Psyche
alle pijlers
Partner zoekt soms expres ruzie.
woensdag 11 september 2019 17:44
Zoals de titel zegt zoekt mijn vriend soms, dus zeg maar maximaal 1x in de maand expres ruzie met mij.
Hij is niet altijd tevreden met zichzelf met zijn leven met mij.
Hij uit dat soms door mij te wijzen op mijn tekortkomingen.
Het valt niet altijd mee om dat te slikken, al heb ik gemerkt dat dat toch meestal het beste werkt, het is altijd een momentopname.
Meestal werkt het dus om gewoon een beetje stoïcijns te blijven onder zijn onvrede.
Maar soms drijft hij het volgens mij expres op de spits.
Ik zie dat meestal niet aankomen en ondanks dat ik mij heb voorgenomen om mij niet op de kast te laten jagen ga ik soms op zulke momenten toch de discussie met hem aan.
Zoals gisteren.
En dan weet ik dat het nergens op slaat, maar ik word onzeker omdat hij dreigt de relatie te verbreken.
En dan vind ik het dus moeilijk om kalm te blijven, ook al weet ik dat dat op zulke momenten de enige manier is.
Ik weet dit meestal te omzeilen door nergens echt op in te gaan door niet toe te happen en door hem even af te leiden van het moment door bvb te zeggen: ik ga even naar de wc.
Maar dus ongeveer eens per maand zoekt hij het echt op door me uit te dagen en te beledigen op mijn zwakke plekken.
Hij zegt ook op zulke momenten dat hij eigenlijk niet in een relatie wil zijn.
Hij probeert me ook echt te raken heb ik het idee, want hij zegt dingen zoals dat hij mij een slechte en egocentrische moeder vindt...en dat is denk ik nu nét het enige waar hij mij nog in kan raken, mijn moederhart; de rest heb ik allemaal al eerder meegemaakt en kan ik wel mee dealen, maar dat deed even pijn.
Want er zou misschien een kern van waarheid in kunnen zitten.
Het is niet erg, ik bedoel, ik overleef het wel en zo...maar ik heb steun nodig, emotionele.
Hij is geen agressief persoon en ik zelf heb ook veel moeten leren, was zelf vroeger ook een beetje meer zo dat ik anderen soms de schuld gaf van mijn eigen shit.
Het is alleen heel jammer dat ik soms toch aan mezelf ga twijfelen.
En dat ik soms tóch hap, zoals gisteren.
Ik zoek met dit topic steun om mij de kracht te geven om in mezelf te geloven en om mijn cool te bewaren.
Ik wil niet de strijd aangaan, niet met hem en niet in dit topic want ik ben al jaren moegestreden.
Het begon toen ik nog een kind was met een hele sadistische leraar en sindsdien heb ik moeite met mijn zelfvertrouwen.
Zoals ik al zei is mijn vriend geen kwaaie, bovendien hebben wij samen een kind van anderhalf.
Meestal is het wél oké en gezellig en soms zijn er moeilijke momenten.
Dus tja, wie heeft dat ook weleens, dat hij denkt van, oeps...daar gaan we weer?
Hij is niet altijd tevreden met zichzelf met zijn leven met mij.
Hij uit dat soms door mij te wijzen op mijn tekortkomingen.
Het valt niet altijd mee om dat te slikken, al heb ik gemerkt dat dat toch meestal het beste werkt, het is altijd een momentopname.
Meestal werkt het dus om gewoon een beetje stoïcijns te blijven onder zijn onvrede.
Maar soms drijft hij het volgens mij expres op de spits.
Ik zie dat meestal niet aankomen en ondanks dat ik mij heb voorgenomen om mij niet op de kast te laten jagen ga ik soms op zulke momenten toch de discussie met hem aan.
Zoals gisteren.
En dan weet ik dat het nergens op slaat, maar ik word onzeker omdat hij dreigt de relatie te verbreken.
En dan vind ik het dus moeilijk om kalm te blijven, ook al weet ik dat dat op zulke momenten de enige manier is.
Ik weet dit meestal te omzeilen door nergens echt op in te gaan door niet toe te happen en door hem even af te leiden van het moment door bvb te zeggen: ik ga even naar de wc.
Maar dus ongeveer eens per maand zoekt hij het echt op door me uit te dagen en te beledigen op mijn zwakke plekken.
