Schema therapie kletspraat

31-10-2018 09:32 1693 berichten
Omdat er hier toch wel een flink aantal dames zijn die:
- Schematherapie volgen
- Van plan zijn schematherapie te gaan volgen
- Schematherapie hebben gevolgd

Leek het me leuk om hierover met elkaar te kletsen. Wat je meemaakt, hebt geleerd, waar je tegenaan loopt... Wie weet kunnen we dingen bij elkaar herkennen of tips met elkaar uitwisselen.

Over mezelf:
Ik volg groepsschematherapie. Ben hier nu iets meer dan een half jaar mee bezig en tot nu toe met goed resultaat, maar elke keer als ik iets oplos komt er wel weer iets anders naar boven. Maar ik ga door tot ik het gevoel heb dat ik er echt klaar mee ben.
Fijn dat je nu het gevoel hebt dat je op het goede pad bent, DonutMetChocolade. Helaas heb ik dat ook wel gehad, dat gevoel dat je van het kastje naar de muur wordt gestuurd. Hier is het ook een lange zoektocht geweest voor ik bij schematherapie terecht kwam. Hopelijk kun je snel starten!

@Prazo: hoe gaat het nu met je? Hopelijk heb je het zure gevoel een beetje van je af kunnnen zetten?


Hier gaat het nu gelukkig wat beter dan vorige week. Op maandag was ik nog erg emotioneel, maar heb toen wel een heel goed gesprek gehad met mijn moeder. Dit gaf me toch wel meer het gevoel dat er een stukje acceptatie en wederzijds begrip is gekomen :heart:
Alle reacties Link kopieren
DonutMetChocolade schreef:
22-07-2020 14:57
Hallo allemaal! Ik schrijf ook graag mee hier. Ik loop al een paar jaar met angsten mede begonnen omdat mijn vader suïcidaal depressief werd en nog steeds is en mijn moeder hier kort na een hartinfarct kreeg. Ik was 18 toen dit begon inclusief dus de angsten. Binnen het GGZ van het kastje naar de muur gestuurd. Eerst basis GGZ en toen na 10 sessies naar de specialistische GGZ. Deze meneer vroeg zich af waarom ik was doorgestuurd. Angst was maar angst, gewoon doen en niet zo aanstellen. Met tranen vertrokken uit ons eerste gesprek en nooit meer terug gegaan.

Na twee jaar nog steeds lopende met klachten ondanks het altijd doen en doorzetten weer naar het basis GGZ en na wat gesprekken weer doorgestuurd naar de specialistische GGZ. Die stuurde me weer door naar groepstherapie voor emotie regulatie ondanks dat dat totaal niet bij mijn klachten aansloot maar ik vertrouwde de behandelaar maar. Toch na een halfjaar niet van de angsten af, weer na doorgestuurd naar de basis GGZ en toen weer naar specialistisch. Goed, ik ben dus al aardig lang bezig.

Ik voelde me vanaf vorige maand depressief worden en wanhopig. Het gevoel dat het nooit meer beter ging worden en mijn psycholoog stelde ITH voor. Erg heftig vond ik dat, hoe helpt dat me nou weer verder. Goed bedoeld uiteraard, ze maakte zich zorgen. Nu vandaag eindelijk een goed gesprek gehad met mijn psycholoog gehad. Cognitieve gedragstherapie werkt gewoon niet voor mij en het zit waarschijnlijk veel dieper. De angsten zijn een uiting en niet de core problem. Eindelijk voel ik me gehoord. Schematherapie it is. Ik moet nog wel even wachten voor ik echt het behandeltraject in kan gaan door vakanties en mijn eigen psycholoog gaat weg dus iemand anders moet dit oppakken met mij. Ik weet nog niet precies wanneer dit is maar maandag hoor ik meer. Waarschijnlijk kan ik over een maand aan de slag.

Eindelijk voel ik weer hoop. Dat er toch nog mogelijkheden zijn. Ik ben niet uitbehandeld en opgegeven. Wel is er heel veel fout gegaan tijdens mijn complete traject binnen het GGZ. In het begin al gelijk een psycholoog die vergat me op een wachtlijst te zetten. Maanden voor niks gewacht. Na de groepstherapie verkeerd doorgestuurd. Een psycholoog die maanden wachtte met me überhaupt doorsturen omdat ze het druk had. Mijn vertrouwen in het GGZ is dus aardig beschadigd vandaar ook het verlies van mijn hoop. Nu zie ik toch eindelijk een lichtpuntje aan het einde van de donkere tunnel. Oh jongens wat hoop ik toch dat dit hetgeen gaat zijn wat me verder helpt. Ik schrijf dus graag mee en ben erg benieuwd naar jullie inzichten/verhalen. Je kan wellicht merken dat ik er zin in heb. :cheer:
Welkom donut, leuk als je meeschrijft. Misschien gedeelde smart, ook ik heb nare ervaringen binnen de GGZ. Het geeft nog steeds een naar gevoel dat er zo met mij omgegaan is. Aan de andere kant ben ik trots op mezelf dat ik doorgezet heb, steeds weer op zoek naar goede hulp.
Ik hoop dat je veel kan leren in schematherapie. Ga je individueel of groepstherapie doen?
Alle reacties Link kopieren
Prazo, wat naar hoe je de vakantie ingaat.
Maar knap hoe je ziet dat je verlangt naar erkenning en waardering. Kan je zien waar dat weg komt? Ben je dat als klein kind tekort gekomen? En kun je het nu aan jezelf geven?

Voor mij is dat nog steeds een dagelijkse struggle om mezelf goed genoeg te vinden. Maar er zijn kleine lichtpuntjes wanneer ik het wel voel.

Mindervanmij, fijn dat er een goed gesprek met je moeder is geweest. Begrip van iemand die zo belangrijk is dat voelt goed.

Ik heb mijn moeder afgelopen week ook verteld waar ik nu mee bezig ben. Helaas had ze weinig begrip, ze was boos op mij en bezorgd om mijn ex-man. Dat heeft er behoorlijk ingehakt. Dan voel ik me vreselijk alleen.

