Paniek door de herbelevingen - deel VII

Dank je Sophie. Dat miste ik ook zo erg, de stapjes. Dat een commercieel kantoor misschien niet zo'n goed idee is maar het tuincentrum in de stad wel. Het was meteen nee. Ook niet eerst vragen wat het plan was... nee meteen een negatief advies.

Ik het is ongelooflijk groot geworden in mijn hoofd maandag. En daarmee de rest van de week. Ook omdat ik maandag in de emotie wat mensen had geappt en die reageerden in de loop van de week. Heel lief maar daardoor bleef het zo groot.

Hoop dat ik vandaag een beetje in mijn eigen bubbel kan blijven. Wilde eerst naar mijn ouders gaan, maar omdat ik hoest, durf ik het niet zo goed aan. Vind het ook wel fijn om thuis te blijven.

Goedemorgen. Ik merk dat ik sinds de EMDR op sommige dingen erg heftig gereageerd heb. Iemand in een groepsgesprek die teveel het woord nam. Een vriendin die te lang niks laat horen. En afgelopen week dus de psychiater.

Ik denk wel dat het goed is, omdat ik tijdens de 'gebeurtenissen' vroeger heel weinig kon reageren. Maar ik moet wel opletten dat ik het kan scheiden. Dat de boosheid die nu naar boven komt, niet per se hoort bij de situaties van nu.

Hoop dat jullie een goed weekend hebben

Thnx Diva en Snow.

Zon, warmte en veel mooie kleuren voor iedereen.

.

.

@Lavenders: Hoe gaat het nu met je? Zijn je klachten wat gezakt of heb je inmiddels iets van nabehandeling kunnen krijgen?

@Fortress: Knap dat je bewust bezig bent met ruimte innemen! Die frustratie jegens de ggz heb ik ook vaak gevoeld. Vooral als de spanning erg hoog oploopt, lijkt het net of niemand wil helpen. Achteraf kan ik dan vaak inzien dat de hulp die geboden wordt, niet het effect heeft waar ik dan wanhopig naar op zoek ben. Ik wil dan eigenlijk een magische oplossing, iets, iemand, als het mijn pijn en wanhoop maar wegneemt. En dat bestaat helaas niet. Een gesprek voelt voor mij dan vaak als teleurstelling. Ik vroeg eigenlijk nooit om hulp, omdat ik dat als kind toch niet kreeg. Als ik dat dan in mijn wanhoop wel deed, had ik ook nogal 'kinderlijke' verwachtingen. Het kusje op de zere plek waardoor de pijn magisch verdwijnt, zeg maar.
Succes morgen!

@Diva: Hoe gaat het met de verhuisstress? Nog drie weken te gaan toch? Ik hoop voor je dat je er ook naar uit kijkt, ondanks de twijfels die je hebt (gehad). Lekker die nieuwe relaxkamer inrichten, helemaal voor jezelf. Waar je tijdelijk gaat wonen, is dat wel een fijne plek?
Wat je schrijft over wat er gebeurde met je psych klinkt voor mij alsof je je liet meeslepen in het moment, dat je gedachten en gevoelens bleven komen, en ik denk dat het heel goed is dat je dat kon laten gaan, vooral in aanwezigheid van een ander. Dat schaamte- en schuldgevoel hoeft natuurlijk niet he! Maar het is geen onlogische reactie als ik me je vorige berichten goed herinner. Nooit echt laten zien wat je denkt of voelt, er zelf misschien niet eens goed bij kunnen, en dan 'flap je er ineens vanalles uit' zonder er erg in te hebben. Maar dat is denk ik alleen maar goed, die muur is aan het brokkelen. Heb je je psych inmiddels weer gesproken?

@Sofie: De definitie die je geeft van acceptatie in deze context, heb ik opgeschreven om terug te kunnen lezen. Heel mooi en sterk, dankjewel voor het delen.