Hij zegt ook op zulke momenten dat hij eigenlijk niet in een relatie wil zijn.
Hij probeert me ook echt te raken heb ik het idee, want hij zegt dingen zoals dat hij mij een slechte en egocentrische moeder vindt...en dat is denk ik nu nét het enige waar hij mij nog in kan raken, mijn moederhart; de rest heb ik allemaal al eerder meegemaakt en kan ik wel mee dealen, maar dat deed even pijn.
Want er zou misschien een kern van waarheid in kunnen zitten.
Het is niet erg, ik bedoel, ik overleef het wel en zo...maar ik heb steun nodig, emotionele.
Hij is geen agressief persoon en ik zelf heb ook veel moeten leren, was zelf vroeger ook een beetje meer zo dat ik anderen soms de schuld gaf van mijn eigen shit.
Het is alleen heel jammer dat ik soms toch aan mezelf ga twijfelen.
En dat ik soms tóch hap, zoals gisteren.
Ik zoek met dit topic steun om mij de kracht te geven om in mezelf te geloven en om mijn cool te bewaren.
Ik wil niet de strijd aangaan, niet met hem en niet in dit topic want ik ben al jaren moegestreden.
Het begon toen ik nog een kind was met een hele sadistische leraar en sindsdien heb ik moeite met mijn zelfvertrouwen.
Zoals ik al zei is mijn vriend geen kwaaie, bovendien hebben wij samen een kind van anderhalf.
Meestal is het wél oké en gezellig en soms zijn er moeilijke momenten.
Dus tja, wie heeft dat ook weleens, dat hij denkt van, oeps...daar gaan we weer?
zaterdag 14 september 2019 08:53
Op dit moment is de vader de primaire verzorger van het kind. Als ze besluit de relatie te verbreken, wordt het of co-ouderschap, waarbij het kind de helft van de tijd bij haar vader verblijft, of een weekendregeling, waarbij ze het kind eens in de twee weken een weekend ziet. In beide gevallen is het kind voor een groot deel zonder aanwezigheid van een ander bij deze man. Misschien zou deze man een goede alleenstaande vader zijn, maar ik denk maar zo dat TO daar niet van overtuigd is. Dus waarom ze niet uit deze situatie stapt voor haar kind? Ik denk omdat de situatie er in haar optiek niet door verbetert.
zaterdag 14 september 2019 09:56
Pandax schreef: ↑14-09-2019 08:53Op dit moment is de vader de primaire verzorger van het kind. Als ze besluit de relatie te verbreken, wordt het of co-ouderschap, waarbij het kind de helft van de tijd bij haar vader verblijft, of een weekendregeling, waarbij ze het kind eens in de twee weken een weekend ziet. In beide gevallen is het kind voor een groot deel zonder aanwezigheid van een ander bij deze man. Misschien zou deze man een goede alleenstaande vader zijn, maar ik denk maar zo dat TO daar niet van overtuigd is. Dus waarom ze niet uit deze situatie stapt voor haar kind? Ik denk omdat de situatie er in haar optiek niet door verbetert.
Deze meneer heeft nog twee kinderen bij twee andere vrouwen. Ik denk dat zijn interesse niet ligt in de zorg voor het kind.
zondag 15 september 2019 14:41
Deze zin raakt me, want bij mezelf ervaar ik ook een diepe onzekerheid en angst.viva-amber schreef: ↑11-09-2019 20:04Vaak zit er een diepe onzekerheid en angst achter dit gedrag. Wil je er iets mee en de relatie behouden dan zou je hem kunnen aanspreken op het feit dat er een betere en meer volwassen manier is om met zijn angsten in de relatie om te gaan. Ik denk dat hij feitelijk heel bang is dat jij de benen neemt. De vraag is waar komt die angst vandaan en waarom kan hij er niet eerlijk en open over zijn?
Het is ook daardoor dat ik probeer rustig en kalm te blijven, want ik heb de neiging om in de verdediging te gaan en dat levert stress op voor beide partijen.
De kritiek die mijn vriend gaf was ook niet geheel onterecht, want ik vind zelf ook dat ik de laatste jaren wat passief ben.
Hij vindt dat ik slecht met kritiek kan omgaan en dat ik mij te snel gekwetst voel.
