Psyche
alle pijlers
Symbiotische relatie echtgenoot-moeder
vrijdag 12 april 2019 14:42
Dag allen,
Mijn eerste post hier op het forum. Het volgende speelt:
Ik ben reeds 13 jaar samen met mijn echtgenoot waarvan bijna 3 getrouwd. Het gezin waaruit hij komt heeft ongeveer 20 jaar geleden hun vader verloren door een auto-ongeval. De moeder is alleen verantwoordelijk geweest voor de opvoeding van 3 kinderen. Mijn echtgenoot is de jongste en heeft altijd al een zeer hechte band met zijn moeder gehad, die voor de rest ook heel wat gezondheidsproblemen op haar pad heeft gehad.
Op zich heb ik heel lang geen probleem met deze band, integendeel zelfs. Hij kreeg de ruimte om alleen met zijn moeder op vakantie te gaan, hij gaat regelmatig voor enkele dagen bij haar (we wonen 200+ km van elkaar), urenlange gesprekken meerdere keren per week. Soit, ik denk niet dat ik hun daar ooit een duimbreed in de weg heb gelegd.
Nu is mijn schoonmoeder - cliché, cliche- nogal van het zeuren en vooral alles in een negatief daglicht zien. Doelen worden voor ze gesteld worden vakkundig ontleed op wat er allemaal kan mislopen om uiteindelijk op niets uit te draaien. Ze houdt mijn echtgenoot ook emotioneel onder de duim: aanpraten van schuldgevoelens als de dingen niet lopen zoals zij wil, in gesprekken worden bepaalde thema's (verlies van haar echtgenoot, haar zware leven,..) gedomineerd door haar: zij heeft het allerzwaarste leven van allemaal en niemand begrijpt haar. Zeer ongelukkig leven natuurlijk, maar het heeft ook een impact op mijn eigen echtgenoot. Omdat hij merkt dat zijn moeder niet gelukkig is en hij zich dit emotioneel heel erg aantrekt staat ook ons huwelijk/leven al enkele jaren steeds zwaarder onder druk. Iedere keer als er contact is geweest met de moeder moet ik hem emotioneel bij mekaar rapen omdat zijn moeder maar niet wil luisteren naar hem. We geraken gewoon niet meer vooruit. Ik heb nog nooit druk op hem gelegd om afstand te nemen van zijn moeder, vppr zijn eigen welzijn.
Als klap op de vuurpijl - en hoe het onder mijn ogen is kunnen gebeuren is mij een raadsel - is boven water gekomen dat mijn echtgenoot al bijna 5 jaar een zware Oxycodon verslaving heeft. Blijkbaar heeft hij om de impact van zijn moeder aan te kunnen, de zorgen weg-gemediceerd. Maar nu heb ik dus wel mijn voet zeer duidelijk neergezet: aanpakken die handel ofwel kan je de koffers pakken. Het is bij mij als een mokerslag binnengekomen dat mijn leven on hold staat door het gedrag van zijn moeder en hoe hij daar mee omgaat. Maar dat zal dus nu moeten veranderen. Niet aanpakken is einde verhaal.
Er is ondertussen een traject bij de huisarts en gespecialiseerde drugs-hulpverlening opgestart hetgeen waarschijnlijk gaat uitmonden in een opname om de problematiek geïspoleerd en gericht aan te pakken. Ook de huisarts heeft hier duidelijke grenzen aangegeven naar mijn echtgenoot. Ofwel werk je mee, ofwel stopt het voor hem. Volgens de huisarts is er sprake van een symbiotische relatie tussen mijn schoonmoeder en haar zoon. Zij gebruikt hem om haar emotionele noden te bevestigen en in te vullen.
Nu is de situatie zo dat bij het afbouwen van de medicatie er een heel angstige, besluiteloze echtgenoot naar boven komt. Hij moet zijn relatie met zijn moeder nu aanpakken en dat boezemt hem angst in omdat hij haar langs de ene kant niet wil verliezen, maar langs de andere kant wel begint te beseffen welke negatieve impact zijn moeder op hem heeft en ook bij uitbreiding naar ons als koppel.
De huisarts spreekt van een ongezonde symbiotische relatie tussen hen, en zijn voorspelling is dat mijn schoonmoeder flink om zich heen zal beginnen te schoppen nu haar vertrouwde patroon zal worden doorbroken. De term emotioneel misbruik is zelfs gevallen! We verwachten ook felle weerstand en uiteraard (die signalen zijn er nu al) zal ik de kop van jut zijn. Ik ben nu de bedreiging voor de band met haar zoon. Op aanraden van de huisarts ga ik op zijn minst tijdelijk afstand nemen om de professionals hun werk te laten doen. Gisteren nog heeft ze aangegeven naar mijn echtgenoot dat ze niet van plan is om haar eigen patronen aan te passen, wat natuurlijk nog meer angsten oproept bij mijn echtgenoot.
Mijn concrete vragen:
- ik vind dat de huisarts wel een juiste inschatting maakt van de situatie en heb er ondertussen al veel over gelezen. Schrikbarend hoeveel overeenkomsten er zijn met de kenmerken van een ongezonde symbiotische relatie. Echter, ik wil me niet verliezen in een diagnose omdat ze net ook aansloot bij mijn inschatting gedurende vele jaren. Zien jullie nog elementen/invalshoeken die ik hier over het hoofd zie?
- Hoe stel ik mij in deze het beste op? Is de afstand die ik op aanraden van de huisarts heb genomen een goed idee? Mijn bedoeling is immers om niet nog meer olie op het vuur te gooien door mijn zienswijze te verkondigen. Mijn echtgenoot is momenteel nog niet sterk genoeg om zelf tegen zijn moeder in te komen.
- Hebben jullie ervaringen met een ongezonde symbiotische relatie tussen kind en ouders die een impact heeft op het huwelijk?
- Tips/bemerkingen meer dan welkom!
Ik zie jullie reacties graag tegemoet!
Mijn eerste post hier op het forum. Het volgende speelt:
Ik ben reeds 13 jaar samen met mijn echtgenoot waarvan bijna 3 getrouwd. Het gezin waaruit hij komt heeft ongeveer 20 jaar geleden hun vader verloren door een auto-ongeval. De moeder is alleen verantwoordelijk geweest voor de opvoeding van 3 kinderen. Mijn echtgenoot is de jongste en heeft altijd al een zeer hechte band met zijn moeder gehad, die voor de rest ook heel wat gezondheidsproblemen op haar pad heeft gehad.
Op zich heb ik heel lang geen probleem met deze band, integendeel zelfs. Hij kreeg de ruimte om alleen met zijn moeder op vakantie te gaan, hij gaat regelmatig voor enkele dagen bij haar (we wonen 200+ km van elkaar), urenlange gesprekken meerdere keren per week. Soit, ik denk niet dat ik hun daar ooit een duimbreed in de weg heb gelegd.
Nu is mijn schoonmoeder - cliché, cliche- nogal van het zeuren en vooral alles in een negatief daglicht zien. Doelen worden voor ze gesteld worden vakkundig ontleed op wat er allemaal kan mislopen om uiteindelijk op niets uit te draaien. Ze houdt mijn echtgenoot ook emotioneel onder de duim: aanpraten van schuldgevoelens als de dingen niet lopen zoals zij wil, in gesprekken worden bepaalde thema's (verlies van haar echtgenoot, haar zware leven,..) gedomineerd door haar: zij heeft het allerzwaarste leven van allemaal en niemand begrijpt haar. Zeer ongelukkig leven natuurlijk, maar het heeft ook een impact op mijn eigen echtgenoot. Omdat hij merkt dat zijn moeder niet gelukkig is en hij zich dit emotioneel heel erg aantrekt staat ook ons huwelijk/leven al enkele jaren steeds zwaarder onder druk. Iedere keer als er contact is geweest met de moeder moet ik hem emotioneel bij mekaar rapen omdat zijn moeder maar niet wil luisteren naar hem. We geraken gewoon niet meer vooruit. Ik heb nog nooit druk op hem gelegd om afstand te nemen van zijn moeder, vppr zijn eigen welzijn.