@Dana: Fijn dat je wat aan mijn berichtje hebt gehad

@Moon: Ik schreef het ook al ergens anders, maar voor mensen die nog nooit - of al een hele lange tijd - zonder geldproblemen zitten, kunnen zich - in mijn ervaring - er nauwelijks een voorstelling van maken hoe het is om elke uitgave te moeten budgetteren. Om keuzes te maken op microniveau. Om maanden te moeten sparen voor iets leuks - en dan inderdaad hopen dat er niks stuk gaat. Hoeveel invloed dit kan hebben op je leven. Ik denk niet dat de psychiater dit verkeerd bedoelde, maar slechts je gezondheid voor ogen had. Dan is werken soms niet slim. De stress van geldzorgen moet hij natuurlijk ook niet onderschatten, wat het heeft invloed op alles in je leven.
Een mooi inzicht ook; het moeten/kunnen scheiden van boosheid van vroeger vs situaties van nu. Ik ken je natuurlijk niet zo goed en de situaties ook niet, dus ik weet niet of je heftig hebt gereageerd volgens je eigen normen of algemene normen. Oftewel: Mocht je inderdaad geirriteerd zijn en reageren op bepaalde situaties, en lukte dat nu beter, of vind je achteraf dat het te heftig was omdat je niet gewend bent zo te reageren? Niet bedoeld om je in de war te brengen hoor, stof tot nadenken misschien

@Snow: Hopelijk gaat het goed met je


Bij mij zijn het rare weken geweest. Begonnen met methylfenidaat, ging super, had activerende energie, zorgde goed voor mezelf. Overgestapt naar de langwerkende variant en toen merkte ik dat ik enorm depressief werd. Sinds vrijdag weer terug op de kortwerkende en dat gaat wat beter. Maar daarnaast ook bij de fysio geweest (trots op, want dat moest ik echt al veel eerder doen), en nu heb ik echt zooooo veel pijn. Continue. Het loopt op gedurende de dag en kan dan alleen maar liggen en proberen niet te huilen van pure frustratie. Misselijk, geen eetlust, moe... Hopelijk gaat dat snel beter.
Daarnaast zit mijn man er ook bijna doorheen merk ik. Hij hikt al langer tegen zijn eigen problemen aan, staat inmiddels op een wachtlijst, maar werk zuigt echt energie. Het lukt hem niet om grenzen aan te geven richting het werk, waardoor hij er weinig voor mij kan zijn (emotioneel maar ook praktisch).
Afgelopen weekend gelukkig wel goede communicatie. Het was bijna alsof we beurten namen; dan de ene een mini instorting en de ander zorgen, daarna andersom. Het is natuurlijk niet houdbaar, maar ik ben in ieder geval blij dat we erobver hebben gepraat en elkaar konden steunen, aangezien ruzie (helaas) vaker voorkomt de afgelopen tijd.

Ik weet dus even niet waar ik de oorzaak van mijn pijn moet zoeken. Huwelijk onder spanning, te veel doen, de medicatie, de fysio?
Het doet er niet echt toe, maar ik wil er verdorie echt vanaf...

Inmiddels zijn de depressieve gevoelens wel weggetrokken, maar is het nu mijn lijf die me tegen houdt in de dingen die ik graag wil doen.

Morgen dus naar de fysio en hopen dat die me kan vertellen of dit normaal is of niet.

Fortress, goed dat je niet gedelete hebt! Het klinkt inderdaad alsof je nu de diepte in wilt. Niet alleen de gesprekken van hoe het gaat, maar de kern aanpakken. Hoe is het gegaan vandaag?

Het doet me ergens wel goed dat je schrijft dat GGZ zo overbelast is. In dat licht kan ik het gesprek met de psychiater ook beter plaatsen.

Green, wat vervelend dat de methylfenidaat niet is blijven werken als op het eerste moment. Je pijn klinkt heel naar. Hoe gaat het vandaag? En wat naar dat het met je man ook niet lekker gaat. De wachtlijsten zijn helaas lang momenteel. Hebben jullie wel leuke momenten ook, samen?

Bedankt voor jullie begrip over de financiën. Ik heb nu nog een buffer gelukkig. Maar als achter elkaar dingen kapot gaan, is op een dag de buffer weg en dat maakt me zo bang. En dan heb ik liever dat iemand die het zelf niet kent, zegt: Joh wat vervelend. In plaats van dat er een heel verhaal komt dat het andere mensen lukt om te sparen etc.

Bij mij is de belangrijkste gebeurtenis die ik wil behandelen in therapie mijn onvrijwillige opname in de psychiatrie. Voor mij is het heel heftig geweest dat iemand anders bepaalde wat ik wel en niet mocht en dat ik een tijd niet naar buiten heb gemogen.
In dat licht was ik misschien wat gevoeliger voor de adviezen van de psychiater. Alsof hij mij weer wat keuzevrijheid ontnam.

Vorige week was mijn reactie dat ik na het gesprek verschillende mensen heb geappt in mijn verontwaardiging. En die reageerden gedurende de week.... en zodoende ging het er de hele week over. Wel goede gesprekken hoor maar ook wel veel. Gelukkig deze week meer rust.

Twee dagen na de EMDR en ik ben zooooo moe. Vanmorgen zou ik hardlopen hebben maar ik heb afgezegd. Het gevoel van lichamelijke inspanning op die manier stond me tegen. (wandelen of fietsen had anders gevoeld). Het is of mijn lichaam de energie bij zich wil houden. Kennen jullie dat?

Volgende keer doe ik EMDR op donderdag. Dan heb ik de vermoeidheid vooral in het weekend.

Hoe gaat het verder met jullie? Vinden jullie deze tijd van het jaar prettig of juist niet?

GreenLadyFern schreef: ↑

19-10-2020 13:50

@Diva: Hoe gaat het met de verhuisstress? Nog drie weken te gaan toch? Ik hoop voor je dat je er ook naar uit kijkt, ondanks de twijfels die je hebt (gehad). Lekker die nieuwe relaxkamer inrichten, helemaal voor jezelf. Waar je tijdelijk gaat wonen, is dat wel een fijne plek?
Wat je schrijft over wat er gebeurde met je psych klinkt voor mij alsof je je liet meeslepen in het moment, dat je gedachten en gevoelens bleven komen, en ik denk dat het heel goed is dat je dat kon laten gaan, vooral in aanwezigheid van een ander. Dat schaamte- en schuldgevoel hoeft natuurlijk niet he! Maar het is geen onlogische reactie als ik me je vorige berichten goed herinner. Nooit echt laten zien wat je denkt of voelt, er zelf misschien niet eens goed bij kunnen, en dan 'flap je er ineens vanalles uit' zonder er erg in te hebben. Maar dat is denk ik alleen maar goed, die muur is aan het brokkelen. Heb je je psych inmiddels weer gesproken?

Lief dat je het vraagt! De stress is inmiddels losgebroken, niet zozeer de inpakstress, maar stress vanwege al het regelen: inplannen van werklui die dan ook langs willen komen om wat op te meten en we wonen nog op driekwartier afstand, beslissingen nemen over soort en kleur vloer, keuken, muren etc. en dan dus ook goed weten wat je eigenlijk wilt (erg moeilijk voor mij en daarbij moet alles ook nog goed bij elkaar passen), buren die de sleutel al langer hebben en nu knopen willen doorhakken over de tuinafscheiding met moeilijke vragen tot gevolg. Het gaat allemaal wel, maar het is veel en het vraagt veel energie. Daarbij kan man echt eindeloos malen over dingen (ik ook, maar hij is nog erger) waardoor de sfeer tussen ons soms ook wat minder is, waar ik last van krijg, omdat hij dan de hele dag bijna niks zegt en ik dat op mezelf ga betrekken. Heb gezegd dat hij zich meer moet uitspreken en niet uren met dingen moet rondlopen. En ik voel me een beetje schuldig dat ik hem bijna alles laat regelen in de communicatie met iedereen omdat ik belangst heb terwijl hij ook nog fulltime werkt en alles steeds tussendoor moet... En ik voorzie ook nog veel stress/spanning als er straks echt geklust gaat worden en ik met al die mensen moet communiceren omdat man dan zelf aan het werk is en het logischer is dat ik dat doe.

