, voor dit nieuwe topic, voor jullie steun en woorden, jullie begrip, geduld en wijsheid, herkenning, humor en liefde die zelfs door het beeldscherm heen voelbaar is.
Dit topic betekent meer voor mij dan woorden duidelijk kunnen maken.
Als je al wat langer mee schrijft zijn de begrippen LV, ZH en MM je bekend, evenals de betekenis van iets omSnowen en ge-Pruttel.
Maar om het voor iedereen een fijn en leesbaar topic te houden hierbij een verklarende woordenlijst
in tabelvorm: | begrip | betekenis |
|---|---|
| LV | Lieve Vriendin |
| MM | Manmens |
| ZH | Zak Hooi |
| BV | Beste Vriend |
| WWD | WeggeWaaid Dakraam |
| OmSnowen | iets wat eerst een negatieve lading voor je had veranderen in iets positiefs |
| GePruttel | woorden en activiteiten die je een vrolijk, fijn gevoel bezorgen |
| Plantjesdag | een dag waarop het niet gaat. Je lichaam werkt niet en heeft liefdevolle berichtjes (via het topic of telefoon of irl), zelfzorg en mensen nodig |
| Mosdag | een dag waarop je je minder dan een plant voelt. Je zit gevangen in een waas van angst en paniek, wat ervoor zorgt dat zelfs de meest basale lichaamsfuncties niet vanzelfsprekend zijn. Er is weinig tot geen taal, wat contact maken moeilijk maakt. |
| PT | Pittige Therapie. Zorg voor, tijdens en na een PT extra goed voor jezelf  |
| ODS teken | Over De Streep teken. Een lief, warm, steunend gebaar voor iemand die dapper bezig is |
| Dansen | Een stapje vooruit, een stapje terug, het gaat niet om alleen maar vooruitgaan, je bent gewoon aan het dansen |
| Verdwalen in je hoofd | Een verdedigingsstrategie van je hersenen waarbij je zaken anders waarneemt dan ze in werkelijkheid zijn. |
| Domino-effect | 1. Dat moment waarop iets je nét teveel wordt en je hele kaartenhuis van zelfzorg, nieuwe inzichten, en nieuw gedrag instort zodat het voelt alsof je weer helemaal opnieuw moet beginnen. Zie ook 'dansen'. 2. Een woord/ervaring/gedachte/gevoel/persoon triggert jou, waarna een negatieve gedachte volgt. Deze wordt vervolgens weer gevolgd door nog een negatieve gedachte. En nog een. Dit gaat door tot je je helemaal overspoeld en wanhopig voelt, waardoor je niet in staat bent nog te relativeren. |
| nog leeg | nog leeg |
De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Al die topics lezen mag, maar is beslist niet verplicht, Kom maar gewoon binnenvallen wanneer je daar aan toe bent
Link naar deel 1:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen/lis ... 5#25123775
Link naar deel 2:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25448419
Link naar deel 3:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25720379
Link naar deel 4:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#26082179
Link naar deel 5:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... ges/376579
knuffelbeertjes wijzigde dit bericht op 07-03-2018 12:23
8.32% gewijzigd
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
woensdag 8 augustus 2018 21:37
Hi allemaal,
even een paar en voor iedereen hier.
ik lees jullie zo graag en leer zoveel hier! Het is echt fijn dat jullie zo open en eerlijk durven te schrijven over al die dingen waar je tegenaan loopt of mee worstelt. Het is zo herkenbaar voor mij, dus heb ook veel aan de adviezen en ben blij dat jullie ook wat kritisch durven te zijn zonder elkaar aan of af te vallen. Echt respect voor jullie allemaal.
@Lovako, dat met identiteit herken ik wel, zeker omdat ik zolang in de overleefstand heb gestaan met allerlei copingsmechanismes die ik nu ineens los moet laten.
@imaginaire diva, ik denk dat Sofie wel een punt heeft. Dat je opziet tegen de oude situatie, terwijl je die zelf zo goed hebt veranderd... of voelen die beslissingen nu ook niet meer goed?
@Hanke, kan me voorstellen dat je doorschiet in eetstoornis gedachten om niet te hoeven voelen. Ik vind het echt heel knap en stoer voor je dat je er niet aan toegeeft en toch probeert te voelen...
Ik voel me al een aantal dagen somber en gefrustreerd. Werd er zelfs een beetje wanhopig van.
Maar ik denk dat ik een beetje weet hoe t komt.
Ik heb nog steeds heel erg de overtuiging dat ik er niet mag zijn, dat je geen last van me mag hebben en dat ik alles zelf veroorzaakt heb, dus ook zelf op moet lossen. Dus ik mag niet boos zijn, behalve op mezelf. Niet verdrietig zijn, want het is nu toch voorbij. Me niet afzonderen en tijd voor mezelf nemen, want mn kinderen hebben me nodig en ik wilde ze toch zo graag? Dan moet je ook een goede moeder zijn en ze niet in de steek laten.
Dat het vooral in mn hoofd nog helemaal niet voorbij is en de laatste week werkelijk bijna alles triggerd en me terugwerpt naar vervelende beelden, is enorm frustrerend. Gevoelens als boosheid en verdriet probeer ik zo snel mogelijk weg te stoppen of richt het op mezelf. Ik durf ook eigenlijk niet te voelen, uit angst er niet meer uit te komen. Nu weet ik wel dat dat niet zo is, maar t voelt wel zo. Bang dat als ik echt ga beseffen en voelen waar ik doorheen ben gegaan, ik niet meer verder wil...
Zal allemaal wel meevallen, maar wil niet dat iemand me zo ziet, durf er niet op te vertrouwen dat iemand me opvangt als dat nodig is.. en zo blijf ik mezelf tegenwerken. En blijf ik zo gespannen, bang en moe....
Bij de psych probeer ik dat ook uit te leggen maar komt zo rot mn strot uit. En de emdr probeer ik zo goed mogelijk te doen, ben dus steeds bezig met wat t goede antwoord of gedrag moet zijn. En durf daar niet in te storten of iets van emoties te laten zien dat ik me heel erg aan het inhouden ben en mezelf dus eigenlijk saboteer...
Echt ik maak t mezelf zo moeilijk... Dat weet ik nu.
Nu nog uitzoeken hoe ik dat kan veranderen....
Heb vorige week ook voor het eerst PMT gehad, en daar ben ik nog een beetje van slag van ook. Misschien dat jullie t herkennen en of tips adviezen of verheldering kunnen geven? Op een gegeven moment wilde ze de bodyscan (mindfullnes) doen en ik gaf aan die heel vervelend te vinden (krijg dan steeds het gevoel dat er aan me gezeten wordt en voel me absoluut niet veilig). Dus zijn we begonnen met het insmeren van mn handen met babyolie. en dan echt bewust naar mn handen kijken en ze verzorgen, lief voor ze zijn.
Beetje zweverig, maar zelfs dat geeft me al een vervelend gevoel.
Ik kan eigenlijk helemaal niet lief zijn naar mezelf, ik verzorg mezelf omdat het moet maar denk er het liefst niet bij na. Aanraking en genegenheid, liefkozen of liefdevol verzorgen of aandacht geven aan mn lichaam is zo gelinkt aan trauma, zorgt vrijwel gelijk voor flashbacks en de intense behoefte om mn lichaam juist pijn te doen...
even een paar
en voor iedereen hier.ik lees jullie zo graag en leer zoveel hier! Het is echt fijn dat jullie zo open en eerlijk durven te schrijven over al die dingen waar je tegenaan loopt of mee worstelt. Het is zo herkenbaar voor mij, dus heb ook veel aan de adviezen en ben blij dat jullie ook wat kritisch durven te zijn zonder elkaar aan of af te vallen. Echt respect voor jullie allemaal.
