Vriendschappen maken/onderhouden als volwassene

24-07-2018 17:54 493 berichten
Naar aanleiding van een paar berichten elders op het forum, hierbij een nieuw topic.

Ik ben 27 en ik merk dat ik moeite heb om vriendschappen te maken en te onderhouden. Ik heb niet veel vriendinnen, en heb geen relatie.
Daarnaast wonen mijn vriendinnen hier niet in de buurt en omdat ze in een andere levensfase zitten (getrouwd, kinderen of zwanger) merk ik dat onze gesprekken niet meer zo zijn als vroeger.
1 vriendin ken ik al bijna 10 jaar. Ik kende ze via een ander forum en ze had toen net haar huidige partner ontmoet. Ik wist dat ze een kinderwens had en die is inmiddels ook uitgekomen. Maar ik merk de laatste jaren steeds meer, dat het contact steeds meer van mijn kant komt. Ik stel voor om af te spreken, waarop ze enthousiast reageert, maar dat er altijd wel iets tussenkomt. Ze vraagt ook amper meer hoe het met mij gaat, terwijl ik wel interesse in haar toon. En daarnaast zijn er wat dingen gebeurd waardoor ik onze vriendschap wel in twijfel begin te trekken. Ik heb mezelf voorgenomen om vanuit mezelf geen contact meer op te nemen voorlopig.
En tegelijkertijd irriteert het me dat het me niet lukt om vriendschappen te onderhouden. Ik zou zo graag een vriendin willen om een dagje weg te gaan, of om gewoon een middag bij elkaar over de vloer te komen.
Ik merk dat er op het forum ook wat mensen zijn die hiermee zitten, dus misschien dat we hier met elkaar over kunnen praten.
Misschien is het voor sommige een warrig verhaal, bij deze sorry, ik heb het zo kort mogelijk gehouden ;)
Alle reacties Link kopieren
Ja, komt me heel bekend voor. Ook weinig vriendinnen en single. Eén jeugdvriendin die ik al 22 jaar ken. Zij voelt al jaren als kennis voor me. Het is gewoon niet meer als vroeger. De gespreksstof is snel op. Dan een single-vriendin die de laatste tijd steeds andere dingen wil dan ik. En dan vooral als doel een partner te vinden voor haar kinderwens. Zij neemt dan wel vaker initiatief dan ik, maar zegt ook makkelijk weer af. Dan ben ik bevriend met een stel van in de 60. Hele aardige mensen. Maar vooral om te kletsen. Niet om mee weg te gaan, want dat doen ze samen. Twee jaar had ik een vriendin om dagjes weg te gaan. We deelden een aantal interesses. Maar dat is in ruzie geëindigd. Wil haar niet meer terug ook. Ze was nogal claimerig en maakt ook op het werk met veel mensen ruzie. Maar ja, ondertussen doe ik veel dingen alleen. Soms bewust, maar het is niet altijd een keuze.
hondenmens wijzigde dit bericht op 24-07-2018 18:09
10.49% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Wat zijn je verwachtingen van vriendschap? Kan je dat voor jezelf omschrijven. Geldt in je hoofd, als ik nu bel dan moet zij volgende keer bellen?

Bij mij veranderde het toen ik verwachtingen voor mezelf ging bijstellen. Het is een wisselwerking met soms meer of minder contact. Niets moeten en soms lang van tevoren afsprken en soms even een app, drankje vanavond. En nee zeggen daarin is ook ok. Een lieve vriendin aan een foeum oproepje overgehouden (ander forum) en door zonder verwachtingen er in te stappen werkt het wel goed.

Vandaar dus even de vraag, wat verwacht je er uit te halen? En er zelf in te stoppen?
@Spin1234 ik vind wel dat vriendschap van 2 kanten moet komen. Het is niet zo dat ik denk: Nu stel ik voor om een dagje weg te gaan, de volgende keer moet jij iets verzinnen. Maar ik ben vroeger zovaak teleurgesteld in vriendschappen, dat ik daardoor strenger (misschien wel té streng) geworden ben voor mezelf.

Wat hondenmens schrijft, dat herken ik ook wel bij mijn vriendin. Als we elkaar spreken zijn het hele oppervlakkige gesprekken. We vragen wel aan elkaar hoe het gaat, maar na een kwartier zijn we gewoon uitgepraat. Vorig jaar zijn we samen naar een pretpark gegaan waar het echt hartstikke leuk was, maar waar ze ook veel met haar telefoon bezig was, en vooral aan het praten was over haar kind en over haar wens om opnieuw zwanger te raken.
Ik leefde echt met haar mee en nu ze opnieuw zwanger is vind ik het oprecht leuk voor haar, omdat ik weet dat ze er al een tijd mee bezig waren.
En tegelijkertijd komt ook het besef binnen: Wij gaan meer van elkaar verschillen. Ik heb geen partner en ik weet zeker dat ik geen kinderen wil, vanwege meerdere zaken.