Als klap op de vuurpijl - en hoe het onder mijn ogen is kunnen gebeuren is mij een raadsel - is boven water gekomen dat mijn echtgenoot al bijna 5 jaar een zware Oxycodon verslaving heeft. Blijkbaar heeft hij om de impact van zijn moeder aan te kunnen, de zorgen weg-gemediceerd. Maar nu heb ik dus wel mijn voet zeer duidelijk neergezet: aanpakken die handel ofwel kan je de koffers pakken. Het is bij mij als een mokerslag binnengekomen dat mijn leven on hold staat door het gedrag van zijn moeder en hoe hij daar mee omgaat. Maar dat zal dus nu moeten veranderen. Niet aanpakken is einde verhaal.
Er is ondertussen een traject bij de huisarts en gespecialiseerde drugs-hulpverlening opgestart hetgeen waarschijnlijk gaat uitmonden in een opname om de problematiek geïspoleerd en gericht aan te pakken. Ook de huisarts heeft hier duidelijke grenzen aangegeven naar mijn echtgenoot. Ofwel werk je mee, ofwel stopt het voor hem. Volgens de huisarts is er sprake van een symbiotische relatie tussen mijn schoonmoeder en haar zoon. Zij gebruikt hem om haar emotionele noden te bevestigen en in te vullen.
Nu is de situatie zo dat bij het afbouwen van de medicatie er een heel angstige, besluiteloze echtgenoot naar boven komt. Hij moet zijn relatie met zijn moeder nu aanpakken en dat boezemt hem angst in omdat hij haar langs de ene kant niet wil verliezen, maar langs de andere kant wel begint te beseffen welke negatieve impact zijn moeder op hem heeft en ook bij uitbreiding naar ons als koppel.
De huisarts spreekt van een ongezonde symbiotische relatie tussen hen, en zijn voorspelling is dat mijn schoonmoeder flink om zich heen zal beginnen te schoppen nu haar vertrouwde patroon zal worden doorbroken. De term emotioneel misbruik is zelfs gevallen! We verwachten ook felle weerstand en uiteraard (die signalen zijn er nu al) zal ik de kop van jut zijn. Ik ben nu de bedreiging voor de band met haar zoon. Op aanraden van de huisarts ga ik op zijn minst tijdelijk afstand nemen om de professionals hun werk te laten doen. Gisteren nog heeft ze aangegeven naar mijn echtgenoot dat ze niet van plan is om haar eigen patronen aan te passen, wat natuurlijk nog meer angsten oproept bij mijn echtgenoot.
Mijn concrete vragen:
- ik vind dat de huisarts wel een juiste inschatting maakt van de situatie en heb er ondertussen al veel over gelezen. Schrikbarend hoeveel overeenkomsten er zijn met de kenmerken van een ongezonde symbiotische relatie. Echter, ik wil me niet verliezen in een diagnose omdat ze net ook aansloot bij mijn inschatting gedurende vele jaren. Zien jullie nog elementen/invalshoeken die ik hier over het hoofd zie?
- Hoe stel ik mij in deze het beste op? Is de afstand die ik op aanraden van de huisarts heb genomen een goed idee? Mijn bedoeling is immers om niet nog meer olie op het vuur te gooien door mijn zienswijze te verkondigen. Mijn echtgenoot is momenteel nog niet sterk genoeg om zelf tegen zijn moeder in te komen.
- Hebben jullie ervaringen met een ongezonde symbiotische relatie tussen kind en ouders die een impact heeft op het huwelijk?
- Tips/bemerkingen meer dan welkom!
Ik zie jullie reacties graag tegemoet!
maandag 15 april 2019 13:22
Dit lijkt me zinnig. Tenminste, als jij het contact met je schoonmoeder verbreekt en het niet eist van je echtgenoot, dat gaat uiteindelijk natuurlijk tegen je werken.Lightpoint76 schreef: ↑15-04-2019 13:00Door het niet langer toe te laten Roos. Zij mogen van mij iedere denkbare relatie tesamen hebben, maar als wij als koppel daardoor niet vooruit geraken wordt het contact niet tijdelijk maar definitief verbroken met de moeder. Dat weet mijn echtgenoot ook.
Mooi dat hij opgenomen wordt, dit heeft (neem ik aan) voornamelijk met zijn afkicken te maken?
Ik hoop dat het licht bij hem aangaat. En ik gun jou je rust.
...
maandag 15 april 2019 13:33
Is nochtans wel zo hoor Chrys. Bij de intake vorige vrijdag waren er 2 psychiaters en 1 psycholoog aanwezig. Het enkele weken geen contact is net om even de problematiek van thuis los te koppelen. Zeker in dit geval zal het zowel voor mijn echtgenoot als zijn moeder belangrijk zijn dat het contact even verbroken wordt.
Gaat trouwens om een Belgische instelling.
dinsdag 16 april 2019 10:36
De schoonmoeder voelt dat haar positie aan het wankelen is. De schuldgevoel kaart wordt getrokken: 'je moet toch ook eens denken aan wat dit met een moeder doet in mijn toestand'. Op zich vrij onschuldig, doch duidelijk met een intentie omdat ze weet dat mijn echtgenoot gevoelig is voor deze aanpak. Ik word er gewoon wild van met dat gemanipuleer... 
dinsdag 16 april 2019 15:20
Pff. Wat een vervelende situatie zeg! Uiteindelijk zal je echtgenoot toch duidelijk voor ogen moeten krijgen, wat hij nu wilt, en dat hij moet kiezen. Vervelend om het zo te stellen, maar dat is niet anders.
Ik heb hier hetzelfde met mijn eigen moeder, maar dan niet in die mate. Wel een bepaalde angst, dat ze haar kind moet 'loslaten', maar dat vloeit meestal voort uit haar eigen situatie waarin ze verkeerd. Kan het zijn dat er een bepaald ziektebeeld speelt? Zo weet ik dat mijn zus borderline heeft, en doordat mijn ouders niet goed kunnen communiceren en zich kunnen uitten. Ik zie hier veel overeenkomsten toch wel...
Ik heb hier hetzelfde met mijn eigen moeder, maar dan niet in die mate. Wel een bepaalde angst, dat ze haar kind moet 'loslaten', maar dat vloeit meestal voort uit haar eigen situatie waarin ze verkeerd. Kan het zijn dat er een bepaald ziektebeeld speelt? Zo weet ik dat mijn zus borderline heeft, en doordat mijn ouders niet goed kunnen communiceren en zich kunnen uitten. Ik zie hier veel overeenkomsten toch wel...
dinsdag 16 april 2019 21:07
Dat zou je gewoon moeten negeren. Kom op, je komt over als een slimme, nuchtere vrouw met gezond verstand. Waarom laat je je zo makkelijk een schuldgevoel aanpraten door je schoonmoeder? Zeker daar je de situatie zo helder doorziet! Je ziet toch wat ze probeert? Laat haar lekker doen, dat raakt jou toch niet.Lightpoint76 schreef: ↑16-04-2019 10:36De schoonmoeder voelt dat haar positie aan het wankelen is. De schuldgevoel kaart wordt getrokken: 'je moet toch ook eens denken aan wat dit met een moeder doet in mijn toestand'. Op zich vrij onschuldig, doch duidelijk met een intentie omdat ze weet dat mijn echtgenoot gevoelig is voor deze aanpak. Ik word er gewoon wild van met dat gemanipuleer...
woensdag 17 april 2019 07:14
Ik ben er ondertussen inderdaad achter dat het iets is dat zij onder mekaar moeten oplossen. In die ongezonde relatie heb ik geen aandeel want het was al zo toen ik mijn echtgenoot leerde kennen, alleen heb ik het in de loop van de jaren erger zien worden met nu als 'kers op de taart' een verslaving erbij als uitloper ervan.-Luchtbel- schreef: ↑16-04-2019 15:20Pff. Wat een vervelende situatie zeg! Uiteindelijk zal je echtgenoot toch duidelijk voor ogen moeten krijgen, wat hij nu wilt, en dat hij moet kiezen. Vervelend om het zo te stellen, maar dat is niet anders.
Ik heb hier hetzelfde met mijn eigen moeder, maar dan niet in die mate. Wel een bepaalde angst, dat ze haar kind moet 'loslaten', maar dat vloeit meestal voort uit haar eigen situatie waarin ze verkeerd. Kan het zijn dat er een bepaald ziektebeeld speelt? Zo weet ik dat mijn zus borderline heeft, en doordat mijn ouders niet goed kunnen communiceren en zich kunnen uitten. Ik zie hier veel overeenkomsten toch wel...
