Psyche
alle pijlers
Partner zoekt soms expres ruzie.
woensdag 11 september 2019 17:44
Zoals de titel zegt zoekt mijn vriend soms, dus zeg maar maximaal 1x in de maand expres ruzie met mij.
Hij is niet altijd tevreden met zichzelf met zijn leven met mij.
Hij uit dat soms door mij te wijzen op mijn tekortkomingen.
Het valt niet altijd mee om dat te slikken, al heb ik gemerkt dat dat toch meestal het beste werkt, het is altijd een momentopname.
Meestal werkt het dus om gewoon een beetje stoïcijns te blijven onder zijn onvrede.
Maar soms drijft hij het volgens mij expres op de spits.
Ik zie dat meestal niet aankomen en ondanks dat ik mij heb voorgenomen om mij niet op de kast te laten jagen ga ik soms op zulke momenten toch de discussie met hem aan.
Zoals gisteren.
En dan weet ik dat het nergens op slaat, maar ik word onzeker omdat hij dreigt de relatie te verbreken.
En dan vind ik het dus moeilijk om kalm te blijven, ook al weet ik dat dat op zulke momenten de enige manier is.
Ik weet dit meestal te omzeilen door nergens echt op in te gaan door niet toe te happen en door hem even af te leiden van het moment door bvb te zeggen: ik ga even naar de wc.
Maar dus ongeveer eens per maand zoekt hij het echt op door me uit te dagen en te beledigen op mijn zwakke plekken.
Hij zegt ook op zulke momenten dat hij eigenlijk niet in een relatie wil zijn.
Hij probeert me ook echt te raken heb ik het idee, want hij zegt dingen zoals dat hij mij een slechte en egocentrische moeder vindt...en dat is denk ik nu nét het enige waar hij mij nog in kan raken, mijn moederhart; de rest heb ik allemaal al eerder meegemaakt en kan ik wel mee dealen, maar dat deed even pijn.
Want er zou misschien een kern van waarheid in kunnen zitten.
Het is niet erg, ik bedoel, ik overleef het wel en zo...maar ik heb steun nodig, emotionele.
Hij is geen agressief persoon en ik zelf heb ook veel moeten leren, was zelf vroeger ook een beetje meer zo dat ik anderen soms de schuld gaf van mijn eigen shit.
Het is alleen heel jammer dat ik soms toch aan mezelf ga twijfelen.
En dat ik soms tóch hap, zoals gisteren.
Ik zoek met dit topic steun om mij de kracht te geven om in mezelf te geloven en om mijn cool te bewaren.
Ik wil niet de strijd aangaan, niet met hem en niet in dit topic want ik ben al jaren moegestreden.
Het begon toen ik nog een kind was met een hele sadistische leraar en sindsdien heb ik moeite met mijn zelfvertrouwen.
Zoals ik al zei is mijn vriend geen kwaaie, bovendien hebben wij samen een kind van anderhalf.
Meestal is het wél oké en gezellig en soms zijn er moeilijke momenten.
Dus tja, wie heeft dat ook weleens, dat hij denkt van, oeps...daar gaan we weer?
Hij is niet altijd tevreden met zichzelf met zijn leven met mij.
Hij uit dat soms door mij te wijzen op mijn tekortkomingen.
Het valt niet altijd mee om dat te slikken, al heb ik gemerkt dat dat toch meestal het beste werkt, het is altijd een momentopname.
Meestal werkt het dus om gewoon een beetje stoïcijns te blijven onder zijn onvrede.
Maar soms drijft hij het volgens mij expres op de spits.
Ik zie dat meestal niet aankomen en ondanks dat ik mij heb voorgenomen om mij niet op de kast te laten jagen ga ik soms op zulke momenten toch de discussie met hem aan.
Zoals gisteren.
En dan weet ik dat het nergens op slaat, maar ik word onzeker omdat hij dreigt de relatie te verbreken.
En dan vind ik het dus moeilijk om kalm te blijven, ook al weet ik dat dat op zulke momenten de enige manier is.