Ik heb nog een andere vriendin ontmoet via Viva, maar ze woont letterlijk aan de andere kant van het land. Ondanks dat we veel overeenkomsten hebben en het goed met elkaar kunnen vinden, is het er nog niet van gekomen om elkaar te ontmoeten.
Verwachtingen bijstellen werkt denk ik het beste.
Het feit dat er vriendschappen zijn geweest van zoveel jaren betekend dat je in staat bent om een vriendschap aan te gaan en te onderhouden.

Soms veranderen levens echter en groeien mensen uit elkaar.
Dit doet niets af aan hoe de vriendschap voorheen was.

Als je nieuwe instelling wordt om nieuwe kennissen te maken om af en toe mee af te spreken kan dat zomaar wat leuke nieuwe contacten op leveren.

Voorkom teleurstelling door de lat voor jezelf en de ander te hoog te leggen.
Alle reacties Link kopieren
Kwebbeltje91 schreef:
24-07-2018 18:14
Vorig jaar zijn we samen naar een pretpark gegaan waar het echt hartstikke leuk was, maar waar ze ook veel met haar telefoon bezig was, en vooral aan het praten was over haar kind en over haar wens om opnieuw zwanger te raken.
Ik heb zoiets eens gehad met een oud-klasgenote. Op school gingen we niet veel met elkaar om. Tot ze me jaren daarna op Facebook toevoegde. Toen bleken we toch wat raakpunten te hebben. Toen we een keer samen gingen zwemmen had haar vriend plotseling vrij genomen van zijn werk. Ze zat steeds bezig: "Oh nou is hij alleen en hoe doet hij dat met eten?" Hij dit, hij dat. Ik dacht: Hij kan toch ook een magnetronmaaltijd nemen of iets afhalen? We zagen elkaar al bijna nooit en dan ging het steeds over haar vriend. Dat is toch wel mijn ervaring met vriendinnen die bezet zijn.
Zeer herkenbaar ook.
Elders in een ander topic heb ik al aangegeven zeer veel moeite te hebben met grenzen aangeven.
In het verleden is dit met een aantal vriendschappen uiteindelijk 'fataal' geworden.
Vooral doordat irritaties opliepen, er verkeerde verwachtingspatronen ontstaan waren, verkeerde communicatie, interesses en behoeften die veranderd waren etc.
Uiteindelijk werd de druk cq negatieve spanning in dit soort vriendschappen mij te veel en trok ik uiteindelijk de stekker er uit.
Zoiets is nooit fijn.
Het kost me helaas te veel energie en ik voelde me leeggezogen op den duur.
Heb lang last al van schuldgevoelens die mij achtervolgen.
Zeer pijnlijk toch wel.
Ook weer hele herkenbare verhalen.
Ik ben ook altijd bang om vriendschappen te verpesten.
Op de middelbare school had ik een leuke vriendin. We waren allebei verlegen en zochten elkaar veel op. We werden uiteindelijk zelfs 'opgenomen' in een vriendengroepje. 1 daarvan werd ook vriendinnen met 'mijn' vriendin. Ze trokken steeds meer naar elkaar toe en mijn vriendin veranderde totaal. Ze droeg andere kleding, werd steeds baziger, en vond dat ik jaloers was, omdat ik het haar niet gunde dat ze bevriend was met iemand anders. Misschien was ik ook wel jaloers, maar ik was vooral bang om haar te 'verliezen', juist omdat ik eindelijk iemand had gevonden met wie ik het gewoon heel leuk had.
Sindsdien ben ik wel 'banger' geworden om weer een vriendschap te verpesten, terwijl ik destijds over mijn eigen grenzen ging. Zo heb ik het ook met andere vriendschappen gehad. Ik zag dit in het begin niet, totdat een familielid naar me toe kwam en zei: Heb je wel door dat je alles voor haar doet maar dat zij niets terugdoet? Toen viel het kwartje pas. Weer baalde ik. Had ik eindelijk een vriendschap gevonden, was het met iemand die niet zoveel interesse toonde in mij als ik in haar. En tegelijkertijd besefte ik ook dat diegene me veel energie kostte. Bizar wat het met mensen kan doen.
Sommige vriendschappen zijn leuk voor een bepaalde periode in je leven.
Helaas kunnen dit soort vriendschappen op den duur over gaan, door verschillende factoren.
Ben er ook achter gekomen dat lang niet alle vriendschappen voor het leven zijn.
Okay; klinkt wat naïef misschien....
Vind het echter nog aardig lastig om hier echt goed mee om te kunnen gaan.
Alle reacties Link kopieren
Lee2017 schreef:
24-07-2018 19:29
Sommige vriendschappen zijn leuk voor een bepaalde periode in je leven.
Helaas kunnen dit soort vriendschappen op den duur over gaan, door verschillende factoren.
Ben er ook achter gekomen dat lang niet alle vriendschappen voor het leven zijn.
Okay; klinkt wat naïef misschien....
Vind het echter nog aardig lastig om hier echt goed mee om te kunnen gaan.
De meeste van mijn vroegere vriendschappen waren leuk tot ik zo'n 16/17 was. Toen kregen vriendinnen meer oog voor jongens, verkering en uitgaan. Ik niet. Op den duur gingen de gesprekken alleen maar daarover. Ik zat er bij en dat was het. Kon niet meepraten. Voelde ook genegeerd door hen. Toen ze een vaste relatie kregen raakte ik uit beeld. Op de klassenreünie heb ik ze gesproken. Gezellige middag. Maar ze leken me eigenlijk nog net zo als toen ik van hen begon te vervreemden. Inmiddels hebben er al veel kinderen en iedereen woont minstens samen. Het contrast is alleen maar groter geworden.
Lee2017 schreef:
24-07-2018 19:29
Sommige vriendschappen zijn leuk voor een bepaalde periode in je leven.
Helaas kunnen dit soort vriendschappen op den duur over gaan, door verschillende factoren.
Ben er ook achter gekomen dat lang niet alle vriendschappen voor het leven zijn.
Okay; klinkt wat naïef misschien....
Vind het echter nog aardig lastig om hier echt goed mee om te kunnen gaan.
Heel herkenbaar.
Ik merk het nu ook met mijn klasgenoten. Er zijn er een paar met wie ik echt een leuke klik heb. Maar ze zijn een stukje jonger dan ik (18, 19 ongeveer) en ik ben 27. Ik merk nu dat sommige nog anders in het leven staan dan ik.
Ik heb wel een klik met ze wat betreft onze opleiding, maar daar is verder eigenlijk ook wel alles mee gezegd.
:bye: Hallo!

