Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
maandag 12 februari 2018 23:37
Maar lieverd, het is zo kort geleden. Geef je zelf die kans ook.Engelsdropspikkels schreef: ↑12-02-2018 23:32Dat is het juist het voelt niet goed ik sta in drijfzand en ik wil eruit !
Ik wil best rouwen maar niet verzuipen, ik denk niet dat er veel mensen zijn die eigenlijk alleen maar op de bank zitten te huilen hele dagen ik word verteerd door het enorme verdriet , het vliegt me naar de strot verschrikkelijk .
Ik wil me iets sterker voelen
maandag 12 februari 2018 23:42
Das inderdaad best snel en aburptEngelsdropspikkels schreef: ↑12-02-2018 23:38Mijn moeder kreeg ineens heftige buikpijn, 2 spoedoperaties in 4 dagen dag 6 septische shock en dan is het over
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
maandag 12 februari 2018 23:58
Ik heb ook nachtenlang hetzelfde spelletje gespeeld op de ds, soort Candy Crush, maar dan zonder dat je levens opraken. Toen het spelletje uitgespeeld was, gewoon weer gaan slapen 's nachts. Ging toen, na drie maanden dat spelletje spelen, prima.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
maandag 12 februari 2018 23:59
en als je niet verteerd wil worden...miss werkt tijdslots voor je...
iets van ochtend...niks hoeven
middag 1 klein klusje of iers waarbij je het even parkeert
en s avonds weer niks hoeven
je zal zien de middag of dat moment wordt steeds langer
wat helpt is verwerken: graf bezoeken, muziek luisteren, rituelen, schrijven , kunst , natuur, praten zingen, gedichten, fotos kijken....ermer bezig zijn.
ik vind knap je dat zo voluit rouwt...echt juist goed en mooi ook.
iets van ochtend...niks hoeven
middag 1 klein klusje of iers waarbij je het even parkeert
en s avonds weer niks hoeven
je zal zien de middag of dat moment wordt steeds langer
wat helpt is verwerken: graf bezoeken, muziek luisteren, rituelen, schrijven , kunst , natuur, praten zingen, gedichten, fotos kijken....ermer bezig zijn.
ik vind knap je dat zo voluit rouwt...echt juist goed en mooi ook.
dinsdag 13 februari 2018 00:10
Ik had een baby van 4 maanden toen mijn moeder overleed dus ik moest simpelweg 'gewoon' door... Ik had een 0-uren contract maar ben na 2 maanden juist wat extra gaan werken. Verder vond ik afleiding en plezier in mijn hobby (zingen, dansen). Toen mijn vader 8 maanden later ook vrij plotseling overleed ben ik overgeschakeld op standje overleven. Uiteindelijk zei mijn lijf 'en nu is het klaar' en lag ik weken op de bank met heftige rugklachten. Ik heb bijna een jaar niet gewerkt. Sinds kort ben ik weer begonnen, het geeft me structuur en afleiding, een doel, maar ik vind het wel zwaar.
Als ik niet lekker in m'n vel zit komt er niks uit mijn handen. Dat was als puber al zo. Dan lig ik hele dagen op de bank tv te kijken. Uiteraard geef ik mijn dochter wat ze nodig heeft, we gaan naar buiten, etc. Maar ik ben momenteel niet die gezellige actieve moeder die ik zou willen zijn. Tja, het is even niet anders...
Ik zou willen dat ik dé tip voor je had TO maar helaas. Ik leefde zo'n beetje volgens het principe: "als het er is dan mag het er zijn maar als het er niet is dan is dat ook oké...". De tranen, de radeloosheid of juist het door gaan alsof er niks is gebeurd, het zegt niks over jouw gevoel voor haar of over hoeveel je haar mist. Die grond onder je voeten komt vanzelf terug
Als ik niet lekker in m'n vel zit komt er niks uit mijn handen. Dat was als puber al zo. Dan lig ik hele dagen op de bank tv te kijken. Uiteraard geef ik mijn dochter wat ze nodig heeft, we gaan naar buiten, etc. Maar ik ben momenteel niet die gezellige actieve moeder die ik zou willen zijn. Tja, het is even niet anders...