Ik weet dit meestal te omzeilen door nergens echt op in te gaan door niet toe te happen en door hem even af te leiden van het moment door bvb te zeggen: ik ga even naar de wc.
Maar dus ongeveer eens per maand zoekt hij het echt op door me uit te dagen en te beledigen op mijn zwakke plekken.
Hij zegt ook op zulke momenten dat hij eigenlijk niet in een relatie wil zijn.
Hij probeert me ook echt te raken heb ik het idee, want hij zegt dingen zoals dat hij mij een slechte en egocentrische moeder vindt...en dat is denk ik nu nét het enige waar hij mij nog in kan raken, mijn moederhart; de rest heb ik allemaal al eerder meegemaakt en kan ik wel mee dealen, maar dat deed even pijn.
Want er zou misschien een kern van waarheid in kunnen zitten.
Het is niet erg, ik bedoel, ik overleef het wel en zo...maar ik heb steun nodig, emotionele.
Hij is geen agressief persoon en ik zelf heb ook veel moeten leren, was zelf vroeger ook een beetje meer zo dat ik anderen soms de schuld gaf van mijn eigen shit.
Het is alleen heel jammer dat ik soms toch aan mezelf ga twijfelen.
En dat ik soms tóch hap, zoals gisteren.
Ik zoek met dit topic steun om mij de kracht te geven om in mezelf te geloven en om mijn cool te bewaren.
Ik wil niet de strijd aangaan, niet met hem en niet in dit topic want ik ben al jaren moegestreden.
Het begon toen ik nog een kind was met een hele sadistische leraar en sindsdien heb ik moeite met mijn zelfvertrouwen.
Zoals ik al zei is mijn vriend geen kwaaie, bovendien hebben wij samen een kind van anderhalf.
Meestal is het wél oké en gezellig en soms zijn er moeilijke momenten.
Dus tja, wie heeft dat ook weleens, dat hij denkt van, oeps...daar gaan we weer?
maandag 16 september 2019 18:59
Dat werkt zeker maar één kant op gok ik.the_Wicked_Witch schreef: ↑16-09-2019 18:55En daarnaast, als je van je kind houdt zorg je goed voor zijn moeder. Een moeder die voornamelijk druk is met zichzelf en haar relatie kan niet goed openstaan voor de emotionele behoeften van haar kind.
Een inschattingsfout kan heel snel fataal zijn bij wat wij doen
maandag 16 september 2019 19:13
Dit!Betty_Slocombe schreef: ↑16-09-2019 18:53Stel jezelf eens de vraag waarom je je kind minder belangrijk vindt dan deze relatie op deze manier.
De waarheid heeft het ook niet makkelijk de laatste tijd.
dinsdag 17 september 2019 18:46
Ondanks dat je niet meer gereageerd hebt, wil ik toch nog post aan je schrijven tantejans. Het valt me namelijk op hoe weinig en lauw je eigenlijk reageert op een situatie die toch ernstig en urgent te noemen is.
Kan het zijn dat de reacties te confronterend voor je zijn dat je ze liever niet tot je door wilt laten dringen en als gevolg in de vermijdende en verdedigende modus schiet?
Ik vind het oprecht wat zorgelijk dat je niet in gesprek gaat over de dringende adviezen en oprechte waarschuwingen, maar alleen summier wat schrijft over het rechtzetten van misverstanden en het belang van jezelf leren geruststellen.
En dat terwijl iedereen je hier op het hart druk om de ernst van de situatie vooral onder ogen te zien en je te manen om te handelen in het belang van je kind.
Mogelijk ervaar je onze berichten als verwijtend of misschien als bevestiging van je tekortkomingen en wil je ze liever niet lezen of denk je dat wij het allemaal te negatief zien. Wellicht roepen ze angst bij je op die voor een verlammend effect zorgt en vertel je jezelf dat je binnen deze relatie ook wel oplossingen zal kunnen vinden, mits je de kalmte weet te bewaren en jezelf onder controle houdt.
