Paniek door de herbelevingen - deel VI

.

Ik heb een hardnekkige plek op mijn gezicht die schilfert. Doe er afwisselend schimmelcreme en olijfcreme op. Hopelijk trekt 't snel weg...vaak last van als ik me minder voel.

Naar zeg Selune. Wel top dat je uitreikte en naar haar toe kan.

Ik ben onderweg naar een rechtsom gedraaide sessie . Mijn eerste emdr bij haar. Krijg maar een halve appel door mijn keel.
Gezorgd dat ik eenmaal thuis in een warm, fijn, schoon, kerstig, gezellig, aangenaam ruikend huis kom...

BeMe sterks ook voor jou

Succes Hanke. Ik hoop dat je er iets mee kan. Zorg goed voor jezelf straks!
Wij gaan ook weer EMDR bespreken. En ik vind het zo vreselijk doodeng.

Sterkte voor iedereen die het nodig heeft.
Goed gedaan, Selune.

Psych heeft ook EMDR met mij besproken. Ik zou erover nadenken.

Klinkt heerlijk, al die warme, fijne, schone, kerstige en gezellige huizen.
Ik heb (denk ik) weer geen zin, net als vorig jaar, om een kerstboom te zetten, maar ik had toen wel van die kerstlichtjes opgehangen in de vroegere deuropening tussen beide woonkamers. En die heb ik gewoon lekker laten hangen omdat ik het zo gezellig vind. Ze zijn nu dus ook al aan.

Het ging goed.
Nu met post emdr hoofd op de bank. Telefoon gaat ff uit want visuele prikkels willen even niet.

Ik heb nog geen boom of kerstdingen en denk ook niet dat ik het nog gaat komen dit jaar.

EMDR besproken en we gaan het toch nog een keer proberen. Ik ben er zo doodsbang voor.
Het bellen gisteren vond ik moeilijk, maar ik trek het echt niet. Heb nu ook een afspraak voor volgende week gemaakt, want anders was het in de kerstvakantie en dat is zo ver in mijn hoofd nu. Ik schaam me enorm dat ik het niet zelf kan eigenlijk.

Gisterenavond werd ik enorm getriggerd terwijl ik alleen was met iemand die ik nog niet zo heel erg lang ken. Ze reageerde ontzettend lief, maar wat schaam ik me er vreselijk voor.

Sterkte Hanke. Goed gedaan

@Becoming,

@Hanke, goed gedaan! En nu zorgen voor goed-gedaan-deel-2: zelfzorg.

@Selune, je doet het wél zelf. Je doet het met hulp, niet langer alleen. Maar alles wat je aangaat, doe je zelf. Ik vind het zo ontzettend dapper van je dat je je psych hebt gecontact! Uit wat je eerder wel eens schreef, weet ik dat dit heel lastig voor je is. Ook voor jou dus een oprecht gemeende: goed gedaan!
EMDR is vooral zo eng omdat je toegaat naar je ergste nachtmerries. Daarvoor moet je eerst een soort van veiligheid voelen en erop vertrouwen dat alles waar je naar toegaat, verleden tijd is. Het is allemaal voorbij. Het lijkt alsof je het opnieuw beleeft, maar dat is niet zo. Als je goed wordt afgeleid, door de tikjes, de piepjes, de lichtjes of whatever het is dat ze inzetten, kan dat wat nu lijkt te gebeuren, transformeren tot wat het al is: een herinnering. Er is geen haast bij Selune. Alleen doet jouw brein nu hetzelfde: het haalt die herinnering steeds weer op, daarom al die herbelevingen en nachtmerries. Als je het, in een veilige setting met een betrouwbare therapeut, kunt ophalen en EMDR kunt laten toepassen, kan het veranderen. Maar wel pas als je er aan toe bent naar de herinneringen te kijken, in de nabijheid van een therapeut en met het vertrouwen dat je er elk moment uit kunt stappen in plaats van dissociëren.
Mijn therapeut heeft me heel vaak naar herinneringen laten kijken, zonder dat ik er iets over hoefde te vertellen, en dan ging ze samen met mij oefenen dat ik niet 'wegschoot' in die herinneringen. Ik dissocieerde nogal veel. Zo heb ik geleerd wat ik kan doen als ik dreig weg te schieten. En zij leerde mijn lichaamssignalen en gezichtsuitdrukking kennen wanneer ik daarnaar neigde.
Dit heeft heel wat sessies gekost en die waren niet fijn. Vaak werden de klachten thuis erger, doordat de herinneringen vaker kwamen. Zo heb ik geleerd zelf te bepalen wanneer ik ergens naar wilde kijken, getriggerde herinneringen 'on hold te zetten' (soort van: nu niet, vanavond heb ik tijd voor je) en herinneringen te zien als herinneringen, ook al voelt het alsof het daadwerkelijk nu gebeurt.
En pas sinds kort kan ik dus iets met EMDR. Vorige week heb ik pas voor de tweede keer het effect zoals de bedoeling is volledig ervaren, en ik heb de afgelopen jaren toch zeker 20 keer EMDR behandeling gehad, als het niet meer is.
Hmm, om een lang verhaal kort te maken, wat ik wil zeggen is: neem de tijd om het in jouw tempo te doen. Er zijn meerdere wegen en samen met je therapeut kun je je eigen, persoonlijke pad gaan bewandelen. Samen, lees je dat? Samen. Je doet het zelf, samen met haar.


