Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
donderdag 16 augustus 2018 07:23
Yertle wat erg voor je.
Laat je niks aanpraten hoor, ik dacht eerst ook dat ik gek werd. Kreeg opmerkingen na 3 maanden; nou nu gaat t zeker wel weer?
Heb veel over rouw gelezen en gerealiseerd dat het niet zo werkt.
Herkenbaar, her ongeloof. Het lijkt soms niet helemaal echt.
We hebben maandag een fijne dag gehad, met mensen die van mijn moeder en van ons houden. We hebben zonder al te emotioneel te worden heel fijn zitten kletsen.
Volgende week een andere mijlpaal waar mijn moeder anders vooraan had gestaan, oudste gaat naar groep 3. Bij dat soort momenten heb ik ook een soort steen in maag.
Laat je niks aanpraten hoor, ik dacht eerst ook dat ik gek werd. Kreeg opmerkingen na 3 maanden; nou nu gaat t zeker wel weer?
Heb veel over rouw gelezen en gerealiseerd dat het niet zo werkt.
Herkenbaar, her ongeloof. Het lijkt soms niet helemaal echt.
We hebben maandag een fijne dag gehad, met mensen die van mijn moeder en van ons houden. We hebben zonder al te emotioneel te worden heel fijn zitten kletsen.
Volgende week een andere mijlpaal waar mijn moeder anders vooraan had gestaan, oudste gaat naar groep 3. Bij dat soort momenten heb ik ook een soort steen in maag.
donderdag 16 augustus 2018 07:32
Hagelslag, fijn dat jullie de dag mooi doorgekomen zijn met lieve mensen. Is bij jou het gevoel van ongeloof nog wel eens aanwezig?
Ik heb vannacht voor het eerst in maanden weer over mijn vader gedroomd. De laatste keer droomde ik dat hij jonger en gezond was. Toen was het gewoon een droom waarin hij voorkwam.
Afgelopen nacht droomde ik dat het kerst was en hij ging naar het ziekenhuis om te sterven. Ik herinner me vooral dat mijn moeder heel verdrietig was. Eigenlijk precies de momenten waar ik de laatste dagen veel aan heb moeten denken. Dit is de eerste keer dat ik er zo letterlijk over droom.
Ik heb vannacht voor het eerst in maanden weer over mijn vader gedroomd. De laatste keer droomde ik dat hij jonger en gezond was. Toen was het gewoon een droom waarin hij voorkwam.
Afgelopen nacht droomde ik dat het kerst was en hij ging naar het ziekenhuis om te sterven. Ik herinner me vooral dat mijn moeder heel verdrietig was. Eigenlijk precies de momenten waar ik de laatste dagen veel aan heb moeten denken. Dit is de eerste keer dat ik er zo letterlijk over droom.
donderdag 16 augustus 2018 08:37
Belachelijk he, hoe ‘makkelijk’ mensen over rouw denken. Alsof 4 maanden nog maar kort is, dat is niks! Gelukkig heb ik wel hele begripvolle vriendinnen om me heen. Er wordt nu (10 maanden) niet veel meer naar gevraagd maar nog wel af en toe en als ik iets vertel is er altijd veel begrip en lieve woorden.
Ik heb het zo slecht op het moment. Het jaar komt er bijna aan. Dan is ze al een jaar dood. Verdomme, ik wil haar gewoon terug! Ik ben echt boos merk ik. Zo van ‘oke, het is nu niet grappig meer, geef me nou eindelijk mijn moeder maar weer terug’. Ik organiseer een bijeenkomst voor al haar goede vriendinnen rond haar sterfdag. Ze wandelde altijd heel veel en de laatste maanden, toen ze in een rolstoel zat, gingen veel vriendinnen met haar wandelen, elke dag wel iemand. Dat was het enige waar ze echt nog van genoot. Dus met al die vriendinnen gaan we naar het bos waar ze is uitgestrooid en dan koffie drinken waar ze ook vaak kwamen.
De sterfdag zelf wil ik naar het strand. Daar was ze gek op. En een van de laatste dingen die we als familie hebben gedaan voor haar overlijden was naar Noordwijk, speciale strandrolstoel geregeld en daar gaan wandelen. Ik zit wel met het dilemma dat mijn vader niet goed meer loopt en dus niet naar het strand zal willen. Mijn man zegt dat ik aan mezelf moet denken en moet doen wat voor mij goed voelt. De band met mijn vader is moeizaam, maar kan ik hem alleen laten die dag? Mijn broertje kennende zal hij ook niet erg attent zijn...
Al die mijlpalen zonder haar... verhuizing naar de andere kant van het land, mijn verjaardag binnenkort, de verjaardagen van de kinderen etc. De glans is er gewoon vanaf.
En ik voel me ook zo schuldig naar mijn man toe. De drie jaar dat ze ziek was ben ik ook deels zwaar depressief geweest en stond bijna alles in het teken van mijn moeder, zorgen voor de kinderen (waarvan 1 met meerdere diagnoses) en verder overleven. En nu zijn we 10 maanden verder en ben ik nog steeds niet de vrolijke, ondernemende en energieke vrouw die ik voor hem wil zijn. Ben nog zo verdrietig met vlagen.
Sorry voor dit lange bericht...
Ik heb het zo slecht op het moment. Het jaar komt er bijna aan. Dan is ze al een jaar dood. Verdomme, ik wil haar gewoon terug! Ik ben echt boos merk ik. Zo van ‘oke, het is nu niet grappig meer, geef me nou eindelijk mijn moeder maar weer terug’. Ik organiseer een bijeenkomst voor al haar goede vriendinnen rond haar sterfdag. Ze wandelde altijd heel veel en de laatste maanden, toen ze in een rolstoel zat, gingen veel vriendinnen met haar wandelen, elke dag wel iemand. Dat was het enige waar ze echt nog van genoot. Dus met al die vriendinnen gaan we naar het bos waar ze is uitgestrooid en dan koffie drinken waar ze ook vaak kwamen.
De sterfdag zelf wil ik naar het strand. Daar was ze gek op. En een van de laatste dingen die we als familie hebben gedaan voor haar overlijden was naar Noordwijk, speciale strandrolstoel geregeld en daar gaan wandelen. Ik zit wel met het dilemma dat mijn vader niet goed meer loopt en dus niet naar het strand zal willen. Mijn man zegt dat ik aan mezelf moet denken en moet doen wat voor mij goed voelt. De band met mijn vader is moeizaam, maar kan ik hem alleen laten die dag? Mijn broertje kennende zal hij ook niet erg attent zijn...
Al die mijlpalen zonder haar... verhuizing naar de andere kant van het land, mijn verjaardag binnenkort, de verjaardagen van de kinderen etc. De glans is er gewoon vanaf.
En ik voel me ook zo schuldig naar mijn man toe. De drie jaar dat ze ziek was ben ik ook deels zwaar depressief geweest en stond bijna alles in het teken van mijn moeder, zorgen voor de kinderen (waarvan 1 met meerdere diagnoses) en verder overleven. En nu zijn we 10 maanden verder en ben ik nog steeds niet de vrolijke, ondernemende en energieke vrouw die ik voor hem wil zijn. Ben nog zo verdrietig met vlagen.
Sorry voor dit lange bericht...
donderdag 16 augustus 2018 09:09
Lente, ik denk dat je man gelijk heeft. Je mag best aan jezelf denken en op de sterfdag doen wat JIJ wil. Dat lijken mij uiteindelijk de momenten waar je uiteindelijk ook energie uit haalt. Juist omdat je aan jezelf denkt.
Als je vader niet mee wil kan je met hem ook op een ander moment die da afspreken.
Mijn broer heeft op de sterfdag van mijn moeder en op haar verjaardag het liefst de hele familie bij elkaar. Mijn vader heeft er geen behoefte aan, hik zegt regelmatig dat hij elke dag aan haar wil denken en niet speciaal op die dagen. Voor mij hoeft het ook niet zo, maar dat heeft er meer mee te maken dat mijn broer en ik niet heel ontspannen met elkaar omgaan. Dus zo'n dag kost dan dubbele energie zeg maar.
Als je vader niet mee wil kan je met hem ook op een ander moment die da afspreken.
Mijn broer heeft op de sterfdag van mijn moeder en op haar verjaardag het liefst de hele familie bij elkaar. Mijn vader heeft er geen behoefte aan, hik zegt regelmatig dat hij elke dag aan haar wil denken en niet speciaal op die dagen. Voor mij hoeft het ook niet zo, maar dat heeft er meer mee te maken dat mijn broer en ik niet heel ontspannen met elkaar omgaan. Dus zo'n dag kost dan dubbele energie zeg maar.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
donderdag 16 augustus 2018 10:23
Lente: oh zo herkenbaar. Ik zou zo graag weer eens wat energie willen hebben en belastbaarder willen zijn. Toevallig denk ik daar afgelopen dagen heel veel over na. Gaat die ellende allemaal ooit weer over,
Wat betreft je vader: misschien kan je beide doen. Ik weet niet wat je vader graag zou willen, maar mijn vader vind een bezoekje van een uurtje wel voldoende. Dan kan je daarnaast misschien nog datgene doen wat je zelf graag wilt.
Wat betreft je vader: misschien kan je beide doen. Ik weet niet wat je vader graag zou willen, maar mijn vader vind een bezoekje van een uurtje wel voldoende. Dan kan je daarnaast misschien nog datgene doen wat je zelf graag wilt.
donderdag 16 augustus 2018 11:41
Lente, is het een idee dat je vader wel meegaat maar dan lekker in een strandtent gaat zitten met je broer of een ander familielid? Of wat Tinkel zegt, beide.
Het is voor jou ook een pittig jaar geweest he, met zoveel veranderingen. Ik snap dat de glans er af is. Ik heb daar ook heel veel last van.
En geen energie... ik doe echt helemaal niets, behalve hier wat lezen en schrijven. Af en toe wat werk, maar dat gaat ook moeizaam. Ik heb afgelopen maandag de hele dag in/op bed gehangen. Ook nog even overdag geslapen. Dat was eigenlijk wel heel lekker. Even helemaal niets, maar ik voelde me ook heel eenzaam.
Ik heb een rare emo-dag vandaag. Ik droomde over mijn vader, dat hij naar het ziekenhuis ging om te sterven. Ik werd wakker van een appje (had telefoon niet op stil gezet). Maar het was dus het eerste waar ik aan dacht toen ik wakker werd. Maar even keihard gejankt onder de douche. Dit voelt zo nutteloos. Ik snap de functie van pijn, maar wat is de remedie voor dit diepe hartenzeer?
Het is voor jou ook een pittig jaar geweest he, met zoveel veranderingen. Ik snap dat de glans er af is. Ik heb daar ook heel veel last van.
En geen energie... ik doe echt helemaal niets, behalve hier wat lezen en schrijven. Af en toe wat werk, maar dat gaat ook moeizaam. Ik heb afgelopen maandag de hele dag in/op bed gehangen. Ook nog even overdag geslapen. Dat was eigenlijk wel heel lekker. Even helemaal niets, maar ik voelde me ook heel eenzaam.
Ik heb een rare emo-dag vandaag. Ik droomde over mijn vader, dat hij naar het ziekenhuis ging om te sterven. Ik werd wakker van een appje (had telefoon niet op stil gezet). Maar het was dus het eerste waar ik aan dacht toen ik wakker werd. Maar even keihard gejankt onder de douche. Dit voelt zo nutteloos. Ik snap de functie van pijn, maar wat is de remedie voor dit diepe hartenzeer?
donderdag 16 augustus 2018 11:54
Het is gewoon stom. Meer kan ik er niet van maken...
Wat rot om zo wakker te worden Lady Day. Bah.
Belastbaarheid inderdaad Tinkeltje, dat is het. Ik doe en functioneer maar ik kan er eigenlijk niks bij hebben. Mijn huwelijk voelt ook ongelijkwaardig daardoor.
Lambchop mijn vader hangt ook niet aan dagen zoals verjaardag, sterfdag enzo. Ik ga maar gewoon mededelen dat ik die dag naar het strand ga. En wie wil aanhaken is welkom. Ik wil dan denk ik ook gewoon alleen zijn, of met mijn eigen gezin. Maar niet de hele familie erbij.
Wat rot om zo wakker te worden Lady Day. Bah.
Belastbaarheid inderdaad Tinkeltje, dat is het. Ik doe en functioneer maar ik kan er eigenlijk niks bij hebben. Mijn huwelijk voelt ook ongelijkwaardig daardoor.
Lambchop mijn vader hangt ook niet aan dagen zoals verjaardag, sterfdag enzo. Ik ga maar gewoon mededelen dat ik die dag naar het strand ga. En wie wil aanhaken is welkom. Ik wil dan denk ik ook gewoon alleen zijn, of met mijn eigen gezin. Maar niet de hele familie erbij.
donderdag 16 augustus 2018 12:14
Ladyday: oh dat ik naar wakker worden. 
Lente: fijn dat je doet wat voor jou goed voelt. Misschien zit ik er naast, maar het leest ook een beetje alsof je je verantwoordelijk voelt voor je familie, klopt dat? Ik vind die verschuivende rollen best lastig. Zeker met alle gevoelens waar ik zelf al mee rond loop.
Lente: fijn dat je doet wat voor jou goed voelt. Misschien zit ik er naast, maar het leest ook een beetje alsof je je verantwoordelijk voelt voor je familie, klopt dat? Ik vind die verschuivende rollen best lastig. Zeker met alle gevoelens waar ik zelf al mee rond loop.
donderdag 16 augustus 2018 12:18
Ja dat klopt tinkeltje. Mijn moeder was altijd de verbindende factor, mijn vader en broertje zijn allebei nogal slecht in communiceren en contact onderhouden. En ik voel me nu een soort van verantwoordelijk voor het samen houden van de familie (wat niet lukt) en ook voor mijn vader. Die zorgt heel slecht voor zichzelf en het gaat gewoon ook slecht met hem. Maar onze band is altijd moeizaam geweest. Heb jij dat ook tinkeltje, het gevoel dat jij nu degene bent die de familie bindt?
donderdag 16 augustus 2018 12:20
Lente: Als je alleen wilt zijn, of met je gezin, dan pak je die ruimte toch? Zeker als je vader niet zo aan die dagen hangt. En je hebt ook nog een broer her?
W.b. je je een ongelijkwaardige partner voelen... oh, die snap ik ook wel denk ik. Ook al heb ik geen kinderen. Ik woon niet eens samen maar ik voel me heel vaak een waardeloze vriendin, die nooit energie heeft en veel verdrietig is. Ik vraag me wel eens af waarom mijn vriend nog niet gillend weg gerend is. Hij is mij niets verschuldigd, maar ja, omgekeerd zou je er ook zijn voor je partner he? Een stabiele relatie hoeft niet altijd geheel in balans te zijn.
Tinkel: wat jij schrijft over je je verantwoordelijk voelen en verschuivende rollen, daar worstel ik zelf ook mee. Ik voel me superverantwoordelijk voor mijn moeder, terwijl zij echt wel voor haarzelf kan zorgen, maar toch... elke 'bijzondere' dag ga ik toch naar haar toe. Vaderdag bijvoorbeeld, daar deden we nooit zoveel aan (ging altijd langs met een wijntje, maar dat deed ik uberhaupt al vaak), maar dit jaar was het echt wel beladen. De dagen ervoor liep ik in de supermarkt en zag ik dingen die normaal gesproken voor hem zou kopen of die hij lekker zou vinden... werd daar echt wel verdrietig van.
W.b. je je een ongelijkwaardige partner voelen... oh, die snap ik ook wel denk ik. Ook al heb ik geen kinderen. Ik woon niet eens samen maar ik voel me heel vaak een waardeloze vriendin, die nooit energie heeft en veel verdrietig is. Ik vraag me wel eens af waarom mijn vriend nog niet gillend weg gerend is. Hij is mij niets verschuldigd, maar ja, omgekeerd zou je er ook zijn voor je partner he? Een stabiele relatie hoeft niet altijd geheel in balans te zijn.
Tinkel: wat jij schrijft over je je verantwoordelijk voelen en verschuivende rollen, daar worstel ik zelf ook mee. Ik voel me superverantwoordelijk voor mijn moeder, terwijl zij echt wel voor haarzelf kan zorgen, maar toch... elke 'bijzondere' dag ga ik toch naar haar toe. Vaderdag bijvoorbeeld, daar deden we nooit zoveel aan (ging altijd langs met een wijntje, maar dat deed ik uberhaupt al vaak), maar dit jaar was het echt wel beladen. De dagen ervoor liep ik in de supermarkt en zag ik dingen die normaal gesproken voor hem zou kopen of die hij lekker zou vinden... werd daar echt wel verdrietig van.
donderdag 16 augustus 2018 12:29
De situatie is hier misschien wel iets anders. Ons gezin ligt sowieso al een beetje uit elkaar, maar mijn moeder was wel de spin in het web zeg maar. Ik merk dat die rol nu naar mij geschoven wordt. Dat betekent eigenlijk dat iedereen bij mij komt klagen over een ander. Het zijn ook allemaal mensen die niet communiceren. Ik wil wel graag zorgen, maar ik merk dat ik dat niet terugkrijg. Iedereen zorgt voor zichzelf en komt alleen met problemen bij mij. Ik heb daar geen zin in. Dus ik probeer wel meer afstand te nemen. Ik heb jaren geleden al geleerd dat dat het beste is. Ik probeer me actief niet verantwoordelijk overal voor te voelen, omdat ik daar zelf de energie niet voor heb. Maar ik maak me er niet minder zorgen door.
donderdag 16 augustus 2018 12:39
Zo is het hier ook precies Tinkeltje! Mijn tante komt bij mij roddelen/informeren over mijn vader, mijn broertje zeikt tegen mij over mijn vader, mijn vader zeurt over de onopgevoede kinderen van mijn broertje en mijn tuttebel-tante.... en ik zit er tussenin. Niemand die aan mij denkt of voor mij zorgt. En ik probeer alles en iedereen te helpen etc.
Hoe doe jij dat, daar afstand van nemen? Ik voel me zooo verantwoordelijk voor alles en iedereen.
Hoe doe jij dat, daar afstand van nemen? Ik voel me zooo verantwoordelijk voor alles en iedereen.
donderdag 16 augustus 2018 13:26
Ik geef heel duidelijk aan dat ze bij degene moeten zijn over wie ze het hebben. Ik zeg ze dat ik er niks mee kan. En er is een broer die heel slecht luistert en die heb ik nu gezegd dat ik het zat ben om gezeur over een ander te horen. Verder houd ik het contact een beetje af en richt ik me op mijzelf. Dat laatste is niet zo moeilijk, want ik voel me gewoon heel rot. Ik zou me graag wat meer op mijn gezin willen richten, maar dat lukt me maar slecht. Maar ik probeer me voor te houden, dat ik in de eerste plaats verantwoordelijk ben voor mezelf en mijn eigen gezin.
Mijn vader heb ik nu wel verteld dat het niet goed met me gaat, die laat me nu ook wel een beetje. Mijn vader is ook alleen maar boos op mijn moeder, dus dat laat ik sowieso maar een beetje.
Ik vind het lastig dat ik me in iedereen goed kan verplaatsen, dus als mensen negatief over een ander spreken kom ik zelf in een loyaliteitsconflict.
Mijn vader heb ik nu wel verteld dat het niet goed met me gaat, die laat me nu ook wel een beetje. Mijn vader is ook alleen maar boos op mijn moeder, dus dat laat ik sowieso maar een beetje.
Ik vind het lastig dat ik me in iedereen goed kan verplaatsen, dus als mensen negatief over een ander spreken kom ik zelf in een loyaliteitsconflict.
vrijdag 17 augustus 2018 16:07
vrijdag 17 augustus 2018 16:31
Heftig om te horen Lente, maar wel heel normaal lijkt me dat. Wij hebe het zwaar maarook nog een heel leven voor ons. Ik kan me zo voorstellen dat als je al wat ouder bent dat je er allemaal geen zin meer in hebt. Het leren zonder je dierbare te leven, een 'eigen' leven op te bouwen....
Mijn vader gaat echt wel weer redelijk goed. Hij doet ook allemaal dingen, Ik ben er g trots. Laatst vertedle ik van mijn achterburen. Die man is ziek stervende en nu blijkt zijn vrouw ook nog maar een paar maanden te hebben.
Reactie van mijn vader was; erg voor de kinderen maar voor hen wel fijn. Hoef je niet meer door.... Tja...zo moielijk is het dus.
Mijn vader gaat echt wel weer redelijk goed. Hij doet ook allemaal dingen, Ik ben er g trots. Laatst vertedle ik van mijn achterburen. Die man is ziek stervende en nu blijkt zijn vrouw ook nog maar een paar maanden te hebben.
Reactie van mijn vader was; erg voor de kinderen maar voor hen wel fijn. Hoef je niet meer door.... Tja...zo moielijk is het dus.
vrijdag 17 augustus 2018 20:32
Ik snap het ook wel hoor, dat hij dat zegt. Hij heeft amper vrienden of hobby’s, geen eigen familie en 1 zus van mijn moeder die hij af en toe spreekt. Geen werk (pensioen) en mijn broertje heeft amper contact met hem. Hij is heel eenzaam. Maar het kwam hard aan. Ik voel me toch al verantwoordelijk voor hem.
vrijdag 17 augustus 2018 22:19
Ja, enorm. Ik kan me niet voorstellen hoe het geweest zou zijn zónder. Ik lees ook nog wel eens posts terug. Ik herken altijd weer nieuwe dingen. Heel fijn dat dit er isLente19251003 schreef: ↑17-08-2018 22:16Toch blijft het zo fijn om hier te kunnen spuien en herkenning te vinden. Wat een waardevol topic!
zaterdag 18 augustus 2018 15:27
Herkenning op dit forum is fijn, moeizame familie relaties hier aan kant schoonfamilie iedereen maakt ruzie en roddelt over elkaar.. schoonmoeder heeft daar een grote rol in..
Rouwen is een moeilijk proces. En helaas in onze maatschappij krijg je daar geen ruimte voor..
Jullie hebben nu de "zorg " van een achterblijvende ouder waar je het gemis voor wil, of je voelt je verplicht om dit op te vullen..
Het is een proces waar de achterblijvende partner zelf door heen moet maar steun van jullie is fijn.. vergeet ook je zelf en je gezin niet!
Rouwen is een moeilijk proces. En helaas in onze maatschappij krijg je daar geen ruimte voor..
Jullie hebben nu de "zorg " van een achterblijvende ouder waar je het gemis voor wil, of je voelt je verplicht om dit op te vullen..
Het is een proces waar de achterblijvende partner zelf door heen moet maar steun van jullie is fijn.. vergeet ook je zelf en je gezin niet!