Zoals aangegeven in het andere topic, vind ook ik het moeilijk om als volwassene vriendschappen te sluiten en te behouden.

Het speelt eigenlijk al een jaar of 10. Ik heb mijn studie onderbroken voor persoonlijke redenen en eigenlijk nooit echt het 'echte studentenleven' meegekregen.

Ik ben een aantal jaren geleden in mijn eentje naar het buitenland, binnen Europa, verhuisd. Bij mijn eerste baan hier twee goede vriendinnen ontmoet, maar ik ben na anderhalf jaar verhuisd voor een nieuwe baan. We wonen nu dus op 3 uur rijden van elkaar en het contact is compleet verwaterd. In mijn vorige baan leuke mensen ontmoet en toen ik daar nog werkte (ik ben afgelopen april gestart met een nieuwe baan), hadden we leuk contact en deden we regelmatig leuke dingen - bioscoop, naar de pub gaan, uiteten. Toen ik die baan verliet, werd er beloofd dat we contact zouden blijven houden. De afgelopen maanden heb ik meerdere keren voorgesteld af te spreken, maar steeds zijn mensen te druk of hebben ze al plannen. Ik vraag me dan af met wie, want naar eigen zeggen vinden ook zij het moeilijk om vriendschappen te maken en onderhouden.

Ik word er verdrietig van als het weer vrijdag is en ik opnieuw geen plannen voor het weekend heb. Ik woon samen en doe regelmatig leuke dingen met mijn vriend en zijn vrienden, maar hij wil natuurlijk ook af en toe alleen iets met hen ondernemen (wat ik prima vind). Ik heb geprobeerd om vriendschap te sluiten met de vriendinnen van zijn vrienden, maar iedereen heeft zijn eigen groep en het is zo ontzettend moeilijk om ertussen te komen.

Laten we dit topic gebruiken om elkaar een hart onder de riem te steken. :)
Herkenbaar nectarinepit.
Dat vind ik ook zo jammer bij mijn vriendin. Ze geeft aan het leuk te vinden om af te spreken, maar ze heeft geen tijd, want druk met verloskundige, kind, partner, huishouden etc.
Maar ze heeft wel tijd om wekelijks met haar andere vriendinnen te high tea'en, of met hun naar het zwembad te gaan. Dan zie ik vanalles voorbijkomen op facebook en dat steekt me best wel. Het is niet dat ik mezelf zielig vind maar ik denk, wees dan eerlijk.
Ja Kwebbeltje, ik snap wat je bedoelt. Ik word er onzeker van, ga aan mijzelf twijfelen of ik wel leuk of aardig genoeg ben.

Ik denk er serieus over na om mijn sociale media weg te doen. Heeft iemand anders dit idee ook of heeft iemand het gedaan? Ik vind het confronterend om steeds maar weer foto's en berichten te zien van mensen die ieder weekend de grootste lol lijken te hebben. Natuurlijk is niet alles wat je op sociale media ziet echt, maar toch. Het steekt en misschien ben ik ook wel wat jaloers.
Nee ik hou het bewust juist wel. Al sta ik meer in de leesstand hoor. Ik heb ook een paar mensen op niet-volgen gezet. Maar er zijn toch een paar mensen die ik graag volg.
Ik twijfel enorm. Ik ben ook niet heel actief, ik lees en kijk eigenlijk vooral. Ik denk dat ik het voorlopig zo hou, alles verwijderen is natuurlijk zo gedaan als ik er op een dag echt helemaal klaar mee ben. ;)

Ik merk wel dat ik meer moeite heb met het niet hebben van vrienden in de zomer. Er worden zoveel leuke dingen georganiseerd in de zomer waar ik graag heen zou willen, maar ja... met wie?

Is dat voor jullie ook zo?
Ja, herkenbaar.

Ik heb twee goede vriendinnen die ik al ruim twintig jaar ken en die mij door en door kennen en ik hen. Die vriendschappen zijn meegegroeid door de jaren heen en passen nog steeds bij ons (geen vriendengroepje overigens).

Ik heb vooral moeite met het maken van nieuwe vriendschappen. Mijn kennissenkring breidt zich wel uit, maar de verdieping naar vriendschap lukt niet altijd lijkt het.
Ja, heel herkenbaar.
Ik woon begeleid (klinkt groter dan dat het is hoor) en ik ga nog wel eens wat doen met huisgenootjes, maar dat is toch anders. Het contact daarmee is veel oppervlakkiger.

Ik was vroeger ook altijd jaloers op klasgenootjes die met hun ouders op vakantie naar het buitenland gingen. Dan kwamen ze met grote verhalen terug in de klas, en mocht iedereen zijn verhaal vertellen, en dat ik dan vertelde dat we of niet op vakantie gingen, of dat we naar centerparks gingen.
Zo is dat nu ook met vriendinnen. Die maken vaak verdere reizen. Ik heb nog nooit gevlogen (hoop dat daar volgend jaar verandering in komt). Ik wil dolgraag een keer alleen op vakantie, of met een vriendin, maar dat lukt me gewoon niet.
Kwebbeltje91 schreef:
24-07-2018 20:47


Ik was vroeger ook altijd jaloers op klasgenootjes die met hun ouders op vakantie naar het buitenland gingen. Dan kwamen ze met grote verhalen terug in de klas, en mocht iedereen zijn verhaal vertellen, en dat ik dan vertelde dat we of niet op vakantie gingen, of dat we naar
Dat had ik vroeger ook. Wij gingen een weekendje per jaar naar CenterParcs (niet in de zomer). Andere kinderen maakten voor mijn gevoel altijd vakantievrienden en zo.
Toch realiseerde ik me later dat thuisblijven in de zomer ook wel weer voordelen had, en er waren ook altijd wel kinderen die ook thuis bleven.

Nu als volwassene heb ik weinig behoefte meer om met vriendinnen op vakantie te gaan, omdat onze reiswensen ver uit elkaar liggen. Hoewel, op 1 vriendin na dan, maar wij reizen allebei liever met onze partners omdat die toch ook naar die bestemming zouden willen. En we doen niet aan groepsreizen :P
Alle reacties Link kopieren
herkenbaar,

ik heb nooit veel vriendinnen gehad, nu heb ik ook een handje vrienden al spreek ik niet iedereen even vaak. Ik heb het gevoel dat ik mensen aantrek bij wie ik steeds het voortouw moet nemen.
Alleen mijn beste vriendin kan ik maanden niet spreken en als ik haar spreek is het alsof we elkaar gister nog hebben gezien raken nooit uitgepraat.

veel zitten nu ook in de 2de fase (trouwen, kinderen) en dat helpt ook niet bepaald mee, krijg iedere keer de vraag wann ik ga beginnen :roll:
Relax we're all crazy, it's not a competition
Fijn dat ik niet de enige ben!