Verder lijkt mijn ex-man wel wat bijgedraaid. We hebben elkaar nog niet echt gesproken, alleen ge-appt over de kinderen. Ik ga hem weer een brief schrijven, ditmaal met concrete voorstellen.

Tuinhek en Cestlavie, waar zijn jullie?
Vreselijk! Als moeder zou Je toch achter Je kind moeten staan :purple: Helaas wel herkenbaar dat het niet altijd gebeurt.

Blijf achter jezelf staan hè!!!! :hug:
Welkom Donut,

Ook ik heb wel eens een therapeut gehad die de plank finaal misgeslagen heeft. en gelet op de omstandigheden waaraan je blootgesteld bent, lijkt in mijn ogen die psychiater je niet gepast te hebben bejegend. Het is niet dat je een spinnetje gezien hebt en direct naar het ggz rende, natuurlijk (hoewel spinnenangst ook behoorlijk heftig kan worden :P ). Ik hoop dat de schematherapie je zal helpen.

Martje, wat moeilijk dat je moeder zich niet in lijkt te leven in jou. Helaas niet geheel onbekend voor mij, lukt het je om daar wat afstand van te nemen, of heeft haar afkeuring je toch meer in z'n greep dan je wilt?

Mvm, wat fijn dat je een goed gesprek hebt gehad met je moeder. Het zou natuurlijk mooi zijn, als dat vaker gebeurt.

Ik merk dat ik inderdaad echt wel een soort verslaving heb naar die waardering, ik moet het hebben, ik moet die erkenning, want ik werk zo hard. En als ik dan bij mezelf naga, erken ik mezelf eigenlijk ook niet zo. Ik voel me pas goed als mijn werk door anderen is gezien en gewaardeerd. Ik frustreer me als ik het zelf alleen zie want dan komt er geen compliment. Het lijkt er dus op dat ik een probleem heb met mezelf die bevestiging geven, en ik ben ook bang dat als ik niet oppas, ik een keer overdreven emotioneel ga reageren en collega's op zijn minst raar naar me gaan kijken.

Ik heb het in prive sferen net zo, er wordt altijd alleen maar opgemerkt wat er nog niet netjes is en daarom heb ik regelmatig het gevoel dat het ook nooit goed is. Kortom, zelf heb ik moeite. Hebben jullie daar inmiddels al tactieken voor? Ik moet misschien een keer gaan terugbladeren naar die ouder-boodschappen die Mvm een keer gedeeld heeft, om te voorkomen dat mijn bevestigingsdrang uiteindelijk een wissel trekt op mijn dienstverband bij m'n huidige werkgever... Want dat zou ik echt doodzonde vinden.

En ik kan me voorstellen dat als ik disproportioneel emotioneel reageer, hoe bot ook dat ze geen complimenten geven, dat ze het toch zien als mijn tekortkoming en dat ze me dan emotioneel niet in orde vinden en mijn contract niet verlengen. In principe zijn ze me niks verschuldigd als het gaat om complimenten, maar ik kan er wel heel erg verdrietig/boos om worden als mijn werk nooit gewaardeerd word en er alleen maar wordt gezegd wat er nog niet goed is. :sarcastic:

Mijn moeder was altijd redelijk kritisch en is dat nu nog steeds, die fixeert zich altijd bij 90% opgeruimd en 10% troep op de troep en benoemt ook alleen dat. Dus ik vermoed dat het daar toch wel n beetje vandaan komt. Zelf doet ze dat ook bij zichzelf, voor zover ik weet.
Ja, dat is ook lastig. Helaas zijn sommige mensen heel kritisch naar anderen. En helaas hoor je het vaker als het niet goed is dan wanneer het wel goed is. Ik merk bij mezelf wel dat ik meestal minder behoefte heb aan andermans goedkeuring, al komt het toch af en toe nog wel naar boven hoor. Maar wel in mindere mate dan voorheen.

Wat voor mij ook helpt is om mijn eigen "stam' te vinden; mensen die een beetje hetzelfde in het leven staan en wel de dingen kunnen waarderen die ik doe en wat ik belangrijk vind. Dat creëert als het ware een schilletje tussen mezelf en de buitenwereld. :heart:

Hier gaat het momenteel een stuk beter qua emoties dan een week geleden. We hebben een kitten gekocht. Hier waren we al heel lang over aan het twijfelen, maar nu kwam ik zo'n snoesje tegen op Marktplaats, en ook nog eens heel dichtbij, dus dat voelde echt een beetje alsof ze echt voor ons bedoelt was. :flirting: En ik ben ook echt zo onwijs blij met haar. Sinds ik haar heb voel ik opeens die blues niet meer zo van het feit dat er geen baby meer in ons huis zal komen. Ze geeft zoveel plezier en het is heerlijk om met haar te knuffelen, soms ligt ze ook echt als een baby in minn armen zo lief :flirting:
Hoi allemaal,

Ik heb even bijgelezen. Mooi dat dit topic zo weer opgepakt kan worden wanneer nodig.

@mvm, moeilijke en kwetsbare gevoelens wanneer je weer met je gemis geconfronteerd wordt. Ik kan het me helemaal voorstellen in jouw situatie. Kan je het nog met iemand in je omgeving bespreken? Het lijkt me zo logisch dat wanneer iets gevoeligs geraakt wordt je wat steun en nabijheid kan gebruiken. Wat mooi dat je zo'n goed gesprek hebt gehad met je moeder! Hoe is dat tot stand gekomen? Leuk dat jullie een kitten hebben en je er zo van geniet!

@martje, een heftige tijd bij jou. Lijkt me ook moeilijk voor jouw ex-man. Hebben jullie nog meer mensen of instanties in jullie netwerk die ook wat opvangen, zo te lezen drukt er bij jullie beiden behoorlijk wat op jullie draagkracht. Heb je inmiddels een goed contact met je FACT team?

@prazo, hoe gaat het in je nieuwe huisje? Wanneer ga jij jezelf een goede psychotherapeut gunnen? Je hebt zoveel rauwe gevoelens om doorheen te werken en je worstelt er zo alleen mee! Ben je wel op je plek nog op je werk? Ik weet dat je nog niet zo lang aan het werk was, maar inmiddels dus wel wat werkervaring opgedaan, zijn er misschien andere werkgevers waar in ieder geval de arbeidsvoorwaarden wat beter zouden zijn voor jou? Dat even los van je eigen stuk dat je mogelijk meeneemt naar het werk.

@donut, hoi en welkom! Natuurlijk is er nog hoop! (Echt, ik had me eerder nooit voor kunnen stellen dat ik me zo zou voelen als nu.) Wat naar dat je je zo uitzichtloos en hopeloos hebt gevoeld. En man wat rot dat er zo veel mis is gegaan met verwijzen en wachten. Ik hoop heel erg dat de schematherapie je verder kan gaan helpen, het zal niet altijd goed voelen, maar blijf reflecteren en durf dingen anders te doen, al is het eerst maar als uitprobeersel. Er is echt, écht nog hoop!

@cestlavie, ik ben ook zo benieuwd hoe het met jou is. Hoe het ook gaat, of wat je ook te melden hebt, je mag altijd van je laten horen hier. Je hoeft nergens aan te voldoen! Ik hoop dat je iets verder bent dan een tijd geleden, dat gun ik je enorm!

Hier gaat het goed. Privé zit ik in een hele fijne situatie, al gaat alles wel anders dan gepland door Corona. Dit maakt wel dat ik een beetje wegmaak dat het zo goed gaat. Ik denk dan 'ja, maar je hebt het nu heel makkelijk door deze omstandigheden, wacht maar tot....' Op werkgebied heb ik best een pittig jaar gehad, dit heet me een hoop energie gekost, maar ik heb er ook een hoop van geleerd. Ik werk nog steeds aan compassievoller zijn, perfectionisme en op de momenten waarop het voorkomt niet mijn frustraties naar mezelf toe afreageren op mijn man. Dit gaat heel goed, de laatste jaren zijn we beiden gegroeid en dat heeft ons samen ook goed gedaan. Er blijft wel één grote struikelblok waar ik me zo mislukt over voel en dat is [verwijderd ivm herkenbaarheid]. Maar ik voel me er eindelijk, eindelijk aan toe er met iemand over te praten, dus dat hoop ik in het najaar (eerder is niet mogelijk) op te pakken. Ik zie dit als een positief teken, eerder was deze stap echt te groot voor me. De laatste tijd vallen ook meer stukjes op hun plek uit de therapie. Bijzonder is dat om te ervaren, al een aantal jaar verder. [verwijderd ivm herkenbaarheid] het voelt als een klein zaadje dat is gaan groeien, de groei is nog zo klein dat ik het niet altijd zie, soms niet weet of het er echt is of dat ik het me inbeeld.....maar het is iets om verder te verkennen. Ik voel alleen dat dit misschien met wat pijn en verdriet gepaard gaat worden....en ik weet niet zo goed waar of hoe ik dat kwijt kan.
anoniem_365339 wijzigde dit bericht op 11-02-2021 18:30
3.97% gewijzigd
Fijn om ook weer eens wat van jou te horen, Tuinhek :) Het klinkt allemaal eigenlijk wel heel positief, echt fijn :cheer: Goed dat er zelfs na zo'n tijd nog puzzelstukjes op hun plek vallen. Ik vind het echt knap hoe je eraan blijft werken en elke keer weer een laagje er vanaf pelt als het ware.

Je vroeg of ik het met iemand kan praten over mijn. verdriet. Niet echt, eerlijk gezegd. Maar het begint eigenlijk al te slijten. :) Soms is het ook een kwestie van even verdragen en dan slijt het wel weer :heart: Mijn zus heeft al aangegeven dat ze voor een derde wil gaan ooit, dus dan mag ik nog een keer erdoorheen. Hiep hoi :roll: Maargoed, dat zien we dan wel weer ;-)
Ah, verdragen, wat hebben we het dáár vaak over gehad hier! Maar vaak is dat inderdaad nodig, want die gevoelige plekken blijven. Het klinkt goed zoals je erin staat.

En, ja, het is fijn hier. En elke dag werk ik inderdaad nog aan de oude patronen. Mezelf geruststellen, toespreken, soms begrenzen. Het gaat goed en ik heb ook veel hoop voor de toekomst.
tu1nhek schreef:
08-08-2020 04:34
Hoi allemaal,

Ik heb even bijgelezen. Mooi dat dit topic zo weer opgepakt kan worden wanneer nodig.

@mvm, moeilijke en kwetsbare gevoelens wanneer je weer met je gemis geconfronteerd wordt. Ik kan het me helemaal voorstellen in jouw situatie. Kan je het nog met iemand in je omgeving bespreken? Het lijkt me zo logisch dat wanneer iets gevoeligs geraakt wordt je wat steun en nabijheid kan gebruiken. Wat mooi dat je zo'n goed gesprek hebt gehad met je moeder! Hoe is dat tot stand gekomen? Leuk dat jullie een kitten hebben en je er zo van geniet!

@martje, een heftige tijd bij jou. Lijkt me ook moeilijk voor jouw ex-man. Hebben jullie nog meer mensen of instanties in jullie netwerk die ook wat opvangen, zo te lezen drukt er bij jullie beiden behoorlijk wat op jullie draagkracht. Heb je inmiddels een goed contact met je FACT team?

@prazo, hoe gaat het in je nieuwe huisje? Wanneer ga jij jezelf een goede psychotherapeut gunnen? Je hebt zoveel rauwe gevoelens om doorheen te werken en je worstelt er zo alleen mee! Ben je wel op je plek nog op je werk? Ik weet dat je nog niet zo lang aan het werk was, maar inmiddels dus wel wat werkervaring opgedaan, zijn er misschien andere werkgevers waar in ieder geval de arbeidsvoorwaarden wat beter zouden zijn voor jou? Dat even los van je eigen stuk dat je mogelijk meeneemt naar het werk.

@donut, hoi en welkom! Natuurlijk is er nog hoop! (Echt, ik had me eerder nooit voor kunnen stellen dat ik me zo zou voelen als nu.) Wat naar dat je je zo uitzichtloos en hopeloos hebt gevoeld. En man wat rot dat er zo veel mis is gegaan met verwijzen en wachten. Ik hoop heel erg dat de schematherapie je verder kan gaan helpen, het zal niet altijd goed voelen, maar blijf reflecteren en durf dingen anders te doen, al is het eerst maar als uitprobeersel. Er is echt, écht nog hoop!

@cestlavie, ik ben ook zo benieuwd hoe het met jou is. Hoe het ook gaat, of wat je ook te melden hebt, je mag altijd van je laten horen hier. Je hoeft nergens aan te voldoen! Ik hoop dat je iets verder bent dan een tijd geleden, dat gun ik je enorm!

Hier gaat het goed. Privé zit ik in een hele fijne situatie, al gaat alles wel anders dan gepland door Corona. Dit maakt wel dat ik een beetje wegmaak dat het zo goed gaat. Ik denk dan 'ja, maar je hebt het nu heel makkelijk door deze omstandigheden, wacht maar tot....' Op werkgebied heb ik best een pittig jaar gehad, dit heet me een hoop energie gekost, maar ik heb er ook een hoop van geleerd. Ik werk nog steeds aan compassievoller zijn, perfectionisme en op de momenten waarop het voorkomt niet mijn frustraties naar mezelf toe afreageren op mijn man. Dit gaat heel goed, de laatste jaren zijn we beiden gegroeid en dat heeft ons samen ook goed gedaan. Er blijft wel één grote struikelblok waar ik me zo mislukt over voel en dat is op seksueel gebied. Maar ik voel me er eindelijk, eindelijk aan toe er met iemand over te praten, dus dat hoop ik in het najaar (eerder is niet mogelijk) op te pakken. Ik zie dit als een positief teken, eerder was deze stap echt te groot voor me. De laatste tijd vallen ook meer stukjes op hun plek uit de therapie. Bijzonder is dat om te ervaren, al een aantal jaar verder. Dingen die ik toen niet doorhad of begreep, maar opeens aan moet denken omdat ik het beter ga snappen. Ik kan op momenten mezelf soms ook meer zien zoals ik denk dat mijn therapeut me heeft gezien, in plaats met die kritische slag om de arm - het voelt als een klein zaadje dat is gaan groeien, de groei is nog zo klein dat ik het niet altijd zie, soms niet weet of het er echt is of dat ik het me inbeeld.....maar het is iets om verder te verkennen. Ik voel alleen dat dit misschien met wat pijn en verdriet gepaard gaat worden....en ik weet niet zo goed waar of hoe ik dat kwijt kan.
Hallo Tu1nhek,

Wat leuk om weer een bericht van je te lezen. Je bent nog steeds hartstikke goed bezig lees ik, en het lijkt er ook op dat je relativeringsvermogen een enorme sprong heeft gemaakt ten opzichte van een paar jaar terug. Dat is echt knap! Zou het helpen als je op dit topic je pijn en verdriet deelt, zeker als je het ergens anders niet kwijt kunt? Misschien is de drempel om hier je gedachten op een rijtje te zetten op zo'n moment minder groot (misschien heb je daar ook helemaal geen behoefte aan maar als ik er voor je kan zijn doe ik het graag en ik denk de rest ook).

Ik ben nog steeds blij met mijn huisje maar kom niet aan alles toe (zit een beste grote tuin bij en het is voor mij alleen best wel een groot huis, hoor je mij verder niet over klagen, maar het vergt natuurlijk wel allemaal de nodige verzorging) en dat hoor ik dan ook in de vorm van kritiek. Dat vind ik wel jammer, dat wat ik wel goed doe n iet wordt gezien lijkt het wel. Dat vind ik het lastige aan alleen wonen, er is ook niemand die ooit een compliment maakt over het gedane huishouden, terwijl van buitenaf goed is te zien waar ik allemaal nog niet aan toe ben gekomen. En dan voel ik me weleens moedeloos, dan denk ik ik zou net zo goed niks kunnen doen. Dan zit ik in de troep, heb ik nog steeds commentaar, maar kan ik wel netflixen in plaats van poetsen (ik noem maar wat). Daar worstel ik op dit moment heel erg mee, dat ik behoefte heb aan ooit eens een opmerking over wat ik wel doe, terwijl ik weer eens het gevoel krijg dat ik lui ben. Waarschijnlijk een bevestiging van het beeld dat ik van mezelf heb; een luiwammes. Maar als ik na een lange werkdag thuiskom voel ik mij soms zo duizelig dat ik moet zitten voor ik kan koken, laat staan daarna ook nog wassen en strijken. Dus vaak ben ik het hele weekend aan het kuisen en dat vind ik eigenlijk best jammer.

Wat betreft mijn werk en of ik daar nog op mijn plek zit. Wel interessant dat je het zegt want daar heb ik zelf wel over nagedacht. Maar ik ben uiteindelijk, ook gezien de omstandigheden die privé eigenlijk net zo gaan, van mening dat het echt in mijn persoonlijkheid zit. En die neem ik mee naar een andere baan, als je begrijpt wat ik bedoel. Dan kom ik hetzelfde probleem tegen, ga ik me uit de naad lopen en op waardering hopen die ik niet krijg, dat is gewoon een proces dat zich overal gaat herhalen waar ik me bevind. Ik wil ook niet naar complimenten gaan vissen maar ik voel me oprecht vaak ellendig dat ik nooit eens iets hoor over wat ik doe, alleen maar wat ik fout doe of waar ik niet aan toe kom.

Dat bestendigt het gevoel dat ik over mezelf heb, een luilak. Egocentrisch, gemakzuchtig, proberend over ieders rug mijn voordeel te halen (dit zijn gevoelens die mijn moeder me de laatste tijd gaf met haar gedrag). Toevallig onlangs weer zo'n aanvaring gehad dat mijn moeder me dat heel onterecht verweet en toen was ik zo gekwetst dat ik in tranen ben uitgebarsten en nog heel lang verdrietig ben geweest. Ze zag dat ze fout zat en heeft wel een soort halfbakken mildere houding aangenomen uit schuldgevoel maar er kwam uiteraard geen sorry. Dat vind ik ook zoiets, als je me zichtbaar kwetst bied dan ook je excuses aan en laat zien dat je het erg vindt, maar dat doet ze dan niet. Dat vind ik ook niet leuk. Dus al met al, lig ik weer flink emotioneel overhoop, vooral omdat ik denk dat ik toch nooit iets goed doe en toch altijd de luie profiteur ben. Ik denk dat mijn moeder er netto toch wel de meeste schuld aan heeft, en dat mijn werkgever(s) hierdoor op de ontstane triggers zullen trappen.

Omdat praten met haar daarover zinloos is, probeer ik het op te lossen door mijn zelfbeeld te verbeteren en me minder aan te trekken van haar, maar dat is niet zo 1, 2, 3 gefikst. Zeker niet in mijn eentje inderdaad, ik denk er wel steeds vaker aan om toch weer een therapeut in te schakelen. Met een therapeut van vroeger, waar ik me ontzettend aan gehecht heb als een soort moederfiguur, heb ik wel sporadisch mailcontact. Het is inmiddels verjaard en wij voelen ons beide prettig bij het mailcontact. Maar ik voel me nog wel bezwaard om met zulke zware problemen terug te komen bij haar, zonder een echt therapeutische verhouding (waarin ik betaal, zeg maar).

Nou dat was dat, ik twijfel of ik dit stuk misschien nog ga verwijderen dus a.u.b. niet quoten (straks blijkt mijn moeder ineens op viva te zitten, bijvoorbeeld, haha).
Ik heb afgelopen week dit hele topic doorgelezen en ik wilde even laten weten dat ik me in veel van jullie verhalen herken en veel nieuwe inzichten heb opgedaan door de reacties. Heel bijzonder hoe er op elkaar gereageerd wordt, en in veel gevallen duidelijk merkbaar dat er een hoop ggz ervaring is.
Wilde het even laten weten omdat ik me anders een stiekemerd voel haha
Alle reacties Link kopieren
Tuinhek, leuk om je weer te lezen! En wat schrijf je positief. Ik ben oprecht heel blij voor je dat je blijft groeien en nieuwe inzichten opdoen. En knap dat je nog een stukje op gaat pakken met therapie.

Op je vraag: nee, ik/wij hebben helaas maar een klein netwerk. Mijn moeder helpt ons gezin, dat is het. En de gemeente heeft eind vorig jaar de stekker uit alle hulp van hun kant getrokken. "We moesten het nu maar alleen kunnen" Onze protesten werd niet naar geluisterd. Ik heb het daar de laatste tijd vaker over, omdat mensen aangeven dat ik bij instanties aan moet kloppen. Maar daar zit bij mij best een trauma, dat ik daar totaal niet op durf te vertrouwen.
FACT is heel fijn, ik heb daar 2 goede hulpverleners. En als het nodig is, wordt er expertise bijgehaald.

Mindervanmij, wat schattig, een kitten.

Prazo, ik lees je antwoorden, op tijd reageren lukt niet zo goed. Maar je ziet al best helder wat er gebeurt. Ik gun je ook dat je de pijnplekken aan kan pakken.

Hier gaat het met behoorlijke ups and downs. Ik heb rustige dagen dat alles wel oké voelt en dagen dat ik zó veel paniek ervaar, huilbuien en gevoel van wanhoop. Ik ben ontzettend op zoek naar zingeving. Wie ben ik nog? Ik werk niet, zorgen voor de kinderen lukt bijna niet, ik vind mezelf geen leuke vriendin met zulke uitschieters in emotie.... Ik vind het heel moeilijk om tegen de depressieve gedachten te vechten.
Hoi allemaal,

@Daftehestia, welkom! Het hele topic gelezen!? Wat een hoop, fijn dat je er iets aan gehad hebt. Je bent welkom om hier mee te schrijven als je wil. Je hoeft geen schematherapie te volgen/hebben gevolgd.

@Prazo, erg herkenbaar de overtuigingen over jezelf. Weet je wat ik geleerd heb in de afgelopen jaren? Vaak zijn die overtuigingen echt, écht niet waar. Wat heel gek is, omdat ze al zo lang zo vanzelfsprekend zijn geweest dat je waarschijnlijk niet eens hebt overwogen dat ze misschien echt (maar dan ook écht) niet de waarheid zijn. Het heeft mij erg veel geholpen om een soort 'uitprobeertijd' in te lassen. Een tijd waarin ik 'uitprobeerde' dat die overtuigingen niet waar waren, mezelf het voordeel van de twijfel geven eigenlijk. Dus bijvoorbeeld dat ik niet een luilak was (terwijl ik wel dat oordeel had op dat moment, of wel vond dat ik iets moest doen omdat ik anders bewees dat ik lui was), of dat ik niet voor de makkelijkste weg koos (terwijl ik dacht dat als ik zou doen wat mijn behoefte was, dat inderdaad voor de makkelijke weg kiezen was). Eigenlijk vaak precies het tegenovergestelde doen van wat ik vond dat 'moest' dus. Ik moest hiermee wel het risico nemen dat mijn overtuiging waar zou zijn, maar heel eerlijk.....dat was het nooit. Er gebeurden geen erge dingen, sterker nog, dit heeft er juist toe geleid dat ik meer ben gaan doen, meer heb kunnen ontdekken. Wat logisch is, want je wereld wordt groter dan je beperkende overtuigingen. En natuurlijk komen die overtuigingen op momenten terug, vooral als ik kwetsbaar ben, in moeilijke situaties of bij stress enz. Maar nu kan ik bouwen op de ervaringen uit het verleden, nu weet ik dat hoe logisch en waar die overtuigingen voelen op dat moment dat NIET betekent dat ze de waarheid zijn, dat het oude patronen en gedachten zijn en dat ik moet vertrouwen op wat ik geleerd heb in het hier en nu. Op die momenten weet ik nu dat wat me juist helpt meestal het tegenovergestelde is van wat mijn hoofd vindt dat moet. Wat voor mij fijn was was dat ik niet meteen hoefde te geloven in het tegenovergestelde, ik hoefde dus niet meteen te geloven dat ik niet lui was, ik ging het alleen even uitproberen om te kijken wat er gebeurde. Die uitprobeertijd maakte wel dat nieuw gedrag en nieuwe overtuigingen een kans kregen.

Hier ben ik trouwens nog steeds dagelijks mee bezig, want het is het oefenen wat helpt om de oude overtuigingen te veranderen. Er zijn nog steeds overtuigingen die me belemmeren en die me klein houden in het dagelijkse leven. Ik weet dat als ik het anders wil ik de sprong in het diepe moet nemen andere overtuigingen uit te proberen. Dus ik schrijf elke dag minimaal 3 sprongen in het diepe zijn, soms zijn dat grote dingen, maar het zit hem vaak in kleine dingen (de automatische gedachten). Hierdoor denk ik dat het proces van in het diepe springen bewuster gaat worden en meer vanzelf zal gaan. Ik weet uit ervaring dat dit de weg is naar verandering en dat het eng is, maar dat als je springt je misschien niet in een zwart gat valt, maar op een heerlijk zacht bed landt, of in een warm bad, of iets anders heel fijns waar je nu het bestaan nog niet van af weet.

Ik vind dat je heel veel doet hoor. 40u per week werken, een groot huis alleen, je mentale/emotionele struggles. Ik doe niet zo enorm veel in huis, en toen ik depressief was was dit nog veel moeilijker. Zag ik als bewijs dat ik lui was inderdaad, maar juist het afwijken van deze overtuiging heeft me geholpen om meer energie te krijgen waardoor ik juist meer kan doen, of dingen in ieder geval makkelijker gaan. Mijn huis is zeer zeker niet altijd spik en span. Dat is nou eenmaal zo. Het is goed genoeg.

Wat betreft je werk, helemaal herkenbaar en waar wat je schrijft. Je neemt jezelf mee. Ik weet alleen nog dat je wel eens schreef dat je arbeidsvoorwaarden hier ook niet zo goed zijn. En wat betreft je therapeut, je zou dit aan haar voor kunnen leggen. Dat je weer bij haar komt als cliënt? Of dat ze jou iemand aanraadt? Ik weet niet hoe jullie contact eruit ziet, maar als je echt in therapie wil zou ik dit inderdaad niet allemaal bij haar neerleggen.

@Martje, het klinkt alsof je het heel zwaar hebt :hug: fijn dat je goede hulpverleners hebt getroffen bij het FACT team. Weten zij ook hoe het nu met je gaat? Maak je met hen een plan? Heb je je eerder zo gevoeld als nu? Maak je ruimte om nu gewoon even verdrietig te zijn. Het is niet niks hè om geconfronteerd te zijn met allemaal dingen die je wel graag zou willen kunnen, maar die niet haalbaar zijn. Het klinkt alsof je oordeel daarover nu het sterkst is.

Prazo, je vroeg of ik hier misschien pijn/verdriet/gedachten kan delen. Ja, dat kan wel. Ik ben alleen vaak bang voor de herkenbaarheid. En ik vind het belangrijk om ook te delen met mensen in mijn omgeving, om contact te maken over wat er in mij omgaat. Maar ik weet eigenlijk ook gewoon even niet hoe dit uit gaat pakken. Hier schrijven kan altijd sowieso en ik vind het fijn dat jullie lezen. Eigenlijk merk ik dat als ik er iets over schrijf ik meteen bang ben herkenbaar te zijn, dat maakt het lastig. Maar het vindt z'n weg wel. Ik merk dat veel dingen uit de therapie op hun plek gaan vallen, dingen die ik eerder niet begreep of niet kon voelen. Dat vind ik heel mooi en bijzonder, omdat ik voel dat deze stap 'klopt', maar de pijn en verdriet zit hem erin dat ik dus ook ga zien hoe veel pijn en verdriet ik heb gehad...eerder voelde ik dat niet, ik zat toch wat meer aan de kant van mijn kritische overtuigingen, ook al waren die al stukken minder dan eerst. Dit is een proces waarvan ik in theorie wist dat het bestaat, maar die ik zelf nog niet had doorlopen. Nu voel ik het ook nog niet echt, het voelt als een soort voorzichtig begin....dat alle kanten op kan gaan, misschien zet dit wel door, misschien gaat het weer helemaal weg. Het voelt bijzonder, maar ook kwetsbaar tegelijk. Ik voel me heel krachtig en hoopvol, maar ook verdrietig tegelijk. Ik voel me vol met liefde en compassie, maar ook alleen tegelijk. Onwennig is het.
anoniem_365339 wijzigde dit bericht op 10-08-2020 21:22
7.80% gewijzigd
Zo, goeie ouwe tijd zo'n lange post! :lijstje: :cheers:
Haha, nou, zeg dat wel ;-)

Ik merk dat ik het soms lastig vind om in zo'n lange post de hoofd- en bijzaken te onderscheiden, maar vind het wel heel mooi dat je daar altijd zo de tijd voor neemt, Tuinhek :hug:

Het verbaast mij momenteel hoe hardnekkig bepaalde schema's zijn en dat ze toch, na een lange tijd weg te zijn geweest, weer op komen duiken. Daar baal ik soms wel van hoor. Dat het eigenlijk nooit echt helemaal weggaat, hoe hard ik ook werk. Dat ik toch weer in de rol van de ontehechte zelfsusser ben gestapt en dat ik toch weer aanpassend gedrag vertoon op sommige momenten.... Dan denk ik: waarom houdt dit nooit op? :roll:
Alle reacties Link kopieren
Ik heb morgen eindelijk mijn afspraak met hopelijk informatie wat betreft de schematherapie. Bizar eigenlijk dat ik daar nog 2,5 week op heb moeten wachten. Dit is dan alleen maar de informatie over wat het precies inhoudt en wanneer het dan zou zijn. Ik heb toch nog moeite met het GGZ te vertrouwen na mijn ervaringen. Ook komt morgen de IHT langs. Dit omdat ik een maand geleden dus zo erg in de wanhoop raakte, zoals nooit te voren, dat dit werd ingeschakeld. Ik voel me er een beetje paniekerig over en weet niet zo goed wat ik er mee moet. Wat ze voor me zouden kunnen betekenen. Helemaal omdat ik dus mijn (vervanging) psycholoog pas daarna zie. Lekker op elkaar afgestemd weer.

Ik probeer het een beetje los te laten maar merk dat ik toch wel paniek gedachten en somberheid voel. En dan ineens weer niet. Ik vind dit het allerlastigst. Dat het zo om kan schakelen. Het ene moment zit ik in pure wanhoop en weet ik het allemaal niet meer en de volgende dag voel ik me zelfverzekerder en komt het allemaal wel goed. Jammer dat ik die positieve momenten nooit geloof als ik me weer slecht voel. Vooral angsten over hoe moet ik ooit gaan werken en hoe zorg ik voor mezelf komen dan bij mij op. Lastig om het met de dag aan te kijken. Maar goed voor nu dus morgen om 2 uur komt de IHT langs. Heel naar vind ik dat dat ze thuis komen. Alsof ik niks meer kan. Daarna om 4 uur dus een afspraak met de psycholoog over de groepstherapie en hoe en wat. Hopelijk geeft dat allemaal wat rust. Die hitte helpt me ook niet echt, die maakt de paniekgevoelens nog erger.

Herkent iemand dat? Het je het ene moment wanhopig kunnen voelen en de volgende dag ineens niet meer? Ik raak daar zo van door de war. Heb ik nu die IHT nodig? Valt het allemaal wel mee? Nou goed. Ik hoop dat het allemaal goed met jullie gaat!
Ja, dat herken ik wel. Bij mij heeft dat te maken met mijn hormonen. Ik heb een aandoening die PM DD heet en wat er voor zorgt dat ik rond mijn eisprong en menstruatie. Klachten krijg. Dus dat kan heel erg wisselen.

Ik moet wel zeggen dat de schema therapie voor die klachten weinig heeft gedaan. Maar ik ben wel minder perfectionistisch geworden en minder streng voor mezelf en dat heeft ook wel geholpen om beter door die periodes heen te komen.

Ik heb zelf wel het idee dat de warmte bij mij mijn paniek gevoelens ook versterkt. Normaal gesproken kan ik het al een behoorlijk heet krijgen als ik in paniek raak en nu ben ik al warm dus heb ik het idee dat dit elkaar een beetje versterkt. Ook hartkloppingen kan je natuurlijk krijgen als je het te warm hebt. Dus dan heb ik haast het idee dat het nu andersom is dat ik lichamelijke klachten heb voordat het daadwerkelijk paniek gevoel opkomt, als je begrijpt wat ik bedoel. Klinkt misschien een beetje vaag.
Alle reacties Link kopieren
Ik denk dat ik wel begrijp wat je bedoeld. Ik heb het nu sowieso al benauwd door de hitte wat ik dan weer link aan paniek. Zonder dat ik eigenlijk in paniek ben maar door dat benauwde gevoel wordt dat dus alsnog getriggerd. Lekker cirkeltje.

Ik merk ook wel dat ik rond mijn menstruatie altijd een stuk somberder ben. Vooral de dagen ervoor eigenlijk. Ik dacht vorige keer slim te zijn en mijn pil door te slikken in de hoop dat dat er tegen zou werken maar ik moest er deze maand toch aan geloven. Ik ben het toevallig wel geweest de afgelopen paar dagen, wie weet dat het daar dan ook mee te maken heeft. Naar voor je dat je dat hebt overigens!
Ja, leuk is het niet. maar gelukkig inmiddels wel redelijk goed mee te leven. Alleen als er meer dingen tegelijk spelen, bijvoorbeeld nu met dat warme weer en slecht slapen, dan merk ik dat ik er direct weer meer last van heb. Het is niet anders, maar wel vervelend
Even over de fysieke sensaties en je gevoel. Het is helemaal niet vaag of raar dat het ook juist andersom werkt. Dus dat fysieke sensaties niet gekoppeld aan je angst/somberheid/trauma dit juist kunnen triggeren. Het lichaam is een heel belangrijk onderdeel van ons gevoelsleven. Leren het lichaam te kalmeren helpt dus ook om je gevoel te kalmeren. Dit vraagt natuurlijk wel wat oefening. Maar als je lichaam je hoofd het signaal geeft dat iets niet in orde is dan ga je je niet goed voelen. Als je kan leren je lichaam weer oké te laten voelen kan je je vaak makkelijker zelf ook weer rustiger voelen.

Succes vandaag Donut! En niet gek dat je moeite hebt de positieve momenten te geloven. Zo werkt dat juist wanneer je andere overtuigingen hebt. Daar zit ook veel hard werken in, de overtuigingen gaan niet vanzelf weg. Op de moeilijke momenten actief daaraan werken helpt op termijn. Maar vandaag eerst de iht en horen over de schematherapie. Stap voor stap en het is oké om je angstig en onzeker te voelen. Besef alleen dat je zo voelen niet per se een teken is dat het niet goed gaat. Je vindt het gewoon spannend, dat mag! Blijf stap voor stap gaan :hug:

Mvm, ik heb je andere bericht ook gelezen over de schema’s, zal later reageren.

Hier ook erg slecht slapen momenteel.
Alle reacties Link kopieren
Nou vandaag kwam de IHT langs. Ik was wel erg zenuwachtig maar het was verder niks boeiends. Wat informatie over de IHT en mijn persoonlijke informatie moeten invullen. Morgen komt een behandelaar langs.

Daarna naar mijn vervangende psycholoog aangezien de mijne op vakantie is en daarna stopt. De mijne had duidelijk aan mij gecommuniceerd dat ik schema therapie in een groep zou gaan volgen met dan individuele gesprekken tot ik aan de beurt zou zijn. Vervangende wist hier niks van. Kon mij ook niet de wachtlijst geven of überhaupt informatie over de therapie. Heeft me op mijn aandringen alsnog ter plekke aangemeld ervoor. Ik kon wel janken. Twee weken verder en weer niks. Nog steeds geen info, geen idee hoe lang het duurt of hoeveel dagen ]het is. Ik ben eigenlijk gewoon boos. Ze heeft iemand gemaild en ze hoopt dat ze het dan volgende week wel weet. Nou, mijn vertrouwen in het GGZ heeft weer een deuk opgelopen. Het lijkt wel alsof er telkens iets fout gaat en ik maar wachten, wachten, wachten terwijl ik me zo beroerd voel. Ik reken er maar op dat het dus nog wel wat maanden ga duren voordat ik aan de beurt ben. Hopelijk krijg ik mezelf weer zover om wat rustiger te zijn en mijn dagen normaal goed door te komen tot die tijd.
Alle reacties Link kopieren
Tuinhek, heerlijk lange post! :D
Dank je wel voor alle lieve woorden. Je vragen doen me beseffen dat ik nog een stuk eigen verantwoordelijkheid kan nemen. Mijn beide vaste aanspreekpunten zijn nu op vakantie. Dus ik was van plan om de komende weken het alleen te dragen. Maar ik kan wel met iemand bellen.
Ja, ik schrik heel erg van dat ik het weer zó negatief inzie. En net als mindervanmij krijg ik het gevoel "is ooit eens klaar?"
Hier trouwens ook slecht slapen, blegh...

Donut, ik herken ook dat ik de ene dag gigantisch in paniek en wanhoop kan zitten. En dat ik de volgende dag me best goed voel.
Wat klote dat er nog steeds niets geregeld is, dat je nog niks weet. Probeer te blijven geloven dat er uiteindelijk goede hulp gaat komen. "De GGZ" bestaat uit allemaal losse individuen, de ene heb je meer een klik mee dan de andere.
Hallo allemaal,

Hier ook flink warm, zowel op kantoor als in mijn huis tegen de 30 graden en ik ben er nu eigenlijk wel goed op uitgekeken, komt niks meer uit mijn handen... Daar zullen velen last van hebben denk ik zo? Vind het maar niks.

Slapen doe ik wonder boven wonder nog wel. Vaak neem ik een koude douche vooraf en zet de ventilator op mijn voeteneind en dat werkt goed genoeg, blijkbaar.

Tu1nhek, ik heb je bericht een aantal keer moeten lezen voor het tot me doordrong (sommige stukken). Er zit echt heel veel stof in tot nadenken. Wat ik ook serieus ben gaan doen. Ik heb zelf ook sterk de indruk dat de impact van mijn interpretatie van een ander zijn woorden of houding zo sterk is, omdat ik in beginsel zelf een gevoel over mezelf heb wat ik absoluut niet wil en dat zie ik dan overal in worden bevestigd.

Ik ga oefenen met jouw methode: mij eens het andere laten doen, wat ik normaal niet zou doen omdat ik denk dat het mij extra lui maakt (op tijd naar huis gaan van kantoor ook al is mijn werk niet af, bijvoorbeeld, dan denk ik of lui of dat ik te sloom ben en ondermaats presteer en dat weg moet poetsen). Dit heeft ook te maken met vroeger, dat ik altijd traag was in de klas en als laatste nog bezig was met rekenopgaven. Altijd de sloompie en thuis de luilak.

Maar alles dat me eventueel kan laten lijken op een slomerd of een luilak of een profiteur zal ik , wanneer ik er behoefte aan heb, toch proberen te doen. Ik vind het wel spannend, want ben bang dat ik misschien wel mijn spullen kan pakken en kan worden ontslagen. Zo diep zit het. Of totale afwijzing door familie, enzovoorts.

Ik vind het lastig om op iedereen te reageren, ik merk dat mijn hersenen door de hitte niet meer goed tot nadenken in staat zijn. Ik voel me nu ook echt heel lui, dat ik dit niet doe. Ik zal de volgende keer beter op jullie ingaan maar ik lees jullie wel!
Dames ik zie het allemaal even helemaal niet meer zitten momenteel. Er komt zoveel oud zeer en nieuw zeer naar boven op het moment en ik snap niet zo goed waar het allemaal vandaan komt. Ik denk dat ik voorlopig maar even onder een steen verdwijn en hopelijk gaat het weer over. Ik kan alleen maar janken en ik merk dat ik gewoon geen enkele steun van mijn man hoef te verwachten en dat gaat me steeds meer tegenstaan. Ik zie om me heen allemaal mensen met een steunende partner en zelf sta ik er voor mijn gevoel zó alleen voor met alles. Misschien heb ik teveel gevraagd van mijn man in de afgelopen jaren, hij reageert alleen nog maar sarcastisch. Een arm om me heen of even een serieus luisterend oor hoef ik niet op te rekenen :purple:
mindervanmij schreef:
15-08-2020 08:46
Dames ik zie het allemaal even helemaal niet meer zitten momenteel. Er komt zoveel oud zeer en nieuw zeer naar boven op het moment en ik snap niet zo goed waar het allemaal vandaan komt. Ik denk dat ik voorlopig maar even onder een steen verdwijn en hopelijk gaat het weer over. Ik kan alleen maar janken en ik merk dat ik gewoon geen enkele steun van mijn man hoef te verwachten en dat gaat me steeds meer tegenstaan. Ik zie om me heen allemaal mensen met een steunende partner en zelf sta ik er voor mijn gevoel zó alleen voor met alles. Misschien heb ik teveel gevraagd van mijn man in de afgelopen jaren, hij reageert alleen nog maar sarcastisch. Een arm om me heen of even een serieus luisterend oor hoef ik niet op te rekenen :purple:
Wat naar dat je je zo voelt. Weet je man dat je er zo doorheen zit?

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven