Psyche
alle pijlers
Vanmiddag hoor ik of ik dood ga - knuffel nodig
donderdag 12 januari 2017 10:32
Dramatische titel (en dat voor mijn eerst geopende topic na 8 jaar meelezen), maar zo voel ik me nu even ook.
Vanmiddag heb ik een gesprek met de oncoloog. Na 4 maanden van intensieve chemotherapie is het nu alles of niets. Van te voren is er gezegd dat er een kans was van <10% dat er na de chemo geopereerd zou kunnen worden. Zo niet, heb ik waarschijnlijk nog 2 jaar te leven.
Gisteren de CT-scan gehad, vanmiddag volgt dus de uitslag.
Ik heb vanochtend brood gesmeerd, de kinderen naar school gebracht, me aangekleed zoals ik er uit zag voordat ik ziek werd (panty en jurkje ipv een joggingbroek en slobbertrui), en ik doe net alsof ik niet elk moment keihard kan gaan huilen. Ik ben bang dat als ik eenmaal begin ik niet meer kan stopppen.
Na het gesprek zal ik alle tranen weer opdrogen, en zodra ik de kinderen weer zie een glimlach opzetten en weer doen alsof alles normaal is.
Maar nu wil ik heel graag even virtueel uithuilen en een (virtuele) knuffel van krijgen.
Vanmiddag heb ik een gesprek met de oncoloog. Na 4 maanden van intensieve chemotherapie is het nu alles of niets. Van te voren is er gezegd dat er een kans was van <10% dat er na de chemo geopereerd zou kunnen worden. Zo niet, heb ik waarschijnlijk nog 2 jaar te leven.
Gisteren de CT-scan gehad, vanmiddag volgt dus de uitslag.
Ik heb vanochtend brood gesmeerd, de kinderen naar school gebracht, me aangekleed zoals ik er uit zag voordat ik ziek werd (panty en jurkje ipv een joggingbroek en slobbertrui), en ik doe net alsof ik niet elk moment keihard kan gaan huilen. Ik ben bang dat als ik eenmaal begin ik niet meer kan stopppen.
Na het gesprek zal ik alle tranen weer opdrogen, en zodra ik de kinderen weer zie een glimlach opzetten en weer doen alsof alles normaal is.
Maar nu wil ik heel graag even virtueel uithuilen en een (virtuele) knuffel van krijgen.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
dinsdag 23 mei 2017 11:21
Ik wil inderdaad ook dat zoveel mogelijk het 'gewone' ritme doorgaat. Als ik er aan toe ga geven dat hij thuis blijft, hoe lang en hoe vaak dan? Hij kan moeilijk een heel jaar naast me op de bank gaan zitten.
En trouwens, als hij thuis is hoeft hij ook helemaal niet iets met mij te doen. Gisterenmiddag heeft hij na school een uur boven op z'n tablet gezeten. Hij wil gewoon in hetzelfde huis zijn, dat is genoeg.
Vanochtend ging trouwens alweer wat beter. Vanochtend nog even gebleven voor de uitleg van het rekenplusklasje (wat uit slechts 2 kinderen blijkt te bestaan
), en daarna ging hij om kwart voor 9 zonder problemen de klas in.
Die morgenvriendjes zijn leuk ja! Ik heb er al een keer mee in m'n handen gestaan, maar ze hebben al zoveel andere knuffels, waar ze aan gehecht zijn. Ik had ook al die visjes gekocht, en vorige week in Kijkduin een pokemonknuffel. En ze hebben allebei een boekje waarin ze kunnen schrijven en tekenen. Ik denk dus eigenlijk dat de morgenvriendjes gewoon op de stapel knuffels belanden en niet speciaal daarvoor gebruikt gaan worden.
Ik denk inderdaad dat het de angst is dat ik ineens dood ben gegaan terwijl zij op school zitten. Hoewel we het daar al wel een keer over gehad hebben, maar dat is alweer een tijdje terug. Ik zal dan nog een keer gaan benoemen.