Over 2,5 week komen de verhuizers en dan gaan we tijdelijk op een vakantiepark wonen. Dat lijkt wel een fijne plek te zijn. Het is ook een ruim huisje en dichtbij het nieuwe huis. Als we daar eenmaal zitten, hebben we al één stap gezet doordat hier alles achter de rug is en de focus alleen op daar komt te liggen. Ik ben inmiddels gelukkig wel redelijk aan het idee van verhuizen gewend en zie er ondanks alle moeilijke keuzes ook wel naar uit om daar alles mooi te gaan maken. Het is ook echt een mooi huis,

Over het voorval bij de psych: wat er volgens mij gebeurde was dat mijn gevoel opeens omhoog kwam, zo snel dat ik het niet weg kon drukken (wat ik normaal wel altijd probeer omdat ik bij onbekende mensen niet wil huilen). Dat gebeurt me eigenlijk zelden. Ik denk wel dat het goed is dat het gebeurde, maar ik vind het wel eng om mijn gevoel/emotie aan haar (of wie dan ook) te laten zien. Liever doe ik dat niet, maar daarom gaan dingen natuurlijk ook zoals ze altijd gaan en o.a. daarvoor zit ik daar nu ook.

Ze is er de week erna nog even op terug gekomen omdat ze zichzelf afvroeg of ze mij niet te hard had aangepakt. Ze kapte mij namelijk af en zei dat ze vond dat ze er niet goed tussenkwam. Zelf ervaarde ik dat eigenlijk niet zo. Ze kapt mij ook wel vaker af omdat ik volgens haar vaak snel over dingen heen praat, waar zij dan nog wat over wil vragen of langer bij stil wil blijven staan. Daar heb ik ook helemaal geen problemen mee eigenlijk. Ik voelde me schuldig dat ik haar er kennelijk niet tussen liet komen, terwijl ik daar ben omdat ik hulp van haar nodig heb en ze die op die manier niet kan geven. Dat deed ik in mijn ogen 'fout' en voor die fout schaamde ik me. Niet nodig natuurlijk, maar toch kreeg ik het gevoel iets niet goed te doen en dat was eigenlijk wel een belangrijke eye opener, dat dat gevoel eronder lag.

Over jou: wat vervelend dat je zoveel pijn hebt! Is het niet gerelateerd aan datgene waarvoor je naar de fysio bent gegaan? Of een bijwerking van de ritalin? Geen idee of dat kan hoor!

Met je man ging het toch ook al langere tijd niet zo goed? Werkt hij nu ook vooral thuis? Wel fijn als jullie elkaar om de beurt nog een beetje kunnen oppeppen, maar niet iets voor de langere termijn. Hopelijk is hij snel aan de beurt.

Knuffels voor iedereen

Imaginary, wat hectisch, zo'n verhuizing. Klinkt allemaal als normale verhuisstress. Vervelend dat de buren alweer een stap verder zijn met hun schutting. Kan me voorstellen dat je denkt: Dat komt als laatste pas.
Vakantiepark lijkt me wel een fijn vooruitzicht.

Zo te horen komt de psych heel dichtbij nu. Misschien niet makkelijk maar het klinkt wel goed.

Pijn is wel wat beter nu gelukkig! Fysio zei ook wel dat het er door kon komen, maar ik denk dat het een combinatie van factoren is. Ritalin kan wel voor hogere spierspanning zorgen, maar het probleem speelde al veel langer.

Gisteren bij de fysio wel bijna staan huilen. Het is zo confronterend om te ervaren hoe ver mijn lijf achteruit is gegaan de laatste paar jaar. Fysio zei wel 'alles is te trainen' maar verdorie, ik kan gewoon bijna niks meer. Geen kracht, geen conditie, ik baal ervan. Maar ik ben goed bezig de laatste weken met yoga en wandelen, meer dan dat is nu een te grote aanslag op mijn lijf, dus ik hou dit, plus de fysiooefeningen, aan en ga mezelf niet te ver pushen.

-weg-

@Moon: Herkenbaar, die vermoeidheid na de EMDR. Is ook logisch, want je behandelt zware dingen die achteraf ook nog doorwerken. Een gedwongen opname kan inderdaad heel traumatisch zijn, wat vervelend voor je dat je dat hebt mee moeten maken
Ik heb alleen een vrijwillige opname op een gesloten afdeling gehad, verder alleen open afdelingen. Na de gesloten wil ik daar nooooooit meer terug. Ik was toen ook pas zeventien en zat bij de volwassenen, wat het nog heftiger maakte voor me. Nou ja, ik kan me voorstellen dat het enorm impactvol is als het een gedwongen opname is. Hopelijk gaat de EMDR je daarbij helpen.