En soms is dat ook zo.
Heel eerlijk gezegd denk ik inmiddels dat ik zelf ooit in mijn ontwikkeling ben gestagneerd als persoon.
Daardoor heb ik mij onverantwoordelijk gedragen en mijn ouders en broertje veel verdriet gedaan.
Ik heb dat jarenlang niet zo ervaren en dus niet doorgehad wat ik deed en wat mijn aandeel was.
Dat besef valt mij zwaar en ik worstel met mezelf.
Ik voel mij schuldig en tekortschieten.
Wat het extra moeilijk maakt is dat ik door de spanningen lichamelijke klachten krijg.
Daardoor duurt het proces van verbetering lang, want ik vind het pijnlijk om in de spiegel te kijken.
Want dan zie ik een persoon die niet sterk en stabiel is.
Dus heb ik allerlei uitvluchten gezocht, om de pijn te verzachten.
Zoals dat ik dacht dat ik autistisch was, want dan was voor mijn gevoel de schuldlast minder beklemmend.
Maar nu is er niets meer om mij achter te verschuilen, ook niet achter zijn gedrag.
En daarom denk ik inderdaad dat uit elkaar gaan op dit moment niet beter zal zijn.
zondag 15 september 2019 14:49
Je kunt ook aankaarten dat je graag een wat actievere partner wil zonder direct te dreigen om een einde aan een relatie te maken. Dat hij zijn wens kenbaar maakt is niet erg maar wel dat hij er chantagemiddelen aan verbindt.
Hij is ook toch ook niet perfect maar daarom hoef je zaken die je liever anders of verbeterd zou zien nog niet op een kwetsende manier te zeggen. Zou even lekker worden dat hij kan tieren en dreigen en dat jij dan zogenaamd niet met kritiek kan omgaan.
Door hoeveel hoepels ga je nog springen?
Hij is ook toch ook niet perfect maar daarom hoef je zaken die je liever anders of verbeterd zou zien nog niet op een kwetsende manier te zeggen. Zou even lekker worden dat hij kan tieren en dreigen en dat jij dan zogenaamd niet met kritiek kan omgaan.
Door hoeveel hoepels ga je nog springen?
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zondag 15 september 2019 14:55
viva-amber schreef: ↑15-09-2019 14:49Je kunt ook aankaarten dat je graag een wat actievere partner wil zonder direct te dreigen om een einde aan een relatie te maken. Dat hij zijn wens kenbaar maakt is niet erg maar wel dat hij er chantagemiddelen aan verbindt.
Hij is ook toch ook niet perfect maar daarom hoef je zaken die je liever anders of verbeterd zou zien nog niet op een kwetsende manier te zeggen. Zou even lekker worden dat hij kan tieren en dreigen en dat jij dan zogenaamd niet met kritiek kan omgaan.
Door hoeveel hoepels ga je nog springen?
Dit dus.
En daarnaast, je kind zou je prioriteit moeten zijn, niet dit semi psychologische gezwatel.
Dit gaat al jaren zo, je blijft er topics over openen maar neemt geen enkele verantwoordelijkheid voor jezelf of je kind.
zondag 15 september 2019 15:33
Inderdaad, dit gaat al jaren zo.the_Wicked_Witch schreef: ↑15-09-2019 14:55Dit dus.
En daarnaast, je kind zou je prioriteit moeten zijn, niet dit semi psychologische gezwatel.
Dit gaat al jaren zo, je blijft er topics over openen maar neemt geen enkele verantwoordelijkheid voor jezelf of je kind.
Het kinderdagverblijf lijkt mij een goede en praktische stap en dan kan ik ook extra werken.
Mijn zoontje zou het volgens mij geweldig vinden om een paar dagdelen per week met andere kinderen te kunnen spelen.
Mijn ouders vinden dat ook een goed idee. Vokgens hen is hij daar ook wel aan toe.
zondag 15 september 2019 16:11
Stel he, ik ga even mee in je gedachtenlijn, al vind ik het best pittig om m te volgen. Maar als ik je goed begrijp vind je dat je jezelf meer moet ontwikkelen. Lukt dat denk je, met een vriend die zijn negativiteit op je botviert? Met iemand die heb niet helpt om je zwaktes te verbeteren, maar ze inwrijft, uitvergroot en je vervolgens van alles verwijt?
As ik je lees gaat nl alle energie zitten in maar tegen de klippen op alles rustig houden en jezelf leren wijsmaken dat jij moet veranderen en niets aan hem ligt. Dat kost zoveel moeite, dat die eventueel noodzakelijke ontwikkeling er helemaal niet bij kan. Los van het feit dat ik me Afvraag of je vriend de zwaktes in je karakter niet juist feilloos versterkt. En of ze er wel zo duidelijk zouden zijn als je alleen was, of met een leuke man.
Ofwel, je conclusie deel ik niet. Maar waarschijnlijk snap ik niet hoe ontzettend lieieieief je vriend kan zijn.
zondag 15 september 2019 16:19
Nou, dan pas je je toch aan aan je vriend. Ga je op eieren lopen, blijf je altijd kalm en beheerst, laat je hem aanmodderen met zijn 'bedrijf', geloof je zijn onzin en onderga je de psychische mishandeling en manipulatie. Ik heb er geen last van hoor.
En dan ga je serieus nog nadenken of hij gelijk heeft en dat jullie beter niet uit elkaar kunnen gaan?
Ik heb hier geen woorden voor.
En dan ga je serieus nog nadenken of hij gelijk heeft en dat jullie beter niet uit elkaar kunnen gaan?
Ik heb hier geen woorden voor.
Life is short. Eat dessert first.
zondag 15 september 2019 19:20
Met deze conclusie ben je je in feite opnieuw aan het verschuilen.tantejans schreef: ↑15-09-2019 14:41Deze zin raakt me, want bij mezelf ervaar ik ook een diepe onzekerheid en angst.
Het is ook daardoor dat ik probeer rustig en kalm te blijven, want ik heb de neiging om in de verdediging te gaan en dat levert stress op voor beide partijen.
De kritiek die mijn vriend gaf was ook niet geheel onterecht, want ik vind zelf ook dat ik de laatste jaren wat passief ben.
Hij vindt dat ik slecht met kritiek kan omgaan en dat ik mij te snel gekwetst voel.
En soms is dat ook zo.
Heel eerlijk gezegd denk ik inmiddels dat ik zelf ooit in mijn ontwikkeling ben gestagneerd als persoon.
Daardoor heb ik mij onverantwoordelijk gedragen en mijn ouders en broertje veel verdriet gedaan.
Ik heb dat jarenlang niet zo ervaren en dus niet doorgehad wat ik deed en wat mijn aandeel was.
Dat besef valt mij zwaar en ik worstel met mezelf.
Ik voel mij schuldig en tekortschieten.
Wat het extra moeilijk maakt is dat ik door de spanningen lichamelijke klachten krijg.
Daardoor duurt het proces van verbetering lang, want ik vind het pijnlijk om in de spiegel te kijken.
Want dan zie ik een persoon die niet sterk en stabiel is.
Dus heb ik allerlei uitvluchten gezocht, om de pijn te verzachten.
Zoals dat ik dacht dat ik autistisch was, want dan was voor mijn gevoel de schuldlast minder beklemmend.
Maar nu is er niets meer om mij achter te verschuilen, ook niet achter zijn gedrag.
En daarom denk ik inderdaad dat uit elkaar gaan op dit moment niet beter zal zijn.
Je verschuilt je achter de argumenten dat je passief bent, gestagneerd in ontwikkeling, spanning en lichamelijke klachten. Niet sterk en labiel.
Met deze hele opsomming zeg je eigenlijk tegen jezelf: Kijk maar, ik kan het niet, het lukt me niet en dus is het maar beter om niet uit elkaar te gaan. En dus hoef je geen actie te ondernemen en kun je je geweten sussen met de redenatie dat je partner toch wel gelijk heeft met je tekortkomingen.
Rest jou niet anders dan je naar hem te voegen, wat verbeteringen in de marge aan te brengen om jezelf een goed gevoel te geven (kinderdagverblijf) en te leren dealen met je schuldgevoel en je klachten. En zo te blijven hangen in slachtoffergedrag.
Je topics draaien al jaren om ditzelfde onderwerp en behalve er veel over filosoferen, psychologiseren, adviezen vragen en nog meer adviezen vragen, doe je feite niets. Je komt niet in beweging, je handelt niet. Je praat en denkt en vraagt en bedenkt maar door en elke keer zijn er nieuwe redenen, argumenten, diagnoses en theorieën, maar daar blijft het bij. Er verandert niets...