Potentieel nieuwe schoonmaakster is vanochtend ook echt gekomen
. Volgende week begint ze, dus nog even spannend of ze dan ook echt komt, maar ik heb er wel vertrouwen in.
En de IKEA die tussen 8 en 12 langskwam was om 9 uur ook al geweest, dus ik heb ineens een hele vrije dag
. Heb ook al een uurtje gewandeld (ok.... gepokemond), dus kan tot 3 uur vanmiddag ongegeneerd op de bank hangen en lummelen. Heerlijk! 
En trouwens, als hij thuis is hoeft hij ook helemaal niet iets met mij te doen. Gisterenmiddag heeft hij na school een uur boven op z'n tablet gezeten. Hij wil gewoon in hetzelfde huis zijn, dat is genoeg.
Vanochtend ging trouwens alweer wat beter. Vanochtend nog even gebleven voor de uitleg van het rekenplusklasje (wat uit slechts 2 kinderen blijkt te bestaan
), en daarna ging hij om kwart voor 9 zonder problemen de klas in. Die morgenvriendjes zijn leuk ja! Ik heb er al een keer mee in m'n handen gestaan, maar ze hebben al zoveel andere knuffels, waar ze aan gehecht zijn. Ik had ook al die visjes gekocht, en vorige week in Kijkduin een pokemonknuffel. En ze hebben allebei een boekje waarin ze kunnen schrijven en tekenen. Ik denk dus eigenlijk dat de morgenvriendjes gewoon op de stapel knuffels belanden en niet speciaal daarvoor gebruikt gaan worden.
Ik denk inderdaad dat het de angst is dat ik ineens dood ben gegaan terwijl zij op school zitten. Hoewel we het daar al wel een keer over gehad hebben, maar dat is alweer een tijdje terug. Ik zal dan nog een keer gaan benoemen.
Potentieel nieuwe schoonmaakster is vanochtend ook echt gekomen
. Volgende week begint ze, dus nog even spannend of ze dan ook echt komt, maar ik heb er wel vertrouwen in. En de IKEA die tussen 8 en 12 langskwam was om 9 uur ook al geweest, dus ik heb ineens een hele vrije dag
. Heb ook al een uurtje gewandeld (ok.... gepokemond), dus kan tot 3 uur vanmiddag ongegeneerd op de bank hangen en lummelen. Heerlijk!
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
dinsdag 23 mei 2017 13:23
Mijn vader plakte ze altijd en dan moest ik wel vaak kijken hoe hij dat deed. Ik kan het nu nog steeds niet, haha.
dinsdag 23 mei 2017 19:09
Hoera voor de schoonmaakster!
En wat een heerlijke dag om te verlummelen, met dat mooie weer.
Sinds ik het idee van me afgezet heb dat ik me op elk vrij moment nuttig moet maken (lang geleden al...), kan ik van dat soort dagen helemaal opladen!
En wat een heerlijke dag om te verlummelen, met dat mooie weer.
Sinds ik het idee van me afgezet heb dat ik me op elk vrij moment nuttig moet maken (lang geleden al...), kan ik van dat soort dagen helemaal opladen!
Dat de diva's even hun device erbij melden is het devies.
woensdag 24 mei 2017 10:59
ohohoh, even klagen hoor.
Gisteren heerlijk verlummeld. Had me voorgenomen vandaag even naar de juwelier in het dorp te gaan om te kijken/vragen of hij mooie doosjes heeft om een haarlok in te gaan bewaren (en ook meteen een afspraak bij de kapper gemaakt).
Maar gisterenmiddag en avond alleen maar geruzied met de kinderen.... merk dat ik daar echt steeds slechter tegenkan. Ik ben moe, waardoor ik slecht op hun boze gedrag reageer (ik weet dan verstandelijk echt wel dat ik de volwassene moet zijn, maar soms is mijn geduld echt op), en zij zitten natuurlijk ook al niet lekker in hun vel, waardoor we in de neerwaartse spiraal komen. En ja, ik moet die verbreken, maar dat kan ik dan dus even niet....