@Tobbie, tof dat je ons je dilemma voorlegt. Weet je wat ik gaaf zou vinden? Als je de poh-er volgende week voorlegt wat er met je gebeurde, op het moment dat je de opdracht maar niet ontving en niet meer wist wat je moest doen. Je kunt uit jouw onzekerheid en twijfel zoveel dingen halen waarvan je kunt leren.
Los daarvan: bellen is gerechtvaardigd en als je dit niet durft, doe je het niet. Er is in deze geen goed of fout, eerder een: waar jij je het prettigst. bij voelt.

Hier zeker ook geen scrub op mijn gezicht, mijn huid is bar-slecht (droog en schilferig) dus daar waag ik me niet aan. In de scrub-les van Pruttel heb ik geleerd dat scrub daar ook helemaal niet voor bedoeld is, dus dat gaat goed komen
Ik heb dankzij jullie tips nu geweldige Kneipp spullen in huis, het enige merk waar mijn huid niet van op tilt springt.
In kerstinkopen had ik geen zin meer, dus de boom en lichtjes moeten wachten tot zondag. Leuk, heb ik dan nog een extra me-time momentje

@EV, je eerste uitnodiging voor een pyjama-party. Doe je mee?

Herkenbaar Sofie dat van de peut en dat ze je leert lezen. Het toen daar en hier nu veilig. Wat fijn dat je je nu wél dat effect mag ervaren. Ik heb ook moeten oriënteren vandaag en merkte dat ze het zag wanneer het nodig was.
Ik vond dat ze het goed deed.
Net na koud, rillerig en vreemd hoofdpijnig te zijn geweest even geslapen. Klassieke zender opgezet. Mijn lijf is stram van wat er aangegaan/gedeeld is.
Even slapen helpt merk ik. Visuele prikkels gaan beter.

Buiten hoor ik auto's door aangevroren natte sneeuw rijden. Knus hoor met kerstig huis en verwarming aan.

x

Lief wat jullie zeggen over dat ik het wel zelf doe. Het voelt voor mij (nog) niet zo. Het idee dat ik niet normaal ben, dat ik niet eens zonder hulp kan leven. Heel erg vind ik dat.

Hele dikke voor jullie allemaal

Maar lieve Selune, wij kunnen geen van alleen een berg beklimmen zonder hulp hoor

Ik hou zelfs zoveel van mezelf dat ik het niet eens zonder hulp zou proberen...

Als het nodig is (ja!) Dan is hulp vragen verstandig. En dat ben je dus. En dat is een compliment.

Thx pruttel.

Sorry. Als in mijn hoofd loopt door elkaar. En het maakt me zo bang.

Selune schreef: ↑

08-12-2017 22:18

Lief wat jullie zeggen over dat ik het wel zelf doe. Het voelt voor mij (nog) niet zo. Het idee dat ik niet normaal ben, dat ik niet eens zonder hulp kan leven. Heel erg vind ik dat.
[...]

Inderdaad, het voelt nog niet zo. Mooi dat je dit kleine woordje gebruikt, het zegt héél veel.
Misschien is het gewoon een beetje eng voor je om met hulp te leven.
Dat vindt een deel van mij ook voor mij, al begint dit deel steeds meer te beseffen dat het best wel veel fijner is, samen. Maar het is ook kwetsbaar. Als ik het alleen doe, kan ik zelf alles bepalen en hoef ik niet bang te zijn dat iemand me kwaad doet of in de steek laat.
Dit deel heeft ontdekt dat het bepaalde dingen niet kan zonder hulp. Dat was moeilijk accepteren voor dit deel van mij, maar de rest van mij helpt haar hierin. Naar mate ik me veiliger voel, durf ik meer hulp toe te laten.

Ik heb een voorstel:
Zullen we gewoon samen niet normaal zijn? Jij kunt niet leven zonder iemand die je helpt met die bergwandeling (prachtig Tobbie), ik ook niet. Ik kan het net als jij, ook niet alleen.
Ik heb van alles nodig: die specialistische gids die me aanwijzingen geeft over hoe ik die berg het beste kan benaderen, bordjes die wijzen welke paden er allemaal zijn (en van één mogelijkheid blokkeer ik, ik moet kunnen kiezen anders wordt het te eng), bankjes om uit te rusten, een fles water voor de dorst onderweg (officieel ook repen voor meer energie, maar dat is voor mij nog iets te lastig ), stevige schoenen, een mooi uitzicht, een doel om naar toe te wandelen, voorbijgangers die me vriendelijk groeten....
De psych is de gids voor mij, die me ook laat zien welke paden er allemaal zijn.
De bankjes zijn mijn veilige havens (voor mij het hardlopen, een LV waarbij ik kan uithuilen of gewoon mezelf mag zijn, hoe ik me ook voel).
De fles water is de zelfzorg, zonder kan ik niet.
De stevige schoenen zijn mijn veiligheid, zonder een beetje veilige basis verzetten mijn voeten geen stap.
Het mooie uitzicht bestaat uit de mooie momenten die er in mijn leven zijn waardoor ik zie dat het leven de moeite waard is, zelfs nu ik in een moeilijk proces zit.
Het doel om naar toe te wandelen is het geloof dat dingen ooit anders kunnen zijn.
En de voorbijgangers, dat zijn al die mensen die me steunen, aanmoedigen, laten zien dat er een veilige, lieve wereld bestaat. Jullie dus, onder andere.

@Tobbie, fijn he, die gescrubte huid.... ik ben er helemaal van onder de indruk
Ik vind je mail-idee een pracht idee! Mooi compromis met jezelf. Je hoeft niet altijd voor de moeilijkste weg te kiezen.
Ik bedoel: waarom dat steile bergpad met kiezels waardoor je steeds weer wegglijdt, als je ook een geleidelijk omhoog gaand paadje kunt bewandelen?

@Hanke: Heb ik al gezegd dat ik je dapper vind? Maakt eigenlijk ook niet uit, je mag het zeker nog een keer horen: ik vind je dapper.

Wat een mooie woorden hier over de bergwandeling, de scrubervaringen en de pyjamaparty


Fijn weekend gewenst iedereen!

War gaaf Sofie, dank je wel. Zeker omdat ik jou heel dapper vind en jij het /mij kennelijk als zodanig herkent.

Mijn nacht was kort (had natuurlijk al 2 uur geslapen eerder die avond) en hoofd zit snel vol merk ik.

Ik had net iemand aan de telefoon en met diegene aan de lijn ontbijt gemaakt. Soms mis ik het initiatief maar op deze manier zit in mijn zelfzorg toch te knagen. Moet boodschappen doen, maar het is nat, kledderig en glad buiten. Blegh.

Dank je wel Sofie voor je uitgebreide reactie. Het helpt me te zien waar voor mij nu (nog?) de knelpunten zitten.
Als ik het in jou beschrijving in mag vullen(?) ziet het er ongeveer zo uit:
Ik heb van alles nodig: die specialistische gids die me aanwijzingen geeft over hoe ik die berg het beste kan benaderen, bordjes die wijzen welke paden er allemaal zijn (en van één mogelijkheid blokkeer ik, ik moet kunnen kiezen anders wordt het te eng), bankjes om uit te rusten, een fles water voor de dorst onderweg (officieel ook repen voor meer energie, maar dat is voor mij nog iets te lastig ), stevige schoenen, een mooi uitzicht, een doel om naar toe te wandelen, voorbijgangers die me vriendelijk groeten....