Maar tantejans, ik geloof dat ook jij diep in je hart weet dat dit niet de weg is. En dat je vroeg of laat verantwoordelijkheid zult moeten nemen voor je eigen leven en vooral dat van je zoontje. Ik hoop en wens je dat je die keuze vrijwillig zal kunnen kunnen maken en dat de situatie er niet toe zal dwingen. Ik hoop ook dat je je realiseert dat de tijd dringt en hoe langer je draalt en niet handelt, hoe meer schade je je zoontje toe zal brengen.
Je angsten en onzekerheden mogen niet langer een belemmering zijn, je zult je er niet achter kunnen verschuilen om niet te handelen. Het is hoog tijd dat je je ogen opent en jezelf in de spiegel aankijkt. Geruststellen is geen optie, want er valt niets gerust te stellen. De situatie vraagt om actie, om verantwoordelijkheid en handelen. Dat hoef je niet alleen te doen, maar je opties onderzoeken en hulp vragen en krijgen is ook onderdeel van verantwoordelijkheid nemen en kiezen voor de gezonde weg.
Ik zou hier niet zo op hameren als je geen kind zou hebben. Dan zou je mogen kiezen zoals je wilt leven. Maar jouw zoontje heeft geen keuze maar verdient een goede, gezonde en stabiele start van zijn leven. En zijn moeder heeft de taak en verantwoordelijkheid om hem op de eerste plaats te zetten in haar leven en hem alle prioriteit te geven. En eerlijk tantejans, dat doe jij niet. Je doet hem tekort en je schaadt hem als je niet handelt. Open je ogen, sus jezelf niet gerust maar handel in het belang van je kind. Dat is je taak als moeder. Liever vandaag dan morgen. De tijd dringt!
Kan het zijn dat de reacties te confronterend voor je zijn dat je ze liever niet tot je door wilt laten dringen en als gevolg in de vermijdende en verdedigende modus schiet?
Ik vind het oprecht wat zorgelijk dat je niet in gesprek gaat over de dringende adviezen en oprechte waarschuwingen, maar alleen summier wat schrijft over het rechtzetten van misverstanden en het belang van jezelf leren geruststellen.
En dat terwijl iedereen je hier op het hart druk om de ernst van de situatie vooral onder ogen te zien en je te manen om te handelen in het belang van je kind.
Mogelijk ervaar je onze berichten als verwijtend of misschien als bevestiging van je tekortkomingen en wil je ze liever niet lezen of denk je dat wij het allemaal te negatief zien. Wellicht roepen ze angst bij je op die voor een verlammend effect zorgt en vertel je jezelf dat je binnen deze relatie ook wel oplossingen zal kunnen vinden, mits je de kalmte weet te bewaren en jezelf onder controle houdt.
Maar tantejans, ik geloof dat ook jij diep in je hart weet dat dit niet de weg is. En dat je vroeg of laat verantwoordelijkheid zult moeten nemen voor je eigen leven en vooral dat van je zoontje. Ik hoop en wens je dat je die keuze vrijwillig zal kunnen kunnen maken en dat de situatie er niet toe zal dwingen. Ik hoop ook dat je je realiseert dat de tijd dringt en hoe langer je draalt en niet handelt, hoe meer schade je je zoontje toe zal brengen.
Je angsten en onzekerheden mogen niet langer een belemmering zijn, je zult je er niet achter kunnen verschuilen om niet te handelen. Het is hoog tijd dat je je ogen opent en jezelf in de spiegel aankijkt. Geruststellen is geen optie, want er valt niets gerust te stellen. De situatie vraagt om actie, om verantwoordelijkheid en handelen. Dat hoef je niet alleen te doen, maar je opties onderzoeken en hulp vragen en krijgen is ook onderdeel van verantwoordelijkheid nemen en kiezen voor de gezonde weg.