Vorige week waren ze op proefles gegaan op nieuwe sport, vonden ze allebei hartstikke leuk, dus ze daarna definitief aangemeld. En ja hoor, gisteren bij het 'doe je schoenen even aan, dan gaan we', barste jongste los dat hij niet naar die stomme sport wilde, dat hij nooit heeft gezegd dat hij dat wilde, dat het stom is en dat hij echt niet gaat.
Uiteindelijk is man maar met ze gegaan.... (en vond hij het natuurlijk wel leuk), maar ik ben gewoon nog een uur over de zeik geweest.
En vanochtend was wegbrengen oudste weer een drama. Mij achternalopen, echt de klas weer uit. Uiteindelijk heb ik hem de klas echt ingeduwd en de deur stevig dichtgehouden, waarna de meester er aan de binnenkant tegenaan is gaan staan om te zorgen dat kind niet weer naar buiten rende. Natuurlijk eerst geprobeerd rustig te praten enzo, maar na 15 minuten liep het zweet me uit, waren 30 kinderen aan het kijken hoe ik dit op ging lossen en wilde ik alleen nog maar gillen en in huilen uitbarsten. Wat ik gelukkig allebei niet gedaan heb
Het is nu 2 uur later en ik zit gewoon nog bij te komen (nee, niet meer naar juwelier gegaan dus). Voel me nu gewoon even een hele slechte moeder. Ik kan blijkbaar niet eens meer normaal mijn kinderen opvoeden
Gisteren heerlijk verlummeld. Had me voorgenomen vandaag even naar de juwelier in het dorp te gaan om te kijken/vragen of hij mooie doosjes heeft om een haarlok in te gaan bewaren (en ook meteen een afspraak bij de kapper gemaakt).
Maar gisterenmiddag en avond alleen maar geruzied met de kinderen.... merk dat ik daar echt steeds slechter tegenkan. Ik ben moe, waardoor ik slecht op hun boze gedrag reageer (ik weet dan verstandelijk echt wel dat ik de volwassene moet zijn, maar soms is mijn geduld echt op), en zij zitten natuurlijk ook al niet lekker in hun vel, waardoor we in de neerwaartse spiraal komen. En ja, ik moet die verbreken, maar dat kan ik dan dus even niet....
Vorige week waren ze op proefles gegaan op nieuwe sport, vonden ze allebei hartstikke leuk, dus ze daarna definitief aangemeld. En ja hoor, gisteren bij het 'doe je schoenen even aan, dan gaan we', barste jongste los dat hij niet naar die stomme sport wilde, dat hij nooit heeft gezegd dat hij dat wilde, dat het stom is en dat hij echt niet gaat.
Uiteindelijk is man maar met ze gegaan.... (en vond hij het natuurlijk wel leuk), maar ik ben gewoon nog een uur over de zeik geweest.
En vanochtend was wegbrengen oudste weer een drama. Mij achternalopen, echt de klas weer uit. Uiteindelijk heb ik hem de klas echt ingeduwd en de deur stevig dichtgehouden, waarna de meester er aan de binnenkant tegenaan is gaan staan om te zorgen dat kind niet weer naar buiten rende. Natuurlijk eerst geprobeerd rustig te praten enzo, maar na 15 minuten liep het zweet me uit, waren 30 kinderen aan het kijken hoe ik dit op ging lossen en wilde ik alleen nog maar gillen en in huilen uitbarsten. Wat ik gelukkig allebei niet gedaan heb
Het is nu 2 uur later en ik zit gewoon nog bij te komen (nee, niet meer naar juwelier gegaan dus). Voel me nu gewoon even een hele slechte moeder. Ik kan blijkbaar niet eens meer normaal mijn kinderen opvoeden
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
woensdag 24 mei 2017 11:05
Ik zie nu mijn motto, op dit moment past 'Only I can see the darkness in the northern light' (kwam net langs op de radio) beter bij mijn stemming.