Er zal pas iets veranderen cq verbeteren als je eindelijk eens de daad bij het woord gaat voegen. Als je gaat handelen ondanks je angsten en onzekerheden. Als je jezelf gaat bewijzen dat je sterker en stabieler bent dan je jezelf voorhoudt. Heb de moed om wel in de spiegel te kijken en pak jezelf bij de lurven om daadwerkelijk een beter, vrijer en zelfstandiger leven te creëren voor jou en je kind.
Kom op: put your money where your mouth is en grow soms balls!
De tijd dringt!!
De waarheid heeft het ook niet makkelijk de laatste tijd.
zondag 15 september 2019 19:52
Sterker nog, ik denk dat deze man/relatie die ontwikkeling juist in de weg staat en daarbij zou het me ook nog niet verbazen als dit vanwege zelfsabotage zou blijken te zijn. Want hoe miserabel de situatie ook is en hoe schuldig TO zich ook voelt, kiezen voor jezelf en zèlf en zelfstàndig te moeten handelen is waarschijnlijk vele malen enger en dus is kiezen voor de vertrouwde 'ellende' altijd nog veiliger.Maandag27 schreef: ↑15-09-2019 16:11As ik je lees gaat nl alle energie zitten in maar tegen de klippen op alles rustig houden en jezelf leren wijsmaken dat jij moet veranderen en niets aan hem ligt. Dat kost zoveel moeite, dat die eventueel noodzakelijke ontwikkeling er helemaal niet bij kan. Los van het feit dat ik me Afvraag of je vriend de zwaktes in je karakter niet juist feilloos versterkt. En of ze er wel zo duidelijk zouden zijn als je alleen was, of met een leuke man.
Falen in een situatie waarvan je de ander de schuld kan geven is altijd minder pijnlijk dan falen in het kiezen voor jezelf.
En zo blijft het zoals het is: er wel over blijven praten, filosoferen en fantaseren, maar uiteindelijk niets doen.
De waarheid heeft het ook niet makkelijk de laatste tijd.
zondag 15 september 2019 20:06
Je bent ook geen sterke vrouw en bent ook zeker niet stabiel. Maar daar weet je de oorzaak van. Maar je kiest niet voor verbetering. Dat je je schuldig voelt is misschien ook wel terecht. Je kwetst alle mensen die van je houden en je wordt gekwetst door de persoon die niet van jou houdt en daar kies je voor. Rare keuzes maak jij in het leven.tantejans schreef: ↑15-09-2019 14:41Deze zin raakt me, want bij mezelf ervaar ik ook een diepe onzekerheid en angst.
Het is ook daardoor dat ik probeer rustig en kalm te blijven, want ik heb de neiging om in de verdediging te gaan en dat levert stress op voor beide partijen.
De kritiek die mijn vriend gaf was ook niet geheel onterecht, want ik vind zelf ook dat ik de laatste jaren wat passief ben.
Hij vindt dat ik slecht met kritiek kan omgaan en dat ik mij te snel gekwetst voel.
En soms is dat ook zo.
Heel eerlijk gezegd denk ik inmiddels dat ik zelf ooit in mijn ontwikkeling ben gestagneerd als persoon.
Daardoor heb ik mij onverantwoordelijk gedragen en mijn ouders en broertje veel verdriet gedaan.
Ik heb dat jarenlang niet zo ervaren en dus niet doorgehad wat ik deed en wat mijn aandeel was.
Dat besef valt mij zwaar en ik worstel met mezelf.
Ik voel mij schuldig en tekortschieten.
Wat het extra moeilijk maakt is dat ik door de spanningen lichamelijke klachten krijg.
Daardoor duurt het proces van verbetering lang, want ik vind het pijnlijk om in de spiegel te kijken.
Want dan zie ik een persoon die niet sterk en stabiel is.
Dus heb ik allerlei uitvluchten gezocht, om de pijn te verzachten.
Zoals dat ik dacht dat ik autistisch was, want dan was voor mijn gevoel de schuldlast minder beklemmend.
Maar nu is er niets meer om mij achter te verschuilen, ook niet achter zijn gedrag.
En daarom denk ik inderdaad dat uit elkaar gaan op dit moment niet beter zal zijn.
Sterkte dan maar met het verpesten van je eigen leven en andermans leven. Wat zal jij een spijt krijgen later als je terugkijkt op je leven en beseft dat je de kans had om er iets van te maken, maar er liever een potje maakte.
maandag 16 september 2019 16:45
Even wat rechtzetten; het is een misverstand dat hij continu buien heeft, maximaal 1 x per maand heeft hij zo'n bui en meestal gaat hij dan uit zichzelf al een paar uur apart zitten tot het weer over is.
Soms doet hij dat niet, dan zoekt hij ruzie met mij zoals laatst en meestal is het dan dus het beste om even een paar uur te slikken en te wachten tot de bui over is.
Soms zegt hij dan sorry en soms niet.
Soms doet hij dat niet, dan zoekt hij ruzie met mij zoals laatst en meestal is het dan dus het beste om even een paar uur te slikken en te wachten tot de bui over is.
Soms zegt hij dan sorry en soms niet.
maandag 16 september 2019 16:53
Ik ben een kind van een vader die heel vaak ruzie zocht. En ik was al een heel lief kind van nature, maar werd regelmatig een ongezonde pleaser en een ongezond stil muisje. Wanneer ik werd geprovoceerd (expres de afstandsbediening afpakken, opmerkingen maken over hoe mijn sportgenootjes veel beter waren in mijn hobby en dat hij wel zou komen kijken als ik maar net zo goed zou zijn als zij, opmerkingen over dat het geen wonder was dat mijn vriendje mij niet meer wilde toen mijn eerste vriendje het uitmaakte, etc.) leerde ik al snel dat voor mijzelf opkomen geen zin had (terwijl dat juist heel gezond is in zo'n situatie) want dan werden er nog veel meer kwetsende dingen gezegd. En heel eerlijk gezegd heeft het me best getekend. Ik ben van nature al een softie, maar ik merk dat ik door mijn jeugd nog moeilijker voor mijzelf kan opkomen. Ruziemaken 'kan' ik niet, ik trek me terug als een egel. En ik merk dat het nu, nu ik volwassen ben, in het contact met mannen nog steeds best heel lastig voor mij is. Ik ben inmiddels een ster in reflecteren en in patronen bij mijzelf herkennen, maar het had mij zoveel verdriet en onzekerheid gescheeld wanneer ik die situaties in mijn jeugd had kunnen voorkomen.Betty_Slocombe schreef: ↑15-09-2019 21:28Je hebt een kind. Zorg voor het kind. Deze omgeving is slecht voor een kind.
En TO jij kan dit voor jouw kind voorkomen.
maandag 16 september 2019 17:14
Tante Jans, je hebt al meerdere topics geopend over deze man. Ik denk dat er niet zoveel 'misverstand' is.tantejans schreef: ↑16-09-2019 16:45Even wat rechtzetten; het is een misverstand dat hij continu buien heeft, maximaal 1 x per maand heeft hij zo'n bui en meestal gaat hij dan uit zichzelf al een paar uur apart zitten tot het weer over is.
Soms doet hij dat niet, dan zoekt hij ruzie met mij zoals laatst en meestal is het dan dus het beste om even een paar uur te slikken en te wachten tot de bui over is.
Soms zegt hij dan sorry en soms niet.
Waarom voel je geroepen om deze post te plaatsen, de zaken te vergoelijken en de indruk te doen wekken dat er niet zoveel aan de hand is?
Op alle andere reacties ga je niet in. Het is kennelijk alweer 'goed'. Net zoals de vorige keren...
De waarheid heeft het ook niet makkelijk de laatste tijd.
maandag 16 september 2019 17:17
Ik zou wensen dat jouw ervaringen TO haar ogen doet openen.
Ik vrees echter dat het niet voldoende is.
Arm kind.
De waarheid heeft het ook niet makkelijk de laatste tijd.
maandag 16 september 2019 17:40
Het gaat mij er vooral om dat ik mijzelf leer geruststellen.
Naar mijn idee is dat de basis.
Want als ik zelf kalm blijf kan ik helder denken en zorgen voor mijn zoontje.
Zijn onzekerheid bij hem laten en niet in de war raken.
Mij vooral niet als slachtoffer gaan opstellen. Ik denk inderdaad dat ik te snel in de slachtofferrol schiet.
Timetraveler, wat naar dat je dit is overkomen.
Mijn vriend heeft een oudere dochter en hij doet echt nooit naar tegen zijn dochter.
Ook voor zijn andere ziontje mijn zoontje is hij heel lief en geduldig.
Hij reageert zich nooit af op de kinderen.
Naar mijn idee is dat de basis.
Want als ik zelf kalm blijf kan ik helder denken en zorgen voor mijn zoontje.
Zijn onzekerheid bij hem laten en niet in de war raken.
Mij vooral niet als slachtoffer gaan opstellen. Ik denk inderdaad dat ik te snel in de slachtofferrol schiet.
Timetraveler, wat naar dat je dit is overkomen.
Mijn vriend heeft een oudere dochter en hij doet echt nooit naar tegen zijn dochter.
Ook voor zijn andere ziontje mijn zoontje is hij heel lief en geduldig.
Hij reageert zich nooit af op de kinderen.
maandag 16 september 2019 17:50
Wel op de moeder van zijn kind.
En dat kind leert van haar dat het maar beter zijn mond kan houden, kalm blijven en vooral niet voor zichzelf op moet komen.
Wat denk je dat dat met een kind doet?
De waarheid heeft het ook niet makkelijk de laatste tijd.
maandag 16 september 2019 17:51
Ik wil zeker niet dit topic naar mij toetrekken dus hierna zal ik niet meer reageren, maar nog even dit;tantejans schreef: ↑16-09-2019 17:40Het gaat mij er vooral om dat ik mijzelf leer geruststellen.
Naar mijn idee is dat de basis.
Want als ik zelf kalm blijf kan ik helder denken en zorgen voor mijn zoontje.
Zijn onzekerheid bij hem laten en niet in de war raken.
Mij vooral niet als slachtoffer gaan opstellen. Ik denk inderdaad dat ik te snel in de slachtofferrol schiet.
Timetraveler, wat naar dat je dit is overkomen.
Mijn vriend heeft een oudere dochter en hij doet echt nooit naar tegen zijn dochter.
Ook voor zijn andere ziontje mijn zoontje is hij heel lief en geduldig.
Hij reageert zich nooit af op de kinderen.
1. Het was voor mij minstens net zo kwetsend om te zien hoe hij naar mijn moeder deed. En hoe zij hierin probeerde te plooiien/gladstrijken, steeds de lieve vrede probeerde te bewaren etc. Daarin krijg je als kind ook een soort beeld mee van waarin je je als kind van/als vrouw 'hoort' te gedragen.
2. Natuurlijk kan ik niet over andermans situaties oordelen, maar mijn vader deed dit ook vaak als mijn moeder er niet bij was. Wat ik bedoel te zeggen is; als je iets niet ziet/meekrijgt hoeft dit niet te betekenen dat zich iets niet voordoet.
maandag 16 september 2019 17:54
In wat voor relatie zit jij dat jij jezelf moet geruststellen voor de buien en de emotionele chantage van je vriend?
Jij noemt dat geruststellen. Ik noem dat je kop in het zand steken.
De waarheid heeft het ook niet makkelijk de laatste tijd.
maandag 16 september 2019 18:53
Het is ijdele hoop, maar misschien kun je goed lezen wat Timetraveler schreef.
Kijk, jij hebt de sleutel tot verandering, TO. Maar jij doet liever heel omslachtig en ingewikkeld. Een opgroeiend kind heeft daar niets aan, gepsychologiseer kun je niet eten of knuffelen. Dat kind moet veilig en zeker opgroeien en jij hebt de verantwoordelijkheid dat te waarborgen.
Stel jezelf eens de vraag waarom je je kind minder belangrijk vindt dan deze relatie op deze manier.
Kijk, jij hebt de sleutel tot verandering, TO. Maar jij doet liever heel omslachtig en ingewikkeld. Een opgroeiend kind heeft daar niets aan, gepsychologiseer kun je niet eten of knuffelen. Dat kind moet veilig en zeker opgroeien en jij hebt de verantwoordelijkheid dat te waarborgen.
Stel jezelf eens de vraag waarom je je kind minder belangrijk vindt dan deze relatie op deze manier.
