Psyche
alle pijlers
Vertellen op het werk of niet?
dinsdag 12 november 2019 11:59
Sinds donderdag gestart met AD ivm angstprobleem. Het ging eigenlijk heel goed, tot ik gisteren aan het werk was (zorg) en me daar heel onrustig en paniekerig, trillerig voelde en kramp in mijn kaak kreeg. Toen naar huis gegaan met een smoes omdat niemand er van weet.
Vandaag ook nog thuis en morgen moet ik weer werken. Ik neem aan dat dit bijwerkingen zijn en wel weer weggaat?
Ik vind het zo lastig. Moet ik het niet toch in vertrouwen vertellen aan mijn teamleider? Voelde me gister echt "alleen" er in. Andere kant, je krijgt wel altijd lekker zo'n etiketje dan.
Vandaag ook nog thuis en morgen moet ik weer werken. Ik neem aan dat dit bijwerkingen zijn en wel weer weggaat?
Ik vind het zo lastig. Moet ik het niet toch in vertrouwen vertellen aan mijn teamleider? Voelde me gister echt "alleen" er in. Andere kant, je krijgt wel altijd lekker zo'n etiketje dan.
dinsdag 12 november 2019 16:40
Je kunt vaak ook heel algemeen tegen je leidinggevende zijn. "Ik voel me echt niet fit, heb last van bijwerkingen van medicijnen die net gestart zijn". Dat kan over angst gaan maar ook over bloeddrukmedicijnen of antibiotica ofzo. Als ze dan doorvragen wat voor medicijnen, dan kun je het vaag houden, bv zeggen dat het niet iets is wat je werk op de lange duur beinvloed ofzo.
Maar eigenlijk hebben tot nu toe vrijwel alle leidinggevenden wel begrip gehad voor depressie en andere psychische klachten bij mij en in mijn omgeving.
Maar eigenlijk hebben tot nu toe vrijwel alle leidinggevenden wel begrip gehad voor depressie en andere psychische klachten bij mij en in mijn omgeving.
dinsdag 12 november 2019 16:42
Je kan ook aangeven wat je wel en niet kan aan je leidinggevende en dat je de medische kant van het verhaal met de bedrijfsarts wil overleggen. Dan volg je de middenweg. Echter info over aandoeningen en medicijnen horen niet bij de werkgever thuis. Wel info als zijnde: ik kan even niet goed tegen stress, ik kan geen nachtdienst, ...ect.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
dinsdag 12 november 2019 16:43
Ik ben het met je eens, vroeger ging dat ook gewoon zo. Tegenwoordig wordt er mijns inziens heel krampachtig gedaan, geeft vaak meer onduidelijkheden en afstand terwijl het toch iets is wat je samen moet klaren. Alsof een WG niet weet wat er ongeveer aan de hand is als er een advies van de BA komt met de bijbehorende beperkingen. En je hoeft niet de punten en de komma’s aan te geven zoals iemand hiervoor zegt.nausicaa schreef: ↑12-11-2019 16:33Er is niks mis met ook naar de bedrijfsarts gaan, maar dat je hoe dan ook nooit iets tegen je leidinggevende moet zeggen, ben ik het niet mee eens. Er zijn leidinggevenden genoeg die wél gewoon begrip tonen, en dat is veel makkelijker als ze weten wat er aan de hand is. Daar hoef je geen arts voor te zijn, en ook geen medisch oordeel voor te vormen. Ik ben ook geen arts, maar als een van mijn medewerkers zegt: ik ben zo vreselijk misselijk. Dan zeg ik: wat vervelend, dan moet je hier niet zitten. Ga naar huis en kunnen wij iets overnemen?
Daar heb ik geen bedrijfsarts voor nodig. En als die zelfde medewerker zou zeggen: ik ga naar huis, het waarom bespreek ik wel met de bedrijfsarts, dat hoef jij niet te weten. Dan zou ik daar toch een beetje raar van staan te kijken
dinsdag 12 november 2019 16:57
Niet mee eens. Bedrijfsarts is voldoende.
Pas bij serieuze beperkingen ga je, na overleg met BA, in gesprek met teamleider.
"De cursus rietdekken is afgelast".
"Riet is ziek"
"Riet is ziek"
dinsdag 12 november 2019 18:01
En dan is het heel normaal dat een werkgever vraagt wat er aan de hand is. Bv om in te schatten hoe lang hij vervanging moet regelen. Je hoeft inderdaad niet alle details uit de doeken te doen, maar gewoon van de werkvloer af lopen met alleen ‘ik meld me ziek, zeg niet waarom en wanneer ik mogelijk weer terug bent, doei’ is natuurlijk ook gewoon heel gek. Zeker als er op het werk geen problemen zijn die werkgever ook wel weet.
Je hóeft helemaal niks te vertellen als je dat niet wilt. Maar dat wil niet zeggen dat het ook niet mag, of altijd een slecht idee is. En andersom werkt het ook. Ik ben leidinggevende, en was vorig jaar pril zwanger en groen van misselijkheid. Toen heb ik mijn team al heel vroeg verteld wat er aan de hand was, omdat ik weet dat een leidinggevende die wekenlang anders doet dan anders heel veel onrust oplevert. Dat was ik niet verplicht, maar het maakte de situatie begrijpelijker voor mijn medewerkers, en makkelijker voor mij omdat ik de schijn niet op hoefde te houden. Daar had ik geen bedrijfsarts voor nodig.
dinsdag 12 november 2019 18:16
Het is niet toegestaan om te vragen naar aard en oorzaak van ziekte, TO weet ook niet of het instellen op haar medicijnen een week duurt of 6 weken of dat zij toch moet wisselen. Het werken van medische informatie is voor werkgevers verboden.nausicaa schreef: ↑12-11-2019 18:01En dan is het heel normaal dat een werkgever vraagt wat er aan de hand is. Bv om in te schatten hoe lang hij vervanging moet regelen. Je hoeft inderdaad niet alle details uit de doeken te doen, maar gewoon van de werkvloer af lopen met alleen ‘ik meld me ziek, zeg niet waarom en wanneer ik mogelijk weer terug bent, doei’ is natuurlijk ook gewoon heel gek. Zeker als er op het werk geen problemen zijn die werkgever ook wel weet.
Je hóeft helemaal niks te vertellen als je dat niet wilt. Maar dat wil niet zeggen dat het ook niet mag, of altijd een slecht idee is. En andersom werkt het ook. Ik ben leidinggevende, en was vorig jaar pril zwanger en groen van misselijkheid. Toen heb ik mijn team al heel vroeg verteld wat er aan de hand was, omdat ik weet dat een leidinggevende die wekenlang anders doet dan anders heel veel onrust oplevert. Dat was ik niet verplicht, maar het maakte de situatie begrijpelijker voor mijn medewerkers, en makkelijker voor mij omdat ik de schijn niet op hoefde te houden. Daar had ik geen bedrijfsarts voor nodig.
Het is beter dat zij de info die geeft beperkt tot wat zij wel en niet kan zodat aangepast werk kan worden aangeboden en dat zij over de andere zaken met de bedrijfsarts spreekt.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
dinsdag 12 november 2019 18:17
Een zwangerschap is geen ziekte zoals een psychische aandoening.nausicaa schreef: ↑12-11-2019 18:01En dan is het heel normaal dat een werkgever vraagt wat er aan de hand is. Bv om in te schatten hoe lang hij vervanging moet regelen. Je hoeft inderdaad niet alle details uit de doeken te doen, maar gewoon van de werkvloer af lopen met alleen ‘ik meld me ziek, zeg niet waarom en wanneer ik mogelijk weer terug bent, doei’ is natuurlijk ook gewoon heel gek. Zeker als er op het werk geen problemen zijn die werkgever ook wel weet.
Je hóeft helemaal niks te vertellen als je dat niet wilt. Maar dat wil niet zeggen dat het ook niet mag, of altijd een slecht idee is. En andersom werkt het ook. Ik ben leidinggevende, en was vorig jaar pril zwanger en groen van misselijkheid. Toen heb ik mijn team al heel vroeg verteld wat er aan de hand was, omdat ik weet dat een leidinggevende die wekenlang anders doet dan anders heel veel onrust oplevert. Dat was ik niet verplicht, maar het maakte de situatie begrijpelijker voor mijn medewerkers, en makkelijker voor mij omdat ik de schijn niet op hoefde te houden. Daar had ik geen bedrijfsarts voor nodig.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
dinsdag 12 november 2019 18:38
Er zijn idd geen verplichtingen. Ik heb het toch besproken met mijn TL en kreeg gelukkig begrip vanuit hem, wat heel fijn was.viva-amber schreef: ↑12-11-2019 18:16Het is niet toegestaan om te vragen naar aard en oorzaak van ziekte, TO weet ook niet of het instellen op haar medicijnen een week duurt of 6 weken of dat zij toch moet wisselen. Het werken van medische informatie is voor werkgevers verboden.