En dan kreeg ik gisteren ook nog een kaartje met 'jij kan dit! Jij bent een supervrouw!". Echt lief bedoelt, maar als ik me op dit moment iets niet voel is het wel een supervrouw.... Ik denk dat ook meteen 'ik kan dit helemaal niet, ik heb soms niet eens energie om m'n haar te kammen of me normaal aan te kleden. Ik was vroeger misschien een soort van powervrouw, in jurkje, panty, hakjes, leuke kinderen en carriereplannen om over 10 jaar CRO te worden, tegenwoordig ben ik een hoopje in joggingbroek en ben ik al blij als ik gedouched heb en de ontbijtspullen in de vaatwasser heb gezet en geen ruzie met mijn kinderen heb gemaakt. Niets powerachtigs aan.
En dan kreeg ik gisteren ook nog een kaartje met 'jij kan dit! Jij bent een supervrouw!". Echt lief bedoelt, maar als ik me op dit moment iets niet voel is het wel een supervrouw.... Ik denk dat ook meteen 'ik kan dit helemaal niet, ik heb soms niet eens energie om m'n haar te kammen of me normaal aan te kleden. Ik was vroeger misschien een soort van powervrouw, in jurkje, panty, hakjes, leuke kinderen en carriereplannen om over 10 jaar CRO te worden, tegenwoordig ben ik een hoopje in joggingbroek en ben ik al blij als ik gedouched heb en de ontbijtspullen in de vaatwasser heb gezet en geen ruzie met mijn kinderen heb gemaakt. Niets powerachtigs aan.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
woensdag 24 mei 2017 11:19
Zie je wel, gewoon een mensAnnA_C schreef: ↑24-05-2017 11:05Ik zie nu mijn motto, op dit moment past 'Only I can see the darkness in the northern light' (kwam net langs op de radio) beter bij mijn stemming.
En dan kreeg ik gisteren ook nog een kaartje met 'jij kan dit! Jij bent een supervrouw!". Echt lief bedoelt, maar als ik me op dit moment iets niet voel is het wel een supervrouw.... Ik denk dat ook meteen 'ik kan dit helemaal niet, ik heb soms niet eens energie om m'n haar te kammen of me normaal aan te kleden. Ik was vroeger misschien een soort van powervrouw, in jurkje, panty, hakjes, leuke kinderen en carriereplannen om over 10 jaar CRO te worden, tegenwoordig ben ik een hoopje in joggingbroek en ben ik al blij als ik gedouched heb en de ontbijtspullen in de vaatwasser heb gezet en geen ruzie met mijn kinderen heb gemaakt. Niets powerachtigs aan.
Sterkte vandaag
woensdag 24 mei 2017 11:20
woensdag 24 mei 2017 11:23
woensdag 24 mei 2017 12:23
Volgens mij komt het ook door het weer dat de kinderen vervelender zijn en jij een kort lontje hebt. Althans ik/wij heb(ben) er ook last van. Kan smartje soms wel achter het behang plakken, alleen maar miepen en jammeren. Blegh.
Wat een geniale actie van je vader zeg!
Heb je nog leuke Pokémon gevangen tijdens je wandeling?
Ik zou ook graag een dagje bankhangen zonder kids, maar helaas nog geen schoolgaand kind. Wil jij namens mij gaan bankhangen? Dan deel ik wat Pokémon met jou.
Wat gaaf dat de kraanvogels af zijn, onwijs knap! Die mooie voor op de kaart komt vast ook goed. Hoe moet ik het eigenlijk voor me zien? Wordt daar een foto van gemaakt en die op de kaart geprint of komt op elke kaart een geplakte vogel?
Wat een geniale actie van je vader zeg!
Heb je nog leuke Pokémon gevangen tijdens je wandeling?
Ik zou ook graag een dagje bankhangen zonder kids, maar helaas nog geen schoolgaand kind. Wil jij namens mij gaan bankhangen? Dan deel ik wat Pokémon met jou.
Wat gaaf dat de kraanvogels af zijn, onwijs knap! Die mooie voor op de kaart komt vast ook goed. Hoe moet ik het eigenlijk voor me zien? Wordt daar een foto van gemaakt en die op de kaart geprint of komt op elke kaart een geplakte vogel?
woensdag 24 mei 2017 12:41
Heel, heel, héél herkenbaar. "Mamma, jij was voor de ingreep áltijd chagrijnig hè?" Daar moest ik heel hard om huilen toen. Zeker toen man zei, nadat ik gecheckt had of dat echt zo was, dat ik niet altijd chagrijnig was, maar dat ik gewoon níks meer kon hebben en géén lontje meer had.
En ik merk het nu ook, bij de lading extra vermoeidheid die de chemo me geeft, dat ik inderdaad gewoon níks kan hebben. Ik heb gewoon geen geduld, als het niet op de manier gaat waarop ik het bedacht heb, dan ben ik niet meer in staat om alternatieven te omarmen en als kind niet luistert, dan kan de rit naar de kamer wat mij betreft niet snel genoeg gemaakt zijn.
Nee, je bent geen powervrouw. En nee, je bent ook geen perfecte moeder nu. Je bent moeder en je roeit met de riemen die je hebt. Waarbij de bodem van je energie nu eenmaal snel in zicht is en de bodem van je geduld en incasseringsvermogen helaas ook.
Mijn ervaring is dat over sommige dingen te praten is en dat je andere dingen maar gewoon moet accepteren en waar mogelijk moet laten gaan (of over moet dragen aan je partner). Waar misschien over te praten valt, is het afscheid op school. Ik zou uitleggen dat deze manier van afscheid nemen jullie nu allebei heel verdrietig maakt. En vragen of je zoontje een idee heeft hoe het anders, blijer met name, kan. Misschien heeft hij zelf een suggestie en anders zou je misschien wat suggesties kunnen doen. Helpt het om hem niet de klas in te brengen? Of om wat eerder te komen, zodat je even rustig met hem te zitten? Helpt het om zijn knuffeltje bij zich te houden als jij weg gaat? Of als hij even naast de meester mag zitten? Moet het afscheid juist iets korter zijn? Als hij niet met een oplossing komt, stel dan iets voor wat jou uitkomt en stel voor om dat gewoon eens te proberen. Soms is erover praten en een afspraak maken al voldoende om zo'n negatief patroon te doorbreken.
De situatie thuis zou ik voor nu gewoon even laten voor wat 'ie is. Eerst dat afscheid proberen te verbeteren. Daarna kun je wel kijken of je thuis ook wat werkbaarder afspraken kunt maken.
Maar het is gewoon moeilijk. Jij wil rust en zij willen jou. En dat is nu eenmaal een tegengesteld belang. Er staat altijd één partij met lege handen, of het wordt ruzie en dan ben je allebei ongelukkig.
Het is voor jullie allemaal een nieuwe balans vinden in de nieuwe omstandigheden. En nee, dat is niet leuk. En daar kun je ook best even zwartgallig van worden. Geef jezelf maar gewoon even de tijd om daar van te balen. Want het ís ook gewoon stom.
En ik merk het nu ook, bij de lading extra vermoeidheid die de chemo me geeft, dat ik inderdaad gewoon níks kan hebben. Ik heb gewoon geen geduld, als het niet op de manier gaat waarop ik het bedacht heb, dan ben ik niet meer in staat om alternatieven te omarmen en als kind niet luistert, dan kan de rit naar de kamer wat mij betreft niet snel genoeg gemaakt zijn.
Nee, je bent geen powervrouw. En nee, je bent ook geen perfecte moeder nu. Je bent moeder en je roeit met de riemen die je hebt. Waarbij de bodem van je energie nu eenmaal snel in zicht is en de bodem van je geduld en incasseringsvermogen helaas ook.
Mijn ervaring is dat over sommige dingen te praten is en dat je andere dingen maar gewoon moet accepteren en waar mogelijk moet laten gaan (of over moet dragen aan je partner). Waar misschien over te praten valt, is het afscheid op school. Ik zou uitleggen dat deze manier van afscheid nemen jullie nu allebei heel verdrietig maakt. En vragen of je zoontje een idee heeft hoe het anders, blijer met name, kan. Misschien heeft hij zelf een suggestie en anders zou je misschien wat suggesties kunnen doen. Helpt het om hem niet de klas in te brengen? Of om wat eerder te komen, zodat je even rustig met hem te zitten? Helpt het om zijn knuffeltje bij zich te houden als jij weg gaat? Of als hij even naast de meester mag zitten? Moet het afscheid juist iets korter zijn? Als hij niet met een oplossing komt, stel dan iets voor wat jou uitkomt en stel voor om dat gewoon eens te proberen. Soms is erover praten en een afspraak maken al voldoende om zo'n negatief patroon te doorbreken.
De situatie thuis zou ik voor nu gewoon even laten voor wat 'ie is. Eerst dat afscheid proberen te verbeteren. Daarna kun je wel kijken of je thuis ook wat werkbaarder afspraken kunt maken.
Maar het is gewoon moeilijk. Jij wil rust en zij willen jou. En dat is nu eenmaal een tegengesteld belang. Er staat altijd één partij met lege handen, of het wordt ruzie en dan ben je allebei ongelukkig.
Het is voor jullie allemaal een nieuwe balans vinden in de nieuwe omstandigheden. En nee, dat is niet leuk. En daar kun je ook best even zwartgallig van worden. Geef jezelf maar gewoon even de tijd om daar van te balen. Want het ís ook gewoon stom.
Dat de diva's even hun device erbij melden is het devies.
woensdag 24 mei 2017 13:11
Tja, als ik jou was...? Ik zou al blij zijn dat ik m'n bed uit kon komen. Wat zwaar moet het 'gewone' leven voor je zijn, laat staan als moeder, echtgenote, vriendin en wat voor rollen je al niet meer hebt.
Wees maar lief voor jezelf en kijk naar wat WEL lukt. Als er iets niet zo gaat als je wilt, bekijk of je het anders kunt doen en laat je (zelf)kritische gedachten maar even voor wat ze zijn. Daar heb je op dit moment niets aan. Kost alleen energie.
Wees maar lief voor jezelf en kijk naar wat WEL lukt. Als er iets niet zo gaat als je wilt, bekijk of je het anders kunt doen en laat je (zelf)kritische gedachten maar even voor wat ze zijn. Daar heb je op dit moment niets aan. Kost alleen energie.
woensdag 24 mei 2017 13:23
Wandelen_afvallen schreef: ↑24-05-2017 13:11Tja, als ik jou was...? Ik zou al blij zijn dat ik m'n bed uit kon komen. Wat zwaar moet het 'gewone' leven voor je zijn, laat staan als moeder, echtgenote, vriendin en wat voor rollen je al niet meer hebt.
Wees maar lief voor jezelf en kijk naar wat WEL lukt. Als er iets niet zo gaat als je wilt, bekijk of je het anders kunt doen en laat je (zelf)kritische gedachten maar even voor wat ze zijn. Daar heb je op dit moment niets aan. Kost alleen energie.
En dit. Heel erg dit. :flower:
Dat de diva's even hun device erbij melden is het devies.
woensdag 24 mei 2017 21:25
Dankjewel Maylo.
En iedereen bedankt voor de steun vandaag! Zat er even doorheen, maar eigenlijk ging vanmiddag best goed.
Ik heb tegen de kinderen gezegd dat ik moe was, voordeel voor hen is dan dat ik niet moeilijk doe wat ze op hun brood doen (hoewel ze zich vandaag beschaafd hebben gedragen en er geen chips op hebben gestopt), dat ze zelf drinken en snoepjes mogen pakken (waar ze bij kunnen) en redelijk onbeperkt op de tablets mogen. Hebben dus een heerlijk hangdag gehouden, met een high-gele-aanmaak-limonade.
Ze baalden wel even toen man thuis kwam en dat de middag dus al om was, want ze hadden nog met mij naar het dorp willen lopen om spinners te kopen. En nu moeten ze tot vrijdagochtend wachten.....
Baal er wel van dat ik vandaag zo moe was. Echt van die papbenen, dus ben nauwelijks buiten geweest (alleen heen en weer naar school). We waren van plan om morgen naar de dierentuin te gaan, maar heb er zo weinig zin in. Maar ja, aan de andere kant zei man net ook dat als we het uitstellen ik me waarschijnlijk alleen maar beroerder ga voelen.... Dilemma...
Iemand enig idee hoe druk het morgen zal zijn in de dierentuin? Ik hoopte eigenlijk dat met het mooie weer iedereen naar het strand zou gaan, en de dierentuinen dus redelijk leeg zijn
En iedereen bedankt voor de steun vandaag! Zat er even doorheen, maar eigenlijk ging vanmiddag best goed.
Ik heb tegen de kinderen gezegd dat ik moe was, voordeel voor hen is dan dat ik niet moeilijk doe wat ze op hun brood doen (hoewel ze zich vandaag beschaafd hebben gedragen en er geen chips op hebben gestopt), dat ze zelf drinken en snoepjes mogen pakken (waar ze bij kunnen) en redelijk onbeperkt op de tablets mogen. Hebben dus een heerlijk hangdag gehouden, met een high-gele-aanmaak-limonade.
Ze baalden wel even toen man thuis kwam en dat de middag dus al om was, want ze hadden nog met mij naar het dorp willen lopen om spinners te kopen. En nu moeten ze tot vrijdagochtend wachten.....
Baal er wel van dat ik vandaag zo moe was. Echt van die papbenen, dus ben nauwelijks buiten geweest (alleen heen en weer naar school). We waren van plan om morgen naar de dierentuin te gaan, maar heb er zo weinig zin in. Maar ja, aan de andere kant zei man net ook dat als we het uitstellen ik me waarschijnlijk alleen maar beroerder ga voelen.... Dilemma...
Iemand enig idee hoe druk het morgen zal zijn in de dierentuin? Ik hoopte eigenlijk dat met het mooie weer iedereen naar het strand zou gaan, en de dierentuinen dus redelijk leeg zijn
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
woensdag 24 mei 2017 22:09
Misschien dat Ouwehand in Rhenen rustig is? Volgende week mogen de Panda's naar buiten dus vanaf dan wordt het een gekkenhuis.
Dat is een erg leuke dierentuin met een waanzinnige speeltuin. Wel even droge kleding voor de kids meenemen
Bij die speeltuin zit een groot terras, perfect voor jouw vermoeide benen.
Dat is een erg leuke dierentuin met een waanzinnige speeltuin. Wel even droge kleding voor de kids meenemen
Bij die speeltuin zit een groot terras, perfect voor jouw vermoeide benen.
woensdag 24 mei 2017 22:12
Lieve Anna, ik lees echt met een brok in mijn keel je verhalen over het schoolgedrag van je zoontje. Als je hem uitlegt dat je dan altijd gaat rusten en je hem dan weer goed kan ophalen..dat je anders te weinig energie hebt...tijd nodig is...misschien gaat hij het een beetje begrijpen? Vind het vreselijk voor jullie beiden.
Anna, neem van ons aan dat je misschien wel een van de grootste powervrouwen bent van dit forum. Je hebt een boodschap gekregen waar je mee moet dealen. En deze boodschap is eigenlijk voor een ieder al te zwaar om er over na te denken. Dat jij überhaupt nog de kinderen haalt en brengt, een boodschapje doet etc. is al zo knap. Net een super reis gemaakt.. Dan nog niet eens over je mentale kracht gesproken. Van mij krijg je heel veel veren, je houdt zo veel van je 3 mannen en probeert het normale leven zo lang mogelijk in stand te houden. Je bent een kanjer, geloof me!!
Anna, neem van ons aan dat je misschien wel een van de grootste powervrouwen bent van dit forum. Je hebt een boodschap gekregen waar je mee moet dealen. En deze boodschap is eigenlijk voor een ieder al te zwaar om er over na te denken. Dat jij überhaupt nog de kinderen haalt en brengt, een boodschapje doet etc. is al zo knap. Net een super reis gemaakt.. Dan nog niet eens over je mentale kracht gesproken. Van mij krijg je heel veel veren, je houdt zo veel van je 3 mannen en probeert het normale leven zo lang mogelijk in stand te houden. Je bent een kanjer, geloof me!!
woensdag 24 mei 2017 22:21
Ik heb er net nog even met oudste over gepraat. Hij vindt het zo ook niet leuk, en ik heb gezegd dat ik het ook niet leuk vind om hem zo weg te moeten brengen. Hebben afgesproken dat hij maandag (vrijdag hebben ze vrij) een foto van mij meeneemt en die gaat de juf op z'n tafeltje plakken. Een knuffel heeft hij trouwens al mee: waar hij eerst nog een klein knuffeltje meenam, heeft hij nu ene charmander van ruim 30 cm 
. Het ding heeft bijna z'n eigen stoeltje nodig in de klas....
Smart: Rhenen is inderdaad leuk! We hebben alleen nog kaartjes voor Emmen (lief cadeau, maar niet echt naast de deur...), dus het wordt ook meteen zo'n onderneming... Ik ken het park ook niet, maar aan de andere kant: het is gewoon een dierentuin en het is mooi weer, dus ik kan op elk bankje dat ik tegenkom neerploffen. Maar gewoon even kijken hoe laat de kinderen morgen wakker zijn en dan bepalen op we morgen gaan of niet.
. Het ding heeft bijna z'n eigen stoeltje nodig in de klas....Smart: Rhenen is inderdaad leuk! We hebben alleen nog kaartjes voor Emmen (lief cadeau, maar niet echt naast de deur...), dus het wordt ook meteen zo'n onderneming... Ik ken het park ook niet, maar aan de andere kant: het is gewoon een dierentuin en het is mooi weer, dus ik kan op elk bankje dat ik tegenkom neerploffen. Maar gewoon even kijken hoe laat de kinderen morgen wakker zijn en dan bepalen op we morgen gaan of niet.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
woensdag 24 mei 2017 22:30
Dag Anna,
Ook ik lees al een tijdje mee met dit topic maar tot nu toe nog niet de moed gehad om te reageren.
Sinds kort weet ik dat ik in een soortgelijke situatie zit. Ik ben 3 jaar getrouwd, heb een dochtertje van 1,5, was een fijne carrière aan het opbouwen, tot ik na een epileptische aanval tot de ontdekking kwam dat ik een inoperabele hersentumor heb die niet te genezen is. Op dit moment onderga ik bestraling en chemo om mijn leven te verlengen. Ik herken dus veel van wat je schrijft, de emoties waar je door heen gaat, de dagen waarop je zo geen zin hebt om op te staan of jezelf bij elkaar te rapen. Voor mij is mijn ziektebeeld nu nog goed te verdragen maar emotioneel wordt ik alle kanten in geslingerd.
Ik vind je situatie verschrikkelijk en wens je nog ontelbaar veel fijne momenten met je gezin. Weet dat ik het fijn vindt jullie berichten te lezen op dit forum, er wijsheden voor mezelf uit haal en er kracht uit put.
Ook ik lees al een tijdje mee met dit topic maar tot nu toe nog niet de moed gehad om te reageren.
Sinds kort weet ik dat ik in een soortgelijke situatie zit. Ik ben 3 jaar getrouwd, heb een dochtertje van 1,5, was een fijne carrière aan het opbouwen, tot ik na een epileptische aanval tot de ontdekking kwam dat ik een inoperabele hersentumor heb die niet te genezen is. Op dit moment onderga ik bestraling en chemo om mijn leven te verlengen. Ik herken dus veel van wat je schrijft, de emoties waar je door heen gaat, de dagen waarop je zo geen zin hebt om op te staan of jezelf bij elkaar te rapen. Voor mij is mijn ziektebeeld nu nog goed te verdragen maar emotioneel wordt ik alle kanten in geslingerd.
Ik vind je situatie verschrikkelijk en wens je nog ontelbaar veel fijne momenten met je gezin. Weet dat ik het fijn vindt jullie berichten te lezen op dit forum, er wijsheden voor mezelf uit haal en er kracht uit put.