Ik zou willen dat ik dé tip voor je had TO maar helaas. Ik leefde zo'n beetje volgens het principe: "als het er is dan mag het er zijn maar als het er niet is dan is dat ook oké...". De tranen, de radeloosheid of juist het door gaan alsof er niks is gebeurd, het zegt niks over jouw gevoel voor haar of over hoeveel je haar mist. Die grond onder je voeten komt vanzelf terug
dinsdag 13 februari 2018 00:12
Ja dat herken ik wel en wat deed je overdag ? Is het dan zo dan dat je je na die 3 maanden wat sterker voelde?
dinsdag 13 februari 2018 00:15
Ik sluit mij aan bij Enn.
Opruimen en schoonmaken is voor mij ook een vorm van therapie. Des te langer ik ermee bezig ben hoe opgeruimder het ook in mijn hoofd wordt. Alsof je tegelijkertijd een bezempje haalt door je psyche.
Lekker even verstand op nul en je uitleven op iets hoeft niet persé schoonmaken te zijn, misschien vind jij sporten leuker, of ga in de auto zitten en schreeuw het een keer eruit.
Sterkte.
Opruimen en schoonmaken is voor mij ook een vorm van therapie. Des te langer ik ermee bezig ben hoe opgeruimder het ook in mijn hoofd wordt. Alsof je tegelijkertijd een bezempje haalt door je psyche.
Lekker even verstand op nul en je uitleven op iets hoeft niet persé schoonmaken te zijn, misschien vind jij sporten leuker, of ga in de auto zitten en schreeuw het een keer eruit.
Sterkte.
dinsdag 13 februari 2018 00:17
dinsdag 13 februari 2018 00:19
Was kk mee begonnen maar die foto’s zo confronteren had jij dat niet?iceteapeach schreef: ↑13-02-2018 00:02Ik heb destijds een fotocollage gemaakt nadat man was overleden. Mss is dat een idee?
dinsdag 13 februari 2018 00:39
Allereerst gecondoleerd!
Hoe zagen jouw dagen er uit voor het overlijden? Wellicht goed om weer iets daarvan te herpakken.
Een goed dag/nacht ritme is bijvoorbeeld heel belangrijk maar hierbij helpen jouw honden jou wellicht al.
Je hoeft niet perse zin te hebben om iets te gaan doen. Ook zonder veel enthausiaste geven activiteiten toch afleiding.
Daarnaast een idee om eens afspraak te maken bij de poh ondersteuner van de huosarts.
Niet omdat je reactie vreemd is, want dat is ie niet.
Wel om je verhaal te kunnen doen, wellicht kan er dan ook samen gekeken worden naar hoe je dagen weer vorm te geven en vorm te geven aan en na dit verlies.
Heel veel steekte!
Hoe zagen jouw dagen er uit voor het overlijden? Wellicht goed om weer iets daarvan te herpakken.
Een goed dag/nacht ritme is bijvoorbeeld heel belangrijk maar hierbij helpen jouw honden jou wellicht al.
Je hoeft niet perse zin te hebben om iets te gaan doen. Ook zonder veel enthausiaste geven activiteiten toch afleiding.
Daarnaast een idee om eens afspraak te maken bij de poh ondersteuner van de huosarts.
Niet omdat je reactie vreemd is, want dat is ie niet.
Wel om je verhaal te kunnen doen, wellicht kan er dan ook samen gekeken worden naar hoe je dagen weer vorm te geven en vorm te geven aan en na dit verlies.
Heel veel steekte!
dinsdag 13 februari 2018 00:50
Dank je voor je bericht ik ben al naar de huisarts geweest en heb wat rustgevendst gekregen en therapie om me hier bij te helpen.
Ik heb eigenlijk niet zoveel bezigheden ik was altijd graag thuis maar nu is dat weg . Ik denk dat ik vooral bang ben dat dit nooit meer overgaat. Man wat is dit zwaar ik vind de pijn echt ondragelijk en hoor je eigenlijk niet zo van andere.
Dus ik hoopte op wat tips hier
Ik heb eigenlijk niet zoveel bezigheden ik was altijd graag thuis maar nu is dat weg . Ik denk dat ik vooral bang ben dat dit nooit meer overgaat. Man wat is dit zwaar ik vind de pijn echt ondragelijk en hoor je eigenlijk niet zo van andere.
Dus ik hoopte op wat tips hier
dinsdag 13 februari 2018 01:02
Deze pijn wordt zeker minder. Maar dot heeft wel tijd nodig.
Je schrijft dat je graag thuis was. Wat deed je dan?
Ik denk echt dat afleiding goed kan werken. En dit kan in welke vorm dan ook:
-langer of vaker lopen met de honden.
-Met de honden naar het bos.
-1 huishoudelijke taak per dag. (naast koken)
-een tijdschrift lezen. (door de kortere verhalen qua concentratie beter te doen)
-1 hoofdstuk van een boek lezen per dag.
-1 herinnering opschrijven per dag.
Je schrijft dat je graag thuis was. Wat deed je dan?
Ik denk echt dat afleiding goed kan werken. En dit kan in welke vorm dan ook:
-langer of vaker lopen met de honden.
-Met de honden naar het bos.
-1 huishoudelijke taak per dag. (naast koken)
-een tijdschrift lezen. (door de kortere verhalen qua concentratie beter te doen)
-1 hoofdstuk van een boek lezen per dag.
-1 herinnering opschrijven per dag.
dinsdag 13 februari 2018 01:22
Dank theatime ga het proberen wandelen doe ik normaal graag en doe ik nu ook
Lezen, heb maar storytel gnomen wat soms even gaat maar een leuk luchtig voel kiezen is daar nog niet zo makkelijk of ik ven niet zo handig.....
Ja een klusje per dag morgen proberen.
Als de avond valt en de nacht komt de wanhoop opzetten, ik zie dat vriend het soms ook niet meer weet.
Probeer nu maar een beetje hier te kletsen tips te krijgen en beetje van me af praten
Lezen, heb maar storytel gnomen wat soms even gaat maar een leuk luchtig voel kiezen is daar nog niet zo makkelijk of ik ven niet zo handig.....
Ja een klusje per dag morgen proberen.
Als de avond valt en de nacht komt de wanhoop opzetten, ik zie dat vriend het soms ook niet meer weet.
Probeer nu maar een beetje hier te kletsen tips te krijgen en beetje van me af praten
dinsdag 13 februari 2018 01:51
Gecondoleerd , geef het tijd huil wnr je wil huilen , praat wnr je wil praten . Dat doen waar jij je op dat moment goed bij voelt.
Toen ik ons kindje verloor , ben ik gedichten gaan zoeken die voor mij goed voelde. Deze schreef ik over in een map . Plakte er kaarten en plaatjes bij. Ook zijn geboortekaartje en de songteksten die afgespeeld zijn tijdens zijn crematie.
Dit heeft mij geholpen om er doorheen te komen.
Sterkte
Toen ik ons kindje verloor , ben ik gedichten gaan zoeken die voor mij goed voelde. Deze schreef ik over in een map . Plakte er kaarten en plaatjes bij. Ook zijn geboortekaartje en de songteksten die afgespeeld zijn tijdens zijn crematie.
Dit heeft mij geholpen om er doorheen te komen.
Sterkte
dinsdag 13 februari 2018 02:05
Engelsdropspikkels schreef: ↑13-02-2018 00:19Was kk mee begonnen maar die foto’s zo confronteren had jij dat niet?
Jawel, op sommige foto's zijn de druppels van mijn tranen wel zichtbaar. Ik heb er dan ook meer dan 3 maanden over gedaan om, in mijn geval, een foto album van te maken. Man is nl. overleden tijdens de zwangerschap maar heb alle foto's die vanaf ons eerste 'samenzijn' tot aan zijn graf in het fotoalbum zitten. In eerste instantie voor mezelf, als verwerking idd. Als tweede idee dat zoon dan een redelijk compleet idee krijgt/heeft.
Vandeweek zo'n fijn en mooi gesprek met zoon gehad. Hij wilde graag dingen weten over zijn vader. Natuurlijk had ik al eerder dingen verteld maar nu leek het voor zoon een stuk serieuzer, niet alleen maar het grappige. En dat vond ik dan weer fijn, niet meer die kinderlijke vragen en antwoorden maar echt willen weten hoe zijn vader is/was. Hoe hij, zoon op hem lijkt en hoe raar ik het vind dat ik soms, nog steeds na al die jaren, een jongere versie van zijn vader in huis heb rondlopen. Al is hij me ruim in lengte voorbij gegaan, het blijft vreemd. Ik vond het zelf ook een mijlpaal dat ik zélf man's leeftijd, toen hij op 38-jarige leeftijd verongelukte, voorbij ging.
Het is nu ruim 17 jaar geleden dat man verongelukte en zo heel af en toe heb ik daar nog wel last van. Niet zozeer voor mezelf als partner, maar meer voor zoon. Denk dat dat wel zo zal blijven, zo'n oneindig gevoel van, 'ach jongen, wat jammer dat jullie elkaar nooit hebben leren kennen'. Niet dat ik dat op zoonlief botvier hoor, zeker niet. Het leven gaat, heel cliché, uiteindelijk door.
wij slapen nooit.
dinsdag 13 februari 2018 02:21
Ach wat een verdrietig ICE Thea Peach , wat lijkt me dat zwaar als je zwanger bent en dan je man verliezen bah.
Maar wat goed die collage ik denk wel dat ik dat ook wil maken maar nu nog even niet....
Hoe ging jij om met die wanhoop? Ging je dan idd afleiden ? Door iets te gaan doen of liet je het maar komen. Ik vind dat zo moeilijk die pijn dat verdriet uren huilen zonder einde .....
Dat zijn de verhalen die je normaal niet hoort dat geeft me dat extra eenzame gevoel .
Maar wat goed die collage ik denk wel dat ik dat ook wil maken maar nu nog even niet....
Hoe ging jij om met die wanhoop? Ging je dan idd afleiden ? Door iets te gaan doen of liet je het maar komen. Ik vind dat zo moeilijk die pijn dat verdriet uren huilen zonder einde .....
Dat zijn de verhalen die je normaal niet hoort dat geeft me dat extra eenzame gevoel .
dinsdag 13 februari 2018 03:12
Gecondoleerd met het overlijden van je moederEngelsdropspikkels schreef: ↑13-02-2018 00:50Dank je voor je bericht ik ben al naar de huisarts geweest en heb wat rustgevendst gekregen en therapie om me hier bij te helpen.
Ik heb eigenlijk niet zoveel bezigheden ik was altijd graag thuis maar nu is dat weg . Ik denk dat ik vooral bang ben dat dit nooit meer overgaat. Man wat is dit zwaar ik vind de pijn echt ondragelijk en hoor je eigenlijk niet zo van andere.
Dus ik hoopte op wat tips hier
Toen mijn vader overleden was hielp het me om met hem te 'praten' als ik erg verdrietig was.
Je zei: er zijn maar weinig mensen die wekenlang in hun pyama alleen maar zit te huilen. Nou, dan ben jij één van die mensen, so what?
Zou je het een ander kwalijk nemen, je beste vriendin bijv.? Vast niet.
Het kan helpen om te accepteren dát je je nu eenmaal zo ontzettend verdrietig en lamgeslagen voelt. Dat dat niet zomaar komt; je hebt net je moeder verloren en hebt verdriet. En dat mag, ieder op zijn eigen manier.
Als je jezelf toestaat je zo te voelen en denken: goed, dan is het maar even zo, het gaat weer over.
Want de scherpste randjes gaan er echt af!
Op die manier lijdt je minder als je snapt wat ik bedoel. Huil uit zolang je dat nodig hebt, je hebt gelukkig honden zodat je naar buiten moet.
Gezond eten, goed voor jezelf zorgen en je niet verzetten tegen het verdriet.
Ook mij hielp het om na verloop van tijd de hele keuken of badkamer van top tot teen te schrobben, daarna voel je je beter en minder 'schuldig' als je verder niets meer kan opbrengen op een dag. Of een vloer schrobben als ik gewoon kwaad was omdat hij er niet meer is. En me daar dan weer schuldig over voelde. Had gelukkig mensen om me heen die me vertelden dat boosheid er ook bijhoort, bij rouwen.
Laat het gewoon gaan zoals het gaat en schrijf het van je af, thuis of hier als je de behoefte hebt om erover te praten dat kan érg opluchten!
Ik hoop dat je je snel wat minder slecht voelt, heel veel sterkte de komende tijd!
dinsdag 13 februari 2018 04:45
Tja ik zat van de week ook nog te huilen bij de huisarts. Mijn moeder is juli vorig jaar overleden.
Ik vond eigenlijk rouw en verdriet iets waar ik me helemaal aan over kon geven.
Ik hoefde er niets mee verder. Integenstelling tot mijn strijd tegen paniekaanvallen.
Probeer elke dag 1 ding te doen, ook al interesseert het je geen hol. Dat je je zo voelt id juisr goed en een natuurlijke gang van zaken.
Fotos kan ik nog steeds niet zien. Dus doe ik ook niet.
Ik vond eigenlijk rouw en verdriet iets waar ik me helemaal aan over kon geven.
Ik hoefde er niets mee verder. Integenstelling tot mijn strijd tegen paniekaanvallen.
Probeer elke dag 1 ding te doen, ook al interesseert het je geen hol. Dat je je zo voelt id juisr goed en een natuurlijke gang van zaken.
Fotos kan ik nog steeds niet zien. Dus doe ik ook niet.
dinsdag 13 februari 2018 07:41
Overdag ging ik werken, ik werkte vijf dagen in de week in de kinderopvang. In het weekend deed ik niet zoveel, soms afspreken met vrienden, familie, mijn vader.Engelsdropspikkels schreef: ↑13-02-2018 00:12Ja dat herken ik wel en wat deed je overdag ? Is het dan zo dan dat je je na die 3 maanden wat sterker voelde?
Nadat dat spelletje was uitgespeeld was er iets afgesloten, het spelletje was uitgespeeld. Geprobeerd om beter te slapen 's nachts en dat lukte.
Beter slapen werkt sowieso beter, dan ben je uitgerust en kan je meer aan. Maar goed, dan moet je wel kunnen slapen natuurlijk.
Na een paar maanden drong het ook meer tot me door qua acceptatie, ze is er niet meer, en ik moet door.
Scheelt wel dat we het bij mijn moeder hebben zien aankomen, dus we hebben met haar een hoop kunnen bespreken enzo. Zij wilde op dat moment zelf ook graag dood, na een half jaar ziekbed van kanker. Ik denk dat dat ook scheelt, zij had er vrede mee.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
dinsdag 13 februari 2018 09:59
Engelsdropspikkels schreef: ↑13-02-2018 02:21Ach wat een verdrietig ICE Thea Peach , wat lijkt me dat zwaar als je zwanger bent en dan je man verliezen bah.
Maar wat goed die collage ik denk wel dat ik dat ook wil maken maar nu nog even niet....
Hoe ging jij om met die wanhoop? Ging je dan idd afleiden ? Door iets te gaan doen of liet je het maar komen. Ik vind dat zo moeilijk die pijn dat verdriet uren huilen zonder einde .....
Dat zijn de verhalen die je normaal niet hoort dat geeft me dat extra eenzame gevoel .
Dat fotoalbum ben ik ook pas een klein jaar na zijn overlijden mee begonnen, eerder kon ik het ook niet. Dat wanhopige huilen, ja, duurde meestal een uur, vaak 's avonds als zoon op bed lag en dan de volgende ochtend wakker worden met ogen zo dik als donzen dekbedden. En vergeetachtig, ik heb weleens de kaas in de vaatwasser en de koffie in de koelkast teruggezet. Ik liet het over me heen komen maar zocht ook weleens afleiding, werd soms te moe van mezelf. Rouw vond ik vreselijk energiezuigend ook, ik was vaak bekaf.
Heb je wel familie/vrienden om erover te praten? Het móet niet maar het is fijn te weten dat het kan. Tenminste, ik vond/vind van wel, nog trouwens als man of moeder (leeft ook niet meer) ter sprake komt, het gesprek valt gelukkig niet stil. En als je lekker in je pyjama wil zitten, kan jou het schelen, lekker doen. Dat is mss wel waar ik ook af en toe recalcitrant in ben gebleven. Het 'wat interesseert mij het nou, wat jij (een ander) ervan vindt'. Heb ik af en toe nodig.
Gecondoleerd, moeilijk he als een dierbare wegvalt
wij slapen nooit.
dinsdag 13 februari 2018 10:30
Gecondoleerd TO. Verlies van een dierbare is altijd moeilijk. Stop je verdriet niet weg, huil als je dat wilt, doorvoel het (eventueel met mindfulness) en laat het dan los. Ze is zo plotsleing gegaan dus kan ik mij voorstellen dat het moeilijk is om te accepteren dat ze is gegaan. Ik heb lang geleden hetzelfde meegemaakt. Mij heeft het geholpen om iedere ochtend voor drie maanden lang met mijn moeder te 'praten'. Soms met een kaarsje of een wierookje en dan wenste ik haar het beste waar zij ook maar mocht zijn, ik stuurde positieve energie en heel veel liefde. Ook heb ik haar alles gezegd wat ik nog te zeggen had. Ik heb mijn verdriet heel lang weggestopt en ben gaan overleven als een robot. Dat is iets wat je niet volhoud en behalve dat verwerken wordt zelfs nog moeilijker. Daarom adviseer ik je om je emoties vooral niet weg te drukken.
Laat kalmeringspillen alsjeblieft achterwege tenzij je een paniekaanval of iets dergelijks voelt aankomen. Je hebt emoties en die mogen er zijn.
Het is nu nog erg kort geleden dus dat je je zo voelt is te begrijpen. Ik vraag mij wel af of je voldoende steun hebt. Om te praten of als je dat juist niet wilt gewoon ergens te zijn waar dat niet hoeft.
Yoga en ademhalingsoefeningen helpen trouwens ook, kan je ook gewoon thuis doen. Het is verrassend hoeveel je kan loslaten door dat te doen. Kijk eens op youtube voor inspiratie. Rustige zachte bewegingen.
Heb en hou vertrouwen dat je moeder op een goede plek is en dat het met jou ook goed gaat komen en wees vooral niet te streng voor jezelf.
Laat kalmeringspillen alsjeblieft achterwege tenzij je een paniekaanval of iets dergelijks voelt aankomen. Je hebt emoties en die mogen er zijn.
Het is nu nog erg kort geleden dus dat je je zo voelt is te begrijpen. Ik vraag mij wel af of je voldoende steun hebt. Om te praten of als je dat juist niet wilt gewoon ergens te zijn waar dat niet hoeft.
Yoga en ademhalingsoefeningen helpen trouwens ook, kan je ook gewoon thuis doen. Het is verrassend hoeveel je kan loslaten door dat te doen. Kijk eens op youtube voor inspiratie. Rustige zachte bewegingen.
Heb en hou vertrouwen dat je moeder op een goede plek is en dat het met jou ook goed gaat komen en wees vooral niet te streng voor jezelf.