Ik zou hier niet zo op hameren als je geen kind zou hebben. Dan zou je mogen kiezen zoals je wilt leven. Maar jouw zoontje heeft geen keuze maar verdient een goede, gezonde en stabiele start van zijn leven. En zijn moeder heeft de taak en verantwoordelijkheid om hem op de eerste plaats te zetten in haar leven en hem alle prioriteit te geven. En eerlijk tantejans, dat doe jij niet. Je doet hem tekort en je schaadt hem als je niet handelt. Open je ogen, sus jezelf niet gerust maar handel in het belang van je kind. Dat is je taak als moeder. Liever vandaag dan morgen. De tijd dringt!
De waarheid heeft het ook niet makkelijk de laatste tijd.
dinsdag 17 september 2019 20:09
Dus de volgende keer als hij begint met ruzie zoeken, dan pak je je zoon mee en wat spullen en ga je naar je (al vantevoren ingelichte) vriendin/zus/broer whatever.
Vertel hem dat je dit gaat doen de eerstvolgende keer dat hij zo onredelijk kinderachtig gaat doen.
En als hij geen hulp zoekt, dan weet je niet of je nog wel terugkomt .
Waarschijnlijk niet.
Je bent v******e geen deurmat!
Vertel hem dat je dit gaat doen de eerstvolgende keer dat hij zo onredelijk kinderachtig gaat doen.
En als hij geen hulp zoekt, dan weet je niet of je nog wel terugkomt .
Waarschijnlijk niet.
Je bent v******e geen deurmat!
dinsdag 17 september 2019 21:15
Ik lees alle berichten.
Ja ik reageer niet veel, dat komt inderdaad omdat ik dat moeilijk vind.
Ik ben ook bang om te hard van stapel te lopen.
Er is een fragiel evenwicht nu, maar het is beter dan geen evenwicht.
Ik ben het afgelopen jaar bij een psycholoog geweest en nu is er even een stop in de behandeling omdat ik niet verder kwam.
De psycholoog heeft mij nooit aangeraden om bij hem weg te gaan.
Dat weegt ook mee voor mij.
Inmiddels heb ik bericht dat zoontje over 2 maanden maar de dagopvang kan.
Het laatste bericht is wel praktisch.
Ik zal een eventuele volgende keer gewoon meteen weggaan.
Ik heb daarvoor ook een plek en het is handig dat ik mij er op voorbereid kwa mindset.
Ja ik reageer niet veel, dat komt inderdaad omdat ik dat moeilijk vind.
Ik ben ook bang om te hard van stapel te lopen.
Er is een fragiel evenwicht nu, maar het is beter dan geen evenwicht.
Ik ben het afgelopen jaar bij een psycholoog geweest en nu is er even een stop in de behandeling omdat ik niet verder kwam.
De psycholoog heeft mij nooit aangeraden om bij hem weg te gaan.
Dat weegt ook mee voor mij.
Inmiddels heb ik bericht dat zoontje over 2 maanden maar de dagopvang kan.
Het laatste bericht is wel praktisch.
Ik zal een eventuele volgende keer gewoon meteen weggaan.
Ik heb daarvoor ook een plek en het is handig dat ik mij er op voorbereid kwa mindset.
dinsdag 17 september 2019 23:50
Waarom kwam je eigenlijk niet verder? Waarop stagneerde de behandeling?
Hoe zit het met je persoonlijke ontwikkeling, heb je de ruimte en mogelijkheden daarvoor?
Een psycholoog gaat jou niet aanraden om je relatie te verbreken, dat is niet de taak van een therapeut.
Dat kan dus ook geen overweging zijn om die optie naast je neer te leggen.
De waarheid heeft het ook niet makkelijk de laatste tijd.
woensdag 18 september 2019 06:02
Ik ben bang dat ik mezelf herhaal, maar zolang al je energie gaat zitten in je cool bewaren en rustig blijven, is er geen ruimte voor welke ontwikkeling dan ook. Zou het kunnen dat dát is waarom de psych de behandeling heeft stopgezet? Of misschien omdat je net zo vaag en ontwijkend doet als hier; je stipt eerst aan hoe erg je het vindt en daarna gooi je er allerlei omhullende termen in om het weer af te zwakken en jezelf omlaag te halen.
En maar eens per maand een uitbarsting; dat is nog steeds best veel. Dat zijn er 12 per jaar en nog meer dan 200 voor je kind volwassen is en voor zichzelf kan kiezen.
Lieve Tantejans, je kind en jij zijn meer waard dan dit. Als weggaan zo slecht voor je voelt, probeer dan hulp van relatietherapie. Of zoek eens contact met de psycholoog van vroeger. Maar echt, begin eens met te luisteren naar wat je zelf zegt. Je hebt geen toestemming van je ouders of behandelaars nodig of vage psychologische termen.
Het enige wat jij nodig hebt, is een veilige plek voor jezelf en je kind!
En maar eens per maand een uitbarsting; dat is nog steeds best veel. Dat zijn er 12 per jaar en nog meer dan 200 voor je kind volwassen is en voor zichzelf kan kiezen.
Lieve Tantejans, je kind en jij zijn meer waard dan dit. Als weggaan zo slecht voor je voelt, probeer dan hulp van relatietherapie. Of zoek eens contact met de psycholoog van vroeger. Maar echt, begin eens met te luisteren naar wat je zelf zegt. Je hebt geen toestemming van je ouders of behandelaars nodig of vage psychologische termen.
Het enige wat jij nodig hebt, is een veilige plek voor jezelf en je kind!
woensdag 18 september 2019 13:21
In al je berichten klink je als een geslagen hond die de situatie gelaten over zich heen laat komen. Murw en onderworpen.
Nergens lees ik iets van levenslust, laat staan een motivatie of initiatief om weer levenslust te krijgen.
Om iets van je leven te maken en verantwoordelijkheid te nemen voor dat leven. Het belang van je kind lijkt je daarbij ook niet te raken.
Wat wil je eigenlijk met je leven tantejans? Wat zijn je wensen en behoeften en wordt daarin voorzien? En wat heeft je zoontje nodig?
Hoe komt het dat je geen enkele stap onderneemt naar een beter leven of naar de hulp die je daarin kan voorzien?
Want ik kan me toch niet voorstellen dat je een fragiel evenwicht voor ogen hebt als hoogst haalbaar voor een gelukkig levensdoel....
De waarheid heeft het ook niet makkelijk de laatste tijd.
zondag 22 september 2019 11:25
Ik denk dat ik bang was dat ik mijn psycholoog te veel zou belasten nu ik weet dat zij een ziekte heeft en ik wilde een "goede" cliënt zijn.*Sikkepit* schreef: ↑17-09-2019 23:50Waarom kwam je eigenlijk niet verder? Waarop stagneerde de behandeling?
Hoe zit het met je persoonlijke ontwikkeling, heb je de ruimte en mogelijkheden daarvoor?
Haar en mezelf bewijzen dat ik het goede kan doen...dat ik het waard ben om moeder te zijn, om er überhaupt te zijn.
Dit is overigens al de tweede psycholoog op een rij die een ernstige ziekte krijgt tijdens de behandeling.
Ook kon ik mijn diagnose niet accepteren die ik een aantal jaar eerder had gekregen.
Het is een persoonlijkheidsstoornis nao.
Een fragiele persoonlijkheidsorganisatie met een slecht ontwikkelde identiteit.
Daardoor erg snel overprikkeld.
En ik schaam mij daarvoor en weet er niet goed raad mee.
Ik voel mij echt mislukt als persoon.
Ik ben veel banger voor de andere mensen dan ik durf toe te geven en ik voel mij vaak minderwaardig.
Maar ik heb ook geprobeerd om dat te overschreeuwen en te negeren en heb daarmee sommige mensen, inclusief mezelf veel verdriet gedaan in het verleden.
En ik ben bang om overspannen en depressief te raken.
Dus ik had het over autisme en lichamelijke klachten en ik rationaliseerde veel.
Ik kon niet goed bij mijn gevoel komen.
Dat is ook juist onderdeel van mijn probleem.
Ik blokkeerde.
Soms wees ik in mijn gedachten de hele tak van de psychologie af, maar ik durfde dat niet naar mijn psychologe uit te spreken omdat ik haar niet wilde kwetsen.