@Lovako, dat met identiteit herken ik wel, zeker omdat ik zolang in de overleefstand heb gestaan met allerlei copingsmechanismes die ik nu ineens los moet laten.
@imaginaire diva, ik denk dat Sofie wel een punt heeft. Dat je opziet tegen de oude situatie, terwijl je die zelf zo goed hebt veranderd... of voelen die beslissingen nu ook niet meer goed?
@Hanke, kan me voorstellen dat je doorschiet in eetstoornis gedachten om niet te hoeven voelen. Ik vind het echt heel knap en stoer voor je dat je er niet aan toegeeft en toch probeert te voelen...
Ik voel me al een aantal dagen somber en gefrustreerd. Werd er zelfs een beetje wanhopig van.
Maar ik denk dat ik een beetje weet hoe t komt.
Ik heb nog steeds heel erg de overtuiging dat ik er niet mag zijn, dat je geen last van me mag hebben en dat ik alles zelf veroorzaakt heb, dus ook zelf op moet lossen. Dus ik mag niet boos zijn, behalve op mezelf. Niet verdrietig zijn, want het is nu toch voorbij. Me niet afzonderen en tijd voor mezelf nemen, want mn kinderen hebben me nodig en ik wilde ze toch zo graag? Dan moet je ook een goede moeder zijn en ze niet in de steek laten.
Dat het vooral in mn hoofd nog helemaal niet voorbij is en de laatste week werkelijk bijna alles triggerd en me terugwerpt naar vervelende beelden, is enorm frustrerend. Gevoelens als boosheid en verdriet probeer ik zo snel mogelijk weg te stoppen of richt het op mezelf. Ik durf ook eigenlijk niet te voelen, uit angst er niet meer uit te komen. Nu weet ik wel dat dat niet zo is, maar t voelt wel zo. Bang dat als ik echt ga beseffen en voelen waar ik doorheen ben gegaan, ik niet meer verder wil...
Zal allemaal wel meevallen, maar wil niet dat iemand me zo ziet, durf er niet op te vertrouwen dat iemand me opvangt als dat nodig is.. en zo blijf ik mezelf tegenwerken. En blijf ik zo gespannen, bang en moe....
Bij de psych probeer ik dat ook uit te leggen maar komt zo rot mn strot uit. En de emdr probeer ik zo goed mogelijk te doen, ben dus steeds bezig met wat t goede antwoord of gedrag moet zijn. En durf daar niet in te storten of iets van emoties te laten zien dat ik me heel erg aan het inhouden ben en mezelf dus eigenlijk saboteer...
Echt ik maak t mezelf zo moeilijk... Dat weet ik nu.
Nu nog uitzoeken hoe ik dat kan veranderen....
Heb vorige week ook voor het eerst PMT gehad, en daar ben ik nog een beetje van slag van ook. Misschien dat jullie t herkennen en of tips adviezen of verheldering kunnen geven? Op een gegeven moment wilde ze de bodyscan (mindfullnes) doen en ik gaf aan die heel vervelend te vinden (krijg dan steeds het gevoel dat er aan me gezeten wordt en voel me absoluut niet veilig). Dus zijn we begonnen met het insmeren van mn handen met babyolie. en dan echt bewust naar mn handen kijken en ze verzorgen, lief voor ze zijn.
Beetje zweverig, maar zelfs dat geeft me al een vervelend gevoel.
Ik kan eigenlijk helemaal niet lief zijn naar mezelf, ik verzorg mezelf omdat het moet maar denk er het liefst niet bij na. Aanraking en genegenheid, liefkozen of liefdevol verzorgen of aandacht geven aan mn lichaam is zo gelinkt aan trauma, zorgt vrijwel gelijk voor flashbacks en de intense behoefte om mn lichaam juist pijn te doen...
woensdag 8 augustus 2018 23:13
Ja pmt kan heel heftig zijn. Niet dingen doen die triggeren. Al is het wel heel pittig om er achter te koken hoeveel aan interactie en lijfsbelevipng geannexeerd is door trauma en niet meer 'vrij' is.
Wat ik me kan herinneren wat me ruimte gaf was mijn ruimte afbakenen. Met hoepels. Hoeveel meter/centimeter heb ik nodig om me veilig te voelen?
Wat ik me kan herinneren wat me ruimte gaf was mijn ruimte afbakenen. Met hoepels. Hoeveel meter/centimeter heb ik nodig om me veilig te voelen?
donderdag 9 augustus 2018 07:28
@Lovebird: wat schrijf je mooi en duidelijk welke processen er in je afspelen. Herkenbaar ook, veel van wat je schrijft.
Het stukje over het 'zelf op moeten lossen': je gaat het ook zelf oplossen. Met een beetje (en soms veel) hulp van anderen. Niemand anders kan dit voor jou doen. Het verschil met eerst is, dat je het niet langer alleen oplost. Je doet het samen, maar je doet het wel zelf.
Dat is best ingewikkeld, want samen, dat ben je niet gewend. En misschien twijfel je wel of je het wel verdiend hebt: samen (als je in de ik-heb-dit-zelf-veroorzaakt-modus zit), of vind je samen eng (twijfel je of anderen hierin te vertrouwen zijn), of weet je niet hoe je dit doet (omdat je dit niet gewend bent).
Zelf Samen, of Samen Zelf betekent dat jij ten alle tijden de regie houdt. Je leert zo te ontdekken wat goed is voor jou (in plaats van altijd direct te gaan voor datgene wat goed is voor anderen) en je leert om hier ook naar te handelen (en jouw eigen belang dus voorop te stellen).
Dat is allemaal hartstikke moeilijk en daarom fijn om samen met een goede psycholoog uit te zoeken.
Wat je schrijft over die bodyscan en aanraking, ik vond die dingen ook heel lastig. Ik ben net als jij, in kleine stapjes mijn eigen lichaam gaan verkennen. Ik ben begonnen met delen van mezelf die redelijk veilig voelden (mijn voeten) en gaan oefenen met mezelf liefdevol aan te raken. Dus niet te knijpen of duwen, maar zachtjes. En dan steeds stil staan bij welk gevoel het bij me oproept, of welke beelden er komen. Deze dan goed bekijken en vervolgens aan mezelf laten weten dat deze dingen oud zijn. Het zinnetje 'het is voorbij, het is nu anders' is een soort mantra voor me geworden.
Ik moet zeggen: het wordt beter. Inmiddels heb ik nog maar een paar 'moeilijke' lichaamsdelen waar ik mee aan de slag ben. En het lukt heel vaak om mijn lichaam met liefde te bekijken en er beter voor te zorgen. Nog maar heel soms verwijt ik mijn lichaam dat het zich heeft laten gebruiken (want zo voelt het dan), meestal zie ik nu een lichaam wat heeft overleefd dat anderen er gebruik van maakten.
Nou ben ik wéér bij mijn eigen ervaringen uitgekomen. Ik hoop dat het je helpt om door te gaan op de manier die bij jou past. En dat je beseft dat sommige dingen misschien heel raar zijn voor je, maar dat er meer mensen zijn die hiermee dealen (of gedeald hebben). Bij mij werd het beter dan hoe het was en ik geloof dat dit, zoals jij er mee bezig bent, bij jou ook zou kunnen gebeuren.
Het stukje over het 'zelf op moeten lossen': je gaat het ook zelf oplossen. Met een beetje (en soms veel) hulp van anderen. Niemand anders kan dit voor jou doen. Het verschil met eerst is, dat je het niet langer alleen oplost. Je doet het samen, maar je doet het wel zelf.
Dat is best ingewikkeld, want samen, dat ben je niet gewend. En misschien twijfel je wel of je het wel verdiend hebt: samen (als je in de ik-heb-dit-zelf-veroorzaakt-modus zit), of vind je samen eng (twijfel je of anderen hierin te vertrouwen zijn), of weet je niet hoe je dit doet (omdat je dit niet gewend bent).
Zelf Samen, of Samen Zelf betekent dat jij ten alle tijden de regie houdt. Je leert zo te ontdekken wat goed is voor jou (in plaats van altijd direct te gaan voor datgene wat goed is voor anderen) en je leert om hier ook naar te handelen (en jouw eigen belang dus voorop te stellen).
Dat is allemaal hartstikke moeilijk en daarom fijn om samen met een goede psycholoog uit te zoeken.
Wat je schrijft over die bodyscan en aanraking, ik vond die dingen ook heel lastig. Ik ben net als jij, in kleine stapjes mijn eigen lichaam gaan verkennen. Ik ben begonnen met delen van mezelf die redelijk veilig voelden (mijn voeten) en gaan oefenen met mezelf liefdevol aan te raken. Dus niet te knijpen of duwen, maar zachtjes. En dan steeds stil staan bij welk gevoel het bij me oproept, of welke beelden er komen. Deze dan goed bekijken en vervolgens aan mezelf laten weten dat deze dingen oud zijn. Het zinnetje 'het is voorbij, het is nu anders' is een soort mantra voor me geworden.
Ik moet zeggen: het wordt beter. Inmiddels heb ik nog maar een paar 'moeilijke' lichaamsdelen waar ik mee aan de slag ben. En het lukt heel vaak om mijn lichaam met liefde te bekijken en er beter voor te zorgen. Nog maar heel soms verwijt ik mijn lichaam dat het zich heeft laten gebruiken (want zo voelt het dan), meestal zie ik nu een lichaam wat heeft overleefd dat anderen er gebruik van maakten.
Nou ben ik wéér bij mijn eigen ervaringen uitgekomen. Ik hoop dat het je helpt om door te gaan op de manier die bij jou past. En dat je beseft dat sommige dingen misschien heel raar zijn voor je, maar dat er meer mensen zijn die hiermee dealen (of gedeald hebben). Bij mij werd het beter dan hoe het was en ik geloof dat dit, zoals jij er mee bezig bent, bij jou ook zou kunnen gebeuren.
donderdag 9 augustus 2018 09:38
Lovebird, herkenbaar dat jezelf verzorgen omdat het moet. Ik kan soms een hele dag uit mijn sas zijn omdat ik echt niet meer wegkom met een snelle douchebeurt en mezelf moet gaan scheren enzo. Dat kan echt mijn dag verpesten, niet normaal.
Met je kinderen he, het er voor ze zijn, probeer dat niet te letterlijk te nemen. Natuurlijk je staat altijd voor ze klaar. Maar dat betekent niet dat mama af en toe ook op mag laden. Als er dan echt iets zou zijn sta je alsnog zo in de start blokken toch? En op de lange termijn hebben je kinderen meer aan een mams die af en toe haar rust neemt en er verder gewoon is dan een moeder die haar grenzen voorbij holt en er daardoor half is. Dat bedoel ik trouwens niet als kritiek hoor, want het lijkt me gigantisch moeilijk en ik ben zelf expert in slecht op de rem kunnen trappen.
Met je kinderen he, het er voor ze zijn, probeer dat niet te letterlijk te nemen. Natuurlijk je staat altijd voor ze klaar. Maar dat betekent niet dat mama af en toe ook op mag laden. Als er dan echt iets zou zijn sta je alsnog zo in de start blokken toch? En op de lange termijn hebben je kinderen meer aan een mams die af en toe haar rust neemt en er verder gewoon is dan een moeder die haar grenzen voorbij holt en er daardoor half is. Dat bedoel ik trouwens niet als kritiek hoor, want het lijkt me gigantisch moeilijk en ik ben zelf expert in slecht op de rem kunnen trappen.
donderdag 9 augustus 2018 09:54
@Sofie en Lovebird: het komt doordat ik weer een nieuwe balans moet zoeken met mijn nieuwe klassen. Ik had eerst twee klassen van hetzelfde niveau en vanaf volgende week twee andere niveaus, die alletwee vrij nieuw voor mij zijn. En ik heb, behalve als ik veel vakantiedagen ervoor had opgeofferd, te weinig tijd om me er van tevoren goed in te verdiepen; ik heb nu bijvoorbeeld amper tijd om naar de leergangen te kijken. En dan heb ik het nog niet over administratieve zaken, klassenopstelling, lesopzet etc. Had ik mijn oude twee klassen gehouden, dan was er nu geen haar op m’n hoofd die ook maar aan werken in de vakantie dacht...
Ik zit nu ook heel erg in dubio: ga ik in mijn vakantie voorbereidingen doen, terwijl ik al weinig vakantiedagen heb en ze bovendien nu op moet nemen;(ik kan ze niet doorschuiven), met als doel maandag iets beter beslagen ten ijs te komen (zo goed als ik zou willen, is niet haalbaar) of doe ik nu niks, loopt volgende week alles in de soep omdat ik geen idee heb waar ik aan begin en niks klaar heb liggen en slaat daardoor de stress toe en heb ik ook geen fijne resterende vakantiedagen meer.
Ik voel wel waar die drang om toch maar wat te doen vandaan komt: ik wil het zo goed mogelijk doen in mijn nieuwe klassen. Ik voel ook waar mijn (ja, nu al aanwezige) stress vandaan komt: mijn eigen norm van wanneer het goed genoeg is, is niet haalbaar.
En ander werk zou dan werk zijn zonder lesvoorbereidingen (dus geen avond en weekendwerk meer, hoewel ik dat nu ook probeer te voorkomen), meer pauze en tijd om voor mezelf te zorgen (bijv. een kopje koffie drinken tijdens het werk) en minder betrokkenheid bij klanten. Minder hectiek inderdaad.
Hmm, nu ik er nog eens over nadenk, denk ik dat ik alleen morgen wat ga doen. En dan alleen dingen klaar ga leggen en de methodes even doorblader. Als 100% toch niet gaat lukken, waarom zou ik het dan nastreven (en er twee vakantiedagen i.p.v. 1 aan opofferen?)
Dankje voor jullie inzicht!
Ik zit nu ook heel erg in dubio: ga ik in mijn vakantie voorbereidingen doen, terwijl ik al weinig vakantiedagen heb en ze bovendien nu op moet nemen;(ik kan ze niet doorschuiven), met als doel maandag iets beter beslagen ten ijs te komen (zo goed als ik zou willen, is niet haalbaar) of doe ik nu niks, loopt volgende week alles in de soep omdat ik geen idee heb waar ik aan begin en niks klaar heb liggen en slaat daardoor de stress toe en heb ik ook geen fijne resterende vakantiedagen meer.
Ik voel wel waar die drang om toch maar wat te doen vandaan komt: ik wil het zo goed mogelijk doen in mijn nieuwe klassen. Ik voel ook waar mijn (ja, nu al aanwezige) stress vandaan komt: mijn eigen norm van wanneer het goed genoeg is, is niet haalbaar.
En ander werk zou dan werk zijn zonder lesvoorbereidingen (dus geen avond en weekendwerk meer, hoewel ik dat nu ook probeer te voorkomen), meer pauze en tijd om voor mezelf te zorgen (bijv. een kopje koffie drinken tijdens het werk) en minder betrokkenheid bij klanten. Minder hectiek inderdaad.
Hmm, nu ik er nog eens over nadenk, denk ik dat ik alleen morgen wat ga doen. En dan alleen dingen klaar ga leggen en de methodes even doorblader. Als 100% toch niet gaat lukken, waarom zou ik het dan nastreven (en er twee vakantiedagen i.p.v. 1 aan opofferen?)
Dankje voor jullie inzicht!
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
donderdag 9 augustus 2018 11:27
@sofie, ik ben juist blij dat je je eigen ervaringen deelt. Het geeft herkenning en in dit geval geef je me hoop dat het beter kan worden. Wat je schrijft is ook een beetje hoe het voor mij voelt.
@imaginary diva, grappig dat je door zo tegen jezelf te "praten" ineens zelf tor een oplossing komt waar je je in kan vinden. Ik hoop dat je dat gevoel vast kan houden.
@Hanke, ja dat met die hoepel ken ik. Om me veilig genoeg te voelen heb ik nu nog 2x armlengte nodig. Bij mensen die ik langer ken en vertrouw wat minder, maar ook bij hen ben ik alert
@yellowlemon, ik vat t niet op als kritiek. Tis een goed advies. Het lukt me alleen niet goed om die tijd in te plannen voor mezelf. Tijd om op te laden.. Dus pak steeds vaker een paar minuten wanneer het kan, maar voel me daar wel schuldig over. Durf en kan nu even zo veel minder dan ik zou willen. Ze hebben nu bijv vakantie en t liefst ga ik elke dag even met ze op pad. Maar er komt ook vandaag weer haast niets uit mn handen omdat ik zo ontzettend moe ben. Voor ze zorgen is al een uitdaging opzich.
Spelletje doen of even met ze knutselen is gewoon teveel, 3 kids die dan net weer wat anders willen ppfff (ben duidelijk niet geschikt als kleuterjuf
@imaginary diva, grappig dat je door zo tegen jezelf te "praten" ineens zelf tor een oplossing komt waar je je in kan vinden. Ik hoop dat je dat gevoel vast kan houden.
@Hanke, ja dat met die hoepel ken ik. Om me veilig genoeg te voelen heb ik nu nog 2x armlengte nodig. Bij mensen die ik langer ken en vertrouw wat minder, maar ook bij hen ben ik alert
@yellowlemon, ik vat t niet op als kritiek. Tis een goed advies. Het lukt me alleen niet goed om die tijd in te plannen voor mezelf. Tijd om op te laden.. Dus pak steeds vaker een paar minuten wanneer het kan, maar voel me daar wel schuldig over. Durf en kan nu even zo veel minder dan ik zou willen. Ze hebben nu bijv vakantie en t liefst ga ik elke dag even met ze op pad. Maar er komt ook vandaag weer haast niets uit mn handen omdat ik zo ontzettend moe ben. Voor ze zorgen is al een uitdaging opzich.
Spelletje doen of even met ze knutselen is gewoon teveel, 3 kids die dan net weer wat anders willen ppfff (ben duidelijk niet geschikt als kleuterjuf
donderdag 9 augustus 2018 14:54
Ik moet weer even van me afschrijven.
Sinds de intakes voor therapie weer zijn opgestart voel ik me een emotionele achtbaan. Ik ben niet meer zo shitty als vroeger, ik doe iedere dag iets om me af te leiden. Kom dagelijks de deur uit. Heb afspraken met vriendinnen.
Maar dat onrustige onveilige gevoel.. Ik kom pas echt bij wanneer ik met een diazepam op de bank neer knal. En ik mis mensen die in niet echt zou moeten missen. Puur op praktisch niveau zouden die mensen een hulp kunnen zijn wanneer het echt echt slecht gaat, dus op die manier bieden ze een soort veiligheid.. Maar verder laten ze me toch niet in mijn waarde dus het is totaal absurd om ze te missen. Het is een schijnveiligheid.
Sinds de intakes voor therapie weer zijn opgestart voel ik me een emotionele achtbaan. Ik ben niet meer zo shitty als vroeger, ik doe iedere dag iets om me af te leiden. Kom dagelijks de deur uit. Heb afspraken met vriendinnen.
Maar dat onrustige onveilige gevoel.. Ik kom pas echt bij wanneer ik met een diazepam op de bank neer knal. En ik mis mensen die in niet echt zou moeten missen. Puur op praktisch niveau zouden die mensen een hulp kunnen zijn wanneer het echt echt slecht gaat, dus op die manier bieden ze een soort veiligheid.. Maar verder laten ze me toch niet in mijn waarde dus het is totaal absurd om ze te missen. Het is een schijnveiligheid.
donderdag 9 augustus 2018 17:20
Ja Yellow. Herkenbaar, mensen missen die je toch niet in je waarde laten. Dat is wat bij mij de laatste tijd heel erg opspeelt. Nu, met mijn vriend die echt voor mij gaat (we kennen elkaar nu ruim 2 maanden) merk ik dat des te meer.
Hoe kan het dat mensen zo slecht met mij zijn omgegaan? Of het nu om mijn moeder gaat, MM en ik kan nog meer opnoemen... het komt er op neer dat het mij nu heel boos en verdrietig maakt dat ik geen erkenning krijg, niet gezien word, niet gewaardeerd zoals ik ben - nee sterker nog: ik tel pas mee als ik doe wat zij willen...
Het maakt me vooral boos, zo boos dat ik de waarheid wel in hun gezichten zou willen uitschreeuwen. Mijn waarheid en mijn beleving. Zonder (wat ik altijd doe) rekening te houden met de ander eruitgooien wat me dwarszit. Oh wat zou ik dat graag willen!
Het is een domino-effect. Ik krijg 1 stom appje van mijn moeder en hup, daar gaan we weer... de hele lading komt erbij. Gelukkig nu vriend die juist wil dat ik het eruitgooi. Daarna is het ook weer goed, en rustiger van binnen.
Hoelang heb ik niets gevoeld, alles rationeel verklaard; alles om mezelf maar te 'beschermen' voor het heftige gevoel wat ik nu wél kan voelen. Dat is zo overweldigend.
Het gaat met vriend en mij heel goed (Sofie, jij vroeg om een update). Helaas geen enkel contact met mijn kinderen. Ik heb er ook zo genoeg van om alles maar van één kant te zien komen (mijn kant). Ik ben geen vloermat. Het is genoeg geweest.
Hoe kan het dat mensen zo slecht met mij zijn omgegaan? Of het nu om mijn moeder gaat, MM en ik kan nog meer opnoemen... het komt er op neer dat het mij nu heel boos en verdrietig maakt dat ik geen erkenning krijg, niet gezien word, niet gewaardeerd zoals ik ben - nee sterker nog: ik tel pas mee als ik doe wat zij willen...
Het maakt me vooral boos, zo boos dat ik de waarheid wel in hun gezichten zou willen uitschreeuwen. Mijn waarheid en mijn beleving. Zonder (wat ik altijd doe) rekening te houden met de ander eruitgooien wat me dwarszit. Oh wat zou ik dat graag willen!
Het is een domino-effect. Ik krijg 1 stom appje van mijn moeder en hup, daar gaan we weer... de hele lading komt erbij. Gelukkig nu vriend die juist wil dat ik het eruitgooi. Daarna is het ook weer goed, en rustiger van binnen.
Hoelang heb ik niets gevoeld, alles rationeel verklaard; alles om mezelf maar te 'beschermen' voor het heftige gevoel wat ik nu wél kan voelen. Dat is zo overweldigend.
Het gaat met vriend en mij heel goed (Sofie, jij vroeg om een update). Helaas geen enkel contact met mijn kinderen. Ik heb er ook zo genoeg van om alles maar van één kant te zien komen (mijn kant). Ik ben geen vloermat. Het is genoeg geweest.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 9 augustus 2018 22:12
Elmervrouw, het maakt mij ook heel boos. En ik kan nergens met die woede heen voor mijn gevoel.
Ik was net een klein kind gister. Voor de kitten was ik alle kleine plantenpotjes van de vensterbank aan halen. En in het hoekje stond een vergeten potje wat ik van mijn vader gehad heb.. Een knalgele smiley. Ik heb hem opgepakt en ben er in een streep mee naar buiten gelopen. Heb hem op de grond kapot laten vallen.. Maar het luchtte helemaal niet op. Het maakte alleen maar visueel wat er mis is.
Ik was net een klein kind gister. Voor de kitten was ik alle kleine plantenpotjes van de vensterbank aan halen. En in het hoekje stond een vergeten potje wat ik van mijn vader gehad heb.. Een knalgele smiley. Ik heb hem opgepakt en ben er in een streep mee naar buiten gelopen. Heb hem op de grond kapot laten vallen.. Maar het luchtte helemaal niet op. Het maakte alleen maar visueel wat er mis is.
donderdag 9 augustus 2018 23:28
Even een korte reactie voor Diva: gecondoleerd met je schoonopa (toch?), ook voor je vriend. Het lijkt me zwaar om te zien/ervaren dat met zijn familie er ook rond zo'n gebeurtenis drama ontstaat. Maar fijn dat je wel nog wat vakantie hebt gehad, want je hebt al zo weinig dagen. Daarom hoop ik dat je morgen niet of maar heel kort zal gaan werken. Kun je maandag met beide groepen geen kennismakingsdag houden? Dat zij allemaal iets over zichzelf vertellen, een doel bepalen voor dit jaar, en dat jij die doelen opschrijft (dan kun je er namelijk in je laatste les op terugkomen als je wil en je hebt gelijk inzicht in wat ze al kunnen/weten) en ze daarna naar huis sturen. Dus gewoon een kortere kennismakingsles doen. Dan heb je daarna/tussen de lessen tijd om dinsdag voor te bereiden en een blik op de rest van het jaar te werpen. Zoiets zou ik doen, denk ik. En je hebt genoeg ervaring hebt om zonder veel voorbereiding zo'n les te doen (plan er wel pauzes en thee in!) en je klinkt nog een beetje moe en moedeloos, en ik gun je zo nog een paar rustige dagen. Maar goed, misschien helpt dit helemaal niet.
vrijdag 10 augustus 2018 16:06
@ Lovebird: ja, ik kwam al schrijvende tot die beslissing. Ik was echt van plan om gisteren al naar het werk te gaan, maar dat heb ik dus niet gedaan.
@ Tobbie: dankjewel voor je reactie. Ik ben vandaag ongeveer 4 uur op het werk geweest. Ik heb mijn nieuwe lokaal aangekleed, de nieuwe boeken klaargelegd, één administratieding gedaan dat écht niet kon wachten en mijn mail gelezen.
Ik wilde nog: het lokaal schoonmaken (ja, helaas moeten we dat zelf doen), woordenlijsten printen en lesvoorbereidingen maken. Maar dat heb ik dus niet gedaan. Dus schoonmaken moet maandagochtend vóór de les, printen doe ik ergens volgende week wel en de voorbereidingen...ik heb m'n laptop en boeken meegenomen, maar ik was even vergeten dat ik in het weekend niet meer mag werken...
Ik was met één klas ook van plan om een soort kennismakingsles te geven.
Sowieso moet iedereen eerst met elkaar kennis maken en daarna wil ik uitleggen waar we allemaal naartoe gaan werken. En ze krijgen twee nieuwe boeken en moeten nog accounts registreren enzo.
De andere klas wordt aftasten wat ze wel en niet al kunnen, omdat ik die zonder enige overdracht toegewezen heb gekregen. Dus heb ik aan een globale planning genoeg. Lg zei hierover: kijk maar gewoon wat ze kunnen en ga er in elk geval geen vakantiedagen aan opofferen. Dus ik ga maar proberen te putten uit mijn ervaring (die ik met dit lage niveau helaas niet echt heb
)
En bedankt voor je condoleance. Ja, het was mijn schoonopa (klinkt gek).
Hoe gaat het met jou? Ben je alweer aan het werk?
Heb je nog vakantie gehad?
Voor iedereen:
@ Tobbie: dankjewel voor je reactie. Ik ben vandaag ongeveer 4 uur op het werk geweest. Ik heb mijn nieuwe lokaal aangekleed, de nieuwe boeken klaargelegd, één administratieding gedaan dat écht niet kon wachten en mijn mail gelezen.
Ik wilde nog: het lokaal schoonmaken (ja, helaas moeten we dat zelf doen), woordenlijsten printen en lesvoorbereidingen maken. Maar dat heb ik dus niet gedaan. Dus schoonmaken moet maandagochtend vóór de les, printen doe ik ergens volgende week wel en de voorbereidingen...ik heb m'n laptop en boeken meegenomen, maar ik was even vergeten dat ik in het weekend niet meer mag werken...
Ik was met één klas ook van plan om een soort kennismakingsles te geven.
Sowieso moet iedereen eerst met elkaar kennis maken en daarna wil ik uitleggen waar we allemaal naartoe gaan werken. En ze krijgen twee nieuwe boeken en moeten nog accounts registreren enzo.
De andere klas wordt aftasten wat ze wel en niet al kunnen, omdat ik die zonder enige overdracht toegewezen heb gekregen. Dus heb ik aan een globale planning genoeg. Lg zei hierover: kijk maar gewoon wat ze kunnen en ga er in elk geval geen vakantiedagen aan opofferen. Dus ik ga maar proberen te putten uit mijn ervaring (die ik met dit lage niveau helaas niet echt heb
)En bedankt voor je condoleance. Ja, het was mijn schoonopa (klinkt gek).
Hoe gaat het met jou? Ben je alweer aan het werk?
Heb je nog vakantie gehad?
Voor iedereen:
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
vrijdag 10 augustus 2018 18:21
Heb even geen ruimte in mijn hoofd om te lezen en reageren.
Volgende week zou de wachttijd erop zitten en zou ik een uitnodiging moeten krijgen voor de intake.
Heb net een brief ontvangen dat de wachttind oploopt tot 6 maanden.
Ik ben over de zeik, ik ben boos, ik ben wanhopig, ik ben verdrietig. Weet even niet waar ik ermee naartoe moet.
Het lukt me wederom niet om te huilen dus ik zit ermee en kan het nergens kwijt en het broeit in mijn maag, in mijn hoofd.
Ik voel me zo alleen en in de steek gelaten.
Gelukkig kwam mijn man net thuis toen ik de brief aan het lezen was. Ik snapte het niet, kon er geen wijs uit. Het drong niet door omdat ik het niet wilde weten, niet de kennis wilde hebben.
Dat ik er nog langer alleen voor sta. Dat ik nog langer moet volhouden mezelf geen pijn te doen of erger. Ik ben al op
Volgende week zou de wachttijd erop zitten en zou ik een uitnodiging moeten krijgen voor de intake.
Heb net een brief ontvangen dat de wachttind oploopt tot 6 maanden.
Ik ben over de zeik, ik ben boos, ik ben wanhopig, ik ben verdrietig. Weet even niet waar ik ermee naartoe moet.
Het lukt me wederom niet om te huilen dus ik zit ermee en kan het nergens kwijt en het broeit in mijn maag, in mijn hoofd.
Ik voel me zo alleen en in de steek gelaten.
Gelukkig kwam mijn man net thuis toen ik de brief aan het lezen was. Ik snapte het niet, kon er geen wijs uit. Het drong niet door omdat ik het niet wilde weten, niet de kennis wilde hebben.