De specialistische gids is mijn therapeute die ik wel langzaam steeds meer begin te vertrouwen, maar waarbij ik toch ook enorm de angst heb dat ze me begeleid tot een bepaald punt, me naar het mooie uitzicht laat kijken en in een onbewaakt ogenblik me dan alsnog van de berg duwt (niet met me verder wil bijvoorbeeld).
De bankjes zijn er wel inderdaad: mijn LV, mijn kinderen (voor wie ik onder alle omstandigheden een goede moeder wil blijven), mijn studie (waar ik af en toe ervaar dat ik ook iets kan).
De fles water (en de reep), zelfzorg in het algemeen is moeilijk, de angst dat ergens mee geknoeid is is te groot of dat dat zal gebeuren is vaak heel erg groot. Ook roepen heel veel zelfzorgdingen hele nare herbelevingen op. Dat zal wellicht veranderen gedurende de weg naar boven, maar voor nu zijn het grote rotsblokken waarvan ik niet weet hoe ik eroverheen moet klimmen.
De schoenen zijn de ene dag prachtige stevige bergschoenen en de andere afgesleten flipflopslippertjes.
De vriendelijke voorbijgangers waardee rik enorm, maar vind ik ook heel eng. ik ben bang dat ze twee stappen verder me uit zullen lachen of terug komen lopen om me pijn te doen.
Het mooie uitzicht en het doel zijn er gelukkig wel.

Maar het meest duidelijke angstpunt voor mij is misschien nog wel dat niets te kiezen hebben. Mijn therapeute ziet geen andere mogelijkheden als de EMDR, waar ik vreselijk bang voor ben, ik voel er geen keuze in en die lijkt er ook niet te zijn. Net als er nooit een keuze was, alles werd beslist, tot aan of ik mijn eigen kind wel of niet mocht houden. Ik ben doodsbang voor het niet hebben van een keuze.

Indrukwekkende posts, Sofie en Selune.

Ik denk na over keuzes.
In hoeverre heb je eigenlijk keuzes? denk ik nu.
Ik koos ervoor om ZH te blokkeren: gaat hij bellen met een onbekend nummer. Vanmorgen al de tweede keer, ik nam niet op. Oké, mijn keuze: negeren is het beste, want daar kan de ander niks mee (maar het is zo rot omdat 'men' het ook met mij doet en deed), want elke reactie, leuk of niet leuk van mijn kant, zal hem weer hoop en energie geven.

Keuzes: steeds weer terugkeren naar jezelf en niemand anders dan jezelf. Kan ik dit, wil ik dit, wil ik dit niet, doe ik dit of niet... neem ik hier genoegen mee of niet, wat wil ik eigenlijk echt en durf ik dat te uiten? Ik zit maar even wat voor me uit te filosoferen nu.

Over de bergwandeling: het is zelfs verplicht om samen met anderen te gaan. In je eentje is het simpelweg niet veilig.

x

Snow, ik weet even niet wat je bedoelt. Ik herinner me, nu je het zegt, wel nog je pb over jouw eigen ervaring (niet meer echt helder trouwens, en ik denk dat die er nu ook niet meer in staat na de forumverandering) maar wat stappen betreft weet ik niet wat je bedoelt, eerlijk gezegd.

Maakt niet uit. In elk geval succes nu.

Vandaag zat er weer een lichtje in de ritualsboom. En dat is precies goed, want het is vandaag wereldlichtjesdag.

Voor de kindjes die er helaas niet meer zijn. Maar die wij nooit vergeten. Branden jullie een lichtje mee?

Voor de kindjes van Selune. Voor het kindje van Knuf. Voor de kinderen van Elmervrouw, al zijn ze er wel, toch brand ik ook het lichtje voor hen, omdat ze er altijd hadden moeten zijn. Voor het kindje van mijn vrienden, die een sterretje is..... En voor de kindjes die ik nu misschien niet noem, maar wel aan gedacht word.....

Mooi Pruttel
Ik doe mee.
Voor alle kinderen die je noemt.
Voor alle andere kinderen die niet meer onder ons zijn.
Voor de zoon van een van mijn vriendinnen.
En ook voor de ouders van deze kinderen.