Ik snakte naar meer structuur en duidelijkheid, maar ook naar rust.
Ik maakte mezelf wijs dat het wel oké was, dat het wel redelijk goed ging.
Ik had ook alles al verteld en begon in herhaling te vallen.
Mijn psycholoog bood mij meteen in het begin van de behandeling emdr, maar ik durfde het niet te proberen omdat ik bang was dat ik daarin zou falen of dat het wel zou werken maar dat ik er dan in zou blijven hangen of zoiets, dus ik wimpelde het een beetje af.
Ik snap zelf nu achteraf niet zo goed waarom ik die emdr niet gewoon meteen probeerde.
Ik was en ben bang dat niets ooit echt zal gaan helpen of werken voor mij en mijn grootste angst was niet om te worden gekleineerd en vernederd, maar om te worden buitengesloten en opgegeven...mijn diepste angst is volgens mij dat ik anderen wegjaag en niet lief kan hebben en dat ik niet lief te hebben ben.
Maar ik weet eigenlijk bijna nooit iets echt zeker door gebrek aan contact met mezelf.
Ik heb nu achteraf het idee dat mijn psycholoog misschien heeft afgewacht tot ik zelf over de brug zou komen, maar ze heeft 6 weken geleden gezegd dat zij mij zou bellen en ze heeft dat niet gedaan.
Ik heb haar ook niet gebeld, maar ik ga dat wel doen morgen.
Al ben ik bang dat ze misschien te ziek is.
Het grootste deel van mijn aandacht en energie gaat nu naar mijn zoontje, want ik wil hem niet tekort doen en veel aandacht en liefde geven.
Maar dat betekent wel in mijn geval dat ik weinig energie overhoud voor wat anders.
En ik moet ook nog werken en huishouden doen.
Dus ik heb weinig ruimte voor therapie.
Ik probeer nu wat ruimte te creëren via die dagopvang.
Dit was openhartiger dan ooit en ik hoop dat het oordeel niet te hard zal zijn, want mijn hart klopt in mijn keel dat ik dit zo ga posten.
zondag 22 september 2019 12:39
Lieve Tantejans,
Wat denk je veel voor anderen. Dat is het eerste wat ik denk. Laat alsjeblieft anderen besluiten of ze je willen helpen. Als een zorgverlener te ziek is, geeft ze dat zelf wel aan, daar hoef je niet voor te denken. En je hoeft niet haar beste patiënt ooit te zijn, als tantejans met al haar eigenaardigheden ben je bijzonder genoeg. Ze heeft meer aan mensen die Misschien ‘rare’ antwoorden geven die eerlijk en open zijn, dan aan cliënten die zelfs daar de schijn op houden.
Probeer, ondanks alles wat je van je vindt dat er mis is, toch met wat meer liefde naar jezelf te kijken. Hang niet aan etiketjes of uitleg of verklaring, maar begin te voelen. Stop met ellenlange psychologische verhandelingen maar probeer het eens simpel aan jezelf uit te leggen. Het leest nl alsof je je nu verstopt achter al die uitleg. Zoek mensen die je in je waarde laten en je leren dat je ok bent zoals je bent, ook al ben je niet altijd blij of cool. Misschien dat je dan jezelf gunt om tantejans de moeite waard te vinden.
En pas als je dat durft, snap je waarom het hele Viva forum je adviseert deze vriend achter je te laten. Omdat hij niet helpt bij je beter te doen voelen, je dwingt om met zijn gevoel bezig te zijn ipv op jezelf te letten en omdat je echt beter waard bent.
En daar gaat je kind echt heel Erg van profiteren.
Wat denk je veel voor anderen. Dat is het eerste wat ik denk. Laat alsjeblieft anderen besluiten of ze je willen helpen. Als een zorgverlener te ziek is, geeft ze dat zelf wel aan, daar hoef je niet voor te denken. En je hoeft niet haar beste patiënt ooit te zijn, als tantejans met al haar eigenaardigheden ben je bijzonder genoeg. Ze heeft meer aan mensen die Misschien ‘rare’ antwoorden geven die eerlijk en open zijn, dan aan cliënten die zelfs daar de schijn op houden.