@Diva; Aii, die stress omtrent werklui ken ik maar al te goed. Het scheelt dat je weet waar je het voor doet, maar het blijft belastend.
Fijn om te horen dat je wel meer gewend bent aan het idee!


Verder ben ik vooral moe moe moe. Weet niet meer waar ik het vandaan moet halen eigenlijk. Nu is er ook nog iets ineens mis met mijn auto, wat er tussendoor komt, en ik kan er gewoon niet mee dealen nu. Ik heb een zeer betrouwbare garage waarvan ik weet dat ze eerlijk zijn en eerlijke prijzen hebben, maar ik voel me toch een partij ongemakkelijk bij de eigenaar, hij kan totaaaaaal niet communiceren.
Ik dus heel braaf naar mijn 'to do lijst' kijken, besluiten wat prioriteit heeft, wat ik kan schrappen, en waar ik hulp bij kan vragen (MOEILIJK!!). Ik bel mijn vader op om te vragen of hij met mijn auto langs de garage wil, ik leg uit dat ik een stressvolle week heb, dat ik het allemaal even niet meer overzie en het me even te veel is, en dat ik het daarom vraag. En dan zegt hij alsnog 'Kun je dat niet zelf dan?'
waarom zou ik het toch moeilijk vinden om om hulp te vragen grrrrr
Uiteindelijk doet hij het wel maar ik vind het al zo moeilijk, dus dat raakt even.

Ik denk zelfs dat ik thuisbegeleiding even ga afmelden. Heb gewoon nergens ruimte voor nu, en de prioriteit moet echt weer even op de basis: Persoonlijke hygiëne, eten, ontspanning.

Green wat vervelend dat je vader zo reageerde. Dat is dat punt waarop je eindelijk hulp durft te vragen.
Ik zal je niet quoten. Nare situatie zeg. Een leuke of niet leuke baan kan zoveel invloed hebben. (Weet niet of het vergelijkbaar is maar mijn vader heeft zijn hele werkende leven dezelfde baan gehad, maar de tijd dat het daar heel goed ging en de tijd dat het daar eigenlijk niet leuk meer was, heeft in het gezin echt een andere kleur. Iemand die met plezier naar het werk gaat of met tegenzin is een heel verschil).

Qua opname, altijd als ik probeer aan mensen uit te leggen hoe dat is, zeg ik dat de mensen om je heen daar zo ziek zijn en dat dat heftig is als je dat voor het eerst ziet. Terwijl bij de EMDR dat niet is wat boven komt. Het is echt mijn eigen gevoel van daar zitten en er niet uit kunnen. Plus dat niemand je komt halen terwijl ik gewend was altijd wel een ouder, grootouder, oom, tante, vriendin te kunnen bellen als er iets aan de hand was. Wel komt bij EMDR terug dat ik het moeilijk vond mijn kamer te delen.
Ik noem de opname onvrijwillig. Het was geen gedwongen opname, er is geen rechtelijke machtiging geweest (dat is geloof ik de procedure?). Maar eigenlijk moest ik kiezen tussen vrijwillig daar blijven anders gingen ze een procedure starten voor gedwongen. Daarom noem ik het onvrijwillig. Ik ken ook mensen die zelf thuis de keuze hebben gemaakt voor opname, hun spullen hebben kunnen pakken, etc.

Het lijkt nu al iets lichter te voelen, maar ik moet ook niet te vroeg juichen.

Ik heb vandaag de daglichtlamp weer gebruikt. Ik heb m al heel lang in huis (overgenomen van ouders) maar heb de lichttherapie nooit echt een kans gegeven. Toen ik net bij GGZ liep was er best veel aan de hand en vond ik het moeilijk dat dan lichttherapie werd aangeraden als 'oplossing'. Als iemand bijv vertelt dat de hond dood is na 15 jaar, zeg ik toch ook niet 'probeer eens lichttherapie'.
Nu snap ik wel dat je de dingen ook beter kunt dragen als je je positiever voelt.

Hebben jullie ervaring met een daglichtlamp?

Met mij gaat het wel redelijk de goede kant op. Dank je wel voor het vragen @GreenLadyFern. Ik lees niet meer zo mee hier, omdat ik me nog steeds slecht op lange stukken tekst kan concentreren. Maar ik ben nu wel een boek aan het lezen voor het eerst dit jaar, dus... ik oefen.

Goed te horen dat het de goede kant op gaat Snow.

Hier zijn de nachten onrustig. Vaak wakker worden, veel dromen, alles heel gedetailleerd. Ik heb begrepen dat het erbij hoort. Denk dat ik komende nacht een nachtje bij mijn ouders ga slapen, dat voelt in ieder geval minder alleen.

Gisteren mezelf een schop onder mijn kont gegeven en gebruik gemaakt van mijn BOR regeling. Eerst wilde ik meteen weer terug, toen was het best prima, nu ben ik er eigenlijk alweer klaar mee.

Zit voornamelijk op mijn kamer, keihard bed en keiharde stoel wat mijn pijn niet bepaald goed doet. Verder is er een vreemd mondkapjesbeleid wat me nogal belemmert in de andere ruimtes.

Kan mijn draai even niet vinden, maar blijf sowieso nog een nachtje. Hopelijk toch wat rust vinden en in ieder geval een plan van aanpak voor als ik weer thuis ben. Merk dat ik dat heel moeilijk vind, er is eigenlijk vrijwel niks meer dat ik kan schrappen. Maar toch is het teveel.

He Green wat vervelend om te lezen. Wel goed dat je die stap gezet hebt maar niet leuk dat het nodig is.

Heb je daar iets van een dagprogramma of gesprekken? Dat je even je ei kwijt kunt? Veel sterkte vanaf hier.

Sterkte Green. Ik ken het niet (zal wel even googelen), maar ik begrijp dat je nu even niet thuis bent.

@ Snow: fijn dat je merkt dat het beter gaat!

@ Lavenders: herkenbaar wat je zegt over ruimte innemen. Soms heb ik ook de neiging een deel van mijn post te deleten omdat ik denk dat niemand er op zit te wachten. Maar ik laat het meestal toch maar staan.

@ Moon-Alisa: ja, zeker verhuisstress. Ik zal blij zijn als het straks allemaal een beetje loopt. Inmiddels wel al wat werklui ingepland gelukkig.

Ik heb geen ervaring met een daglichtlamp. Het klinkt inderdaad wat kort door de bocht, alsof dat tegen alles zou helpen!

Ik merk dat het beter met me gaat als ik meer contact heb met mensen en dingen doe. Klinkt wel als een open deur eigenlijk.

Vandaag gesprek bij een soort uitzendbureau gehad, was een fijn gesprek ondanks dat de kans klein is dat hij iets voor me kan doen. Gisteren nog een sollicitatie verstuurd, duimen maar weer. En vanmiddag had ik zowaar zin om m'n thuiscursus van een jaar geleden weer eens op te pakken (die verloopt bijna en wil hem toch echt afmaken). Dit weekend weer naar het nieuwe huis en beginnen met de eerste dozen inpakken. Zie er niet naar uit, maar we moeten er nu echt aan gaan geloven...

Green Ik weet gewoon even niet wat te zeggen, maar ik hoop dat het je toch lukt wat rust te vinden. En begrip, want als je steeds op je tenen moet lopen omdat het met je man ook niet goed gaat en anderen (zoals je vader en die garageman) geen begrip tonen dan vreet dat ook energie. Als je uitgerust bent kun je misschien nog denken: 'shit happens, die vent communiceert beroerd en m'n pa reageert stom maar ik trek het me niet aan en vraag het ze nog eens, het is zoals het is en ik hoef me er niet voor te verantwoorden.' Maar als je al zo moe bent en jezelf overeind moet houden, kan ik me voorstellen dat je dat er allemaal niet meer bij kan hebben. Sterkte.

Snow, een boek lezen in deze donkere dagen is best knus. Ik hoop dat het je helpt te ontspannen.

Fortress, ik herken ook heel erg wat je schrijft over ruimte innemen en je posts niet deleten. Ik ben in het dagelijks leven erg bezig met weer meer ruimte innemen. Vandaar ook mijn huidige motto (kan niet iedereen zien, geloof ik): Sometimes, I hear my voice, and it's been here, silent all these years. En ik realiseerde me laatst dat ik mijn posts hier nu ook langer laat staan. Alsof de eeuwige schaamte, voor wie ik ben, wat ik denk en voel en schrijf, zelfs als dat anoniem is zoals hier, toch wat afneemt. Al roept dat nog steeds angst op, het gevoel om in een peilloze afgrond te kunnen donderen 'omdat mensen dan persoonlijke dingen van me weten'. Gek is dat, hoe diep dat zit.

Moon, wat jij beschrijft is zeker onvrijwillig. En het lijkt me een vreselijke ervaring. Wat zul jij je eenzaam en onveilig hebben gevoeld.

Diva, ik heb van de week voor je gehuild. Ik zag op NPO Start een (jeugd)film over een meisje dat gepest wordt op school en ik moest steeds aan jou denken. Het greep me zo aan. Misschien een heel stom moment om je dit te vertellen, nu je net druk bent met verhuizen en andere dingen. Maar beschouw het maar als een steuntje in de rug, hopelijk waaien mijn tranen tijdens de herfststormen als wat bemoedigende energie jouw kant op.

Lavenders en anderen, hoe gaat het nu met jullie?

Deze stuur ik ook mee met de herfstwind: een voor iedereen

Nou... de rust moet nog even op zich laten wachten. Mijn auto stond geparkeerd op het ggz terrein vannacht en is gevandaliseerd. Sta nu te wachten op de sleepwagen die hem naar de garage gaat brengen en daarna komt mijn man me ophalen.

.

.

Jesus Green, hopelijk valt dat wel onder de verzekering van de instelling. Wat zeg.

Herkenbare thema's, Fortress. Vermijding, ruimte innemen, angst... we moeten er onze weg in vinden maar hoe precies, het blijft lastig.

Imaginary, leuk om die thuisstudie weer op te pakken. En spannend met je sollicitaties. Ik herken dat wel, dat het energie heeft om mensen te zien en dingen te ondernemen. Maar toch is er bij mij een soort grens waarbij mensen ook weer veel energie vragen. Dat ik er eigenlijk geen energie voor heb.

Green wat verschrikkelijk van je auto! Bah dat is al helemaal niet fijn als je je goed voelt maar nu lijkt het me helemaal rot. En ik begrijp dat je nu weer naar huis gaat? Zorg goed voor jezelf

Fortress dat gevoel van: Er moet iets gebeuren, dit kan niet zo... dat herken ik wel. Probeer toch stapje voor stapje te doen. Het lijkt of je nog best veel vraagt van jezelf. Wat niet gaat, dat gaat niet.

Hier vandaag weer een moe en zwaar gevoel. Afgelopen nacht weer heel gedetailleerd gedroomd. Bijv van mijn studententijd, maar dan niet alleen een vaag verhaal, maar ook de vakken, de boeken, wat er in staat, etc. Dat dromen schijnt erbij te horen. Gelukkig vannacht niet zo vaak wakker geweest als andere nachten.
We zijn maandag terug gegaan naar iets van toen ik twee was, bij de EMDR. Dus dat is wel heel ver terug. Op een gegeven moment zei de therapeut dat ik dat meisje van toen mocht omhelzen, maar dat ging (nog) niet. Ik weet niet of het bij jullie ook zo wordt gedaan. Maar dat is duidelijk iets waar we verder mee kunnen gaan.

Zoals ik vast al vaker schreef, valt het me op wie wel en niet steun bieden deze periode. Sommigen mag ik echt appen wanneer er iets is. Anderen die zelf EMDR gehad hebben en van wie ik wat meer steun had verwacht, zijn niet te bereiken. Ze hoeven heus niet mijn hand vast te houden de hele dag, maar vind het wel fijn om s ochtends bijv even te laten weten hoe de nacht was. Kennelijk is dit een beetje een keerpunt in het contact. Blij met dit topic.