Nu ga ik op vakantie met mijn vriend, maar ik ben in het verleden meerdere keren alleen op vakantie geweest. Puur omdat ik niemand anders had om mee te vragen en omdat ik toch graag op vakantie wilde. Die vakanties waren leuk, maar ik vraag me soms af of ze misschien nog leuker zouden zijn geweest als ik het met iemand had kunnen delen.

Ik merk dat ik het steeds moeilijker vind dat ik vrijwel geen vrienden heb. Ik weet niet zo goed hoe dat komt. Herkenbaar?
Ja, herkenbaar. Ik ben de laatste jaren een stuk socialer en zelfverzekerder geworden, stap makkelijker op mensen af..
Of ik pik er gewoon de 'verkeerde' mensen uit.
Alle reacties Link kopieren
Nectarinepit schreef:
24-07-2018 21:52
Fijn dat ik niet de enige ben!

Nu ga ik op vakantie met mijn vriend, maar ik ben in het verleden meerdere keren alleen op vakantie geweest. Puur omdat ik niemand anders had om mee te vragen en omdat ik toch graag op vakantie wilde. Die vakanties waren leuk, maar ik vraag me soms af of ze misschien nog leuker zouden zijn geweest als ik het met iemand had kunnen delen.

Ik merk dat ik het steeds moeilijker vind dat ik vrijwel geen vrienden heb. Ik weet niet zo goed hoe dat komt. Herkenbaar?
poeh ik ben 1x op vakantie geweest met een vriendin en het was geen succes ... ,

yep ook vooral voor daar is die weer social media , ik weet dat niet alles is wat het lijkt vooral de mensen die het hardst roepen, maar het steekt toch ik onderneem al veel dingen alleen, maar op een terras in mijn eentje nee dat vind ik echt vreselijk.

zoals laatst appte ik een vriendin om wat af tes preken had daarvoor al wat dagen aangegeven maar niks meer gehoord. lag ze op het strand met haar vriend voelde me toen wel ff klote.
Relax we're all crazy, it's not a competition
Interessant topic en zeer begripvolle en inlevende reacties.

Het blijft moeilijk voor me om vriendschappen in stand te houden.
Vooral als spanningen, irritaties etc beginnen toe te nemen.
Soms worden er onbewust verkeerde verwachtingspatronen gecreëerd en loopt de communicatie steeds moeizamer, waardoor het contact scheef kan gaan groeien.
Als je op den duur de grip volledig kwijt bent, kan het volledig ontsporen.
Dat klinkt wellicht wat zwaarmoedig.
Zo voelen stukgelopen vriendschappen (uit het verleden) echter wel voor me.
Alle reacties Link kopieren
Kwebbeltje91 schreef:
24-07-2018 20:31
Herkenbaar nectarinepit.
Dat vind ik ook zo jammer bij mijn vriendin. Ze geeft aan het leuk te vinden om af te spreken, maar ze heeft geen tijd, want druk met verloskundige, kind, partner, huishouden etc.
Maar ze heeft wel tijd om wekelijks met haar andere vriendinnen te high tea'en, of met hun naar het zwembad te gaan. Dan zie ik vanalles voorbijkomen op facebook en dat steekt me best wel. Het is niet dat ik mezelf zielig vind maar ik denk, wees dan eerlijk.
Lullig is dat he. Vroeger had ik ook zo'n vriendin. Kon ontzettende lol met haar hebben, maar ze was niet trouw in afspraken. Drie jaar aan het begin van de zomervakantie vroeg ze of ik een nachtje bij haar kwam logeren. Ik was toen 15-17 jaar, zij 2 jaar jonger. Ze had ook bij mij gelogeerd en was een midweek met ons mee naar Centerparcs geweest het 2e jaar. Ze moest het alleen nog aan haar moeder vragen wanneer het kon. Telkens als het weer ter sprake kwam wist ze nog niks. Als het kon zou ze bellen. Maar ze belde nooit. En dan was de zomer weer voorbij. Achteraf wel vertellen dat er verschillende andere vriendinnen gelogeerd hadden.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven