Spieren aanspannen, niet meer kunnen laten: frustratie!

Wie herkent dit?



Ik had het als kind en af en toe voel ik het nog: de neiging om mijn schouderspieren aan te spannen, en daar dan niet meer mee te kunnen stoppen. Het moet dan op een bepaalde manier voelen, en dat lukt niet. Het is frustrerend tot op het bot. Ik kreeg het als ik in bed lag en niet kon slapen. Ik piekerde veel over van alles en nog wat en dan sloeg het toe. Mijn ouders zeggen dat het leek of ik door een onzichtbare macht gemarteld werd. Het enige dat hielp, was afleiding. Ze namen me uiteindelijk dan maar mee naar mijn tamme muizen en dan was het over.

Toen ik eenmaal kon lezen had ik altijd afleiding bij de hand, en daarmee was het probleem weg.



Het punt is dat mijn jongste zoontje - hij is 5,5 jaar - het nu ook heeft, maar dan in zijn voeten. Sinds een paar weken. Het wordt helaas steeds erger, hij heeft het veel sterker dan ik het had, want ook als hij even te weinig afleiding heeft als hij op de bank zit, of in de auto. Hij wordt na een paar uur slapen 's avonds laat of aan het begin van de nacht wakker en heeft het dan ook. Mijn man en ik worden er tureluurs van en voor mijn zoontje zelf is het natuurlijk nog het ergst. Vorige week kronkelde hij inderdaad alsof hij gemarteld werd over het bed en had hij de 'kriebels', zoals wij het noemen, niet alleen in de voeten, maar ook in zijn vingers en keel. Afschuwelijk om te zien en voor mij ook heel confronterend, ik zag mezelf weer als kind...

Het enige dat op zo'n moment helpt is een verhaal voorlezen of de tv aanzetten, maar het wordt elke dag moeilijker om die afleiding te verschaffen.

Ik heb inmiddels een afspraak gemaakt met een kindercoach die doet aan aromamassage, energetisch 'opereren' en zo nog wat, ik ben eigenlijk niet zo van het zweverige, maar weet ook dat de reguliere sector hier geen antwoord op heeft, dus het is zinloos het daar te gaan zoeken.



Ik heb nog nooit van iemand anders gehoord dat hij of zij dit ook had. Alleen ik, mijn jongste zoon en mijn oudste zoon kennen het fenomeen. Mijn oudste - nu net 7 jaar - heeft het een paar keer gehad, maar gelukkig dus indicenteel.

Wij hebben wel alledrie 'issues' met aandacht, oudste zoontje is heel erg afleidbaar, diagnose Asperger en AD(H)D, de jongste zo mogelijk nog erger, en ik zelf heb ADD.

Toen mijn oudste de 'voetkriebels' eens had, twee avonden achter elkaar bij het inslapen, heb ik zelf mijn 'schouderkriebels' weer gehad de nacht daarna, en wel zodanig dat ik het niet kon stoppen. Dat was heeeeel bizar om mee te maken. Alsof er een onzichtbaar iemand aan de knoppen draait, zo van: aha, jij denkt nog dat je weet hoe het is? Let maar eens op...

Onlangs heb ik ook korte tijd, een minuut of zo, die voetkriebels van mijn jongste gevoeld. Nog nóóóóit gehad! En nu wel even. Alsof die onzichtbare mij even wilde laten merken wat hij nu echt voelt.

Dit alles is ook al zo 'zweverig', dat ik denk dat zo'n zweverige therapie misschien wel echt kan werken, haha.



Maar goed, ik ben er heel benieuwd naar of iemand dit herkent, bij zichzelf of iemand anders. En, zo ja, wat je (of die bekende) eraan gedaan hebt?

xYella.

Ja, het heeft wel wat te maken met de neiging tot bewegen, maar het is geen gevolg van spanning. In het geval van mijzelf een soort zucht naar bezigheid omdat er te weinig concrete afleiding is, of zo, het is moeilijk te omschrijven. Het invullen van iets, omdat ik, en volgens mij mijn zoontjes ook, altijd maar denk en nog eens denk, dat is bij mij de H van hyper in ADHD. Ook bij mijn zoontje zijn de 'kriebels' niet het gevolg van spanning, volgens mij. Het heeft wel een beetje ook met tics te maken, daar is hij ook gevoelig voor. Hij had een oogknippertic, niet heel erg, maar dat is zo goed als over. Hij heeft sinds kort wel een nieuwe tic, het maken van een soort 'hm' geluidje. Dat gebeurt ook alleen als hij bijvoorbeeld rustig op de bank televisie zit te kijken. Tegenwoordig slaan die voetkriebels dan ook al toe.

Nu is het zo opschrijf, realiseer ik me dat het altijd bij 'stilstand' situaties is. Bed, bank, auto, stoel... Maar ja, als je loopt of anderszins beweegt, is er ook altijd voldoende afleiding, want je beweegt en dat vraagt sowieso een bepaalde concentratie.



Overigens had mijn zoontje het vanavond weer, en hij had toch een uur gezwommen daarvoor (niet heel fanatiek overigens). Hij beweegt sowieso wel veel omdat hij een springerig type is, voor een echte sport is hij nog te jong. Hmm, ik zal er eens over nadenken... misschien zit er toch wel wat in.

(ik lig in bed te typen, zoontje ligt bij ons, krijgt op dit moment ook weer 'kriebels', zuchtzuchtzucht...)

xYella.

Jezeg, ja, dat klinkt wel zoals ik het bedoel. Maar ontaardt of ontaardde het bij jou ook in diepe frustratie? En hoe leidt of leidde je jezelf af?

xYella.

De huisarts zal echt niet weten wat het is. Mijn ouders liepen met mij vroeger ook dokters af. Die onderzochten mij dan, luisterden naar mijn buik etc, totaal zinloos. Ik wist zelf precies wat het was, maar kon het nog niet uitleggen, ik was nog zo klein. En ik durfde ook niks te zeggen trouwens, ik was verschrikkelijk verlegen als kind.

Morgen heb ik een afspraak bij een kindercoach die ook energetisch werkt, ik weet niet precies hoe of wat, maar ik ken haar van school, haar zoontje zit op dezelfde school als mijn oudste. Ze komt heel reëel over, ik voel dat we daar waarschijnlijk op de juiste plek zijn. Ik hoop het zo... Morgen dus intake zonder zoontje, volgende week gaat hij dan zelf ook mee.

xYella.

Volgens mij heeft het niet met spanning te maken. Ik heb er wel met artsen over gesproken en niemand komt dit bekend voor.

Vandaag de intake bij de kindercoach, dat ga ik eerst eens allemaal doen.

xYella.