Het is beter dat zij de info die geeft beperkt tot wat zij wel en niet kan zodat aangepast werk kan worden aangeboden en dat zij over de andere zaken met de bedrijfsarts spreekt.
dinsdag 12 november 2019 18:51
Nee, maar wel iets wat ik ook niet had hoeven vertellen, en wat door sommigen krampachtig verzwegen wordt, want je ‘hoeft het nog niet te zeggen’.viva-amber schreef: ↑12-11-2019 18:17Een zwangerschap is geen ziekte zoals een psychische aandoening.
Nogmaals: je bent het niet verplicht, maar het is ook niet verboden om dingen te delen hoor. En het mag dan officieel niet mogen om naar aard en duur van de ziekte te vragen, het is toch ook helemaal niet raar om dat wel te doen. Zeker als het oppervlakkig is en in een normale omgang. Als iemand ontwijkend antwoord, of geen antwoord wil geven, zal ik niet aandringen. Maar als iemand zich ziek meldt even vragen of het gaat, of hij zelf thuis komt en/of er op korte termijn vervanging nodig is, is echt niet zo raar.
En zoals iemand al zei, je kunt het ook houden op ‘bijwerkingen van een medicijn’, zonder details.
Maar goed, ik werk in een ziekenhuis en nog op de mdl afdeling ook. Er is voor ons niet heel veel taboe, mijn vorige leidinggevende heeft zelfs wel eens aangeboden om een scopie te doen omdat ik zo’n last van mijn buik had (die heb ik maar even afgeslagen, dat ging zelfs mij wat ver).
woensdag 13 november 2019 12:56
Hoi Klavertje,
Allereerst, wat vervelend dat je nu last hebt van die bijwerkingen. Ik lees dat je al iets aan je leidinggevende verteld hebt. Je hoeft natuurlijk niet alles uit de doeken te doen. Het is al fijn als je merkt dat je begrip krijgt.
Het is lastig in te schatten wat je wel of niet vertelt en aan wie.
Zelf ben ik nog steeds herstellende van burn-out, angsten en paniekaanvallen. Meestal gaat het goed met medicatie, maar soms heb ik toch een paar dagen een echt blurrrhhhgevoel. Daar word ik ook zenuwachtig van. Maar mijn afdelingsdirecteur is toch gedeeltelijk op de hoogte. En dat is heel fijn. Want hij denkt ook mee over oplossingen voor op het werk, hoe ik me beter kan voelen. Er zijn weinig mensen op het werk die weten wat ik echt heb. Ze denken dat ik een burn-out heb gehad en dat ik nog de goede balans moet vinden. De rest weten ze niet en dat hoeft ook niet.
Wat mij goed helpt, is dat ik een goede vriendin heb die zonodig mij een schop onder de kont kan geven. En ook mijn broer die ongeveer hetzelfde heeft. Hij snapt wat ik bedoel en andersom. Heb jij ook zo iemand in je omgeving met wie je er goed over kunt praten behalve de psycholoog? Dat is echt zo’n fijne gedachte.
Sterkte met alles en ik hoop dat je je snel weer beter voelt.
Allereerst, wat vervelend dat je nu last hebt van die bijwerkingen. Ik lees dat je al iets aan je leidinggevende verteld hebt. Je hoeft natuurlijk niet alles uit de doeken te doen. Het is al fijn als je merkt dat je begrip krijgt.
Het is lastig in te schatten wat je wel of niet vertelt en aan wie.
Zelf ben ik nog steeds herstellende van burn-out, angsten en paniekaanvallen. Meestal gaat het goed met medicatie, maar soms heb ik toch een paar dagen een echt blurrrhhhgevoel. Daar word ik ook zenuwachtig van. Maar mijn afdelingsdirecteur is toch gedeeltelijk op de hoogte. En dat is heel fijn. Want hij denkt ook mee over oplossingen voor op het werk, hoe ik me beter kan voelen. Er zijn weinig mensen op het werk die weten wat ik echt heb. Ze denken dat ik een burn-out heb gehad en dat ik nog de goede balans moet vinden. De rest weten ze niet en dat hoeft ook niet.
Wat mij goed helpt, is dat ik een goede vriendin heb die zonodig mij een schop onder de kont kan geven. En ook mijn broer die ongeveer hetzelfde heeft. Hij snapt wat ik bedoel en andersom. Heb jij ook zo iemand in je omgeving met wie je er goed over kunt praten behalve de psycholoog? Dat is echt zo’n fijne gedachte.
Sterkte met alles en ik hoop dat je je snel weer beter voelt.