Probeer, ondanks alles wat je van je vindt dat er mis is, toch met wat meer liefde naar jezelf te kijken. Hang niet aan etiketjes of uitleg of verklaring, maar begin te voelen. Stop met ellenlange psychologische verhandelingen maar probeer het eens simpel aan jezelf uit te leggen. Het leest nl alsof je je nu verstopt achter al die uitleg. Zoek mensen die je in je waarde laten en je leren dat je ok bent zoals je bent, ook al ben je niet altijd blij of cool. Misschien dat je dan jezelf gunt om tantejans de moeite waard te vinden.
En pas als je dat durft, snap je waarom het hele Viva forum je adviseert deze vriend achter je te laten. Omdat hij niet helpt bij je beter te doen voelen, je dwingt om met zijn gevoel bezig te zijn ipv op jezelf te letten en omdat je echt beter waard bent.
En daar gaat je kind echt heel Erg van profiteren.
maandag 23 september 2019 01:58
Je hoeft niet te wachten tot het weer gebeurt. Als jij er van overtuigd bent dat je dit niet meer wilt dan kun je hem dat ook nu vertellen. (of NU de consequentie trekken: ik ben klaar met je), Dan is het ook makkelijker om in je kracht te gaan staan: Het overkomt je niet onverwacht, maar jij kiest ervoor om het nu een halt toe te roepen.
Screw it, let's do it!
maandag 23 september 2019 11:06
Ik had al een beetje gedacht dat je niet meer zou reageren en dit topic dood zou laten bloeden tantejans. Reuze dapper van je dat je tòch gereageerd hebt en je zo kwetsbaar hebt durven opstellen in je post.
Dat is dapper èn eerlijk. Eerlijk vooral ook naar jezelf en dat is eigenlijk het belangrijkste om mee te beginnen. Want ik lees zoveel vormen waarin je je verschuilt en verschuilen is jezelf weghouden van de realiteit. Je verstoppen voor de werkelijkheid weerhoudt jezelf van handelen en houdt je gevangen in een verstikkende omgeving waarin je jezelf alleen maar staande kunt houden met veel discipline en 'cool' blijven. Net zolang tot je stikt....
Deze constatering is geen verwijt aan jouw adres. Want ik begrijp het wel. Jouw leven wordt beheerst door angst en zelfverwijt en je hebt jezelf daarin compleet klem gezet. Je bent bang om te falen, maar ook bang voor 'succes'. Angst dat iets mislukt, maar ook dat het lukt. Oftewel, goed beschouwd kan je geen kant meer op. Welke keuze je ook maakt en welke weg je ook inslaat, je wordt altijd dwarsgezeten door angst. En dat je je láát dwarszitten ga je vervolgens jezelf verwijten dat maakt je onzeker, klein en machteloos. Je kan geen kant meer op.
En dus heb je geen andere optie dan je te verschuilen. In rationalisatie, in diagnoses, in psychische verhandelingen, in halve waarheden en excuses.
Je psycholoog had je een mogelijke uitweg geboden, maar je angst hield je tegen. Want wie weet wat er ligt bij de uitgang? Wie weet gaat de geest uit de fles? En wat als er geen weg terug is?
Maandag27 heeft een mooie post geschreven waar ik me graag bij aansluit.
Ga leren om jezelf te waarderen, om goed te zijn zoals je bent en van jezelf te houden met alles wat bij jou hoort. Zonder labels of diagnoses. Dat begint met eerlijk en kwetsbaar durven zijn, zoals je in je laatste post doet. Ervaren dat, ook al klopt je hart in je keel en voel je grote angst, je toch in staat zal zijn tot die dingen die nu vermijdt. De dingen die je nu weerhouden van rust en vrijheid.
Ik ben het ook eens met Maandag27 dat als je leert jezelf een goed leven te gunnen omdat je dat waard bent, je mensen om je heen zult krijgen die je daarin ondersteunen en niet onderuithalen zoals nu gebeurt. Dan zal je ook je vriend met andere ogen gaan bekijken en hem niet langer een belemmering voor jouw geluk en vrijheid (en daarmee ook voor je zoontje!) laten zijn.
Ik hoop dat je het aandurft om je laatste post uit te printen en mee te nemen naar je psycholoog (wel bellen! En realiseer je dat geen tijd voor therapie óók een manier van verschuilen is!) en deze tekst de opening te laten zijn voor een nieuwe therapie-insteek waarin je angst niet langer de richting laat bepalen, maar waarin jij ervoor gaat om zelf de regie over jouw leven weer te nemen!
Deze post was een moedige eerste stap. Daar mag je trots op zijn.
Laat het alsjeblieft niet de laatste zijn maar de opmaat naar vrijheid en autonomie.
Je hebt het zelf in handen...
Dat is dapper èn eerlijk. Eerlijk vooral ook naar jezelf en dat is eigenlijk het belangrijkste om mee te beginnen. Want ik lees zoveel vormen waarin je je verschuilt en verschuilen is jezelf weghouden van de realiteit. Je verstoppen voor de werkelijkheid weerhoudt jezelf van handelen en houdt je gevangen in een verstikkende omgeving waarin je jezelf alleen maar staande kunt houden met veel discipline en 'cool' blijven. Net zolang tot je stikt....
Deze constatering is geen verwijt aan jouw adres. Want ik begrijp het wel. Jouw leven wordt beheerst door angst en zelfverwijt en je hebt jezelf daarin compleet klem gezet. Je bent bang om te falen, maar ook bang voor 'succes'. Angst dat iets mislukt, maar ook dat het lukt. Oftewel, goed beschouwd kan je geen kant meer op. Welke keuze je ook maakt en welke weg je ook inslaat, je wordt altijd dwarsgezeten door angst. En dat je je láát dwarszitten ga je vervolgens jezelf verwijten dat maakt je onzeker, klein en machteloos. Je kan geen kant meer op.
En dus heb je geen andere optie dan je te verschuilen. In rationalisatie, in diagnoses, in psychische verhandelingen, in halve waarheden en excuses.
Je psycholoog had je een mogelijke uitweg geboden, maar je angst hield je tegen. Want wie weet wat er ligt bij de uitgang? Wie weet gaat de geest uit de fles? En wat als er geen weg terug is?
Maandag27 heeft een mooie post geschreven waar ik me graag bij aansluit.
Ga leren om jezelf te waarderen, om goed te zijn zoals je bent en van jezelf te houden met alles wat bij jou hoort. Zonder labels of diagnoses. Dat begint met eerlijk en kwetsbaar durven zijn, zoals je in je laatste post doet. Ervaren dat, ook al klopt je hart in je keel en voel je grote angst, je toch in staat zal zijn tot die dingen die nu vermijdt. De dingen die je nu weerhouden van rust en vrijheid.
Ik ben het ook eens met Maandag27 dat als je leert jezelf een goed leven te gunnen omdat je dat waard bent, je mensen om je heen zult krijgen die je daarin ondersteunen en niet onderuithalen zoals nu gebeurt. Dan zal je ook je vriend met andere ogen gaan bekijken en hem niet langer een belemmering voor jouw geluk en vrijheid (en daarmee ook voor je zoontje!) laten zijn.
Ik hoop dat je het aandurft om je laatste post uit te printen en mee te nemen naar je psycholoog (wel bellen! En realiseer je dat geen tijd voor therapie óók een manier van verschuilen is!) en deze tekst de opening te laten zijn voor een nieuwe therapie-insteek waarin je angst niet langer de richting laat bepalen, maar waarin jij ervoor gaat om zelf de regie over jouw leven weer te nemen!
Deze post was een moedige eerste stap. Daar mag je trots op zijn.
Laat het alsjeblieft niet de laatste zijn maar de opmaat naar vrijheid en autonomie.
Je hebt het zelf in handen...
De waarheid heeft het ook niet makkelijk de laatste tijd.
voor jou TO!!
