Psyche
alle pijlers
Wat als je je schuldig voelt dat je bestaat?
maandag 16 januari 2023 17:59
Al heel lang twijfel ik of ik een topic zal openen of niet en zo wel, wat ik daar dan eigenlijk precies in kwijt wil… Want er speelt veel en er gaat vooral heel veel in mijn hoofd om; dat kan ik zelf niet eens bijhouden, laat staat dat ik uit zou kunnen leggen wat ik denk of voel en wat ik ermee wil als ik het probeer te delen.
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
donderdag 23 maart 2023 19:24
Dankjewel nogmaals, doet me goed om te lezen.Bloemetjesvoorjou schreef: ↑23-03-2023 16:56@Vage, Wat verdrietig om te lezen over je moeder. Wat ik er uit lees is dat jij als kind de 'zorgrol' op je nam, terwijl dat natuurlijk eigenlijk de taak van je moeder zou moeten zijn. Als jij altijd het idee hebt gehad dat je haar moest helpen en beschermen ( haar kant koos) en dan overlijd je vader en laat ze je eigenlijk zo bungelen, dat moet totaal ontredderd voor je gevoelt hebben. Op dat moment was het fijn geweest als de moeder kind rol weer omgedraaid zou worden en zij een moeder voor je kon zijn en voor jou kon zorgen, je warmte en liefde had kunnen geven.
Ik begrijp je gevoel van verraad en je pijn, in de steek gelaten.
Je bent idd iemand zijn dochter en had daar iets van 'nodig' wat je niet gekregen hebt (herkenbaar) en dat zou je het liefst ook in je volwassen leven nog willen krijgen. Ik weet niet zo goed wat ik kan schrijven om je te helpen, maar misschien is het een klein stapje om het gevoel van 'moeten' los te laten goed voor je. Je moet haar niet redden, je moet haar niet helpen, je moet haar niet vergeven. Je mag het wel, maar het moet allemaal niet meer om te overleven als kind.
Denk je dat je als je iemand niet kan vergeven, wel contact kan hebben met diegene?
Hoe is dat voor jou met jouw moeder?
donderdag 23 maart 2023 20:52
Ik denk dat als je bereid bent om iemand te vergeven en geen verwachtingen voor jezelf creëert, waardoor je teleurgesteld gaat worden je contact kan hebben met diegene.
Maar dat kan jij zelf alleen voelen of die bereidheid er is, dat is jouw stukje daar kan niemand anders over oordelen.
Voor mij is dat met mijn moeder ontzettend moeilijk geweest. Ik wilde heel lang wat ik niet gekregen heb als kind dat zij mijn leegte weer op ging vulle haar hulp. Dat is gepaard gegaan met heel veel boosheid naar haar, soms jaren dat we elkaar maar eens in het jaar zagen. Maar toch is er wel liefde tussen ons en zijn we alletwee bereid om elkaar elke keer weer een kans te geven. Hoe pijnlijk en confronterend het soms ook is tussen ons, ik uit wel al mijn gevoelens naar haar houd niets meer in zoals vroeger. Soms proberen we het, zitten we samen in de auto en voel ik: vandaag gaat het hem niet worden tussen ons, dan stap ik uit zonder dat we weg zijn gegaan. En dat mag en kan er allemaal zijn, dan proberen we het weer een andere keer opnieuw. Ik kan met niemand zo erg botsen als met mijn moeder, maar de bereidheid is er wel. We blijven het proberen en kunnen soms ook hele fijne gesprekken met elkaar hebben, dat spreken we dan ook uit: "vandaag ging goed he?" En dan lachen we! Ik heb mij ontzettend in de steek gelaten gevoeld door haar en ze mag ook niet te dichtbij komen, duw haar vaak weg en daar ben ik mij bewust van. Maar haar loslaten zou ik nooit willen en zij houdt de wereld van mij zegt ze altijd, we hebben het echt moeilijk met elkaar, maar ik laat haar niet los en zij mij niet al spreken of zien we elkaar soms bijna nooit, we zijn toch moeder en dochter en dat blijf ik zo voelen.
Maar dat kan jij zelf alleen voelen of die bereidheid er is, dat is jouw stukje daar kan niemand anders over oordelen.
Voor mij is dat met mijn moeder ontzettend moeilijk geweest. Ik wilde heel lang wat ik niet gekregen heb als kind dat zij mijn leegte weer op ging vulle haar hulp. Dat is gepaard gegaan met heel veel boosheid naar haar, soms jaren dat we elkaar maar eens in het jaar zagen. Maar toch is er wel liefde tussen ons en zijn we alletwee bereid om elkaar elke keer weer een kans te geven. Hoe pijnlijk en confronterend het soms ook is tussen ons, ik uit wel al mijn gevoelens naar haar houd niets meer in zoals vroeger. Soms proberen we het, zitten we samen in de auto en voel ik: vandaag gaat het hem niet worden tussen ons, dan stap ik uit zonder dat we weg zijn gegaan. En dat mag en kan er allemaal zijn, dan proberen we het weer een andere keer opnieuw. Ik kan met niemand zo erg botsen als met mijn moeder, maar de bereidheid is er wel. We blijven het proberen en kunnen soms ook hele fijne gesprekken met elkaar hebben, dat spreken we dan ook uit: "vandaag ging goed he?" En dan lachen we! Ik heb mij ontzettend in de steek gelaten gevoeld door haar en ze mag ook niet te dichtbij komen, duw haar vaak weg en daar ben ik mij bewust van. Maar haar loslaten zou ik nooit willen en zij houdt de wereld van mij zegt ze altijd, we hebben het echt moeilijk met elkaar, maar ik laat haar niet los en zij mij niet al spreken of zien we elkaar soms bijna nooit, we zijn toch moeder en dochter en dat blijf ik zo voelen.
donderdag 23 maart 2023 21:50
Ik ben nooit boos geweest en ik heb niemand hoeven vergeven. Wat ik altijd blijf hopen is dat ze mij hebben kunnen vergeven. Gewoon, omdat ik ze zo moet hebben teleurgesteld. Met hoe ik ben.
Misschien is dat onterecht, ik heb geen idee, maar zo voel ik het wel. Ook dat ik meer mijn best had moeten doen om "goed" te worden. Ik deed mijn best ook niet omdat het niet bij me paste en omdat ik bang was toch te falen. Ik kon mezelf niet veranderen.
Zij waren niet afwijkend, ik was dat. En daar heb ik nog steeds heel veel spijt van. Dat ik mezelf niet kon veranderen.
Misschien is dat onterecht, ik heb geen idee, maar zo voel ik het wel. Ook dat ik meer mijn best had moeten doen om "goed" te worden. Ik deed mijn best ook niet omdat het niet bij me paste en omdat ik bang was toch te falen. Ik kon mezelf niet veranderen.
Zij waren niet afwijkend, ik was dat. En daar heb ik nog steeds heel veel spijt van. Dat ik mezelf niet kon veranderen.
donderdag 23 maart 2023 21:53
Vage, jij hebt het gevoel dat je, je moeder moet vergeven en dat knaagt aan je, omdat het niet lukt.
Maar wat ik lees is de wil er wel om liefde te voelen, maar het lukt niet.
Dat je schreef dat je, je suf mediteert om de liefde te voelen en zelf meer rust te krijgen, maar het niet lukt lijkt mij ook heel frustrerend, omdat je het zo graag wil voelen. Ik zou proberen wat milder voor jezelf te zijn en te denken, oké de wil is wel aanwezig, alleen ik voel het nog niet. Waar een wil is, is een weg....dus ik kan het een kans geven en proberen, maar het hoeft niet. Ik moet niets van mezelf, ik mag wel!
Wat zou jij het liefst tegen je moeder willen zeggen? Als je alles mocht zeggen wat je wilde, zonder bang te zijn dat ze het weer weg wuift!? Als je dat zou kunnen uitspreken, zou dat misschien al iets van verlichting kunnen geven.
Misschien, kun je het hier opschrijven dat iemand je wel hoort en niet begalltaliseert, als dat te persoonlijk is typ je het en haal je het weer weg.
Ik denk dat het voor jou heel belangrijk is dat het oud zeer een keer uitgesproken wordt en je er niet in je eentje mee blijft rond lopen als een vulkaan die op ontploffen staat. Zou bijna zeggen, we gaan samen even naar een bos ik ga met je mee en zeg niets, jij schreeuwt het eruit, ik oordeel niet en laat je gaan en we gaan weer naar huis. Als je het niet voelt, maar je wil het zo graag en het lukt niet blijf je jezelf gek maken. Denk dat het eruit moet, ook al lost dat je problemen niet op, het kan verlichting geven. Het uitspreken zonder veroordeeld te worden.
Maar wat ik lees is de wil er wel om liefde te voelen, maar het lukt niet.
Dat je schreef dat je, je suf mediteert om de liefde te voelen en zelf meer rust te krijgen, maar het niet lukt lijkt mij ook heel frustrerend, omdat je het zo graag wil voelen. Ik zou proberen wat milder voor jezelf te zijn en te denken, oké de wil is wel aanwezig, alleen ik voel het nog niet. Waar een wil is, is een weg....dus ik kan het een kans geven en proberen, maar het hoeft niet. Ik moet niets van mezelf, ik mag wel!
Wat zou jij het liefst tegen je moeder willen zeggen? Als je alles mocht zeggen wat je wilde, zonder bang te zijn dat ze het weer weg wuift!? Als je dat zou kunnen uitspreken, zou dat misschien al iets van verlichting kunnen geven.
Misschien, kun je het hier opschrijven dat iemand je wel hoort en niet begalltaliseert, als dat te persoonlijk is typ je het en haal je het weer weg.
Ik denk dat het voor jou heel belangrijk is dat het oud zeer een keer uitgesproken wordt en je er niet in je eentje mee blijft rond lopen als een vulkaan die op ontploffen staat. Zou bijna zeggen, we gaan samen even naar een bos ik ga met je mee en zeg niets, jij schreeuwt het eruit, ik oordeel niet en laat je gaan en we gaan weer naar huis. Als je het niet voelt, maar je wil het zo graag en het lukt niet blijf je jezelf gek maken. Denk dat het eruit moet, ook al lost dat je problemen niet op, het kan verlichting geven. Het uitspreken zonder veroordeeld te worden.
donderdag 23 maart 2023 22:08
Lieneke, Hoe je vroeger over jezelf dacht is duidelijk en verdrietig om te lezen vooral voor jezelf.
Maar ik heb een vraag, hoe denk jij nu over jezelf? Na alles waar je in dit leven doorheen bent gegaan.
Stel voor we zetten 50 vrouwen op een rij, die je aan de buitenkant kunt bekijken en een paar vragen mag stellen, denk jij dat jij van die 50 vrouwen naar voren zou komen als afwijkend?
Maar ik heb een vraag, hoe denk jij nu over jezelf? Na alles waar je in dit leven doorheen bent gegaan.
Stel voor we zetten 50 vrouwen op een rij, die je aan de buitenkant kunt bekijken en een paar vragen mag stellen, denk jij dat jij van die 50 vrouwen naar voren zou komen als afwijkend?
vrijdag 24 maart 2023 00:02
BVJ, waar haal je het toch elke keer vandaan? De rake opmerkingen, vragen en woorden. Bijzonder.
Ik merk dat ik het heel moeilijk vind om wat te zeggen over relatie ouders, moeder… Er worden hele herkenbare dingen over gezegd, en ik vind het bijzonder hoe jij, BVJ, het met je moeder doet, dat dat zo kan. Een bepaalde nabijheid en toch ook afstand. Zwijgzaam het verleden slikken en nu samen proberen “ermee heen te gaan”.
Heel herkenbaar ook Vage de omgekeerde rol tussen moeder en dochter. En het niet zien daarvan door degene die had moeten zorgen…
Nu ja, veel herkenbaarheid en verwondering, maar niet de ballen om er iets zinnigs over te zeggen. Ik vind dat echt heel lastig. Misschien later.
@ Lieneke, vind je dat een kind zich aan moet passen aan het beeld van de ouders? Wat is “goed” in jouw ogen? En is dat vanuit de ogen van het kind? Vanuit wat jij dacht of denkt dat je ouders wilden zien? Of is dat vanuit je beeld van nu?
Is het überhaupt mogelijk om als kind aan het beeld van je ouders te voldoen? Zij kijken immers naar de toekomst, naar waar ze je voor klaar proberen te stomen, naar hoe ze je willen voorbereiden op volwassenheid. Ze zijn dus altijd vele stappen Verder dan jij als kind bent en kunt zijn: als kind ben je immers kind. Je leeft dán. Je verlangt misschien wel naar later, maar je bent nog niet later.
Ik vind het echt heel pijnlijk om te lezen dat je vindt dat je jezelf had moeten veranderen. Herkenbaar, maar pijnlijk. Omdat dat niet past bij een kind, bij het kind zijn. Een kind moet gewoon kind zijn, leven, vallen en opstaan, stout zijn, grenzen leren kennen, het leven ontdekken. Je hoeft niet in een plaatje te passen. Die pech heb je misschien als je als kroonprins(es) geboren wordt, maar dan nog ben je jezelf met je eigen aardigheden. Dat mocht jij ook zijn. Dat mag jij ook zijn.
Ik merk dat ik het heel moeilijk vind om wat te zeggen over relatie ouders, moeder… Er worden hele herkenbare dingen over gezegd, en ik vind het bijzonder hoe jij, BVJ, het met je moeder doet, dat dat zo kan. Een bepaalde nabijheid en toch ook afstand. Zwijgzaam het verleden slikken en nu samen proberen “ermee heen te gaan”.
Heel herkenbaar ook Vage de omgekeerde rol tussen moeder en dochter. En het niet zien daarvan door degene die had moeten zorgen…
Nu ja, veel herkenbaarheid en verwondering, maar niet de ballen om er iets zinnigs over te zeggen. Ik vind dat echt heel lastig. Misschien later.
@ Lieneke, vind je dat een kind zich aan moet passen aan het beeld van de ouders? Wat is “goed” in jouw ogen? En is dat vanuit de ogen van het kind? Vanuit wat jij dacht of denkt dat je ouders wilden zien? Of is dat vanuit je beeld van nu?
Is het überhaupt mogelijk om als kind aan het beeld van je ouders te voldoen? Zij kijken immers naar de toekomst, naar waar ze je voor klaar proberen te stomen, naar hoe ze je willen voorbereiden op volwassenheid. Ze zijn dus altijd vele stappen Verder dan jij als kind bent en kunt zijn: als kind ben je immers kind. Je leeft dán. Je verlangt misschien wel naar later, maar je bent nog niet later.
Ik vind het echt heel pijnlijk om te lezen dat je vindt dat je jezelf had moeten veranderen. Herkenbaar, maar pijnlijk. Omdat dat niet past bij een kind, bij het kind zijn. Een kind moet gewoon kind zijn, leven, vallen en opstaan, stout zijn, grenzen leren kennen, het leven ontdekken. Je hoeft niet in een plaatje te passen. Die pech heb je misschien als je als kroonprins(es) geboren wordt, maar dan nog ben je jezelf met je eigen aardigheden. Dat mocht jij ook zijn. Dat mag jij ook zijn.
vrijdag 24 maart 2023 02:25
Vannelle, Lief dat je dat schrijft, maar vind ik van mezelf niet hoor, ik lees gewoon en schrijf mee. Eigenlijk komt dat door jou, ik vind dit echt een heel fijn topic en ben blij dat we met zijn alle wat kunnen delen. Volgens mij zijn jullie allemaal hele waardevolle mensen, hier en daar lees je toch bepaalde dingen, waarover je echt na gaat denken. Zoals jou vraag over boosheid, dat laat mij nadenken. Dank je wel, onbewust help je mij daar mee en met meer vragen, dat ik na ga denken over het hoe en waarom over bepaalde gevoelens.
Lienke vond dat ze zich zelf moest veranderen en volgens mij is dat aardig goed gelukt. Ik zou willen dat ik er ook iets van kan leren. Ik voel mij op dit moment in het leven totaal mislukt een grote teleurstelling voor mezelf voor heel de maatschappij, iemand die eigenlijk voor niets rond loopt.
En ik ben er ook vol van overtuigd dat, dat op dit moment ook zo is, net zoals Lieneke die overtuiging vroeger had.
Maar als sommige mensen hun leven toch enigszins positief weten te draaien met al hun tekortkomingen, waarom zou het mij niet lukken? Ik vind echt dat het tijd is om mezelf te veranderen, uit deze situatie te komen. Ik weet alleen niet hoe? Waar moet ik beginnen? Als ik aan mijn toekomstperspectief denk, kan ik gelijk mijn kopje weer laten hangen, omdat ik voor mijn gevoel ook te laat ben begonnen met mijn hele toekomst die erin zat. Zoals kinderen/man/opleiding het gevoel ik ben te laat, het gaat hem niet meer worden met mij in dit leven zoals ik het had gewild. Misschien mijn dromen en doelen toch maar bijschaven? En het idee wat ik had over de toekomst loslaten. Waar ik tegen aan loop is dus dat ik een bepaalde leeftijd heb bereikt waar ik stress van krijg er is weinig tijd over om nog kinderen te krijgen een gezin te stichten, daarbij moet ik er op dit moment ook niet aan denken om weer een relatie aan te gaan, gaat ook niet in deze situatie moet eerst uit mijn hol komen. Maar die gedachte nog zoveel 'moeten' en weinig tijd hebben, anders is het te laat geeft stress, waardoor het juist allemaal langer duurt. Ik kan wel blijven denken had ik maar een opleiding achter de rug, jong kinderen gekregen, alles op orde dan heb ik meer tijd en meer rust om op dingen terug te vallen. Maar dat heb ik niet, dus kan ik los laten. Dat gevoel van het is niet gelukt, gaat ook niet meer lukken geeft zoveel paniek gevoelens. Misschien moet ik alles maar los laten ook het kinder idee en het 'ideale toekomstplaatje' en stap voor stap mijn eigen pad naar een dragelijk leven gaan bewandelen. Want, zoals het nu is, is het niets. Dan kun je er net zo goed voor kiezen om er echt uit te stappen, ik zal zelf in actie moeten komen en dan valt het nog te veranderen. De vraag is hoe ga ik dat in mijn eentje, want zo sta ik er nu voor aanpakken, zonder background of steun van buitenaf. Tot nu toe geen goede hulp gehad en heb daar even ook geen vertrouwen in. Dus ik wil mijn eigen coach worden, tot dat ik genoeg vertrouwen heb dat ik de juiste hulp kan aanvaarden, zonder dat ik al geïrriteerd met een hulp vraag bij iemand aan kom zetten met de gedachte, hier ga ik toch weer geen flikker aan hebben, wat weer teleurstelling met zich mee brengt en geen positief resultaat voor mezelf.
Dit zijn gedachten waar ik dus behoorlijk druk mee bezig kan zijn en heel vaak weet te herhalen, waardoor het nog waarheid wordt ook. Mezelf aangepraat, dus die overtuiging van totaal mislukt, zou ik in principe zelf ook weer om kunnen zetten.
Ik kan dat en ga het doen ook!!!
Zo, lekker even van mij afgeschreven,haha. Hier hoeft niemand op in te gaan ( schaam mezelf redelijk) maar heb het even van mij af kunnen schrijven mijn gedachte gang over het mislukte bestaan van Bvj.
Lienke vond dat ze zich zelf moest veranderen en volgens mij is dat aardig goed gelukt. Ik zou willen dat ik er ook iets van kan leren. Ik voel mij op dit moment in het leven totaal mislukt een grote teleurstelling voor mezelf voor heel de maatschappij, iemand die eigenlijk voor niets rond loopt.
En ik ben er ook vol van overtuigd dat, dat op dit moment ook zo is, net zoals Lieneke die overtuiging vroeger had.
Maar als sommige mensen hun leven toch enigszins positief weten te draaien met al hun tekortkomingen, waarom zou het mij niet lukken? Ik vind echt dat het tijd is om mezelf te veranderen, uit deze situatie te komen. Ik weet alleen niet hoe? Waar moet ik beginnen? Als ik aan mijn toekomstperspectief denk, kan ik gelijk mijn kopje weer laten hangen, omdat ik voor mijn gevoel ook te laat ben begonnen met mijn hele toekomst die erin zat. Zoals kinderen/man/opleiding het gevoel ik ben te laat, het gaat hem niet meer worden met mij in dit leven zoals ik het had gewild. Misschien mijn dromen en doelen toch maar bijschaven? En het idee wat ik had over de toekomst loslaten. Waar ik tegen aan loop is dus dat ik een bepaalde leeftijd heb bereikt waar ik stress van krijg er is weinig tijd over om nog kinderen te krijgen een gezin te stichten, daarbij moet ik er op dit moment ook niet aan denken om weer een relatie aan te gaan, gaat ook niet in deze situatie moet eerst uit mijn hol komen. Maar die gedachte nog zoveel 'moeten' en weinig tijd hebben, anders is het te laat geeft stress, waardoor het juist allemaal langer duurt. Ik kan wel blijven denken had ik maar een opleiding achter de rug, jong kinderen gekregen, alles op orde dan heb ik meer tijd en meer rust om op dingen terug te vallen. Maar dat heb ik niet, dus kan ik los laten. Dat gevoel van het is niet gelukt, gaat ook niet meer lukken geeft zoveel paniek gevoelens. Misschien moet ik alles maar los laten ook het kinder idee en het 'ideale toekomstplaatje' en stap voor stap mijn eigen pad naar een dragelijk leven gaan bewandelen. Want, zoals het nu is, is het niets. Dan kun je er net zo goed voor kiezen om er echt uit te stappen, ik zal zelf in actie moeten komen en dan valt het nog te veranderen. De vraag is hoe ga ik dat in mijn eentje, want zo sta ik er nu voor aanpakken, zonder background of steun van buitenaf. Tot nu toe geen goede hulp gehad en heb daar even ook geen vertrouwen in. Dus ik wil mijn eigen coach worden, tot dat ik genoeg vertrouwen heb dat ik de juiste hulp kan aanvaarden, zonder dat ik al geïrriteerd met een hulp vraag bij iemand aan kom zetten met de gedachte, hier ga ik toch weer geen flikker aan hebben, wat weer teleurstelling met zich mee brengt en geen positief resultaat voor mezelf.
Dit zijn gedachten waar ik dus behoorlijk druk mee bezig kan zijn en heel vaak weet te herhalen, waardoor het nog waarheid wordt ook. Mezelf aangepraat, dus die overtuiging van totaal mislukt, zou ik in principe zelf ook weer om kunnen zetten.
Ik kan dat en ga het doen ook!!!
Zo, lekker even van mij afgeschreven,haha. Hier hoeft niemand op in te gaan ( schaam mezelf redelijk) maar heb het even van mij af kunnen schrijven mijn gedachte gang over het mislukte bestaan van Bvj.
vrijdag 24 maart 2023 02:41
vrijdag 24 maart 2023 07:37
@Vage, ik heb vanaf het prille begin al het gevoel gehad dat ik niet goed ben. Dat ik een probleem ben en dat het leven niet gemakkelijk zou worden. Achteraf blijk ik dat laatste goed te hebben ingeschat, maar ik heb ook gezien dat het leven voor ontzettend veel mensen geen feestje is.
Als kind viel ik totaal buiten het gezin, ik was "anders". En niet in positieve zin, ik werd ook gezien als een probleem. Niet omdat ik rare of criminele neigingen had, maar omdat ik anders reageerde, er niet mooi uitzag, omdat ik minder intelligent leek en zo is er nog een hele lijst op te noemen. Ik was echt het mislukkelingetje, het werd niet eens zo expliciet uitgesproken, maar we wisten het allemaal.
Er werd ook wel van me gehouden, maar mijn ouders zaten met hun handen in het haar. Omdat ik zo afwijkend was en niet in het plaatje paste.
@BVJ, ik wilde heel graag zoals de anderen zijn en ik ging mensen bestuderen en later imiteren: hoe ze bewogen, hoe ze praatten, hoe ze keken, hoe ze zich gedroegen in verschillende situaties. Nou had ik niet het gevoel dat ik die "geslaagde" mensen ooit zou kunnen evenaren, maar ik pikte wel veel op.
En zo ontstond er een soort "ik" die zich steeds beter kon redden in de buitenwereld. In de loop van mijn leven is die "gewone mens" steeds meer een deel van mij geworden. Het is niet iets wat ik van nature in me heb, het heeft me altijd heel veel moeite gekost me aan te passen aan wat "normaal" gevonden wordt.
Wel realiseer in me nu dat dat voor veel mensen zal gelden hoor.
Zo typend besef ik opeens dat een deel van mij niet authentiek is, ik heb het van anderen afgekeken en omdat ik blijkbaar een groot talent ben op het gebied van toneel
word ik geaccepteerd in de maatschappij.
Mensen vinden me leuk omdat ik goed kan overkomen en juist ook omdat daarbij dat gekke, kwetsbare stukje "echte ik" er regelmatig doorheen schemert. Dat zogenaamde zwakke stuk ontwapent en ontroert.
Ik bedenk me nu dat dit eigenlijk voor de meeste mensen geldt. Maar om normaal over te komen, normaal te functioneren heb ik wel heel veel moeite moeten doen. Dat is regelmatig nog steeds zo en het kost veel energie.
Toen ik jong was nota bene had ik het gevoel dat het overal te laat voor was. Ik ben ook een typische laatbloeier, in mijn jonge jaren was ik een probleem, een schoolverlater, een zwerver haast en niemand verwachtte dat er iets van me terecht zou komen. In het volwassenenonderwijs heb ik mijn middelbare school afgemaakt. En toen duurde het nog heel lang voor ik enigszins voor vol werd aangezien hoor, ik voelde me het meeste thuis bij mensen die ook problemen hadden en die het financieel niet breed hadden.
Het is heel jammer dat je geen goede hulp kunt krijgen. Ik kreeg in die tijd ook geen hulp omdat ik me eraan onttrok. Ik besloot voor mezelf een soort weg uit te stippelen, dat deed ik trouwens voor een deel intuitief. Dat ik in het begin vooral omging met mensen die ook duidelijk niet sterk in hun schoenen stonden was voor mij heel goed, ik voelde me niet zo heel erg afwijkend meer en ik had vrienden door wie ik geaccepteerd werd. Vanuit die positie ging ik me "omhoog" werken. Sommige mensen uit mijn vriendenkring deden dat ook, maar de meesten in die groep niet en zij schetsten mij een leven zoals ik dat perse niet wenste in de toekomst: drank- en drugsgebruik, continu dubbeltjes omdraaien, vooral in de nacht leven, regelmatig depressies hebben of andere problemen. Afhankelijk zijn van de gemeente.
En juist dat voor mij angstige voorbeeld gaf me kracht.
Nog steeds ga ik met alle liefde met veel van deze oude vrienden om, het zijn fijne, eerlijke, lieve mensen die wat alternatief leven. En dat is prima. Misschien hebben jullie mijn topic over "ontspullen" gelezen: dat ben ik nu aan het doen en ik kan vast wat vrienden blij maken met wat meubels of andere spullen. Dat geeft me ook weer een goed gevoel.
Maar wat wilde ik nu zeggen: probeer mensen toe te laten. Ik weet zeker dat je een heel fijn mens bent; als mensen je zouden kennen BVJ, dan sloten velen je in hun hart. Zelf heb ik mijn leven voor een flink deel juist aan de kwetsbare mensen te danken. Het zijn heel dierbare vrienden gebleven, echt vrienden voor het leven.
Als kind viel ik totaal buiten het gezin, ik was "anders". En niet in positieve zin, ik werd ook gezien als een probleem. Niet omdat ik rare of criminele neigingen had, maar omdat ik anders reageerde, er niet mooi uitzag, omdat ik minder intelligent leek en zo is er nog een hele lijst op te noemen. Ik was echt het mislukkelingetje, het werd niet eens zo expliciet uitgesproken, maar we wisten het allemaal.
Er werd ook wel van me gehouden, maar mijn ouders zaten met hun handen in het haar. Omdat ik zo afwijkend was en niet in het plaatje paste.
@BVJ, ik wilde heel graag zoals de anderen zijn en ik ging mensen bestuderen en later imiteren: hoe ze bewogen, hoe ze praatten, hoe ze keken, hoe ze zich gedroegen in verschillende situaties. Nou had ik niet het gevoel dat ik die "geslaagde" mensen ooit zou kunnen evenaren, maar ik pikte wel veel op.
En zo ontstond er een soort "ik" die zich steeds beter kon redden in de buitenwereld. In de loop van mijn leven is die "gewone mens" steeds meer een deel van mij geworden. Het is niet iets wat ik van nature in me heb, het heeft me altijd heel veel moeite gekost me aan te passen aan wat "normaal" gevonden wordt.
Wel realiseer in me nu dat dat voor veel mensen zal gelden hoor.
Zo typend besef ik opeens dat een deel van mij niet authentiek is, ik heb het van anderen afgekeken en omdat ik blijkbaar een groot talent ben op het gebied van toneel
word ik geaccepteerd in de maatschappij. Mensen vinden me leuk omdat ik goed kan overkomen en juist ook omdat daarbij dat gekke, kwetsbare stukje "echte ik" er regelmatig doorheen schemert. Dat zogenaamde zwakke stuk ontwapent en ontroert.
Ik bedenk me nu dat dit eigenlijk voor de meeste mensen geldt. Maar om normaal over te komen, normaal te functioneren heb ik wel heel veel moeite moeten doen. Dat is regelmatig nog steeds zo en het kost veel energie.
Toen ik jong was nota bene had ik het gevoel dat het overal te laat voor was. Ik ben ook een typische laatbloeier, in mijn jonge jaren was ik een probleem, een schoolverlater, een zwerver haast en niemand verwachtte dat er iets van me terecht zou komen. In het volwassenenonderwijs heb ik mijn middelbare school afgemaakt. En toen duurde het nog heel lang voor ik enigszins voor vol werd aangezien hoor, ik voelde me het meeste thuis bij mensen die ook problemen hadden en die het financieel niet breed hadden.
Het is heel jammer dat je geen goede hulp kunt krijgen. Ik kreeg in die tijd ook geen hulp omdat ik me eraan onttrok. Ik besloot voor mezelf een soort weg uit te stippelen, dat deed ik trouwens voor een deel intuitief. Dat ik in het begin vooral omging met mensen die ook duidelijk niet sterk in hun schoenen stonden was voor mij heel goed, ik voelde me niet zo heel erg afwijkend meer en ik had vrienden door wie ik geaccepteerd werd. Vanuit die positie ging ik me "omhoog" werken. Sommige mensen uit mijn vriendenkring deden dat ook, maar de meesten in die groep niet en zij schetsten mij een leven zoals ik dat perse niet wenste in de toekomst: drank- en drugsgebruik, continu dubbeltjes omdraaien, vooral in de nacht leven, regelmatig depressies hebben of andere problemen. Afhankelijk zijn van de gemeente.
En juist dat voor mij angstige voorbeeld gaf me kracht.
Nog steeds ga ik met alle liefde met veel van deze oude vrienden om, het zijn fijne, eerlijke, lieve mensen die wat alternatief leven. En dat is prima. Misschien hebben jullie mijn topic over "ontspullen" gelezen: dat ben ik nu aan het doen en ik kan vast wat vrienden blij maken met wat meubels of andere spullen. Dat geeft me ook weer een goed gevoel.
Maar wat wilde ik nu zeggen: probeer mensen toe te laten. Ik weet zeker dat je een heel fijn mens bent; als mensen je zouden kennen BVJ, dan sloten velen je in hun hart. Zelf heb ik mijn leven voor een flink deel juist aan de kwetsbare mensen te danken. Het zijn heel dierbare vrienden gebleven, echt vrienden voor het leven.
vrijdag 24 maart 2023 08:31
Ik heb weinig tijd om te reageren, maar wil even laten weten dat ik blij ben om jullie verhalen te lezen Lieneke en BVJ, ze raken me echt. Zit hier met natte oogjes want jullie verhalen gaan over eenzaamheid maar ook over moed, kracht en de kwetsbaarheid die we denk ik allemaal als mens hebben. En gewoon fijn om jullie hier te ontmoeten.
Wat sterk dat je de moed hebt om het te laten staan BVJ. Nu begrijp ik iets beter waarom je zo vast zit. Met dat je deze dingen hier deelt, hoop ik dat het jou ook meer helderheid geeft net zoals het voor mij doet om over mijn gevoelens rondom mijn ouders te schrijven. Want ik sluit me bij Vannelle aan, je reacties zijn ontzettend waardevol. En jij verdient het ook om gezien en gelezen te worden.
Ik ga het ook weer even laten bezinken, maar dit wou ik alvast laten weten.
Wat sterk dat je de moed hebt om het te laten staan BVJ. Nu begrijp ik iets beter waarom je zo vast zit. Met dat je deze dingen hier deelt, hoop ik dat het jou ook meer helderheid geeft net zoals het voor mij doet om over mijn gevoelens rondom mijn ouders te schrijven. Want ik sluit me bij Vannelle aan, je reacties zijn ontzettend waardevol. En jij verdient het ook om gezien en gelezen te worden.
Ik ga het ook weer even laten bezinken, maar dit wou ik alvast laten weten.
vrijdag 24 maart 2023 22:10
@Lieneke, Je hebt jezelf dus aangepast gedrag aangeleerd, maar ligt dat aangepaste gedrag ook niet slecht bij je 'authentieke ik'?. Anders heb je toch heel je leven een soort rol gespeeld die je eigenlijk niet bent? Als je, je als je 'echte ik' zou gedragen vanaf nu, zou je dan denk je heel erg afwijken en anders gezien worden door mensen? Ligt dat aangepaste gedrag heel ver af van je ware ik? Mensen vinden je leuk, omdat je goed overkomt schrijf je, maar ben je denk je okk niet gewoon leuk als je niet je best doet om goed over te komen?
Ik ervaar dat wel anders, ik wil zelf mijn eigen situatie wel veranderen, maar niet mijn 'ik'. Ik ben ik en ga geen andere ik van mezelf maken die niet bij mijn 'authentieke ik' past. Dan zou ik mezelf niet meer zijn. Mijn eigen aangeleerd gedrag met doem gedachtes ga ik proberen te veranderen voor mezelf, omdat ik daar zelf veel last van heb. En ga over een tijd proberen ook weer mensen toe te laten, maar wel als mezelf.
Ik wil proberen te leren dat ik goed genoeg ben zoals ik ben, afwijkend of niet met al mijn tekortkomingen mag ik er zijn zoals ik ben.
Wel knap van jou dat jij het op een manier hebt weten aan te pakken, die voor jou werkt. Als het zo goed gaat en je tevreden met jezelf kan dan ben ik blij voor je. En ergens denk ik dat, dat afwijkende gedrag wat jij zo ervaart misschien best een beetje mee kan vallen, aangeleerd of afgekeken je functioneert nu prima in de maatschappij en als dat alleen maar een 'rol' zou zijn dag in dag uit, lijkt mij dat je dat nooit zolang kan vol houden, dus denk dat de mensen die jou kennen jou kennen zoals jij bent niet de 'rol' die jij denkt te spelen met aangepast gedrag. Ook de dingen die je hier schrijft, komen niet over als dat je niet jezelf zou zijn. Dus ik denk dat jou 'aangeleerde ik ' dichter bij jou ' waren ik ' ligt dan jezelf denkt.
Ik ervaar dat wel anders, ik wil zelf mijn eigen situatie wel veranderen, maar niet mijn 'ik'. Ik ben ik en ga geen andere ik van mezelf maken die niet bij mijn 'authentieke ik' past. Dan zou ik mezelf niet meer zijn. Mijn eigen aangeleerd gedrag met doem gedachtes ga ik proberen te veranderen voor mezelf, omdat ik daar zelf veel last van heb. En ga over een tijd proberen ook weer mensen toe te laten, maar wel als mezelf.
Ik wil proberen te leren dat ik goed genoeg ben zoals ik ben, afwijkend of niet met al mijn tekortkomingen mag ik er zijn zoals ik ben.
Wel knap van jou dat jij het op een manier hebt weten aan te pakken, die voor jou werkt. Als het zo goed gaat en je tevreden met jezelf kan dan ben ik blij voor je. En ergens denk ik dat, dat afwijkende gedrag wat jij zo ervaart misschien best een beetje mee kan vallen, aangeleerd of afgekeken je functioneert nu prima in de maatschappij en als dat alleen maar een 'rol' zou zijn dag in dag uit, lijkt mij dat je dat nooit zolang kan vol houden, dus denk dat de mensen die jou kennen jou kennen zoals jij bent niet de 'rol' die jij denkt te spelen met aangepast gedrag. Ook de dingen die je hier schrijft, komen niet over als dat je niet jezelf zou zijn. Dus ik denk dat jou 'aangeleerde ik ' dichter bij jou ' waren ik ' ligt dan jezelf denkt.
zaterdag 25 maart 2023 10:22
Een goede vraag BVJ, het zet me aan het denken.
Nou denk ik niet dat ik minder authentiek ben dan de gemiddelde mens, er schemert bij mij, ongeacht mijn situatie, veel "echts" doorheen.
Mijn gedrag en houding tijdens mijn werk zijn niet formeel en ik straal beslist geen pure professionaliteit uit, omdat dat enorm professionele gedag wel heel ver van me afstaat.
Ik ben wat onhandig, soms wat onbehouwen, wat dommig ook, maar ik word enorm gewaardeerd. Ook als persoon, omdat ik aardig ben en iedereen met dezelfde egards behandel. Of met hetzelfde gebrek eraan, zo je wilt.
Hiërarchie doet me niets en collega's lachen zich soms kapot om hoe ik bijvoorbeeld met de directie omga. Ze zouden het zelf niet durven, maar ik zie niet in waarom ik me anders zou gedragen, of formeler.
Het wordt gewoon geaccepteerd. En zo niet, dan maar niet, het maakt me niets uit.
Wat mij wel moeite kost is om naar buiten te treden, of dat nu privé- of werkgerelateerd is. Ik heb heel erg de neiging om me terug te trekken omdat ik bang blijf voor de buitenwereld en omdat ik me blijf schamen voor mezelf. Als ik helemaal mezelf zou zijn zou ik veel binnen zitten, maar dat is nu juist niet wat ik wens. Dus ik doe bijna alles wat "gewone" mensen ook doen. Dat geeft veel spanningen, want ik ben vanbinnen altijd bangig, maar het geeft ook rust en voldoening. Als ik mezelf binnen zou houden zou ik heel ongelukkig en gefrustreerd raken, ik denk dat ik het uiteindelijk niet zou overleven.
Een marginaal en kwijnend leven is niet wat ik wens voor dat kleine, onooglijke en weerloze scharminkeltje dat ik ooit was. Dat kindje op die foto's heeft recht op een leven en daar vecht ik voor.
Voor dat kleine kindje.
Ik raak wat verwijderd van je vraag BVJ, maar samengevat: Ik denk dat ik in het dagelijks leven wel mezelf ben, maar dat ik het bange deel verstop. En dat bange deel is best groot.
Nou denk ik niet dat ik minder authentiek ben dan de gemiddelde mens, er schemert bij mij, ongeacht mijn situatie, veel "echts" doorheen.
Mijn gedrag en houding tijdens mijn werk zijn niet formeel en ik straal beslist geen pure professionaliteit uit, omdat dat enorm professionele gedag wel heel ver van me afstaat.
Ik ben wat onhandig, soms wat onbehouwen, wat dommig ook, maar ik word enorm gewaardeerd. Ook als persoon, omdat ik aardig ben en iedereen met dezelfde egards behandel. Of met hetzelfde gebrek eraan, zo je wilt.
Hiërarchie doet me niets en collega's lachen zich soms kapot om hoe ik bijvoorbeeld met de directie omga. Ze zouden het zelf niet durven, maar ik zie niet in waarom ik me anders zou gedragen, of formeler.
Het wordt gewoon geaccepteerd. En zo niet, dan maar niet, het maakt me niets uit.
Wat mij wel moeite kost is om naar buiten te treden, of dat nu privé- of werkgerelateerd is. Ik heb heel erg de neiging om me terug te trekken omdat ik bang blijf voor de buitenwereld en omdat ik me blijf schamen voor mezelf. Als ik helemaal mezelf zou zijn zou ik veel binnen zitten, maar dat is nu juist niet wat ik wens. Dus ik doe bijna alles wat "gewone"
mensen ook doen. Dat geeft veel spanningen, want ik ben vanbinnen altijd bangig, maar het geeft ook rust en voldoening. Als ik mezelf binnen zou houden zou ik heel ongelukkig en gefrustreerd raken, ik denk dat ik het uiteindelijk niet zou overleven.Een marginaal en kwijnend leven is niet wat ik wens voor dat kleine, onooglijke en weerloze scharminkeltje dat ik ooit was. Dat kindje op die foto's heeft recht op een leven en daar vecht ik voor.
Voor dat kleine kindje.
Ik raak wat verwijderd van je vraag BVJ, maar samengevat: Ik denk dat ik in het dagelijks leven wel mezelf ben, maar dat ik het bange deel verstop. En dat bange deel is best groot.
zaterdag 25 maart 2023 16:30
Zie je, nu lees ik je al heel anders dan je stuk hierboven, daaruit kwam het een beetje over alsof je geen eigen 'ik' had, maar afgekeken aangeleerd.
Nu ik door heb gevraagd, lees ik hele andere dingen. Zie je dat zelf ook?
Je laat dus wel degelijk jezelf zien, zoals jij echt bent je past je niet altijd maar aan, anders had je er wel formeel bij gelopen je onhandigheid en dommigheid verborgen de directie als iets hogers gezien. Nee, jij blijft wel jezelf en dat wordt enorm gewaardeerd. Dus dat stukje dat je een 'rol' speelt en goed in toneelspelen bent, is niet totaal gebaseerd op de realiteit lijkt mij, misschien moeilijk om te accepteren dat je toch van een in jou ogen totaal afwijkend mislukt kind een 'normaal' (wat is normaal) mens bent, terwijl je nog steeds dezelfde 'ik' bent als toen je kind was, dus zo ontzettend dom afwijkend mislukt grote teleurstelling zoals je zelf omschrijft vond en vind ik je niet.
Dat alles je veel meer moeite kost dan een ander dat je het liefst binnen zou willen blijven, maar toch elke keer weer naar buiten gaat ookal maakt dat je angstig en krijg je er spanning van, vind ik knap. Binnen blijven maakt idd heel ongelukkig en gefrustreerd. Dat ervaar ik nu zelf, heb mezelf telang van alles en iedereen weg gehouden, waardoor het nog angstiger wordt om weer naar buiten te treden. Bijna alsof ik een sociale angstfobie heb omwikkeld, dat ik mij wil verstoppen onder een capuchon zo min mogelijk gezien wil worden. Misschien hebben we beide wel een stukje angst in ons, iets wat het moeilijker maakt een soort blokkade om echt ontspannen te leven. Dingen kosten moeite geven spanningen, ik ga er eens over nadenken, hoe je zn enorme blokkade weg zou kunnen werken, zodat het iets gemakkelijker wordt om dingen aan te gaan.
Nu ik door heb gevraagd, lees ik hele andere dingen. Zie je dat zelf ook?
Je laat dus wel degelijk jezelf zien, zoals jij echt bent je past je niet altijd maar aan, anders had je er wel formeel bij gelopen je onhandigheid en dommigheid verborgen de directie als iets hogers gezien. Nee, jij blijft wel jezelf en dat wordt enorm gewaardeerd. Dus dat stukje dat je een 'rol' speelt en goed in toneelspelen bent, is niet totaal gebaseerd op de realiteit lijkt mij, misschien moeilijk om te accepteren dat je toch van een in jou ogen totaal afwijkend mislukt kind een 'normaal' (wat is normaal) mens bent, terwijl je nog steeds dezelfde 'ik' bent als toen je kind was, dus zo ontzettend dom afwijkend mislukt grote teleurstelling zoals je zelf omschrijft vond en vind ik je niet.
Dat alles je veel meer moeite kost dan een ander dat je het liefst binnen zou willen blijven, maar toch elke keer weer naar buiten gaat ookal maakt dat je angstig en krijg je er spanning van, vind ik knap. Binnen blijven maakt idd heel ongelukkig en gefrustreerd. Dat ervaar ik nu zelf, heb mezelf telang van alles en iedereen weg gehouden, waardoor het nog angstiger wordt om weer naar buiten te treden. Bijna alsof ik een sociale angstfobie heb omwikkeld, dat ik mij wil verstoppen onder een capuchon zo min mogelijk gezien wil worden. Misschien hebben we beide wel een stukje angst in ons, iets wat het moeilijker maakt een soort blokkade om echt ontspannen te leven. Dingen kosten moeite geven spanningen, ik ga er eens over nadenken, hoe je zn enorme blokkade weg zou kunnen werken, zodat het iets gemakkelijker wordt om dingen aan te gaan.
zaterdag 25 maart 2023 20:38
Ja. ik ging erover nadenken BVJ en toen realiseerde ik me dat ik amper een masker opzet. Ik doe me niet anders voor dan dat ik ben. Zelfs bij sollicitaties prijs ik mezelf niet aan, dan vertel ik dat ik chaotisch ben en gewoon een mens met allemaal fouten. maar dat ik ook blablablablabla.
En toch ben ik bijna nooit afgewezen. Ook niet door mannen, de meesten wilden best "verder" met me. Maar ik heb gewoon teveel issues.
Het zijn vooral de angst en het gevoel van waardeloos te zijn die ik verberg. Ik kan veel bravoure laten zien, maar dat is niet iets wat ik van nature bezit. Dat is gedrag waartoe ik me forceer om mee te kunnen doen. Om mee te mogen doen.
Dat is nep, dat is toneel.
En toch ben ik bijna nooit afgewezen. Ook niet door mannen, de meesten wilden best "verder" met me. Maar ik heb gewoon teveel issues.
Het zijn vooral de angst en het gevoel van waardeloos te zijn die ik verberg. Ik kan veel bravoure laten zien, maar dat is niet iets wat ik van nature bezit. Dat is gedrag waartoe ik me forceer om mee te kunnen doen. Om mee te mogen doen.
Dat is nep, dat is toneel.
zaterdag 25 maart 2023 20:58
Ik begrijp je! Dat afwijzen wat een ander niet doet, doe ik wel bij mezelf. Ook met mannen, eigenlijk wilde ze ook allemaal verder met mij zelfs de laatste heeft mij een tijd terug een lange excuses brief gestuurd met de vrsag of ik het weer wilde proberen. Ik gooi altijd zelf de handdoek in de ring, stuk angst ofzo, mislukt het niet door een ander dan laat ik het zelf wel mislukken.
Nooit echt mijn best gedaan met alles in het leven, ik had door moeten zetten met heel veel dingen, dat neem ik mezelf wel kwalijk.
Fijn dat je, je realiseert dat je eigenlijk amper een masker op zet, daarom stelde ik die vragen ook zo. Vond het niet fijn om te lezen, hoe jij dacht dat het een grote rol is.
Dat laatste stuk begrijp ik dat je zo naar buiten 'speelt' maar ik noem dat niet echt een rol, meer een bescherming voor jezelf. Als je ergens komt aanzetten en je totale waardeloosheid en angst laat zien, kom je niet ver dat verdoezel je met bravoure, niets mis mee om te overleven het helpt je.
Nooit echt mijn best gedaan met alles in het leven, ik had door moeten zetten met heel veel dingen, dat neem ik mezelf wel kwalijk.
Fijn dat je, je realiseert dat je eigenlijk amper een masker op zet, daarom stelde ik die vragen ook zo. Vond het niet fijn om te lezen, hoe jij dacht dat het een grote rol is.
Dat laatste stuk begrijp ik dat je zo naar buiten 'speelt' maar ik noem dat niet echt een rol, meer een bescherming voor jezelf. Als je ergens komt aanzetten en je totale waardeloosheid en angst laat zien, kom je niet ver dat verdoezel je met bravoure, niets mis mee om te overleven het helpt je.
zondag 26 maart 2023 08:58
Ik denk BVJ, dat ik niets kon met de gedragsregels waaraan ik als notabelenkind moest voldoen. Zoals heel netjes praten: correct ABN terwijl ik nog maar een kind was, niet teveel emoties laten zien, netheid, beschaving en intelligentie tonen. Zo hoorde dat in "onze kringen".
Maar ik kon dat niet, en al had ik het gekund...alles in mij verzette zich daartegen. Mijn Nederlands was nog niet perfect, ik was niet geinteresseerd in wetenschap en politiek, ik was te emotioneel om altijd correct gedrag te vertonen en ga zo maar door. Daarbij zag ik er ook niet bepaald representatief uit.
Mijn ouders schaamden zich voor me, ik was een smet op het gezin.
En terwijl het gezin gewoon het leven leidde zoals het hoorde zat ik in mijn eentje in een heel andere wereld. Eenzaam, omdat ik er heilig in geloofde dat ik nergens tot mijn recht zou komen met een afwijkend uiterlijk en een onwenselijk karakter.
Later is het goed gekomen met mijn ouders. Het buitenbeentje ben ik altijd gebleven en ik weet dat ze met lede ogen mijn gangen hebben gevolgd, maar we raakten wel bij elkaar betrokken. Ik ben ook nooit boos op ze geweest. Er was geen onwil, maar ik was te anders. Waarschijnlijk helemaal niet fout, maar het paste niet.
BVJ, je lijkt mij een mens met een heel fijn karakter: gevoelig, betrokken en intelligent. Het is zonde dat andere mensen jouw liefde en wijsheid niet mee krijgen, zoals wij wel, hier op het forum.
Bedenk dat je van waarde bent probeer alsjeblieft weer in het leven te stappen. De wereld heeft mensen zoals jij nodig, carrièretijgers. managers en zakenmensen zijn er al genoeg.
Maar er zijn ook een heleboel mensen zoals wij hier die de branie missen en die bescheidener in het leven staan. Juist door elkaar op te zoeken kunnen we het isolement verbreken.
Maar ik kon dat niet, en al had ik het gekund...alles in mij verzette zich daartegen. Mijn Nederlands was nog niet perfect, ik was niet geinteresseerd in wetenschap en politiek, ik was te emotioneel om altijd correct gedrag te vertonen en ga zo maar door. Daarbij zag ik er ook niet bepaald representatief uit.
Mijn ouders schaamden zich voor me, ik was een smet op het gezin.
En terwijl het gezin gewoon het leven leidde zoals het hoorde zat ik in mijn eentje in een heel andere wereld. Eenzaam, omdat ik er heilig in geloofde dat ik nergens tot mijn recht zou komen met een afwijkend uiterlijk en een onwenselijk karakter.
Later is het goed gekomen met mijn ouders. Het buitenbeentje ben ik altijd gebleven en ik weet dat ze met lede ogen mijn gangen hebben gevolgd, maar we raakten wel bij elkaar betrokken. Ik ben ook nooit boos op ze geweest. Er was geen onwil, maar ik was te anders. Waarschijnlijk helemaal niet fout, maar het paste niet.
BVJ, je lijkt mij een mens met een heel fijn karakter: gevoelig, betrokken en intelligent. Het is zonde dat andere mensen jouw liefde en wijsheid niet mee krijgen, zoals wij wel, hier op het forum.
Bedenk dat je van waarde bent probeer alsjeblieft weer in het leven te stappen. De wereld heeft mensen zoals jij nodig, carrièretijgers. managers en zakenmensen zijn er al genoeg.
Maar er zijn ook een heleboel mensen zoals wij hier die de branie missen en die bescheidener in het leven staan. Juist door elkaar op te zoeken kunnen we het isolement verbreken.
zondag 26 maart 2023 11:38
Dat laatste sluit ik me volledig bij aan Lieneke, niets aan toe te voegen.
En mijn jeugd was haast omgekeerd, twee ouders met minderwaardigheidsgevoelens die zich onttrokken aan het sociale leven, vaak cynisch over andere mensen, harde grappen etc. Veel angst. Ik was maar raar dat ik zo naïef en bleu was, nieuwsgierig, mijn best deed op school en wilde studeren.
Het was niet om te kwetsen maar puur onvermogen om een kind de dingen mee te geven die ze zelf hadden gemist. Daar voel ik ook geen boosheid of wrok over verder, het was onze gezinscultuur.
Ik heb wel lang gedacht dat ze een omgekeerde psychologie op me toepasten en dat ze eigenlijk stiekem trots waren. Tot ik erachter kwam dat mijn moeder nooit iemand vertelde dat ze een dochter had. Toen ik ernaar vroeg zei ze "Wat moet ik over jou vertellen dan?"
Denk je dat er bij jouw ouders ook iets van angst of onbeholpenheid achter zou kunnen zitten Lieneke, vanwege hun kind dat anders was?
Doordat ik gestudeerd heb en een goede baan heb begeef ik me nu tussen mensen uit meer ontwikkelde kringen, ik voel me daar vaak een buitenstaander qua humor en hoe ik naar het leven kijk. Ik heb ook niets met geld en status, werk puur om te leven en zo min mogelijk.
Maar in positieve zin kan ik juist iets toevoegen omdat ik "een beetje tokkie ben" (aldus een vriendin). Ik heb lang geprobeerd die afkomst te verbergen en me aan te passen, maar dat heb ik helemaal opgegeven. Ik heb ook meestal geen masker meer op en geen filter.
Dat brengt soms wel reacties teweeg, ik ben al voor vanalles uitgemaakt, autist, hippie, en al heel vaak eigenzinnig genoemd. Maar gek genoeg word ik de laatste jaren juist gevraagd voor moeilijke klussen met moeilijke mensen. Ik snap ook niet, dat als ik gewoon simpel mezelf ben sommige mensen die mij amper kennen zó overdreven lyrisch over me zijn, alsof ik een fanbase heb. Ik heb juist dat simpele, onbeholpene en verlegene van mezelf altijd afgewezen en ben voel mezelf echt een bange nerd als ik iets nieuws doe.
Dus het is wel belangrijk om toch je eigen waarde te proberen te zien, ook al voel je die zelf totaal niet. Of denk je dat het verkeerd is vanwege hoe bepaalde mensen op je reageren. Mijn therapeut zei, jij hebt een persoonlijkheid en een eigen wil, dus je zal moeten leren accepteren dat misschien wel de helft van de mensen jou niet leuk vindt. Dat is mijn mantra geworden, maar het blijft wel eens lastig om het altijd maar weer aan te gaan.
En mijn jeugd was haast omgekeerd, twee ouders met minderwaardigheidsgevoelens die zich onttrokken aan het sociale leven, vaak cynisch over andere mensen, harde grappen etc. Veel angst. Ik was maar raar dat ik zo naïef en bleu was, nieuwsgierig, mijn best deed op school en wilde studeren.
Het was niet om te kwetsen maar puur onvermogen om een kind de dingen mee te geven die ze zelf hadden gemist. Daar voel ik ook geen boosheid of wrok over verder, het was onze gezinscultuur.
Ik heb wel lang gedacht dat ze een omgekeerde psychologie op me toepasten en dat ze eigenlijk stiekem trots waren. Tot ik erachter kwam dat mijn moeder nooit iemand vertelde dat ze een dochter had. Toen ik ernaar vroeg zei ze "Wat moet ik over jou vertellen dan?"
Denk je dat er bij jouw ouders ook iets van angst of onbeholpenheid achter zou kunnen zitten Lieneke, vanwege hun kind dat anders was?
Doordat ik gestudeerd heb en een goede baan heb begeef ik me nu tussen mensen uit meer ontwikkelde kringen, ik voel me daar vaak een buitenstaander qua humor en hoe ik naar het leven kijk. Ik heb ook niets met geld en status, werk puur om te leven en zo min mogelijk.
Maar in positieve zin kan ik juist iets toevoegen omdat ik "een beetje tokkie ben" (aldus een vriendin). Ik heb lang geprobeerd die afkomst te verbergen en me aan te passen, maar dat heb ik helemaal opgegeven. Ik heb ook meestal geen masker meer op en geen filter.
Dat brengt soms wel reacties teweeg, ik ben al voor vanalles uitgemaakt, autist, hippie, en al heel vaak eigenzinnig genoemd. Maar gek genoeg word ik de laatste jaren juist gevraagd voor moeilijke klussen met moeilijke mensen. Ik snap ook niet, dat als ik gewoon simpel mezelf ben sommige mensen die mij amper kennen zó overdreven lyrisch over me zijn, alsof ik een fanbase heb. Ik heb juist dat simpele, onbeholpene en verlegene van mezelf altijd afgewezen en ben voel mezelf echt een bange nerd als ik iets nieuws doe.
Dus het is wel belangrijk om toch je eigen waarde te proberen te zien, ook al voel je die zelf totaal niet. Of denk je dat het verkeerd is vanwege hoe bepaalde mensen op je reageren. Mijn therapeut zei, jij hebt een persoonlijkheid en een eigen wil, dus je zal moeten leren accepteren dat misschien wel de helft van de mensen jou niet leuk vindt. Dat is mijn mantra geworden, maar het blijft wel eens lastig om het altijd maar weer aan te gaan.
zondag 26 maart 2023 15:00
Jullie schrijven zulke mooie en treffende dingen. Ik heb hier laatst gepost, had niet de energie om te reageren, maar zou graag toch weer willen meeschrijven als dat mag.
Vage wat jij schreef over vergeving van je moeder. Ik heb ooit eens gelezen dat je pas kunt vergeven als er heling geweest is. Als je nog niet kunt vergeven, denk ik dat je je verleden nog niet genoeg verwerkt hebt. Het van jezelf moeten vergeven zorgt dat er nog meer druk op komt te staan, waardoor dit nog moeilijker wordt. Net zoals bvj schreef denk ik dat je mild mag zijn voor jezelf hierin en jezelf afvragen wat jij nodig hebt om je verleden meer te kunnen verwerken. Ontzettend pijnlijk de opmerking van je moeder. Ik kan me gewoon niet indenken hoe dat moet voelen.
Verdrietig om te lezen BVJ hoe je over jezelf denkt. Ik denk dat als je zegt dat het moment is aangebroken om je situatie te veranderen dat je al een hele mooie eerste stap gezet hebt. Hier begint het mee, de intentie om iets te veranderen. Ik denk als je eraan denkt om alles te veranderen dat het te groot is, zo groot dat het je lamlegt. Kun je misschien beginnen met kleine stapjes? Kleine doelen voor jezelf stellen. Of denken in waarden. Wat voeg jij graag toe aan je leven of dat van een ander, bijvoorbeeld mildheid voor jezelf en anderen, of iets bijdragen (wat je bijvoorbeeld hier in dit topic al doet!!). Waarden kun je namelijk elke dag aan je leven toevoegen.
Ik vind het echt verschrikkelijk om jullie ervaringen met therapeuten/coaches te lezen. Dan heb je de stap genomen om hulp te zoeken, wat zo ontzettend moeilijk is, en dan krijg je het gevoel dat je een melkkoe bent. Dat zou echt niet moeten mogen.
Lieneke ik herken veel dingen in jouw verhaal van 'anders' zijn. Dat je daardoor gaat denken dat het aan jou ligt. Bij mij is het niet zo zeer dat ik dit gevoel heb gehad in het gezin van herkomst (al ben ik door mijn moeder wel vaak niet serieus genomen), maar vooral in situaties later in mijn leven. Op een of andere manier ben ik vaak terecht gekomen in de wat meer 'elitaire' omgevingen, terwijl deze mensen over het algemeen eigenlijk helemaal niet bij mij passen. Ik las daar laatst een mooi verhaal over. Ik zal het hier proberen kort op te schrijven:
Er was eens een jonge vleermuis die in een vogelnest opgroeide. Op al haar gewoontes zoals ’s nachts wakker blijven en overdag slapen werd afkeurend gereageerd door de andere vogels. Dus probeerde ze de gewoontes van de andere vogels over te nemen. Ze ging bessen en wormen eten, en bleef overdag wakker in de hoop geaccepteerd te worden door de andere vogels. Echter naarmate ze dit meer ging doen, hoe eenzamer ze zich ging voelen. Haar gebrek aan verbondenheid, welke eigenlijk het resultaat was door haar eigen natuur te negeren, maakt dat ze verlangt naar goedkeuring door de andere vogels. Ze denkt dat er iets mis met haar. Ze voelt zich alleen, zelfs als ze bij de andere vogels is. Als ze zich helemaal verloren voelt, ontmoet ze haar vleermuis familie die ze kwijtgeraakt is. Zij maken haar bewust van haar vleermuis natuur. Ze realiseert zich dat ze zowel verbonden kan zijn tot de vogels als de vleermuizen. We gaan allemaal soms door een proces waarin we onze eigen natuur ontkennen, in reactie op ervaringen in de buitenwereld. Vooral als we afkeuring door anderen opmerken, terwijl we juist door hen graag willen worden goedgekeurd. Door ons aan te passen, worden we echter steeds minder authentiek, en steeds meer eenzaam. Door delen van onszelf af te schermen, ontnemen we anderen de kans om van ons te houden zoals we zijn. In plaats de delen van onszelf waarvoor we ons schamen af te keuren of te verbergen zouden we moeten zoeken naar manieren om deze te integreren in wie we zijn.
Nou kort is niet echt gelukt
maar Lieneke ik denk dat jij een vleermuis bent die in een vogelgezin is opgegroeid. Niet minder, maar anders. Dit probeer ik mijzelf ook voor te houden, als ik me weer eens in een omgeving bevind die niet de mijne is. Helaas door ervaringen in het verleden word ik dan gemakkelijk getriggerd. Het blijft voor mij echt oefenen, oefenen, oefenen om het dan niet op mijzelf te betrekken maar me eraan te herinneren dat ik gewoon getriggerd word. Dit opmerken, en niet meteen conclusies te trekken helpt mij.
Vage wat jij schreef over vergeving van je moeder. Ik heb ooit eens gelezen dat je pas kunt vergeven als er heling geweest is. Als je nog niet kunt vergeven, denk ik dat je je verleden nog niet genoeg verwerkt hebt. Het van jezelf moeten vergeven zorgt dat er nog meer druk op komt te staan, waardoor dit nog moeilijker wordt. Net zoals bvj schreef denk ik dat je mild mag zijn voor jezelf hierin en jezelf afvragen wat jij nodig hebt om je verleden meer te kunnen verwerken. Ontzettend pijnlijk de opmerking van je moeder. Ik kan me gewoon niet indenken hoe dat moet voelen.
Verdrietig om te lezen BVJ hoe je over jezelf denkt. Ik denk dat als je zegt dat het moment is aangebroken om je situatie te veranderen dat je al een hele mooie eerste stap gezet hebt. Hier begint het mee, de intentie om iets te veranderen. Ik denk als je eraan denkt om alles te veranderen dat het te groot is, zo groot dat het je lamlegt. Kun je misschien beginnen met kleine stapjes? Kleine doelen voor jezelf stellen. Of denken in waarden. Wat voeg jij graag toe aan je leven of dat van een ander, bijvoorbeeld mildheid voor jezelf en anderen, of iets bijdragen (wat je bijvoorbeeld hier in dit topic al doet!!). Waarden kun je namelijk elke dag aan je leven toevoegen.
Ik vind het echt verschrikkelijk om jullie ervaringen met therapeuten/coaches te lezen. Dan heb je de stap genomen om hulp te zoeken, wat zo ontzettend moeilijk is, en dan krijg je het gevoel dat je een melkkoe bent. Dat zou echt niet moeten mogen.
Lieneke ik herken veel dingen in jouw verhaal van 'anders' zijn. Dat je daardoor gaat denken dat het aan jou ligt. Bij mij is het niet zo zeer dat ik dit gevoel heb gehad in het gezin van herkomst (al ben ik door mijn moeder wel vaak niet serieus genomen), maar vooral in situaties later in mijn leven. Op een of andere manier ben ik vaak terecht gekomen in de wat meer 'elitaire' omgevingen, terwijl deze mensen over het algemeen eigenlijk helemaal niet bij mij passen. Ik las daar laatst een mooi verhaal over. Ik zal het hier proberen kort op te schrijven:
Er was eens een jonge vleermuis die in een vogelnest opgroeide. Op al haar gewoontes zoals ’s nachts wakker blijven en overdag slapen werd afkeurend gereageerd door de andere vogels. Dus probeerde ze de gewoontes van de andere vogels over te nemen. Ze ging bessen en wormen eten, en bleef overdag wakker in de hoop geaccepteerd te worden door de andere vogels. Echter naarmate ze dit meer ging doen, hoe eenzamer ze zich ging voelen. Haar gebrek aan verbondenheid, welke eigenlijk het resultaat was door haar eigen natuur te negeren, maakt dat ze verlangt naar goedkeuring door de andere vogels. Ze denkt dat er iets mis met haar. Ze voelt zich alleen, zelfs als ze bij de andere vogels is. Als ze zich helemaal verloren voelt, ontmoet ze haar vleermuis familie die ze kwijtgeraakt is. Zij maken haar bewust van haar vleermuis natuur. Ze realiseert zich dat ze zowel verbonden kan zijn tot de vogels als de vleermuizen. We gaan allemaal soms door een proces waarin we onze eigen natuur ontkennen, in reactie op ervaringen in de buitenwereld. Vooral als we afkeuring door anderen opmerken, terwijl we juist door hen graag willen worden goedgekeurd. Door ons aan te passen, worden we echter steeds minder authentiek, en steeds meer eenzaam. Door delen van onszelf af te schermen, ontnemen we anderen de kans om van ons te houden zoals we zijn. In plaats de delen van onszelf waarvoor we ons schamen af te keuren of te verbergen zouden we moeten zoeken naar manieren om deze te integreren in wie we zijn.
Nou kort is niet echt gelukt
maar Lieneke ik denk dat jij een vleermuis bent die in een vogelgezin is opgegroeid. Niet minder, maar anders. Dit probeer ik mijzelf ook voor te houden, als ik me weer eens in een omgeving bevind die niet de mijne is. Helaas door ervaringen in het verleden word ik dan gemakkelijk getriggerd. Het blijft voor mij echt oefenen, oefenen, oefenen om het dan niet op mijzelf te betrekken maar me eraan te herinneren dat ik gewoon getriggerd word. Dit opmerken, en niet meteen conclusies te trekken helpt mij.
zondag 26 maart 2023 16:42
Prachtig verhaal kaatje.
Ik voel me op mijn beurt een vogel die zich als vleermuis heeft geprobeerd te gedragen en te lang in het donker heeft geleefd. En toen dacht dat ik mijn vleermuis familie moest verloochenen om mezelf te kunnen zijn. Pas meer recent zie ik dat vleermuizen ook ok zijn en ben ik de opvoeding die ik kreeg meer gaan waarderen. Ik ga even met de hele metafoor aan de haal hoor.
Denk ook dat je wel eens gelijk kan hebben wat het verwerken en vergeven betreft, dat daar te veel druk op ligt. Ik was namelijk heel lekker bezig met verwerken maar toen stagneerde het en dat snap ik niet.
Wat maakt dat je vaak in dat soort omgevingen bent terechtgekomen, enig idee?
Ik voel me op mijn beurt een vogel die zich als vleermuis heeft geprobeerd te gedragen en te lang in het donker heeft geleefd. En toen dacht dat ik mijn vleermuis familie moest verloochenen om mezelf te kunnen zijn. Pas meer recent zie ik dat vleermuizen ook ok zijn en ben ik de opvoeding die ik kreeg meer gaan waarderen. Ik ga even met de hele metafoor aan de haal hoor.
Denk ook dat je wel eens gelijk kan hebben wat het verwerken en vergeven betreft, dat daar te veel druk op ligt. Ik was namelijk heel lekker bezig met verwerken maar toen stagneerde het en dat snap ik niet.
Wat maakt dat je vaak in dat soort omgevingen bent terechtgekomen, enig idee?
zondag 26 maart 2023 17:31
Mooi juist hoe je de metafoor op jouw situatie toepast. Het klinkt wel alsof je al stappen hebt gemaakt in je zelfacceptatie. Ik denk dat verwerken van je verleden sowieso een proces is met vallen en opstaan. Wat je eerder schreef over het verlegene van jezelf afwijzen, herken ik ook heel erg. Ik denk vaak dat ik meer moet zeggen of meer moet bijdragen aan een vergadering, waardoor ik daar zo mee bezig ben in mijn hoofd dat het juist lastiger wordt.
Ik heb niet heel helder hoe ik vaak in dat soort omgevingen terecht gekomen ben. Het is iets wat me onbewust aantrekt. Ik geloof er wel in (misschien zweverig) dat dit in mijn leven komt omdat ik hierin iets te leren heb. Dat ik moet leren dat ik die vleermuis mag zijn die zich soms terugtrekt, en niet altijd een uitbundige vogel is, maar wel weer andere mooie kwaliteiten heeft, die misschien niet altijd worden gewaardeerd door de maatschappij, maar toch waardevol zijn. Maar goed dit klinkt goed op papier, dit voelen is een ander ding. Ik heb veel cognitieve gedragstherapie gevolgd waarin het te theoretisch is gebleven om me echt verder te helpen.
Misschien heb je dit al beschreven hoor maar wat heeft jou het meest geholpen in het verwerken van het verleden?
Ik heb niet heel helder hoe ik vaak in dat soort omgevingen terecht gekomen ben. Het is iets wat me onbewust aantrekt. Ik geloof er wel in (misschien zweverig) dat dit in mijn leven komt omdat ik hierin iets te leren heb. Dat ik moet leren dat ik die vleermuis mag zijn die zich soms terugtrekt, en niet altijd een uitbundige vogel is, maar wel weer andere mooie kwaliteiten heeft, die misschien niet altijd worden gewaardeerd door de maatschappij, maar toch waardevol zijn. Maar goed dit klinkt goed op papier, dit voelen is een ander ding. Ik heb veel cognitieve gedragstherapie gevolgd waarin het te theoretisch is gebleven om me echt verder te helpen.
Misschien heb je dit al beschreven hoor maar wat heeft jou het meest geholpen in het verwerken van het verleden?
zondag 26 maart 2023 18:58
Hier net zo'n zweverige, ik geloof dat ook.
Ik heb veel verwerkt, het is een stuk lichter geworden, maar veel ook nog niet. Er zit nog zo'n taaie bonk die niet te verwerken lijkt, maar ik duw en trek er dus misschien ook te hard aan zoals gezegd. Ik vind het gedeelte waar je eigenlijk maar gewoon een slachtoffer bent, bepaalde dingen die me zijn overkomen en die me geschaad hebben, ook lastig om me aan over te geven. Het is gebeurd, het ging over de grenzen van mij als kind en er is niets wat ik kan doen om dat nu nog recht te zetten, niemand om boos op te zijn.
Ik heb individuele (schema)therapie gehad en ben door een haptotherapeut ook goed geholpen. Beiden gingen eigenlijk over het herbeleven van oude pijn in het hier en nu, waarbij ik leer om 'erbij te blijven' als volwassene en aandacht te hebben voor de gevoelens, zonder me te laten overspoelen. Voor een kind zijn die gevoelens te bedreigend en je kan dit nog niet verwerken, dus zijn ze vaak ver weggestopt.
Klinkt best simpel, maar het was een helse tocht en ging gepaard met veel angst en flinke ups en downs. Het integreren van trauma in de persoonlijkheid voelt heel bedreigend, alsof je iets moet slikken wat niet door je keel past. En dan nog proberen te leren leven met je automatische beschermingsmechanismen en de weerstand waar je in belandt als het té veel is, waardoor je soms een stap vooruit zet en twee stappen terug.
Bijvoorbeeld, ik was gewend dat een vervelend gevoel in mijn buik betekende: honger of ziek. Meestal probeerde ik dan te eten en dan ging het weg. Maar ineens blijkt er in die buik van alles aan de hand te zijn. Dat er allerlei gevoelens in zitten, een dikke bal van opgekropt verdriet. Dat ik daar vaak verkrampt ben en dan ook nog zo in mijn borst, armen, schouders, handen, keel, etc. Mijn lichaam probeerde me al jaren van alles te vertellen en ik was dat permanent aan het wegdrukken. En dan laat je het toe en komt het meteen ook allemáál, word je overspoeld en ga je kopje onder. Ik vond het vaak doodeng en had in het begin echt die therapeut nodig om me op aarde te houden en me gerust te stellen.
Cognitieve therapie zou ik nu wel iets aan hebben, maar toen ook niet, mijn overtuigingen waren zo scheef en mijn verzet zo sterk, want ik had die overleving en zelfbescherming gewoon dagelijks nodig. Dus het was eigenlijk verwerken en tegelijkertijd groeien als volwassen mens, me bewust worden van en eigenaar worden van mijn ervaringen, in plaats van ze op de wereld te projecteren en daarmee steeds weer in een strijd belanden.
Nu ik dit zo opschrijf, is het niet zo gek dat dit nog niet helemaal 'klaar' is eigenlijk. Mijn therapeut zei toen ook, er zijn mensen die permanent in de GGZ belanden omdat dit proces gewoon zo zwaar en gevoelig is, en soms ook gewoon niet lukt. Je raakt hoe dan ook uit balans. Ik heb natuurlijk geen idee hoe dit voor jou zou zijn of voor wie dan ook, ik zag mezelf notabene daarvoor als iemand met een vrij normale jeugd. Je weet soms niet wie echt "zichzelf" is en in contact met zijn gevoelens, of wie eigenlijk dagelijks in een overlevingsmodus staat en het zelf niet doorheeft.
Ik heb veel verwerkt, het is een stuk lichter geworden, maar veel ook nog niet. Er zit nog zo'n taaie bonk die niet te verwerken lijkt, maar ik duw en trek er dus misschien ook te hard aan zoals gezegd. Ik vind het gedeelte waar je eigenlijk maar gewoon een slachtoffer bent, bepaalde dingen die me zijn overkomen en die me geschaad hebben, ook lastig om me aan over te geven. Het is gebeurd, het ging over de grenzen van mij als kind en er is niets wat ik kan doen om dat nu nog recht te zetten, niemand om boos op te zijn.
Ik heb individuele (schema)therapie gehad en ben door een haptotherapeut ook goed geholpen. Beiden gingen eigenlijk over het herbeleven van oude pijn in het hier en nu, waarbij ik leer om 'erbij te blijven' als volwassene en aandacht te hebben voor de gevoelens, zonder me te laten overspoelen. Voor een kind zijn die gevoelens te bedreigend en je kan dit nog niet verwerken, dus zijn ze vaak ver weggestopt.
Klinkt best simpel, maar het was een helse tocht en ging gepaard met veel angst en flinke ups en downs. Het integreren van trauma in de persoonlijkheid voelt heel bedreigend, alsof je iets moet slikken wat niet door je keel past. En dan nog proberen te leren leven met je automatische beschermingsmechanismen en de weerstand waar je in belandt als het té veel is, waardoor je soms een stap vooruit zet en twee stappen terug.
Bijvoorbeeld, ik was gewend dat een vervelend gevoel in mijn buik betekende: honger of ziek. Meestal probeerde ik dan te eten en dan ging het weg. Maar ineens blijkt er in die buik van alles aan de hand te zijn. Dat er allerlei gevoelens in zitten, een dikke bal van opgekropt verdriet. Dat ik daar vaak verkrampt ben en dan ook nog zo in mijn borst, armen, schouders, handen, keel, etc. Mijn lichaam probeerde me al jaren van alles te vertellen en ik was dat permanent aan het wegdrukken. En dan laat je het toe en komt het meteen ook allemáál, word je overspoeld en ga je kopje onder. Ik vond het vaak doodeng en had in het begin echt die therapeut nodig om me op aarde te houden en me gerust te stellen.
Cognitieve therapie zou ik nu wel iets aan hebben, maar toen ook niet, mijn overtuigingen waren zo scheef en mijn verzet zo sterk, want ik had die overleving en zelfbescherming gewoon dagelijks nodig. Dus het was eigenlijk verwerken en tegelijkertijd groeien als volwassen mens, me bewust worden van en eigenaar worden van mijn ervaringen, in plaats van ze op de wereld te projecteren en daarmee steeds weer in een strijd belanden.
Nu ik dit zo opschrijf, is het niet zo gek dat dit nog niet helemaal 'klaar' is eigenlijk. Mijn therapeut zei toen ook, er zijn mensen die permanent in de GGZ belanden omdat dit proces gewoon zo zwaar en gevoelig is, en soms ook gewoon niet lukt. Je raakt hoe dan ook uit balans. Ik heb natuurlijk geen idee hoe dit voor jou zou zijn of voor wie dan ook, ik zag mezelf notabene daarvoor als iemand met een vrij normale jeugd. Je weet soms niet wie echt "zichzelf" is en in contact met zijn gevoelens, of wie eigenlijk dagelijks in een overlevingsmodus staat en het zelf niet doorheeft.
vage wijzigde dit bericht op 26-03-2023 19:01
3.62% gewijzigd
zondag 26 maart 2023 18:59
Lieneke, Ik moet er gewoon serieus van huilen. Geloof dat nog nooit iemand zo iets treffend tegen mij gezegd heeft.
Ik ben vandaag erg emotioneel wakker geworden. Ben vannacht zo ziek geweest, dat ik drie uur op de kouden vloer heb gelegen met enorme krampen, totaal bezweet, oorsuizen, overgeven tegen het flauwvallen aan.
Toen ik vannacht zo op die grond lag, te ziek zelfs om hulp te vragen dat je echt het gevoel hebt ik leg het lootje in mijn eentje dit was het. Het gevoel echt niet meer te willen, toen ik na drie uur weer kon opstaan, ben ik zo boos op mezelf en mijn situatie en mijn lichaam die niet mee werkt geworden dat ik destructief gedrag heb vertoond, heb buiten totaal doorbrengt van het koude zweet met natte haren al mijn sigaretten opgerookt ( en dat waren er veel) zo achter elkaar, tot dat ik weer niet op mijn benen kon staan dit keer van ziekheid die ik mezelf heb aangedaan, het kwam er aan alle kanten uit.
Zo boos zo ziek, dit was wel echt het diepte puntje voor mij. Dat ik mezelf zo ontzettend straf, omdat alles zo ontzettend mislukt is en dan lees ik de tekst van Lieneke en andere en denk ik, ik ben heel mijn eigen waarde verloren, ik heb waarde, dit past totaal niet bij mij hoe ik er vannacht heb bij gestaan is een schande.
Door hier te lezen ben ik toch steeds meer gaan inzien dat het deels ook vanuit de kindertijd komt. Wat ik nooit heb willen inzien. Maar als ik jullie verhalen aandachtig lees en verder over na ga denken ligt daar toch een stuk oudzeer. De één vind zichzelf waardeloos mislukt de ander is boos een ander worsteld met vergeven, schuld/bestaansrecht alles komt voorbij.
Ik ben er bij mezelf ook over na gaan denken, hoe was het eigenlijk echt vroeger en wat heeft dat van gevolgen op latere leeftijd, wat draag je onbewust altijd verder met je mee vanuit het verleden?
Ik kom uit een welgesteld milieu, waar alles volgens de regeltjes en etiquette ging. En ook ik moest correct ABN praten, mij netjes gedragen mee doen zoals het hoorde. Ze konden ook erg denigrerend doen over mensen die niet gestudeerd hadden, geen goede functie en raadt een wat er van mij terecht is gekomen? Niets, van dat alles wat er eigenlijk wel inzat maar er totaal niet is uitgekomen. En ik heb de afgelopen dagen nagedacht, waarom ben ik zo ontzettend mislukt in dit leven? Ik denk dat het deels toch daar mee te maken heeft. Er waren verwachtingen dan legde zn enorme druk op mij als kind, ik moest goed zijn in hockey ( ik haat hockey) ik moest mijn sommen snappen, ik snapte er helemaal niets van tot huilends toe uitgescholden door mijn moeder, of ik nu echt zo dom was dat ik die simpele sommen niet begreep? Ik ben mezelf zo ontzettend dom gaan vinden, werd op school ook als dom gezien, omdat mijn interesse daar helemaal niet lag ik deed nooit mijn best zoals andere kinderen ( was altijd aan het spelen) tot dat we in de laatste klas punten kregen en ik de hoogste punten van de klas haalde, snapte niemand iets van, BVJ was toch de domste van de klas? Nee, ik had nooit interesse als het voor mijn gevoel toch voor niets was, voor punten wilde ik mijn interesse dan nog wel tonen.
Maar omdat die druk dus altijd zo enorm hoog op mij uitgeoefend is, denk ik dat ik mij onbewust zo hard heb afgezet dat ik totaal tegen dreads ben geworden. Zoals andere die zich hier omhoog hebben gewerkt ben ik iemand die zich zelf totaal omlaag heeft gewerkt. Ik heb werk gehad, waarvan mijn moeder dat vroeger domme mensen noemde, ik loop erbij als iemand uit de achterbuurt.
Kom zelden tot nooit thuis, kan ik aan een lange tafel onder een kroonluchter volgens de etiquette gedekte tafel een zoveel gangen diner naar binnen werken in nette kleren die klote zitten, zonder dat ik mij vermaak en hardop mag lachen ( ordinair volgens mn moeder). Nou dan zit ik dus totaal opgefokt stijf de tijd uit te zitten en kan ik alleen maar denken ben blij als ik weer thuis in mijn trainingspak met een sigaret sta. En dat roken is ook gewoon het boze kind die zich afzet tegen haar moeder, omdat mijn moeder zwaar tegen roken is. Vind het zelf niet eens lekker ook niet! Wat heb ik mezelf toch allemaal aangedaan.
Er zat zoveel in ik ben met veel plus punten geboren, maar er is niets uitgekomen.
Ik ken een jongetje wat met minder capaciteiten is geboren, ik mag het niet zeggen, maar hij was lelijk, ontzettend dom, nergens goed in. En toch blonk hij overal in uit, hoe kan dat zou je denken? Hij had twee liefdevolle ouders die totaal in hem geloofde hem het knapste jongetje op aarde noemde een zondagskind wat alles mee had, dat bleven ze ook herhalen:" Onze ....heeft alles mee". Tot dat dus een hele omgeving er in gaat geloven omdat iets vaak genoeg herhaalt wordt en iedereen het over neemt, wat dat betreft zijn wij mensen ook kudde dieren. Deze jongen werd de populairste knappe jongen van de middelbare en heeft met veel bijlessen uiteindelijk een directeurs functie gekregen. Ik denk dat uiteindelijk een veilige thuis basis met vertrouwen en heel veel liefde en geloof in jou of je nu anders bent dan de rest of niet, maar totale veiligheid in al zijn facetten enorm belangrijk is.
Dus, Lieneke je bericht kwam binnen, omdat het 'toevallig' het onderwerp was, waarmee ik bezig was en je schrijft dat mensen zoals ik er ook mogen zijn en ik geen carrièrevrouw met een bovengemiddeld salaris professor en weet ik het wat hoef te zijn (zoals dat van mij verwacht werd) om als mens gezien te worden. Dat doet mij zo ontzettend veel, dat jullie zeggen dat ik ook van waarde ben zonder mijn eigen van huis uit mee gekregen verwachtingspatroon.
Dank jullie wel!
Ik ben vandaag erg emotioneel wakker geworden. Ben vannacht zo ziek geweest, dat ik drie uur op de kouden vloer heb gelegen met enorme krampen, totaal bezweet, oorsuizen, overgeven tegen het flauwvallen aan.
Toen ik vannacht zo op die grond lag, te ziek zelfs om hulp te vragen dat je echt het gevoel hebt ik leg het lootje in mijn eentje dit was het. Het gevoel echt niet meer te willen, toen ik na drie uur weer kon opstaan, ben ik zo boos op mezelf en mijn situatie en mijn lichaam die niet mee werkt geworden dat ik destructief gedrag heb vertoond, heb buiten totaal doorbrengt van het koude zweet met natte haren al mijn sigaretten opgerookt ( en dat waren er veel) zo achter elkaar, tot dat ik weer niet op mijn benen kon staan dit keer van ziekheid die ik mezelf heb aangedaan, het kwam er aan alle kanten uit.
Zo boos zo ziek, dit was wel echt het diepte puntje voor mij. Dat ik mezelf zo ontzettend straf, omdat alles zo ontzettend mislukt is en dan lees ik de tekst van Lieneke en andere en denk ik, ik ben heel mijn eigen waarde verloren, ik heb waarde, dit past totaal niet bij mij hoe ik er vannacht heb bij gestaan is een schande.
Door hier te lezen ben ik toch steeds meer gaan inzien dat het deels ook vanuit de kindertijd komt. Wat ik nooit heb willen inzien. Maar als ik jullie verhalen aandachtig lees en verder over na ga denken ligt daar toch een stuk oudzeer. De één vind zichzelf waardeloos mislukt de ander is boos een ander worsteld met vergeven, schuld/bestaansrecht alles komt voorbij.
Ik ben er bij mezelf ook over na gaan denken, hoe was het eigenlijk echt vroeger en wat heeft dat van gevolgen op latere leeftijd, wat draag je onbewust altijd verder met je mee vanuit het verleden?
Ik kom uit een welgesteld milieu, waar alles volgens de regeltjes en etiquette ging. En ook ik moest correct ABN praten, mij netjes gedragen mee doen zoals het hoorde. Ze konden ook erg denigrerend doen over mensen die niet gestudeerd hadden, geen goede functie en raadt een wat er van mij terecht is gekomen? Niets, van dat alles wat er eigenlijk wel inzat maar er totaal niet is uitgekomen. En ik heb de afgelopen dagen nagedacht, waarom ben ik zo ontzettend mislukt in dit leven? Ik denk dat het deels toch daar mee te maken heeft. Er waren verwachtingen dan legde zn enorme druk op mij als kind, ik moest goed zijn in hockey ( ik haat hockey) ik moest mijn sommen snappen, ik snapte er helemaal niets van tot huilends toe uitgescholden door mijn moeder, of ik nu echt zo dom was dat ik die simpele sommen niet begreep? Ik ben mezelf zo ontzettend dom gaan vinden, werd op school ook als dom gezien, omdat mijn interesse daar helemaal niet lag ik deed nooit mijn best zoals andere kinderen ( was altijd aan het spelen) tot dat we in de laatste klas punten kregen en ik de hoogste punten van de klas haalde, snapte niemand iets van, BVJ was toch de domste van de klas? Nee, ik had nooit interesse als het voor mijn gevoel toch voor niets was, voor punten wilde ik mijn interesse dan nog wel tonen.
Maar omdat die druk dus altijd zo enorm hoog op mij uitgeoefend is, denk ik dat ik mij onbewust zo hard heb afgezet dat ik totaal tegen dreads ben geworden. Zoals andere die zich hier omhoog hebben gewerkt ben ik iemand die zich zelf totaal omlaag heeft gewerkt. Ik heb werk gehad, waarvan mijn moeder dat vroeger domme mensen noemde, ik loop erbij als iemand uit de achterbuurt.
Kom zelden tot nooit thuis, kan ik aan een lange tafel onder een kroonluchter volgens de etiquette gedekte tafel een zoveel gangen diner naar binnen werken in nette kleren die klote zitten, zonder dat ik mij vermaak en hardop mag lachen ( ordinair volgens mn moeder). Nou dan zit ik dus totaal opgefokt stijf de tijd uit te zitten en kan ik alleen maar denken ben blij als ik weer thuis in mijn trainingspak met een sigaret sta. En dat roken is ook gewoon het boze kind die zich afzet tegen haar moeder, omdat mijn moeder zwaar tegen roken is. Vind het zelf niet eens lekker ook niet! Wat heb ik mezelf toch allemaal aangedaan.
Er zat zoveel in ik ben met veel plus punten geboren, maar er is niets uitgekomen.
Ik ken een jongetje wat met minder capaciteiten is geboren, ik mag het niet zeggen, maar hij was lelijk, ontzettend dom, nergens goed in. En toch blonk hij overal in uit, hoe kan dat zou je denken? Hij had twee liefdevolle ouders die totaal in hem geloofde hem het knapste jongetje op aarde noemde een zondagskind wat alles mee had, dat bleven ze ook herhalen:" Onze ....heeft alles mee". Tot dat dus een hele omgeving er in gaat geloven omdat iets vaak genoeg herhaalt wordt en iedereen het over neemt, wat dat betreft zijn wij mensen ook kudde dieren. Deze jongen werd de populairste knappe jongen van de middelbare en heeft met veel bijlessen uiteindelijk een directeurs functie gekregen. Ik denk dat uiteindelijk een veilige thuis basis met vertrouwen en heel veel liefde en geloof in jou of je nu anders bent dan de rest of niet, maar totale veiligheid in al zijn facetten enorm belangrijk is.
Dus, Lieneke je bericht kwam binnen, omdat het 'toevallig' het onderwerp was, waarmee ik bezig was en je schrijft dat mensen zoals ik er ook mogen zijn en ik geen carrièrevrouw met een bovengemiddeld salaris professor en weet ik het wat hoef te zijn (zoals dat van mij verwacht werd) om als mens gezien te worden. Dat doet mij zo ontzettend veel, dat jullie zeggen dat ik ook van waarde ben zonder mijn eigen van huis uit mee gekregen verwachtingspatroon.
Dank jullie wel!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