Of er een bepaald ziektebeeld speelt zullen de professionals kunnen bepalen wanneer hij zeer binnenkort in opname gaat. Spijtig dat het zo ver is moeten komen
woensdag 17 april 2019 07:19
Bedankt voor je reactie Jufjoke. Even voor de goede orde: ik ben een man. Maar ik neem je inzichten graag overJufjoke schreef: ↑16-04-2019 21:07Dat zou je gewoon moeten negeren. Kom op, je komt over als een slimme, nuchtere vrouw met gezond verstand. Waarom laat je je zo makkelijk een schuldgevoel aanpraten door je schoonmoeder? Zeker daar je de situatie zo helder doorziet! Je ziet toch wat ze probeert? Laat haar lekker doen, dat raakt jou toch niet.
De tactiek van mijn schoonmoeder is enorm subtiel en geraffineeerd. Mij zal ze geen schuldgevoel aanpraten, daarvoor sta ik inderdaad iets te nuchter en geaard in het leven. Maar mijn echtgenoot is daar wél gevoelig voor en daar zit de hefboom in de hele problematiek, volgens mij. De schoonmoeder is enkel met zichzelf bezig, een zeer lelijke eigenschap als mens...
maandag 4 november 2019 10:14
Even een update met betrekking tot dit topic. Maar eveneens een opsteker voor mensen die soms geen uitweg meer zijn vanuit een verslaving.
Mijn echtgenoot is dus op 7 mei opgenomen op de verslavingsafdeling van een psychiatrisch centrum. Ik heb echt een wrak van een mens binnen gebracht, een schim van zijn werkelijke zelf. Echt een treurnis om te zien hoe een opgewekte persoonlijkheid helemaal verloren was gelopen in zijn verslaving. Zoals hierboven al beschreven is die verslaving compleet kunnen escaleren door de symbiotische relatie met zijn moeder. Mijn echtgenoot was codependent van het handelen van zijn moeder, om de één of andere reden was de goedkeuring van zijn moeder belangrijk om zich toch enig gevoel van eigenwaarde aan te meten. Eigenlijk gebeurde net het tegenovergestelde, door de acties van zijn moeder geraakte hij zijn eigen ik kwijt en kon de moeder haar perverse spelletje van onderdrukking aanhouden. Ondertussen zijn we er achter gekomen dat zij een prototype van een narcist is: liegen, manipuleren, gaslighting, hoovering, superioriteitsgevoel tegenover anderen. Alles zit in het pakket.
Het is een zéér heftige tijd geweest: het afbouwen van de Oxycodon verslaving was een hel. Thuis heb ik nog situaties gehad waar hij weende van de spierpijnen, lichte epileptische aanvallen, het leven naar het volgende moment van medicatie inname. Ik was dan ook zeer blij dat hij gericht werd geholpen in de kliniek en in een veilige omgeving aan zijn probleem kon gaan werken. Maar hij heeft het fan-tas-tisch gedaan. Sedert 15 juli is hij volledig Oxycodon-vrij en op 31 augustus heeft hij de kliniek verlaten.
Het afbouwen legde echter pijnlijk bloot waarom hij die medicatie nam: gewoon om de terreur (heb er nu echt geen ander woord meer voor...) aan te kunnen. Tijdens de opname heeft mijn echtgenoot bewust het contact met zijn moeder afgeblokt. Hij heeft wel talloze nietszeggende kaartjes ontvangen waarin ze er telkens in slaagde om het vooral over zichzelf te hebben. Hoe lastig zij het wel niet had. Hoeveel pijn zij toch wel niet had. Textbook hoovering want ze probeerde een schuldgevoel op te wekken bij mijn echtgenoot om hem zo terug mee te lokken in haar meelijwekkende, negatieve spiraal. Dat is haar niet gelukt. Er is 1 gesprek geweest met zijn moeder tijdens de opname onder begeleiding van een therapeut. Opnieuw 'hoe zwaar is mijn leven toch wel niet', 'ik heb alles gedaan voor mijn kinderen', maar ook: 'ik ga niet op mijn knieën voor mijn kinderen', 'wat is dat hier voor een toneel?'. Gewoon een zieke vrouw is het.
Mijn echtgenoot heeft in de afgelopen maanden vruchteloos getracht om verbinding te zoeken met zijn moeder, maar zij blijft erbij dat er geen probleem is. Sterker nog: ik ben de oorzaak van alle problemen, ik heb mijn echtgenoot de verslaving in gelokt, niet zij zit in een symbiose met haar zoon maar mijn overleden moeder en ik zijn er een schoolvoorbeeld van. Ik ben me steeds blijven onthouden om mij er in te mengen, ondanks de persoonlijke aanvallen tegen mij die maar bleven doorgaan. Ik heb mijn echtgenoot altijd de kans gegeven om toch tot een evenwichtige, werkbare relatie met zijn moeder te komen, maar ondertussen is hij er (eindelijk!) achter dat dat niet zal lukken. Wel heb ik heel recent dan toch aangegeven dat ik nooit geen contact meer wens met zijn moeder of zijn (medeplichtige) broer. Ik wil dit type van negativiteit niet in mijn leven, zelfs al is het mijn schoonmoeder of schoonbroer. Ze zoeken het maar uit met hun zielige leventje!
Mijn echtgenoot daarentegen is in de afgelopen maanden opengebloeid naar terug een opgewekte persoon die terug midden in het leven wil staan. Hij vindt het uiteraard spijtig dat er geen oplossing met zijn moeder uit de bus is gekomen, maar beseft nu dat hij zich niet schuldig moet voelen voor haar verantwoordelijkheden in het leven. De hand werd langdurig en meermaals uitgereikt maar finaal kreeg hij er dadelijk een klap in het gezicht voor terug.
Het Leven, het kan moeilijk zijn, maar ook mooi als je de juiste keuzes maakt...
Mijn echtgenoot is dus op 7 mei opgenomen op de verslavingsafdeling van een psychiatrisch centrum. Ik heb echt een wrak van een mens binnen gebracht, een schim van zijn werkelijke zelf. Echt een treurnis om te zien hoe een opgewekte persoonlijkheid helemaal verloren was gelopen in zijn verslaving. Zoals hierboven al beschreven is die verslaving compleet kunnen escaleren door de symbiotische relatie met zijn moeder. Mijn echtgenoot was codependent van het handelen van zijn moeder, om de één of andere reden was de goedkeuring van zijn moeder belangrijk om zich toch enig gevoel van eigenwaarde aan te meten. Eigenlijk gebeurde net het tegenovergestelde, door de acties van zijn moeder geraakte hij zijn eigen ik kwijt en kon de moeder haar perverse spelletje van onderdrukking aanhouden. Ondertussen zijn we er achter gekomen dat zij een prototype van een narcist is: liegen, manipuleren, gaslighting, hoovering, superioriteitsgevoel tegenover anderen. Alles zit in het pakket.
Het is een zéér heftige tijd geweest: het afbouwen van de Oxycodon verslaving was een hel. Thuis heb ik nog situaties gehad waar hij weende van de spierpijnen, lichte epileptische aanvallen, het leven naar het volgende moment van medicatie inname. Ik was dan ook zeer blij dat hij gericht werd geholpen in de kliniek en in een veilige omgeving aan zijn probleem kon gaan werken. Maar hij heeft het fan-tas-tisch gedaan. Sedert 15 juli is hij volledig Oxycodon-vrij en op 31 augustus heeft hij de kliniek verlaten.
Het afbouwen legde echter pijnlijk bloot waarom hij die medicatie nam: gewoon om de terreur (heb er nu echt geen ander woord meer voor...) aan te kunnen. Tijdens de opname heeft mijn echtgenoot bewust het contact met zijn moeder afgeblokt. Hij heeft wel talloze nietszeggende kaartjes ontvangen waarin ze er telkens in slaagde om het vooral over zichzelf te hebben. Hoe lastig zij het wel niet had. Hoeveel pijn zij toch wel niet had. Textbook hoovering want ze probeerde een schuldgevoel op te wekken bij mijn echtgenoot om hem zo terug mee te lokken in haar meelijwekkende, negatieve spiraal. Dat is haar niet gelukt. Er is 1 gesprek geweest met zijn moeder tijdens de opname onder begeleiding van een therapeut. Opnieuw 'hoe zwaar is mijn leven toch wel niet', 'ik heb alles gedaan voor mijn kinderen', maar ook: 'ik ga niet op mijn knieën voor mijn kinderen', 'wat is dat hier voor een toneel?'. Gewoon een zieke vrouw is het.
Mijn echtgenoot heeft in de afgelopen maanden vruchteloos getracht om verbinding te zoeken met zijn moeder, maar zij blijft erbij dat er geen probleem is. Sterker nog: ik ben de oorzaak van alle problemen, ik heb mijn echtgenoot de verslaving in gelokt, niet zij zit in een symbiose met haar zoon maar mijn overleden moeder en ik zijn er een schoolvoorbeeld van. Ik ben me steeds blijven onthouden om mij er in te mengen, ondanks de persoonlijke aanvallen tegen mij die maar bleven doorgaan. Ik heb mijn echtgenoot altijd de kans gegeven om toch tot een evenwichtige, werkbare relatie met zijn moeder te komen, maar ondertussen is hij er (eindelijk!) achter dat dat niet zal lukken. Wel heb ik heel recent dan toch aangegeven dat ik nooit geen contact meer wens met zijn moeder of zijn (medeplichtige) broer. Ik wil dit type van negativiteit niet in mijn leven, zelfs al is het mijn schoonmoeder of schoonbroer. Ze zoeken het maar uit met hun zielige leventje!
Mijn echtgenoot daarentegen is in de afgelopen maanden opengebloeid naar terug een opgewekte persoon die terug midden in het leven wil staan. Hij vindt het uiteraard spijtig dat er geen oplossing met zijn moeder uit de bus is gekomen, maar beseft nu dat hij zich niet schuldig moet voelen voor haar verantwoordelijkheden in het leven. De hand werd langdurig en meermaals uitgereikt maar finaal kreeg hij er dadelijk een klap in het gezicht voor terug.
Het Leven, het kan moeilijk zijn, maar ook mooi als je de juiste keuzes maakt...
maandag 4 november 2019 10:19
Bedankt voor de update. En wat ontzetten fijn dat je man zo goed is geholpen en dat hij doorgezet heeft.
Focus je nu vooral op jullie samen. Misschien komt de moeder tot inzichten, dat is bij je man ook gelukt. Nu is het misschien makkelijker voor haar om zich te verschuilen achter haar slachtofferrol.
Focus je nu vooral op jullie samen. Misschien komt de moeder tot inzichten, dat is bij je man ook gelukt. Nu is het misschien makkelijker voor haar om zich te verschuilen achter haar slachtofferrol.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
maandag 4 november 2019 10:45
Wat een ontroerend verhaal zeg.
Wat goed van je echtgenoot dat hij eindelijk zijn moeder kan aanvaarden voor wie ze is.
Wat jammer dat hij daarvoor eerst met een been in zijn eigen graf heeft moeten staan. Maar zo werkt het wel vaak. Pas als er écht geen uitweg meer zichtbaar is, is men bereid naar zichzelf te kijken en vanuit binnenuit te veranderen.
Wat goed van je echtgenoot dat hij eindelijk zijn moeder kan aanvaarden voor wie ze is.
Wat jammer dat hij daarvoor eerst met een been in zijn eigen graf heeft moeten staan. Maar zo werkt het wel vaak. Pas als er écht geen uitweg meer zichtbaar is, is men bereid naar zichzelf te kijken en vanuit binnenuit te veranderen.
maandag 4 november 2019 11:03
maandag 4 november 2019 12:40
Thx voor je bemoedigende woorden en ook om even aan mij te denken, want inderdaad: het was ook niet eenvoudig voor mij. Ik was echt op een punt gekomen dat ik niet langer toegevingen wenste te doen op de manier waarop mijn echtgenoot zijn problemen aanpakte. In de loop der jaren had ik gemerkt dat ik mijn verwachtingen steeds naar beneden had bijgesteld om toch maar niet teleurgesteld te worden. Uiteraard de compleet foute redenering. Omdat ik mezelf natuurlijk het beste ken wist ik dat als er van zijn kant uit oprechte stappen in de juiste richting werden gezet, ik ook zou volgen. Maar de bal lag in zijn kamp en hij wist ook wat er op het spel stond.
Wat me wel opviel in de verslavingszorg is dat er zeer weinig aandacht gaat naar de thuissituatie. Van de partners wordt geacht dat ze het zelf maar uitzoeken, terwijl de thuissituatie in mijn ogen net een zeer belangrijk onderdeel is van het succesvol zijn van zulk een traject. Gelukkig heb ik voor mezelf ook de nodige aandacht voorzien door gesprekken met maatschappelijk werkers van de vrijzinnigen, gesprekken met het Centrum voor alcohol en drugsmisbruik en zeer recent ben ik ook ingestapt in een praatgroep van partners van verslaafden. Ik kan dan ook zeggen dat het voor mij weliswaar ook een zeer heftige periode is geweest, maar dat ik zeer dankbaar ben voor de uitkomst van het traject.
Omdat ik hem zeer positief zag evolueren merkte ik bij mezelf ook zeer snel dat er terug empathie kwam. Waar ik voorheen ook steeds meer moeite begon te krijgen met bijvoorbeeld gewoon aanrakingen van hem, voelde ik dat dat me steeds minder 'stoorde'. Steeds meer krijg ik nu het gevoel dat we terug als koppel samen aan de weg aan het timmeren zijn en niet enkel ik die een hopeloze situatie trachtte recht te houden. Nu zie ik voor ons eindelijk terug een positieve toekomst weggelegd!
maandag 4 november 2019 12:47
Wat fijn om te horen. Je klinkt wijs. Wellicht noodgedwongen wijs geworden, maar er is zo te lezen een stabiele basis, hoe het ook verder loopt.Lightpoint76 schreef: ↑04-11-2019 12:40Thx voor je bemoedigende woorden en ook om even aan mij te denken, want inderdaad: het was ook niet eenvoudig voor mij. Ik was echt op een punt gekomen dat ik niet langer toegevingen wenste te doen op de manier waarop mijn echtgenoot zijn problemen aanpakte. In de loop der jaren had ik gemerkt dat ik mijn verwachtingen steeds naar beneden had bijgesteld om toch maar niet teleurgesteld te worden. Uiteraard de compleet foute redenering. Omdat ik mezelf natuurlijk het beste ken wist ik dat als er van zijn kant uit oprechte stappen in de juiste richting werden gezet, ik ook zou volgen. Maar de bal lag in zijn kamp en hij wist ook wat er op het spel stond.
Wat me wel opviel in de verslavingszorg is dat er zeer weinig aandacht gaat naar de thuissituatie. Van de partners wordt geacht dat ze het zelf maar uitzoeken, terwijl de thuissituatie in mijn ogen net een zeer belangrijk onderdeel is van het succesvol zijn van zulk een traject. Gelukkig heb ik voor mezelf ook de nodige aandacht voorzien door gesprekken met maatschappelijk werkers van de vrijzinnigen, gesprekken met het Centrum voor alcohol en drugsmisbruik en zeer recent ben ik ook ingestapt in een praatgroep van partners van verslaafden. Ik kan dan ook zeggen dat het voor mij weliswaar ook een zeer heftige periode is geweest, maar dat ik zeer dankbaar ben voor de uitkomst van het traject.
Omdat ik hem zeer positief zag evolueren merkte ik bij mezelf ook zeer snel dat er terug empathie kwam. Waar ik voorheen ook steeds meer moeite begon te krijgen met bijvoorbeeld gewoon aanrakingen van hem, voelde ik dat dat me steeds minder 'stoorde'. Steeds meer krijg ik nu het gevoel dat we terug als koppel samen aan de weg aan het timmeren zijn en niet enkel ik die een hopeloze situatie trachtte recht te houden. Nu zie ik voor ons eindelijk terug een positieve toekomst weggelegd!
Wat jammer dat er in de verslavingszorg zo weinig aandacht is voor het thuisfront. Dat is juist verschrikkelijk belangrijk, ook voor de verslaafde zelf.
Ik zit nu in een nogal intensief thuiszorg traject met mijn zoon (gespecialiseerde kinderthuiszorg) en ik ervaar gelukkig dat er in die branche juist veel aandacht is voor het gezinsleven. Niet alleen voor de patiënt. Of cliënt?
Dus zeker een tekortkoming, maar gelukkig gaat het in sommige takken van de zorg juist heel goed.