Dat ik er nog langer alleen voor sta. Dat ik nog langer moet volhouden mezelf geen pijn te doen of erger. Ik ben al op
vrijdag 10 augustus 2018 18:28
LoVaKo
Yellow, heel herkenbaar. Ik kan ook nergens heen met al die boosheid die nu zo voelbaar is. Net vond ik nog ergens een kaart van MM. Ik heb hem verscheurd in hele kleine stukjes, en in de prullenbak gegooid. En nu voel ik me ondanks alles weer verdrietig. Grrr! Ik snap soms niets van mezelf.
Yellow, heel herkenbaar. Ik kan ook nergens heen met al die boosheid die nu zo voelbaar is. Net vond ik nog ergens een kaart van MM. Ik heb hem verscheurd in hele kleine stukjes, en in de prullenbak gegooid. En nu voel ik me ondanks alles weer verdrietig. Grrr! Ik snap soms niets van mezelf.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 11 augustus 2018 02:28
Sorry ik ben vrij egoïstisch in posten. Ik verwacht ook niet echt reacties. Maar mijn maatschappelijk werkster is op vakantie, en de intake gesprekken zijn juist wel begonnen. Wat veel oprakelt en vervolgens kan ik er alleen mee naar vrienden en mijn vriend naartoe. Die heel goed hun best doen om me te begrijpen/er voor me te zijn. Maar het is toch anders dan wanneer ik met mijn MW praat. Dus het is gewoon al even fijn, om gewoon.. even te kunnen schrijven.
Ik kan/durf/wil? niet te gaan slapen. Vriendje is net in bed gaan liggen. Hij was om 7 uur al op en ik wist dat als ik hem zou vertellen waar ik mee zat dat hij op zou blijven tot ik kan slapen. En hij was echt heel moe.. Maar we hebben morgen een drukke/leuke dag. En hij moet maandag gewoon weer werken.. En word vaak ook weer vroeger wakker dan ik. Ook als we tegelijk gaan slapen. Soms word ik wakker en heeft hij al vers ontbijt gehaald en dan kom ik beneden en is de rommel die we de avond ervoor hebben achtergelaten alweer opgeruimd. Echt ongelofelijk.
Ik heb vandaag een aantal km extra kunnen lopen omdat ik mijn sleutels in mijn tas op mijn vriend zijn werk had laten staan. En toen ik daar was kreeg ik hem niet te pakken.. ik heb het nummer van een collega maar die reageerde ook niet. Ik zat echt tegen een mental breakdown aan toen iemand het gebouw in liep die ik aan kon spreken. Ik had überhaupt al mijn ogen uit mijn hoofd gehuild voordat ik s ochtends weg ging. Ik heb zoveel lieve mensen om me heen.. maar ik voel me toch eenzaam in bepaalde dingen. Gewoon “het leven” voelt zwaar op mijn schouders al klinkt dat dramatisch en ik mis gewoon familie, of iets van een echte thuis om het mee te delen..
Ik was 9 jaar samen met mijn eerste MM, van mijn 13e tot mijn 22e. Ik ben nu 24e..
Soms zou ik willen dat ik ALLES weg kon smijten. Maar dat is in feite mijn hele puberteit weggooien. Fotoboeken weg, foto’s van vakantie’s. Mijn huis staat vol met meubeltjes die ik van familie enzo heb gekregen. Ik zie mijn familie ook niet meer. Omdat ik het contact met mijn ouders heb verbroken.
Ik weet dat ik niet het enige misbruik slachtoffer ben in de familie. Maar de rest weet niet hoeveel ik weet. Mijn oma heeft terminale kanker. Ik pas voor de familie oorlog als ik het met mijn eigen ouders al niet.. gun mijn oma die rust ook.
Maarja.. dat heeft nogal, wat consequenties. En soms vliegt het me gewoon zo verschrikkelijk aan. Juist ook door hoe lief mijn huidige vriend is. En doordat ik zie hoe mijn beste vriendin haar familie dingen oplost. Ze betrekt me er ook bij, maar ik zal er nooit echt bij horen. Ik kan daar zo van van streek raken, dat ik mezelf gewoon zo intens haat voor mijn voormalige blind heid. En het maakt me ook weer afstandelijker omdat ik nooit meer.. gewoon nooit meer voor dezelfde dingen blind wil zijn als vroeger.
Ik kan/durf/wil? niet te gaan slapen. Vriendje is net in bed gaan liggen. Hij was om 7 uur al op en ik wist dat als ik hem zou vertellen waar ik mee zat dat hij op zou blijven tot ik kan slapen. En hij was echt heel moe.. Maar we hebben morgen een drukke/leuke dag. En hij moet maandag gewoon weer werken.. En word vaak ook weer vroeger wakker dan ik. Ook als we tegelijk gaan slapen. Soms word ik wakker en heeft hij al vers ontbijt gehaald en dan kom ik beneden en is de rommel die we de avond ervoor hebben achtergelaten alweer opgeruimd. Echt ongelofelijk.
Ik heb vandaag een aantal km extra kunnen lopen omdat ik mijn sleutels in mijn tas op mijn vriend zijn werk had laten staan. En toen ik daar was kreeg ik hem niet te pakken.. ik heb het nummer van een collega maar die reageerde ook niet. Ik zat echt tegen een mental breakdown aan toen iemand het gebouw in liep die ik aan kon spreken. Ik had überhaupt al mijn ogen uit mijn hoofd gehuild voordat ik s ochtends weg ging. Ik heb zoveel lieve mensen om me heen.. maar ik voel me toch eenzaam in bepaalde dingen. Gewoon “het leven” voelt zwaar op mijn schouders al klinkt dat dramatisch en ik mis gewoon familie, of iets van een echte thuis om het mee te delen..
Ik was 9 jaar samen met mijn eerste MM, van mijn 13e tot mijn 22e. Ik ben nu 24e..
Soms zou ik willen dat ik ALLES weg kon smijten. Maar dat is in feite mijn hele puberteit weggooien. Fotoboeken weg, foto’s van vakantie’s. Mijn huis staat vol met meubeltjes die ik van familie enzo heb gekregen. Ik zie mijn familie ook niet meer. Omdat ik het contact met mijn ouders heb verbroken.
Ik weet dat ik niet het enige misbruik slachtoffer ben in de familie. Maar de rest weet niet hoeveel ik weet. Mijn oma heeft terminale kanker. Ik pas voor de familie oorlog als ik het met mijn eigen ouders al niet.. gun mijn oma die rust ook.
Maarja.. dat heeft nogal, wat consequenties. En soms vliegt het me gewoon zo verschrikkelijk aan. Juist ook door hoe lief mijn huidige vriend is. En doordat ik zie hoe mijn beste vriendin haar familie dingen oplost. Ze betrekt me er ook bij, maar ik zal er nooit echt bij horen. Ik kan daar zo van van streek raken, dat ik mezelf gewoon zo intens haat voor mijn voormalige blind heid. En het maakt me ook weer afstandelijker omdat ik nooit meer.. gewoon nooit meer voor dezelfde dingen blind wil zijn als vroeger.
zaterdag 11 augustus 2018 02:29
En ik ben ergens kwijt geraakt waarom ik niet wilde slapen.
Ik was compleet uitgeput nadat ik mezelf had buitengesloten en ben in slaap gevallen. Maar ik heb alleen maar over mijn moeder liggen dromen en dat ik haar miste en aan het roepen was. Ik schrok heel hard wakker omdat mijn vriend de kamer in kwam omdat hij me hoorde praten. Ik heb gevraagd of hij me verstaan heeft maar hij zegt van niet.
Ik was compleet uitgeput nadat ik mezelf had buitengesloten en ben in slaap gevallen. Maar ik heb alleen maar over mijn moeder liggen dromen en dat ik haar miste en aan het roepen was. Ik schrok heel hard wakker omdat mijn vriend de kamer in kwam omdat hij me hoorde praten. Ik heb gevraagd of hij me verstaan heeft maar hij zegt van niet.
zaterdag 11 augustus 2018 21:52
@YellowLemon: Ik snap wat je bedoelt. Ik was laatst foto's aan het bekijken van mijn kindertijd en pubertijd en achter elke foto schuilde een rotverhaal, ook al stond ik erop met een stralende lach. Ik kan nu overal alleen maar negativiteit zien.
Nadat ik gisteren hoorde dat de wachttijd zo ontzettend oploopt was ik compleet gesloopt. Mijn man en ik zijn naar de bossen gegaan om een wandeling te maken. Geen mensen, alleen natuur, wat beweging. Het hielp me om niet te denken. Daarna Beauty and the Beast gekeken, waar ik zowaar gelukkig van werd. Maar de neerslachtigheid kroop er meteen weer in bij de aftiteling.
Ik heb gekeken naar de andere mogelijkheden, maar die zijn er weinig, en als ze er zijn is er een lange wachttijd. Het frustreert me dat meerdere professionals hun handen van me aftrekken omdat ik te gecompliceerd ben of een te hoog risico. Want wat moet ik dan in de tussentijd? Iedereen trekt zijn handen van zich af, maar zoals de huisarts zegt: Zolang je geen actieve zelfmoordplannen hebt, is er niks anders. (dat ik zelfmoordgedachten heb maakt dus niet uit)
Mijn moeder zei dat mijn tante baat heeft gehad bij een therapeut voor haar burn-out en bijkomende rouwverwerking na de dood van mijn oom. Mijn moeder is ervan overtuigd dat ik 'alleen' een burn out heb omdat ik, nu ik even niet werk, wat meer rust heb. Als ik naar mijn ouders ga ben ik in een goede bui, als ik dat niet ben kom ik niet van de bank af, dus dat ziet ze niet.
Maar wat voor opties heb ik? Dus ik heb contact opgenomen met mijn tante. De therapeut in kwestie is met pensioen, maar wil nog wel eens mensen helpen die op haar pad komen. Mijn tante heeft contact gezocht, en de therapeut wil me graag helpen.
Nu komt wel de vraag naar boven of deze therapeut me kan helpen, aangezien moeder en tante beiden denken dat ik een burn out heb, ondanks dat ik zeg dat dat het niet is (en kan deze therapeut dan wel goed omgaan met CPTSS en mijn regenboog aan psychiatrische issues) . Misschien is het erbij gekomen, dat weet ik niet. Ik voel me vaak niet serieus genomen, maar vind het moeilijk om te delen met mijn moeder, juist omdat ze soms nogal veroordelend kan zijn.
Ik krijg na het weekend de contactgegevens van die therapeut, ik ga gewoon bellen, en ik kijk wat er van komt. Ondertussen blijf ik op de wachtlijst staan, voor het geval dat het niet klikt/niet werkt/niet genoeg is.
Ik denk eerlijk gezegd dat het een burn out expert is, aangezien moeders niet kan geloven dat er meer aan de hand is. Maar misschien denk ik dan wel weer te negatief.
Nadat ik gisteren hoorde dat de wachttijd zo ontzettend oploopt was ik compleet gesloopt. Mijn man en ik zijn naar de bossen gegaan om een wandeling te maken. Geen mensen, alleen natuur, wat beweging. Het hielp me om niet te denken. Daarna Beauty and the Beast gekeken, waar ik zowaar gelukkig van werd. Maar de neerslachtigheid kroop er meteen weer in bij de aftiteling.
Ik heb gekeken naar de andere mogelijkheden, maar die zijn er weinig, en als ze er zijn is er een lange wachttijd. Het frustreert me dat meerdere professionals hun handen van me aftrekken omdat ik te gecompliceerd ben of een te hoog risico. Want wat moet ik dan in de tussentijd? Iedereen trekt zijn handen van zich af, maar zoals de huisarts zegt: Zolang je geen actieve zelfmoordplannen hebt, is er niks anders. (dat ik zelfmoordgedachten heb maakt dus niet uit)
Mijn moeder zei dat mijn tante baat heeft gehad bij een therapeut voor haar burn-out en bijkomende rouwverwerking na de dood van mijn oom. Mijn moeder is ervan overtuigd dat ik 'alleen' een burn out heb omdat ik, nu ik even niet werk, wat meer rust heb. Als ik naar mijn ouders ga ben ik in een goede bui, als ik dat niet ben kom ik niet van de bank af, dus dat ziet ze niet.
Maar wat voor opties heb ik? Dus ik heb contact opgenomen met mijn tante. De therapeut in kwestie is met pensioen, maar wil nog wel eens mensen helpen die op haar pad komen. Mijn tante heeft contact gezocht, en de therapeut wil me graag helpen.
Nu komt wel de vraag naar boven of deze therapeut me kan helpen, aangezien moeder en tante beiden denken dat ik een burn out heb, ondanks dat ik zeg dat dat het niet is (en kan deze therapeut dan wel goed omgaan met CPTSS en mijn regenboog aan psychiatrische issues) . Misschien is het erbij gekomen, dat weet ik niet. Ik voel me vaak niet serieus genomen, maar vind het moeilijk om te delen met mijn moeder, juist omdat ze soms nogal veroordelend kan zijn.
Ik krijg na het weekend de contactgegevens van die therapeut, ik ga gewoon bellen, en ik kijk wat er van komt. Ondertussen blijf ik op de wachtlijst staan, voor het geval dat het niet klikt/niet werkt/niet genoeg is.
Ik denk eerlijk gezegd dat het een burn out expert is, aangezien moeders niet kan geloven dat er meer aan de hand is. Maar misschien denk ik dan wel weer te negatief.
zaterdag 11 augustus 2018 23:17
*vrij heftige post let op*
Waarom doe ik dit mezelf aan?
Artikel gelezen over 'Compliant victims of sexual sadists'. Het hele grooming proces. Het profiel. Het gedrag van de dader.
Geschreven door de FBI.
Daar staat de ergste periode van mijn leven beschreven.
En het roept zo ontzettend veel op.
Maar eigenlijk ook een stukje rouw, voor mezelf. Hoe gek dat ook klinkt. En een stukje... erkenning?
Ik dacht altijd dat het niet zo erg was wat ik had meegemaakt. Doorstaan? Anderen hebben ergere dingen meegemaakt. Ik heb nooit gevochten, ik heb nooit nee gezegd. Mag ik me zo voelen?
En nu ik dit zo lees... denk ik: Dit is erg. Dit is heel erg. Ik moet blij zijn dat hij zijn interesse verloor toen ik opgenomen was. Wie weet wat er nog meer was gebeurd.
Het is echt heel erg wat er met mij is gebeurd.
Dat erkennen, het doet zoveel pijn, maar het is ook gek bevrijdend. Dat ik verdrietig mag zijn voor mezelf. Mezelf een knuffel kan geven erom.
Ik kan er nog steeds niet om huilen. Ik zit vast, de tranen komen gewoon niet.
Misschien is dit een rare, heftige post. Ik moest het even van me af schrijven. Het voelt zo dubbel.
Waarom doe ik dit mezelf aan?
Artikel gelezen over 'Compliant victims of sexual sadists'. Het hele grooming proces. Het profiel. Het gedrag van de dader.
Geschreven door de FBI.
Daar staat de ergste periode van mijn leven beschreven.
En het roept zo ontzettend veel op.
Maar eigenlijk ook een stukje rouw, voor mezelf. Hoe gek dat ook klinkt. En een stukje... erkenning?
Ik dacht altijd dat het niet zo erg was wat ik had meegemaakt. Doorstaan? Anderen hebben ergere dingen meegemaakt. Ik heb nooit gevochten, ik heb nooit nee gezegd. Mag ik me zo voelen?
En nu ik dit zo lees... denk ik: Dit is erg. Dit is heel erg. Ik moet blij zijn dat hij zijn interesse verloor toen ik opgenomen was. Wie weet wat er nog meer was gebeurd.
Het is echt heel erg wat er met mij is gebeurd.
Dat erkennen, het doet zoveel pijn, maar het is ook gek bevrijdend. Dat ik verdrietig mag zijn voor mezelf. Mezelf een knuffel kan geven erom.
Ik kan er nog steeds niet om huilen. Ik zit vast, de tranen komen gewoon niet.
Misschien is dit een rare, heftige post. Ik moest het even van me af schrijven. Het voelt zo dubbel.
zondag 12 augustus 2018 01:11
YellowLemon: Fijn dat je vriend zo lief voor je is. Dat verdien je!!
Lovako: wat betreft die therapeut: niet geschoten is altijd mis. Misschien kan ze je nog met andere therapeuten in contact brengen, mocht zij je niet kunnen helpen.
Ik ken(de) je verhaal verder niet, maar het klinkt heel heftig wat je schrijft in je laatste post. En dan heb ik het artikel niet gelezen. Ik hoop dat je snel bij iemand terecht kunt! Een dikke knuffel voor jou
Knuff: hoe gaat het met je? (voel je niet verplicht om wat te schrijven, ik ben alleen benieuwd
)
Knuffel en een goede nachtrust voor iedereen 
Fijn dat je vriend zo lief voor je is. Dat verdien je!!Lovako: wat betreft die therapeut: niet geschoten is altijd mis. Misschien kan ze je nog met andere therapeuten in contact brengen, mocht zij je niet kunnen helpen.
Ik ken(de) je verhaal verder niet, maar het klinkt heel heftig wat je schrijft in je laatste post. En dan heb ik het artikel niet gelezen. Ik hoop dat je snel bij iemand terecht kunt! Een dikke knuffel voor jou
Knuff: hoe gaat het met je? (voel je niet verplicht om wat te schrijven, ik ben alleen benieuwd
)Knuffel en een goede nachtrust voor iedereen
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
zondag 12 augustus 2018 20:34
Niet raar LoVaKo, wel raak.
Je hebt vandaag zo iets ongelofelijk belangrijks gedaan: je hebt volledig beseft en onder ogen gezien (en gevoeld!) dat er jou iets verschrikkelijks is aangedaan. Daarmee zet je zo'n grote stap naar het opbouwen van een nieuw, volwassen leven. Ik ben onder de indruk.
Erkenning van anderen is fijn, erkenning van jezelf is cruciaal.
Zorg maar goed voor jezelf, en vertel jezelf keer op keer liefdevol hoe afschuwelijk het was, en ook dat het nu echt voorbij is.
Het is bevrijdend en verdrietig en verschrikkelijk en vooral heel mooi, vind ik.
maandag 13 augustus 2018 13:46
Diva (vind je het goed als ik het zo afkort), alleen al dat verdien je, dat raakt me zo dat ik bijna van zou gaan huilen he.
Ik vind mijn vriend echt heel speciaal. We hadden al jaren contact via het internet. Hij heeft ook een medische aandoening, maar dan fysiek. Maar daardoor kent hij ook paniekaanvallenZ We sportte ook allebei graag. En daar kletste we dan over. Dat was een uitlaatklep die we ook allebei weer los gelaten hebben, dat sporten. Soms uitte hij dan ook zijn onzekerheid over het datingsgebied. En ik dacht dan altijd van, Nouja, als ik vrijgezel was dan zou jij juist een jongen zijn waarmee ik zou willen daten.. maar dat zeg je niet. Want ik wilde dat contact ook niet op de verkeerde manier verpesten. En toen we een paar maanden geleden begonnen met daten, toen biechtte hij op dat hij destijds jaloers was op mijn vriend..
Er zijn de afgelopen jaren ook meerdere momenten geweest dat ik hem uit heb willen nodigen als gewoon een vriend, zoals met een kerstmeet en mijn housewarming.. maar ik deed het telkens niet. En achteraf gezien ben ik daar zo blij mee want dan had hij mijn ex ontmoet en was het allemaal misschien wel heel anders gelopen. Ik heb zelfs nog een half jaar lang 3 straten van hem vandaan gestudeerd.
Maar doordat we elkaar al zo lang spreken en er geen verwachtingen waren kent hij mijn hele verhaal.. Praten met iemand waarmee je het kan vinden via het internet is makkelijker.
En we zijn allebei altijd bang dat andere ons als minder zien door wat we hebben.. maar ik vind hem ZO sterk en alleen al bewonderingswaardig voor zijn doorzettingsvermogen. Zijn dokters hadden bijvoorbeeld gezegd dat hij in het buitenland wonen en werken wel op zijn buik kan schrijven en hij heeft het al 3x gedaan.
En als ik in paniek ben.. er ontstaat ook nooit discussie iets. Omdat ik echt het idee heb dat het snapt dat er iets in mijn hoofd gebeurd wat zo moeilijk uit te liggen is en hij het zelf ook kent. Maar ik ben door ervaringen uit het verleden gewoon zo bang dat hij het me uiteindelijk toch gaat verwijten..
Ik vind mijn vriend echt heel speciaal. We hadden al jaren contact via het internet. Hij heeft ook een medische aandoening, maar dan fysiek. Maar daardoor kent hij ook paniekaanvallenZ We sportte ook allebei graag. En daar kletste we dan over. Dat was een uitlaatklep die we ook allebei weer los gelaten hebben, dat sporten. Soms uitte hij dan ook zijn onzekerheid over het datingsgebied. En ik dacht dan altijd van, Nouja, als ik vrijgezel was dan zou jij juist een jongen zijn waarmee ik zou willen daten.. maar dat zeg je niet. Want ik wilde dat contact ook niet op de verkeerde manier verpesten. En toen we een paar maanden geleden begonnen met daten, toen biechtte hij op dat hij destijds jaloers was op mijn vriend..
Er zijn de afgelopen jaren ook meerdere momenten geweest dat ik hem uit heb willen nodigen als gewoon een vriend, zoals met een kerstmeet en mijn housewarming.. maar ik deed het telkens niet. En achteraf gezien ben ik daar zo blij mee want dan had hij mijn ex ontmoet en was het allemaal misschien wel heel anders gelopen. Ik heb zelfs nog een half jaar lang 3 straten van hem vandaan gestudeerd.
Maar doordat we elkaar al zo lang spreken en er geen verwachtingen waren kent hij mijn hele verhaal.. Praten met iemand waarmee je het kan vinden via het internet is makkelijker.
En we zijn allebei altijd bang dat andere ons als minder zien door wat we hebben.. maar ik vind hem ZO sterk en alleen al bewonderingswaardig voor zijn doorzettingsvermogen. Zijn dokters hadden bijvoorbeeld gezegd dat hij in het buitenland wonen en werken wel op zijn buik kan schrijven en hij heeft het al 3x gedaan.
En als ik in paniek ben.. er ontstaat ook nooit discussie iets. Omdat ik echt het idee heb dat het snapt dat er iets in mijn hoofd gebeurd wat zo moeilijk uit te liggen is en hij het zelf ook kent. Maar ik ben door ervaringen uit het verleden gewoon zo bang dat hij het me uiteindelijk toch gaat verwijten..
